Υπέροχες δημοσιεύσεις αριστερών σε social (nooot)

[Πτολεμαίος]

Σε αυτό το σεπτο νήμα θα βάζουμε διάφορες δημοσιεύσεις σαλεμενων αριστερών από σοσιαλ μηντια.
Εχω πετύχει 2-3 προφίλ στο fb τα οποία κυριολεκτικά στάζουν αγνή και καθάρια παράνοια.
Τα ακολουθώ για λόγους ένοχης απόλαυσης.
Απολαύστε και σεις.

" Γνωρίστε τον Στεφάν. Τον Στεφάν τον φούρναρη. Τον Στεφάν Ραβακλέ, τον Γάλλο, που σταμάτησε την απέλαση ενός ανθρώπου. Γνωρίστε τον Στεφάν. Που έσπασε η καρδιά του όταν διάβασε ένα άρθρο. Που μιλούσε για τα προσφυγόπουλα και τον αγώνα τους για ευκαιρίες κατάρτισης. Γνωρίστε τον φούρναρη. Τον Στεφάν. Τον Στεφάν που πήρε στην επιχείρησή του τον Τραορέ, έναν σαν εκείνους που μιλούσε το άρθρο. Τον Τραορέ τον πρόσφυγα. Τον Τραορέ που έφτασε πριν δυο χρόνια στη Γαλλία, ασυνόδευτος πρόσφυγας, παιδί μικρό, από τη Γουινέα. Γνωρίστε τον Τραορέ που έφτασε στα 16 του με βάρκα στη Γαλλία. Που τον εκπαίδευσε ο Στεφάν. Που του έμαθε τη δουλειά. Γνωρίστε τον Τραορέ. Που του είπαν να φύγει, να γυρίσει πίσω, που τον ενημέρωσαν πως θα απελαθεί. Γνωρίστε τον Στεφάν. Που έκανε απεργία πείνας για τον Τραορέ για να σταματήσει την απέλαση. Που κατέληξε στο νοσοκομείο εξαιτίας της αφαγίας. Που τον μετέφερε η πυροσβεστική στο νοσοκομείο. Που τον βρήκε λιπόθυμο μέσα στο αυτοκίνητό του. Που τον εξέτασε ο γιατρός κι είπε πως έχει ανεπάρκεια πολλών πραγμάτων. Γνωρίστε τον Στεφάν. Που δεν σταμάτησε. Που είπε: «Συνεχίζω, είναι μια μάχη»
Γνωρίστε τον Στεφάν. Που συγκίνησε τον κόσμο. Που χιλιάδες άνθρωποι υπέγραψαν σε καμπάνιες. Για τον Τραορέ. Τον φίλο του Στεφάν. Για να σταματήσουν την απέλαση. Γνωρίστε τον Στεφάν που έκανε 11 μέρες απεργία πείνας. Για τον πρόσφυγά του, τον Τραορέ.
Γνωρίστε τον Στεφάν. Ο Στεφάν τα κατάφερε. Σταμάτησε την απέλαση του Τραορέ. Του Τραορέ που επειδή έκλεισε τα 18 έπρεπε να γυρίσει πίσω στη Γουινέα. Γνωρίστε τον Στεφάν. Ο Στεφάν νίκησε! Η δήμαρχος της πόλης ενημέρωσε πως ο Τραορέ έλαβε την άδεια παραμονής. Ο Στεφάν νίκησε για τον Τραορέ. Ο Τραορέ δεν θα απελαθεί. Επειδή ο Στεφάν αγωνίστηκε πολύ για εκείνον. Επειδή ο Στεφάν έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του για εκείνον. Επειδή ο Στεφάν είναι άνθρωπος. Κι οι άνθρωποι στέκονται στο πλάι των προσφύγων.
Γνωρίστε τον Στεφάν. Τον Στεφάν που σταμάτησε την αδικία. Που σταμάτησε την απέλαση. Γνωρίστε τον Στεφάν και τον Τραορέ. Που μοιάζουν σαν πατέρας και γιος. Γνωρίστε τον Στεφάν που κοιτάει έτσι τον Τραορέ. Τον Τραορέ του, τον φίλο του τον πρόσφυγα. "

[Πτολεμαίος]

" Αυτή είναι η Φλαβέιν. Είναι σερβιτόρα. Αυτή είναι η Φλαβέιν που δεν κοίταξε απλά τη δουλειά της όταν μια οικογένεια πήγε στο εστιατόριο που δουλεύει. Αυτή είναι η Φλαβέιν που είδε πως ένα αγόρι ήταν σιωπηλό και θλιμμένο. Που είδε πως οι γονείς (μητέρα και πατριός) δεν του έδιναν φαγητό. Αυτή είναι η Φλαβέιν που είδε ένα γδάρσιμο στο κεφάλι του αγοριού. Που είδε πως το παιδί ήταν παραμελημένο κι αδύνατο. Αυτή είναι η Φλαβέιν. Που κοίταξε το αγόρι. Που του έβαλε κρυφά ένα χαρτάκι στο χέρι. Ένα χαρτάκι που έγραφε «Είσαι καλά;». Αυτή είναι η Φλαβέιν. Που το αγόρι της είπε όχι. Αυτή είναι η Φλαβέιν που άκουσε το αγόρι. Που του έβαλε κι άλλο χαρτάκι στο χέρι. Που του έγραψε «Χρειάζεσαι βοήθεια;» Αυτή είναι η Φλαβέιν. Που το αγόρι της απάντησε ναι. Αυτή είναι η Φλαβέιν που κάλεσε την αστυνομία. Που έσωσε το αγόρι από τον κακοποιητή του. Τον πατριό του που τον άφηνε νηστικό. Που τον κρεμούσε από τα χέρια, που τον έδενε με χειροπέδες. Που του έβαζε σχοινιά στα πόδια.
Αυτή είναι η Φλαβέιν που απλά ρώτησε ένα θλιμμένο αγόρι «Είσαι καλά;»
Αυτή είναι η Φλαβέιν. Κι είναι ηρωίδα. Έσωσε ένα δαρμένο παιδί. "

[Πτολεμαίος]

" Το όνειρο μου ήταν πάντα, νομίζω από τότε που ένιωσα τον εαυτό μου ως όλο, ως έξω από τη μήτρα της μάνας μου- κι εξακολουθεί να είναι - να τα παρατήσω όλα και να πάω στην Αφρική ως θηλασμός. Να ταΐζω δηλαδή παιδιά. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και για πολλά χρόνια τα Χριστούγεννα ζητούσα αντί για δώρο να έρθει μια υιοθεσία. Ενός παιδιού από την Αφρική. Δεν ξέρω πραγματικά γιατί δεν με άκουσε ο Άγιος Βασίλης. Η μανα κάποια χρόνια αργότερα, από τύψεις ποιος ξέρει, με έκανε ανάδοχο σε μια ΜΚΟ, όνοματα δεν λέμε, ενός παιδιού. Της Μαριάμα. Από τη Γκάνα. Η μόνη μου επικοινωνία με τη Μαριάμα, τη μαύρη κόρη μου, ήταν να της στέλνω γράμματα. Δεν επιτρεπόταν κάτι άλλο. Της κολλουσα όμως πάνω στις λέξεις αυτοκόλλητα. Νεράιδες, ξωτικά, μπαλαρίνες. Κάποια στιγμή την χάσαμε την Μαριάμα. Δεν υπήρχε κανένα νέο της. Η Μαριάμα απλά δεν υπήρχε. Στείλαμε γράμμα στην ΜΚΟ και ρωτούσαμε τι έγινε το παιδί. Μας απάντησαν πως έχουν χάσει τα ίχνη της, μπορεί να έχει σκοτωθεί, ή μετοικήσει. Όμως δεν μας είχαν ενημερώσει για πολλούς μηνες ενώ η μάνα συνέχιζε να βάζει τα λεφτά στον λογαριασμό. Δεν ξέρω πως μου ήρθε. Ίσως με επηρέασε η είδηση των αδειών παραμονής ανήλικων προσφύγων, αγνώστων παιδιών, μέσα στο σπίτι ενός παιδοβιαστή. Με τις Μαριάμες μωρέ, που δεν τις αναζητά κανείς. Που απλά εξαφανίζονται και κανείς δεν μαθαίνει τι απέγιναν. Πάντα με τις Μαριάμες. "

[Πτολεμαίος]

Φβ ποστ, αριστερής, για τον σταθμό Βικτωρια.


Είναι ο πιο ωραίος σταθμός του κόσμου. Ο συνδυασμός της μυρωδιάς, της κλεισούρας, της αλλοτινής μπόχας, των τρένων που πάνε κι έρχονται, του γερασμένου, του υγρού, των ξεχασμένων ούρων και των άστεγων ψυχών που έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους στα πράσινα πλακάκια, είναι απλά μαγευτικός. Μου διεγείρει τη φαντασία. Αλλά πάλι εμένα δεν με λες και νορμαλάκι.

[Πτολεμαίος]

" Ήμουν με αλάρμ. Στον απέναντι δρόμο, ακριβώς στο ίδιο ύψος με μένα, ένα αυτοκίνητο και εκείνο σταματημένο. Κάποιον περίμεναν. Στα πίσω καθίσματα δυό παιδάκια. Ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι. Και κάπως μου τράβηξε την προσοχή χωρις κανένα λόγο. Και ξανακοίταξα. Και την είδα. Καθισμένη στα γόνατα. Να φυσάει συνέχεια το τζάμι. Για να το θολώσει. Και να βγάλει τη γλώσσα της έξω και να αρχίσει να σχηματίζει σχήματα. Με τη γλώσσα. Και ξανά. Φυσαγε. Ακουμπούσε τη γλώσσα της. Σχηματα. Και δώσε παλι απο την αρχη. Κάπου-κάπου εκανε καρδιές με τα δάχτυλα της. Και νόμιζα πως θα μελαγχολήσω. Για όσα απλά στερούμαστε με τον κοβιντ. Σφιχτές λαχταριστές αγκαλιές, φιλιά ατελείωτα και τη γλώσσα μας σε ένα τζάμι θολωμένο σαν εξάχρονο κορίτσι. Μα η μικρη με τις ξεμαλλιασμένες κοτσίδες ηταν τόσο σίγουρη πως η ζωή στο τέλος θα νικήσει κι όλα θα γίνουν όπως τα παλιά που δεν μου άφησε περιθώριο μελαγχολίας. Σαν να έβγαζε τη γλώσσα της στ' άστρα. Κι είπα να της μοιάσω. Ήθελα να της κλείσω το μάτι. Μα ηταν πολύ απασχολημένη. Θόλωνε το τζάμι."

[Πτολεμαίος]

" Πριν λίγες μέρες, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, πορεύτηκε το πιο δυνατό πανό. Εκείνο το ανορθόγραφο που κρατούσε ο πατέρας του δολοφονημένου Ρομ. Του Νίκου Σαμπάνη. Κι έγραφε "Δηκεοσηνι για το Νήκο."

Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει Κεμάλ. Εμείς θα τον αλλάξουμε.

ΔΗΚΕΟΣΗΝΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΛΓΑ"

[Πτολεμαίος]

" Πάντα διαχωρισμένοι ήμασταν. Ας σταματήσει η καραμέλα.Διαχωρισμένοι ήμασταν όταν βούλιαζαν προσφυγικές βάρκες και ξεβράζονταν στις ακτές προσφυγόπουλα και για κάποιους ήταν Τρίτη. Διαχωρισμένοι ήμασταν όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και κάποιοι είπαν τι δουλειά είχε το 15χρονο στα Εξάρχεια. Διαχωρισμένοι ήμασταν όταν δολοφονήθηκε ο Ζακ και κάποιοι είπαν "Καλά του έκαναν, μπήκε το "πρεζόνι" να ληστέψει την περιουσία του καλού του νοικοκύρη". Διαχωρισμένοι συνεχίζουμε να είμαστε ακόμα για το τελευταίο καθώς συνεχίζεται το αφήγημα για χρήση τοξικών ουσιών ενώ όλες οι εξετάσεις του βγήκαν καθαρές. Διαχωρισμένοι θα είμαστε με εκείνους που θυμήθηκαν τη δίκη της χρυσής αυγής λίγο πριν την απόφαση. Διαχωρισμένοι είμαστε πάντα μετά από κάθε βιασμό, γυναικοκτονία με εκείνους που λένε "Τα ήθελε κι ο κ@λος της" Διαχωρισμένοι είμαστε και θα είμαστε πάντα με εκείνους που μπρος στα μάτια τους κάποιος τερματίζει τη ζωή του πέφτοντας στις γραμμές του τρένου και διαμαρτύρονται για καθυστέρηση στη δουλειά. Διαχωρισμένοι θα είμαστε πάντα με κ@λογερους που φωνάζουν σε προσφύγισσες "Εγώ σε γκάστρωσα κουνέλα;" Διαχωρισμένοι θα είμαστε πάντα με όσους δεν αγωνίζονται για των άλλων τα εργασιακά δικαιώματα επειδή εκείνοι έχουν την προνομιάρα της δουλίτσας τους. Διαχωρισμένοι θα είμαστε πάντα με εκείνους που φωνάζουν για τις Μακονίες που είναι ελληνικές και σύνορα, που παλεύουν αλα καρτ, που μιλάνε με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον. Διαχωρισμένοι θα είμαστε πάντα με κάποιους. Ευτυχώς."

[Πτολεμαίος]

"Τον είχαν πιάσει. Τον είχαν συλλάβει. Τον έπιασαν επειδή προσπάθησε να βοηθήσει τον Αλέκο Παναγούλη να αποδράσει. Τον πήγαν στα μπουντρούμια. ΕΑΤ-ΕΣΑ.Τον βασάνισαν. Τον βασάνισαν τόσο. Τον βασάνισαν τόσο πολύ που τα τραύματα δεν έκλεισαν ποτέ. Επί χούντας τον βασάνισαν άγρια. Οι ξυλοδαρμοί του προκάλεσαν νευρολογικά και κινητικά προβλήματα. Χρόνια κλεισμένος στο σπίτι του. Καθηλωμένος στο κρεβάτι. Κι όμως. Δεν ξέρω πως άντεξε. Δεν ξέρω πως οι άνθρωποι αντέχουν τελικά τόση βαρβαρότητα. Δεν ξέρω πως κράτησε μέσα του αυτό που λέμε γαλήνη. Που ακόμη κι όταν είδε έναν από τους βασανιστές του και τον ρώτησε "Με θυμάσαι;" εκείνος του απάντησε “Κάτι μου θυμίζεις αλλά δεν είμαι σίγουρος. Μήπως υπηρετήσαμε μαζί φαντάροι;” Κι άντεξε κι είπε μόνο: “Έχεις δίκιο. Μαζί υπηρετήσαμε. Μόνο που εσύ ήσουν από πάνω και εγώ από κάτω”. Δεν ξέρω πως άντεξε. Δεν ξέρω πως έδιωξε την ασχήμια της θύμησης κι έγραψε το ερωτικό "Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου". Δεν ξέρω πως μπόρεσε κι έγραψε "στα δυο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ σκούριασε το κλειδί του παραδείσου". Δεν ξέρω καν πως μπόρεσε κι έγραψε το πρωινό τσιγάρο "Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο και σαν καφέ πικρό"
Γεννήθηκε σαν σήμερα. Ο αντιφασίστας ποιητής Βαγγέλης Λιάρος. Αυτός που εμείς λέμε Άλκη Αλκαίο. Τι γλυκός άνθρωπος που ήταν. Πόση απορία στα μάτια του."

[panos291]

Εξαιρετικο νημα για οσους αντεχουν να τα διαβασουν αυτα, αλλα νομιζω οτι επιβάλλεται να μεταφερθεί στην ενότητα "Ιατρική και θέματα Υγείας".

[Otto Weininger]

Εξαιρετικο νημα για οσους αντεχουν να τα διαβασουν αυτα, αλλα νομιζω οτι επιβάλλεται να μεταφερθεί στην ενότητα "Ιατρική και θέματα Υγείας".

[Sid Vicious]

Φβ ποστ, αριστερής, για τον σταθμό Βικτωρια.


Είναι ο πιο ωραίος σταθμός του κόσμου. Ο συνδυασμός της μυρωδιάς, της κλεισούρας, της αλλοτινής μπόχας, των τρένων που πάνε κι έρχονται, του γερασμένου, του υγρού, των ξεχασμένων ούρων και των άστεγων ψυχών που έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους στα πράσινα πλακάκια, είναι απλά μαγευτικός. Μου διεγείρει τη φαντασία. Αλλά πάλι εμένα δεν με λες και νορμαλάκι.

[Πτολεμαίος]

"Πάω να βάλω κάτι ποτήρια στο πλυντήριο, μου πέφτει ένα, σπάει. Παω να πάρω τον καφέ μου, μου πέφτει, δεν μένει ούτε γουλιά. Κι ήρθε η κατάρρευση. Αρχίζω να κλαίω και να κλαίω και να κλαίω και φάση θυμήθηκα μέχρι και γιατί δεν με ήθελε ο Μήτσος στην πέμπτη δημοτικού και η ζωή πως περνά και χάνεται κι όλα σκατά και μέρες χαμένες. Κι αν τα γράφω όλα αυτά δεν είναι γιατί θέλω να δείχνω ευαλωτότητα που δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτήν, ή είναι ευχάριστο να ξερνάω τα σωθικά μου και να γδυνω την ψυχή μου σε άγνωστους ανθρώπους είναι γιατί είναι οκ να καταρρέεις κάποιες στιγμές χωρίς κανένα σοβαρό λόγο, ειναι οκ κάποιες στιγμές να κλαις χωρίς κανένα σοβαρό λόγο, είναι οκ να νιώθεις πως λυγίζεις χωρίς κανένα σοβαρό λόγο, είναι οκ να νιώθεις πως κουράστηκες ενώ δεν είσαι κουρασμένη. Είναι οκ να μην έχεις τύψεις για αυτή σου την κατάρρευση. Για σένα το γράφω που ίσως σου έσπασε και σένα ένα ποτήρι και άρχισες να κλαις. Και δεν ήταν το ποτήρι ο λόγος.
Να σε φροντίσεις πιο πολύ σήμερα. Να σε κακομάθεις. Να σε αγαπάς. Να μην είσαι δυνατό σήμερα. Να είσαι όσο εύθραυστ@ θες. Κουράγιο. Θα περάσει. Όλα στο τέλος περνάνε."

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

subbed

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

αυτό είναι τέχνη

[Kolovrat]

Αριστερά: μιζέρια, κλάψα και αυτολύπηση