Οι εποχές της αφθονίας

[run]

εθνικο κρατος που ηταν προς διαλυση με τον πολυπολιτισμο κι πολυφυλετισμο,τοτε εκαναν ντου κι οι βαλκανιοι με την συνενοχη νεοφιλ της νδ κι πασοκοαριστερας κι κκε

[run]

παρακολουθησα τα καμωματα θατσερ κι ρηγκαν που εβαλλαν ταφοπλακα στον δυτικο πολιτισμο

δεν ημουνα ποτε με τον νεοφιλελεφτερισμο παντα με το εθνος κρατος κι την κοινοβουλευτικη δημοκρατια

[paul25]

Και εδώ και αλλού έχω διαβάσει να χαρακτηρίζουν την περίοδο 2004-2007 ( στο περίπου ) ως περίοδο της αφθονίας.
Τότε όμως θυμάμαι ότι ο κόσμος μίλαγε για την γενιά των 700 ευρώ και ότι δεν πάει παρακάτω η εξαθλίωση. (Δυστυχώς σβήστηκαν τα αρχεία του phorum για του λόγου το αληθές αλλά φαντάζομαι θυμάστε)
Τελικά είναι ποτέ ευχαριστημένος ο κόσμος;

Ναι ηταν! Οι δημοσιες δαπανες σε παροχες εκεινη τη περιοδο αυξηθηκαν παρα πολυ, κυριως επι Κωνσταντινου Καραμανλη, αυτος ειναι ο λογος που ο κυριος αυτος ειναι στο απυροβλητο, τοσο απο δεξιους οσο και απο αριστερους.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν πέθανε το 1998;

Ο Κωστάκης λοιπόν....

[hellegennes]

'93-'04 μέχρι το τέλος των ολυμπιακών και το γιούρο. Αυτός ήταν ο πραγματικός χρυσός αιώνας της νεότερης ελλάδας

Μπα, αυτά ήταν απλώς τα νιάτα σου.

Ισχύει ότι ήταν τα νειάτα μου, αλλά ισχύει και το ότι ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός ανέβηκε κατηγορία εκείνη την εποχή σε υλικό αλλά και πολιτιστικό επίπεδο. Θυμάμαι όταν πρωτοάρχισα να ταξιδεύω με το αερόπλανο στο ελληνικό κάτι σάπιες πλαστικές κίτρινες πινακίδες να σε στέλνουν σε τουαλέτες που ζέχνανε σαν σταθμός στην παλαιά εθνική οδό, και μετά έφθανες όπου έφθανες και έβλεπες πώς είναι ένα κανονικό διεθνές αεροδρόμιο. Ε, το ελ βενιζέλ ήταν καλύτερο τουλάχιστον από τα μισά που είχα επισκεφθεί. Το jfk για παράδειγμα ακόμη αχούρι είναι συγκριτικά... Έπειτα, το εκσυγχρονιστικό ρεύμα σκέψης (με μπροστάρη τον μέγα πετράν, να τα λέμε αυτά) ξεβλάχεψε έναν ολόκληρο λαό. Οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε την μιζέρια και την πουλοβερομουνίλα των 70ς και 80ς η οποία υποχώρησε και κατέστη έως και γραφική ένα φεγγάρι, ακόμα και αν εξακολούθησαν να υφίστανται εστίες μόλυνσης από τους έντεχνους. Τί να λέμε τώρα, είχαμε π-θ που πήγαινε κάθε σκ με τη γυναίκα του να δει όπερα στο μέγαρο. Σε αυτοκρατορική βιέννη της ανατολικής μεσογείου εξελίχθηκε η αθήνα τότε

Τρομερό πολιτισμικό Peak. Γίναμε άρχοντες επειδή ένας μαλάκας πήγαινε όπερα, την ίδια περίοδο που τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα έφτασαν στο απόγειό τους και η εγκληματικότητα ήταν υψηλότερη όσο ποτέ πριν και ποτέ μετά. Ας μην συνεχίσω να απαριθμώ μνημεία παρακμής.

[paul25]

<< Υπάρχει ένας δημοσιογραφικός θρύλος που θέλει τον Κώστα Καραμανλή να είναι μέγας θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Σύμφωνα με αυτόν τον θρύλο, ο νεαρός Κώστας Καραμανλής τον επισκέφθηκε ως υποψήφιος διδάκτωρ για κάποια συνέντευξη και η προγραμματισμένη ημίωρη συνάντηση κατέληξε σε τρίωρη συζήτηση για όλα τα πολιτικά θέματα της εποχής. Τότε, σύμφωνα πάντα με τον θρύλο, γεννήθηκε ο θαυμασμός του νεαρού Καραμανλή για τον μετρ του πολιτικού τακτικισμού Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο προσπάθησε να μιμηθεί σε όλα.

Την περίοδο 2004-2008, τότε που κυριαρχούσε ο (όχι και τόσο ανυπόκριτος) θαυμασμός των ΜΜΕ για τον «δυναμικό», «αποφασιστικό», ρήτορα Κώστα Καραμανλή, οι συγκρίσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου οδηγούσαν σε ταύτιση σχεδόν των κινήσεων των δύο πρωθυπουργών. Ήταν η εποχή που κυριαρχούσε το δόγμα της «κεντροδεξιάς πολιτικής κυριαρχίας», η οποία ήταν -τι άλλο;- επανάληψη της κεντροαριστερής πολιτικής κυριαρχίας που είχε εγκαθιδρύσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πολλοί τότε επιχειρηματολογούσαν ότι το «2004» ήταν το «1981» της κεντροδεξιάς.

Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η αντίληψη, τουλάχιστον ασυναίσθητα, επηρέασε τα πεπραγμένα των στελεχών της ΝΔ, αλλά είναι αλήθεια ότι η περίοδος 2004-2009 είχε πολλά κοινά με την περίοδο 1981-1989. Το κράτος και οι σπατάλες του διευρύνθηκαν και ο αμοραλισμός κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή. Μετά την οικονομική κρίση οι θαυμαστές του Κώστα Καραμανλή συνέχισαν να τον παρομοιάζουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά πλέον από αρνητική σκοπιά. Η διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, λένε, ήταν εξίσου καταστροφική με την πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ. Πόσο αληθές, είναι αυτό;

Στα δυο βιβλία του καθηγητή στο Tμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Γιάννη Βούλγαρη, τα ερωτήματα αυτά έχουν απαντηθεί με ιδιαίτερη σαφήνεια και καθαρότητα. Τα στοιχεία και η συστηματική ανάγνωσή τους οδηγούν σε καθαρά συμπεράσματα τα οποία ακυρώνουν τη δημοσιογραφική φήμη που κυκλοφόρησε ως βεβαιότητα· και πλέον, όταν αναφερόμαστε στους δυο αυτούς πολιτικούς άντρες, η σύγκριση μεταξύ τους λειτουργεί ως στερεότυπο. Αλλά ας αρχίσουμε με ορισμένα στοιχεία, δηλαδή από τους αριθμούς.

Κοιτάζοντας τα νούμερα υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Το χρέος της γενικής κυβέρνησης, π.χ., σχεδόν εκτοξεύτηκε σε απόλυτους αριθμούς και στις δύο περιόδους. Το 1981 ήταν περίπου 30 δισ. δολάρια (34,5% του ΑΕΠ), και έφτασε τα 88 δισ. το 1989 (69,9% του ΑΕΠ). Το 2004 ήταν 167 δισ. ευρώ και το 2009 άγγιξε τα 300 δισ. ευρώ (1). Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και στις δύο περιόδους καταβαραθρώθηκε, το ίδιο και οι ιδιωτικές επενδύσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1985 το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έφτασε στο 10% (και οδήγησε σε υποτίμηση και στο σταθεροποιητικό πρόγραμμα Σημίτη), ενώ το 2008 έφτασε στο 14,5% του ΑΕΠ.

Ένα άλλο κοινό των δύο περιόδων είναι η σχέση εσόδων και δαπανών του Δημοσίου, που αντικατοπτρίζει και τον εκμαυλισμό του εκλογικού σώματος από τις κυβερνήσεις. Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης για την περίοδο 1981-1989:

Το 1981 το σύνολο των δημοσίων δαπανών της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ έφτανε το 38% και των τρεχόντων εσόδων το 29%, ενώ τα αντίστοιχα μεγέθη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν 48,5% και 43,5% αντίστοιχα. Το 1989 οι δαπάνες στην Ελλάδα έφτασαν το 43,6% ενώ τα έσοδα έμειναν ουσιαστικά στάσιμα στο 29,2% (2).

Αντιστοίχως, το 2004 οι δημόσιες δαπάνες ήταν 45,4% του ΑΕΠ και τα έσοδα 38%. Το 2009 οι δημόσιες δαπάνες έφτασαν το 51,1% του ΑΕΠ και τα έσοδα έπεσαν στο 37,3% του ΑΕΠ. Και στις δύο περιόδους οι αυξημένες δαπάνες του Δημοσίου δεν έγιναν επενδύσεις, αλλά αύξησαν το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου.
Από κει και πέρα αρχίζουν οι διαφορές, διόλου κολακευτικές για τη διακυβέρνηση Καραμανλή. Η πρώτη και μεγάλη διαφορά είναι ότι τα εκφυλιστικά φαινόμενα της περιόδου 1981-1989 ήταν το τοξικό υποπροϊόν κάποιων πολιτικών επιλογών. Καλώς ή κακώς, στη Μεταπολίτευση κυριάρχησε η αντίληψη ότι πρέπει να αλωθεί το «κράτος της Δεξιάς» και κυρίως οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί του που τόσα δεινά επέφεραν στον τόπο. ........>>

<<....Για την περίοδο διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (2004-2009) δεν υπήρχε πολιτικό πρόταγμα ούτε λαϊκό αίτημα για «εκδημοκρατισμό» του κράτους. Αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι το τοξικό υποπροϊόν κάποιας πολιτικής επιλογής, αλλά η απουσία κάθε πολιτικής στόχευσης. Η ΝΔ ήρθε στην εξουσία με πρόγραμμα πολιτικής αλλαγής, αλλά με ένα ηθικολογικό πρόταγμα: «θα κάνουμε ό,τι και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πιο ηθικά». Με άλλα λόγια έχουμε σήμερα τα προβλήματα που είχαμε το 1990, αλλά χωρίς τις τομές της περιόδου 1981-1989....>>

<<....Στην πενταετία της Νέας Δημοκρατίας δεν υπάρχουν οι ανάγκες της Μεταπολίτευσης, ούτε καν κάποιο νεφελώδες σοσιαλιστικό πρόταγμα. Έχουμε διεύρυνση του κράτους και διόγκωση των κρατικών δαπανών στο όνομα της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας. Σε μια περίοδο που και οι σοσιαλιστές αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα του μεγάλου κράτους η ΝΔ αύξησε στα πέντε χρόνια τις καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου κατά 75% και σχεδόν διπλασίασε τις μισθολογικές δαπάνες (από 13 σε 22 δισ. ετησίως).

Εν κατακλείδι: και η πρώτη περίοδος του ΠΑΣΟΚ (1981-1989) και η περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία (2004-2009) ήταν σπαταλημένα χρόνια για τον τόπο, αν σκεφτούμε ότι η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους είναι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η ενδυνάμωση της οικονομίας. Αν όμως υπάρχουν κάποιες δικαιολογίες για την περίοδο της «Αλλαγής» (το πολιτικό κλίμα της εποχής, τα ανεδαφικά οράματα μετασχηματισμού της κοινωνίας, η απουσία αντίπαλου του κεϊνσιανού παραδείγματος, η κρίση του βιομηχανικού μοντέλου που εκλήθη το ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί), για την κυβέρνηση του δεύτερου Καραμανλή δεν υπάρχει κανένα. Στο κάτω κάτω της γραφής η περίοδος της «Αλλαγής», έπρεπε να συνετίζει τις μετέπειτα κυβερνήσεις, αντί να αποτελεί οδηγό γι’ αυτές....>

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&a ... 62&cid=122