Τρίτη 16 Ιούνη 2020 :75 χρόνια από τον θάνατο του Άρη - εκδηλώσεις

[Chainis]

Αυτό που πιστεύετε ότι η προσπάθεια του ΚΚΕ να πάρει την εξουσία το 44-49 με ένοπλο αγώνα κι ότι μπορούν να υπάρχουν αναλογίες με το 21 και τους αγωνιστές του, να το κοιτάξετε.
Μόνο με το 1824 μπορούμε να κάνουμε παραλληλισμό που κάποιοι αγνοούσαν όλους τους κινδύνους κι έκαναν εμφύλιο για την εξουσία.

[georgebi]

Καναβούρης Κώστας
Άρης Βελουχιώτης και Μάνος Χατζιδάκις. Ίσως είναι καιρός ν’ αρχίσουμε να τους συνεξετάζουμε http://www.avgi.gr/article/10812/111776 ... hatzidakis Άρης Βελουχιώτης και Μάνος Χατζιδάκις. Ίσως είναι καιρός ν’ αρχίσουμε να τους συνεξετάζουμε ως ενότητα ετεροτήτων, γιατί αυτό ακριβώς είναι η ομορφιά του κόσμου: η ενότητα των ετεροτήτων απ’ όπου προκύπτει η ίδια του η ύπαρξη Μια τέτοια μέρα σαν την αυριανή, ή μάλλον μια τέτοια νύχτα 15 προς 16 Ιουνίου του 1945, στη χαράδρα του Φάγγου στον Αχελώο (κοντά στο χωριό Μεσούντα) αυτοκτόνησε ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ και της ανυποχώρητης και νικηφόρας αντίστασης εναντίον της ναζιστικής κατοχής και των ντόπιων συνεργατών της Άρης Βελουχιώτης. Ήταν μόλις 42 χρόνων.

Μια τέτοια μέρα, 49 χρόνια αργότερα, στις 15 Ιουνίου 1994, έφυγε για τη δική του «μαγική πόλη» ο Μάνος Χατζιδάκις. Ήταν 69 χρόνων και σε μια απίστευτα δημιουργική φάση.

Το να μιλήσεις για τεράστιες απώλειες στον συνολικό βίο τής ελληνικής περιπέτειας είναι πολύ λίγο, ελάχιστο. Πώς να το κάνουμε; Υπάρχουν απουσίες που είναι στ’ αλήθεια αναντικατάστατες. Ίσως όμως, επιδεικνύοντας ελάχιστη από τη γενναιότητα ελευθερίας στη σκέψη που εκείνοι διέθεταν, ίσως λέω, να χρειάζεται, προπαντός τώρα, «στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα», όπου είθισται να δολοφονούν καθημερινά την ομορφιά των ανθρώπων και τους ανθρώπους τους ίδιους, ίσως τώρα ακριβώς να χρειάζεται να σκύψουμε με αγωνία και αγάπη στο πρόβλημα της ομορφιάς, δηλαδή στο ποιητικό αίτημα του ανθρώπου που θα σώσει τον κόσμο, συνεξετάζοντας αυτές τις δύο προσωπικότητες και τον τροπισμό με τον οποίο έθεσαν ακριβώς (και προσπάθησαν να εμβαθύνουν) το πρόβλημα της ομορφιάς. Δηλαδή το πρόβλημα της ελευθερίας.

Ο καθένας μέσα στον κόσμο του, αλλά με τέτοια δύναμη, ώστε στο τέλος να επιτευχθεί «αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας». Άλλως πως, το ηρακλείτειο «εν το παν». Άρης Βελουχιώτης και Μάνος Χατζιδάκις. Ίσως είναι καιρός, επιμένω, ν’ αρχίσουμε να τους συνεξετάζουμε, αλλά όχι ως ομοιότητα - κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο και βλακώδες. Ν’ αρχίσουμε να τους συνεξετάζουμε ως ενότητα ετεροτήτων, γιατί αυτό ακριβώς είναι η ομορφιά του κόσμου: η ενότητα των ετεροτήτων απ’ όπου προκύπτει η ίδια του η ύπαρξη.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι ο Άρης Βελουχιώτης και ο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά πώς είναι δυνατό να φανταστούμε την ανθρώπινη κατάσταση χωρίς την παρουσία και των δύο; Πώς είναι δυνατό να φανταστούμε τον κόσμο μονάχα με το γεράκι, αλλά χωρίς το αηδόνι; Πώς είναι δυνατό να κατανοήσουμε την ομορφιά μονάχα ως πέταγμα του γερακιού, όταν δεν θα έχουμε ακούσει ποτέ την τρίλια ενός αηδονιού; Το ένα κάνει το άλλο να υπάρχει. Χωρίς και τα δύο μαζί ο κόσμος είναι ακατανόητος και ανέφικτος ως ενδεχόμενος τόπος της εφικτής ουτοπίας, γιατί η ίδια η ομορφιά του είναι ακατανόητη και ανέφικτη. Και τότε το μόνο που απομένει είναι ένα ομοίωμα ζωής, ένα ομοίωμα μιας ομορφιάς υποταγμένης και κατοικίδιας, δηλαδή ο θάνατος ως προσομοιωμένη ζωή. Γιατί βέβαια -όπως έδειξαν απαράμιλλα ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Άρης Βελουχιώτης-, η ομορφιά είναι ανήμερη και ανυπότακτη. Δεν είναι λιγότερο ανήμερο και ανυπότακτο ένα αηδόνι από ένα γεράκι ούτε είναι περισσότερο ελεύθερο ένα γεράκι από ένα αηδόνι.

Αυτό είναι το πρόβλημα της ομορφιάς το οποίο έθεσαν ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Άρης Βελουχιώτης και στο οποίο επέμειναν μέχρι τέλους χωρίς να δειλιάσουν στιγμή, χωρίς να μηδίσουν όπως τόσοι και τόσοι. Με άλλα λόγια: δεν πρόδωσαν. Κι έχουμε τόση ανάγκη, σήμερα που γέμισε η ζωή μας από μυριάδες προδοσίες κρυφές και φανερές, που γέμισε η ζωή μας από μυριάδες φασισμούς της ασχημίας, έχουμε τόση ανάγκη από ανθρώπους που δεν πρόδωσαν την ομορφιά! Που από τόσο διαφορετικούς δρόμους έφτασαν στον πυρήνα της ομορφιάς που κοχλάζει: την ψυχή του ανθρώπου. Έφτασαν δηλαδή στην κρίσιμη και διάπυρη μάζα της ελευθερίας.

«Την ομορφιά», γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στο «Επιλογικό», «ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια./ Μερτικό δεν κράτησα. Πάμφτωχος. Μ’ ένα κρινάκι του αγρού / τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε».

Αξίζει να προσέξουμε εδώ τι γράφει: «Μ’ ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα». Το μόνο όπλο απέναντι, λέει, στην ανελέητη νύχτα είναι ένα κρινάκι του αγρού. Ανήμερο και ανυπότακτο. Διαβάστε την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, 29 Οκτωβρίου 1944, για την επέτειο του «Όχι». Και διαβάστε την ομιλία του Μάνου Χατζιδάκι, 31 Ιανουαρίου 1949, στο Θέατρο Τέχνης, για το ρεμπέτικο. Ίσως έτσι γίνει ευκρινέστερο αυτό που προσπαθώ να πω. Και ίσως τότε φανταστούμε ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο φίλος του Μάνου Χατζιδάκι που περπατούσαν μαζί και «του μιλούσε για κάτι καινούργιο. Μα τώρα ήταν καλοκαίρι και η άσφαλτος μύριζε». Κι όπως περπατούσαν «στα στενά και βρόμικα πεζοδρόμια του Πειραιά και της Αθήνας», έφτανε από μακριά με ένταση μια καινούργια ρεμπέτικη κραυγή: «Κουράστηκα για να σε αποκτήσω, αρχόντισσά μου μάγισσα τρανή».

Ομορφιά μου. Ελευθερία μου.

[Πτολεμαίος]

Να κρατάμε το φανοστάτη;

Χαχαχαχ το μλκ

[The Rebel]

16/06/2020
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ!



Σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, ο πιο ειδεχθής εγκληματίας και προδότης που γέννησε η ελληνική γη στους αιώνες, πλήρωσε για τα αναρίθμητα εγκλήματα και τις προδοσίες του. Κυνηγημένος από τις Ερινύες κι από ειδικό απόσπασμα του δοξασμένου Εθνικού Στρατού, αλλά και από τα ίδια του τα συντρόφια, ο χασάπης του ελληνικού λαού Θανάσης Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης, ψοφάει! Είτε από βόλι των ανδρών του αποσπάσματος, είτε από «συντροφικό» βόλι, είτε από δικό του, άγνωστο πώς… Και εν συνεχεία μεταφέρεται στην Κεντρική Πλατεία των Τρικάλων, όπου το κεφάλι του κρέμεται σε τσιγκέλι, για να δουν όλοι ποια είναι η μοίρα των προδοτών και εγκληματιών του σιναφιού του!

Την ίδια μέρα, αυτοί που σήμερα τον τιμάνε υποκριτικά, δημοσίευαν στη φυλλάδα τους την αποκήρυξή του, μετά από απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος του εγκλήματος και της προδοσίας. Ακόμα κι αυτοί δεν τον άντεχαν! Ιδού:

«Το ΠΓ ενέκρινε τη δημοσίευση στο «Ριζοσπάστη», της απόφασης της 1ης Ολομέλειας της ΚΕ για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναστρώσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί. Ο Βελουχιώτης ύστερα από τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη».

Και κατέληγε το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας, απευθυνόμενο προς τις οργανώσεις της περιοχής που εκινείτο το ανθρωπόμορφο κτήνος: «…Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια (Βελουχιώτη)»!


https://ethnikismos.net/2020/06/16/%cf% ... %85%cf%83/

[Ερμής]

Δηλαδή σύμφωνα με τους ισχυρισμούς σας, ένας gay πέρασε από πριονοκορδέλα τους ταγματασφαλίτες;

Η Σουλτάνα δε πέρασε κανέναν πριονοκορδελα. Ξεκίνησε να κάνει ξεκαθαρίσματα με κόσμο που είχε προσωπικές διαφορές και μετά αφού γλυκαθηκε από το αίμα συνέχισε να σκοτώνει αδιακρίτως όποιον τον στραβοκοιταγε. Δε πρόλαβε καν το συμμοριτοπολεμο γιατι τον έδωσαν οι δικοί του.