περαστικος έγραψε: ↑15 Οκτ 2020, 23:45
Lord Brum έγραψε: ↑15 Οκτ 2020, 22:42
Θεός ο ταξίαρχος, θεός σχωρεστον
Ειχα στο λυκειο καθηγητη κοινωνιολογιας (αυτους που ο Αδωνις λεει οτι κανουν τα παιδια μας αριστερα) ο οποιος σε ενα μαθημα αναρωτηθηκε γιατι ο Θεος αφηνει νεους ανθρωπους να πεθαινουν και τον Παττακο τον αφηνει να ζει.
Τοτε ο Παττακος ηταν μαλλον 90 χρονων.
Υστερα απο τοσα χρονια και αφοτου ο Παττακος πεθανε στα 105 μετανιωνω που δεν απαντησα "τον αγαπαει ο Θεος, απο οτι φαινεται"...
Η σωστή απάντηση πάντως είναι ότι για όποιον φτάνει στο βαθύ γήρας είναι ότι πρόσεχε και τιμούσε τους γονείς του.
«Τίμα τὸν πατέρα σου και τὴν μητέρα σου ἵνα εὖ σοὶ γένῃ καὶ ἵνα
μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς».
Σχετικά πάντως με το γήρας, απαντάει και ο Προφήτης Δαυΐδ:
«Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πρᾳότης ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα.»
Με λίγα λόγια, οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέχρι τα εβδομήντα, κάποιοι φτάνουν μέχρι και τα ογδόντα και ο παραπάνω χρόνος ζωής είναι απλά κόπος και πόνος γιατί λόγω της αδυναμίας τους οι άνθρωποι γίνονται εξ ανάγκης πιο πράοι ώστε να παιδευθούν από τον Θεό για το ότι έκαναν στα προηγούμενα χρόνια. Ο Παττακός, τα τελευταία χρόνια της ζωής του περνούσε ουσιαστικά ένα μαρτύριο προτού φύγει από τη ζωή.
Συμπληρώνει πάντως ο Απόστολος Πέτρος σχετικά:
«Ἓν δὲ τοῦτο μὴ λανθανέτω ὑμᾶς, ἀγαπητοί, ὅτι μία ἡμέρα παρὰ Κυρίῳ ὡς χίλια ἔτη, καὶ χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία. Οὐ βραδύνει ὁ Κύριος τῆς ἐπαγγελίας, ὥς τινες βραδυτῆτα ἡγοῦνται, ἀλλὰ μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι.»
Για τον Θεό ο χρόνος της ζωής μας είναι πολύ σχετικός και δεν τον μετράει όπως εμείς. Όταν κάποιος λοιπόν φεύγει σε βαθύ γήρας, αυτό γίνεται επειδή ο Θεός περιμένει από αυτόν να μετανοήσει.