Η Ελλάδα γκρινιάζει
Δημοσιεύτηκε: 26 Ιαν 2025, 20:49
.................................
Η αιτία είναι ότι το πελατειακό σύστηµα της µεταπολίτευσης, λόγω της οµαλής εναλλαγής και των δύο παρατάξεων για ίδιο περίπου χρονικό διάστηµα στην εξουσία, οδήγησε µεγάλα τµήµατα της ελληνικής κοινωνίας σε µια δανεική µεν, πλην όµως πραγµατική ευηµερία. Η περίοδος της µεταπολίτευσης ήταν µια συνεχής βελτίωση του ελληνικού ατοµικού εισοδήµατος, χρηµατοδοτούµενη όµως από τα δανεικά και τις κοινοτικές ενισχύσεις και όχι αποτέλεσµα της δικής µας παραγωγικότητας. Το πρόβληµα ήταν ότι στήθηκε µε τα ευρωπαϊκά «πακέτα» και κυρίως µε τα δανεικά λεφτά των άλλων. Αλλά τα αποτελέσµατα ήταν υπαρκτά και θεωρήθηκαν κεκτηµένα για πάντα. Και όπως συµβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν τελείωσαν τα λεφτά των άλλων, τελείωσε και το πάρτι.
Έτσι κάπως φτάσαµε στο υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης και δεύτερου εξοχικού σπιτιού. Με καταπατήσεις δηµόσιας γης, αυθαίρετη δόµηση, νοµιµοποίηση αυθαιρέτων, Κτηµατολόγιο και ∆ασικούς Χάρτες που ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Έτσι, µητέρες ανηλίκων τέκνων στα 45 τους και εργαζόµενοι των ∆ΕΚΟ στα 52 έβγαιναν στη σύνταξη στην πιο παραγωγική τους ηλικία, µετατρεπόµενοι σε εισοδηµατίες του ∆ηµοσίου, µε αποτέλεσµα το υψηλότερο ποσοστό δηµόσιας συνταξιοδοτικής δαπάνης στην Ευρώπη. Κάπως έτσι, µε φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, ελάχιστα τεκµήρια, φοροαπαλλαγές, οριζόντια επιδόµατα, όλοι σχεδόν είχαν «τον τρόπο τους» σ' αυτή τη χώρα, ανεξήγητα αλλά πραγµατικά. Οι «απέξω» από το πάρτι... ας πρόσεχαν.
Το σύστηµα βέβαια είχε ένα ακόµα κόστος εκτός από το τεράστιο χρέος. Ονοµαζόταν ιδιωτικός πλούτος - δηµόσια φτώχεια. Το κράτος δανειζόταν και τα µοίραζε τους «πελάτες» του. Το ελληνικό πελατειακό κράτος ήταν πολύ καλό για τους πελάτες του, κράτος σοβαρό δεν ήταν. ∆εν υπήρχαν λεφτά για κρατικές υπηρεσίες, κατευθύνονταν στην ιδιωτική κατανάλωση. Η ελληνική κοινωνία δεν δυσφορούσε που δεν είχε τρένα. Αγόραζε αυτοκίνητο. Δεν την ένοιαζε που δεν είχε µετρό, αγόραζε και δεύτερο Ι.Χ. για τα ζυγά. Αν δεν υπήρχε ασφάλεια, υπήρχαν εταιρείες σεκιούριτι. Ο τόνος πάντα έµπαινε στο πελατειακό, όχι στο κράτος.
Τα λεφτά κάποτε τελείωσαν, δεν φτάνουν πια για την πλατιά διανοµή της προηγούµενης περιόδου. Τα δανεικά είναι λιγότερα, τα πελατειακά δίκτυα πάντα υπάρχουν, αλλά πια είναι πολύ πιο στενός ο κύκλος των πελατών. Και δεν είναι µόνο ότι οι πρόσοδοι ξαφνικά µειωθήκαν, ότι οι insiders γίνονται όλο και λιγότεροι. Η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει καθυστερηµένα ότι και η οργάνωση της κρατικής µηχανής «µπάζει» από παντού. Και δεν παίρνουµε σύνταξη στα πενήντα, και δεν έχουµε συγκοινωνίες.
Το οικονοµικό µοντέλο, που µέχρι τώρα παρείχε ευκαιρίες χρηµατοδοτούµενες από τα κρατικά δάνεια, πλέον κινείται σε χαµηλή τροχιά. Τα πανεπιστήµια δεν βγάζουν πτυχιούχους µε εφόδια για την πραγµατική οικονοµία. Κατασκευάζεται τώρα µια γραµµή µετρό σχεδόν 25 χρόνια µετά τις πρώτες δύο γραµµές του Σηµίτη. Το µετρό της Θεσσαλονίκης ξεκίνησε προχθές, χρειάστηκαν 37 χρόνια µέχρι να παραδοθεί. Συζητάµε πότε θα ξεκινήσει ο ΒΟΑΚ στην Κρήτη. Πότε θα τελειώσει η εθνική οδός Πάτρας-Πύργου. Η υποθαλάσσια σύνδεση ενέργειας µε την Κρήτη. Ο σωλήνας ύδρευσης στην Αίγινα. Μιλάµε δηλαδή για έργα που στην Ευρώπη έγιναν τον προηγούµενο αιώνα. Δακρύζουµε και θυµώνουµε όλοι για τα δυστυχήµατα, τραγουδάµε στις συναυλίες για τα Τέµπη, χωρίς να ξέρουµε τι φταίει, γινόµαστε εύκολα θύµατα κάθε λαϊκιστή. Εδώ βρισκόµαστε τώρα.
Η ελληνική κοινωνία ζει ανάµεσα σε δύο ιστορικές φάσεις. Στο πελατειακό κράτος της µεταπολίτευσης, που χρεοκόπησε, και στην επόµενη µέρα, την οποία το πελατειακό κράτος χωρίς τα δανεικά δεν µπορεί να χρηµατοδοτήσει πια.
..................................
Ολόκληρο το κείμενο, εδώ:
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... griniazei/
Η αιτία είναι ότι το πελατειακό σύστηµα της µεταπολίτευσης, λόγω της οµαλής εναλλαγής και των δύο παρατάξεων για ίδιο περίπου χρονικό διάστηµα στην εξουσία, οδήγησε µεγάλα τµήµατα της ελληνικής κοινωνίας σε µια δανεική µεν, πλην όµως πραγµατική ευηµερία. Η περίοδος της µεταπολίτευσης ήταν µια συνεχής βελτίωση του ελληνικού ατοµικού εισοδήµατος, χρηµατοδοτούµενη όµως από τα δανεικά και τις κοινοτικές ενισχύσεις και όχι αποτέλεσµα της δικής µας παραγωγικότητας. Το πρόβληµα ήταν ότι στήθηκε µε τα ευρωπαϊκά «πακέτα» και κυρίως µε τα δανεικά λεφτά των άλλων. Αλλά τα αποτελέσµατα ήταν υπαρκτά και θεωρήθηκαν κεκτηµένα για πάντα. Και όπως συµβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν τελείωσαν τα λεφτά των άλλων, τελείωσε και το πάρτι.
Έτσι κάπως φτάσαµε στο υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης και δεύτερου εξοχικού σπιτιού. Με καταπατήσεις δηµόσιας γης, αυθαίρετη δόµηση, νοµιµοποίηση αυθαιρέτων, Κτηµατολόγιο και ∆ασικούς Χάρτες που ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Έτσι, µητέρες ανηλίκων τέκνων στα 45 τους και εργαζόµενοι των ∆ΕΚΟ στα 52 έβγαιναν στη σύνταξη στην πιο παραγωγική τους ηλικία, µετατρεπόµενοι σε εισοδηµατίες του ∆ηµοσίου, µε αποτέλεσµα το υψηλότερο ποσοστό δηµόσιας συνταξιοδοτικής δαπάνης στην Ευρώπη. Κάπως έτσι, µε φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, ελάχιστα τεκµήρια, φοροαπαλλαγές, οριζόντια επιδόµατα, όλοι σχεδόν είχαν «τον τρόπο τους» σ' αυτή τη χώρα, ανεξήγητα αλλά πραγµατικά. Οι «απέξω» από το πάρτι... ας πρόσεχαν.
Το σύστηµα βέβαια είχε ένα ακόµα κόστος εκτός από το τεράστιο χρέος. Ονοµαζόταν ιδιωτικός πλούτος - δηµόσια φτώχεια. Το κράτος δανειζόταν και τα µοίραζε τους «πελάτες» του. Το ελληνικό πελατειακό κράτος ήταν πολύ καλό για τους πελάτες του, κράτος σοβαρό δεν ήταν. ∆εν υπήρχαν λεφτά για κρατικές υπηρεσίες, κατευθύνονταν στην ιδιωτική κατανάλωση. Η ελληνική κοινωνία δεν δυσφορούσε που δεν είχε τρένα. Αγόραζε αυτοκίνητο. Δεν την ένοιαζε που δεν είχε µετρό, αγόραζε και δεύτερο Ι.Χ. για τα ζυγά. Αν δεν υπήρχε ασφάλεια, υπήρχαν εταιρείες σεκιούριτι. Ο τόνος πάντα έµπαινε στο πελατειακό, όχι στο κράτος.
Τα λεφτά κάποτε τελείωσαν, δεν φτάνουν πια για την πλατιά διανοµή της προηγούµενης περιόδου. Τα δανεικά είναι λιγότερα, τα πελατειακά δίκτυα πάντα υπάρχουν, αλλά πια είναι πολύ πιο στενός ο κύκλος των πελατών. Και δεν είναι µόνο ότι οι πρόσοδοι ξαφνικά µειωθήκαν, ότι οι insiders γίνονται όλο και λιγότεροι. Η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει καθυστερηµένα ότι και η οργάνωση της κρατικής µηχανής «µπάζει» από παντού. Και δεν παίρνουµε σύνταξη στα πενήντα, και δεν έχουµε συγκοινωνίες.
Το οικονοµικό µοντέλο, που µέχρι τώρα παρείχε ευκαιρίες χρηµατοδοτούµενες από τα κρατικά δάνεια, πλέον κινείται σε χαµηλή τροχιά. Τα πανεπιστήµια δεν βγάζουν πτυχιούχους µε εφόδια για την πραγµατική οικονοµία. Κατασκευάζεται τώρα µια γραµµή µετρό σχεδόν 25 χρόνια µετά τις πρώτες δύο γραµµές του Σηµίτη. Το µετρό της Θεσσαλονίκης ξεκίνησε προχθές, χρειάστηκαν 37 χρόνια µέχρι να παραδοθεί. Συζητάµε πότε θα ξεκινήσει ο ΒΟΑΚ στην Κρήτη. Πότε θα τελειώσει η εθνική οδός Πάτρας-Πύργου. Η υποθαλάσσια σύνδεση ενέργειας µε την Κρήτη. Ο σωλήνας ύδρευσης στην Αίγινα. Μιλάµε δηλαδή για έργα που στην Ευρώπη έγιναν τον προηγούµενο αιώνα. Δακρύζουµε και θυµώνουµε όλοι για τα δυστυχήµατα, τραγουδάµε στις συναυλίες για τα Τέµπη, χωρίς να ξέρουµε τι φταίει, γινόµαστε εύκολα θύµατα κάθε λαϊκιστή. Εδώ βρισκόµαστε τώρα.
Η ελληνική κοινωνία ζει ανάµεσα σε δύο ιστορικές φάσεις. Στο πελατειακό κράτος της µεταπολίτευσης, που χρεοκόπησε, και στην επόµενη µέρα, την οποία το πελατειακό κράτος χωρίς τα δανεικά δεν µπορεί να χρηµατοδοτήσει πια.
..................................
Ολόκληρο το κείμενο, εδώ:
https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... griniazei/
