Phorum.com.gr

Ψηφίστε το πιο grande, grosso, καραμπαμπιλίκι.

ολα τα παραπάνω.

Να αφαιρεθει η πρωτη επιλογη.

Το κερασάκι. Και το αμύγδαλο είναι συνήθως χάλια. Και όταν έχει σαντιγύ.

για όλα τα παραπάνω μπορώ να φανταστώ κολπάκια και παραλλαγές που να τα κάνουν γαστρονομική πρόταση και όχι ρεζίλι. εκτός από το κουτάλι.

To ψωμί θα έλεγα.
Τέρμα αυτές οι μακαρονάδες για μένα (όχι ότι έτρωγα ποτέ σε μεγάλη ποσότητα). Βιολογικά, ολικής άλεσης ή χωρίς γλουτένη πια, με σάλτσα χωρίς τυρί, κρέμες κλπ.

Παραβρασμενα ζυμαρικά. Όλα τα υπόλοιπα είναι νορμάλ. Περίπου νορμάλ. Το κολύμπι στη σάλτσα και η υπερβολή στην κρέμα γάλακτος δεν μ' αρέσει.

ειλικρινα δε μπορώ να διαλέξω ένα. Θ το λιγότερο καραμπαμπικό που ειναι η επιλογή νο1. Καμια φορά το κάνω και εγώ αν βρω καλή παρμεζάνα ή κρητική γραβιέρα.

Εννοείται το κουτάλι.

Κάποιος που τρώει την μακαρονάδα με ένα βουνό τυρί ή με ψωμί, το κάνει για να το ευχαριστηθεί. Κάποιος που τρώει την μακαρονάδα με το κουτάλι το κάνει διότι νομίζει πως είναι κυριλέ ή ότι ξεχωρίζει από την πλέμπα, ενώ είναι ο ορισμός της πλέμπας!

Τυρι μπόλικο + πάστα είναι κλασσικος συνδυασμος.
Οι Ιταλοι ενσωματωνουν αφθονη παρμεζανα η πεκορινο στις βουτυρου κ τυροπιπερατες κ εμεις καβουρντισμενη μυζηθρα στην τσουχτη .
Γιατι ενοχλει η ιδια ποσοτητα σαν χιονι στα μακαρονια και να ανακατευεται με την κινηση του πηρουνιου δεν το κατάλαβα ποτε.

Τα παραβρασμένα είναι καταστροφή, ακόμη και εάν βάλεις παραπάνω σάλτσα, αν είναι καλά βρασμένα σώζονται. Αλλά τα παραβρασμένα είναι για πέταμα... Έχοντας πει αυτό, εψήφισα το κουτάλι το οποίο είναι μέγιστη γελοιότητα

Θα έλεγα όλα.

Αναφορικά με την υπερβολή στη χρήση του τυριού, δεν αφορά μόνον στα ζυμαρικά αλλά στο γενικότερο σύνδρομο της έντονης γεύσης* που είχε κυριαρχήσει ως γαστρονομικό μαστ πριν μια εικοσαετία και παίζει ακόμη και σήμερα.

*Όπου ως "έντονη γεύση" εννοείται το ανακάτεμα ετερόκλητων έντονων γεύσεων, που σκεπάζει η μία την άλλη. Δηλαδή η πλήρης καταστροφή της πραγματικής γεύσης του κάθε υλικού.

Κάτι σαν πίτσα σπέσιαλ. Η πίτσα μαργαρίτα παραδείγματος χάριν ήταν πάντα φτωχική έως απαράδεκτη για τους... μερακλήδες.

Αν δεν έχει και σουτζούκι και μανιτάρια και σαλάμι και λουκάνικο και κρεμμύδι και πιπεριά και την άρτα και τα γιάννενα πάνω στο δημιούργημα (ακόμη και αν δεν είναι πίτσα) δεν λέει.

ΓΑΛΗ έγραψε: ↑

26 Φεβ 2019, 15:31

Θα έλεγα όλα.

Αναφορικά με την υπερβολή στη χρήση του τυριού, δεν αφορά μόνον στα ζυμαρικά αλλά στο γενικότερο σύνδρομο της έντονης γεύσης* που είχε κυριαρχήσει ως γαστρονομικό μαστ πριν μια εικοσαετία και παίζει ακόμη και σήμερα.

*Όπου ως "έντονη γεύση" εννοείται το ανακάτεμα ετερόκλητων έντονων γεύσεων, που σκεπάζει η μία την άλλη. Δηλαδή η πλήρης καταστροφή της πραγματικής γεύσης του κάθε υλικού.

Κάτι σαν πίτσα σπέσιαλ. Η πίτσα μαργαρίτα παραδείγματος χάριν ήταν πάντα φτωχική έως απαράδεκτη για τους... μερακλήδες.

Αν δεν έχει και σουτζούκι και μανιτάρια και σαλάμι και λουκάνικο και κρεμμύδι και πιπεριά και την άρτα και τα γιάννενα πάνω στο δημιούργημα, δεν λέει.

Η μαργαρίτα είναι πολυάριθμα αν είναι με μοτσαρέλα.

Θα γράψω επίσης ότι δεν θυμάμαι πώς είναι τα μακαρόνια, γιατί κάθε φορά που τα τρώω κρύβονται κάτω από ένα τόνο τυρί

Αγις έγραψε: ↑

26 Φεβ 2019, 15:01

Να αφαιρεθει η πρωτη επιλογη.

Δεν μας απασχολούν οι δηθενο-καγκουρίλες, το πιάτο είναι διεθνές έχει δικαιωθεί ιστορικώς και ως βραδινό του Λουδοβίκου Βαν Μπεετόβενούλη μας .