Teros έγραψε: ↑16 Νοέμ 2019, 23:45
Golden Age έγραψε: ↑16 Νοέμ 2019, 18:26
Teros έγραψε: ↑15 Νοέμ 2019, 18:52
Οι αριστεροί έχουν φιλοκουρδικη στάση επειδή η Ροζαβα ήταν δημιούργημα των αριστερών κουρδικών οργανώσεων που έχουν πολυ καλές σχέσεις με αναρχικούς και αριστερούς(όπως όταν οι αναρχικοί έφτιαξαν το κράτος της Καταλονίας ως αναρχικό κράτος την περίοδο 1936-1939 το ίδιο είχαν κάνει οι αριστεριστές Κούρδοι την Βόρεια Συρία (δηλαδη στη Ροζαβα).Ομως η βουλευτής αυτή των δημοκρατικων δεν είναι αριστερή.
Αυτό ακριβώς είπα. Στην Αριστερά των Δυτικών χωρών όμως, έχουν εισχωρήσει και οργανώσεις όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα και άλλες παρεμφερείς οργανώσεις κι έχουν δημιουργήσει δική τους φιλοϊσλαμιστική πτέρυγα. Ειδικά στους Εργατικούς της Βρεττανίας γίνεται ο κακός χαμός. Τους έχουν αλώσει για τα καλά.
Στο δημοκρατικό κόμμα(το οποίο δεν μπορεί πάντως να θεωρηθεί αμιγώς αριστερό) μόνο αυτή η βουλευτής υπάρχει που πρόσκειται στους αδελφούς μουσουλμάνους και δεν είναι σίγουρη η επανεκλογή της αφού με τη συμπεριφορά της(στήριξη στον Μαδούρο και στον Ερντογάν κτλ) έχει γίνει μίασμα για το κόμμα της.Μόνο στο Εργατικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασίλειου έχει δημιουργηθεί φίλο ισλαμική πτέρυγα. Ολα τα άλλα αριστερά κόμματα της Ευρωπαϊκό Ενωσης και οι αναρχικές της οργανώσεις καταδίκασαν κατηγορηματικά την τουρκική εισβολή στο Αφριν.
Σίγουρα οι Δημοκρατικοί είναι περισσότερο κεντρώοι παραδοσιακά. Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει πολύ ισχυρή πτέρυγα. Η ίδια πτέρυγα που ανέδειξε τον Σάντερς. Η συγκεκριμένη κάνει μπαμ ότι προωθήθηκε απο την αριστερή πτέρυγα.
Αυτό που υπάρχει στους Εργατικούς στη Βρεττανία υπάρχει σε όλη τη δυτική Αριστερά. Να σου θυμίσω ότι στην αραβική άνοιξη η "προοδευτική" Αριστερά" στήριζε τους ισλαμιστές. Κάποιοι φιλορώσοι και παλαιοκομμουνιστές μόνο στήριζαν τον Άσαντ.
Όσο για τους Κούρδους, αυτοί έτρωγαν κράξιμο απο τις δυνάμεις που σήμερα τους υποστηρίζουν. Η αλλαγή στάσης ήλθε μετά και θα σου εξηγήσω το γιατί.
Απο την 11/9/01 και μετά, μετά το χτύπημα του Μπιν Λάντεν στις ΗΠΑ, η Αριστερά στη Δύση (και εδώ) είχε γίνει τζιχαντολάγνα. Υποστήριζαν ότι ισλαμιστικό υπάρχει και κινείται. Είχαν ξεχάσει και τί έλεγαν για το Αφγανιστάν και στήριζαν Αλ Κάιντα, Ταλιμπάν και όλους τους ομοίους. Έφταναν στο σημείο να "δικαιολογούν" τις τρομοκρατικές επιθέσεις τζιχαντιστών σε δυτικές χώρες σαν..."εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα" για το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Τι σημασία έχει εαν ο άλλος ήτανε τυνησιακής καταγωγής που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βρεττανία και δεν ήξερε ούτε κατα που πέφτουν στο χάρτη αυτές οι χώρες; Αυτοί ως τέτοια υποστήριζαν την επίθεσή του κι ας είχε ο ίδιος ως πραγματικό κίνητρο το "να πάει στον παράδεισο". Η υποστήριξη ήτανε τέτοια που έφταναν στο σημείο να ταυτίζονται μαζί τους και να παρομοιάζουν τους εαυτούς τους ως τις "αντίστοιχες δυνάμεις" στις χώρες τους. Έκραζαν μάλιστα και όποιον αριστερό στη Μέση Ανατολή αντιτίθετο στους ισλαμιστές.
Υποστήριζαν και τους Μουσουλμάνους στις χώρες τους, των ιδεολογικοποιημένων ισλαμιστών συμπεριλαμβανομένων. Τους ενέταξαν και στα κόμματά τους κι έτσι δημιουργήθηκαν οι ισλαμιστικές πτέρυγες σε αυτά. Κι όποιος αριστερός στις χώρες τους διαφωνούσε με όλα αυτά, απομονονόταν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Καραμπελιάς εδώ.
Τους δε Κούρδους τους έβλεπαν με αντιπάθεια, επειδή οι κουρδικές δυνάμεις του Μπαρζανί και του Ταλαμπανί στο Ιράκ συνεργαζόντουσαν με τους Αμερικάνους κι επειδή όλο αυτό και την υποστήριξη του PKK (της Τουρκίας, αλλά και τους ευρύτερου στις άλλες γειτονικές χώρες της Μέσης Ανατολής), το οποίο έφταναν στο σημείο να το κατηγορούν σαν "εθνικιστική τρομοκρατική" οργάνωση (τις ίδιες κατηγορίες που του απέδιδε η Τουρκία).
Αυτό κράτησε μέχρι και την "αραβική άνοιξη" και τον συριακό εμφύλιο. Κάπου εκεί, κάτι οι σχέσεις του συριακού PKK (PYD-YPG) με Τούρκους ακροαριστερούς που οδήγησε στις σχέσεις με δυτικούς (και εγχώριους) αναρχοκομμουνιστές, κάτι η αριστερή ιδεολογία του ίδιου, κάτι η προοπτική να δημιουργηθεί ένα εναλλακτικό κομμουνιστικό κράτος, κάτι τα αίσχη των τζιχαντιστών στη Συρία και οι εντινόμενες επιθέσεις τους στην Ευρώπη, οδήγησαν σε φιλοκουρδική μεταστροφή αυτού του πολιτικού χώρου.
Όσα απο αυτά τα κόμματα όμως είχαν "ενσωματώσει" μεγάλο αριθμό ισλαμιστών, δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν απο τις ισλαμιστικές τους πτέρυγες (για δημογραφικούς και ψηφοθηρικούς λόγους
). Στη δε Βρεττανία σχεδόν έχουν "αλωθεί". Έτσι, πολλοί απο αυτούς είναι αναγκασμένοι να υποστηρίζουν τη γραμμή των ισλαμιστών.