είχα ξεκινήσει την αλκοολική μου καριέρα με αμαρέτο λεμόνι στις εξόδους
μετά ντραμπούι με πάγο
μετά βότκες, τεκίλες, τζιν, ρούμια, ουίσκυ, κρασιά, ούζα, τσίπουρα, μπύρες
γενικά ό,τι βρίσκαμε
μεγαλώνοντας για αρκετά χρόνια είχα κολλήσει με τζιν τόνικ στα μπαρ,
ή ουίσκυ τύπου λαγκαβούλιν όταν περίσσευαν
πλέον, το αγαπημένο μου είναι το μαλιμπουανανάκι όντως,
σε κάθε γουλιά σκάνε στον εγκέφαλο μικροσκοπικά πυροτεχνήματα
και στιγμιαία ανεμελιά και χαρά απερίγραπτη
σε ταβέρνα, παρέα κτλ, συνήθως πίνω λευκό κρασί αραιωμένο με σόδα
και σπάνια τσίπουρο άνευ, αν και μετά από ένα (υπέροχο) μεθύσι το ΄17
το αποφεύγω αν και μου αρέσει
στο σπίτι συνήθως ροζέ κρασί (πάντα ξηρό)
το καλό πάντα ήταν πως στο αλκοόλ είχα μέτρο τις περισσότερες φορές,
γνώριζα τα όριά μου και δεν ξέφευγα (κοντρολφρίκιαζα)
πλέον, πίνω ελάχιστα και καθόλου συχνά μα μου λείπει η λίγη μεθυσμενότητα