Όμοια με όμοια συγκρίνονται.
Όχι μήλα με πορτοκάλια.
Σχολιάζοντας τους χειρισμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο ζήτημα των μετακλητών, ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, διοικητικός επιστήμονας και στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής, ο οποίος την περίοδο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου 2015 διετέλεσε βουλευτής με το Ποτάμι, είπε στο Reporters United: «Υπάρχει σε πολλές χώρες το φαινόμενο να δουλεύουν στο δημόσιο άνθρωποι που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, άρα οι μετακλητοί δεν είναι ελληνική εξαίρεση. Ωστόσο, εδώ οι κανόνες του παιχνιδιού συχνά δεν είναι καθαροί ή αξιοκρατικοί και καταλήγουν να ζημιώνουν το δημόσιο».
Ο κ. Καρκατσούλης αναφέρεται σε συγκεκριμένα παραδείγματα: «Η ΝΔ με τον ν. 4622 ψήφισε το 2019 ότι ο αριθμός των μετακλητών κάθε υπουργού ή υφυπουργού μπορεί να αυξάνει ανάλογα με τις ανάγκες του ξεπερνώντας το όρια που ο ίδιος νόμος ορίζει στην αμέσως προηγούμενη παράγραφο
. Μόλις 23 μέρες μετά τις εκλογές η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη είχε ήδη υπερβεί τον αριθμό των μετακλητών που δικαιούνταν και υπέγραψε απόφαση υπέρβασης με βάση αυτή τη διάταξη. Ακόμη, μέχρι σήμερα οι μετακλητοί αποχωρούσαν μαζί με τον πολιτικό που επικουρούσαν,
ωστόσο για πρώτη φορά με τη ΝΔ προσλαμβάνονται μετακλητοί σε κανονικές θέσεις δημοσίων υπαλλήλων και μάλιστα σε τεχνικές υπηρεσίες που εισηγούνται για έργα, έχοντας μάλιστα θητεία μέχρι το 2023. Αυτά αποτελούν αρνητικές εξελίξεις που έρχονται να προστεθούν σε λανθασμένες πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα το μεγάλο μισθολογικό προβάδισμα που έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα στους μετακλητούς, αυξάνοντας το κόστος για τους φορολογούμενους».
Δικαίωμα υπογραφής
Το ζήτημα δεν είναι μόνο ποσοτικό. Ο κ. Καρακατσούλης επισημαίνει μια ποιοτική αλλαγή στον ρόλο που παίζουν οι μετακλητοί μετά το 2019 επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, η οποία εγείρει σοβαρά ερωτήματα τόσο για τις επιπτώσεις της στην ποιότητα του διοικητικού έργου όσο και για τα κίνητρα που οδήγησαν στην υλοποίησή της.
Πρόκειται για τις «κατά παρέκκλιση τοποθετήσεις προϊσταμένων». Ο κ. Καρκατσούλης εξηγεί: «Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι θέλει να δώσει αξία στα στελέχη της διοίκησης,
δίνοντάς τους το δικαίωμα υπογραφής συγκεκριμένων πράξεων, αρκεί τα στελέχη αυτά να είναι της δικής της επιλογής κι όχι να έχουν αναδειχθεί μέσα από αξιοκρατικές θεσμικές διαδικασίες. Αυτό κάθε άλλο παρά εμπιστοσύνη στη διοίκηση δείχνει».
Ο ίδιος προσθέτει: «Η απαξία της πάγιας διοικητικής ιεραρχίας με την παράκαμψή της στις επιλογές προϊσταμένων χάριν των ημετέρων εκλεκτών, οδηγεί σε εσωτερική αποσάθρωση το ηθικό και το πνεύμα συλλογικότητας και προσφοράς των δημοσίων υπαλλήλων καριέρας, οι οποίοι έχουν τη θεμιτή φιλοδοξία να επιβραβευθούν με βάση τα προσόντα τους και την αξίας τους και να εξελιχθούν επαγγελματικά εφόσον το αξίζουν. Όμως, η επιλογή των υπουργικών εκλεκτών σε συγκεκριμένες θέσεις ευθύνης μπορεί να υποκρύπτει και την πρόθεση των κυβερνώντων να ελέγξουν κρίσιμες λειτουργίες της διοίκησης, για παράδειγμα, αναθέσεις έργων, συμβάσεις και λοιπά θέματα που χειρίζεται ένας διευθυντής οικονομικού».
Δηλαδή δεν είναι μόνο ότι τους αύξησαν, αλλά δόθηκε η δυνατότητα οι υπουργοί να προσλαμβάνουν αβέρτα και επιπλέον αρκετοί μετακλητοί υπάλληλοι να έχουν δικαίωμα υπογραφής.
Αυτά μόνο κομισάριοι θα τα έπρατταν.
και για τις προσλήψεις στο δημόσιο
"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"
