Πού το πάει η κυβέρνηση;

[ΜπλεΜπουμπυς]

Υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για την πολιτική της κυβέρνησης, την επιδεικτική καταπάτηση των νόμων της χώρας (και στην περίπτωση του απεργού πείνας και στην αντισυνταγματική επιβολή αστυνομίας στα πανεπιστήμια) και την εξίσου επιδεικτική επίδειξη χυδαίας απαξίας του δημόσιου αισθήματος και συμφέροντος (στην υπόθεση Λιγνάδη, την κλοπή εμβολίων από ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού και άλλα πολλά). Όλα αυτά βέβαια τυλιγμένα σε μια αδιαφοροποίητη βία προς όλους από εκφασισμένες δυνάμεις ασφαλείας.

Υπάρχει η εκτίμηση πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό, ότι προχωρά σε σπασμωδικές κινήσεις, δεν ξέρει ο ένας τι κάνει ο άλλος κτλ. Δεν συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, δεν φαίνεται η κυβέρνηση να απειλείται εκλογικά, ούτε τα παραπάνω θέματα δείχνουν να ταράζουν τη μάζα των ψηφοφόρων της. Υπάρχει προφανώς πάντα ο κίνδυνος η δυσαρέσκεια από άλλα θέματα, όπως η διαχείριση της πανδημίας και η οικονομική δυσχέρεια, ίσως η επαναφορά των τουρκικών αξιώσεων, να οδηγήσουν σε μια πολιτική κρίση. Αλλά η αλαζονεία που επιδεικνύεται δεν συνάδει με κάποιον προληπτικό πανικό, αλλά μάλλον με μια αποφασιστικότητα επιβολής θεμελιακών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. Ούτε φυσικά η απόδοση όλων των παραπάνω εξελίξεων μπορεί να αποδοθεί στο περιβάλλον του πρωθυπουργού, σε μια βεντέτα απέναντι τον Δημήτρη Κουφοντίνα ή στη φιλική σχέση με τον Δημήτρη Λιγνάδη. Αυτές είναι υπαρκτές παράμετροι που δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά στις εξελίξεις, οι οποίες όμως συνδέονται κατά τη γνώμη μου με ευρύτερες επιδιώξεις.

Οι κινήσεις της κυβέρνησης δείχνουν να έχουν ένα στρατηγικό χαρακτήρα ριζικού μετασχηματισμού του πολιτικού συστήματος προς μια αυταρχικού τύπου διακυβέρνηση με εντελώς τυπικές κοινοβουλευτικές λειτουργίες, ένα είδος στεγανού καθεστώτος. Όλες οι αναφορές και συγκρίσεις με Ουγγαρία και κυρίως Τουρκία δείχνουν προς τα εκεί. Πίσω από τις εξελίξεις που καλώς μονοπωλούν την επικαιρότητα, έχουμε την ανάληψη του Υπουργείου Εσωτερικών από την ακροδεξιά και την αλλοίωση του εκλογικού σώματος μέσω της ψήφου κατοίκων του εξωτερικού. Θυμίζουμε τις καθόλου τυχαίες δηλώσεις Βορίδη το 2018 πως “πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές”.

Για να μην θεωρητικολογούμε, ο στόχος είναι να γίνει αγνώριστη η ελληνική κοινωνία. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να διέψευσε τις προσδοκίες των περισσότερων ψηφοφόρων του και εντέλει να προσγείωσε ομαλά το πολιτικό σύστημα, στα μάτια όμως της Δεξιάς φαίνεται πως υπήρξε ένα ανοσιούργημα που απείλησε έναν συσχετισμό που κρατούσε από το 1945. Φαίνεται πως η οικονομική κρίση φάνταζε τελικά ως μια ευκαιρία που χάθηκε για τη δημιουργία μιας “λατινοαμερικάνικης Ελλάδας”, όπου θα είχε μπει μια και καλή τέλος σε νοοτροπίες κοινωνικής κινητικότητας. Μιας χώρας όπου η φτώχεια θα είναι κανόνας και όχι πηγή προβληματισμού, ο τρόπος ζωής των “άριστων” ξεχωριστός, χωρίς την ενοχλητική παρουσία της πλέμπας, και κυρίαρχες αξίες θα αποτελούν ο αγριανθρωπισμός μεταξύ των φτωχών και η λατρεία των φιλάνθρωπων και όμορφων πλούσιων.

Αυτό το νήμα πιάνεται πολύ πιο συνειδητά από τη σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο αγριανθρωπισμός έχει θεριέψει πάνω στα σώματα προσφύγων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και έχει πολιτικοποιηθεί από την εγκληματική συμμορία που έκανε τη βρώμικη δουλειά, η πανδημία θα φέρει ως φυσικό φαινόμενο την ανέχεια και έχει ήδη καταστήσει την εκτελεστική εξουσία υπεράνω νόμων και δικαιωμάτων. Τα εξαγορασμένα μέσα ενημέρωσης και τα ολοένα πιο χειραγωγούμενα και αποπροσανατολιστικά μέσα “κοινωνικής” δικτύωσης έχουν ξεπεράσει κάθε όριο δεοντολογίας. Αντιστάσεις θα υπάρξουν και θα είναι σφοδρές – και για το λόγο αυτό πρέπει και το πολιτικό σύστημα να αλλάξει ριζικά.

Η “ηγεμονία της Αριστεράς” πρέπει πάση θυσία να λήξει. Το πανεπιστήμιο να γίνει αγνώριστο, ένα φτηνό κακέκτυπο κολεγίων για την επί χρήμασι προσέλκυση γόνων “άριστων” από μη δυτικές χώρες και φυσικά να εξοβελιστεί ο συνδικαλισμός και η πολιτική. Με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια: να κοπεί μια ρίζα αναπαραγωγής της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς και ο βασικότερος χώρος πραγματικής πολιτικοποίησης της νεολαίας. Να οδηγηθεί στο θάνατο ο Κουφοντίνας και να γίνει πολιτική εκμετάλλευση των αναπόφευκτων αναταραραχών, να εκκαθαριστεί επιτέλους το “άβατο των Εξαρχείων”, άλλο απωθημένο της Δεξιάς. Να προχωρήσει παράλληλα και ο εξευγενισμός του αθηναϊκού κέντρου, αφού έκανε τον περίπατό του ο επόμενος δελφίνος Κώστας Μπακογιάννης. Η ελληνική “ανορθογραφία” με μια πολιτική Αριστερά ακόμη αναντίστοιχα μεγάλη με μια κοινωνία στο γύψο οφείλει να εκλείψει. Πρέπει να αποδεχτεί επιτέλους η κοινωνία ότι υπάρχουν οι “άριστοι” που έχουν το προνόμιο να κυβερνούν και οι υπόλοιποι να είναι ευχαριστημένοι με το δικαίωμα επιλογής δια της ψήφου, όποτε χρειάζεται και αφού “μάθουν να ψηφίζουν”. Υπάρχει μια ιεραρχία στην κοινωνία και οι προνομιούχοι δεν πρέπει πια να ντρέπονται για τη θέση τους αλλά να την επιδεικνύουν.

Έχει η κυβέρνηση ένα σχέδιο με στρατηγικό ορίζοντα ή είναι απλά άλλη μια εκδοχή διακυβέρνησης της Δεξιάς; Μια σειρά από τις κακόφημες πια “μεταρρυθμίσεις”, δηλαδή την απορρύθμιση της εργασίας, του κράτους πρόνοιας και του δημοσίου γενικότερα προς όφελος του κεφαλαίου, επανέρχονται τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ξανά και ξανά και προσκρούουν στις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει πιο αποφασισμένη να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι προγενέστερες: έχει ιδεολογικοποιήσει την αντιπαράθεση με τα σαθρά (αλλά καταπως φαίνεται αποτελεσματικά) λάβαρα της “αριστείας” από τη μια και του “λαϊκισμού” από την άλλη. Κανένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν είναι πια στο τραπέζι, κανένας πολιτικός χώρος στο απυρόβλητο. Για να γίνουν βέβαια όλα αυτά πράξη, θα πρέπει να «ματώσει» και το στράτευμα. Κατ’ αντιστοιχία μιας στρατιωτικής επιχείρησης, τα στελέχη πρέπει να μάθουν να πολεμούν χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και τις ισορροπίες. Για αυτό στηρίζονται οι φανατικοί και πρωτοπόροι, η γενική γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, ο Δημήτρης Λιγνάδης (μέχρι που φάνηκε πού πάει το πράγμα). Η ακροδεξιά μέσω των Βορίδη και Γεωργιάδη έχει αναλάβει νευραλγικά πόστα. Υπάρχουν βέβαια και απώλειες, όπως η παραίτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Δεν χρειάζεται να υπάρχει ένα καταστρωμένο σχέδιο στα υπόγεια κάποιου επιτελείου. Η πορεία των πραγμάτων παγκόσμια οδηγεί προς μια συρρίκνωση της δημοκρατίας, την αποστοίχιση των συμφερόντων ενός παρακμάζοντος καπιταλισμού από τα πολιτικά συστήματα όπως τα γνωρίζουμε στη Δύση. Η αναπαραγωγή του συστήματος χρειάζεται τον αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, την εμπέδωση μιας κοινωνίας των δύο τρίτων, όπως λεγόταν άλλοτε, όπου το ένα τρίτο θα είναι κυριολεκτικά αναλώσιμο. Η πορεία προς τα εκεί θα χρωματιστεί από ιδιαίτερες και απρόβλεπτες εξελίξεις και συγκυρίες, η τάση όμως είναι αυτή. Και στην Ελλάδα, οι αντιστάσεις θα είναι ισχυρές μιας και το πολιτικό σύστημα δεν είναι στεγανό: οι αντιδράσεις απέναντι στις αποφάσεις της κυβέρνησης το πιστοποιούν, αν και μοιάζουν μάλλον με μάχες οπισθοφυλακής ή δηλώσεις αποποίησης ευθύνης.

Η ελληνική περίπτωση έρχεται σε μια δυσοίωνη ούτως ή άλλως διεθνή συγκυρία, όπου η αποσάρθρωση των πολιτικών συστημάτων στη Δύση δίνει τη θέση της σε αντιδραστικές μορφές και δυνάμεις, μετά από έναν ατελέσφορο μετεωρισμό στην τεχνοκρατία και την αποπολιτικοποίηση. Η συζήτηση τα τελευταία χρόνια για ορμπανισμό, ερντογανισμό, τραμπισμό δείχνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αδιαμόρφωτη ακόμα μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος σε ποιοτικά διαφορετική μορφή, τύποις κοινοβουλευτική και κατ’ ουσίαν αντιδημοκρατική, αντιφιλελεύθερη και φυσικά αντικομμουνιστική. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα μορφή της αντίδρασης, μπροστά σε μια τάση εκφασισμού; Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να κοιτάξουμε το φαινόμενο κατάματα.


Πού το πάει η κυβέρνηση;

[Γενιά της Αγαμίας]

άλλαξε δουλειά

[ΜπλεΜπουμπυς]

Οι ζωές όλων μας έιναι ασήμαντες,για το αστικό κράτος,πόσο μάλλον η ζωή και τα δικαιώματα σαν κρατούμενου του Κουφοντίνα. Πάμε για 7.000 νεκρούς μέσα σ ένα χρόνο απο covid 19, άγνωστος αριθμός ασθενών με άλλα σοβαρά νοσήματα πεθαίνουν,γιατί δεν έχουν την αναγκαία κι έγκαιρη περίθαλψη,σ' ένα διαχρονικά και συστηματικά-συνειδητά διαλυμένο ΕΣΥ.Εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις κι εργοστάσια αφήνονται στη τύχη τους,τα ανεπαρκή ΜΜΜ λειτουργούν σαν προθάλαμοι χιλιάδων κρουσμάτων,κόσμος εξαθλιώνεται,μένει άνεργος και καταστρέφεται,η εθνική κυριαρχία,νόμοι,σύνταγμα ποδοπατούνται κι εξευτελίζονται συνεχώς....Οσοι ελπίζουν σε ...ισονομία και κράτος δικαίου,απλά αυταπατώνται δραματικά και διαιωνίζουν αυτή την κατάσταση,αβαντάροντας συνεχώς ένα σικέ παιχνίδι...

[Γενιά της Αγαμίας]

[Ιδιώνυμο]

Ένας Σοβιετικός εργάτης επιστρέφει σπίτι νωρίτερα και βρίσκει τη γυναίκα του στο κρεβάτι να του «λουστράρει το κέρατο». Αυτός συγχύζεται και αρχίζει να της φωνάζει:
– Μα καλά, τά ‘χεις χάσει τελείως μωρή; Κάθεσαι εδώ και ασχολείσαι με μπουρζουαζίδικες μαλακίες, ενώ έξω έχουν κάνει ουρά και μοιράζουν βούτυρο;

Εσένα γιατί σε φέρανε Σιβηρία σύντροφε;
Όταν έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο πήγαινα 10 λεπτά νωρίτερα κάθε πρωί , και με κατηγορήσανε για κατάσκοπο. Μετά πήγαινα 10 λεπτά αργότερα και με κατηγορήσανε για σαμποτέρ. Τελικά πήγαινα ακριβώς στην ώρα μου και με κατηγορήσανε ότι είχα αμερικάνικο ρολόι.


Την δεκαετία του ’80, ένας Αλβανός, ένας Αμερικανός κι ένας Αφρικανός πάνε στον άλλον κόσμο και φθάνουν μπροστά στον Άγιο Πέτρο. Προηγείται ο Αφρικανός.
– Εσύ θα πας στον Παράδεισο, λέει ο Άγιος. Έχεις υποφέρει πολύ.
Σειρά του Αμερικανού.
– Κόλαση, αποφαίνεται ο Άγιος. Έχεις καταναλώσει πολύ και καταπιέσει πολλούς.
Τελευταίος ο Αλβανός.
– Και συ στην Κόλαση.
Γουρλώνει τα μάτια ο Αλβανός.
– Άγιε Πέτρο, εγώ και αν έχω υποφέρει, λέει. Με έχουν βασανίσει, στήνομαι όλη τη νύχτα σε ουρά για ένα μπουκάλι γάλα, με σκοτώνουν στα σύνορα.
– Άσ΄ τα αυτά πονηρούλη. Κάνεις μια υπέροχη ζωή, αποκρίνεται ο Άγιος. Τι νόμιζες, ότι δεν διαβάζω αλβανικές εφημερίδες;.


Ο Χόνεκερ ερωτεύτηκε σφόδρα μια Γερμανιδούλα. Στέλνει τους ανθρώπους του και τη φέρνει να δειπνήσουν μαζί. Εκείνη είναι ψυχρή. Για να την κατακτήσει ο Χόνεκερ της λέει ότι είναι διατεθειμένος να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία της.
– Ένα πράγμα μόνο επιθυμώ, λέει η Γερμανιδούλα. Να ανοίξετε τα σύνορα.
– Κατάλαβα… Πονηρό κορίτσι, θέλεις να μείνουμε μόνοι, ε;…

[ΜπλεΜπουμπυς]

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.

(Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας)

Απόσπασμα από το "Για ένα κομμάτι ψωμί"

[Ανδρέα ζεις]

Πρόκειται για μία κυβέρνηση της πλάκας με παιδαριώδεις συμβούλους (που μπροστά τους ο μέγιστος Καρανίκας φαντάζει σκακιστής παγκοσμίου κλάσεως) τύπου Σαμαρά το 2014.Στον κόσμο της.Θα έχει δυστυχώς για την Ελλάδα πολύ κακή τύχη και θα έχουμε και πολλά προβλήματα με Γερμανούς και Τούρκους σύντομα διότι δεν ξέρει να διατηρεί καμία ισορροπία.Πρόκειται για μία κυβέρνηση τύπου χούντας λατινοαμερικάνικης (το ότι βγήκε με εκλογές δεν λέει τίποτα άλλωστε και ο Πινοσέτ έχει κοινό καθόλου αμελητέο στη Χιλή).Χωρίς σοβαρούς στόχους με μόνη έννοια την διατήρηση μίας κάποιας παγωμάρας κοινωνικής και όπου μας βγάλει.Όσο τη βολέψουμε.Κανέναν αέρα πάντως δεν έχει από την διαφορά των 20 πόντων που εξασφαλίζει από την ανεπαρκή και αναιμική αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και την ανύπαρκτη όποια άλλη.Δείτε Ερντογάν με διαφορά 10 μονάδων και Κούλη με διαφορά 20.Η μέρα με τη νύχτα.Η μεγάλη σύγκρουση που θα υποστεί είναι με τον τοίχο της οικονομικής καταστροφής που έρχεται ολοταχώς μέχρι τότε θα θρέφεται με κάποιες αναφορές στο Βίτσι , στο Γράμμο και το Μελιγαλά (αν και δεν έχει ούτε τον πατριωτισμό των ταγματασφαλιτών,έχει ένα πατριωτισμό πορτοκαλί επαναστάτου της Ουκρανίας ).Η πολιτική ατμόσφαιρα είναι εντόνως παρόμοια με το 2011 !

[ΜπλεΜπουμπυς]

Εάν περιμένεις κοινωνική έκρηξη κανείς 61.255 τεστ (αριθμός ρεκόρ) και την επόμενη μέρα τους... παίρνεις μέτρα. Εργαλειοποιουν την πανδημία. Το έχουν ξανακάνει δεν πέφτω από τα σύννεφα

[Υδράργυρος]

Ένας Σοβιετικός εργάτης επιστρέφει σπίτι νωρίτερα και βρίσκει τη γυναίκα του στο κρεβάτι να του «λουστράρει το κέρατο». Αυτός συγχύζεται και αρχίζει να της φωνάζει:
– Μα καλά, τά ‘χεις χάσει τελείως μωρή; Κάθεσαι εδώ και ασχολείσαι με μπουρζουαζίδικες μαλακίες, ενώ έξω έχουν κάνει ουρά και μοιράζουν βούτυρο;

Εσένα γιατί σε φέρανε Σιβηρία σύντροφε;
Όταν έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο πήγαινα 10 λεπτά νωρίτερα κάθε πρωί , και με κατηγορήσανε για κατάσκοπο. Μετά πήγαινα 10 λεπτά αργότερα και με κατηγορήσανε για σαμποτέρ. Τελικά πήγαινα ακριβώς στην ώρα μου και με κατηγορήσανε ότι είχα αμερικάνικο ρολόι.


Την δεκαετία του ’80, ένας Αλβανός, ένας Αμερικανός κι ένας Αφρικανός πάνε στον άλλον κόσμο και φθάνουν μπροστά στον Άγιο Πέτρο. Προηγείται ο Αφρικανός.
– Εσύ θα πας στον Παράδεισο, λέει ο Άγιος. Έχεις υποφέρει πολύ.
Σειρά του Αμερικανού.
– Κόλαση, αποφαίνεται ο Άγιος. Έχεις καταναλώσει πολύ και καταπιέσει πολλούς.
Τελευταίος ο Αλβανός.
– Και συ στην Κόλαση.
Γουρλώνει τα μάτια ο Αλβανός.
– Άγιε Πέτρο, εγώ και αν έχω υποφέρει, λέει. Με έχουν βασανίσει, στήνομαι όλη τη νύχτα σε ουρά για ένα μπουκάλι γάλα, με σκοτώνουν στα σύνορα.
– Άσ΄ τα αυτά πονηρούλη. Κάνεις μια υπέροχη ζωή, αποκρίνεται ο Άγιος. Τι νόμιζες, ότι δεν διαβάζω αλβανικές εφημερίδες;.


Ο Χόνεκερ ερωτεύτηκε σφόδρα μια Γερμανιδούλα. Στέλνει τους ανθρώπους του και τη φέρνει να δειπνήσουν μαζί. Εκείνη είναι ψυχρή. Για να την κατακτήσει ο Χόνεκερ της λέει ότι είναι διατεθειμένος να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία της.
– Ένα πράγμα μόνο επιθυμώ, λέει η Γερμανιδούλα. Να ανοίξετε τα σύνορα.
– Κατάλαβα… Πονηρό κορίτσι, θέλεις να μείνουμε μόνοι, ε;…

Το τελευταίο με τον Χόνεκερ ήταν το καλύτερο

[ΜπλεΜπουμπυς]

Δεν καταλαβαίνω αν τελικά είναι ΤΟΣΟ πολύ άχρηστοι ή αν έχουν αποφασίσει με ακραίες πρακτικές να συσπειρώσουν όλη την ακροδεξιά μαζί με τα χρυσαυγίτικα παραπήγματα της, πολώνοντας το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα πιστεύοντας πως θα έχουν πολιτικά οφέλη στις εκλογές. Μιλάμε πια για μια αναίσχυντη αυταρχική μορφή διακυβέρνησης που έχει ντυθεί την προβιά της δημοκρατίας μέσω της νομιμοποίησης της από τις τελευταίες εκλογές.

Άλλη μια «δροσερή πνοή Δημοκρατίας»