Αρίστος έγραψε: ↑22 Απρ 2024, 09:41
ΕΖΗΣΑ σε ευτυχισμενη οικογενεια με παιδια και το ιδιο ευτυχισμενες ηταν οι οικογενειες των συνομηλικων μου παιδιων.
Μπορω λοιπον να κανω τη συγκριση με τις οικογενειες του τοτε και τις οικογενειες του σημερα.
.
Καλά, μην ορκίζεσαι για τις οικογένειες των συνομηλίκων σου. Μόνον για την δική σου μπορείς να πεις.
Και εγώ είχα μια συγκεκριμένη εικόνα από την δική μου οικογένεια, η οποία θα ίσχυε ακόμα και αν δεν εργαζόταν η μητέρα μου, αφού είχαμε τον τέλειο μπαμπά και νόμιζα πως όλες οι οικογένειες είναι σαν τα παραμύθια, πεταλούδες, λουλουδάκια, μονόκεροι και έτσι.
Αφού έφυγα φοιτήτρια, όταν επέστρεψα και έμαθα για μερικούς συζύγους που αποδήμησαν εις Κύριον ή έφυγαν με την γκόμενα και η μεσήλιξ σύζυγος έτρεχε να δουλέψει για πρώτη φορά στη ζωή της οπουδήποτε. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, πηγαίναμε σε επίδειξη τάπερ (η δεύτερη δουλειά όλων τους) και αγοράζαμε κάτι, ακόμα και αν δεν θέλαμε.
Και αφού ήμουν πλέον πιο ψυλλιασμένη, διαπίστωσα 3-4 φορές σε οικείους (γείτονες, ακόμα και συγγενείς), μια μελανιά στο μπράτσο όταν σηκώθηκε λίγο το μανίκι, ένα κιτς μακιγιάζ σε μωβάκι, αλλά το ένα μάτι ήταν λίιιιγο πιο πρησμένο από το άλλο (αυτή ήταν πρώην συμμαθήτρια, έλεος κάπου, νέα κοπέλα). Πράγματα που ποτέ δεν είχα δει, επειδή ήμουν στον κόσμο μου.
Μην λες για τις οικογένειες των άλλων λοιπόν.
Το σίγουρο είναι πως όπου υπήρχαν παθογένειες τότε, τις κουκούλωναν γιατί
"αν σε παρατήσει, μωρή, και κάνει άλλη οικογένεια, τι θα απογίνεις; εγώ αύριο πεθαίνω, τι θα κάνεις;" ακόμα και από τους γονείς τους.
Τώρα έχουμε πάει στο άλλο άκρο και μεγενθύνουμε και την πιο απλή κατάσταση και ναι, αυτό γυρίζει εναντίον μας, αλλά μην ωραιοποιείς τα παιδικά σου χρόνια.