Tέλος το "αγροτικό" του Κουφοντίνα - Διάταξη που "κόβει" τις αγροτικές φυλακές για τους τρομοκράτες

[Νon4me]

τι λετε για το βουλιμικο τοτεμ ρε κουτσομποληδες ?

απεργια πεινας κουφοπεινα - 600 δις σώρρα , διπλό .

[aljawn]

μη σε ξυπναω αλλα εχει τελειωσει το θεμα εδω και κατι βδομαδες εφαγε και συνεχιζουμε μεχρι την επομενη απεργια πεινας

Μην σε ξυπνάω, αλλά το θέμα που αναφέρθηκα (βλ. ΥΓ) μόλις έχει αρχίσει. Εσύ βέβαια, βλέπε Μπουμπούκο

[Rocco Siffredi]

μη σε ξυπναω αλλα εχει τελειωσει το θεμα εδω και κατι βδομαδες εφαγε και συνεχιζουμε μεχρι την επομενη απεργια πεινας

Μην σε ξυπνάω, αλλά το θέμα που αναφέρθηκα (βλ. ΥΓ) μόλις έχει αρχίσει. Εσύ βέβαια, βλέπε Μπουμπούκο

Είχα μεγάλη φαγουρα για τον μπουμπούκο τι με πέρασες αντερ
Έγραψες μετά θανατον που κολλαει αυτό αφού τελείωσε η ιστορία με την απεργία πεινα

[πατησιωτης]

https://www.tovima.gr/2021/04/19/opinio ... tikotitas/

[georgebi]

................

[Beria]

................

[img]https://i.postimg.cc/9MXZKqSn/ekto ... .jpg[/img]

Και πού το ξέρει ο Έκτορας;

[waldorf]

Του το είπε ένας φίλος απ`το χωριό (δεν τον ξέρεις).

[Παλαιοελλαδίτης]

Λίγο παλιό, αλλά αξίζει να μελετηθεί.

Εκτελώντας τον βασιλοκτόνο , του Νικόλα Κοσματόπουλου

Δημήτρης Κουφοντίνας πεθαίνει.

Ως τι πεθαίνει όμως;

Σε ποια κατηγορία μελλοθάνατων ανήκει;

Με βάση ποιο ηθικο-νομικό πλαίσιο οδηγείται στον θάνατο;

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά αφορούν όλους και όλες μας, ακόμα και αυτούς/αυτές που αδιαφορούν για τον Κουφοντίνα, την “17 Νοέμβρη” ή την πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης.

Η απάντηση αφορά όλους και όλες επειδή ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία οδηγεί στον θάνατο τους εχθρούς της αποκαλύπτει τα όρια μέσα στα οποία επιτρέπει στα υπόλοιπα υποκείμενά της να ζουν, ή έστω να επιβιώνουν.

Ως τι πεθαίνει ο Κουφοντίνας λοιπόν;

Πεθαίνει ως αιχμάλωτος πολέμου; Όχι.

Σίγουρα ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του αιχμάλωτο πολέμου και μελλοντικό πεσόντα σε έναν συνεχή, ακήρυχτο αλλά εντατικό πόλεμο, στον οποίο τάχτηκε με την μεριά των προσωρινά ηττημένων. Ο πόλεμος του Κουφοντίνα είναι ο εμφύλιος. Αυτός που δεν τελείωσε στην δεκαετία του ’40, αλλά συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση στα ξερονήσια του ’60, τις φυλακές της χούντας, τα εργοστάσια της μεταπολίτευσης, τα φτωχόσπιτα του ευρώ. Ωστόσο, οι εχθροί του δεν του αναγνωρίζουν το καθεστώς του αιχμαλώτου πολέμου, παρόλο που οι ίδιοι θα το απαιτούσαν για τον εαυτό τους σε περίπτωση που αιχμαλωτιστούν στο μέτωπο σκοτώνοντας εχθρούς του έθνους.

Πεθαίνει ως τρομοκράτης; Όχι.

Αν και οι εχθροί του, το κράτος, τον αποκαλούν έτσι, δεν δικάστηκε ούτε καταδικάστηκε ως τρομοκράτης. Η έννοια του τρομοκράτη έχει επιτυχία μόνο στο βαθμό που περιχαρακώνει και αποκόπτει τον δράστη από το δυνάμει κοινό του. Όταν του αφαιρείται η δυνατότητα να απευθυνθεί στην κοινωνία επειδη του αποδίδονται πράξεις ενάντια και πέρα από την ανθρώπινη λογική. Η ταμπέλα “τρομοκράτης” είναι εργαλείο για να αφαιρέσει το δικαίωμα λόγου στον δράστη. Η “17 Νοέμβρη” ωστόσο απευθυνόταν σε ένα κοινό που καταλάβαινε καλά ότι οι πράξεις της δεν ήταν ούτε παράλογες, ούτε παρανοϊκές. Μπορεί να μην συμφωνούσε με αυτές, αλλά αναγνώριζε το πολιτικό πλαίσιο τους.

Πεθαίνει λοιπόν ως ποινικός δολοφόνος; Όχι.

Αν και καταδικάστηκε βασικά ως ποινικός, ακριβώς με σκοπό την άρνηση της πολιτικής χροιάς των πράξεών του από το κράτος, οδηγείται στον θάνατο με ένα τρόπο που δεν εφαρμόζεται στους ποινικούς. Η φωτογραφική διάταξη που η κυβέρνηση έφτιαξε για αυτόν και μόνο είναι μια πολυτέλεια που κανείς ποινικός δεν απολαμβάνει, ούτε καν ως αρνητική στόχευση.

Μήπως πεθαίνει ως “γυμνή ζωή”, ως homo sacer; Όχι.

Η κατηγορία του Agamben δεν αφορά τον εκτελεστή της “17 Νοέμβρη”. Το σύγχρονο κράτος δολοφονεί “γυμνές ζωές” κατα κόρον και μαζικά. Πρόσφυγες στα σύνορα, άστεγους στα μουλωχτά, ψυχασθενείς και φυλακισμένους στα κάτεργα, εργάτες στα εργοστάσια δολοφονούνται χωρις καμία τελετουργία, με ελάχιστες τύψεις και ακόμα λιγότερες αποδόσεις δικαιοσύνης. Ο Κουφοντίνας όμως δεν είναι γυμνή ζωή, επειδή ανήκει όχι μόνο πολιτειακά και πολιτικά αλλά και συνειδητά, σύμφωνα με τα λόγια και τα γραπτά του, σε ένα έθνος για το οποίο είχε (και ακόμα έχει) την δυνατότητα να παράγει πολιτικό όραμα, έστω και μειοψηφικό. Ο θάνατός του θα συνοδευτεί με την τελετουργία της τυφλής σύγκρουσης, την οποία το κράτος θα θελήσει να χρησιμοποιήσει προς γνώση και συμμόρφωση.

Αν δεν πεθαίνει ως αιχμάλωτος πολέμου…

Αν δεν θανατώνεται ως τρομοκράτης…

Αν δεν οδηγείται στον θάνατο ως ποινικός δολοφόνος…

Αν δεν αφήνεται να πεθάνει ως γυμνή ζωή…

Ως τι πεθαίνει;

Ο Κουφοντίνας δολοφονείται ως “βασιλοκτόνος”.

Το πλαίσιο εξόντωσής του δεν ανήκει στην νεωτερικότητα του σύγχρονου κράτους. Δεν αποτελεί μέρος της ηθικονομικής τάξης του αστικού καπιταλισμού.

Οδηγείται στον θάνατο με φεουδαρχικό εθιμικό δίκαιο. Το “δίκαιο” που η μεσαιωνική Ευρώπη, η Γαλλία του Ραβαγιάκ , η τσαρική Ρωσία επιφύλασσε στους δράστες της βασιλοκτονίας (regicide).

Ο Κουφοντίνας δολοφονείται επειδή εκτέλεσε εξέχον μέλος της de facto βασιλικής οικογένειας της χώρας. Δεν είναι απλή “βεντέτα” (λάθος το έγραψα στον τοίχο της γατόφιλης Προέδρου της Δημοκρατίας, που η ποίηση δεν της αφήνει προφανώς χρόνο να ασχοληθεί με ποταπά ζητήματα και 27.000 εκκλήσεις πολιτών).

Ο θάνατός του αποτελεί παραδειγματική τιμωρία ενός βασιλοκτόνου, η οποία, αν δεν είχαμε απαγόρευση συγκεντρώσεων, θα γινόταν μάλλον με την μεσαιωνική μέθοδο του διαμελισμού του κορμιού του από τέσσερα αφηνιασμένα άλογα μέσα σε αλαλαγμούς παραληρούντος πλήθους.

Σύγχρονοι διανοητές μελετώντας το δίκαιο της ιδιοκτησίας, της εργασίας και της εξουσίας την εποχή της φεουδαρχίας θεωρούν ότι δεν περάσαμε ποτέ στο επόμενο στάδιο. Ο Μαρξ ήταν μάλλον υπεραισιοδόξος όταν ανακήρυξε το πέρασμα στον καπιταλισμό.

Ο φίλος μου πρωτοποριακός καλλιτέχνης και θεατράνθρωπος Γιάννης Καταφυγής θα έλεγε ότι ζούμε ήδη σε καθεστώς τεχνο-φεουδαρχίας.

Η οικογένεια Μητσοτάκη, δολοφονώντας τον εκτελεστή της βασιλικής οικογένειας, συνεχίζει επιμελώς και αδιακρίτως να αφαιρεί το περιτύλιγμα της αστικής δημοκρατίας από την σημερινή υφή της εξουσίας.

Το νομικό πλαίσιο του πτωχευτικού δικαίου, η εξουσιαστική επιθυμία για τιμωρία και αστυνομία, η επιστροφή της δουλείας στην δουλειά, η οργουελιανή επικοινωνία των μέσων ενημέρωσης, οι αυλικοί του Παλατιού στα social media, η θεοκρατική (Θεία) κοινωνία, η τυφλή ακολουθία του Βασιλιά Καρνάβαλου, οι αυτοκρατορικές διακοπές της βασιλικής οικογένειας ενώ το πόπολο ζει συνθήκες πανούκλας, αποτελούν σκουριασμένα καρφιά στο πτώμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που πέθανε αγέννητη στον τόπο όπου δεν γεννήθηκε ποτέ.

Υ.Γ.: Ωστόσο ήδη από τον ύστερο μεσαίωνα η θεαματική εκτέλεση βασιλοκτόνων εγκαταλείφθηκε κυρίως επειδή εγκυμονούσε τον κίνδυνο η παλλαϊκή επιθυμία για αίμα να στραφεί ενάντια στην εξουσία. Το ρίσκο να αποδειχθεί ο βασιλιάς περισσότερο μισητός από τον βασιλοκτόνο ελλοχεύει πάντα.

https://kosmodromio.gr/2021/02/27/ektel ... O3yHO4u7to

[MelidonisM]

Μόνο που ο λεγόμενος βασιλιάς προερχόταν από το ΕΑΜ,
γιαυτό και παρακάτω η φιλοεαμική δήλωση από τον γιο του,
όπου την έπεσαν γνήσιοι δεξιοί σχολιαστές

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

[Παλαιοελλαδίτης]

Μόνο που ο λεγόμενος βασιλιάς προερχόταν από το ΕΑΜ,
γιαυτό και παρακάτω η φιλοεαμική δήλωση από τον γιο του,
όπου την έπεσαν γνήσιοι δεξιοί σχολιαστές

Ωχ, φαντάζομαι τι θα έγινε.

Υ.Γ. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ως καπετάν Ερμής δεν ήταν αμέτοχος στις 3 διαλύσεις του 5/42, αλλά μάλλον θα πρέπει να τσεκάρω πάλι τη βιβλιοθήκη μου.

[Lugozzi]

[georgebi]

[georgebi]

https://www.protothema.gr/politics/arti ... o-pleuris/



Η κ.Ελευθεριάδου με τον όρο πολιτικός κρατούμενους δεν εννοούσε καταδικασμένους τρομοκράτες, αλλά καταδικασμένους από πολιτικά δικαστήρια . Επιχειρώντας ωστόσο να ισορροπήσει, πρόσθεσε ότι υπάρχουν και φυλακισμένοι οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «πολιτικοί κρατούμενοι».

«Παρ’ όλα αυτά γνωρίζουμε όλοι ότι στις φυλακές υπάρχουν κρατούμενοι οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως πολιτικοί κρατούμενοι. Εγώ δεν το αποδέχομαι, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται αυτόν τον προσδιορισμό.



ο κ. Πλεύρης υπογράμμισε: «Ακούστε. Πολιτικός κρατούμενος ως όρος δεν υπάρχει. Η προσωποκράτηση δεν είναι πολιτικός κρατούμενος. Κι αν εννοούσατε αυτό, όταν σας διέκοψα και σας ρώτησα για τον Κουφοντίνα θα μου απαντούσατε από το βήμα. Όχι μετά από δέκα λεπτά και αφού σας μάλωσαν. Επειδή καταλάβατε το λάθος δώσατε τη δική σας εξήγηση, όμως για να μην τους απογοητεύσετε λέτε και πως αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας. Κι αφού κατέπεσαν όλα τα υποτιθέμενα δικαιώματα του Κουφοντίνα τώρα υιοθετείτε τον Δημάκη. Επιτέλους πάρτε σαφή θέση. Πολιτικοί κρατούμενοι υπάρχουν στις ελληνικές φυλακές; Τους αναγνωρίζετε; Ο Κουφοντίνας είναι ποινικός. Αρκετά τον χαϊδέψατε».

[georgebi]

«Δεν ξεχνώ» ούτε το Θάνο Αξαρλιάν ούτε την μάνα του

Η Σταυρούλα Αξαρλιάν δεν ένιωσε ποτέ την αμέριστη στήριξη και τη συμπόνια που- δικαίως και απόλυτα- προσφέρθηκε από την ελληνική κοινωνία στην άλλη χαροκαμένη μάνα, τη Μάγδα Φύσσα

Κατερίνα Γαλανού

https://www.liberal.gr/news/kato-apo-ti ... nia/390663

Κατεβείτε άφοβα στο Σύνταγμα για ψώνια και βόλτες στην Ερμού σήμερα. Δεν θα σας ταλαιπωρήσει καμιά πορεία, καμία διαδήλωση. Δεν θα σας αλλάξει διαδρομή καμία «παρέμβαση». Κανένας ακτιβισμός. Κανένα δρώμενο από νεαρούς και νεαρές επαναστατημένους και πολέμιους της βίας και της αδικίας. Κανείς ημιπιτσιρικάς ή μεσήλικας προοδευτικός, ανθρωπιστής και δικαιωματιστής δεν θα κουβαληθεί μέχρι την Καραγιώργης Σερβίας με γαρύφαλλο στο πέτο και σηκώνοντας τη γροθιά εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή ο Θάνος Αξαρλιάν.

Δεν είναι «δικός» τους νεκρός, ο Θάνος. Δεν είναι «δική» τους, η μάνα του. Δεν τους αναλογεί ελάχιστος χώρος στη μνήμη τους και στην συμπόνοια τους. Εικοσιεννέα χρόνια από τη μέρα της δολοφονίας του, ο Θάνος παραμένει για όλους αυτούς ένας «άτυχος» περαστικός. Μια αστοχία του «ένοπλου», μια παράπλευρη απώλεια, μια στραβή του «επαναστατικού» σχεδιασμού.

Αυτό που συνέβη στο Σύνταγμα το μεσημέρι της 14ης Ιουλίου του 1992 με σημερινούς όρους ήταν κανονικό μακελειό. Απ' αυτά που κανονικά προκαλούν κοινωνικό τρόμο και αποστροφή. Όχι τότε. Όχι στην Ελλάδα.

Έλειπε ο βομβαρδισμός από τις τηλεοπτικές εικόνες. Οι λούπες στην τραγωδία. Έλειπε και η συνείδηση στην κοινωνία του μεγέθους της απαξίας της ανθρώπινης ζωής και του μεγέθους της αλαζονείας των τραγικά μικροαστών δολοφόνων που διαφημίζονταν ως ιδεολόγοι επαναστάτες.

Ο χρόνος έχει τρέξει. Ο Θάνος Αξαρλιάν σήμερα θα ήταν σχεδόν 50 ετών. Έπεσε νεκρός από την επίδειξη δύναμης και αλαζονείας των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη» στην καρδιά του Συντάγματος. Τότε που απολάμβαναν την ανεξέλεγκτη εξουσία τους. Τότε που όπως παραδεχόταν ο τρομοκράτης Πάτροκλος Τσελέντης και μετέφερε στη δίκη ο εισαγγελέας Δ. Τσεβάς: «Το έγκλημα και το παιχνίδι με τους μπάτσους ή νενέκους ήταν τρόπος ζωής πια».

Το μακελειό στο Σύνταγμα δια χειρός Κουφοντίνα, δεν άφησε πίσω του μόνο ένα θύμα. Άφησε βαριά τραυματισμένους με μόνιμες βλάβες και άλλους «άτυχους» διαβάτες: Την Αθηνά Μεργούπη, τον Στυλιανό Κύλη, τον Χρήστο Χυδιριώτη την Αργυρώ Μουσουράκη. Πέρασαν όλοι από μπροστά του, ήξερε ότι θα προκαλέσει κακό αλλά δεν τράβηξε το χέρι του από τον μηχανισμό. Τον Κουφοντίνα τον περίμενε το καλοκαίρι του. Αυτά τα καλοκαίρια που στέρησε από τον Θάνο και τα άλλα θύματα του.

Η 14η Ιουλίου είναι μια μέρα στην κόλαση για τη μάνα του Αξαρλιάν. Όχι ότι οι άλλες μέρες διαφέρουν. Η Σταυρούλα Αξαρλιάν -που στο κηδειόχαρτο του Θάνου της εκλιπαρούσε τη «17 Νοέμβρη» να σταματήσει τη δράση της και σε αντάλλαγμα πρόσφερε συγχώρεση- δεν ένιωσε ποτέ την αμέριστη στήριξη και τη συμπόνια που - δικαίως και απόλυτα- προσφέρθηκε από την ελληνική κοινωνία στην άλλη χαροκαμένη μάνα, τη Μάγδα Φύσσα. Ζει συντετριμμένη, αλλά με τη σιγουριά του γονιού που ξέρει πως αν ζούσε το παιδί του θα πρόσθετε κάτι καλό στην κοινωνία.