sharp έγραψε: ↑08 Νοέμ 2023, 14:50
Καλά, εντάξει. Τά έχουμε ξαναπεί και δεν τα καταλαβαίνεις.
Εκτός αυτού το λες και μόνος σου.
ενόψει της ένταξης στην ΟΝΕ.
Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι δεν καταλαβαίνεις.
Και αυτός ο Καζακικός μύθος ότι χώρες που έχουν εσωτερικό χρέος δεν φαληρίζουν καλό είναι να τελειώνει.
Ο Καζάκης δεν ξέρω τι γράφει, γνωρίζω όμως τι έλεγαν οι Χαρδούβελης και Ζολώτας.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ παρέθεσα και τεκμήρια, εσύ ούτε ένα στοιχείο.
Η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας ήταν αξιόλογη και το 1989 και το 1990 και το 1996.
Επίσης, η χώρα δεν είχε υπερπληθωρισμό, παρά μόνο στην κατοχή, ενώ ουσιαστικά δεν...τύπωνε αβέρτα χρήμα, διότι επιτρεπόταν έτσι να χρηματοδοτεί μόνο μέχρι το 10% του δημοσιονομικού της ελλείμματος, με νόμο ήδη από το 1982.
Άρα η τελευταία εικόνα δείχνει ότι δεν γνωρίζεις τον μηχανισμό και τα δεδομένα, θα εξηγηθούν ακολούθως.
Επί δραχμής, το χρέος της χώρας ήταν κυρίως εσωτερικό.
Το εσωτερικό χρέος παίρνει απο τον φορολογούμενο πολίτη και δίνει στον κάτοχο του ομολόγου τίτλου,δηλαδή η μία πράξη αντισταθμίζει την άλλη.
Π.χ. ο Σταμάτης αγοράζει έντοκα γραμμάτια και κάποιος άλλος,ο Νίκος,φορολογείται για να πληρωθούν,δηλαδή στον εσωτερικό δανεισμό η μία πράξη ακυρώνει την άλλη.
Έτσι,οι μισοί έλληνες πληρώνουν τόκο στους άλλους μισούς και το ελληνικό κράτος εισπράττει φόρο και δεν υφίσταται διαρροή εισοδήματος στην αλλοδαπή.
Στην Ελλάδα βέβαια είχαμε και άλλα εργαλεία εσωτερικού δανεισμού απλώς το έθεσα απλουστευτικά.
Πρόκειται δηλαδή για καθαρή αναδιανεμητική διαδικασία των δεδομένων πόρων εντός του συστήματος και έτσι χρωστάμε στον εαυτό μας.
Το εξωτερικό χρέος μεταφέρει πόρους απο τους φορολογούμενους της ημεδαπής προς το εξωτερικό με αποτέλεσμα την καθαρή μείωση του πλούτου της χώρας. Ο Σταμάτης πληρώνει τόκο στον Χάνς.
Για αυτό και όλες οι χρεοκοπίες της χώρας συνέβησαν είτε με άλλο νόμισμα ή με εξωτερικό δανεισμό κυρίως ή με τον κανόνα του χρυσού επί Βενιζέλου.
Να σου πω και ένα...μυστικό.
Το πρόβλημα στο εσωτερικό χρέος ήταν ότι απομυζούσε πόρους που αντί να διοχετεύονται σε παραγωγικούς σκοπούς, όδευαν στην κατανάλωση.
Αυτό οδηγεί σε στασιμότητα, όχι όμως χρεοκοπία.
Συν το ότι τα δάνεια αναχρηματοδοτούνταν με χαμηλότερα επιτόκια και με μικρότερο χρονικό ορίζονται. Δεν είναι ότι το 2010 έληξαν δάνεια του 1985 ή του 1990 ή του 1994, ελάχιστα και μικρά ποσά υπήρξαν για τέτοιες περιπτώσεις.
Με τον αφειδή δανεισμό των Καραμανλή και δευτερευόντως Σημίτη, με παροχές κλπ. επήλθε η χρεοκοπία, για λόγους που έχουν αναλυθεί.
Τώρα, αν σε κάποιον δείχνεις με τα δάκτυλα το φεγγάρι και εκείνος κοιτάει τα δάκτυλα και όχι το φεγγάρι, παραμένει δικό του ζήτημα.
"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"