ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μεταναστες και Τσαμηδες

[southern]

Στις εκλογες συμμετεχει το αντικαπιταλιστικο ακροαριστερο σχημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα πιο γνωστα μελη ειναι ο Πετρος Κωνσταντινου, η αρχαιολογος Δεσποινα Κουτσουμπα και ο γιατρος Πανος Παπανικολαου που εχει εντονη παρουσια στο twitter.
ας δουμε καποια χαρακτηριστικα tweet

[southern]

"Πάλη ενάντια στον ρατσισμό, την Ευρώπη-φρούριο, την αντιλαϊκή και ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Δικαίωμα στο άσυλο, τις ελευθερίες και τα ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες, αξιοπρεπή στέγαση στις πόλεις και τα χωριά μας. Πλήρη δικαιώματα σε εργασία, παιδεία, υγεία, ελεύθερη μετακίνηση σε πρόσφυγες και μετανάστες. Πλήρη αναγνώριση των εθνικών μειονοτήτων της χώρας (τουρκική, μακεδονική κ.ά.) και των γλωσσικών, θρησκευτικών, εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων τους."
https://antarsya.gr/node/6236
αυτος ο ακροαριστερος συρφετος διαθετει εκπροσωπηση σε περιφερειακα και δημοτικα συμβουλια χαρη στην απλη αναλογικη που εισηγαγε η κυβερνηση ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικες εκλογες

[southern]

"Η ακροδεξιά επανέρχεται με διάφορες μορφές, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, ακόμα και σαν κυβερνητική δύναμη, στηριγμένη στη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, την άνοδο του εθνικισμού και του ρατσισμού, την εκκωφαντική κρίση και έλλειψη της μαχόμενης Αριστεράς.

Η εμπειρία όλων των τελευταίων χρόνων έχει δείξει ότι υπάρχει ένα μεγάλο, πρωτοπόρο κομμάτι εργαζόμενων και νεολαίας, έτοιμο να δώσει τις μάχες ενάντια στον ρατσισμό, τις οποίες συνδέει με τις επιθέσεις που δέχεται από μια κυβέρνηση που σπαταλά δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς, για την αστυνομία, το λιμενικό, τους συνοριοφύλακες που καταδιώκουν μέχρι θανάτου πρόσφυγες, την ώρα που δεν φτιάχνονται ΜΕΘ, ούτε χτίζονται νέα σχολεία. Η πάλη ενάντια στον ρατσισμό δεν περιορίζεται στα «σύνορα». Απλώνεται στην εκπαίδευση για να σπάσει η πολιτική του αποκλεισμού των προσφυγόπουλων και των απολύσεων των μεταναστριών καθαριστριών, στην υγεία όπου επιβλήθηκε ο εμβολιασμός των «χωρίς χαρτιά», στα σωματεία των εργαζομένων στα στρατόπεδα, μονίμων και συμβασιούχων, για να μην υπάρξουν οι κλειστές δομές-φυλακές των προσφύγων που προωθούν κυβέρνηση-ΕΕ κ.ά.

Οι ίδιοι οι πρόσφυγες και οι προσφύγισσες κάνουν βήματα μπροστά για την οργάνωση των κινητοποιήσεων ενάντια στην εξαθλίωση μέσα στα στρατόπεδα. Ανοίγουν παραπέρα τους ορίζοντες τους, συμμετέχουν σε πρωτοβουλίες της Αριστεράς, μπαίνουν στο κίνημα που αντιπαλεύει την κυβέρνηση. "

https://antarsya.gr/node/6236
που ειδαν αυτο το μεγαλειωδες κινημα; υπαρχουν 15 χιλιαδες ατομα σε ολοκληρο το λεκανοπεδιο που κατεβαινουν στις κυριες εκδηλωσεις της αριστερας. στα δε αντιρατσιστικα συλλαλητηρια η συντριπτικη πλειοψηφια ειναι οι Πακισατανοι με παρουσια και αλλων εθνοτητων. οι Ελληνες που κατεβαινουν μαζι τους ειναι ελαχιστοι με παρακμιακα χαρακτηριστικα

[Beria]

Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παιρνει πάνω απο τον Μπογδάνο στην Αθήνα

[southern]

αρθρο του Θοδωρη Βουρεκα που κατεβηκε υποψηφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο νομο Πρεβεζης το 2019 (https://epiloges.tv/antarsya-ta-psifode ... ista-foto/)

Να σταματήσει η σιωπή για την εθνοκάθαρση των τσάμηδων της Θεσπρωτίας
Θοδωρής Βουρεκάς

Δεν είναι μόνο η επίσημη Τουρκία που αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων στα 1915. Είναι και η επίσημη Ελλάδα που συνεχίζει να αρνείται την αιματηρή εθνοκάθαρση των τσάμηδων συμπατριωτών μας, το 1944, στη μικροκλίμακα βέβαια ενός νομού της χώρας, στη Θεσπρωτία.

Ελληνικός και αλβανικός εθνικισμός

Είναι ιδιαίτερα προκλητική και αξιολύπητη η πρόσφατη ανακοίνωση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών για το ζήτημα των τσάμηδων. Το ζήτημα ως γνωστόν τέθηκε πρόσφατα από τον Αλβανό Υπουργό Εξωτερικών με προφανή επιδίωξη την εθνικιστική χειραγώγηση και δημαγωγία στο εσωτερικό της χώρας του. Είναι μια αξιολύπητη ανακοίνωση, γιατί μια αυτοαποκαλούμενη, ακόμη και σήμερα, «Κυβέρνηση της Αριστεράς», χρησιμοποιεί την κλασική μέθοδο της μισής αλήθειας. Χρησιμοποιεί τα ίδια εθνικιστικά ψεύδη για να συγκαλύψει ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, που είναι η αιματηρή εκδίωξη όλων των μουσουλμάνων τσάμηδων στο τέλος της κατοχής, το 1944, από τη Θεσπρωτία. Το αντίστροφο βέβαια πράττει η Αλβανική πλευρά, που αποκρύπτει τις μαζικές σφαγές του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού στα χωριά του Φαναρίου Πρεβέζης (τότε Θεσπρωτίας), από τσάμηδες φασίστες στο πλάι των γερμανικών δυνάμεων κατοχής τον Ιούλιο του 1943.

Μισή αλήθεια και εθνικιστικά ψεύδη

Το πιο τραγικό όμως απ’ όλα είναι η επισήμανση στην ανακοίνωση αυτή πως «κατά τη διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του άξονα οι τσάμηδες (σ.σ. κατά τους συντάκτες της, αδιάκριτα και συλλογικά ως εθνοτική και θρησκευτική ομάδα) συνεργάστηκαν με τους φασίστες και ναζιστές κατακτητές και αποχώρησαν από την Ήπειρο πρωτοβούλως, ομαδικά και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις». Ισχυρίζεται δηλαδή, η κατάπτυστη αυτή ανακοίνωση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, πως υπάρχει συλλογική ευθύνη για όλους του χιλιάδες τσάμηδες, παλαιούς συμπατριώτες μας, που συμβίωναν ειρηνικά για αιώνες με τους χριστιανούς και Έλληνες στη Θεσπρωτία, φυσικά μέσα στο πλαίσιο των καταναγκασμών της οθωμανικής διοίκησης. Τέλος, δε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πως πρωτοβούλως, ομαδικά, αλλά όχι και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις, αναχώρησαν για να σωθούν και πολλοί γνήσιοι έλληνες συνεργάτες των ναζί, οι οποίοι μάλιστα επέστρεψαν λίγο αργότερα στη Ελλάδα, όχι απλά ανενόχλητοι, αλλά και αμειβόμενοι εν πολλοίς με κρατικές θέσεις και αξιώματα.

Το δράμα της αιματηρής εθνοκάθαρσης των μουσουλμάνων τσάμηδων της Θεσπρωτίας από το ελληνικό κράτος και την ιθύνουσα κοινωνική και πολιτική τάξη έχει πίσω της μακρά προϊστορία και δεν προκύπτει ξαφνικά το 1944.

Η προϊστορία αυτή ξεκινά με τις προσπάθειες του ελληνικού κράτους στα 1923-24 να συμπεριληφθούν και οι τσάμηδες, παρότι αλβανικής εθνικής καταγωγής, στους ανταλλάξιμους πληθυσμούς με την Τουρκία. Όταν αυτό αποτυγχάνει, χρησιμοποιείται ως μοχλός εκβιασμού η απαλλοτρίωση των περιουσιών των τσάμηδων με βάση τον νόμο περί αποκατάστασης των Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων. Για τον σκοπό αυτό αποστέλλονται προς εγκατάσταση Έλληνες πρόσφυγες, που τελικά δεν το αποδέχονται και φεύγουν λίγο αργότερα προς τη Δ. Μακεδονία. Το παζλ των προσπαθειών για την εκδίωξη των τσάμηδων της Θεσπρωτίας συμπληρώνεται στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας. Με το πρόσχημα του αναδασμού της γης, απαλλοτριώνονται οι περιουσίες των τσάμηδων (Ν.735/1937), στους εύφορους κάμπους της Ηγουμενίτσας και του Φαναριού. Προβλέπονται μάλιστα και εκδικάζονται σχετικές αποζημιώσεις, οι οποίες και ουδέποτε δόθηκαν. Η επόμενη μη αιματηρή αλλά βίαιη προσπάθεια εκδίωξης είναι η επιστράτευση των τσάμηδων το 1939, χρονιά που η φασιστική Ιταλία προσαρτά την Αλβανία. Οι τσάμηδες επίστρατοι στέλνονται σε μακρινά νησιά και κυρίως στην Κρήτη για δήθεν λόγους εθνικής ασφάλειας, όπου και αντιμετωπίζουν την εχθρική και καχύποπτη συμπεριφορά των στρατιωτικών αρχών. Ακολουθούν, όπως είναι φυσικό, μαζικές λιποταξίες, ανυποταξίες και φυγή σε Αλβανία και Ιταλία.

Όλα αυτά τα γεγονότα, μετά από δύο μεγάλα κύματα φυγής, διευκολύνουν την φασιστική Ιταλία να οργανώσει σε φασιστικές κινήσεις και πυρήνες αρκετούς από τους φυγάδες, αλλά και από εναπομείναντες τσάμηδες στη Θεσπρωτία. Στο πλαίσιο αυτό καταστρώνεται από την φασιστική Ιταλία οργανωμένο σχέδιο αξιοποίησης των τσάμηδων, αλλά και όλων των κατοίκων της Αλβανίας κάτω από τις σημαίες της «Μεγάλης Αλβανίας». Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή πως οι κατοχικές ιταλικές δυνάμεις στη Θεσπρωτία ιδρύουν από την πρώτη στιγμή της κατοχής ένα σώμα βοηθητικής χωροφυλακής στο πλάι των καραμπινιέρων αποτελούμενο αποκλειστικά από τσάμηδες φασίστες. Είχε προηγηθεί, λίγο μετά την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου η άφιξη και βραχύβια παραμονή στη Θεσπρωτία ιταλικών στρατευμάτων, που συνοδεύονταν από εθελοντές Αλβανούς και κυρίως τσάμηδες φασίστες. Το περιστατικό αυτό αύξησε τις εντάσεις μετά την επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων τον Νοέμβριο του 1940. Υπήρξαν έτσι σε περιορισμένη κλίμακα μαρτυρικές θανατώσεις τσάμηδων μουσουλμάνων ή επίσημες εκτελέσεις, όπως του μουφτή της Παραμυθιάς, ο οποίος είχε ευλογήσει τους τσάμηδες και Αλβανούς εθελοντές. Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1942, καθώς η κατάσταση ωριμάζει, ιδρύουν το λεγόμενο «Εθνικό Αλβανικό Συμβούλιο», το οποίο εξαπλώνει ένα πλέγμα εξουσίας σε όλα καταρχάς τα μουσουλμανικά χωριά της Θεσπρωτίας.

Έτσι, στα 1942 δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έχουμε μια σειρά από αιματηρές αψιμαχίες ανάμεσα σε τσάμηδες φασίστες και ελληνικές ανταρτικές ομάδες. Το πιο σημαντικό περιστατικό, που αύξησε κατακόρυφα τις εντάσεις ήταν η εκτέλεση σε ενέδρα του Γιασίν Σαντίκ, γαιοκτήμονα-μπέη και ισχυρού ηγέτη των τσάμηδων στην περιοχή Μαργαριτίου, που ήταν τότε το σημαντικότερο διοικητικό κέντρο στη Θεσπρωτία μετά την Παραμυθιά. Την αμέσως επόμενη ημέρα απήχθησαν από το χωριό Σπαθαράτι –από όπου εικαζόταν ότι προέρχονταν οι εκτελεστές του Γιασίν– ο Πρόεδρος, ο ιερέας και ακόμη εννέα Έλληνες κάτοικοι, που θανατώθηκαν μαρτυρικά από τσάμηδες φασίστες, συνεργάτες των ιταλικών δυνάμεων κατοχής.

Τον Ιούλιο του 1943 έχουμε την κορυφαία εγκληματική πράξη από την πλευρά των τσάμηδων φασιστών. Οι τσάμηδες φασίστες με την υποστήριξη της γερμανικής κατοχικής διοίκησης, που έχει αντικαταστήσει πλέον την ιταλική, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, προχωρούν σε σφαγές αμάχων, χριστιανών και Ελλήνων, στη λεηλασία και την καταστροφή όλων των χωριών του Φαναριού. Οι αδίστακτες φασιστικές δυνάμεις των τσάμηδων γίνονται όργανα της γερμανικής ναζιστικής διοίκησης, που φαίνεται πως σχεδίασε αυτήν την ανείπωτη καταστροφή γιατί θεωρούσε το Φανάρι με τους ορυζώνες του και την εντατική γεωργική παραγωγή του ως τόπο εφοδιασμού των ανταρτικών ομάδων, που αναπτύσσονταν ήδη ραγδαία. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός πως η Παραμυθιά γίνεται η επίσημη πλέον έδρα του λεγόμενου «Εθνικού Αλβανικού Συμβουλίου», αμέσως μετά την εκτέλεση από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα κατοχής των 49 προκρίτων της μικρής πόλης στις 29 Σεπτεμβρίου 1943. Τότε, έχουμε και την περιβόητη διακήρυξη της ηγεσίας των τσάμηδων φασιστών για αυτοδιάθεση και αυτονομία της Τσαμουριάς, καθώς και την ένταξη των ενόπλων τμημάτων τους στο γερμανικό πλέον πλέγμα ασφαλείας.

Από το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, του 1944, που σηματοδοτεί το τέλος της κατοχής, με τις γερμανικές δυνάμεις να υποχωρούν και να συμπτύσσονται, κορυφώνεται και το δράμα της μειονότητας των τσάμηδων. Φαίνεται πως αυτή ήταν η χρυσή χρονική συγκυρία για να «λύσει» ο ελληνικός αστισμός το μειονοτικό στη Θεσπρωτία. Και το κάνει με εκτελεστικό όργανο τον ΕΔΕΣ. Και το κάνει με την πιο ριζοσπαστική μέθοδο που χρησιμοποιούν όλοι οι εθνικισμοί, κυρίως οι βαλκανικοί. Με την αιματηρή εξαφάνιση των μειονοτικών πληθυσμών.

Έτσι, στις 26 Ιουνίου 1944, τμήματα του ΕΔΕΣ (10η Μεραρχία) επιτίθενται στην Παραμυθιά. Η πολιτοφυλακή των τσάμηδων φασιστών υποχωρεί. Στις 27 Ιουνίου 1944 έχουμε την πρεμιέρα της αιματηρής εθνοκάθαρσης των άμαχων τσάμηδων. Εκτεταμένες σφαγές, μαζικοί βιασμοί γυναικών, αρπαγή περιουσιών. Χαρακτηριστικό της δολοφονικής αγριότητας των δυνάμεων του ΕΔΕΣ είναι η εκτέλεση στις 28 Ιουνίου 1944, με επίσημη διαταγή, των 34 αμάχων τσάμηδων, που είχαν την τύχη να σωθούν από τη σφαγή.

Τον ίδιο μήνα, Ιούνιος 1944, έχουμε γενικευμένες ομαδικές σφαγές τσάμηδων, ανδρών, γυναικών και παιδιών στην περιοχή του Μαργαριτίου και της Πάργας. Αξίζει να αναφέρουμε πως στην Πάργα κατασφάζονται στην κυριολεξία και οι ελληνόφωνοι Τούρκοι μουσουλμάνοι, μη τσάμηδες. Οι ελάχιστοι ελληνόφωνοι Τούρκοι της Πάργας, που διασώθηκαν από την φρίκη των σφαγών, αποτελούν σήμερα μια μικρή παροικία στη Σμύρνη, που παρόλα αυτά νοσταλγεί τη χαμένη μικρή της πατρίδα. Η σφαγή των Τούρκων της Πάργας αποτελεί μια απόδειξη για την προώθηση ενός καθαρού σχεδίου εθνοκάθαρσης, γιατί με την περίπτωση αυτή αναιρείται και η σαθρή «δικαιολογία» της δήθεν αντεκδίκησης για τα εγκλήματα των τσάμηδων. Οι εγκάθετοι δολοφόνοι του ΕΔΕΣ, μαζί με τους άρπαγες ατάκτους που τους πλαισίωναν, άλλο είχαν πρακτικά στο νου τους. Τους ελαιώνες, τα όμορφα περιβόλια και τα ωραία λιθόκτιστα σπίτια της τουρκικής μειονότητας, όπερ και εγένετο. Ενδεικτικό της βαρβαρότητας αποτελεί το γεγονός της σφαγής κυριολεκτικά με μαχαίρια όλων των αρρένων Τούρκων Παργινών –που πιάστηκαν μετά από ένα ολονύκτιο άγριο κυνηγητό– στο κάστρο της Πάργας, όπου υπάρχει ανομολόγητος ομαδικός τάφος.

Το δράμα των σφαγών των τσάμηδων συμπατριωτών μας ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβρη του 1944 στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας και σε όλα τα μουσουλμανικά χωριά της περιοχής. Φόνοι, λεηλασίες, αρπαγές περιουσιών, εμπρησμοί τζαμιών. Η αιματηρή τραγωδία, στην περίπτωση των Φιλιατών, κλείνει με το περιστατικό των κλεισμένων γυναικόπαιδων της μειονότητας στο δημοτικό σχολείο της πόλης. Η πρόθεση εμπρησμού του σχολείου από τις συγκεκριμένες δολοφονικές ομάδες του ΕΔΕΣ ματαιώνεται μόνο ύστερα από την ομόθυμη παρέμβαση όλων των Ελλήνων κατοίκων της κωμόπολης, καθώς και των αξιωματικών της Συμμαχικής Αποστολής, που δεν μπορούσαν να αντέξουν τόση φρίκη.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ πως το 4ο Τάγμα του 15ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ αποτελούνταν στην πλειοψηφία του από αντιφασίστες τσάμηδες μαχητές. Το τάγμα αυτό ήταν περιορισμένο, με βάση την απαράδεκτη τότε συμφωνία της Καζέρτας, μόνο στο ανατολικό τμήμα της Θεσπρωτίας. Έτσι, ο ΕΛΑΣ αδυνατούσε να παρέμβει στην υπόλοιπη Θεσπρωτία, που βρισκόταν υπό την ευθύνη του ΕΔΕΣ, και να αποσοβήσει τις φοβερές σφαγές, παρά τις δραματικές εκκλήσεις του γραμματέα Περιοχής Ηπείρου του ΚΚΕ, Ορφέα Βλαχόπουλου προς το αρχηγείο του ΕΛΑΣ και το ΠΓ του Κόμματος.

Ο στόχος της ριζοσπαστικής λύσης της μειονοτικού ζητήματος, με τη μέθοδο της εξαφάνισης της μειονότητας, τελικώς επετεύχθη. Ο αριθμός των βίαια εκδιωχθέντων τσάμηδων συμπατριωτών μας, που πέρασαν κακήν-κακώς τα σύνορα μέχρι και τα τέλη του 1944, ανέρχεται, σύμφωνα με έγκυρα στοιχεία, στους 22-25.000, δηλαδή αποτελούσαν το σύνολο της μειονότητας. Δεν υπάρχουν ακριβή και διασταυρωμένα στοιχεία για το πόσοι συμπολίτες μας τσάμηδες της Θεσπρωτίας και Τούρκοι της Πάργας θανατώθηκαν και μάλιστα μαρτυρικά. Σίγουρα όμως είναι ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού της μειονότητας. Τα στοιχεία που κατέθεσε η Αντιφασιστική Επιτροπή των Τσάμηδων, με έδρα τα Τίρανα, της απελευθερωμένης από τον φασιστικό ζυγό Αλβανίας, στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ το 1947 είναι τα παρακάτω: «θανατωθέντες βίαια: στους Φιλιάτες και την περιοχή τους 1.286, στην Ηγουμενίτσα και την περιοχή της 192, στην Παραμυθιά και την περιοχή της 673, στο Μαργαρίτι, την Πάργα και την περιοχή τους 620». Σύνολο 2.771 μαρτυρικά σφαγιασθέντες από τα όργανα του ελληνικού αστισμού-εθνικισμού.

Ως επίμετρο των παραπάνω παραθέτω την πάντα επίκαιρη ρήση του Μαρξ: «Ένα έθνος που καταπιέζει ένα άλλο έθνος σφυρηλατεί τις ίδιες του τις αλυσίδες».

Αθήνα, 18/6/2016

Βιβλιογραφία:

1) Βασίλης Κραψίτης: «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας», Αθήνα χ.χ. (πιθανότατα στις αρχές της δεκαετίας του1960).

2) Ελευθερία Μαντά: «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου (1923-2000)», Ι.Μ.Χ.Α., Θεσσαλονίκη, 2004.

3) Γιώργος Μαργαρίτης: «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες», Βιβλιόραμα, Αθήνα, 2005.

Σημειώσεις:

α) Τα δύο πρώτα βιβλία (1, 2) υπηρετούν ή, πιο σωστά, δεν υπερβαίνουν την κυρίαρχη επίσημη αφήγηση, με προσεκτική και μετριοπαθή προσέγγιση. Αντίθετα, υπάρχει ένα πλήθος συγγραφέων και βιβλίων με παραληρηματική, εθνικιστική και πλήρως μισαλλόδοξη γραφή, που τα καθιστά απολύτως αναξιόπιστα. Το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη (3) είναι στην ελληνική βιβλιογραφία η πρώτη σοβαρή και ψύχραιμη ιστορική επιστημονική έρευνα, που θεμελιώνει τον χαρακτηρισμό της εθνοκάθαρσης των τσάμηδων της Θεσπρωτίας στα 1944.

β) Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε πιο συνεπτυγμένη μορφή στην εφημερίδα «Πριν» στις 18/6/2016.
https://pandiera.gr/%CE%BD%CE%B1-%CF%83 ... %B8%CE%B1/
η ιστοσελιδα Παντιερα προσκειται σε αυτο το κομμα οπως και η εφημεριδα ΠΡΙΝ. Ξερω πως δεν ειναι καυτο θεμα αλλα ζουν αναμεσα μας..
ελπιζω να μην πιασουν το 1,5% για να παρουν την κρατικη επιχορηγηση. Φαινεται πως υπαρχει αλληλεπιδραση ψηφοφορων με το Συριζα

[southern]

Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παιρνει πάνω απο τον Μπογδάνο στην Αθήνα

καμμενοι εγκεφαλοι υπαρχουν αλλιως η αριστερα θα ειχε εξαφανιστει.
ο Κωνσταντινου απεσπασε μολις το 1,54% των ψηφων στις δημοτικες εκλογες του 2019.
https://ekloges.ypes.gr/current/d/home/ ... ties/9186/
μαλλον δεν σκεφτηκες πολυ καλα πριν γραψεις

[phorumaster]

Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παιρνει πάνω απο τον Μπογδάνο στην Αθήνα

καμμενοι εγκεφαλοι υπαρχουν αλλιως η αριστερα θα ειχε εξαφανιστει.
ο Κωνσταντινου απεσπασε μολις το 1,54% των ψηφων στις δημοτικες εκλογες του 2019.
https://ekloges.ypes.gr/current/d/home/ ... ties/9186/
μαλλον δεν σκεφτηκες πολυ καλα πριν γραψεις

Και η άλλη υποψήφια που πήρε 1% είναι του ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά από άλλη συνιστώσα.

[southern]

Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παιρνει πάνω απο τον Μπογδάνο στην Αθήνα

καμμενοι εγκεφαλοι υπαρχουν αλλιως η αριστερα θα ειχε εξαφανιστει.
ο Κωνσταντινου απεσπασε μολις το 1,54% των ψηφων στις δημοτικες εκλογες του 2019.
https://ekloges.ypes.gr/current/d/home/ ... ties/9186/
μαλλον δεν σκεφτηκες πολυ καλα πριν γραψεις

Και η άλλη υποψήφια που πήρε 1% είναι του ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά από άλλη συνιστώσα.

και οι 2 ενωμενοι δεν θα πιασουν το οριο για τη εισοδο στο δημοτικο συμβουλιο.

[southern]

Μακεδονικό: Αριστερή ενσωμάτωση χωρίς ρήξη με το αστικό «εθνικό αφήγημα» [του Γιώργου Μιχαηλίδη]
Γιώργος Μιχαηλίδης

Το ΚΚΕ και το Αριστερό Ρεύμα της ΛΑΕ θεωρούν βασικό πρόβλημα τον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων» λόγω των αναφορών σε μακεδονικό έθνος και γλώσσα.

Είναι απαραίτητη η αποκάλυψη του εθνικού, κρατικού σχεδίου της ελληνικής αστικής τάξης για επανεξόρμηση στα Βαλκάνια.

Η στάση απέναντι στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα αποτελεί σημαντικό δείκτη για την πολιτική ανεξαρτησία της Αριστεράς από την αστική πολιτική. Στο πρώτο εξάμηνο του 2018 το μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά αποτέλεσαν δύο βασικά ζητήματα γύρω από τα οποία η κυβέρνηση κι η αστική εξουσία προσπάθησαν να επιτύχουν την πολιτική υποταγή του ελληνικού λαού κάτω από τα συνθήματά τους και με βάση τις προτεραιότητές τους. Η στάση της Αριστεράς δεν υπήρξε ενιαία, μάλιστα σημαντικά της τμήματα υιοθέτησαν ιδιαίτερα προβληματικές θέσεις.

Το Μακεδονικό αποτελεί ζήτημα που αγγίζει τον πυρήνα του εθνικού αφηγήματος του νέου ελληνικού κράτους. Πρώτα, η θεωρία της αδιάσπαστης, τρισχιλιετούς συνέχειας του έθνους και άρα των ιστορικών/εθνικών δικαίων του ελληνικού κράτους επί των συγκεκριμένων εδαφών που δένουν με το ιστορικό αφήγημα περί απελευθέρωσης της Μακεδονίας κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποκρύπτοντας παράλληλα τον πολυεθνικό χαρακτήρα της περιοχής και τις εθνικιστικές πολιτικές εθνοκάθαρσης που εφάρμοσε διαχρονικά και συστηματικά το ελληνικό κράτος επί του σλαβικού στοιχείου εντός των ελληνικών συνόρων. Έπειτα, το ιδεολόγημα του «σλαβικού κινδύνου» βάσει του οποίου η αστική τάξη επιχειρεί να μπετονάρει στο άρμα της τον πληθυσμό της Βόρειας Ελλάδας (και όχι μόνο). Ιστορικά (πιο αναλυτικά δες εδώ<http://prin.gr/?p=18834>), το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα στάθηκε απέναντι σ' αυτούς τους δύο πυλώνες της εθνικής, αστικής πολιτικής.

Στη δεκαετία του '20 αρνήθηκε (όπως και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες) να δεχτεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής χάραξης των συνόρων και υπερασπίστηκε την προοπτική της ανεξάρτητης, πολυεθνικής Μακεδονίας και Θράκης στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας. Στη δεκαετία του '30, όταν τα σύνορα είχαν παγιωθεί και το παραπάνω σύνθημα κρίθηκε πλέον ανεπίκαιρο αναγνώρισε -με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το 1934- την ύπαρξη μακεδονικού έθνους και πάλεψε για τα δικαιώματα της (σλαβο)μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες. Στη δεκαετία του '40 τόσο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όσο κι ο ΔΣΕ. πέρα από εκφραστές των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς. ξεχώριζαν για τη διαφορετική προοπτική που έθεταν για τις εθνικές μειονότητες της χώρας. Πλάι στους σχετικά λίγους Αλβανούς Τσάμηδες και Πομάκους που πολέμησαν με τον ΕΛΑΣ ή/και τον ΔΣΕ υπήρξαν δεκάδες χιλιάδες Σλαβομακεδόνες, που πύκνωσαν τις γραμμές των δύο λαϊκών στρατών, βλέποντας στη νίκη τους ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους, χωρίς εθνική καταπίεση. Στις δεκαετίες του '50 και του '60, το ΚΚΕ, παρά την εθνικιστική προπαγάνδα και το στίγμα της «εθνοπροδοσίας» που το ακολουθούσε, υπερασπίστηκε σταθερά τα δικαιώματα των Σλαβομακεδόνων ως εθνικής μειονότητας με τη δική της συνείδηση, γλώσσα και έθιμα. Παράλληλα, ουδέποτε τέθηκε από το εν Ελλάδι ή διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ζήτημα μη αναγνώρισης του μακεδονικού έθνους και της μακεδονικής γλώσσας. Αντιθέτως, οι σοβιετικοί εθνολόγοι και γλωσσολόγοι -παρά τη ρήξη Γιουγκοσλαβίας-ΕΣΣΔ μετά το 1948- υπερασπίζονταν την ύπαρξη σύγχρονου μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας, κάτι που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ανατρέχοντας στα αντίστοιχα λήμματα της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας.

Η τομή για το ΚΚΕ ήρθε το 1988, όταν για πρώτη φορά ο τότε ηγέτης του Χαρίλαος Φλωράκης δήλωσε ότι: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα δεν υπάρχει». Ωστόσο, στη σημερινή συγκυρία η τομή φαίνεται να βαθαίνει. Σε απανωτές συνεντεύξεις του γ.γ. Δημήτρη Κουτσούμπα (Real fm 19/1, Έθνος<https://www.902.gr/eidisi/politiki/1614 ... s-kyriakis> 17/6) αμφισβητείται η ύπαρξη (σλαβο)μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, αλλά και σύγχρονου μακεδονικού έθνους και γλώσσας. Μάλιστα, η αναγνώριση της ύπαρξης οποιουδήποτε από τα παραπάνω θεωρείται πως αποδεικνύει τις αλυτρωτικές βλέψεις του γειτονικού κράτους και ανοίγει ζήτημα αλλαγής των συνόρων. Παράλληλα, με κεντρικά άρθρα στον "Ρ" και στο 902.gr επιχειρείται το ζήτημα ύπαρξης σύγχρονου μακεδονικού έθνους να αποδοθεί στις μηχανορραφίες του Τίτο (μάλιστα μετά το '48 ώστε να συνδεθεί με τη φιλο-αμερικάνικη στροφή της Γιουγκοσλαβίας και να μην τεθούν ερωτήματα για τη στάση της ΕΣΣΔ!), ενώ αποσιωπούνται ολόκληρες σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που αποδεικνύουν τη συνέχεια και συνέπεια στη στάση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ακόμα χειρότερα, σε πρόσφατη ανάρτηση με τίτλο "Για το λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα"<https://www.902.gr/eidisi/politiki/1596 ... iko-zitima> στο 902.gr, γίνεται λόγος για Σλαβόφωνους (ούτε καν Σλαβομακεδόνες!) στην ελληνική επικράτεια. Μόνο που η θέση για Σλαβόφωνους που δεν αποτελούν εθνική μειονότητα και για μακεδονικό έθνος-δημιούργημα του Τίτο ήταν ακριβώς οι δύο βασικοί πυλώνες της τοποθέτησης του εμφυλιοπολεμικού, μοναρχοφασιστικού, αντικομμουνιστικού κράτους. Αυτή τη θέση εκφράζει με συνέπεια και διαχρονικά η Δεξιά ιστοριογραφία και τα ινστιτούτα της, το ΙΜΧΑ, το ΕΜΣ κ.ο.κ.

Έτσι το ΚΚΕ, μετά την επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα δυτικά Βαλκάνια (σε αυτό συμφωνούμε απολύτως!) αναδεικνύει σήμερα ως δεύτερη σε σημασία πλευρά του Μακεδονικού, αυτή του κινδύνου των συνόρων της Ελλάδας από τον αλυτρωτισμό των γειτόνων. Από κοντά και το Αριστερό Ρεύμα της ΛΑΕ, με την ίδια ιεράρχηση, θεωρεί ότι «το κεντρικό πρόβλημα της χώρας μας σε σχέση με την FYROM συνίσταται στον αλυτρωτισμό της γείτονος» (Θέσεις Αρ. Ρεύματος, 29/01/2018<https://iskra.gr/το-αριστερό-ρεύμα-της- ... -το-πρόβλ/>) ενώ εκφράζει τη διαφωνία του για την αναγνώριση μακεδονικού έθνους και γλώσσας από την πλευρά της Ελλάδας (Ανακοίνωση Αρ. Ρεύματος 20/06<https://iskra.gr/αριστερό-ρεύμα-της-λα- ... ωνία-τσίπ/>). Αυτό όμως που λάμπει διά της απουσίας του από τις θέσεις του Αριστερού Ρεύματος για το μακεδονικό (η ΛΑΕ δεν έχει βγάλει ακόμα ανακοίνωση για τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ) είναι η αναφορά σε οποιοδήποτε οικονομικά και πολιτικά επιθετικό-επεκτατικό σχέδιο της ελληνικής αστικής τάξης. Στην περίπτωση του ΚΚΕ, οι αναφορές στα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης είναι υπαρκτές αλλά αρκετά υποβαθμισμένες ενώ θα έπρεπε να στέκονται ως δεύτερο, ισότιμο καθήκον για το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα πλάι στην αποκάλυψη των ευρω-ΝΑΤΟϊκών σχεδίων για την περιοχή. Πώς αλλιώς θα αποκτήσει γερές ρίζες η αντικυβερνητική κριτική και η πάλη ενάντια στη δική μας αστική τάξη αν δε σηκώσουμε την αντιπαράθεση απέναντι στη λογική της "ισχυρής Ελλάδας" στα Βαλκάνια που επανεμφανίζεται από πολιτικούς κι επιχειρηματικούς παράγοντες;

Δεύτερο κι εξίσου σημαντικό. Τόσο, από τη γενικότερη τοποθέτηση του ΚΚΕ, όσο κι απ' αυτήν του Αριστερού Ρεύματος (βασική δύναμη της ΛΑΕ) λείπουν ή είναι πολύ υποβαθμισμένα τα καθήκοντα απέναντι στον ελληνικό εθνικισμό. Πώς όμως μπορεί να καταπολεμηθεί αποτελεσματικότερα ο εγχώριος σοβινισμός-εθνικισμός; Όταν υιοθετούμε τμήμα της επιχειρηματολογίας του; Όταν κρούουμε τον κίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας από τον αλυτρωτισμό των γειτόνων ή όταν αποδομούμε θαρρετά τους εθνικούς μύθους και το ιδεολόγημα της πανταχόθεν βαλλόμενης και αμυνόμενης Ελλάδας;

Αυτή η λογική έχει ένα διπλό πρόβλημα. Υπογραμμίζοντας διαρκώς το ζήτημα της εθνικής ασφάλειας και του αλυτρωτισμού των γειτόνων, νιώθει αμήχανα απέναντι στις κυβερνητικές επισημάνσεις ότι η Συμφωνία προβλέπει ρητά την αμοιβαία αναγνώριση και το απαραβίαστο των συνόρων, την προοπτική ένταξης των δύο κρατών σε κοινές συμμαχίες (ΝΑΤΟ-ΕΕ), τη μη-ύπαρξη εθνικής ή γλωσσικής/πολιτιστικής μειονότητας στο εσωτερικό της Ελλάδας, επιβάλλει γεωγραφικό προσδιορισμό στο γειτονικό κράτος και προσδιορίζει τον σλαβικό χαρακτήρα της γλώσσας και του έθνους του κρατώντας την αρχαιότητα για το ελληνικό. Για όλα αυτά, μαζί και για την πρωτοφανή παρέμβαση για αλλαγή χωρίων του Συντάγματος γειτονικής χώρας εν καιρώ ειρήνης, οι εν λόγω δυνάμεις το μόνο που έχουν να σχολιάσουν είναι ότι αυτά δεν είναι αρκετά και μάλιστα συνιστούν επικίνδυνη υποχώρηση. Μένουν στο απυρόβλητο οι επιθετικές/ηγεμονικές διαθέσεις του ελληνικού κράτους στην περιοχή. Το έτερο πρόβλημα αυτής της λογικής είναι ότι, παρά τα ευχολόγιά που διατυπώνονται, υποσκάπτει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας με τον γειτονικό λαό, τη στιγμή που απαιτείται κοινό μέτωπο απέναντι στις ελληνικές επιχειρήσεις, το πολυεθνικό κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ρωτάμε. Πώς θα προχωρήσει αυτή η προοπτική με έναν λαό του οποίου τον εθνικό, γλωσσικό και κρατικό αυτοπροσδιορισμό αρνούνται; Αυτό μόνο οι ηγεσίες των ΚΚΕ και Αριστερού Ρεύματος μπορούν να μας εξηγήσουν.

Εδώ όμως πρέπει να γίνει μια αναφορά και στο ανάποδο λάθος. Τμήμα της εγχώριας Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου αντιμετωπίζει τη Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ ευμενώς ή τουλάχιστον επιεικώς. Πίσω απ' αυτή τη στάση κρύβεται η λανθασμένη λογική ότι η Συμφωνία αποτελεί πλήγμα στον εθνικισμό και (σχετικά) δίκαιη διευθέτηση του ζητήματος. Εδώ υπάρχει μια σαφής υποτίμηση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα και των πασιφανών προτεραιοτήτων του στην περιοχή που εξυπηρετούνται μέσω αυτής της Συμφωνίας, ενώ παραβλέπεται η εθνικιστική δυναμική που θα δημιουργήσει το αφήγημα της "εθνικής προδοσίας" που ήδη καλλιεργείται από την παραδοσιακή Δεξιά και Ακροδεξιά και στις δύο πλευρές των συνόρων. Επιπλέον, αθωώνεται εμμέσως η επιθετική/επεκτατική πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην περιοχή κι η υπηρέτηση αυτού του σχεδίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η στάση είναι μειοψηφική στην Αριστερά, επικοινωνεί όμως άθελά της με την κυβερνητική προπαγάνδα σ' ένα ευρύτερο προοδευτικό ακροατήριο και δε βοηθά στην αποκάλυψη των αστικών σχεδίων.

Προβληματική τέλος είναι κι η υποβάθμιση του ΝΑΤΟϊκού και ΕυρωΕνωσιακού ρόλου από τμήμα της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, στο όνομα της ανάδειξης των ευθυνών της ελληνικής αστικής τάξης. Η στάση αυτή αποτελεί εν πολλοίς αντίδραση στην κυρίαρχη γραμμή υποβάθμισης ή και αποσιώπησης του ρόλου και των στοχεύσεων της ελληνικής αστικής τάξης, είναι κατανοητή αλλά είναι επίσης προβληματική απ' τη στιγμή που τείνει να χάσει έναν βασικό στόχο της πάλης.

Είναι απαραίτητο η κομμουνιστική κι εργατική πολιτική όσον αφορά το μακεδονικό να εδράζεται πάνω σε τρεις βάσεις. Η πρώτη είναι η αποκάλυψη των ΝΑΤΟϊκών και Ευρω-Ενωσιακών σχεδίων για την ολοκληρωτική πρόσδεση των δυτικών Βαλκανίων στο ιμπεριαλιστικό τους άρμα. Η Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ εξυπηρετεί αυτές τις προτεραιότητες. Η δεύτερη είναι η αποκάλυψη του εθνικού, κρατικού σχεδίου της αστικής τάξης και του αστικού πολιτικού προσωπικού για επανεξόρμηση στα Βαλκάνια και μετατροπή της Δημοκρατίας της Μακεδονίας σε πεδίο άγριας κερδοφορίας για το ελληνικό κεφάλαιο. Έτσι, η ελληνική αστική τάξη θα αποκτήσει προβάδισμα στην περιοχή για να μπορέσει να στραφεί στην άλλη και σοβαρότερη εκκρεμότητα, την αντιπαράθεσή της με την Τουρκία για τον έλεγχο του Αιγαίου και των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Η αστική τάξη και το ελληνικό κράτος έχουν σχέδιο. Η Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ εξυπηρετεί αυτό το «εθνικό σχέδιο». Τρίτη βάση αποτελεί ο εσωτερικός ιδεολογικός αγώνας για την απονομιμοποίηση των αστικών, εθνικιστικών αφηγημάτων περί μίας και αποκλειστικά ελληνικής Μακεδονίας, περί ανυπαρξίας σύγχρονα διαμορφωμένου μακεδονικού έθνους και γλώσσας και ανυπαρξίας (σλαβο)μακεδονικής εθνικής και πολιτιστικής μειονότητας στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα η διεθνιστική εργατική παρέμβαση, ιδιαίτερα των κομμουνιστών, για τη συνεργασία των εργατικών τάξεων και των λαών ενάντια σε όλες τις αστικές τάξεις, τον ιμπεριαλισμό και όλους τους εθνικισμούς και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Μόνο πατώντας πάνω και στις τρεις αυτές βάσεις διασφαλίζεται η ανεξαρτησία των ταξικών δυνάμεων από την αστική πολιτική, μπαίνουν τα θεμέλια διαμόρφωσης μιας άλλης προοπτικής για τη χώρα και τα Βαλκάνια και μπορεί να επιτευχθεί η κοινή αντιιμπεριαλιστική, αντιεθνικιστική, αντιπολεμική πάλη με τους εργαζόμενους και τις αριστερές δυνάμεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που επίσης χτυπούν τον δικό τους εθνικισμό και τη δική τους αστική τάξη. Η ιστορία αποδεικνύει το δίκαιο της στάσης αρχών των κομμουνιστών πάνω στο μακεδονικό ζήτημα κι ευρύτερα και ταυτόχρονα τα αδιέξοδα και την υποκρισία των ελληνικών κυβερνήσεων που διαχρονικά υπογείως αναγνωρίζουν και αποδέχονται τα πάντα και δημοσίως διατείνονται περί του αντιθέτου.
Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 24.6.2018
http://prin.gr/?p=21332
https://antarsya.gr/node/4968

ο Μιχαηλιδης ηταν υποψηφιος ευρωβουλευτης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογες του 2019
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της
Μιχαηλίδης Γιώργος, Διδάκτωρ Ιστορίας
https://www.tovima.gr/2019/04/19/politi ... eytes-tis/
που διδασκει ;; τον πληρωνουμε;

[southern]

ο ωραιος και η ωραια

[Παλαιοελλαδίτης]

αρθρο του Θοδωρη Βουρεκα που κατεβηκε υποψηφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο νομο Πρεβεζης το 2019 (https://epiloges.tv/antarsya-ta-psifode ... ista-foto/)

Να σταματήσει η σιωπή για την εθνοκάθαρση των τσάμηδων της Θεσπρωτίας
Θοδωρής Βουρεκάς

Δεν είναι μόνο η επίσημη Τουρκία που αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων στα 1915. Είναι και η επίσημη Ελλάδα που συνεχίζει να αρνείται την αιματηρή εθνοκάθαρση των τσάμηδων συμπατριωτών μας, το 1944, στη μικροκλίμακα βέβαια ενός νομού της χώρας, στη Θεσπρωτία.

Ελληνικός και αλβανικός εθνικισμός

Είναι ιδιαίτερα προκλητική και αξιολύπητη η πρόσφατη ανακοίνωση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών για το ζήτημα των τσάμηδων. Το ζήτημα ως γνωστόν τέθηκε πρόσφατα από τον Αλβανό Υπουργό Εξωτερικών με προφανή επιδίωξη την εθνικιστική χειραγώγηση και δημαγωγία στο εσωτερικό της χώρας του. Είναι μια αξιολύπητη ανακοίνωση, γιατί μια αυτοαποκαλούμενη, ακόμη και σήμερα, «Κυβέρνηση της Αριστεράς», χρησιμοποιεί την κλασική μέθοδο της μισής αλήθειας. Χρησιμοποιεί τα ίδια εθνικιστικά ψεύδη για να συγκαλύψει ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, που είναι η αιματηρή εκδίωξη όλων των μουσουλμάνων τσάμηδων στο τέλος της κατοχής, το 1944, από τη Θεσπρωτία. Το αντίστροφο βέβαια πράττει η Αλβανική πλευρά, που αποκρύπτει τις μαζικές σφαγές του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού στα χωριά του Φαναρίου Πρεβέζης (τότε Θεσπρωτίας), από τσάμηδες φασίστες στο πλάι των γερμανικών δυνάμεων κατοχής τον Ιούλιο του 1943.

Μισή αλήθεια και εθνικιστικά ψεύδη

Το πιο τραγικό όμως απ’ όλα είναι η επισήμανση στην ανακοίνωση αυτή πως «κατά τη διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του άξονα οι τσάμηδες (σ.σ. κατά τους συντάκτες της, αδιάκριτα και συλλογικά ως εθνοτική και θρησκευτική ομάδα) συνεργάστηκαν με τους φασίστες και ναζιστές κατακτητές και αποχώρησαν από την Ήπειρο πρωτοβούλως, ομαδικά και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις». Ισχυρίζεται δηλαδή, η κατάπτυστη αυτή ανακοίνωση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, πως υπάρχει συλλογική ευθύνη για όλους του χιλιάδες τσάμηδες, παλαιούς συμπατριώτες μας, που συμβίωναν ειρηνικά για αιώνες με τους χριστιανούς και Έλληνες στη Θεσπρωτία, φυσικά μέσα στο πλαίσιο των καταναγκασμών της οθωμανικής διοίκησης. Τέλος, δε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πως πρωτοβούλως, ομαδικά, αλλά όχι και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις, αναχώρησαν για να σωθούν και πολλοί γνήσιοι έλληνες συνεργάτες των ναζί, οι οποίοι μάλιστα επέστρεψαν λίγο αργότερα στη Ελλάδα, όχι απλά ανενόχλητοι, αλλά και αμειβόμενοι εν πολλοίς με κρατικές θέσεις και αξιώματα.

Το δράμα της αιματηρής εθνοκάθαρσης των μουσουλμάνων τσάμηδων της Θεσπρωτίας από το ελληνικό κράτος και την ιθύνουσα κοινωνική και πολιτική τάξη έχει πίσω της μακρά προϊστορία και δεν προκύπτει ξαφνικά το 1944.

Η προϊστορία αυτή ξεκινά με τις προσπάθειες του ελληνικού κράτους στα 1923-24 να συμπεριληφθούν και οι τσάμηδες, παρότι αλβανικής εθνικής καταγωγής, στους ανταλλάξιμους πληθυσμούς με την Τουρκία. Όταν αυτό αποτυγχάνει, χρησιμοποιείται ως μοχλός εκβιασμού η απαλλοτρίωση των περιουσιών των τσάμηδων με βάση τον νόμο περί αποκατάστασης των Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων. Για τον σκοπό αυτό αποστέλλονται προς εγκατάσταση Έλληνες πρόσφυγες, που τελικά δεν το αποδέχονται και φεύγουν λίγο αργότερα προς τη Δ. Μακεδονία. Το παζλ των προσπαθειών για την εκδίωξη των τσάμηδων της Θεσπρωτίας συμπληρώνεται στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας. Με το πρόσχημα του αναδασμού της γης, απαλλοτριώνονται οι περιουσίες των τσάμηδων (Ν.735/1937), στους εύφορους κάμπους της Ηγουμενίτσας και του Φαναριού. Προβλέπονται μάλιστα και εκδικάζονται σχετικές αποζημιώσεις, οι οποίες και ουδέποτε δόθηκαν. Η επόμενη μη αιματηρή αλλά βίαιη προσπάθεια εκδίωξης είναι η επιστράτευση των τσάμηδων το 1939, χρονιά που η φασιστική Ιταλία προσαρτά την Αλβανία. Οι τσάμηδες επίστρατοι στέλνονται σε μακρινά νησιά και κυρίως στην Κρήτη για δήθεν λόγους εθνικής ασφάλειας, όπου και αντιμετωπίζουν την εχθρική και καχύποπτη συμπεριφορά των στρατιωτικών αρχών. Ακολουθούν, όπως είναι φυσικό, μαζικές λιποταξίες, ανυποταξίες και φυγή σε Αλβανία και Ιταλία.

Όλα αυτά τα γεγονότα, μετά από δύο μεγάλα κύματα φυγής, διευκολύνουν την φασιστική Ιταλία να οργανώσει σε φασιστικές κινήσεις και πυρήνες αρκετούς από τους φυγάδες, αλλά και από εναπομείναντες τσάμηδες στη Θεσπρωτία. Στο πλαίσιο αυτό καταστρώνεται από την φασιστική Ιταλία οργανωμένο σχέδιο αξιοποίησης των τσάμηδων, αλλά και όλων των κατοίκων της Αλβανίας κάτω από τις σημαίες της «Μεγάλης Αλβανίας». Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή πως οι κατοχικές ιταλικές δυνάμεις στη Θεσπρωτία ιδρύουν από την πρώτη στιγμή της κατοχής ένα σώμα βοηθητικής χωροφυλακής στο πλάι των καραμπινιέρων αποτελούμενο αποκλειστικά από τσάμηδες φασίστες. Είχε προηγηθεί, λίγο μετά την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου η άφιξη και βραχύβια παραμονή στη Θεσπρωτία ιταλικών στρατευμάτων, που συνοδεύονταν από εθελοντές Αλβανούς και κυρίως τσάμηδες φασίστες. Το περιστατικό αυτό αύξησε τις εντάσεις μετά την επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων τον Νοέμβριο του 1940. Υπήρξαν έτσι σε περιορισμένη κλίμακα μαρτυρικές θανατώσεις τσάμηδων μουσουλμάνων ή επίσημες εκτελέσεις, όπως του μουφτή της Παραμυθιάς, ο οποίος είχε ευλογήσει τους τσάμηδες και Αλβανούς εθελοντές. Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1942, καθώς η κατάσταση ωριμάζει, ιδρύουν το λεγόμενο «Εθνικό Αλβανικό Συμβούλιο», το οποίο εξαπλώνει ένα πλέγμα εξουσίας σε όλα καταρχάς τα μουσουλμανικά χωριά της Θεσπρωτίας.

Έτσι, στα 1942 δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έχουμε μια σειρά από αιματηρές αψιμαχίες ανάμεσα σε τσάμηδες φασίστες και ελληνικές ανταρτικές ομάδες. Το πιο σημαντικό περιστατικό, που αύξησε κατακόρυφα τις εντάσεις ήταν η εκτέλεση σε ενέδρα του Γιασίν Σαντίκ, γαιοκτήμονα-μπέη και ισχυρού ηγέτη των τσάμηδων στην περιοχή Μαργαριτίου, που ήταν τότε το σημαντικότερο διοικητικό κέντρο στη Θεσπρωτία μετά την Παραμυθιά. Την αμέσως επόμενη ημέρα απήχθησαν από το χωριό Σπαθαράτι –από όπου εικαζόταν ότι προέρχονταν οι εκτελεστές του Γιασίν– ο Πρόεδρος, ο ιερέας και ακόμη εννέα Έλληνες κάτοικοι, που θανατώθηκαν μαρτυρικά από τσάμηδες φασίστες, συνεργάτες των ιταλικών δυνάμεων κατοχής.

Τον Ιούλιο του 1943 έχουμε την κορυφαία εγκληματική πράξη από την πλευρά των τσάμηδων φασιστών. Οι τσάμηδες φασίστες με την υποστήριξη της γερμανικής κατοχικής διοίκησης, που έχει αντικαταστήσει πλέον την ιταλική, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, προχωρούν σε σφαγές αμάχων, χριστιανών και Ελλήνων, στη λεηλασία και την καταστροφή όλων των χωριών του Φαναριού. Οι αδίστακτες φασιστικές δυνάμεις των τσάμηδων γίνονται όργανα της γερμανικής ναζιστικής διοίκησης, που φαίνεται πως σχεδίασε αυτήν την ανείπωτη καταστροφή γιατί θεωρούσε το Φανάρι με τους ορυζώνες του και την εντατική γεωργική παραγωγή του ως τόπο εφοδιασμού των ανταρτικών ομάδων, που αναπτύσσονταν ήδη ραγδαία. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός πως η Παραμυθιά γίνεται η επίσημη πλέον έδρα του λεγόμενου «Εθνικού Αλβανικού Συμβουλίου», αμέσως μετά την εκτέλεση από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα κατοχής των 49 προκρίτων της μικρής πόλης στις 29 Σεπτεμβρίου 1943. Τότε, έχουμε και την περιβόητη διακήρυξη της ηγεσίας των τσάμηδων φασιστών για αυτοδιάθεση και αυτονομία της Τσαμουριάς, καθώς και την ένταξη των ενόπλων τμημάτων τους στο γερμανικό πλέον πλέγμα ασφαλείας.

Από το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, του 1944, που σηματοδοτεί το τέλος της κατοχής, με τις γερμανικές δυνάμεις να υποχωρούν και να συμπτύσσονται, κορυφώνεται και το δράμα της μειονότητας των τσάμηδων. Φαίνεται πως αυτή ήταν η χρυσή χρονική συγκυρία για να «λύσει» ο ελληνικός αστισμός το μειονοτικό στη Θεσπρωτία. Και το κάνει με εκτελεστικό όργανο τον ΕΔΕΣ. Και το κάνει με την πιο ριζοσπαστική μέθοδο που χρησιμοποιούν όλοι οι εθνικισμοί, κυρίως οι βαλκανικοί. Με την αιματηρή εξαφάνιση των μειονοτικών πληθυσμών.

Έτσι, στις 26 Ιουνίου 1944, τμήματα του ΕΔΕΣ (10η Μεραρχία) επιτίθενται στην Παραμυθιά. Η πολιτοφυλακή των τσάμηδων φασιστών υποχωρεί. Στις 27 Ιουνίου 1944 έχουμε την πρεμιέρα της αιματηρής εθνοκάθαρσης των άμαχων τσάμηδων. Εκτεταμένες σφαγές, μαζικοί βιασμοί γυναικών, αρπαγή περιουσιών. Χαρακτηριστικό της δολοφονικής αγριότητας των δυνάμεων του ΕΔΕΣ είναι η εκτέλεση στις 28 Ιουνίου 1944, με επίσημη διαταγή, των 34 αμάχων τσάμηδων, που είχαν την τύχη να σωθούν από τη σφαγή.

Τον ίδιο μήνα, Ιούνιος 1944, έχουμε γενικευμένες ομαδικές σφαγές τσάμηδων, ανδρών, γυναικών και παιδιών στην περιοχή του Μαργαριτίου και της Πάργας. Αξίζει να αναφέρουμε πως στην Πάργα κατασφάζονται στην κυριολεξία και οι ελληνόφωνοι Τούρκοι μουσουλμάνοι, μη τσάμηδες. Οι ελάχιστοι ελληνόφωνοι Τούρκοι της Πάργας, που διασώθηκαν από την φρίκη των σφαγών, αποτελούν σήμερα μια μικρή παροικία στη Σμύρνη, που παρόλα αυτά νοσταλγεί τη χαμένη μικρή της πατρίδα. Η σφαγή των Τούρκων της Πάργας αποτελεί μια απόδειξη για την προώθηση ενός καθαρού σχεδίου εθνοκάθαρσης, γιατί με την περίπτωση αυτή αναιρείται και η σαθρή «δικαιολογία» της δήθεν αντεκδίκησης για τα εγκλήματα των τσάμηδων. Οι εγκάθετοι δολοφόνοι του ΕΔΕΣ, μαζί με τους άρπαγες ατάκτους που τους πλαισίωναν, άλλο είχαν πρακτικά στο νου τους. Τους ελαιώνες, τα όμορφα περιβόλια και τα ωραία λιθόκτιστα σπίτια της τουρκικής μειονότητας, όπερ και εγένετο. Ενδεικτικό της βαρβαρότητας αποτελεί το γεγονός της σφαγής κυριολεκτικά με μαχαίρια όλων των αρρένων Τούρκων Παργινών –που πιάστηκαν μετά από ένα ολονύκτιο άγριο κυνηγητό– στο κάστρο της Πάργας, όπου υπάρχει ανομολόγητος ομαδικός τάφος.

Το δράμα των σφαγών των τσάμηδων συμπατριωτών μας ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβρη του 1944 στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας και σε όλα τα μουσουλμανικά χωριά της περιοχής. Φόνοι, λεηλασίες, αρπαγές περιουσιών, εμπρησμοί τζαμιών. Η αιματηρή τραγωδία, στην περίπτωση των Φιλιατών, κλείνει με το περιστατικό των κλεισμένων γυναικόπαιδων της μειονότητας στο δημοτικό σχολείο της πόλης. Η πρόθεση εμπρησμού του σχολείου από τις συγκεκριμένες δολοφονικές ομάδες του ΕΔΕΣ ματαιώνεται μόνο ύστερα από την ομόθυμη παρέμβαση όλων των Ελλήνων κατοίκων της κωμόπολης, καθώς και των αξιωματικών της Συμμαχικής Αποστολής, που δεν μπορούσαν να αντέξουν τόση φρίκη.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ πως το 4ο Τάγμα του 15ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ αποτελούνταν στην πλειοψηφία του από αντιφασίστες τσάμηδες μαχητές. Το τάγμα αυτό ήταν περιορισμένο, με βάση την απαράδεκτη τότε συμφωνία της Καζέρτας, μόνο στο ανατολικό τμήμα της Θεσπρωτίας. Έτσι, ο ΕΛΑΣ αδυνατούσε να παρέμβει στην υπόλοιπη Θεσπρωτία, που βρισκόταν υπό την ευθύνη του ΕΔΕΣ, και να αποσοβήσει τις φοβερές σφαγές, παρά τις δραματικές εκκλήσεις του γραμματέα Περιοχής Ηπείρου του ΚΚΕ, Ορφέα Βλαχόπουλου προς το αρχηγείο του ΕΛΑΣ και το ΠΓ του Κόμματος.

Ο στόχος της ριζοσπαστικής λύσης της μειονοτικού ζητήματος, με τη μέθοδο της εξαφάνισης της μειονότητας, τελικώς επετεύχθη. Ο αριθμός των βίαια εκδιωχθέντων τσάμηδων συμπατριωτών μας, που πέρασαν κακήν-κακώς τα σύνορα μέχρι και τα τέλη του 1944, ανέρχεται, σύμφωνα με έγκυρα στοιχεία, στους 22-25.000, δηλαδή αποτελούσαν το σύνολο της μειονότητας. Δεν υπάρχουν ακριβή και διασταυρωμένα στοιχεία για το πόσοι συμπολίτες μας τσάμηδες της Θεσπρωτίας και Τούρκοι της Πάργας θανατώθηκαν και μάλιστα μαρτυρικά. Σίγουρα όμως είναι ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού της μειονότητας. Τα στοιχεία που κατέθεσε η Αντιφασιστική Επιτροπή των Τσάμηδων, με έδρα τα Τίρανα, της απελευθερωμένης από τον φασιστικό ζυγό Αλβανίας, στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ το 1947 είναι τα παρακάτω: «θανατωθέντες βίαια: στους Φιλιάτες και την περιοχή τους 1.286, στην Ηγουμενίτσα και την περιοχή της 192, στην Παραμυθιά και την περιοχή της 673, στο Μαργαρίτι, την Πάργα και την περιοχή τους 620». Σύνολο 2.771 μαρτυρικά σφαγιασθέντες από τα όργανα του ελληνικού αστισμού-εθνικισμού.

Ως επίμετρο των παραπάνω παραθέτω την πάντα επίκαιρη ρήση του Μαρξ: «Ένα έθνος που καταπιέζει ένα άλλο έθνος σφυρηλατεί τις ίδιες του τις αλυσίδες».

Αθήνα, 18/6/2016

Βιβλιογραφία:

1) Βασίλης Κραψίτης: «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας», Αθήνα χ.χ. (πιθανότατα στις αρχές της δεκαετίας του1960).

2) Ελευθερία Μαντά: «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου (1923-2000)», Ι.Μ.Χ.Α., Θεσσαλονίκη, 2004.

3) Γιώργος Μαργαρίτης: «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες», Βιβλιόραμα, Αθήνα, 2005.

Σημειώσεις:

α) Τα δύο πρώτα βιβλία (1, 2) υπηρετούν ή, πιο σωστά, δεν υπερβαίνουν την κυρίαρχη επίσημη αφήγηση, με προσεκτική και μετριοπαθή προσέγγιση. Αντίθετα, υπάρχει ένα πλήθος συγγραφέων και βιβλίων με παραληρηματική, εθνικιστική και πλήρως μισαλλόδοξη γραφή, που τα καθιστά απολύτως αναξιόπιστα. Το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη (3) είναι στην ελληνική βιβλιογραφία η πρώτη σοβαρή και ψύχραιμη ιστορική επιστημονική έρευνα, που θεμελιώνει τον χαρακτηρισμό της εθνοκάθαρσης των τσάμηδων της Θεσπρωτίας στα 1944.

β) Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε πιο συνεπτυγμένη μορφή στην εφημερίδα «Πριν» στις 18/6/2016.
https://pandiera.gr/%CE%BD%CE%B1-%CF%83 ... %B8%CE%B1/
η ιστοσελιδα Παντιερα προσκειται σε αυτο το κομμα οπως και η εφημεριδα ΠΡΙΝ. Ξερω πως δεν ειναι καυτο θεμα αλλα ζουν αναμεσα μας..
ελπιζω να μην πιασουν το 1,5% για να παρουν την κρατικη επιχορηγηση. Φαινεται πως υπαρχει αλληλεπιδραση ψηφοφορων με το Συριζα

Ακόμα τις ίδιες ανοησίες με το 2016 υποστηρίζει το διαδικτυακό σκουπίδι , ο Βουρέκας;

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παιρνει πάνω απο τον Μπογδάνο στην Αθήνα

λογικό ακούγεται
ειδικά για το κέντρο της Αθήνας

[ΓΑΛΗ]

Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παιρνει πάνω απο τον Μπογδάνο στην Αθήνα

Το οποίο σημαίνει ότι...

[southern]

αρθρο του Θοδωρη Βουρεκα που κατεβηκε υποψηφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο νομο Πρεβεζης το 2019 (https://epiloges.tv/antarsya-ta-psifode ... ista-foto/)

Να σταματήσει η σιωπή για την εθνοκάθαρση των τσάμηδων της Θεσπρωτίας
Θοδωρής Βουρεκάς

Δεν είναι μόνο η επίσημη Τουρκία που αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων στα 1915. Είναι και η επίσημη Ελλάδα που συνεχίζει να αρνείται την αιματηρή εθνοκάθαρση των τσάμηδων συμπατριωτών μας, το 1944, στη μικροκλίμακα βέβαια ενός νομού της χώρας, στη Θεσπρωτία.

Ελληνικός και αλβανικός εθνικισμός

Είναι ιδιαίτερα προκλητική και αξιολύπητη η πρόσφατη ανακοίνωση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών για το ζήτημα των τσάμηδων. Το ζήτημα ως γνωστόν τέθηκε πρόσφατα από τον Αλβανό Υπουργό Εξωτερικών με προφανή επιδίωξη την εθνικιστική χειραγώγηση και δημαγωγία στο εσωτερικό της χώρας του. Είναι μια αξιολύπητη ανακοίνωση, γιατί μια αυτοαποκαλούμενη, ακόμη και σήμερα, «Κυβέρνηση της Αριστεράς», χρησιμοποιεί την κλασική μέθοδο της μισής αλήθειας. Χρησιμοποιεί τα ίδια εθνικιστικά ψεύδη για να συγκαλύψει ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, που είναι η αιματηρή εκδίωξη όλων των μουσουλμάνων τσάμηδων στο τέλος της κατοχής, το 1944, από τη Θεσπρωτία. Το αντίστροφο βέβαια πράττει η Αλβανική πλευρά, που αποκρύπτει τις μαζικές σφαγές του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού στα χωριά του Φαναρίου Πρεβέζης (τότε Θεσπρωτίας), από τσάμηδες φασίστες στο πλάι των γερμανικών δυνάμεων κατοχής τον Ιούλιο του 1943.

Μισή αλήθεια και εθνικιστικά ψεύδη

Το πιο τραγικό όμως απ’ όλα είναι η επισήμανση στην ανακοίνωση αυτή πως «κατά τη διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του άξονα οι τσάμηδες (σ.σ. κατά τους συντάκτες της, αδιάκριτα και συλλογικά ως εθνοτική και θρησκευτική ομάδα) συνεργάστηκαν με τους φασίστες και ναζιστές κατακτητές και αποχώρησαν από την Ήπειρο πρωτοβούλως, ομαδικά και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις». Ισχυρίζεται δηλαδή, η κατάπτυστη αυτή ανακοίνωση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, πως υπάρχει συλλογική ευθύνη για όλους του χιλιάδες τσάμηδες, παλαιούς συμπατριώτες μας, που συμβίωναν ειρηνικά για αιώνες με τους χριστιανούς και Έλληνες στη Θεσπρωτία, φυσικά μέσα στο πλαίσιο των καταναγκασμών της οθωμανικής διοίκησης. Τέλος, δε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πως πρωτοβούλως, ομαδικά, αλλά όχι και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις, αναχώρησαν για να σωθούν και πολλοί γνήσιοι έλληνες συνεργάτες των ναζί, οι οποίοι μάλιστα επέστρεψαν λίγο αργότερα στη Ελλάδα, όχι απλά ανενόχλητοι, αλλά και αμειβόμενοι εν πολλοίς με κρατικές θέσεις και αξιώματα.

Το δράμα της αιματηρής εθνοκάθαρσης των μουσουλμάνων τσάμηδων της Θεσπρωτίας από το ελληνικό κράτος και την ιθύνουσα κοινωνική και πολιτική τάξη έχει πίσω της μακρά προϊστορία και δεν προκύπτει ξαφνικά το 1944.

Η προϊστορία αυτή ξεκινά με τις προσπάθειες του ελληνικού κράτους στα 1923-24 να συμπεριληφθούν και οι τσάμηδες, παρότι αλβανικής εθνικής καταγωγής, στους ανταλλάξιμους πληθυσμούς με την Τουρκία. Όταν αυτό αποτυγχάνει, χρησιμοποιείται ως μοχλός εκβιασμού η απαλλοτρίωση των περιουσιών των τσάμηδων με βάση τον νόμο περί αποκατάστασης των Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων. Για τον σκοπό αυτό αποστέλλονται προς εγκατάσταση Έλληνες πρόσφυγες, που τελικά δεν το αποδέχονται και φεύγουν λίγο αργότερα προς τη Δ. Μακεδονία. Το παζλ των προσπαθειών για την εκδίωξη των τσάμηδων της Θεσπρωτίας συμπληρώνεται στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας. Με το πρόσχημα του αναδασμού της γης, απαλλοτριώνονται οι περιουσίες των τσάμηδων (Ν.735/1937), στους εύφορους κάμπους της Ηγουμενίτσας και του Φαναριού. Προβλέπονται μάλιστα και εκδικάζονται σχετικές αποζημιώσεις, οι οποίες και ουδέποτε δόθηκαν. Η επόμενη μη αιματηρή αλλά βίαιη προσπάθεια εκδίωξης είναι η επιστράτευση των τσάμηδων το 1939, χρονιά που η φασιστική Ιταλία προσαρτά την Αλβανία. Οι τσάμηδες επίστρατοι στέλνονται σε μακρινά νησιά και κυρίως στην Κρήτη για δήθεν λόγους εθνικής ασφάλειας, όπου και αντιμετωπίζουν την εχθρική και καχύποπτη συμπεριφορά των στρατιωτικών αρχών. Ακολουθούν, όπως είναι φυσικό, μαζικές λιποταξίες, ανυποταξίες και φυγή σε Αλβανία και Ιταλία.

Όλα αυτά τα γεγονότα, μετά από δύο μεγάλα κύματα φυγής, διευκολύνουν την φασιστική Ιταλία να οργανώσει σε φασιστικές κινήσεις και πυρήνες αρκετούς από τους φυγάδες, αλλά και από εναπομείναντες τσάμηδες στη Θεσπρωτία. Στο πλαίσιο αυτό καταστρώνεται από την φασιστική Ιταλία οργανωμένο σχέδιο αξιοποίησης των τσάμηδων, αλλά και όλων των κατοίκων της Αλβανίας κάτω από τις σημαίες της «Μεγάλης Αλβανίας». Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή πως οι κατοχικές ιταλικές δυνάμεις στη Θεσπρωτία ιδρύουν από την πρώτη στιγμή της κατοχής ένα σώμα βοηθητικής χωροφυλακής στο πλάι των καραμπινιέρων αποτελούμενο αποκλειστικά από τσάμηδες φασίστες. Είχε προηγηθεί, λίγο μετά την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου η άφιξη και βραχύβια παραμονή στη Θεσπρωτία ιταλικών στρατευμάτων, που συνοδεύονταν από εθελοντές Αλβανούς και κυρίως τσάμηδες φασίστες. Το περιστατικό αυτό αύξησε τις εντάσεις μετά την επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων τον Νοέμβριο του 1940. Υπήρξαν έτσι σε περιορισμένη κλίμακα μαρτυρικές θανατώσεις τσάμηδων μουσουλμάνων ή επίσημες εκτελέσεις, όπως του μουφτή της Παραμυθιάς, ο οποίος είχε ευλογήσει τους τσάμηδες και Αλβανούς εθελοντές. Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1942, καθώς η κατάσταση ωριμάζει, ιδρύουν το λεγόμενο «Εθνικό Αλβανικό Συμβούλιο», το οποίο εξαπλώνει ένα πλέγμα εξουσίας σε όλα καταρχάς τα μουσουλμανικά χωριά της Θεσπρωτίας.

Έτσι, στα 1942 δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έχουμε μια σειρά από αιματηρές αψιμαχίες ανάμεσα σε τσάμηδες φασίστες και ελληνικές ανταρτικές ομάδες. Το πιο σημαντικό περιστατικό, που αύξησε κατακόρυφα τις εντάσεις ήταν η εκτέλεση σε ενέδρα του Γιασίν Σαντίκ, γαιοκτήμονα-μπέη και ισχυρού ηγέτη των τσάμηδων στην περιοχή Μαργαριτίου, που ήταν τότε το σημαντικότερο διοικητικό κέντρο στη Θεσπρωτία μετά την Παραμυθιά. Την αμέσως επόμενη ημέρα απήχθησαν από το χωριό Σπαθαράτι –από όπου εικαζόταν ότι προέρχονταν οι εκτελεστές του Γιασίν– ο Πρόεδρος, ο ιερέας και ακόμη εννέα Έλληνες κάτοικοι, που θανατώθηκαν μαρτυρικά από τσάμηδες φασίστες, συνεργάτες των ιταλικών δυνάμεων κατοχής.

Τον Ιούλιο του 1943 έχουμε την κορυφαία εγκληματική πράξη από την πλευρά των τσάμηδων φασιστών. Οι τσάμηδες φασίστες με την υποστήριξη της γερμανικής κατοχικής διοίκησης, που έχει αντικαταστήσει πλέον την ιταλική, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, προχωρούν σε σφαγές αμάχων, χριστιανών και Ελλήνων, στη λεηλασία και την καταστροφή όλων των χωριών του Φαναριού. Οι αδίστακτες φασιστικές δυνάμεις των τσάμηδων γίνονται όργανα της γερμανικής ναζιστικής διοίκησης, που φαίνεται πως σχεδίασε αυτήν την ανείπωτη καταστροφή γιατί θεωρούσε το Φανάρι με τους ορυζώνες του και την εντατική γεωργική παραγωγή του ως τόπο εφοδιασμού των ανταρτικών ομάδων, που αναπτύσσονταν ήδη ραγδαία. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός πως η Παραμυθιά γίνεται η επίσημη πλέον έδρα του λεγόμενου «Εθνικού Αλβανικού Συμβουλίου», αμέσως μετά την εκτέλεση από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα κατοχής των 49 προκρίτων της μικρής πόλης στις 29 Σεπτεμβρίου 1943. Τότε, έχουμε και την περιβόητη διακήρυξη της ηγεσίας των τσάμηδων φασιστών για αυτοδιάθεση και αυτονομία της Τσαμουριάς, καθώς και την ένταξη των ενόπλων τμημάτων τους στο γερμανικό πλέον πλέγμα ασφαλείας.

Από το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, του 1944, που σηματοδοτεί το τέλος της κατοχής, με τις γερμανικές δυνάμεις να υποχωρούν και να συμπτύσσονται, κορυφώνεται και το δράμα της μειονότητας των τσάμηδων. Φαίνεται πως αυτή ήταν η χρυσή χρονική συγκυρία για να «λύσει» ο ελληνικός αστισμός το μειονοτικό στη Θεσπρωτία. Και το κάνει με εκτελεστικό όργανο τον ΕΔΕΣ. Και το κάνει με την πιο ριζοσπαστική μέθοδο που χρησιμοποιούν όλοι οι εθνικισμοί, κυρίως οι βαλκανικοί. Με την αιματηρή εξαφάνιση των μειονοτικών πληθυσμών.

Έτσι, στις 26 Ιουνίου 1944, τμήματα του ΕΔΕΣ (10η Μεραρχία) επιτίθενται στην Παραμυθιά. Η πολιτοφυλακή των τσάμηδων φασιστών υποχωρεί. Στις 27 Ιουνίου 1944 έχουμε την πρεμιέρα της αιματηρής εθνοκάθαρσης των άμαχων τσάμηδων. Εκτεταμένες σφαγές, μαζικοί βιασμοί γυναικών, αρπαγή περιουσιών. Χαρακτηριστικό της δολοφονικής αγριότητας των δυνάμεων του ΕΔΕΣ είναι η εκτέλεση στις 28 Ιουνίου 1944, με επίσημη διαταγή, των 34 αμάχων τσάμηδων, που είχαν την τύχη να σωθούν από τη σφαγή.

Τον ίδιο μήνα, Ιούνιος 1944, έχουμε γενικευμένες ομαδικές σφαγές τσάμηδων, ανδρών, γυναικών και παιδιών στην περιοχή του Μαργαριτίου και της Πάργας. Αξίζει να αναφέρουμε πως στην Πάργα κατασφάζονται στην κυριολεξία και οι ελληνόφωνοι Τούρκοι μουσουλμάνοι, μη τσάμηδες. Οι ελάχιστοι ελληνόφωνοι Τούρκοι της Πάργας, που διασώθηκαν από την φρίκη των σφαγών, αποτελούν σήμερα μια μικρή παροικία στη Σμύρνη, που παρόλα αυτά νοσταλγεί τη χαμένη μικρή της πατρίδα. Η σφαγή των Τούρκων της Πάργας αποτελεί μια απόδειξη για την προώθηση ενός καθαρού σχεδίου εθνοκάθαρσης, γιατί με την περίπτωση αυτή αναιρείται και η σαθρή «δικαιολογία» της δήθεν αντεκδίκησης για τα εγκλήματα των τσάμηδων. Οι εγκάθετοι δολοφόνοι του ΕΔΕΣ, μαζί με τους άρπαγες ατάκτους που τους πλαισίωναν, άλλο είχαν πρακτικά στο νου τους. Τους ελαιώνες, τα όμορφα περιβόλια και τα ωραία λιθόκτιστα σπίτια της τουρκικής μειονότητας, όπερ και εγένετο. Ενδεικτικό της βαρβαρότητας αποτελεί το γεγονός της σφαγής κυριολεκτικά με μαχαίρια όλων των αρρένων Τούρκων Παργινών –που πιάστηκαν μετά από ένα ολονύκτιο άγριο κυνηγητό– στο κάστρο της Πάργας, όπου υπάρχει ανομολόγητος ομαδικός τάφος.

Το δράμα των σφαγών των τσάμηδων συμπατριωτών μας ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβρη του 1944 στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας και σε όλα τα μουσουλμανικά χωριά της περιοχής. Φόνοι, λεηλασίες, αρπαγές περιουσιών, εμπρησμοί τζαμιών. Η αιματηρή τραγωδία, στην περίπτωση των Φιλιατών, κλείνει με το περιστατικό των κλεισμένων γυναικόπαιδων της μειονότητας στο δημοτικό σχολείο της πόλης. Η πρόθεση εμπρησμού του σχολείου από τις συγκεκριμένες δολοφονικές ομάδες του ΕΔΕΣ ματαιώνεται μόνο ύστερα από την ομόθυμη παρέμβαση όλων των Ελλήνων κατοίκων της κωμόπολης, καθώς και των αξιωματικών της Συμμαχικής Αποστολής, που δεν μπορούσαν να αντέξουν τόση φρίκη.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ πως το 4ο Τάγμα του 15ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ αποτελούνταν στην πλειοψηφία του από αντιφασίστες τσάμηδες μαχητές. Το τάγμα αυτό ήταν περιορισμένο, με βάση την απαράδεκτη τότε συμφωνία της Καζέρτας, μόνο στο ανατολικό τμήμα της Θεσπρωτίας. Έτσι, ο ΕΛΑΣ αδυνατούσε να παρέμβει στην υπόλοιπη Θεσπρωτία, που βρισκόταν υπό την ευθύνη του ΕΔΕΣ, και να αποσοβήσει τις φοβερές σφαγές, παρά τις δραματικές εκκλήσεις του γραμματέα Περιοχής Ηπείρου του ΚΚΕ, Ορφέα Βλαχόπουλου προς το αρχηγείο του ΕΛΑΣ και το ΠΓ του Κόμματος.

Ο στόχος της ριζοσπαστικής λύσης της μειονοτικού ζητήματος, με τη μέθοδο της εξαφάνισης της μειονότητας, τελικώς επετεύχθη. Ο αριθμός των βίαια εκδιωχθέντων τσάμηδων συμπατριωτών μας, που πέρασαν κακήν-κακώς τα σύνορα μέχρι και τα τέλη του 1944, ανέρχεται, σύμφωνα με έγκυρα στοιχεία, στους 22-25.000, δηλαδή αποτελούσαν το σύνολο της μειονότητας. Δεν υπάρχουν ακριβή και διασταυρωμένα στοιχεία για το πόσοι συμπολίτες μας τσάμηδες της Θεσπρωτίας και Τούρκοι της Πάργας θανατώθηκαν και μάλιστα μαρτυρικά. Σίγουρα όμως είναι ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού της μειονότητας. Τα στοιχεία που κατέθεσε η Αντιφασιστική Επιτροπή των Τσάμηδων, με έδρα τα Τίρανα, της απελευθερωμένης από τον φασιστικό ζυγό Αλβανίας, στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ το 1947 είναι τα παρακάτω: «θανατωθέντες βίαια: στους Φιλιάτες και την περιοχή τους 1.286, στην Ηγουμενίτσα και την περιοχή της 192, στην Παραμυθιά και την περιοχή της 673, στο Μαργαρίτι, την Πάργα και την περιοχή τους 620». Σύνολο 2.771 μαρτυρικά σφαγιασθέντες από τα όργανα του ελληνικού αστισμού-εθνικισμού.

Ως επίμετρο των παραπάνω παραθέτω την πάντα επίκαιρη ρήση του Μαρξ: «Ένα έθνος που καταπιέζει ένα άλλο έθνος σφυρηλατεί τις ίδιες του τις αλυσίδες».

Αθήνα, 18/6/2016

Βιβλιογραφία:

1) Βασίλης Κραψίτης: «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας», Αθήνα χ.χ. (πιθανότατα στις αρχές της δεκαετίας του1960).

2) Ελευθερία Μαντά: «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου (1923-2000)», Ι.Μ.Χ.Α., Θεσσαλονίκη, 2004.

3) Γιώργος Μαργαρίτης: «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες», Βιβλιόραμα, Αθήνα, 2005.

Σημειώσεις:

α) Τα δύο πρώτα βιβλία (1, 2) υπηρετούν ή, πιο σωστά, δεν υπερβαίνουν την κυρίαρχη επίσημη αφήγηση, με προσεκτική και μετριοπαθή προσέγγιση. Αντίθετα, υπάρχει ένα πλήθος συγγραφέων και βιβλίων με παραληρηματική, εθνικιστική και πλήρως μισαλλόδοξη γραφή, που τα καθιστά απολύτως αναξιόπιστα. Το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη (3) είναι στην ελληνική βιβλιογραφία η πρώτη σοβαρή και ψύχραιμη ιστορική επιστημονική έρευνα, που θεμελιώνει τον χαρακτηρισμό της εθνοκάθαρσης των τσάμηδων της Θεσπρωτίας στα 1944.

β) Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε πιο συνεπτυγμένη μορφή στην εφημερίδα «Πριν» στις 18/6/2016.
https://pandiera.gr/%CE%BD%CE%B1-%CF%83 ... %B8%CE%B1/
η ιστοσελιδα Παντιερα προσκειται σε αυτο το κομμα οπως και η εφημεριδα ΠΡΙΝ. Ξερω πως δεν ειναι καυτο θεμα αλλα ζουν αναμεσα μας..
ελπιζω να μην πιασουν το 1,5% για να παρουν την κρατικη επιχορηγηση. Φαινεται πως υπαρχει αλληλεπιδραση ψηφοφορων με το Συριζα

Ακόμα τις ίδιες ανοησίες με το 2016 υποστηρίζει το διαδικτυακό σκουπίδι , ο Βουρέκας;

επιλεκτο στελεχος τους. ξερει καλα με ποιο κομμα συστρατευτηκε, ξερουν καλα και ασπαζονται οι συντροφοι τις αποψεις του

[southern]

Και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παιρνει πάνω απο τον Μπογδάνο στην Αθήνα

λογικό ακούγεται
ειδικά για το κέντρο της Αθήνας

δες πιο πανω. 1,5% πηρε ο Κωνσταντινου το 2019.
ψηφιζεται οχι μοναχα απο ελληνοποιημενους και ακροαριστερους αλλα τσιμπαει ψηφους και στα Εξαρχεια