SpoilerShow
«ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΔΕΣ»: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ;
1. Χιλιάδες αναγνώστες της «Καθημερινής» (φύλλο της 28.02.24) κατάπληκτοι διάβασαν τα παντοειδή επιτεύγματα ενος σύγχρονου Έλληνα, με την αφορμή της απροσδόκητης εκδημίας του – πρόκειται για τον [εικονιζόμενο] Κώστα Αποστολίδη, τον Μηχανικό, τον βιομήχανο, τον εφευρέτη, τον ευεργέτη, τον Δραμινό. Αυτόν ο οποίος, χάρις στην πρώτη προσωπική ευρεσιτεχνία-του για τη θωράκιση οποιουδήποτε ηλεκτρικού εξοπλισμού (ραντάρ, σταθμών κινητής τηλεφωνίας, εγκαταστάσεων ανεμογεννητριών κ.ά.) έναντι κάθε κρουστικής υπέρτασης (λ.χ. κεραυνών), έγινε ο παγκόσμιος παραγωγός και προμηθευτής ειδικών εξαρτημάτων. Αυτόν ο οποίος διηύθυνε (απ’ τη Δράμα πάντοτε) τα εργοστάσιά-του σε τρείς χώρες και σε τρείς πολιτείες των ΗΠΑ.
Οι αναγνώστες των πρώτων επικηδείων λόγων παρετήρησαν μια κοινή έκφραση σε δύο απ’ αυτούς τους λόγους: «Άν η Ελλάδα είχε κι άλλους Αποστολίδηδες» (Α. Παπαχελάς, Δ. Παπαλεξόπουλος). Αλλα και άλλες δυό εκφράσεις, σε κάτι ανάλογο παραπέμπουν: «Ασίγαστο όραμα προόδου» και «Ενας εκπρόσωπος της δημιουργικής Ελλάδας» (Μ. Πουρνάρα, Μ. Λυχούνας).
2. Θα υποστηρίξω τώρα ότι, ο Αποστολίδης κι όσοι λίγοι άλλοι αποστολίδηδες λειτουργούν σ’ αυτή τη Χώρα, ενδέχεται να συνιστούν μια πρόκληση για τη διατύπωση μιας αιρετικής πολιτικής θεωρίας. «Αιρετικής», διότι δέν προβλέπεται βέβαια απ’ τις πολιτικές μεγαθεωρίες της εποχής.
Η εναλλακτική αυτή θεωρία θα εκκινούσε απ’ τη μικρή κλίμακα του τόπου επιρροής του κάθε πετυχημένου «αποστολίδη» – λ.χ. τμήματος της Δράμας στη παρούσα περίπτωση. Η (απλοϊκή, έστω) ιδέα θα ήταν πως άν οι συνέπειες της δράσης ενος «αποστολίδη» ήσαν σαφώς ευνοϊκές για την τοπική κοινωνία, τότε εύλογο είναι να ελπίσομε οτι η επανάληψη αυτού του προτύπου για όλες τις τοπικές κοινωνίες της Χώρας, θα επέφερε την ευδαιμονία του Λαού μας – στόχος που χαρακτηρίζει (στα χαρτιά πάντοτε) κάθε πολιτική θεωρία. Προτού πάντως να κρίνομε την ουτοπική αυτή ελπίδα, οφείλομε να έχομε ξεκαθαρίσει οτι οι πιοπάνω «ευνοϊκές» συνέπειες στην τοπική κοινωνία, νοούνται πολυδιάστατες, κι όχι μόνον μεγεθυντικά οικονομικές – κι αυτό είναι πολύ δυσκολότερο. Ο Κ. Αποστολίδης όμως το είχε επιτύχει: Καί εργασιακή ειρήνη είχε, καί ενεργό κοινωνική δράση είχε καί προσωπικές χορηγικές πρωτοβουλίες έπαιρνε – πέραν της άμεσης συμβολής στην τοπική οικονομική ανάπτυξη.
3. Άν λοιπόν θέσομε ως πολιτικόν στόχο τον μεσοπρόθεσμο πολλαπλασιασμό των «αποστολίδηδων» στη Χώρα, πώς θα μπορούσαμε να τον επιτύχομε; Δυστυχώς, εδώ δέν χωράει πολλή πρωτοτυπία, αλλα θα τα ξαναπούμε: Όλη η Παιδεία (περιλαμβανομένου και του 15-ετούς πλάνου Ηθοπαιδείας) θα αναβαθμισθεί πρώτα στα λαϊκά ενδιαφέροντα – προτού γίνει οργανωτικό / οικονομικό / συντεχνιακό ζήτημα. Κάποτε θα το πάρομε απόφαση – πολιτική απόφαση: «Για να φύγει η μιζέρια, μας χρειάζονται ξεφτέρια». Οι χρόνιες ασθένειες δέν θεραπεύονται με περιστασιακά παυσίπονα. Ύστερα, ο μυστηριώδης (και ιστορικά διαψευσμένος) ρομαντισμός «όλα τα καλά πρέπει να προέρχονται μόνο από το Κράτος», θα αποφενακισθεί χάρις στην ευρεία διάδοση σχετικών επιστημονικών αναλύσεων – χωρίς να χρειάζονται αμφιμερείς κομματικές φωνασκίες. Ενώ, (ακολουθώντας το παράδειγμα του Κ. Αποστολίδη, του Α. Πετζετάκη κ.ά.) θα χρειασθεί και μια άλλη μεσοπρόθεσμη συστηματική προσπάθεια, να μπολιάσουμε τις ελληνικές επιχειρήσεις με την πρωτεΐνη της Έρευνας: Έχω επίγνωση των συνθηκών οι οποίες κρατούν απελπιστικώς χαμηλά το ποσοστό της συμμετοχής των επιχειρήσεων αυτών στην εθνική έρευνα. Η βραχυχρόνια απαίτηση απόδοσης του οικογενειακού κεφαλαίου (έναντι της πιό μακρόχρονης προοπτικής της εφαρμοσμένης έρευνας), καθώς και οι χαμηλές τιμές των αντίστοιχων εισαγομένων προϊόντων, συμβάλλουν σ’ αυτήν την ανεπάρκειά μας. Έχουν όμως μελετηθεί πολλά σχετικά μέτρα αντίστασης, το κυριότερο των οποίων φεύ, είναι η παραγωγή «επαναστατικών» ιδεών – που δέν υπόκεινται ακόμη στον παγκόσμιο ανταγωνισμό! Αλλ’ αυτό απαιτεί «κλίμα» έρευνας και Άτομα εμπνευσμένα…
1. Χιλιάδες αναγνώστες της «Καθημερινής» (φύλλο της 28.02.24) κατάπληκτοι διάβασαν τα παντοειδή επιτεύγματα ενος σύγχρονου Έλληνα, με την αφορμή της απροσδόκητης εκδημίας του – πρόκειται για τον [εικονιζόμενο] Κώστα Αποστολίδη, τον Μηχανικό, τον βιομήχανο, τον εφευρέτη, τον ευεργέτη, τον Δραμινό. Αυτόν ο οποίος, χάρις στην πρώτη προσωπική ευρεσιτεχνία-του για τη θωράκιση οποιουδήποτε ηλεκτρικού εξοπλισμού (ραντάρ, σταθμών κινητής τηλεφωνίας, εγκαταστάσεων ανεμογεννητριών κ.ά.) έναντι κάθε κρουστικής υπέρτασης (λ.χ. κεραυνών), έγινε ο παγκόσμιος παραγωγός και προμηθευτής ειδικών εξαρτημάτων. Αυτόν ο οποίος διηύθυνε (απ’ τη Δράμα πάντοτε) τα εργοστάσιά-του σε τρείς χώρες και σε τρείς πολιτείες των ΗΠΑ.
Οι αναγνώστες των πρώτων επικηδείων λόγων παρετήρησαν μια κοινή έκφραση σε δύο απ’ αυτούς τους λόγους: «Άν η Ελλάδα είχε κι άλλους Αποστολίδηδες» (Α. Παπαχελάς, Δ. Παπαλεξόπουλος). Αλλα και άλλες δυό εκφράσεις, σε κάτι ανάλογο παραπέμπουν: «Ασίγαστο όραμα προόδου» και «Ενας εκπρόσωπος της δημιουργικής Ελλάδας» (Μ. Πουρνάρα, Μ. Λυχούνας).
2. Θα υποστηρίξω τώρα ότι, ο Αποστολίδης κι όσοι λίγοι άλλοι αποστολίδηδες λειτουργούν σ’ αυτή τη Χώρα, ενδέχεται να συνιστούν μια πρόκληση για τη διατύπωση μιας αιρετικής πολιτικής θεωρίας. «Αιρετικής», διότι δέν προβλέπεται βέβαια απ’ τις πολιτικές μεγαθεωρίες της εποχής.
Η εναλλακτική αυτή θεωρία θα εκκινούσε απ’ τη μικρή κλίμακα του τόπου επιρροής του κάθε πετυχημένου «αποστολίδη» – λ.χ. τμήματος της Δράμας στη παρούσα περίπτωση. Η (απλοϊκή, έστω) ιδέα θα ήταν πως άν οι συνέπειες της δράσης ενος «αποστολίδη» ήσαν σαφώς ευνοϊκές για την τοπική κοινωνία, τότε εύλογο είναι να ελπίσομε οτι η επανάληψη αυτού του προτύπου για όλες τις τοπικές κοινωνίες της Χώρας, θα επέφερε την ευδαιμονία του Λαού μας – στόχος που χαρακτηρίζει (στα χαρτιά πάντοτε) κάθε πολιτική θεωρία. Προτού πάντως να κρίνομε την ουτοπική αυτή ελπίδα, οφείλομε να έχομε ξεκαθαρίσει οτι οι πιοπάνω «ευνοϊκές» συνέπειες στην τοπική κοινωνία, νοούνται πολυδιάστατες, κι όχι μόνον μεγεθυντικά οικονομικές – κι αυτό είναι πολύ δυσκολότερο. Ο Κ. Αποστολίδης όμως το είχε επιτύχει: Καί εργασιακή ειρήνη είχε, καί ενεργό κοινωνική δράση είχε καί προσωπικές χορηγικές πρωτοβουλίες έπαιρνε – πέραν της άμεσης συμβολής στην τοπική οικονομική ανάπτυξη.
3. Άν λοιπόν θέσομε ως πολιτικόν στόχο τον μεσοπρόθεσμο πολλαπλασιασμό των «αποστολίδηδων» στη Χώρα, πώς θα μπορούσαμε να τον επιτύχομε; Δυστυχώς, εδώ δέν χωράει πολλή πρωτοτυπία, αλλα θα τα ξαναπούμε: Όλη η Παιδεία (περιλαμβανομένου και του 15-ετούς πλάνου Ηθοπαιδείας) θα αναβαθμισθεί πρώτα στα λαϊκά ενδιαφέροντα – προτού γίνει οργανωτικό / οικονομικό / συντεχνιακό ζήτημα. Κάποτε θα το πάρομε απόφαση – πολιτική απόφαση: «Για να φύγει η μιζέρια, μας χρειάζονται ξεφτέρια». Οι χρόνιες ασθένειες δέν θεραπεύονται με περιστασιακά παυσίπονα. Ύστερα, ο μυστηριώδης (και ιστορικά διαψευσμένος) ρομαντισμός «όλα τα καλά πρέπει να προέρχονται μόνο από το Κράτος», θα αποφενακισθεί χάρις στην ευρεία διάδοση σχετικών επιστημονικών αναλύσεων – χωρίς να χρειάζονται αμφιμερείς κομματικές φωνασκίες. Ενώ, (ακολουθώντας το παράδειγμα του Κ. Αποστολίδη, του Α. Πετζετάκη κ.ά.) θα χρειασθεί και μια άλλη μεσοπρόθεσμη συστηματική προσπάθεια, να μπολιάσουμε τις ελληνικές επιχειρήσεις με την πρωτεΐνη της Έρευνας: Έχω επίγνωση των συνθηκών οι οποίες κρατούν απελπιστικώς χαμηλά το ποσοστό της συμμετοχής των επιχειρήσεων αυτών στην εθνική έρευνα. Η βραχυχρόνια απαίτηση απόδοσης του οικογενειακού κεφαλαίου (έναντι της πιό μακρόχρονης προοπτικής της εφαρμοσμένης έρευνας), καθώς και οι χαμηλές τιμές των αντίστοιχων εισαγομένων προϊόντων, συμβάλλουν σ’ αυτήν την ανεπάρκειά μας. Έχουν όμως μελετηθεί πολλά σχετικά μέτρα αντίστασης, το κυριότερο των οποίων φεύ, είναι η παραγωγή «επαναστατικών» ιδεών – που δέν υπόκεινται ακόμη στον παγκόσμιο ανταγωνισμό! Αλλ’ αυτό απαιτεί «κλίμα» έρευνας και Άτομα εμπνευσμένα…