brb και tyt έγραψε: ↑29 Δεκ 2018, 15:50
Άντε πάλι. Τα καταναλωτικά, τα στεγαστικά και κάθε λογής δάνεια για κατανάλωση αύξησαν το δημόσιο χρέος επειδή εμείς κάναμε δημόσιο το τραπεζικό με τον τρόπο που περιέγραψα πριν. Επίσης οι τράπεζες δάνειζαν και ξαναδάνειζαν τις καταθέσεις και μ' αυτόν τον τρόπο (όπως με τον υπέρμετρο δανεισμό) δημιούργησαν τις ''φούσκες''. Αν το χρέος παρέμενε τραπεζικό, θα είχαμε 50-55% δημόσιο χρέος.
Το ελληνικό κράτος ήταν σε δημοσιονομική επιτήρηση από το 2005. Όλη η διαδικασία που περιγράφεις έχει βάση όταν μιλάμε για άλλες χώρες. Στην Ελλάδα το πρόβλημα προϋπήρχε στον δημόσιο τομέα. Το ελληνικό Δημόσιο δεν έπεσε έξω λόγω των εγγυήσεων της πρωτης ανακεφαλαιοποίησης αλλά επειδή το 2009 επέτρεψε το πλήρες ξεχαρβάλωμα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, σε συνδυασμό με προεκλογική αύξηση των κρατικών δαπανών και αύξηση των επιτοκίων δανεισμού παγκοσμίως.
Αντίθετα, οι ελληνικές τράπεζες έκαναν ό,τι κάνουν όλες οι εμπορικές τράπεζες. Μάλιστα, το περιθώριο κέρδους των ελληνικών τραπεζών τότε ήταν τόσο μεγάλο που δεν χρειάστηκε ποτέ να εκτεθούν πολύ σε τοξικά χρηματοοικονομικά προϊόντα (με... εξαίρεση τα ελληνικά κρατικά ομόλογα). Όταν το κράτος έκοψε μισθούς, συντάξεις και δαπάνες με βίαιο και βιαστικό τρόπο, συνεισέφερε και στην αύξηση των κόκκινων δανείων, σε συνδυασμό με τη νοοτροπία "κάτι θα γίνει μωρέ και θα τη γλιτώσουμε" πολλών στρατηγικών κακοπληρωτών.
Δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή σου να εξηγήσεις την ελληνική κατάσταση με ιρλανδικους και ισπανικούς όρους, από τη στιγμή που ακόμα και οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν και ο Στίγκλιτζ δέχονται ότι υπάρχει διαφορά. Αν θες να υπερασπιστείς το Δημόσιο, υπάρχουν άλλοι τρόποι, πχ μπορείς να επισημανεις ότι ιστορικά το Δημόσιο κλήθηκε να παίξει τον ρόλο που σε άλλες χώρες κανονικά παίζουν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ότι η παγαποντιά ζει και βασιλεύει και στον ιδιωτικό τομέα κτλ.