Η ιστορία του αντικομμουνισμού στην Ελλάδα

[wooded glade]

Το ΚΚΕ ιδρύθηκε το 1918.
Τα πρώτα χρόνια ήταν ένα μικρό κόμμα που δεν του έδινε κανένας σημασία.
Στις εκλογές του 1920 το σύνθημα του ΚΚΕ ήταν το "ελιά ελιά και Κώτσο βασιλιά" - αφού το πρωτόλειο κόμμα έκρινε ότι η εκστρατεία της Μικράς Ασίας ήταν "αστικοτσιφλικάδικος πόλεμος της μπουρζουαζίας".

Από το 1930 και μετά το ΚΚΕ άρχισε να θεωρείται απειλή.
Αφορμή ήταν που ήθελε να δώσει τη Μακεδονία στους Βούλγαρους αλλά και τα επεισοδιακά συλλαλλητήρια που διοργάνωνε.
Έτσι άρχισαν οι πρώτες εξορίες, στην Ανάφη, Φολέγανδρο, Ικαρία.

Μετά τον πόλεμο και τα γεγονότα του Γράμμου ο αντικομμουνισμός ήταν κοινός τόπος.
Σιγά σιγά όμως ο κομμουνισμός αναδιοργανώθηκε με την ονομασία ΕΔΑ και άρχισαν να εμφανίζονται τάσεις ανοχής, από τους φιλελεύθερους βασικά οι οποίοι έκαναν και το "λαϊκό μέτωπο" το 1956. Αλλά ήταν ο αντικομμουνισμός κρατική πολιτική πλέον.

Το αντικομμουνιστικό κόμμα ήταν η ΕΡΕ.
Αλλά και οι φιλελεύθεροι ήταν αντικομμουνιστές παρά την περίεργη φάση με το λαϊκό μέτωπο.

Για ΕΡΕ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά αλλά θα πούμε για τους φιλελεύθερους, που αποτελούσαν το άλλο μισό της χώρας (από τη στιγμή που οι αριστεροί δεν μετράνε για Ελληνικός πληθυσμός).
Οι φιλελεύθεροι τι έλεγαν λοιπόν ;
Έλεγαν κάτω ο κομμουνισμός, αλλά ταυτόχρονα ονόμαζαν τον αντικομμουνισμό της δεξιάς σαν "αντικομμουνιστική υστερία".
Θεωρούσαν ότι ο αντικομμουνισμός της δεξιάς ήταν για να συκοφαντεί όποιον ήταν "προοδευτικός" - π.χ. τον Γιάγκο Πεσματζόγλου. Επίσης ότι το έκαναν για προβοκάτσια περισσότερο.
Δεν είναι ψέμματα αυτό. 25 χρόνια αργότερα τις πιό δυνατές ατάκες κατά του κομμουνισμού τις είπε η Μάργκαρετ Θάτσερ στην Αγγλία, με τη βοήθεια και των γνωστών μας Saatchi and Saatchi. Ήταν όμως εποχή που ... όλο το ΚΚ της Αγγλίας χώραγε σε ένα ταξί, από τα Ford τα minicab μάλιστα όχι τα μαύρα τα Ρολς Ρόϋς.

Ο Ελληνικός αντικομμουνισμός όμως χάνεται εν μιά νυκτί το 1981.
Δεν ήταν μία εποχή το 1981 που ο διεθνής κομμουνισμός ήταν ακίνδυνος.
Αλλά ο Άντριους Παπάντριους έβαλε τον αντικομμουνισμό στο χρονοντούλαπο.
Υπήρχαν οι εξής λόγοι:

- Το ΠΑΣΟΚ είχε το σύνθημα "Ελλάδα Βουλγαρία ειρήνη και φιλία".
- Το πριμ. Το ΚΚΕ έδινε πριμ στις μονοεδρικές και σε άλλες περιφέρειες που δεν είχε ελπίδα να μπει στις κατανομές των εδρών.
- Ψυχολογικοί λόγοι. Δεν είναι δυνατόν να λέει η δεξιά κάτω το ΚΚΕ και να λέμε κι εμείς κάτω το ΚΚΕ.

Μετά το 1989 έγινε ότι έγινε, μετά όλοι θεωρούσαν την αριστερά ανύπαρκτο μέγεθος και δεν ησχολείτο κανένας - μέχρι που φτάσαμε στο 2010.

Υπάρχουν όμως πολλοί συμπολίτες μας που αφ' ενός δεν θα δεχόντουσαν ποτέ ένα κομμουνιστικό καθεστώς στη χώρα (της μορφής ΚΚΕ έστω) και όμως εκφράζονται με συμπάθεια !
Λένε για τον "εμφύλιο" τι κρίμα που έχασε η αριστερά -την οποία δεν ψηφίζουν- και άλλα διάφορα.
Μεγάλο ρόλο σ' αυτό παίζει βέβαια και η παπαγαλία. Όταν ο ίδιος ο Μητσοτάκης μιλάει για ... αγώνες της αριστεράς, τι θα πει το σημερινό τούβλο-Έλληνας πολίτης ;
Η βάση όμως της ανοχής που υπάρχει προς τον κομμουνισμό είναι η μεγάλη παράταξη των τζαμπατζοφρόνων που κυβερνούσε και θα κυβερνάει την Ελλάδα. Αν πουν κάτι εναντίον του ΚΚΕ, ταυτόχρονα κολλάει και στους τζαμπατζόφρονες αφού η δεξιά δεν θέλει (υποτίθεται) τζαμπατζόφρονες.

[wooded glade]

Στην Ελλάδα τη θέση της αριστείας την έχει πάρει το τύλιγμα σουβλακιών.
Γι αυτό δεν γλυτώνουμε.

[Obi Wan Iakobi]

Καλω τον ΤΑΥΓΕΤΗΣ

[karapialis7]

Οι πιο φανατικοί αντικομμουνιστές στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν οι δυτικόδουλοι κεντρώοι (βενιζέλος, πλαστήρας κτλ)
Οι δεξιοί τους φέρονταν πιο ευνοϊκά (ειδικά η χούντα που έκλεισε και 2-3 ξερονήσια)
Πάντως και οι μεν και οι δε με το βρωμόξυλο που δίνανε στα κομμούνια για δεκαετίες τους ηρωοποίησαν στη συνείδηση πολύ κόσμου.

[wooded glade]

Οι πιο φανατικοί αντικομμουνιστές στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν οι δυτικόδουλοι κεντρώοι (βενιζέλος, πλαστήρας κτλ)
Οι δεξιοί τους φέρονταν πιο ευνοϊκά (ειδικά η χούντα που έκλεισε και 2-3 ξερονήσια)
Πάντως και οι μεν και οι δε με το βρωμόξυλο που δίνανε στα κομμούνια για δεκαετίες τους ηρωοποίησαν στη συνείδηση πολύ κόσμου.

Ναι, ο Άντριους ήταν ο κερενσκικός, όχι οι Βενιζέλος-Πλαστήρας-Γ. Παπανδρέου.
Ο Μητσοτάκης το 1989 αναγκαστικά.
Αντίθετα οι δεξιοί είχαν τη νοοτροπία "μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια" και τους άφηναν έξω μερικές φορές.