Αβγά και κομμουνισμός
Δημοσιεύτηκε: 25 Ιούλ 2018, 13:40
Το μεταπολεμικό αβγοκίνημα στην Ευρώπη δεν είναι κάτι το απόλυτα καινούριο.
Είχαμε τα παλιά χρόνια τους "Algerie Francaise" στη Γαλλία που ήθελαν να ρίξουν στον Ντε Γκωλ με τηλεφακό, είχαμε ένα Γερμανικό που έφτασε το 7-8% και είχαμε και τον ηρωϊκό Enoch Powell στην Αγγλία που τα έβαλε μόνος του με ολόκληρη Ε.Ε.
Παρατηρούμε ότι αυτά τα κινήματα ενώ δήλωναν πάντα αντικομμουνιστικά δεν είχαν τον αντικομμουνισμό σαν κύριο λόγο ύπαρξης. Με τους Αλγερινούς και με τους Ινδούς τα είχαν, ενώ και εμάς τα Ελληνάκια μας έλεγαν "untermenschen" βέβαια.
Δεν φαινόταν αυτό το πράγμα στην Ελλάδα, γιατί είμαστε "ισχυρός βραχίονας του ΝΑΤΟ" τότε, αλλά έτσι ήταν.
Ο κλασικός αντικομμουνισμός εκπροσωπείτο περισσότερο από την αστική δεξιά σε όλες αυτές τις χώρες και από τον Φράνκο στην Ισπανία βέβαια, ο οποίος ήταν παλιός και παραδοσιακός. Ο πονηρώτατος καουδίλιο ποτέ δεν υπήρξε αβγό, με την ακριβή έννοια του όρου. Το απόρθητο φρούριο της Μεσογείου Γιβραλτάρ ως γνωστόν δεν έχει άμυνα από ξηράς. Παίρνεται εύκολα από μία ομάδα από Ισπανούς χωροφύλακες. Αλλά ο καουδίλιο εκείνα τα χρόνια ούτε καν ανακατεύτηκε και έτσι παρέμεινε ζωντανός μέχρι τα βαθειά γηρατειά.
Στη μεταπολεμική Ευρώπη η δύναμις των παραδοσιακών αβγών κυμαίνετο μεταξή 5 και 10%, για να αρχίσουν να παίρνουν βέβαια τα πάνω τους από το 1990 και μετά που εξέλιπε η απειλή της "σοβιετικής άρκτου".
Η σοβιετική αύτη άρκτος είναι γεγονός ότι ένωνε αβγά και αστική δεξά. Οι δε εκπρόσωποι των διαφόρων χουντικών ομάδων -τύπου Ζωρζ ντε Παπαντοπούλ- που βρισκόντουσαν κι αυτοί με το όπλο παρά πόδα για το ενδεχόμενο κερενσκικών κυβερνήσεων που μπορεί να προέκυπταν από εκλογές, πάντα έλεγαν "ειρήνη υμίν" απευθυνόμενοι προς τους αστούς δεξιούς και προς τα αβγά.
Κάπως έτσι -ή περίπου έτσι- ήταν το τοπίο.
Τα καινούρια αβγά δεν ασχολούνται καν με τον κομμουνιστικό κίνδυνο βασικά.
Αν το ακούσουν λένε ένα "tinafto ; αααα" και κάνουν μεταβολή.
Ασχολούνται να μην είναι ο άλλος τίποτα Ισπανός, Έλληνας, Ρουμάνος ή σκούρου χρώματος ... που είναι οι "κατώτερες φυλές".
Παρατηρούμε όμως και το εξής:
Σε όλες τις ισχυρές αβγοχώρες ο κομμουνισμός σαν πολιτικό κίνημα δεν γέμιζε ποτέ ταξί.
0 τα εκατό στην Αγγλια, 0 τα εκατό στη Γερμανία - Benelux και ένα αστείο 10% στη Γαλλία. Ο λα λα έλεγαν οι Γάλλοι για το ΚΚ του Ζωρζ Μαρσαί και σφύριζαν αδιάφορα. Σιγά τον κομμουνιστικό κίνδυνο που εκπροσωπεί αυτός ο μπάμιας έλεγαν οι αδερφοί φρανσουάδες.
Στην Ελλάδα ;
Όχι βέβαια ! Το ΚΚ και οι σύμμαχοι του ήταν πάντα παντοδύναμοι και συνωμοτούσαν.
Μοναδικό παράθυρο στην ιστορία η περίοδος 16/2/1964 έως 14/7/1965.
Η Ελλάδα πήγε να δυτικοποιηθεί λίγο, να μπει ο αντεθνικός κομμουνισμός στο χρονοντούλαπο, αλλά φευ - δεν έγινε.
Τόσο η κυβερνώσα παράταξη όσο και η αντιπολίτευση τα έκαναν μπάχαλο και ο κομμουνιστικός κίνδυνος επέστρεψε.
Είναι παλιά όλα αυτά θα μου πείτε ;
Είναι last year ;
Μα ... φίλτατοι ερίφηδες-τενενερίφηδες πριν τρία μόλις χρόνια φτάσαμε στο ... "a bridge too far".
Ξυπνήσαμε το πρωϊ περιμένοντας να δούμε το σφυροδρέπανο να κυματίζει στην Ακρόπολη, που δεν έφτασε τόσο κοντά να κυματίσει ούτε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών του 1944 !
Το δε καθεστώς που προέκυψε (το κωλοτουμπικό) πάντα λογαριάζει να επανέλθει δριμύτερο (σε συμφωνία τώρα πιά με το πολυεθνικό κεφάλαιο και όχι πιά σαν επαναστάτες κατά του πολυεθνικού κεφαλαίου βέβαια).
Ήδη υπάρχουν σχέδια να κατέβουν οι σταυροί από τις εκκλησίες, να μετατραπούν οι ιεροί ναοί σε "εναλλακτικές στρούγκες" - ενώ οι κ.κ. των πολυεθνικών εταιρειών ποσώς δεν ενδιαφέρονται γι αυτά βέβαια. Ήδη τα σπίτια-μαγαζιά σας/μας κινδυνεύουν να γίνουν ... λαϊκά πρατήρια (όπως ήταν το πρατήριο "λαοτινές καταστάσεις" το δικό μας !).
Υπάρχει λοιπόν μία σαφής διαφορά μεταξύ Ευρώπης-ευρωαβγών και Ελλάδος.
Τα ευρωαβγά είτε τα πω εγώ νάζουλες, είτε τα πω μάζουλες, είτε ότι τα πω, τα ευρώ-στερλίνες τους τα φυλάνε στις τσέπες τους και κάνουν τη δουλειά τους.
Τα ελληνοαβγά έχουν κόψει εισιτήριο για το Δρομοκαϊτειο.
Οι κύριοι λοιπόν αυτοί, είτε ευρισκόμενοι στο Γράμμο εγκατέλειπαν τα όπλα για να περάσουν οι αντάρτες του Μάρκου, είτε κάνοντες αυτό που κάνουν τώρα, είναι ένα και το αυτό !
Είχαμε τα παλιά χρόνια τους "Algerie Francaise" στη Γαλλία που ήθελαν να ρίξουν στον Ντε Γκωλ με τηλεφακό, είχαμε ένα Γερμανικό που έφτασε το 7-8% και είχαμε και τον ηρωϊκό Enoch Powell στην Αγγλία που τα έβαλε μόνος του με ολόκληρη Ε.Ε.
Παρατηρούμε ότι αυτά τα κινήματα ενώ δήλωναν πάντα αντικομμουνιστικά δεν είχαν τον αντικομμουνισμό σαν κύριο λόγο ύπαρξης. Με τους Αλγερινούς και με τους Ινδούς τα είχαν, ενώ και εμάς τα Ελληνάκια μας έλεγαν "untermenschen" βέβαια.
Δεν φαινόταν αυτό το πράγμα στην Ελλάδα, γιατί είμαστε "ισχυρός βραχίονας του ΝΑΤΟ" τότε, αλλά έτσι ήταν.
Ο κλασικός αντικομμουνισμός εκπροσωπείτο περισσότερο από την αστική δεξιά σε όλες αυτές τις χώρες και από τον Φράνκο στην Ισπανία βέβαια, ο οποίος ήταν παλιός και παραδοσιακός. Ο πονηρώτατος καουδίλιο ποτέ δεν υπήρξε αβγό, με την ακριβή έννοια του όρου. Το απόρθητο φρούριο της Μεσογείου Γιβραλτάρ ως γνωστόν δεν έχει άμυνα από ξηράς. Παίρνεται εύκολα από μία ομάδα από Ισπανούς χωροφύλακες. Αλλά ο καουδίλιο εκείνα τα χρόνια ούτε καν ανακατεύτηκε και έτσι παρέμεινε ζωντανός μέχρι τα βαθειά γηρατειά.
Στη μεταπολεμική Ευρώπη η δύναμις των παραδοσιακών αβγών κυμαίνετο μεταξή 5 και 10%, για να αρχίσουν να παίρνουν βέβαια τα πάνω τους από το 1990 και μετά που εξέλιπε η απειλή της "σοβιετικής άρκτου".
Η σοβιετική αύτη άρκτος είναι γεγονός ότι ένωνε αβγά και αστική δεξά. Οι δε εκπρόσωποι των διαφόρων χουντικών ομάδων -τύπου Ζωρζ ντε Παπαντοπούλ- που βρισκόντουσαν κι αυτοί με το όπλο παρά πόδα για το ενδεχόμενο κερενσκικών κυβερνήσεων που μπορεί να προέκυπταν από εκλογές, πάντα έλεγαν "ειρήνη υμίν" απευθυνόμενοι προς τους αστούς δεξιούς και προς τα αβγά.
Κάπως έτσι -ή περίπου έτσι- ήταν το τοπίο.
Τα καινούρια αβγά δεν ασχολούνται καν με τον κομμουνιστικό κίνδυνο βασικά.
Αν το ακούσουν λένε ένα "tinafto ; αααα" και κάνουν μεταβολή.
Ασχολούνται να μην είναι ο άλλος τίποτα Ισπανός, Έλληνας, Ρουμάνος ή σκούρου χρώματος ... που είναι οι "κατώτερες φυλές".
Παρατηρούμε όμως και το εξής:
Σε όλες τις ισχυρές αβγοχώρες ο κομμουνισμός σαν πολιτικό κίνημα δεν γέμιζε ποτέ ταξί.
0 τα εκατό στην Αγγλια, 0 τα εκατό στη Γερμανία - Benelux και ένα αστείο 10% στη Γαλλία. Ο λα λα έλεγαν οι Γάλλοι για το ΚΚ του Ζωρζ Μαρσαί και σφύριζαν αδιάφορα. Σιγά τον κομμουνιστικό κίνδυνο που εκπροσωπεί αυτός ο μπάμιας έλεγαν οι αδερφοί φρανσουάδες.
Στην Ελλάδα ;
Όχι βέβαια ! Το ΚΚ και οι σύμμαχοι του ήταν πάντα παντοδύναμοι και συνωμοτούσαν.
Μοναδικό παράθυρο στην ιστορία η περίοδος 16/2/1964 έως 14/7/1965.
Η Ελλάδα πήγε να δυτικοποιηθεί λίγο, να μπει ο αντεθνικός κομμουνισμός στο χρονοντούλαπο, αλλά φευ - δεν έγινε.
Τόσο η κυβερνώσα παράταξη όσο και η αντιπολίτευση τα έκαναν μπάχαλο και ο κομμουνιστικός κίνδυνος επέστρεψε.
Είναι παλιά όλα αυτά θα μου πείτε ;
Είναι last year ;
Μα ... φίλτατοι ερίφηδες-τενενερίφηδες πριν τρία μόλις χρόνια φτάσαμε στο ... "a bridge too far".
Ξυπνήσαμε το πρωϊ περιμένοντας να δούμε το σφυροδρέπανο να κυματίζει στην Ακρόπολη, που δεν έφτασε τόσο κοντά να κυματίσει ούτε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών του 1944 !
Το δε καθεστώς που προέκυψε (το κωλοτουμπικό) πάντα λογαριάζει να επανέλθει δριμύτερο (σε συμφωνία τώρα πιά με το πολυεθνικό κεφάλαιο και όχι πιά σαν επαναστάτες κατά του πολυεθνικού κεφαλαίου βέβαια).
Ήδη υπάρχουν σχέδια να κατέβουν οι σταυροί από τις εκκλησίες, να μετατραπούν οι ιεροί ναοί σε "εναλλακτικές στρούγκες" - ενώ οι κ.κ. των πολυεθνικών εταιρειών ποσώς δεν ενδιαφέρονται γι αυτά βέβαια. Ήδη τα σπίτια-μαγαζιά σας/μας κινδυνεύουν να γίνουν ... λαϊκά πρατήρια (όπως ήταν το πρατήριο "λαοτινές καταστάσεις" το δικό μας !).
Υπάρχει λοιπόν μία σαφής διαφορά μεταξύ Ευρώπης-ευρωαβγών και Ελλάδος.
Τα ευρωαβγά είτε τα πω εγώ νάζουλες, είτε τα πω μάζουλες, είτε ότι τα πω, τα ευρώ-στερλίνες τους τα φυλάνε στις τσέπες τους και κάνουν τη δουλειά τους.
Τα ελληνοαβγά έχουν κόψει εισιτήριο για το Δρομοκαϊτειο.
Οι κύριοι λοιπόν αυτοί, είτε ευρισκόμενοι στο Γράμμο εγκατέλειπαν τα όπλα για να περάσουν οι αντάρτες του Μάρκου, είτε κάνοντες αυτό που κάνουν τώρα, είναι ένα και το αυτό !