Αυτός, ο (κομμουνιστής) ΔΗΜΑΡΧΟΣ αυτός και η Λασπούπολη που έγινε… μύθος

[Frappezitis]

Όπου κι αν κοιτάξω σε αναζήτηση της επικαιρότητας βλέπω συντρίμια (Boλος κα.) και πολλές μικρές τραγωδίες.…

Μια βόλτα στο διαδίκτυο, ένα ζάππινγκ στα κανάλια, δυο τηλεφωνήματα σε φίλους που βρέθηκαν κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα κι η απελπισία δεν αργεί να με πιάσει για όλους αυτούς που κλαίνε ανθρώπους, σπίτια, χωράφια, μαγαζιά, περιουσίες και κόπους μιας ζωής.

Και τότε σκέφτομαι, πάντα μα πάντα και μετά από κάθε θεομηνία, πως υπάρχουν λύσεις, αρκεί να θέλει κάποιος να τις δει και να ‘ναι αποφασισμένος να τις υλοποιήσει κόντρα σε κάθε είδους κόστος.

Ένας υπουργός, ένας βουλευτής, ένας Περιφερειάρχης πια ή έστω ένας δήμαρχος βρε αδερφέ…

Ένας δήμαρχος σαν κι αυτόν που ευτύχησε να έχει η Λάρισα στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και που χάρη σ’ αυτόν έχουμε σήμερα όλοι εμείς οι Λαρισαίοι την πολυτέλεια να βλέπουμε τις θεομηνίες αυτές σαν σε ταινία και να κλείνουμε άφοβοι τις τηλεοράσεις μας κάτι τέτοιες βραδιές σαν την προχθεσινή, για να παραδοθούμε αμέριμνοι στον ύπνο του δικαίου.

Αριστείδη Λαμπρούλη τον λέγανε, γράφω για τους νεότερους κι είναι εκείνος ο παππούλης που ‘χουν την προτομή του στην πλατεία στο Φρούριο, που ‘χει τ’ όνομά του και που συχνά — πυκνά την κάνετε αγνώριστη απ’ τις… εικαστικές σας παρεμβάσεις. Ίσως γιατί δεν ξέρετε! Ίσως αν ξέρατε…

Να ξέρατε ας πούμε πως αυτή η πόλη που γεννηθήκατε, ζείτε και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι την αγαπάτε, μέχρι και τα μέσα του ’80 δεν ήταν παρά μια Λασπούπολη. Οι ασφαλτοστρώσεις πάλευαν να διώξουν τη λάσπη και το χώμα απ’ την καθημερινότητα, αλλά ερχόταν πάντα μια βροχή να ξαναφέρει στην επιφάνεια την πραγματική της ταυτότητα. Δεν χρειαζόταν καν θεομηνία!

Αρκούσε μια σχετικά δυνατή βροχή και ήξερες ότι ειδικότερα σε κάποια σημεία η διέλευση δεν είναι δυνατόν να γίνει με τα πόδια ή με δίκυκλο. Ήθελε στην χειρότερη αυτοκίνητο και στην καλύτερη βάρκα…

Ίσως το πιο χαρακτηριστικό σημείο-κατατεθέν της λαρισινής ταυτότητας, ήταν αυτό της συμβολής των οδών Γεωργιάδου και Ολύμπου, που με την προνοητικότητά του είχε αποτυπώσει περίφημα στις φωτογραφίες του ο Σπύρος Τσαντόπουλος.

Για να καταλάβουμε τι λέμε, εδώ είναι η οδός Γεωργιάδου (από Ολύμπου προς Γενικό Νοσοκομείο) κι έπειτα η οδός Ολύμπου (από Γεωργιάδου προς κέντρο), πριν τη βροχή:





Κι αυτή που ακολουθεί είναι η Γεωργιάδου μετά τη βροχή:




Κι όταν η φύση αποφάσιζε να μας δροσίζει λίγο παραπάνω, υπήρχαν γειτονιές ολόκληρες, χιλιάδες οικογένειες Λαρισαίων, που δεν κοιμόταν τις νύχτες. Αλλά δεν καθόταν κι άπραγοι, καθώς άντρες γυναίκες και παιδιά, σε Ταμπάκια και Ν. Σμύρνη ειδικότερα, μαζεύονταν στις όχθες του Πηνειού, που το νερό έγλυφε την κοίτη κι έβαζαν τσουβάλια να ενισχύσουν το ανάχωμα, που αν έσπαγε θα μας έκανε Καρδίτσα, Φάρσαλα, Μουζάκι κι Αλμυρό μαζί.

Να ‘ναι πάντα καλά ο Σπύρος ο Τσαντόπουλος, για να μη νομίζετε πως σας λέω παραμύθια:





Δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Κάτι έπρεπε να γίνει. Η Λάρισα του μέλλοντος δεν θα σταματούσε ποτέ να είναι μια παραποτάμια πόλη και δεν μπορούσε να ζει ούτε μόνιμα βουλιαγμένη στη λάσπη, με τους παλιούς μεταλλικούς λασποτήρες απαραίτητο αξεσουάρ έξω απ’ τα σπίτια (σ.σ. δυστυχώς δεν είχα στη διάθεσή μου και μια τέτοια φωτογραφία), ούτε θα μπορούσε να καρδιοχτυπάει πως θα πνιγεί κάθε φορά που έπεφταν καρεκλοπόδαρα σε βουνά και κάμπο.

Και με απόφαση του Αριστείδη Λαμπρούλη και της δημοτικής του αρχής, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 κι ακριβώς πριν το άλλο μεγάλο παρεμβατικό έργο της πεζοδρόμησης του κέντρου, έγινε αυτό:



Μιλάμε για την διάνοιξη κατ’ αρχάς της Ηρώων Πολυτεχνείου, απ’ όπου και το στιγμιότυπο, που σταματούσε με ανάχωμα στο ύψος της οδού Βόλου, προκειμένου να φτάνει ως τη γέφυρα της Ν. Σμύρνης και σκάψιμο βαθύ απ’ άκρο σ’ άκρο, για την εγκατάσταση του κεντρικού αγωγού του δικτύου αποχέτευσης ομβρίων υδάτων που βλέπετε.

Παιδί της Ακαδημίας του λόγου μου, με θυμάμαι να τρέχω εκεί μέσα στις “σπηλιές” μαζί με την παλιοπαρέα, να βγαίνω κοντά στις παλιές φυλακές, να μας έχει πιάσει η νύχτα, να χεζόμαστε να ξαναμπούμε, να μην ξέρουμε πως να γυρίσουμε πίσω κι όταν τα καταφέρναμε ρωτώντας, να βρίσκουμε μια γειτονιά ανάστατη να μας ψάχνει στα μαύρα σκοτάδια.

Τα σχόλια ωστόσο που ακούγονταν εκείνον τον καιρό για τον δήμαρχο, δεν ήταν το ίδιο χαριτωμένα. Μπινελίκι και των γονέων, γιατί πέρα απ’ τον κεντρικό αγωγό, το δίκτυο απλώνονταν σε όλη την πόλη, με σκαψίματα παντού και την λασπουριά να συνοδεύει πλέον και την παραμικρή ψιχάλα.

Ένα χρόνο κράτησε; Δύο χρόνια κράτησε; Δεν ίδρωσε τ’ αυτί του αποφασισμένου Αριστείδη, που με παράλληλα έργα αναφορικά με τον Πηνειό, έκανε την Λασπούπολη να μοιάζει μύθος για να τον διηγούμαστε στα παιδιά μας και την Λάρισα να κάνει το πρώτο βήμα για την μετατροπή της σε σύγχρονο αστικό κέντρο, που ‘χουν πια πολλοί, πολλούς λόγους να την ζηλεύουν.

Το κυριώτερο όμως είναι πως από τότε, γεμάτα 35 χρόνια πια, κάθε που έχει θεομηνία η πόλη κοιμάται ήσυχη πως θα ξυπνήσει το πρωί και θα πάει στη δουλειά της.

https://atexnos.gr/%CE%B1%CF%85%CF%84%C ... IkbT_4YFRs

[Frappezitis]

Δήμαρχε, Αριστείδη Λαμπρούλη, σέβομαι που σαν γνήσιος κομμουνιστής δεν πίστευες στο Θεό, αλλά αν υπάρχει, αν λέω, να έχει πάντα καλά την ψυχάρα σου… Κι αν σου μουτζουρώνουν καμιά φορά λίγο παραπάνω την προτομή, μην τα συνερίζεσαι. Παιδιά είναι, σαν κι εμάς τότε που τρέχαμε στις “σπηλιές”, με τη χαρά της νιότης και την άγνοια κινδύνου… Ξέρεις καλύτερα εσύ!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δεν είναι πλεονασμός να πω ένα ακόμη ευχαριστώ στον Σπύρο Τσαντόπουλο για την άδεια χρήσης των φωτογραφιών, που χωρίς αυτές δεν θα είχε ολοκληρωθεί ποτέ αυτό το κείμενο.

(Το εξαιρετικό κείμενο του Χρήστου Τσουμάρη αναδημοσιεύουμε από το pressing.gr)

[Golden Age]

Θα μάθουμε ποτέ γιατί είχε κλείσει τον ζωολογικό κήπο της Λάρισας;

[Golden Age]

“Να βάλεις και τον Σουφλιά μαζί με τον Λαμπρούλη στην εξίσωση για το αποχετευτικό”


Ακριβώς μια εβδομάδα πριν, Κυριακή βράδυ τέτοια ώρα, με αφορμή τις πλημμύρες στον κάμπο και το φόρτο του νερού που δέχθηκαν και επρόκειτο να δεχθούν για μια ακόμη φορά η Λάρισα από τη βροχή κι ο Πηνειός απ’ όλη την κεντροδυτική Θεσσαλία, χωρίς να… ιδρώσουμε, έγραψα ένα άρθρο με το οποίο εκθείαζα τον κορυφαίο κατ’ εμέ δήμαρχο της σύγχρονης ιστορίας της Λάρισας, τον Αριστείδη Λαμπρούλη.


Τον εκθείαζα γιατί επί των ημερών του υλοποιήθηκαν στην πόλη οράματα που σε επίπεδο υποδομών, την έκαναν μεταξύ άλλων από λασποχώρι που ήταν, μια πόλη ασφαλή σε πλημμυρικά φαινόμενα, υπόδειγμα στην διαχείριση του νερού και πολλά ακόμη, χωρίς να επεκταθώ στην πεζοδρόμηση του κέντρου και τις υπόλοιπες δραστικές παρεμβάσεις της 10ετίας του ’80.

Με χαρά διαπίστωσα μέσα από τα σχόλια, τις κοινοποιήσεις και εν γένει τις αντιδράσεις χιλιάδων αναγνωστών, ότι είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που έχουμε την ίδια κρίση για το άνθρωπο που κατάφερε ουσιαστικά να ενώσει τη Λάρισα όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις της εποχής, ακριβώς γιατί πίστευε σ’ αυτό που έκανε και δεν ίδρωνε τα’ αυτί του απ’ την πίεση της καθημερινότητας.

Μόνο για το κρίσιμο έργο της εγκατάστασης του αποχετευτικού δικτύου ομβρίων υδάτων, που χρειάστηκε να σκαφτεί για 2-3 χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όλη η Λάρισα, άκουσε τόσες κατάρες, όσες δεν είχε ακούσει απ’ τους εθνικόφρονες σαν καπετάνιος του Δημοκρατικού Στρατού.

Ωστόσο, μεταξύ των σχολίων που δέχθηκα ήρθε κι ένα απ’ τον καλό μου φίλο τον Βαγγέλη, που ανέφερε τα εξής:

«ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟΥΛΗ ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΟΥΦΛΙΑ ΠΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ … ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΡΧΙΚΑ Ο ΛΑΜΠΡΟΥΛΗΣ ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΟΚ ΚΑΙ Ο ΣΟΥΦΛΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΕ …ΡΩΤΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ …»

Με χαρά δέχθηκα την πρόκληση να ερευνήσω το θέμα, όπως διαβεβαίωσα και στα μέσα της εβδομάδας – δια μέσου Τσιάτα – ακροατή της εκπομπής «Σε κόντρα επίθεση» του Pressing 90.1, αφού εξάλλου αυτό με το οποίο είχα ασχοληθεί εγώ στο επίμαχο άρθρο δεν ήταν η χρηματοδότηση του έργου, αλλά η οραματική του διάσταση και κυρίως, η υποστήριξή του στην καθημερινότητα.

Για να μιλήσω απλά, για το καθημερινό μπινελίκι που άντεξε η δημοτική αρχή εκείνης της εποχής, γιατί ήξερε τι έκανε και πίστευε πως η δικαίωση θα έρθει με τον χρόνο.

Κι ενώ προγραμμάτιζα, τώρα, στην εβδομάδα απάνω, να πάω το θέμα παραπέρα, ικανοποιώντας το αίτημα του φίλου Βαγγέλη, από τη δύσκολη θέση της σύνταξης μ’ έβγαλε ένας άλλος φίλος, ο Ηλίας M. Παλαιοχωρλίδης, με την ανάρτηση σχετικού άρθρου στη larissapress.gr, το οποίο ευχαρίστως θα φιλοξενούσα στη στήλη αυτή, όπως κάνω και τώρα και στο οποίο αναδεικνύει την σύμπραξη Σουφλιά-Λαμπρούλη ή Λαμπρούλη-Σουφλιά, προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό το έργο-σταθμός για τη Λάρισα.

Κι όπως εύστοχα γράφει ο Ηλίας, σε σχέση με τον σχόλιο του Βαγγέλη, ο Λαμπρούλης ήταν εκείνος που υπερέβη τις κομματικές αγκυλώσεις προκειμένου να γίνει το έργο, χωρίς να προκύπτει από πουθενά ότι εκβιάστηκε.

(σ.σ. Στο μέτρο του δυνατού από πλευράς χρόνου, ψάξαμε στον αρχείο του Σπύρου Τσαντόπουλου, ο οποίος εξ αρχής μου διέθεσε τις φωτογραφίες που συνοδέυουν αυτά τα θέματα, αλλά δεν εντοπίσαμε ακόμη κοινή φωτογραφία Σουφλιά-Λαμπρούλη, χωρίς να εγκαταλείπουμε)

Ο Σουφλιάς σκεφτόταν το ΠΑΣΟΚ

Το κείμενο λοιπόν του Ηλία Παλαιοχωρλίδη, αναρτήθηκε υπό τον τίτλο «Σουφλιάς-Λαμπρούλης: Η Λάρισα που δεν πλημμυρίζει ποτέ…» κι έχει ως εξής:

“Σήμερα μετά το πέρας της καταστροφικής μα και φονικής κακοκαιρίας, πέρασαν από το μυαλό μου κάποιες σκέψεις.

Πώς η Λάρισα που δέχεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό έντονης βροχόπτωσης δεν αντιμετώπισε κάποιο ουσιαστικό θέμα και σε άλλα μέρη πλημμυρίζουν;

Πως η Λάρισα δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με προβλήματα πλημμύρας από την στιγμή που εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο εν συγκρίσει με τις όμορες περιοχές, με την προϋπόθεση ότι γίνονται από τον Δήμο οι απαραίτητες ενέργειες για τον καθαρισμό των φρεατίων.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970-1980, κυβέρνηση της χώρας ήταν η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η χώρα βρισκόταν στην διαδικασία εισόδου στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.) των έως τότε εννέα μελών της. Η οικονομία έδειχνε ισχυρά ανοδικά σημάδια, το δημόσιο χρέος κυμαινόταν στο 25,7% έως 28,6% του ΑΕΠ, η κοινωνία είναι αλήθεια προσπαθούσε να αναπτυχθεί και να αφήσει πίσω της την μίζερη Ελλάδα.

Φυσικά και δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχαν ακόμη οι αγκυλώσεις του παρελθόντος ανάμεσα στους Έλληνες, υπήρχε η γραφειοκρατία που λες και είχε βάλει στοίχημα να σταματάει κάθε ρηξικέλευθη και αναπτυξιακή προσπάθεια που γινόταν από Έλληνες πολίτες, ο πληθωρισμός ήταν 7-9% και αυτός με τη σειρά του προσπαθούσε να μειώσει την όποια αύξηση υπήρχε στα οικογενειακά εισοδήματα. Ο ρυθμός ανάπτυξης της Εθνική Οικονομίας ήταν 3,5% – 5%

Συνεχίζοντας την ιστορική αναφορά στα τότε πολιτικά δεδομένα της χώρας μας, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Κατήγγελλε τα πάντα, χωρίς δισταγμό, (συνθήματα της εποχής ήταν ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, Όχι στην ΕΟΚ , Είσαι στην ΕΟΚ , πάθε για την ΕΟΚ ως παράφραση του Είσαι για την ΕΟΚ μάθε για την ΕΟΚ). Η τότε Ενωμένη Αριστερά με ποσοστά περίπου στο 13%, ήταν αντίθετη στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ με κάθε τρόπο. Διοργάνωνε μεγάλες πορείες, συνθηματολογούσε με κάθε τρόπο ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και φυσικά του ΝΑΤΟ.

Η χώρα κάνει, αλλού δειλά & αλλού τολμηρά βήματα εκσυγχρονισμού

Στις 23.8.1980 δημοσιεύεται ο Νόμος 1069 ΦΕΚ Α΄191 :

-Περί κινήτρων δια την ίδρυσιν Επιχειρήσεων Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως- που συνέταξε & υποστήριξε στη Βουλή ο βουλευτής Λαρίσης Γιώργος Σουφλιάς ως Υφυπουργός της Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο νόμος αυτός αποτέλεσε τομή για την τοπική αυτοδιοίκηση. Περιττό να πλατειάσουμε, αλλά αναφέρω ότι με λίγες προσθήκες ισχύει έως σήμερα. Είναι ο νόμος που έλυσε τα χέρια στις δημοτικές αρχές και έδωσε την ευκαιρία στην πόλη μας να ιδρύσει ΔΕΥΑ.

Η Ελλάδα με την μεγάλη πολιτική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να ενταχθεί η χώρα ως ισότιμο μέλος της ΕΟΚ είχε γίνει ήδη κράτος υπό ένταξη και δημιουργούταν έσοδα από τις εισροές κεφαλαίων της ΕΟΚ, διότι ήμαστε κράτος υπό ένταξη και έπρεπε να προετοιμαστούμε σε υποδομές και υπηρεσίες και να συμβαδίσουμε με αυτές της ΕΟΚ.

Ο Γιώργος Σουφλιάς στη συνέχεια έγινε υφυπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη με αρμοδιότητες μεταξύ άλλων τη διαχείριση των πόρων της τότε ΕΟΚ.

Με αυτές τις ιδιότητες ο Γιώργος Σουφλιάς χρηματοδότησε σειρά έργων στο Ν. Λάρισας… (επισημαίνω ότι τότε ο σχεδιασμός, οι αποφάσεις & οι χρηματοδοτήσεις ήταν του Κεντρικού Κράτους ! [μια έρευνα στον τοπικό τύπο της εποχής θα μας πείσει]
Δήμαρχος της πόλης ήταν ο Χονδρονάσιος Αλέξανδρος (1978-1980) όπου ο ίδιος αλλά & το κόμμα του είχαν μια σταθερή και αμετακίνητη πολιτική άποψη : ΕΟΚ & ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο! Και για το λόγο αυτό υπήρχε άρνηση συνεργασίας που καθυστέρησε την απορρόφηση των χρηματοδοτήσεων.

Το Δήμαρχο Χονδρονάσιο Αλέξανδρο, διαδέχθηκε ο Αριστείδης Λαμπρούλης της ιδίας βεβαίως παράταξης.

Όταν λοιπόν ο αείμνηστος Αριστείδης Λαμπρούλης ανέλαβε δήμαρχος, με γνώμονα το καλό της πόλης αναθεώρησε τις κομματικές θέσεις και αποφάσισε να αξιοποιήσει κεφάλαια που είχαν διατεθεί στην πόλη & το δήμο και μέχρι τότε αρνούνταν να απορροφήσουν. Έργα όπως το αποχετευτικό σύστημα της Λάρισας, η πρώτη πεζοδρόμηση του κέντρου της Λάρισας, δημιουργία ΧΥΤΑ στην πόλη μας, η δεύτερη γέφυρα στο ΑΛΚΑΖΑΡ (έργο που δεν εγκαινιάστηκε ποτέ), ήταν έργα που χρηματοδοτήθηκαν και από Ευρωπαϊκούς πόρους, συνεχίστηκαν και αναπτύχθηκαν από όλους τους Δημάρχους της Λάρισας ώστε σήμερα όλοι οι Λαρισαίοι να απολαμβάνουμε σύγχρονες υποδομές και η λασπούπολη να είναι παρελθόν.

Πιστεύω ότι ίσως αυτό πρέπει να πιστώσουμε στο Δήμαρχο Λαμπρούλη: Ότι ξεπέρασε τις κομματικές αγκυλώσεις με γνώμονα την εξέλιξη των υποδομών της πόλης και απορρόφησε τις πιστώσεις.

Συνεπώς για την αποκατάσταση ολόκληρης της αλήθειας στο θέμα αποχετευτικό Λάρισας κλείνω την παρέμβασή μου επαναλαμβάνοντας ότι σχεδιασμός και χρηματοδότηση ξεκινούν από το Γιώργο Σουφλιά και όντως ο δήμαρχος Λαμπρουλης στη θητεία του υλοποίησε το έργο πρότυπο που συνέχισαν με επιτυχία οι Δήμαρχοι που τον διαδέχθηκαν»!

Αν μη τι άλλο, πρόκειται για εμπεριστατωμένη τοποθέτηση και χαίρομαι αφάνταστα για το γεγονός ότι το αρχικό μου άρθρο ήταν εκείνο που προφανώς προκάλεσε τον Ηλία να προχωρήσει στην δική του ανάρτηση, όχι απαραίτητα για να μου απαντήσει (σ.σ. γιατί σ’ αυτή την περίπτωση είναι αντιδεοντολογικό και απαράδεκτο να στέλνεται αυτή σε άλλο μέσο), αλλά για να ανοίξουν τα μάτια οι νεότερες γενιές πολιτικών και πολιτών και να μάθουν ότι η σύμπραξη αντίθετων πολιτικά μεν αλλά άξιων ανθρώπων, μόνο ευεργετική μπορεί να είναι για τον τόπο σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το ίδιο έγινε και με την στήριξη στην ΑΕΛ του ’88, στις ίδιες εκείνες εποχές, που δεν θα είχε την ίδια δυναμική αν δεν είχαν σταθεί στο πλευρό της όλοι, μα όλοι!!!

https://www.pressing.gr/xristos-tsoymar ... teftiko-2/

[Unique]

Τα ξέχασε αυτά τα δρομάκια ο κομμουνιστής δήμαρχος και πνίγονται;

[Ασέβαστος]

“Να βάλεις και τον Σουφλιά μαζί με τον Λαμπρούλη στην εξίσωση για το αποχετευτικό”


Ακριβώς μια εβδομάδα πριν, Κυριακή βράδυ τέτοια ώρα, με αφορμή τις πλημμύρες στον κάμπο και το φόρτο του νερού που δέχθηκαν και επρόκειτο να δεχθούν για μια ακόμη φορά η Λάρισα από τη βροχή κι ο Πηνειός απ’ όλη την κεντροδυτική Θεσσαλία, χωρίς να… ιδρώσουμε, έγραψα ένα άρθρο με το οποίο εκθείαζα τον κορυφαίο κατ’ εμέ δήμαρχο της σύγχρονης ιστορίας της Λάρισας, τον Αριστείδη Λαμπρούλη.


Τον εκθείαζα γιατί επί των ημερών του υλοποιήθηκαν στην πόλη οράματα που σε επίπεδο υποδομών, την έκαναν μεταξύ άλλων από λασποχώρι που ήταν, μια πόλη ασφαλή σε πλημμυρικά φαινόμενα, υπόδειγμα στην διαχείριση του νερού και πολλά ακόμη, χωρίς να επεκταθώ στην πεζοδρόμηση του κέντρου και τις υπόλοιπες δραστικές παρεμβάσεις της 10ετίας του ’80.

Με χαρά διαπίστωσα μέσα από τα σχόλια, τις κοινοποιήσεις και εν γένει τις αντιδράσεις χιλιάδων αναγνωστών, ότι είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που έχουμε την ίδια κρίση για το άνθρωπο που κατάφερε ουσιαστικά να ενώσει τη Λάρισα όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις της εποχής, ακριβώς γιατί πίστευε σ’ αυτό που έκανε και δεν ίδρωνε τα’ αυτί του απ’ την πίεση της καθημερινότητας.

Μόνο για το κρίσιμο έργο της εγκατάστασης του αποχετευτικού δικτύου ομβρίων υδάτων, που χρειάστηκε να σκαφτεί για 2-3 χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όλη η Λάρισα, άκουσε τόσες κατάρες, όσες δεν είχε ακούσει απ’ τους εθνικόφρονες σαν καπετάνιος του Δημοκρατικού Στρατού.

Ωστόσο, μεταξύ των σχολίων που δέχθηκα ήρθε κι ένα απ’ τον καλό μου φίλο τον Βαγγέλη, που ανέφερε τα εξής:

«ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟΥΛΗ ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΟΥΦΛΙΑ ΠΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ … ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΡΧΙΚΑ Ο ΛΑΜΠΡΟΥΛΗΣ ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΟΚ ΚΑΙ Ο ΣΟΥΦΛΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΕ …ΡΩΤΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ …»

Με χαρά δέχθηκα την πρόκληση να ερευνήσω το θέμα, όπως διαβεβαίωσα και στα μέσα της εβδομάδας – δια μέσου Τσιάτα – ακροατή της εκπομπής «Σε κόντρα επίθεση» του Pressing 90.1, αφού εξάλλου αυτό με το οποίο είχα ασχοληθεί εγώ στο επίμαχο άρθρο δεν ήταν η χρηματοδότηση του έργου, αλλά η οραματική του διάσταση και κυρίως, η υποστήριξή του στην καθημερινότητα.

Για να μιλήσω απλά, για το καθημερινό μπινελίκι που άντεξε η δημοτική αρχή εκείνης της εποχής, γιατί ήξερε τι έκανε και πίστευε πως η δικαίωση θα έρθει με τον χρόνο.

Κι ενώ προγραμμάτιζα, τώρα, στην εβδομάδα απάνω, να πάω το θέμα παραπέρα, ικανοποιώντας το αίτημα του φίλου Βαγγέλη, από τη δύσκολη θέση της σύνταξης μ’ έβγαλε ένας άλλος φίλος, ο Ηλίας M. Παλαιοχωρλίδης, με την ανάρτηση σχετικού άρθρου στη larissapress.gr, το οποίο ευχαρίστως θα φιλοξενούσα στη στήλη αυτή, όπως κάνω και τώρα και στο οποίο αναδεικνύει την σύμπραξη Σουφλιά-Λαμπρούλη ή Λαμπρούλη-Σουφλιά, προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό το έργο-σταθμός για τη Λάρισα.

Κι όπως εύστοχα γράφει ο Ηλίας, σε σχέση με τον σχόλιο του Βαγγέλη, ο Λαμπρούλης ήταν εκείνος που υπερέβη τις κομματικές αγκυλώσεις προκειμένου να γίνει το έργο, χωρίς να προκύπτει από πουθενά ότι εκβιάστηκε.

(σ.σ. Στο μέτρο του δυνατού από πλευράς χρόνου, ψάξαμε στον αρχείο του Σπύρου Τσαντόπουλου, ο οποίος εξ αρχής μου διέθεσε τις φωτογραφίες που συνοδέυουν αυτά τα θέματα, αλλά δεν εντοπίσαμε ακόμη κοινή φωτογραφία Σουφλιά-Λαμπρούλη, χωρίς να εγκαταλείπουμε)

Ο Σουφλιάς σκεφτόταν το ΠΑΣΟΚ

Το κείμενο λοιπόν του Ηλία Παλαιοχωρλίδη, αναρτήθηκε υπό τον τίτλο «Σουφλιάς-Λαμπρούλης: Η Λάρισα που δεν πλημμυρίζει ποτέ…» κι έχει ως εξής:

“Σήμερα μετά το πέρας της καταστροφικής μα και φονικής κακοκαιρίας, πέρασαν από το μυαλό μου κάποιες σκέψεις.

Πώς η Λάρισα που δέχεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό έντονης βροχόπτωσης δεν αντιμετώπισε κάποιο ουσιαστικό θέμα και σε άλλα μέρη πλημμυρίζουν;

Πως η Λάρισα δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με προβλήματα πλημμύρας από την στιγμή που εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο εν συγκρίσει με τις όμορες περιοχές, με την προϋπόθεση ότι γίνονται από τον Δήμο οι απαραίτητες ενέργειες για τον καθαρισμό των φρεατίων.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970-1980, κυβέρνηση της χώρας ήταν η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η χώρα βρισκόταν στην διαδικασία εισόδου στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.) των έως τότε εννέα μελών της. Η οικονομία έδειχνε ισχυρά ανοδικά σημάδια, το δημόσιο χρέος κυμαινόταν στο 25,7% έως 28,6% του ΑΕΠ, η κοινωνία είναι αλήθεια προσπαθούσε να αναπτυχθεί και να αφήσει πίσω της την μίζερη Ελλάδα.

Φυσικά και δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχαν ακόμη οι αγκυλώσεις του παρελθόντος ανάμεσα στους Έλληνες, υπήρχε η γραφειοκρατία που λες και είχε βάλει στοίχημα να σταματάει κάθε ρηξικέλευθη και αναπτυξιακή προσπάθεια που γινόταν από Έλληνες πολίτες, ο πληθωρισμός ήταν 7-9% και αυτός με τη σειρά του προσπαθούσε να μειώσει την όποια αύξηση υπήρχε στα οικογενειακά εισοδήματα. Ο ρυθμός ανάπτυξης της Εθνική Οικονομίας ήταν 3,5% – 5%

Συνεχίζοντας την ιστορική αναφορά στα τότε πολιτικά δεδομένα της χώρας μας, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Κατήγγελλε τα πάντα, χωρίς δισταγμό, (συνθήματα της εποχής ήταν ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, Όχι στην ΕΟΚ , Είσαι στην ΕΟΚ , πάθε για την ΕΟΚ ως παράφραση του Είσαι για την ΕΟΚ μάθε για την ΕΟΚ). Η τότε Ενωμένη Αριστερά με ποσοστά περίπου στο 13%, ήταν αντίθετη στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ με κάθε τρόπο. Διοργάνωνε μεγάλες πορείες, συνθηματολογούσε με κάθε τρόπο ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και φυσικά του ΝΑΤΟ.

Η χώρα κάνει, αλλού δειλά & αλλού τολμηρά βήματα εκσυγχρονισμού

Στις 23.8.1980 δημοσιεύεται ο Νόμος 1069 ΦΕΚ Α΄191 :

-Περί κινήτρων δια την ίδρυσιν Επιχειρήσεων Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως- που συνέταξε & υποστήριξε στη Βουλή ο βουλευτής Λαρίσης Γιώργος Σουφλιάς ως Υφυπουργός της Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο νόμος αυτός αποτέλεσε τομή για την τοπική αυτοδιοίκηση. Περιττό να πλατειάσουμε, αλλά αναφέρω ότι με λίγες προσθήκες ισχύει έως σήμερα. Είναι ο νόμος που έλυσε τα χέρια στις δημοτικές αρχές και έδωσε την ευκαιρία στην πόλη μας να ιδρύσει ΔΕΥΑ.

Η Ελλάδα με την μεγάλη πολιτική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να ενταχθεί η χώρα ως ισότιμο μέλος της ΕΟΚ είχε γίνει ήδη κράτος υπό ένταξη και δημιουργούταν έσοδα από τις εισροές κεφαλαίων της ΕΟΚ, διότι ήμαστε κράτος υπό ένταξη και έπρεπε να προετοιμαστούμε σε υποδομές και υπηρεσίες και να συμβαδίσουμε με αυτές της ΕΟΚ.

Ο Γιώργος Σουφλιάς στη συνέχεια έγινε υφυπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη με αρμοδιότητες μεταξύ άλλων τη διαχείριση των πόρων της τότε ΕΟΚ.

Με αυτές τις ιδιότητες ο Γιώργος Σουφλιάς χρηματοδότησε σειρά έργων στο Ν. Λάρισας… (επισημαίνω ότι τότε ο σχεδιασμός, οι αποφάσεις & οι χρηματοδοτήσεις ήταν του Κεντρικού Κράτους ! [μια έρευνα στον τοπικό τύπο της εποχής θα μας πείσει]
Δήμαρχος της πόλης ήταν ο Χονδρονάσιος Αλέξανδρος (1978-1980) όπου ο ίδιος αλλά & το κόμμα του είχαν μια σταθερή και αμετακίνητη πολιτική άποψη : ΕΟΚ & ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο! Και για το λόγο αυτό υπήρχε άρνηση συνεργασίας που καθυστέρησε την απορρόφηση των χρηματοδοτήσεων.

Το Δήμαρχο Χονδρονάσιο Αλέξανδρο, διαδέχθηκε ο Αριστείδης Λαμπρούλης της ιδίας βεβαίως παράταξης.

Όταν λοιπόν ο αείμνηστος Αριστείδης Λαμπρούλης ανέλαβε δήμαρχος, με γνώμονα το καλό της πόλης αναθεώρησε τις κομματικές θέσεις και αποφάσισε να αξιοποιήσει κεφάλαια που είχαν διατεθεί στην πόλη & το δήμο και μέχρι τότε αρνούνταν να απορροφήσουν. Έργα όπως το αποχετευτικό σύστημα της Λάρισας, η πρώτη πεζοδρόμηση του κέντρου της Λάρισας, δημιουργία ΧΥΤΑ στην πόλη μας, η δεύτερη γέφυρα στο ΑΛΚΑΖΑΡ (έργο που δεν εγκαινιάστηκε ποτέ), ήταν έργα που χρηματοδοτήθηκαν και από Ευρωπαϊκούς πόρους, συνεχίστηκαν και αναπτύχθηκαν από όλους τους Δημάρχους της Λάρισας ώστε σήμερα όλοι οι Λαρισαίοι να απολαμβάνουμε σύγχρονες υποδομές και η λασπούπολη να είναι παρελθόν.

Πιστεύω ότι ίσως αυτό πρέπει να πιστώσουμε στο Δήμαρχο Λαμπρούλη: Ότι ξεπέρασε τις κομματικές αγκυλώσεις με γνώμονα την εξέλιξη των υποδομών της πόλης και απορρόφησε τις πιστώσεις.

Συνεπώς για την αποκατάσταση ολόκληρης της αλήθειας στο θέμα αποχετευτικό Λάρισας κλείνω την παρέμβασή μου επαναλαμβάνοντας ότι σχεδιασμός και χρηματοδότηση ξεκινούν από το Γιώργο Σουφλιά και όντως ο δήμαρχος Λαμπρουλης στη θητεία του υλοποίησε το έργο πρότυπο που συνέχισαν με επιτυχία οι Δήμαρχοι που τον διαδέχθηκαν»!

Αν μη τι άλλο, πρόκειται για εμπεριστατωμένη τοποθέτηση και χαίρομαι αφάνταστα για το γεγονός ότι το αρχικό μου άρθρο ήταν εκείνο που προφανώς προκάλεσε τον Ηλία να προχωρήσει στην δική του ανάρτηση, όχι απαραίτητα για να μου απαντήσει (σ.σ. γιατί σ’ αυτή την περίπτωση είναι αντιδεοντολογικό και απαράδεκτο να στέλνεται αυτή σε άλλο μέσο), αλλά για να ανοίξουν τα μάτια οι νεότερες γενιές πολιτικών και πολιτών και να μάθουν ότι η σύμπραξη αντίθετων πολιτικά μεν αλλά άξιων ανθρώπων, μόνο ευεργετική μπορεί να είναι για τον τόπο σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το ίδιο έγινε και με την στήριξη στην ΑΕΛ του ’88, στις ίδιες εκείνες εποχές, που δεν θα είχε την ίδια δυναμική αν δεν είχαν σταθεί στο πλευρό της όλοι, μα όλοι!!!

https://www.pressing.gr/xristos-tsoymar ... teftiko-2/

[Unique]

“Να βάλεις και τον Σουφλιά μαζί με τον Λαμπρούλη στην εξίσωση για το αποχετευτικό”


Ακριβώς μια εβδομάδα πριν, Κυριακή βράδυ τέτοια ώρα, με αφορμή τις πλημμύρες στον κάμπο και το φόρτο του νερού που δέχθηκαν και επρόκειτο να δεχθούν για μια ακόμη φορά η Λάρισα από τη βροχή κι ο Πηνειός απ’ όλη την κεντροδυτική Θεσσαλία, χωρίς να… ιδρώσουμε, έγραψα ένα άρθρο με το οποίο εκθείαζα τον κορυφαίο κατ’ εμέ δήμαρχο της σύγχρονης ιστορίας της Λάρισας, τον Αριστείδη Λαμπρούλη.


Τον εκθείαζα γιατί επί των ημερών του υλοποιήθηκαν στην πόλη οράματα που σε επίπεδο υποδομών, την έκαναν μεταξύ άλλων από λασποχώρι που ήταν, μια πόλη ασφαλή σε πλημμυρικά φαινόμενα, υπόδειγμα στην διαχείριση του νερού και πολλά ακόμη, χωρίς να επεκταθώ στην πεζοδρόμηση του κέντρου και τις υπόλοιπες δραστικές παρεμβάσεις της 10ετίας του ’80.

Με χαρά διαπίστωσα μέσα από τα σχόλια, τις κοινοποιήσεις και εν γένει τις αντιδράσεις χιλιάδων αναγνωστών, ότι είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που έχουμε την ίδια κρίση για το άνθρωπο που κατάφερε ουσιαστικά να ενώσει τη Λάρισα όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις της εποχής, ακριβώς γιατί πίστευε σ’ αυτό που έκανε και δεν ίδρωνε τα’ αυτί του απ’ την πίεση της καθημερινότητας.

Μόνο για το κρίσιμο έργο της εγκατάστασης του αποχετευτικού δικτύου ομβρίων υδάτων, που χρειάστηκε να σκαφτεί για 2-3 χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όλη η Λάρισα, άκουσε τόσες κατάρες, όσες δεν είχε ακούσει απ’ τους εθνικόφρονες σαν καπετάνιος του Δημοκρατικού Στρατού.

Ωστόσο, μεταξύ των σχολίων που δέχθηκα ήρθε κι ένα απ’ τον καλό μου φίλο τον Βαγγέλη, που ανέφερε τα εξής:

«ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟΥΛΗ ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΟΥΦΛΙΑ ΠΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ … ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΡΧΙΚΑ Ο ΛΑΜΠΡΟΥΛΗΣ ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΟΚ ΚΑΙ Ο ΣΟΥΦΛΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΕ …ΡΩΤΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ …»

Με χαρά δέχθηκα την πρόκληση να ερευνήσω το θέμα, όπως διαβεβαίωσα και στα μέσα της εβδομάδας – δια μέσου Τσιάτα – ακροατή της εκπομπής «Σε κόντρα επίθεση» του Pressing 90.1, αφού εξάλλου αυτό με το οποίο είχα ασχοληθεί εγώ στο επίμαχο άρθρο δεν ήταν η χρηματοδότηση του έργου, αλλά η οραματική του διάσταση και κυρίως, η υποστήριξή του στην καθημερινότητα.

Για να μιλήσω απλά, για το καθημερινό μπινελίκι που άντεξε η δημοτική αρχή εκείνης της εποχής, γιατί ήξερε τι έκανε και πίστευε πως η δικαίωση θα έρθει με τον χρόνο.

Κι ενώ προγραμμάτιζα, τώρα, στην εβδομάδα απάνω, να πάω το θέμα παραπέρα, ικανοποιώντας το αίτημα του φίλου Βαγγέλη, από τη δύσκολη θέση της σύνταξης μ’ έβγαλε ένας άλλος φίλος, ο Ηλίας M. Παλαιοχωρλίδης, με την ανάρτηση σχετικού άρθρου στη larissapress.gr, το οποίο ευχαρίστως θα φιλοξενούσα στη στήλη αυτή, όπως κάνω και τώρα και στο οποίο αναδεικνύει την σύμπραξη Σουφλιά-Λαμπρούλη ή Λαμπρούλη-Σουφλιά, προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό το έργο-σταθμός για τη Λάρισα.

Κι όπως εύστοχα γράφει ο Ηλίας, σε σχέση με τον σχόλιο του Βαγγέλη, ο Λαμπρούλης ήταν εκείνος που υπερέβη τις κομματικές αγκυλώσεις προκειμένου να γίνει το έργο, χωρίς να προκύπτει από πουθενά ότι εκβιάστηκε.

(σ.σ. Στο μέτρο του δυνατού από πλευράς χρόνου, ψάξαμε στον αρχείο του Σπύρου Τσαντόπουλου, ο οποίος εξ αρχής μου διέθεσε τις φωτογραφίες που συνοδέυουν αυτά τα θέματα, αλλά δεν εντοπίσαμε ακόμη κοινή φωτογραφία Σουφλιά-Λαμπρούλη, χωρίς να εγκαταλείπουμε)

Ο Σουφλιάς σκεφτόταν το ΠΑΣΟΚ

Το κείμενο λοιπόν του Ηλία Παλαιοχωρλίδη, αναρτήθηκε υπό τον τίτλο «Σουφλιάς-Λαμπρούλης: Η Λάρισα που δεν πλημμυρίζει ποτέ…» κι έχει ως εξής:

“Σήμερα μετά το πέρας της καταστροφικής μα και φονικής κακοκαιρίας, πέρασαν από το μυαλό μου κάποιες σκέψεις.

Πώς η Λάρισα που δέχεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό έντονης βροχόπτωσης δεν αντιμετώπισε κάποιο ουσιαστικό θέμα και σε άλλα μέρη πλημμυρίζουν;

Πως η Λάρισα δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με προβλήματα πλημμύρας από την στιγμή που εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο εν συγκρίσει με τις όμορες περιοχές, με την προϋπόθεση ότι γίνονται από τον Δήμο οι απαραίτητες ενέργειες για τον καθαρισμό των φρεατίων.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970-1980, κυβέρνηση της χώρας ήταν η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η χώρα βρισκόταν στην διαδικασία εισόδου στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.) των έως τότε εννέα μελών της. Η οικονομία έδειχνε ισχυρά ανοδικά σημάδια, το δημόσιο χρέος κυμαινόταν στο 25,7% έως 28,6% του ΑΕΠ, η κοινωνία είναι αλήθεια προσπαθούσε να αναπτυχθεί και να αφήσει πίσω της την μίζερη Ελλάδα.

Φυσικά και δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχαν ακόμη οι αγκυλώσεις του παρελθόντος ανάμεσα στους Έλληνες, υπήρχε η γραφειοκρατία που λες και είχε βάλει στοίχημα να σταματάει κάθε ρηξικέλευθη και αναπτυξιακή προσπάθεια που γινόταν από Έλληνες πολίτες, ο πληθωρισμός ήταν 7-9% και αυτός με τη σειρά του προσπαθούσε να μειώσει την όποια αύξηση υπήρχε στα οικογενειακά εισοδήματα. Ο ρυθμός ανάπτυξης της Εθνική Οικονομίας ήταν 3,5% – 5%

Συνεχίζοντας την ιστορική αναφορά στα τότε πολιτικά δεδομένα της χώρας μας, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Κατήγγελλε τα πάντα, χωρίς δισταγμό, (συνθήματα της εποχής ήταν ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, Όχι στην ΕΟΚ , Είσαι στην ΕΟΚ , πάθε για την ΕΟΚ ως παράφραση του Είσαι για την ΕΟΚ μάθε για την ΕΟΚ). Η τότε Ενωμένη Αριστερά με ποσοστά περίπου στο 13%, ήταν αντίθετη στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ με κάθε τρόπο. Διοργάνωνε μεγάλες πορείες, συνθηματολογούσε με κάθε τρόπο ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και φυσικά του ΝΑΤΟ.

Η χώρα κάνει, αλλού δειλά & αλλού τολμηρά βήματα εκσυγχρονισμού

Στις 23.8.1980 δημοσιεύεται ο Νόμος 1069 ΦΕΚ Α΄191 :

-Περί κινήτρων δια την ίδρυσιν Επιχειρήσεων Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως- που συνέταξε & υποστήριξε στη Βουλή ο βουλευτής Λαρίσης Γιώργος Σουφλιάς ως Υφυπουργός της Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο νόμος αυτός αποτέλεσε τομή για την τοπική αυτοδιοίκηση. Περιττό να πλατειάσουμε, αλλά αναφέρω ότι με λίγες προσθήκες ισχύει έως σήμερα. Είναι ο νόμος που έλυσε τα χέρια στις δημοτικές αρχές και έδωσε την ευκαιρία στην πόλη μας να ιδρύσει ΔΕΥΑ.

Η Ελλάδα με την μεγάλη πολιτική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να ενταχθεί η χώρα ως ισότιμο μέλος της ΕΟΚ είχε γίνει ήδη κράτος υπό ένταξη και δημιουργούταν έσοδα από τις εισροές κεφαλαίων της ΕΟΚ, διότι ήμαστε κράτος υπό ένταξη και έπρεπε να προετοιμαστούμε σε υποδομές και υπηρεσίες και να συμβαδίσουμε με αυτές της ΕΟΚ.

Ο Γιώργος Σουφλιάς στη συνέχεια έγινε υφυπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη με αρμοδιότητες μεταξύ άλλων τη διαχείριση των πόρων της τότε ΕΟΚ.

Με αυτές τις ιδιότητες ο Γιώργος Σουφλιάς χρηματοδότησε σειρά έργων στο Ν. Λάρισας… (επισημαίνω ότι τότε ο σχεδιασμός, οι αποφάσεις & οι χρηματοδοτήσεις ήταν του Κεντρικού Κράτους ! [μια έρευνα στον τοπικό τύπο της εποχής θα μας πείσει]
Δήμαρχος της πόλης ήταν ο Χονδρονάσιος Αλέξανδρος (1978-1980) όπου ο ίδιος αλλά & το κόμμα του είχαν μια σταθερή και αμετακίνητη πολιτική άποψη : ΕΟΚ & ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο! Και για το λόγο αυτό υπήρχε άρνηση συνεργασίας που καθυστέρησε την απορρόφηση των χρηματοδοτήσεων.

Το Δήμαρχο Χονδρονάσιο Αλέξανδρο, διαδέχθηκε ο Αριστείδης Λαμπρούλης της ιδίας βεβαίως παράταξης.

Όταν λοιπόν ο αείμνηστος Αριστείδης Λαμπρούλης ανέλαβε δήμαρχος, με γνώμονα το καλό της πόλης αναθεώρησε τις κομματικές θέσεις και αποφάσισε να αξιοποιήσει κεφάλαια που είχαν διατεθεί στην πόλη & το δήμο και μέχρι τότε αρνούνταν να απορροφήσουν. Έργα όπως το αποχετευτικό σύστημα της Λάρισας, η πρώτη πεζοδρόμηση του κέντρου της Λάρισας, δημιουργία ΧΥΤΑ στην πόλη μας, η δεύτερη γέφυρα στο ΑΛΚΑΖΑΡ (έργο που δεν εγκαινιάστηκε ποτέ), ήταν έργα που χρηματοδοτήθηκαν και από Ευρωπαϊκούς πόρους, συνεχίστηκαν και αναπτύχθηκαν από όλους τους Δημάρχους της Λάρισας ώστε σήμερα όλοι οι Λαρισαίοι να απολαμβάνουμε σύγχρονες υποδομές και η λασπούπολη να είναι παρελθόν.

Πιστεύω ότι ίσως αυτό πρέπει να πιστώσουμε στο Δήμαρχο Λαμπρούλη: Ότι ξεπέρασε τις κομματικές αγκυλώσεις με γνώμονα την εξέλιξη των υποδομών της πόλης και απορρόφησε τις πιστώσεις.

Συνεπώς για την αποκατάσταση ολόκληρης της αλήθειας στο θέμα αποχετευτικό Λάρισας κλείνω την παρέμβασή μου επαναλαμβάνοντας ότι σχεδιασμός και χρηματοδότηση ξεκινούν από το Γιώργο Σουφλιά και όντως ο δήμαρχος Λαμπρουλης στη θητεία του υλοποίησε το έργο πρότυπο που συνέχισαν με επιτυχία οι Δήμαρχοι που τον διαδέχθηκαν»!

Αν μη τι άλλο, πρόκειται για εμπεριστατωμένη τοποθέτηση και χαίρομαι αφάνταστα για το γεγονός ότι το αρχικό μου άρθρο ήταν εκείνο που προφανώς προκάλεσε τον Ηλία να προχωρήσει στην δική του ανάρτηση, όχι απαραίτητα για να μου απαντήσει (σ.σ. γιατί σ’ αυτή την περίπτωση είναι αντιδεοντολογικό και απαράδεκτο να στέλνεται αυτή σε άλλο μέσο), αλλά για να ανοίξουν τα μάτια οι νεότερες γενιές πολιτικών και πολιτών και να μάθουν ότι η σύμπραξη αντίθετων πολιτικά μεν αλλά άξιων ανθρώπων, μόνο ευεργετική μπορεί να είναι για τον τόπο σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το ίδιο έγινε και με την στήριξη στην ΑΕΛ του ’88, στις ίδιες εκείνες εποχές, που δεν θα είχε την ίδια δυναμική αν δεν είχαν σταθεί στο πλευρό της όλοι, μα όλοι!!!

https://www.pressing.gr/xristos-tsoymar ... teftiko-2/

[stergiosbik]

Κομμουνιστικες πιπες!!!
Αυτα να τα πεις σε τιποτα ιθαγενεις του Αμαζονιου ξεφτιλισμενε και οχι σε μας που ζουμε στην πολη.
Ο Λαμπρουλης ηταν ενας ανυπαρκτος δημαρχος που αν δεν τον "μαστιγωνε" ο Σουφλιας τιποτα δεν θα γινοτανε.
Αλλα τετοιοι τιποτενιοι και ξεφτιλισμενοι ειστε.
Παντα προσπαθειτε να καπηλευτειτε εργα,κοπους και θυσιες αλλων.
Ο Σουφλιας ειναι ο κυριος υπαιτιος των αριστων αυτων υποδομων!!!

[Unique]

Κομμουνιστικες πιπες!!!
Αυτα να τα πεις σε τιποτα ιθαγενεις του Αμαζονιου ξεφτιλισμενε και οχι σε μας που ζουμε στην πολη.
Ο Λαμπρουλης ηταν ενας ανυπαρκτος δημαρχος που αν δεν τον "μαστιγωνε" ο Σουφλιας τιποτα δεν θα γινοτανε.
Αλλα τετοιοι τιποτενιοι και ξεφτιλισμενοι ειστε.
Παντα προσπαθειτε να καπηλευτειτε εργα,κοπους και θυσιες αλλων.
Ο Σουφλιας ειναι ο κυριος υπαιτιος των αριστων αυτων υποδομων!!!

Ετσι. Ξεπάτωσε τους.

[Αρχέλαος]

Και στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως, η λογική του Ν. 1069 οδηγούσε ένα μεγάλο μέρος του κόστους των έργων να επιβαρύνει τους δημότες ενώ ταυτόχρονα είχε χαμηλά επίπεδα δωρεάν χρηματοδότησης. Συγκεκριμένα, παρότι το ποσοστό από το κόστος των έργων ύδρευσης – αποχέτευσης που χρηματοδοτούνταν από πόρους της ΕΟΚ ήταν αρκετά υψηλό, ο Ν. 1069/80 περιόριζε το ύψος της δωρεάν χρηματοδότησης μόνο στο 35%, δεσμεύοντας το υπόλοιπο μέρος της χρηματοδότησης για άλλους σκοπούς. Αυτό ήταν και το μεγάλο «αγκάθι» στην αποδοχή του νόμου αυτού.

Όμως, κατά κοινή ομολογία, το νομοθέτημα αυτό ήταν καλά επεξεργασμένο και σε σωστή κατεύθυνση από λειτουργικής απόψεως (διασφάλιση του κοινωφελούς χαρακτήρα των οργανισμών – επιχειρήσεων που ανήκαν κατά 100% στους οικείους ΟΤΑ, με καινοτόμες αντιλήψεις για την διοίκηση τους κ.λ.π.), ανοίγοντας ορίζοντες και προσφέροντας πραγματική αναβάθμιση του θεσμικού πλαισίου των ΟΤΑ στον συγκεκριμένο τομέα.

Άλλωστε το γεγονός ότι ο νόμος αυτός, με τις αναγκαίες προσαρμογές ή/και βελτιώσεις διατηρείται ακόμα σε ισχύ, επιβεβαιώνει ότι κάθε άλλο παρά ξεπερασμένος θεωρείται. Με λίγα λόγια ο ΑΛ είχε συνειδητοποιήσει πως το θεσμικό εργαλείο που «βρέθηκε μπροστά του» για την ύδρευση – αποχέτευση της πόλης δεν θα έπρεπε να το αφήσει να πάει χαμένο.

Οι διαβουλεύσεις για το θέμα της ένταξης στον Ν. 1069/80 έγιναν και εντός του κόμματος αλλά και εντός της Δημοτικής ομάδας του ΚΚΕ. Όλοι ήταν αποφασισμένοι να μην διαρρεύσουν τις απόψεις τους χωριστά αλλά ενιαία, μόνο μετά την ολοκλήρωση των συζητήσεων.

Ο ΑΛ στις τοποθετήσεις του αποδέχονταν ότι ήταν θέμα αρχής για τον ίδιο και τους συνεργάτες του να αντισταθούν στη λογική των Κυβερνήσεων (με βάση και την τοποθέτηση του κόμματος στη Βουλή), που αντί να ενισχύουν την ΤΑ για την κατασκευή τέτοιου είδους έργων, επέλεγαν για μία ακόμη φορά την επιβάρυνση των φορολογουμένων και κυρίως των λαϊκών στρωμάτων.

Αποδέχονταν επίσης ότι δεν υπήρχαν χρονικά περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις μέσα στους φορείς και στους πολίτες της Λάρισας, (δεδομένου ότι η χρηματοδότηση, των πρώτων Δήμων που θα δημιουργούσαν ΔΕΥΑ στα πλαίσια του νέου νόμου, θα ήταν διασφαλισμένη και άμεση).

Όμως ο ΑΛ δεσμεύτηκε προσωπικά σαν Δήμαρχος για την όσο πιο πλατιά ενημέρωση των πολιτών, την αγωνιστική διεκδίκηση για τροποποιήσεις σε βασικά σημεία του νόμου και την άσκηση μιας πολύ αυστηρής τιμολογιακής πολιτικής, με γνώμονα την δυνατότητα ανταπόκρισης κυρίως των λαϊκών οικογενειών και επαγγελματιών, έτσι ώστε οι πρόσθετες επιβαρύνσεις στους λογαριασμούς να μην προκαλέ-σουν σημαντικές ανατροπές στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς των συμπολιτών.

Κατά την περίοδο των διαβουλεύσεων και λόγω της τήρησης της μυστικότητας στις συζητήσεις, υπήρξαν πολλές και ποικίλες εκτιμήσεις και εικασίες στη Λάρισα, από πρόσωπα, παρατάξεις κ.λ.π. Άλλοι έλεγαν ότι ο ΑΛ δεν θέλει χρήματα από την ΕΟΚ (!), άλλοι προέβλεπαν ότι η Δημοτική παράταξη θα διασπαστεί και θα απωλέσει την πλειοψηφία κ.ο.κ. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Έτσι στις 21 Οκτωβρίου του 1980, το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε την ένταξη της ΔΕΥΑΛ στον Ν. 1069/80 με την θετική ψήφο όλων των δημοτικών παρατάξεων. Η δημοτική ομάδα του ΚΚΕ ψήφισε θετικά, διατυπώνοντας όμως εγγράφως τις επιφυλάξεις της, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσαν και οδηγό των μετέπειτα πρωτοβουλιών του ΑΛ σχετικά με τον Ν. 1069/80, τις πολιτικές επαφές και πιέσεις για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, την πλήρη απόδοση στις ΔΕΥΑ των Ευρωπαϊκών ενισχύσεων, κάτι που δεν ήταν δεδομένο από τις διατάξεις του νόμου και τέλος την συγκρότηση μετώπου διεκδίκησης από τις ΔΕΥΑ όλης της χώρας. Και πράγματι ο ΑΛ, όπως θα δούμε στα επόμενα, τίμησε στο ακέραιο τις πολιτικές του δεσμεύσεις σχετικά με την πορεία των ΔΕΥΑ και τα έργα τους.

Μετά την ένταξη στο Ν. 1069/80 η ΔΕΥΑΛ κυριολεκτικά απογειώθηκε. Με δεδομένο ότι εκείνη την περίοδο η κάλυψη των αναγκών ύδρευσης της πόλης από την Πηνειό (δες επόμενο κεφάλαιο) ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο (ποσοτικά, ποιοτικά και από άποψη υγιεινής), ένα σημαντικό βάρος της «νέας» επιχείρησης έπεφτε πλέον στο μεγάλο έργο της αποχέτευσης. Το έργο αυτό, εκτός από το μέγεθός του και τις μεγάλες οχλήσεις που θα προκαλούσε σε επαγγελματίες και πολίτες, αποτελούσε ταυτόχρονα έναν βασικό πυλώνα στους υπολογισμούς για την αποπληρωμή των δανείων και την βιωσιμότητα της ΔΕΥΑΛ, καθόσον από τις συνδέσεις των οικοδομών με το νέο δίκτυο θα εξασφάλιζε σημαντικά πρόσθετα έσοδα, ενώ ταυτόχρονα θα απάλλασσε τους Λαρισαίους από ανθυγιεινούς και ταυτόχρονα δαπανηρούς στην διαχείριση τους βόθρους.

Το έργο αποχέτευσης της Λάρισας είχε σχεδιαστεί να χρηματοδοτηθεί σε τρεις φάσεις. Η πρώτη περιλάμβανε κεντρικούς συλλεκτήρες, τους βασικούς αγωγούς στο κέντρο και κάποιες συνοικίες, καθώς και το κεντρικό αντλιοστάσιο ακαθάρτων που θα συγκέντρωνε το σύνολο των λυμάτων της πόλης και θα τα οδηγούσε προς τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων (ΕΕΛ), οι οποίες σημειωτέον είχαν προγραμματιστεί για την Τρίτη (και τελευταία) φάση των έργων.

Στην δεύτερη φάση των έργων είχαν συμπεριληφθεί οι κεντρικοί συλλεκτήρες των υπόλοιπων συνοικιών και βεβαίως οι πυκνώσεις του δικτύου στις κεντρικές περιοχές.

Στην τρίτη φάση θα ακολουθούσαν οι πυκνώσεις δικτύου στις υπόλοιπες περιοχές της πόλης και, όπως προαναφέραμε, οι ΕΕΛ (Βιολογικός καθαρισμός).

Ο ΑΛ από την πρώτη στιγμή που ήλθε σε επαφή με το θέμα αυτό αντιλήφθηκε ότι ναι μεν ο σχεδιασμός των φάσεων των έργων που είχε προταθεί ήταν από τεχνικής απόψεως ορθός, όμως η κατασκευή του Βιολογικού καθαρισμού μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής ενός εκτεταμένου δικτύου αποχέτευσης, για αρκετά χρόνια χωρίς επεξεργασία με αποδέκτη τον Πηνειό, θα δημιουργούσε σοβαρούς περιβαλλοντικούς κινδύνους αλλά και απειλή για την δημόσια υγεία. Πρακτικά, χωρίς τον καθαρισμό, το έργο των δικτύων της Α’ φάσης δεν θα ήταν επιτρεπτό να λειτουργήσει, ενώ την ίδια περίοδο οι δανειακές επιβαρύνσεις της επιχείρησης θα συσσωρεύονταν χωρίς δυνατότητα εσόδων προς αποπληρωμή.

Έτσι εξ’ αρχής ο ΑΛ και η Δημοτική Αρχή έθεσαν ως όρο για την ένταξη της ΔΕΥΑΛ στο πρόγραμμα των έργων, την μεταφορά του βιολογικού καθαρισμού στην Α’ φάση, κάτι που τελικά έγινε δεκτό και άρχισε με ταχείς ρυθμούς η υλοποίηση των έργων.

Στο μεταξύ η ΔΕΥΑΛ και κυρίως η τεχνική της υπηρεσία, ενδυναμώθηκε σημαντικά, με την προσθήκη νέων στελεχών στο ήδη έμπειρο και ετοιμοπόλεμο δυναμικό που διέθετε. Τελικά η Α’ φάση των έργων ολοκληρώθηκε επιτυχώς, συμπεριλαμβανομένου του Βιολογικού καθαρισμού, του οποίου τα εγκαίνια έγιναν με επισημότητα τον Σεπτέμβριο του 1989.

Εκείνη την περίοδο ο ΑΛ έγραψε (σε χαιρετισμό του) :

« Σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση να εκτιμήσουμε τη σημασία του έργου στη ζωή και το μέλλον της της πόλης, στην προστασία του περιβάλλοντος και του Πηνειού και παραπέρα στην ανάπτυξη της βιομηχανικής περιοχής στην πόλη μας χωρίς τον κίνδυνο της ρύπανσης του περιβάλλοντος. Η πόλη μας δικαιολογημένα νοιώθει ικανοποίηση και υπερηφάνεια για το πρωτοποριακό και πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα αυτό έργο. Ας ελπίσουμε και ας εργασθούμε όλοι μας να εγκαινιάζουμε συχνά ανάλογα έργα υποδομής και από άποψη του μεγέθους και επίσης της σημασίας σ’ όλους τους τομείς (Υγεία, Πολιτισμό, Αθλητισμό, Πρόνοια, κ.λ.π.).

Πράγματι, έτσι ήταν τα πράγματα. Η ΔΕΥΑΛ υπήρξε ένας άριστος συνεχιστής των προσπαθειών για τον εκσυγχρονισμό της πόλης και ο Α.Λ ένας άξιος ηγέτης στην τεράστια αυτή προσπάθεια που άρχισε εβδομήντα χρόνια πριν από αυτόν (Δήμαρχος Σάπκας) και συνέχισαν με πίστη και επιμονή όλοι οι Δήμαρχοι που ακολούθησαν. Και κατά την εκτίμησή μας με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή μιας πολυετούς συλλογικής και υπεύθυνης προσπάθειας όλων των υγιών δυνάμεων της πόλης, πρέπει να βλέπουμε την υπόθεση της ΔΕΥΑΛ, την «χρυσή» δεκαετία του 1980 και την προσωπική συνεισφορά του Α.Λ. *

* Ο Α.Λ ήταν πραγματικά περήφανος για το έργο και το επίπεδο λειτουργίας της ΔΕΥΑΛ επί των ημερών του (και όχι μόνο) και την έβλεπε σαν υπόδειγμα ενός κοινωφελούς οργανισμού. Έγραψε λίγα χρόνια αργότερα :

«…… Μάλιστα χωρίς καμμιά διάθεση για επανάπαυση και αυταπάτες, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ΔΕΥΑΛ ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο στις υποχρεώσεις της απέναντι στους δημότες, αλλά επιπλέον αποτελεί πραγματικά υπόδειγμα Δημοτικής Επιχείρησης για όλη τη χώρα, κάτι που αναγνωρίζεται από κάθε καλόπιστο κριτή.

Και ίσως, στο σημείο αυτό, δεν θα ήταν άσκοπο να σημειώσουμε πως αυτή η λειτουργία και η δράση της ΔΕΥΑΛ, μιας επιχείρησης με κοινωφελή χαρακτήρα αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε όλους εκείνους που σκόπιμα ισχυρίζονται ότι δήθεν ο κοινωνικοποιημένος τομέας στη χώρα μας δεν μπορεί να έχει «υψηλή απόδοση», «υψηλή παραγωγικότητα» κ.λ.π.

Εμείς αντίθετα πιστεύουμε πως ο τομέας αυτός της οικονομίας της χώρας έχει τεράστιες δυνατότητες για έργο υψηλού επιπέδου, αρκεί να στηρίζεται στο λαό, στους δημότες και βέβαια να του δίνονται από την πολιτεία τα ανάλογα κίνητρα και πλαίσια για τη δράση του, χωρίς εξάρτηση από την κεντρική διοίκηση και γραφειοκρατικές δεσμεύσεις….»

Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό με επικέντρωση στο έργο της ΔΕΥΑΛ, θα κάνουμε μια αναφορά στην δημιουργία του πολύ σημαντικού έργου των νέων σύγχρονων γραφείων της επιχείρησης στον χώρο του υδραγωγείου.

Κατά την περίοδο της πλήρους ανάπτυξης των έργων και ειδικά μετά το 1987, οι υψηλοί ρυθμοί πληθωρισμού οδήγησαν τις τράπεζες να προσφέρουν πολύ υψηλά επιτόκια στους καταθέτες. Η ΔΕΥΑΛ, η οποία συγκέντρωνε για αξιόλογα χρονικά διαστήματα μεγάλα ποσά έως την ώρα της αποπληρωμής των διάφορων εργοληπτικών επιχειρήσεων που κατασκεύαζαν τα έργα, αποτελούσε έναν από τους καλύτερους πελάτες των τραπεζών.

Ο ΑΛ διέβλεψε την ευκαιρία δημιουργίας αξιόλογων πρόσθετων κεφαλαίων από τόκους που θα μπορούσαν να καλύψουν άλλες επενδυτικές ανάγκες, όπως των νέων γραφείων – εγκαταστάσεων της ΔΕΥΑΛ. Τότε λοιπόν ο ΑΛ πρότεινε την κατασκευή των νέων γραφείων, κάτι για το οποίο πάντως είχαν εκφραστεί σοβαρές επιφυλάξεις από τμήμα εργαζομένων που δεν επιθυμούσαν μετακίνηση από το κέντρο.

Ο ΑΛ κατάφερε χωρίς τριβές να υπερβεί τις όποιες αντιρρήσεις και τελικά το έργο μελετήθηκε, κατασκευάσθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί από τους τόκους και κάποια σχετικά μικρή συμβολή από τα τρέχοντα έσοδα της ΔΕΥΑΛ, ολοκληρώθηκε το 1994 και εγκαινιάσθηκε στις αρχές του 1995 (ήδη ο ΑΛ είχε αποχωρήσει από την θέση του Δημάρχου).

Τα νέα γραφεία της ΔΕΥΑΛ αποτέλεσαν ένα συγκρότημα αντάξιο του μεγέθους του έργου και της σημασίας της ΔΕΥΑΛ και παραμένει ένα κόσμημα για την πόλη της Λάρισας.

https://www.ypethe.gr/archive/afieroma- ... reysis-tis


Επίσης,
Π.χ.


Είστε εδώ
Αρχική » Βιβλιοθήκη
ΑΦΙΕΡΩΜΑ – Αριστείδης Λαμπρούλης, Κεφάλαιο IΙΙ. Η «απεξάρτηση» του συστήματος ύδρευσης της Λάρισας από τον Πηνειό ποταμό



Όπως προαναφέραμε, οι αγώνες για σύγχρονες εγκαταστάσεις ύδρευσης, με υδροδότηση από τον Πηνειό και με παροχέτευση υγιεινού νερού στους Λαρισαίους, άρχισαν την δεκαετία του 1920 και ολοκληρώθηκαν επιτυχώς στο τέλος της ίδιας δεκαετίας (δες κεφάλαιο ΙΙ και παράρτημα 1).

Τα έργα αυτά άντεξαν στον χρόνο και η πόλη είχε διασφαλίσει επί δεκαετίες την λύση σε ένα πρόβλημα πολύ σοβαρό, για κάθε Δημοτική Αρχή.

Όμως η μεγάλη ανάπτυξη της Λάρισας, ιδιαίτερα μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, την Γερμανοϊταλική κατοχή και τον εμφύλιο, και ειδικά τις δεκαετίες 1970 – 1980, έδειξαν ότι το σύστημα υδροδότησης από τον Πηνειό είχε πλέον κλείσει τον κύκλο της ζωής του. Το πρόβλημα φυσικά δεν ήταν (κυρίως) ποσοτικό αλλά πρόβλημα συνολικής διαχείρισης των υδάτων του ποταμού. Η εκτεταμένη χρήση του νερού για αρδεύσεις αλλά και η ρύπανση από την Βιομηχανία και την Γεωργία καθιστούσαν ήδη δύσκολο το έργο της ΔΕΥΑΛ και προβλημάτιζαν την Δημοτικές αρχές. Όμως, ειδικά μετά την δεκαετία 1970, άρχισαν ανεξέλεγκτα και οι αυθαίρετες παρεμβάσεις στο ποτάμι (φράγματα συγκράτησης νερού στο ποτάμι από αγρότες, υπεραντλήσεις κ.λ.π.) κατά την θερινή αρδευτική περίοδο και παράλληλα ο έλεγχος των βιομηχανικών αποβλήτων ήταν (επιεικώς) ελλιπής.

Ας σημειωθεί επίσης ότι με την ανέγερση πολύ υψηλών κτιρίων και την συνεχή επέκταση της πόλης τις δεκαετίες 1970 – 1980, υπήρχε έντονο και το πρόβλημα της χαμηλής πίεσης του νερού στους υψηλούς ορόφους. Όλα λοιπόν έδειχναν πως είχε έλθει η ώρα για αναζήτηση νέων πηγών και συστήματος υδροδότησης. Ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα που προστέθηκε σε όλα τα παραπάνω ήταν και η παλαιότητα του δικτύου ύδρευσης της πόλης, οι συχνές ζημιές (σπασίματα, διαρροές, κ.λ.π.), καθώς και η ανάγκη χρησιμοποίησης νέων υλικών στους σωλήνες.

Την περίοδο εκείνη, μετά την επανεκλογή του Α.Λ κατά τις εκλογές (Φθινόπωρο 1981), η νέα διοίκηση της ΔΕΥΑΛ επικεντρώθηκε πολύ σοβαρά στο θέμα της ύδρευσης, παράλληλα με την κατασκευή έργων αποχέτευσης.

Έγραφε ο ΑΛ για την ύδρευση – αποχέτευση (1982) :

« ….Τα ζητήματα αυτά, παρά την φαινομενική τους απλότητα παρουσιάζουν μεγάλες δυσχέρειες στην καθημερινή ζωή αλλά και στην προοπτική αντιμετώπισή τους. Συνδέονται πρώτα απ’ όλα με την ανάπτυξη της πόλης αποτελώντας ταυτόχρονα και προϋποθέσεις γι’ αυτή την ανάπτυξη αφού είναι βασικά έργα υποδομής. Σήμερα στην πόλη μας το πρόβλημα γίνεται πιο σύνθετο γιατί το κόστος των έργων αυτών είναι πολύ υψηλό και συγχρόνως η αναγκαιότητα για γρήγορη εκτέλεσή τους είναι αναμφισβήτητη. Οι ανάγκες για ύδρευση στους νέους οικισμούς με την επέκταση του σχεδίου πόλης, η απαραίτητη ανακαίνιση και συντήρηση του δικτύου ύδρευσης καθώς και τα μεγάλα έργα της αποχέτευσης και καθαρισμού λυμμάτων υπήρξαν το βασικό μέλημα της Διοίκησης της ΔΕΥΑΛ στα 3 χρόνια της θητείας της……»

Ένα πρώτο βήμα, σαν προσωρινό μέτρο, για την αντιμετώπιση των χαμηλών πιέσεων στους υψηλούς ορόφους των κτιρίων, υπήρξε η τοποθέτηση ειδικού αντλητικού συγκροτήματος (booster), με αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, να καταργηθούν τα γνωστά «μηχανάκια» των ιδιοκτητών.

Σε ότι αφορά στο παλιό δίκτυο ύδρευσης της πόλης εντάθηκαν οι προσπάθειες ανακαίνισής του με παράλληλη αντικατάσταση μικρών διατομών που ήταν επιβεβλημένη, ιδιαίτερα με την «ευκαιρία» που προσφέρονταν από τις συνεχείς εκσκαφές στους δρόμους της πόλης για τα έργα αποχέτευσης.

Τότε το ΔΣ της ΔΕΥΑΛ έλαβε την πολύ σημαντική απόφαση να εκπονήσει με δικές της δαπάνες την ολοκληρωμένη μελέτη ύδρευσης της πόλης, η οποία αφορούσε αφενός στην διανομή του νερού (νέα δίκτυα, μικρές διατομές, πρόβλημα πίεσης, νέες δεξαμενές Μεζούρλου και Αγ. Παρασκευής, αντί του ξεπερασμένου υδατόπυργου κ.λ.π.), αφετέρου στις νέες πηγές υδροληψίας και την υποκατάσταση του Πηνειού.

Πράγματι η μελέτη παραδόθηκε έγκαιρα και έδειξε ότι η πόλη θα μπορεί να υδρεύεται από υπόγειους υδροφορείς βόρεια της Λάρισας, με πιο σημαντικό (για το μέλλον) τον καρστικό υδροφορέα Κουτσοχέρου - Δαμασίου – Τυρνάβου.

Ας σημειωθεί, στο σημείο αυτό, ότι στην διερεύνηση των νέων πηγών υδροδότησης, στην αξιολόγηση των προτάσεων των μελετών που παραδόθηκαν στην ΔΕΥΑΛ αλλά και στην εφαρμογή του προγράμματος ανόρυξης νέων γεωτρήσεων, αποφασιστική ήταν η βοήθεια που προσφέραν οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δημοσίου, με βασικό σύμβουλο και συνεργάτη τον άριστο επιστήμονα, αλλά παράλληλα σεμνό και υπεύθυνο, γεωλόγο Μάρκο Θάνο.

Ήδη από το 1986 και μετά, είχαν ανορυχθεί για λογαριασμό της ΔΕΥΑΛ γεωτρήσεις στις περιοχές Γιάννουλης και Αμπελώνα και, όπως έδειχναν τα πράγματα, θα υπήρχε μια αξιόλογη (χρονικά) περίοδος μετάβασης από τον Πηνειό σε άλλες πηγές υδροδότησης.

Το καλοκαίρι του 1988 υπήρξε ένα έκτακτο (αλλά όχι απρόσμενο) περιστατικό. Αγρότες στην περιοχή Αμυγδαλέας, λίγα χιλιόμετρα πριν το σημείο υδροληψίας της ΔΕΥΑΛ, έκλεισαν ανεύθυνα με πρόχειρο φράγμα τον ποταμό, διακόπτοντας σταδιακά την ροή του Πηνειού και την υδροδότηση της πόλης. Δημιουργήθηκε αναστάτωση στην πόλη και οι πολίτες (δικαίως) αγανάκτησαν. Πράγματι, η ΔΕΥΑΛ στο συγκεκριμένο περιστατικό δεν στάθηκε στο ύψος της. Το πρόβλημα αποκαταστάθηκε μερικές μέρες αργότερα. Όμως οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες. Παρά τις προφανείς σοβαρές διοικητικές και υπηρεσιακές ευθύνες που υπήρξαν, ιδιαίτερα στο στελεχιακό δυναμικό της ΔΕΥΑΛ, ο ΑΛ, ως πρόεδρος και Δήμαρχος, δεν έκανε αποδεκτή την παραίτηση του Διευθύνοντος Συμβούλου που υποβλήθηκε άμεσα, ανέλαβε ενώπιον του Δημοτικού Συμβουλίου την αποκλειστική ευθύνη για το συμβάν και υποσχέθηκε άμεσες λύσεις.

Πράγματι, η ΔΕΥΑΛ, έχοντας πλήρεις και ολοκληρωμένες μελέτες, υπέβαλε προς το αρμόδιο Υπουργείο Εσωτερικών την πρόταση ύψους 2,2 δις δρχ. για ένταξη στο πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων της κατασκευής αγωγών μήκους περίπου 11 χιλιομέτρων, για μεταφορά νερού από σύστημα γεωτρήσεων βόρεια της πόλης. Με ταχύτατες διαδικασίες και κατάλληλες κινήσεις του ΑΛ, εξασφαλίστηκαν οι σχετικές πιστώσεις και σε ελάχιστο χρόνο, μόλις τρεις μήνες (!), υλοποιήθηκαν τα έργα.

Επίσης, με καλά συντονισμένες κινήσεις και την υποστήριξη του τότε Νομάρχη Λάρισας Κουκουλάκη, παρακάμφθηκαν επιφυλάξεις και αντιρρήσεις ορισμένων κοινοτήτων για να χρησιμοποιηθούν από την ΔΕΥΑΛ οι γεωτρήσεις που βρίσκονταν στα όρια τους. Μετά από όλα αυτά, το καλοκαίρι του 1989 βρήκε την ΔΕΥΑΛ πανέτοιμη να προσφέρει πλέον ακόμη και το 100% των αναγκών ύδρευσης της πόλης, αυτή τη φορά χωρίς τον Πηνειό.


Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο σχετικά με την ύδρευση της πόλης, θεωρούμε σκόπιμη μια αναφορά στην τιμολογιακή πολιτική της ΔΕΥΑΛ μετά την ένταξή της στο Ν. 1069/80.

Ως γνωστόν ο νόμος αυτός επέβαλε σοβαρές πρόσθετες επιβαρύνσεις για τους πολίτες – καταναλωτές νερού (π.χ. 80% επί της αξίας του νερού που καταναλώνεται) ώστε οι ΔΕΥΑ να συγκεντρώνουν χρήματα για αποπληρωμή των δανειακών τους υποχρεώσεων.

Συνεπώς κρίσιμο θέμα για την βιωσιμότητα της επιχείρησης (μιας επιχείρησης όλης της πόλης) αλλά κυρίως για τις «αντοχές» των δημοτών ήταν ο καθορισμός της βασικής τιμής του νερού.

Το πρόβλημα τιμολόγησης ήταν ιδιαίτερα περίπλοκο. Οι βασικές παράμετροι που καθόριζαν κάθε φορά την πολιτική απόφαση του ΔΣ της ΔΕΥΑΛ ήταν συχνά αστάθμητοι και μεταβαλλόμενοι (συνεχείς αυξήσεις ηλεκτρικού ρεύματος, υλικών, μισθών κ.λ.π.) ενώ ο πληθωρισμός, πολύ υψηλός, σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια των ετών που άσκησε διοίκηση ο ΑΛ.

Κάθε χρόνο, όταν συντάσσονταν ο προϋπολογισμός της επιχείρησης, το θέμα αυτό αποτελούσε έναν πονοκέφαλο όχι μόνο για τον ΑΛ, αλλά και όσα πολιτικά στελέχη έβλεπαν κινδύνους πολιτικού κόστους της Δημοτικής Αρχής και γενικότερα του κόμματος. Συχνά υπήρξαν προτάσεις για «πάγωμα» της τιμής, κάτι που πρακτικά σήμαινε μείωση των εσόδων της επιχείρησης λόγω πληθωρισμού. Στο θέμα αυτό ο ΑΛ είχε ισχυρή άποψη. Ναι μεν ήθελε (και το πέτυχε) η τιμή του νερού να μην ξεφύγει από ένα ύψος, πάνω από το οποίο μία λαϊκή οικογένεια δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί (όπως π.χ. συμβαίνει σήμερα με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και φυσικού αερίου). Από την άλλη όμως έδινε σαφές μήνυμα στον πολιτικό του περίγυρο ότι δεν θα επιτρέψει για λόγους πρόσκαιρων εντυπώσεων να τεθεί σε κίνδυνο η βιωσιμότητα της ΔΕΥΑΛ και η ολοκλήρωση των έργων.

Πράγματι κάθε χρόνο η ΔΕΥΑΛ έπαιρνε απόφαση για λελογισμένη αύξηση της τιμής του νερού, πάντοτε κατώτερη του ύψους του πληθωρισμού και τελικά κατάφερε επί των ημερών του ΑΛ να διατηρήσει την τιμή του νερού της Λάρισας κάτω από το μέσο όρο των αντίστοιχων τιμών νερού των άλλων πόλεων, παρότι το σύστημα υδροδότησης της πόλης μας ήταν συχνά πολύ πιο δαπανηρό (π.χ. ενεργοβόρες αντλήσεις από γεωτρήσεις) σχετικά με άλλες περιοχές που διέθεταν πηγές άμεσης τροφοδοσίας.

Με την ίδια λογική ο ΑΛ αντιμετώπιζε και όλες εκείνες τις παραμέτρους που θα επιβάρυναν το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης, με πιο χαρακτηριστική αυτή των άσκοπων προσλήψεων, ασκώντας πολύ προσεκτική πολιτική στο θέμα αυτό, διατηρώντας όμως ένα υψηλό επίπεδο εξυπηρέτησης των δημοτών.

Είναι μάλιστα ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ενώ η ΔΕΥΑΛ ήταν την εποχή του ΑΛ η μεγαλύτερη σε κύκλο εργασιών αντίστοιχη επιχείρηση της χώρας (πλην Αθήνας, Θεσσαλονίκης) και είχε ήδη επανδρώσει την μονάδα επεξεργασίας λυμάτων, υπήρξαν άλλες ΔΕΥΑ όπου ο αριθμός εργαζομένων ήταν μεγαλύτερος, με την γνωστή λογική των διορισμών «εξυπηρέτησης», κάτι που δυστυχώς οδήγησε ορισμένες από αυτές (ευτυχώς λίγες) σε πολύ μεγάλα οικονομικά προβλήματα.


https://www.ypethe.gr/archive/afieroma- ... is-larisas

[nostromos]

Θα μάθουμε ποτέ γιατί είχε κλείσει τον ζωολογικό κήπο της Λάρισας;

καλα εκανε και τον εκλεισε ... ειχε 10 παγωνια , 5 αγριοκατσικα και κατι μουλαρια καθως και ενα ψωραλεο λυκο που ηταν να τον λυπασαι τον αμοιρο... ειχαν ερθει κατι πρωτα ξαδερφια απο το Σικαγο και πηγαμε βολτα Αλκαζαρ να τους δειξω τα αξιοθεατα το κλειστο γυμναστηριο και το ζωολογικο κηπο ...για το κλειστο ειπαν οτι ειχαν ενα μεγαλυτερο στο σχολειο αλλα ειχε και παρκε και οχι πλακακι και για τον ζωολογικο κηπο τιποτε ... οταν αργοτερα μετα απο χρονια ειδα εικονες απο το zoo του Σικαγο δαγκωθηκα απο ντροπη

[Exodus]

Θα μάθουμε ποτέ γιατί είχε κλείσει τον ζωολογικό κήπο της Λάρισας;

Για να σας βάλει στα κλουβιά.

[Golden Age]

Θα μάθουμε ποτέ γιατί είχε κλείσει τον ζωολογικό κήπο της Λάρισας;

καλα εκανε και τον εκλεισε ... ειχε 10 παγωνια , 5 αγριοκατσικα και κατι μουλαρια καθως και ενα ψωραλεο λυκο που ηταν να τον λυπασαι τον αμοιρο... ειχαν ερθει κατι πρωτα ξαδερφια απο το Σικαγο και πηγαμε βολτα Αλκαζαρ να τους δειξω τα αξιοθεατα το κλειστο γυμναστηριο και το ζωολογικο κηπο ...για το κλειστο ειπαν οτι ειχαν ενα μεγαλυτερο στο σχολειο αλλα ειχε και παρκε και οχι πλακακι και και τον ζωολογικο κηπο τιποτε ... οταν αργοτερα μετα απο χρονια ειδα εικονες απο το zoo του Σικαγο δαγκωθηκα απο ντροπη

Εγώ θυμάμαι μια μαϊμού. Θα μπορούσε να 'χε αξιοποιηθεί πάντως.

[nyxtovios]

Θα μάθουμε ποτέ γιατί είχε κλείσει τον ζωολογικό κήπο της Λάρισας;

Για να σας βάλει στα κλουβιά.

[nyxtovios]

Θα μάθουμε ποτέ γιατί είχε κλείσει τον ζωολογικό κήπο της Λάρισας;

καλα εκανε και τον εκλεισε ... ειχε 10 παγωνια , 5 αγριοκατσικα και κατι μουλαρια καθως και ενα ψωραλεο λυκο που ηταν να τον λυπασαι τον αμοιρο... ειχαν ερθει κατι πρωτα ξαδερφια απο το Σικαγο και πηγαμε βολτα Αλκαζαρ να τους δειξω τα αξιοθεατα το κλειστο γυμναστηριο και το ζωολογικο κηπο ...για το κλειστο ειπαν οτι ειχαν ενα μεγαλυτερο στο σχολειο αλλα ειχε και παρκε και οχι πλακακι και και τον ζωολογικο κηπο τιποτε ... οταν αργοτερα μετα απο χρονια ειδα εικονες απο το zoo του Σικαγο δαγκωθηκα απο ντροπη

Εγώ θυμάμαι μια μαϊμού. Θα μπορούσε να 'χε αξιοποιηθεί πάντως.

Μπα, έχει πολλές έξω από τα κλουβιά πλέον