Αλλαγη νομοθεσιας ωστε να θανατωνονται τα σκυλια που ΔΕΝ υιοθετουνται ζητησε ο Δημαρχος Ναουσας

[ΓΑΛΗ]

Μια και αναφέρθηκαν κάποια βιβλία, αφήνω κι αυτό.

Συγγραφείς και ζώα

Όταν ο Τ.Σ. Ελιοτ εξέδιδε το 1939 την ποιητική του συλλογή Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ (Old Possum’s Book of Practical Cats), ήταν αδύνατον να φανταστεί πως τα ποιήματα εκείνα θα ενέπνεαν τόσους και τόσους – μουσικούς κατά το πλείστον. Aποκορύφωμα το μιούζικαλ «Cats» του Αντριου Λόιντ Βέμπερ που παρουσιάστηκε το 1981 στο Λονδίνο και έναν χρόνο αργότερα στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Υπήρξε το μακροβιότερο του είδους, ώσπου να ξεπεραστεί από «Το φάντασμα της όπερας» του ίδιου συνθέτη.

Το κοινό διαπίστωνε ότι ο σοβαρός, σκυθρωπός και αυστηρός ποιητής της Ερημης χώρας διέθετε μιαν απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Ολα τα ανθρωπομορφικά στοιχεία, που στην υπόλοιπη ποίησή του είναι δυσδιάκριτα, αν δεχθεί κανείς ότι υπάρχουν, αναδεικνύονται στα ποιήματα αυτά που προκαλούν την ευφορία, το γέλιο και τον θαυμασμό – για να μην αναφερθούμε στην ευρηματικότητα και στην ασύγκριτη τεχνική τους.
Ο Ελιοτ δεν ήταν ασφαλώς ο μόνος συγγραφέας της νεότερης εποχής που είχε αδυναμία στα ζώα και ειδικότερα στις γάτες. Τις λάτρευαν η Κολέτ, ο Μαρκ Τουέιν, ο Χέμινγκγουεϊ και ο Σαρτρ, που τη γάτα του την ονόμαζε – τι άλλο; – Μηδέν (από το βασικό του βιβλίο, θεωρούμενο και καταστατικό έργο του υπαρξισμού, Το είναι και το μηδέν ). Ο Χούλιο Κορτάσαρ είχε δώσει το όνομα Τέοντορ Αντόρνο στη δική του, ο Μπέκετ ονόμασε τα δύο γατάκια του Βατ και Μέρφι (που είναι οι τίτλοι δύο μυθιστορημάτων του) και ο Χαρούκι Μουρακάμι σήμερα αποκαλεί τον γάτο του Κάφκα. Αλλοι σημαντικοί συγγραφείς όμως είχαν αδυναμία στους σκύλους, όπως ο Φόκνερ και ο Στάινμπεκ.

Γάτες πονηρές και δαιμονικές
Η σχέση των συγγραφέων με τα ζώα δεν περιορίζεται στην παιδική λογοτεχνία, μολονότι ο ανθρωπομορφικός χαρακτήρας των παραμυθιών όπου πρωταγωνιστούν ζώα κινηματοποιεί δραστικότερα τη φαντασία και καθιστά γοητευτικότερη την αλληγορία.
Οι συγγραφείς είχαν πάντοτε στενή σχέση με τα ζώα, ίσως γιατί προσπαθώντας να διεισδύσουν στην ανθρώπινη ψυχή πολλοί αμφιβάλλουν για το αν ο άνθρωπος είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Και αν οι περισσότεροι τρέφουν αδυναμία στις γάτες, αυτό ίσως οφείλεται στην αίσθηση ελευθερίας που αποπνέουν αυτά τα υπερήφανα ζώα.
Για τούτο το αιλουροειδές έχουν γραφεί αναρίθμητες σελίδες από τον καιρό ακόμη που λατρευόταν στην αρχαία Αίγυπτο. Εξακολουθούν να γράφονται πλήθος γοητευτικά κείμενα και σήμερα. Για τη γάτα έγραψαν ποιητές πρώτης γραμμής: από τον Μποντλέρ και τον Τζον Κιτς ως τον Ρίλκε, τον Γέιτς και τον Μοντάλε. Και δικοί μας: ο Καββαδίας, ο Σαχτούρης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Πατρίκιος, η Δημουλά και άλλοι. (Για να μη μιλήσουμε για τις στερεότυπες εκφράσεις, όπως «μάτια γάτας», «περπάτημα γάτας», «ήρθε σαν τη γάτα», «αυτός είναι γάτα» και τις συναφείς.)
Η γάτα είναι σύμβολο του μυστηρίου και της ανεξαρτησίας. Στην Ερημη χώρα του Ελιοτ η πόλη (το Λονδίνο) είναι τόπος της εξορίας και της πτώσης, αλλά στο Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ το Λονδίνο των γάτων του είναι βασίλειο της ελευθερίας και της κατεργαριάς.

Ως πλάσματα πονηρά και ανεξάρτητα – αλλά και δαιμονικά ενίοτε – εμφανίζονται στη λογοτεχνία οι γάτες. Μια τέτοια γάτα είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους χαρακτήρες του Μπουλγκάκοφ στο σατιρικό του μυθιστόρημα Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα , όπου ο Εξαποδώ αποφασίζει να χώσει τη μύτη του στις υποθέσεις της Σοβιετικής Ενωσης. Της δίνει το όνομα Μπέγκεμοτ (η ρωσική ονομασία, που σημαίνει επίσης και ιπποπόταμος, του βιβλικού τέρατος Βεεμώθ). Είναι τεράστια, σχεδόν όσο και μια αρκούδα, βαδίζει στα δύο πόδια και λατρεύει τη βότκα, τα πιστόλια και το σκάκι. Αυτονόητο, θα έλεγα, αφού βρίσκεται στη Μόσχα. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να συλλάβει κανείς την πολιτική διάσταση του βιβλίου. Γι’ αυτό και το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ μόλις το 1967 εκδόθηκε στη Σοβιετική Ενωση.

Αλλά ο ευφυής εκείνος συγγραφέας έγραψε κι ένα άλλο σημαντικό έργο, την Καρδιά ενός σκύλου , όπου δεν πρωταγωνιστεί μια γάτα αλλά ένας αδέσποτος σκύλος, ο οποίος παίρνει τη μορφή ανθρώπου. Το αγαθό τετράποδο γίνεται άνθρωπος, δηλαδή το είδος του ανθρώπου που φιλοδοξούσε να δημιουργήσει το σοβιετικό σύστημα. Γραμμένο το 1925, είχε την ίδια περίπου τύχη με το Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα . Παρέμεινε ανέκδοτο ως το 1987.

Η αφοσίωση του σκύλου
Αν η γάτα θεωρείται σύμβολο της ανεξαρτησίας, ο σκύλος είναι το παράδειγμα της απόλυτης αφοσίωσης, λέει η κοινοτοπία – μολονότι αυτό ισχύει ως εκεί που ισχύει. Βεβαίως, το αντιπροσωπευτικότερο (αλλά και συγκινητικότερο) παράδειγμα αγάπης και αφοσίωσης είναι, ως γνωστόν, ο Αργος, το σκυλί του Οδυσσέα που τον αναγνωρίζει κι ας είναι ντυμένος ζητιάνος, κι ας έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που έφυγε.

Η απόδοση ανθρώπινων γνωρισμάτων στα ζώα – και το αντίστροφο – είναι ένας τρόπος να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα τον κόσμο και στο πρακτικό και στο φαντασιακό επίπεδο.
Ο σύγχρονος συγγραφέας που λάτρεψε τους σκύλους ήταν ο Τζακ Λόντον. Οποιος έχει διαβάσει ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του, το Κάλεσμα της άγριας φύσης , δεν πρόκειται να λησμονήσει τον πρωταγωνιστή του, τον σκύλο Μπακ, απόλυτο σύμβολο αφοσίωσης αλλά και του αγώνα για επιβίωση. Και κανένα άλλο πλάσμα δεν εκφράζει καλύτερα εκείνο που έλεγε ο συγγραφέας: πως το να δίνεις τροφή σε έναν σκύλο όταν πεινάει δεν είναι ένδειξη αγάπης. Ενδειξη αγάπης είναι όταν μοιράζεσαι μαζί του το φαγητό σου.

Γιατί όμως οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες καταλαβαίνουν καλύτερα – δεν θα έλεγα φυσικά πως αγαπούν περισσότερο – τα ζώα; Προφανώς επειδή ο ανθρωπομορφισμός και η μεταμόρφωση είναι συστατικά γνωρίσματα της φαντασίας, όπου μπορεί κανείς να κινηθεί με μεγαλύτερη ελευθερία, να αξιοποιήσει εντυπωσιακότερα την επινοητικότητά του, να μετατοπίσει το νόημα στην περιοχή της γοητείας και του παράξενου, να μας πει τελικά ότι ο κόσμος είναι πολύ ευρύτερος από όσο πιστεύουμε. Από τον Αίσωπο στον Λαφοντέν και από εκεί στον Αντερσεν και στους σύγχρονους μυθογράφους, η αλληγορική γλώσσα παραμένει κυρίαρχη σε μεγάλο τμήμα της παγκόσμιας κουλτούρας που θέλει να μιλήσει για το παρόν χωρίς να αποσπαστεί από τις μυθολογικές ρίζες και τα αιώνια προβλήματα: του Καλού και του Κακού, της αλήθειας και του ψέματος, της ζωής και του θανάτου.

Ο Οργουελ και τα ζώα
Τα ζώα κυριαρχούν στην παιδική λογοτεχνία, όμως στη λογοτεχνία των ενηλίκων μας θυμίζουν πως και ο πολιτισμός έχει την παιδική του ηλικία, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά της. Οτι το αρχέγονο, το θαύμα συχνά, αλλά και η βαρβαρότητα όχι λίγες φορές έρχονται από το παρελθόν και μπορούν να παραμορφώσουν το παρόν.

Ετσι, για να καταγγείλει τον σταλινικό ολοκληρωτισμό ο Τζορτζ Οργουελ έγραψε μιαν ανεπανάληπτη πολιτική αλληγορία, τη Φάρμα των ζώων , όπου οι πρωταγωνιστές είναι τα ζώα ενός αγροκτήματος που κάποια μέρα επαναστατούν, διώχνουν τον ιδιοκτήτη και αναλαμβάνουν από κοινού τη φάρμα. Κάποια στιγμή όμως τα γουρούνια παίρνουν την εξουσία και επιβάλλουν ένα τυραννικό καθεστώς. Στο τέλος, οι ηγέτες τους «τα βρίσκουν» με τους ιδιοκτήτες των κτημάτων και στο συμπόσιο όπου τρώνε και πίνουν τους βλέπουν τα άλλα ζώα του αγροκτήματος και δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν ποιοι από τους συνδαιτυμόνες είναι οι άνθρωποι και ποιοι τα ζώα.
Ο Οργουελ είχε δει από νωρίς τη μεταλλαγή του σοβιετικού καθεστώτος και τη μετατροπή του σε δικτατορία. Και δεν είναι διόλου τυχαίο που στον αρχηγό των γουρουνιών (που αντιπροσωπεύει τον Στάλιν) δίνει το όνομα Ναπολέων. Για να τονίσει πως, εκτός από ολοκληρωτικό, το καθεστώς είχε και αυτοκρατορικό χαρακτήρα.

Ο Μέλβιλ και ο Χ. Γκ. Γουέλς
Ουδείς φανταζόταν έως τον 19ο αιώνα πως θα βρισκόταν συγγραφέας που θα επέλεγε ένα θαλάσσιο κήτος, μιαν άσπρη φάλαινα, για να στήσει μια αλληγορία του Κακού, της έμμονης ιδέας για εκδίκηση, του πάθους που τυφλώνει τον νου και σε τελική ανάλυση της ζωής και του θανάτου. Πρόκειται φυσικά για τον Μόμπι Ντικ (όνομα της φάλαινας) του Χέρμαν Μέλβιλ, ένα από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, όπου κι αυτά που προανέφερα μέρος μόνο καλύπτουν από το τεράστιο συμβολικό πεδίο που ανοίγεται σε τούτο το μεγάλο έργο.
Αργότερα ο Χ. Γκ. Γουέλς εξέδωσε το Νησί του δρος Μορό , από τα πρώτα και σημαντικότερα έργα επιστημονικής φαντασίας, όπου σε ένα νησί ο παρανοϊκός δρ Μορό δημιουργεί ζώα που μοιάζουν με ανθρώπους διά της ζωοτομίας, μιας φριχτής πρακτικής που μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματος απαγορεύτηκε στην Αγγλία.
Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί σε πλήθος παραδείγματα. Πάντως, το πέρασμα των ζώων από τη λογοτεχνία και την τέχνη και στη συνέχεια από τη μαζική κουλτούρα (με κατ’ εξοχήν παράδειγμα τον Ντίσνεϊ) έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ζωοφιλίας σε όλον τον κόσμο. Οι άνθρωποι, στη Δύση τουλάχιστον, άρχισαν να συμπεριφέρονται καλύτερα στα ζώα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα ζώα – και ειδικότερα τα κατοικίδια – είχαν καλύτερη μεταχείριση από τον 19ο ακόμη αιώνα, αν κρίνει κανείς από τα κείμενα των δύο υπερβατιστών δοκιμιογράφων της χώρας: του Εμερσον και του Θορό. Στην Αγγλία έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια πολλά βιβλία για τα δικαιώματα των ζώων, ενώ και στον τόπο μας τα περιστατικά κακομεταχείρισής τους, που κάποτε ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, έχουν περιοριστεί. Στον ισλαμικό κόσμο φέρονταν πάντα με μεγάλο σεβασμό στις γάτες, ενώ μεταχειρίζονται και σήμερα με άθλιο τρόπο τους σκύλους (προφανώς επειδή η γάτα ήταν το αγαπημένο ζώο του προφήτη Μωάμεθ).

Πέρα από τις αναλύσεις, τις κατηγοριοποιήσεις του πνεύματος και τα συναφή, μια απλή αλήθεια ορίζει τον πολιτισμό κάθε κοινωνίας: το πώς συμπεριφέρεται στους αναπήρους, στα παιδιά και στα ζώα.[/b]

https://www.tovima.gr/2014/08/30/books- ... s-kai-zwa/

[ΓΑΛΗ]

Eντάξει ,καλά πάμε

Αυτό είναι αλήθεια. Πάμε όντως καλά. Για άλλους λόγους απ' ό,τι υποθέτεις φυσικά. Κι αυτό μια πικρή αλήθεια είναι.

Δεν έχεις καταλάβει ντιπ για ντιπ λέμε

Μερικές φορές αργώ αλλά καταλαβαίνω.

Οπότε, ζητώ συγγνώμη. Ήταν δικό μου λάθος.


Και είναι από τις περιπτώσεις που χαίρομαι επειδή έκανα λάθος.

[Chainis]

Τα "κοπρόσκυλα" και "κοπρόγατα" (όπως μετά βδελυγμίας τα χαρακτηρίζεις) δεν είναι απλά οικόσιτα ζώα, αλλά υπήρξαν από αρχαιοτάτων χρόνων αφότου εξημερώθηκαν, "ζώα συντροφιάς" (αν αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά).

Μου είναι παντελώς αδιάφορη οι επιλεκτική ευαισθησία σε ζώα συντροφιάς και μη που αποκτήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες.

Γιατί αν δεν ετυχε να το ξέρεις για χιλιάδες χρόνια και αυτά ήταν ζώα συγκεκριμένης "χρήσης" από τον άνθρωπο, για φύλακες και κυνηγοί και οι άνθρωποι τα αντιμετώπιζαν ακριβώς όπως τα γαίδούρια τα κατσίκια και τα πρόβατα τους, αν ήταν χρήσιμα τα άφηνε να ζήσουν και τα φρόντιζε, αν όχι τα σκότωνε.

Μπορώ να καταλάβω την αδυναμία στο δικό του ζώο συντροφιάς του καθένα αλλά ο ορυμαγδός και οι κατάρες για κάποιον που πρότεινε την θανάτωση αδέσποτων που μόνο προβλήματα δημιουργούν με ξεπερνάνε.

Εχουμε αναφερθει παραπανω για τα ζωα καταναλωσης.Ως ποτε θα παπαγαλιζετε εσεις οι μισοζωοι αυτην την καραμελα;Ειναι γελοια.
Επειδη τρωμε κρεας πρεπει να τρωμε τα ΠΑΝΤΑ;
Ειπαμε..καποιοι τι να κανουμε;Τρωμε ελαχιστο κρεας,μονο καποια ειδη ,υποστηριζουμε την εκτροφη σε μικρες οικογενειακες μοναδες ,σε καλες συνθηκες διαβιωσης και ανωδυνης θανατωσης ελαχιστα ειδη,απλα και μονο επειδη και το κρεας ειναι απαραιτητο για να ζησουμε με μια μειωση της καταναλωσης ανα ατομο δραματικης.Δεν ειναι επιλεκτικη ευαισθησια φιλτατε,αλλα ετσι ΣΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙΣ.Ετσι πολλα προβληματα θα λυθουν,αλλα δεν σου αρεσει αυτομ,διοτι εσυ θες την ΜΠΡΙΖΟΛΑΡΑ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Και ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩς ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΥΒΑ.

Ε οχι κυριε,μπορουμε να ζησουμε με λιγο κρεας,δεν ειμαστε ολοι σαν εσενα,ελαχιστων ειδων σε σωστες συνθηκες διαβιωσης και θανατωσης και δατς ιτ.Δεν θα τρωμε οτι πεταει και οτι κινηται ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΕΝΑ ΣΟΥ ΕΛΑΦΡΥΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΟΥ.Δεν ειναι επιλεκτικη ευαισθησια.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΥΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ.
Δεν τρωμε ολοι συνεχεια κρεας,δεν τρωμε οτι κινηται και πεταει...ΚΛΑΙΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΦΙΛΤΑΤΕ ,ναι εγω κλαιω και για αυτα ,και δεν μπορεις να ξερεις εσυ πως ζει και τι κανει ο αλλος και αυτος που κοροιδευεις .Επειδη ΕΣΥ δεν κανεις τιποτα,ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟς.
Το τι εισαι δε,φαινεται απο τον κοπρο που χρησιμοποιεις μπροστα απο τους σκυλους και τις γατες..
Τον κοπρο που εχουν καποοι μεσα τους πρεπει να κοιταξουν.
Αντε νανακι τωρα.

Έγραψες ένα καρο μαλκίες χωρις να με ξερεις.

Δεν θα ακολουθήσω το στυλ σου, θα συμπληρώσω μόνο επ ευκαιρία του παραλληρήματος σου:

- Δεν θα μειωθεί η κατανάλωση κρέατος γιατί το εύχεσαι εσύ.

- Δεν είπα ποτέ να τρωμε ότι κινείται, είπα να αντιμετωπιστοούν και τα αδεσποτα όπως όλα τα οικόσιτα, όταν δεν μας προσφέρουν τιποτα να θανατώνονται.

- Η ζωή των ζώων για κατανάλωση στα συγχρονα εκτροφεία είναι τραγική σε σχέση με την παραδοσιακή κτηνοτροφία ελεύθερης βοσκής που υπήρχε σε πολυ μεγάλη εκταση προ εποχής των σκυλογατόφιλων και την ασκούσαν οι βάρβαροι που δεν είχαν ευαισθησίες για τα καημένα τα σκυλάκια.

- Το κλαίμε και για τα ζώα κατανάλωσης αλλά τσακίζουμε τα παιδάκια και τα μπουτάκια είναι μέγιστη υποκρισία.

- Κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξεις κι εσύ λίγο μέσα σου.

Η προβατοποίηση πάντως επιδεινόνεται συνεχώς.
Κάποιοι ευαίσθητοι ανακάλυψαν πρόσφατα ότι τα αλογομούλαρα της Σαντορίνης που μεταφέρουν τουρίστες υποφέρουν πολύ.
Τα βάφτισαν λοιπόν γαιδουράκια για να είναι πιο στέρεη και πιασάρικη η θέση τους και να δημοσιεύσεις να φωτογραφίες με τον ντορή που έγινε γαιδαράκος και τποφέρει γιατί κουβαλάει έναν άνθρωπο στο σαμάρι του και όταν μπηκε ο Αύγουστος που ολοι απλώθηκαν στις παραλίες νέκρα, (με τα αλογάκια που μπορεί να είναι γαιδουράκια θα ασχολουμαστε τώρα;) θα τα ξαναθυμηθουν μολις πιάσουν πάλι θέση μάχης στο μετερίζι του καναπέ τους.

ΌΛΑ τα εξημερωμενα ζώα τα εξημέρωσε ο άνθρωπος γιατι του ηταν - είναι χρήσιμα.
Όταν παύουν να ειναι πχ μια στείρα γελάδα τα θανατώνει.
Το ιδιο πρέπει να ισχύει και για τα σκυλιά.

[Οργισμένος]

Πριν χρόνια είχε βγει ο νόμος με το υποχρεωτικό τσιπάρισμα των δεσποζόμενων ζώων. Ανάθεμα κι αν το έκανε κανείς, πέρα από εκείνους που αγαπούν το ζώο τους και ήθελαν να έχουν μία ελπίδα να βρεθεί αν χαθεί.

Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει με τα αδέσποτα και πάλι θα λέμε για να λέμε.

Ολα τα διποδα ζωα φωναζαν εναντια στο νομο που φυσικε εμπεριειχε και υποχρεωτικη στειρωση των πετς.

[Στύγιος]

Αυτό είναι αλήθεια. Πάμε όντως καλά. Για άλλους λόγους απ' ό,τι υποθέτεις φυσικά. Κι αυτό μια πικρή αλήθεια είναι.

Δεν έχεις καταλάβει ντιπ για ντιπ λέμε

Μερικές φορές αργώ αλλά καταλαβαίνω.

Οπότε, ζητώ συγγνώμη. Ήταν δικό μου λάθος.


Και είναι από τις περιπτώσεις που χαίρομαι επειδή έκανα λάθος.

Kρύβεται ο καριόλης ,αλλά εγώ θα τον βρω γι' αυτό που μας κόλλησε

[Οργισμένος]

Μου τυχε κι εμρνα γατα στη μηχανη. Οταν το καταλαβα ειχε απομεινει μονο το αφυδατωμενο σκηνωμα υης.

[oldjedi]

Μια και αναφέρθηκαν κάποια βιβλία, αφήνω κι αυτό.

Συγγραφείς και ζώα

Όταν ο Τ.Σ. Ελιοτ εξέδιδε το 1939 την ποιητική του συλλογή Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ (Old Possum’s Book of Practical Cats), ήταν αδύνατον να φανταστεί πως τα ποιήματα εκείνα θα ενέπνεαν τόσους και τόσους – μουσικούς κατά το πλείστον. Aποκορύφωμα το μιούζικαλ «Cats» του Αντριου Λόιντ Βέμπερ που παρουσιάστηκε το 1981 στο Λονδίνο και έναν χρόνο αργότερα στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Υπήρξε το μακροβιότερο του είδους, ώσπου να ξεπεραστεί από «Το φάντασμα της όπερας» του ίδιου συνθέτη.

Το κοινό διαπίστωνε ότι ο σοβαρός, σκυθρωπός και αυστηρός ποιητής της Ερημης χώρας διέθετε μιαν απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Ολα τα ανθρωπομορφικά στοιχεία, που στην υπόλοιπη ποίησή του είναι δυσδιάκριτα, αν δεχθεί κανείς ότι υπάρχουν, αναδεικνύονται στα ποιήματα αυτά που προκαλούν την ευφορία, το γέλιο και τον θαυμασμό – για να μην αναφερθούμε στην ευρηματικότητα και στην ασύγκριτη τεχνική τους.
Ο Ελιοτ δεν ήταν ασφαλώς ο μόνος συγγραφέας της νεότερης εποχής που είχε αδυναμία στα ζώα και ειδικότερα στις γάτες. Τις λάτρευαν η Κολέτ, ο Μαρκ Τουέιν, ο Χέμινγκγουεϊ και ο Σαρτρ, που τη γάτα του την ονόμαζε – τι άλλο; – Μηδέν (από το βασικό του βιβλίο, θεωρούμενο και καταστατικό έργο του υπαρξισμού, Το είναι και το μηδέν ). Ο Χούλιο Κορτάσαρ είχε δώσει το όνομα Τέοντορ Αντόρνο στη δική του, ο Μπέκετ ονόμασε τα δύο γατάκια του Βατ και Μέρφι (που είναι οι τίτλοι δύο μυθιστορημάτων του) και ο Χαρούκι Μουρακάμι σήμερα αποκαλεί τον γάτο του Κάφκα. Αλλοι σημαντικοί συγγραφείς όμως είχαν αδυναμία στους σκύλους, όπως ο Φόκνερ και ο Στάινμπεκ.

Γάτες πονηρές και δαιμονικές
Η σχέση των συγγραφέων με τα ζώα δεν περιορίζεται στην παιδική λογοτεχνία, μολονότι ο ανθρωπομορφικός χαρακτήρας των παραμυθιών όπου πρωταγωνιστούν ζώα κινηματοποιεί δραστικότερα τη φαντασία και καθιστά γοητευτικότερη την αλληγορία.
Οι συγγραφείς είχαν πάντοτε στενή σχέση με τα ζώα, ίσως γιατί προσπαθώντας να διεισδύσουν στην ανθρώπινη ψυχή πολλοί αμφιβάλλουν για το αν ο άνθρωπος είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Και αν οι περισσότεροι τρέφουν αδυναμία στις γάτες, αυτό ίσως οφείλεται στην αίσθηση ελευθερίας που αποπνέουν αυτά τα υπερήφανα ζώα.
Για τούτο το αιλουροειδές έχουν γραφεί αναρίθμητες σελίδες από τον καιρό ακόμη που λατρευόταν στην αρχαία Αίγυπτο. Εξακολουθούν να γράφονται πλήθος γοητευτικά κείμενα και σήμερα. Για τη γάτα έγραψαν ποιητές πρώτης γραμμής: από τον Μποντλέρ και τον Τζον Κιτς ως τον Ρίλκε, τον Γέιτς και τον Μοντάλε. Και δικοί μας: ο Καββαδίας, ο Σαχτούρης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Πατρίκιος, η Δημουλά και άλλοι. (Για να μη μιλήσουμε για τις στερεότυπες εκφράσεις, όπως «μάτια γάτας», «περπάτημα γάτας», «ήρθε σαν τη γάτα», «αυτός είναι γάτα» και τις συναφείς.)
Η γάτα είναι σύμβολο του μυστηρίου και της ανεξαρτησίας. Στην Ερημη χώρα του Ελιοτ η πόλη (το Λονδίνο) είναι τόπος της εξορίας και της πτώσης, αλλά στο Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ το Λονδίνο των γάτων του είναι βασίλειο της ελευθερίας και της κατεργαριάς.

Ως πλάσματα πονηρά και ανεξάρτητα – αλλά και δαιμονικά ενίοτε – εμφανίζονται στη λογοτεχνία οι γάτες. Μια τέτοια γάτα είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους χαρακτήρες του Μπουλγκάκοφ στο σατιρικό του μυθιστόρημα Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα , όπου ο Εξαποδώ αποφασίζει να χώσει τη μύτη του στις υποθέσεις της Σοβιετικής Ενωσης. Της δίνει το όνομα Μπέγκεμοτ (η ρωσική ονομασία, που σημαίνει επίσης και ιπποπόταμος, του βιβλικού τέρατος Βεεμώθ). Είναι τεράστια, σχεδόν όσο και μια αρκούδα, βαδίζει στα δύο πόδια και λατρεύει τη βότκα, τα πιστόλια και το σκάκι. Αυτονόητο, θα έλεγα, αφού βρίσκεται στη Μόσχα. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να συλλάβει κανείς την πολιτική διάσταση του βιβλίου. Γι’ αυτό και το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ μόλις το 1967 εκδόθηκε στη Σοβιετική Ενωση.

Αλλά ο ευφυής εκείνος συγγραφέας έγραψε κι ένα άλλο σημαντικό έργο, την Καρδιά ενός σκύλου , όπου δεν πρωταγωνιστεί μια γάτα αλλά ένας αδέσποτος σκύλος, ο οποίος παίρνει τη μορφή ανθρώπου. Το αγαθό τετράποδο γίνεται άνθρωπος, δηλαδή το είδος του ανθρώπου που φιλοδοξούσε να δημιουργήσει το σοβιετικό σύστημα. Γραμμένο το 1925, είχε την ίδια περίπου τύχη με το Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα . Παρέμεινε ανέκδοτο ως το 1987.

Η αφοσίωση του σκύλου
Αν η γάτα θεωρείται σύμβολο της ανεξαρτησίας, ο σκύλος είναι το παράδειγμα της απόλυτης αφοσίωσης, λέει η κοινοτοπία – μολονότι αυτό ισχύει ως εκεί που ισχύει. Βεβαίως, το αντιπροσωπευτικότερο (αλλά και συγκινητικότερο) παράδειγμα αγάπης και αφοσίωσης είναι, ως γνωστόν, ο Αργος, το σκυλί του Οδυσσέα που τον αναγνωρίζει κι ας είναι ντυμένος ζητιάνος, κι ας έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που έφυγε.

Η απόδοση ανθρώπινων γνωρισμάτων στα ζώα – και το αντίστροφο – είναι ένας τρόπος να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα τον κόσμο και στο πρακτικό και στο φαντασιακό επίπεδο.
Ο σύγχρονος συγγραφέας που λάτρεψε τους σκύλους ήταν ο Τζακ Λόντον. Οποιος έχει διαβάσει ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του, το Κάλεσμα της άγριας φύσης , δεν πρόκειται να λησμονήσει τον πρωταγωνιστή του, τον σκύλο Μπακ, απόλυτο σύμβολο αφοσίωσης αλλά και του αγώνα για επιβίωση. Και κανένα άλλο πλάσμα δεν εκφράζει καλύτερα εκείνο που έλεγε ο συγγραφέας: πως το να δίνεις τροφή σε έναν σκύλο όταν πεινάει δεν είναι ένδειξη αγάπης. Ενδειξη αγάπης είναι όταν μοιράζεσαι μαζί του το φαγητό σου.

Γιατί όμως οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες καταλαβαίνουν καλύτερα – δεν θα έλεγα φυσικά πως αγαπούν περισσότερο – τα ζώα; Προφανώς επειδή ο ανθρωπομορφισμός και η μεταμόρφωση είναι συστατικά γνωρίσματα της φαντασίας, όπου μπορεί κανείς να κινηθεί με μεγαλύτερη ελευθερία, να αξιοποιήσει εντυπωσιακότερα την επινοητικότητά του, να μετατοπίσει το νόημα στην περιοχή της γοητείας και του παράξενου, να μας πει τελικά ότι ο κόσμος είναι πολύ ευρύτερος από όσο πιστεύουμε. Από τον Αίσωπο στον Λαφοντέν και από εκεί στον Αντερσεν και στους σύγχρονους μυθογράφους, η αλληγορική γλώσσα παραμένει κυρίαρχη σε μεγάλο τμήμα της παγκόσμιας κουλτούρας που θέλει να μιλήσει για το παρόν χωρίς να αποσπαστεί από τις μυθολογικές ρίζες και τα αιώνια προβλήματα: του Καλού και του Κακού, της αλήθειας και του ψέματος, της ζωής και του θανάτου.

Ο Οργουελ και τα ζώα
Τα ζώα κυριαρχούν στην παιδική λογοτεχνία, όμως στη λογοτεχνία των ενηλίκων μας θυμίζουν πως και ο πολιτισμός έχει την παιδική του ηλικία, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά της. Οτι το αρχέγονο, το θαύμα συχνά, αλλά και η βαρβαρότητα όχι λίγες φορές έρχονται από το παρελθόν και μπορούν να παραμορφώσουν το παρόν.

Ετσι, για να καταγγείλει τον σταλινικό ολοκληρωτισμό ο Τζορτζ Οργουελ έγραψε μιαν ανεπανάληπτη πολιτική αλληγορία, τη Φάρμα των ζώων , όπου οι πρωταγωνιστές είναι τα ζώα ενός αγροκτήματος που κάποια μέρα επαναστατούν, διώχνουν τον ιδιοκτήτη και αναλαμβάνουν από κοινού τη φάρμα. Κάποια στιγμή όμως τα γουρούνια παίρνουν την εξουσία και επιβάλλουν ένα τυραννικό καθεστώς. Στο τέλος, οι ηγέτες τους «τα βρίσκουν» με τους ιδιοκτήτες των κτημάτων και στο συμπόσιο όπου τρώνε και πίνουν τους βλέπουν τα άλλα ζώα του αγροκτήματος και δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν ποιοι από τους συνδαιτυμόνες είναι οι άνθρωποι και ποιοι τα ζώα.
Ο Οργουελ είχε δει από νωρίς τη μεταλλαγή του σοβιετικού καθεστώτος και τη μετατροπή του σε δικτατορία. Και δεν είναι διόλου τυχαίο που στον αρχηγό των γουρουνιών (που αντιπροσωπεύει τον Στάλιν) δίνει το όνομα Ναπολέων. Για να τονίσει πως, εκτός από ολοκληρωτικό, το καθεστώς είχε και αυτοκρατορικό χαρακτήρα.

Ο Μέλβιλ και ο Χ. Γκ. Γουέλς
Ουδείς φανταζόταν έως τον 19ο αιώνα πως θα βρισκόταν συγγραφέας που θα επέλεγε ένα θαλάσσιο κήτος, μιαν άσπρη φάλαινα, για να στήσει μια αλληγορία του Κακού, της έμμονης ιδέας για εκδίκηση, του πάθους που τυφλώνει τον νου και σε τελική ανάλυση της ζωής και του θανάτου. Πρόκειται φυσικά για τον Μόμπι Ντικ (όνομα της φάλαινας) του Χέρμαν Μέλβιλ, ένα από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, όπου κι αυτά που προανέφερα μέρος μόνο καλύπτουν από το τεράστιο συμβολικό πεδίο που ανοίγεται σε τούτο το μεγάλο έργο.
Αργότερα ο Χ. Γκ. Γουέλς εξέδωσε το Νησί του δρος Μορό , από τα πρώτα και σημαντικότερα έργα επιστημονικής φαντασίας, όπου σε ένα νησί ο παρανοϊκός δρ Μορό δημιουργεί ζώα που μοιάζουν με ανθρώπους διά της ζωοτομίας, μιας φριχτής πρακτικής που μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματος απαγορεύτηκε στην Αγγλία.
Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί σε πλήθος παραδείγματα. Πάντως, το πέρασμα των ζώων από τη λογοτεχνία και την τέχνη και στη συνέχεια από τη μαζική κουλτούρα (με κατ’ εξοχήν παράδειγμα τον Ντίσνεϊ) έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ζωοφιλίας σε όλον τον κόσμο. Οι άνθρωποι, στη Δύση τουλάχιστον, άρχισαν να συμπεριφέρονται καλύτερα στα ζώα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα ζώα – και ειδικότερα τα κατοικίδια – είχαν καλύτερη μεταχείριση από τον 19ο ακόμη αιώνα, αν κρίνει κανείς από τα κείμενα των δύο υπερβατιστών δοκιμιογράφων της χώρας: του Εμερσον και του Θορό. Στην Αγγλία έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια πολλά βιβλία για τα δικαιώματα των ζώων, ενώ και στον τόπο μας τα περιστατικά κακομεταχείρισής τους, που κάποτε ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, έχουν περιοριστεί. Στον ισλαμικό κόσμο φέρονταν πάντα με μεγάλο σεβασμό στις γάτες, ενώ μεταχειρίζονται και σήμερα με άθλιο τρόπο τους σκύλους (προφανώς επειδή η γάτα ήταν το αγαπημένο ζώο του προφήτη Μωάμεθ).

Πέρα από τις αναλύσεις, τις κατηγοριοποιήσεις του πνεύματος και τα συναφή, μια απλή αλήθεια ορίζει τον πολιτισμό κάθε κοινωνίας: το πώς συμπεριφέρεται στους αναπήρους, στα παιδιά και στα ζώα.[/b]

https://www.tovima.gr/2014/08/30/books- ... s-kai-zwa/

[Στύγιος]

Μου τυχε κι εμρνα γατα στη μηχανη. Οταν το καταλαβα ειχε απομεινει μονο το αφυδατωμενο σκηνωμα υης.

Μένα μπήκε γατάκι και σφήνωσε , δοκίμασα πρώτα με γάλα σε μπολάκι, όχι , είδα κι απόειδα και πατούσα συνεχώς κόρνα για δεκάλεπτο ,απεγκλωβίστηκε κι έφυγε

[aLiCat]

Όσοι φιλόζωοι δε θέλουν να θανατώνονται τα σκυλιά ,να τα πάρουν σπίτι τους - αντίστοιχο με τους Δεξιοναζί: όσοι δε θέλουν να πνίγονται λαθρομετανάστες ,να τους πάρουν σπίτι τους.

Γω μια απόψη μετέφερα ,don't shoot the messenger..

Είναι η δεύτερη άμεση προσομοίωση των αδέσποτων σκυλιών με τους λαθρομετανάστες.

Το χρυσό το πήρε ο φόσι. Παίρνεις το ασημένιο και αναμένεται ο διεκδικητής του χάλκινου.
Στους υπόλοιπους θα δοθούν τιμητικές διακρίσεις γιατί μετράει και η προσπάθεια.

[ΓΑΛΗ]

Η προβατοποίηση πάντως επιδεινόνεται συνεχώς.
Κάποιοι ευαίσθητοι ανακάλυψαν πρόσφατα ότι τα αλογομούλαρα της Σαντορίνης που μεταφέρουν τουρίστες υποφέρουν πολύ.
Τα βάφτισαν λοιπόν γαιδουράκια για να είναι πιο στέρεη και πιασάρικη η θέση τους και να δημοσιεύσεις να φωτογραφίες με τον ντορή που έγινε γαιδαράκος και όταν μπηκε ο Αύγουστος που ολοι απλώθηκαν στις παραλίες νέκρα, (με τα αλογάκια που μπορεί να είναι γαιδουράκια θα ασχολουμαστε τώρα;) θα τα ξαναθυμηθουν μολις πιάσουν πάλι θέση μάχης στο μετερίζι του καναπέ τους.

ΌΛΑ τα εξημερωμενα ζώα τα εξημέρωσε ο άνθρωπος γιατι του ηταν - είναι χρήσιμα.
Όταν παύουν να ειναι πχ μια στείρα γελάδα τα θανατώνει.
Το ιδιο πρέπει να ισχύει και για τα σκυλιά.

Εννοείς ότι τα αλογομούλαρα ΔΕΝ υποφέρουν και ότι το υποκοριστικό "γαϊδουράκι" προκαλεί την ευαισθησία;

Θα επαναλάβω λοιπόν ακόμα μια φορά ότι για κάποιους τα ζώα είναι χρήσιμα και τα χρησιμοποιούν ως άψυχα εργαλεία, που αν νοιώθουν πόνο ή πείνα δεν έχει σημασία και απλώς αν χαλάσουν τα πετάνε. Αυτό το ξέρουμε όλοι.

Υπάρχουν και κάποιοι όμως που νοιάζονται για το αν πονάνε ή υποφέρουν τα ζώα γενικώς, επιθυμούν να είναι όσο πιο ανώδυνη η σφαγή τους όταν εκτρέφονται για σίτιση και τους αρέσει η συμβίωση με ζώα που δεν τους είναι χρήσιμα γιατί τα ζώα τους προσφέρουν εν αγνοία τους πράγματα που κανείς από την ανωτέρω κατηγορία δεν μπορεί καν να διανοηθεί.

Κατά τα άλλα, οι μεν (άνθρωποι) δεν μπορούν να αντιληφθούν τους δε (ανθρώπους) και τούμπαλιν. Η όποια συνεννόηση φτάνει μέχρι ένα σημείο. Μετά υπάρχει τοίχος ή τείχος. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το γκρεμίσει.

[aLiCat]

Προτεινω πρωτο και καλυτερο να παμε εσενα στους κινεζους τι λες;

Δεν είναι κανίβαλοι οι Κινέζοι αγαπητή μου. Ζώα τρώνε όπως όλοι μας. Το μόνο που δεν διαθέτουν είναι υποκρισία.

Μπορεις να εχεις την αντιληψη αγαπητε νεαντερνταλ οτι ,οτιδηποτε κινηται,πεταει ,κολυμπαει....πρεπει να το τρωει το αρχιζωο ο ανθρωπος.Ειναι χαρακτηριστικο των μη ωριμων ,απαιδευτων ανθρωπων.

Επετρεψε μου εμενα και πολλων αλλων ευτυχως,να μην εχουμε την ιδια αντιληψη.
Τρωμε και πρεπει να τρωμε ελαχιστα ειδη,τα οποια θα πρεπει να τα εκτρεφουμε ΣΩΣΤΑ,ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΝΩΔΥΝΟ ΘΑΝΑΤΟ,ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΡΟς ΤΟ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΙΚΗ ΠΡΩΤΕΙΝΗ.
Το να τρωμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ επειδη απλα ουτως η αλλως πρεπει να τρωμε ζωικη πρωτεινη,και μαλιστα να τα τρωμε και σε ασυστολες ποσοτητες,ειναι χαρακτηριστικο δειγμα νεαντερνταλισμου,αμορφωσιας,ξιπασιας και ηλιθιοτητας.

Οποτε ΟΧΙ δεν ειναι υποκρισια,ειναι καταναλωση με πολυ μετρο και σε ποσοτητα και σε ειδος.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ωριμη,ηθικη και σοφη σταση ζωης και οχι το να λες αφου πρεπει να τρωω κρεας θα τρωω τα παντα.

Οποτε ΟΧΙ ΑΓΑΠΟΟΥΛΑ,ευτυχως μπορουμε να ζησουμε ωραιοτατα με ελαχιστα ειδη ζωων για καταναλωση,με μια καλη ζωη και ανωδυνο θανατο παλευουμε καποιοι να εχουν αυτα τα ζωα καταναλωσης,και οχι να τρωμε οτι κινηται,διοτι εκτος απο ηλιθιο και ανηθικο,κανενας δεν με εμποδιζει να φαω και εσενα.Αν και εισαι αχωνευτος και επικινδυνος προς καταναλωση.

[ΓΑΛΗ]

Όσοι φιλόζωοι δε θέλουν να θανατώνονται τα σκυλιά ,να τα πάρουν σπίτι τους - αντίστοιχο με τους Δεξιοναζί: όσοι δε θέλουν να πνίγονται λαθρομετανάστες ,να τους πάρουν σπίτι τους.

Γω μια απόψη μετέφερα ,don't shoot the messenger..

Είναι η δεύτερη άμεση προσομοίωση των αδέσποτων σκυλιών με τους λαθρομετανάστες.

Το χρυσό το πήρε ο φόσι. Παίρνεις το ασημένιο και αναμένεται ο διεκδικητής του χάλκινου.
Στους υπόλοιπους θα δοθούν τιμητικές διακρίσεις γιατί μετράει και η προσπάθεια.

Του το πήραμε το ασημένιο λόγω λάθους του κριτή (της υποφαινόμενης). Έτρεχε κατοστάρι ο Στύγιος και τον βαθμολογήσαμε στην ενόργανη. Αλλού γι αλλού λέμε.

[aLiCat]

Μια και αναφέρθηκαν κάποια βιβλία, αφήνω κι αυτό.

Συγγραφείς και ζώα

Όταν ο Τ.Σ. Ελιοτ εξέδιδε το 1939 την ποιητική του συλλογή Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ (Old Possum’s Book of Practical Cats), ήταν αδύνατον να φανταστεί πως τα ποιήματα εκείνα θα ενέπνεαν τόσους και τόσους – μουσικούς κατά το πλείστον. Aποκορύφωμα το μιούζικαλ «Cats» του Αντριου Λόιντ Βέμπερ που παρουσιάστηκε το 1981 στο Λονδίνο και έναν χρόνο αργότερα στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Υπήρξε το μακροβιότερο του είδους, ώσπου να ξεπεραστεί από «Το φάντασμα της όπερας» του ίδιου συνθέτη.

Το κοινό διαπίστωνε ότι ο σοβαρός, σκυθρωπός και αυστηρός ποιητής της Ερημης χώρας διέθετε μιαν απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Ολα τα ανθρωπομορφικά στοιχεία, που στην υπόλοιπη ποίησή του είναι δυσδιάκριτα, αν δεχθεί κανείς ότι υπάρχουν, αναδεικνύονται στα ποιήματα αυτά που προκαλούν την ευφορία, το γέλιο και τον θαυμασμό – για να μην αναφερθούμε στην ευρηματικότητα και στην ασύγκριτη τεχνική τους.
Ο Ελιοτ δεν ήταν ασφαλώς ο μόνος συγγραφέας της νεότερης εποχής που είχε αδυναμία στα ζώα και ειδικότερα στις γάτες. Τις λάτρευαν η Κολέτ, ο Μαρκ Τουέιν, ο Χέμινγκγουεϊ και ο Σαρτρ, που τη γάτα του την ονόμαζε – τι άλλο; – Μηδέν (από το βασικό του βιβλίο, θεωρούμενο και καταστατικό έργο του υπαρξισμού, Το είναι και το μηδέν ). Ο Χούλιο Κορτάσαρ είχε δώσει το όνομα Τέοντορ Αντόρνο στη δική του, ο Μπέκετ ονόμασε τα δύο γατάκια του Βατ και Μέρφι (που είναι οι τίτλοι δύο μυθιστορημάτων του) και ο Χαρούκι Μουρακάμι σήμερα αποκαλεί τον γάτο του Κάφκα. Αλλοι σημαντικοί συγγραφείς όμως είχαν αδυναμία στους σκύλους, όπως ο Φόκνερ και ο Στάινμπεκ.

Γάτες πονηρές και δαιμονικές
Η σχέση των συγγραφέων με τα ζώα δεν περιορίζεται στην παιδική λογοτεχνία, μολονότι ο ανθρωπομορφικός χαρακτήρας των παραμυθιών όπου πρωταγωνιστούν ζώα κινηματοποιεί δραστικότερα τη φαντασία και καθιστά γοητευτικότερη την αλληγορία.
Οι συγγραφείς είχαν πάντοτε στενή σχέση με τα ζώα, ίσως γιατί προσπαθώντας να διεισδύσουν στην ανθρώπινη ψυχή πολλοί αμφιβάλλουν για το αν ο άνθρωπος είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Και αν οι περισσότεροι τρέφουν αδυναμία στις γάτες, αυτό ίσως οφείλεται στην αίσθηση ελευθερίας που αποπνέουν αυτά τα υπερήφανα ζώα.
Για τούτο το αιλουροειδές έχουν γραφεί αναρίθμητες σελίδες από τον καιρό ακόμη που λατρευόταν στην αρχαία Αίγυπτο. Εξακολουθούν να γράφονται πλήθος γοητευτικά κείμενα και σήμερα. Για τη γάτα έγραψαν ποιητές πρώτης γραμμής: από τον Μποντλέρ και τον Τζον Κιτς ως τον Ρίλκε, τον Γέιτς και τον Μοντάλε. Και δικοί μας: ο Καββαδίας, ο Σαχτούρης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Πατρίκιος, η Δημουλά και άλλοι. (Για να μη μιλήσουμε για τις στερεότυπες εκφράσεις, όπως «μάτια γάτας», «περπάτημα γάτας», «ήρθε σαν τη γάτα», «αυτός είναι γάτα» και τις συναφείς.)
Η γάτα είναι σύμβολο του μυστηρίου και της ανεξαρτησίας. Στην Ερημη χώρα του Ελιοτ η πόλη (το Λονδίνο) είναι τόπος της εξορίας και της πτώσης, αλλά στο Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ το Λονδίνο των γάτων του είναι βασίλειο της ελευθερίας και της κατεργαριάς.

Ως πλάσματα πονηρά και ανεξάρτητα – αλλά και δαιμονικά ενίοτε – εμφανίζονται στη λογοτεχνία οι γάτες. Μια τέτοια γάτα είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους χαρακτήρες του Μπουλγκάκοφ στο σατιρικό του μυθιστόρημα Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα , όπου ο Εξαποδώ αποφασίζει να χώσει τη μύτη του στις υποθέσεις της Σοβιετικής Ενωσης. Της δίνει το όνομα Μπέγκεμοτ (η ρωσική ονομασία, που σημαίνει επίσης και ιπποπόταμος, του βιβλικού τέρατος Βεεμώθ). Είναι τεράστια, σχεδόν όσο και μια αρκούδα, βαδίζει στα δύο πόδια και λατρεύει τη βότκα, τα πιστόλια και το σκάκι. Αυτονόητο, θα έλεγα, αφού βρίσκεται στη Μόσχα. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να συλλάβει κανείς την πολιτική διάσταση του βιβλίου. Γι’ αυτό και το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ μόλις το 1967 εκδόθηκε στη Σοβιετική Ενωση.

Αλλά ο ευφυής εκείνος συγγραφέας έγραψε κι ένα άλλο σημαντικό έργο, την Καρδιά ενός σκύλου , όπου δεν πρωταγωνιστεί μια γάτα αλλά ένας αδέσποτος σκύλος, ο οποίος παίρνει τη μορφή ανθρώπου. Το αγαθό τετράποδο γίνεται άνθρωπος, δηλαδή το είδος του ανθρώπου που φιλοδοξούσε να δημιουργήσει το σοβιετικό σύστημα. Γραμμένο το 1925, είχε την ίδια περίπου τύχη με το Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα . Παρέμεινε ανέκδοτο ως το 1987.

Η αφοσίωση του σκύλου
Αν η γάτα θεωρείται σύμβολο της ανεξαρτησίας, ο σκύλος είναι το παράδειγμα της απόλυτης αφοσίωσης, λέει η κοινοτοπία – μολονότι αυτό ισχύει ως εκεί που ισχύει. Βεβαίως, το αντιπροσωπευτικότερο (αλλά και συγκινητικότερο) παράδειγμα αγάπης και αφοσίωσης είναι, ως γνωστόν, ο Αργος, το σκυλί του Οδυσσέα που τον αναγνωρίζει κι ας είναι ντυμένος ζητιάνος, κι ας έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που έφυγε.

Η απόδοση ανθρώπινων γνωρισμάτων στα ζώα – και το αντίστροφο – είναι ένας τρόπος να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα τον κόσμο και στο πρακτικό και στο φαντασιακό επίπεδο.
Ο σύγχρονος συγγραφέας που λάτρεψε τους σκύλους ήταν ο Τζακ Λόντον. Οποιος έχει διαβάσει ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του, το Κάλεσμα της άγριας φύσης , δεν πρόκειται να λησμονήσει τον πρωταγωνιστή του, τον σκύλο Μπακ, απόλυτο σύμβολο αφοσίωσης αλλά και του αγώνα για επιβίωση. Και κανένα άλλο πλάσμα δεν εκφράζει καλύτερα εκείνο που έλεγε ο συγγραφέας: πως το να δίνεις τροφή σε έναν σκύλο όταν πεινάει δεν είναι ένδειξη αγάπης. Ενδειξη αγάπης είναι όταν μοιράζεσαι μαζί του το φαγητό σου.

Γιατί όμως οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες καταλαβαίνουν καλύτερα – δεν θα έλεγα φυσικά πως αγαπούν περισσότερο – τα ζώα; Προφανώς επειδή ο ανθρωπομορφισμός και η μεταμόρφωση είναι συστατικά γνωρίσματα της φαντασίας, όπου μπορεί κανείς να κινηθεί με μεγαλύτερη ελευθερία, να αξιοποιήσει εντυπωσιακότερα την επινοητικότητά του, να μετατοπίσει το νόημα στην περιοχή της γοητείας και του παράξενου, να μας πει τελικά ότι ο κόσμος είναι πολύ ευρύτερος από όσο πιστεύουμε. Από τον Αίσωπο στον Λαφοντέν και από εκεί στον Αντερσεν και στους σύγχρονους μυθογράφους, η αλληγορική γλώσσα παραμένει κυρίαρχη σε μεγάλο τμήμα της παγκόσμιας κουλτούρας που θέλει να μιλήσει για το παρόν χωρίς να αποσπαστεί από τις μυθολογικές ρίζες και τα αιώνια προβλήματα: του Καλού και του Κακού, της αλήθειας και του ψέματος, της ζωής και του θανάτου.

Ο Οργουελ και τα ζώα
Τα ζώα κυριαρχούν στην παιδική λογοτεχνία, όμως στη λογοτεχνία των ενηλίκων μας θυμίζουν πως και ο πολιτισμός έχει την παιδική του ηλικία, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά της. Οτι το αρχέγονο, το θαύμα συχνά, αλλά και η βαρβαρότητα όχι λίγες φορές έρχονται από το παρελθόν και μπορούν να παραμορφώσουν το παρόν.

Ετσι, για να καταγγείλει τον σταλινικό ολοκληρωτισμό ο Τζορτζ Οργουελ έγραψε μιαν ανεπανάληπτη πολιτική αλληγορία, τη Φάρμα των ζώων , όπου οι πρωταγωνιστές είναι τα ζώα ενός αγροκτήματος που κάποια μέρα επαναστατούν, διώχνουν τον ιδιοκτήτη και αναλαμβάνουν από κοινού τη φάρμα. Κάποια στιγμή όμως τα γουρούνια παίρνουν την εξουσία και επιβάλλουν ένα τυραννικό καθεστώς. Στο τέλος, οι ηγέτες τους «τα βρίσκουν» με τους ιδιοκτήτες των κτημάτων και στο συμπόσιο όπου τρώνε και πίνουν τους βλέπουν τα άλλα ζώα του αγροκτήματος και δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν ποιοι από τους συνδαιτυμόνες είναι οι άνθρωποι και ποιοι τα ζώα.
Ο Οργουελ είχε δει από νωρίς τη μεταλλαγή του σοβιετικού καθεστώτος και τη μετατροπή του σε δικτατορία. Και δεν είναι διόλου τυχαίο που στον αρχηγό των γουρουνιών (που αντιπροσωπεύει τον Στάλιν) δίνει το όνομα Ναπολέων. Για να τονίσει πως, εκτός από ολοκληρωτικό, το καθεστώς είχε και αυτοκρατορικό χαρακτήρα.

Ο Μέλβιλ και ο Χ. Γκ. Γουέλς
Ουδείς φανταζόταν έως τον 19ο αιώνα πως θα βρισκόταν συγγραφέας που θα επέλεγε ένα θαλάσσιο κήτος, μιαν άσπρη φάλαινα, για να στήσει μια αλληγορία του Κακού, της έμμονης ιδέας για εκδίκηση, του πάθους που τυφλώνει τον νου και σε τελική ανάλυση της ζωής και του θανάτου. Πρόκειται φυσικά για τον Μόμπι Ντικ (όνομα της φάλαινας) του Χέρμαν Μέλβιλ, ένα από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, όπου κι αυτά που προανέφερα μέρος μόνο καλύπτουν από το τεράστιο συμβολικό πεδίο που ανοίγεται σε τούτο το μεγάλο έργο.
Αργότερα ο Χ. Γκ. Γουέλς εξέδωσε το Νησί του δρος Μορό , από τα πρώτα και σημαντικότερα έργα επιστημονικής φαντασίας, όπου σε ένα νησί ο παρανοϊκός δρ Μορό δημιουργεί ζώα που μοιάζουν με ανθρώπους διά της ζωοτομίας, μιας φριχτής πρακτικής που μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματος απαγορεύτηκε στην Αγγλία.
Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί σε πλήθος παραδείγματα. Πάντως, το πέρασμα των ζώων από τη λογοτεχνία και την τέχνη και στη συνέχεια από τη μαζική κουλτούρα (με κατ’ εξοχήν παράδειγμα τον Ντίσνεϊ) έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ζωοφιλίας σε όλον τον κόσμο. Οι άνθρωποι, στη Δύση τουλάχιστον, άρχισαν να συμπεριφέρονται καλύτερα στα ζώα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα ζώα – και ειδικότερα τα κατοικίδια – είχαν καλύτερη μεταχείριση από τον 19ο ακόμη αιώνα, αν κρίνει κανείς από τα κείμενα των δύο υπερβατιστών δοκιμιογράφων της χώρας: του Εμερσον και του Θορό. Στην Αγγλία έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια πολλά βιβλία για τα δικαιώματα των ζώων, ενώ και στον τόπο μας τα περιστατικά κακομεταχείρισής τους, που κάποτε ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, έχουν περιοριστεί. Στον ισλαμικό κόσμο φέρονταν πάντα με μεγάλο σεβασμό στις γάτες, ενώ μεταχειρίζονται και σήμερα με άθλιο τρόπο τους σκύλους (προφανώς επειδή η γάτα ήταν το αγαπημένο ζώο του προφήτη Μωάμεθ).

Πέρα από τις αναλύσεις, τις κατηγοριοποιήσεις του πνεύματος και τα συναφή, μια απλή αλήθεια ορίζει τον πολιτισμό κάθε κοινωνίας: το πώς συμπεριφέρεται στους αναπήρους, στα παιδιά και στα ζώα.[/b]

https://www.tovima.gr/2014/08/30/books- ... s-kai-zwa/

[xameno kormi]

μαθουσαλας ο σκθλος του οδησεα

20 χρονια;

[Στύγιος]

Είναι η δεύτερη άμεση προσομοίωση των αδέσποτων σκυλιών με τους λαθρομετανάστες.

Το χρυσό το πήρε ο φόσι. Παίρνεις το ασημένιο και αναμένεται ο διεκδικητής του χάλκινου.
Στους υπόλοιπους θα δοθούν τιμητικές διακρίσεις γιατί μετράει και η προσπάθεια.

Του το πήραμε το ασημένιο λόγω λάθους του κριτή (της υποφαινόμενης). Έτρεχε κατοστάρι ο Στύγιος και τον βαθμολογήσαμε στην ενόργανη. Αλλού γι αλλού λέμε.

O Στύγιος με το ανάπηρο το πόδι ,το πολύ για ρίψεις και μαλακίες είναι