Orion22 έγραψε: ↑13 Ιούλ 2023, 23:41
Αρχέλαος έγραψε: ↑13 Ιούλ 2023, 19:26
πατησιωτης έγραψε: ↑13 Ιούλ 2023, 15:54
Όχι,δεν άρχισε από εκεί η ιστορία.
Κατ αρχήν η Τουρκία επρόκειτο να έχει πάνω από 100 F 35 που είναι καλύτερα από τα F 16 και η Ελλάδα ΜΗΔΕΝ F 35.
Παραθέτω από το έγκριτο και κορυφαίο ιστολόγιο
https://belisarius21.wordpress.com/
Φυσικά, τα ανωτέρω ερωτήματα έχει θέσει αντίστοιχα και η Τουρκία πριν από εμάς, για εμάς και για άλλους δυνητικούς αντιπάλους της. Και πιθανότατα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αποσύρθηκε διακριτικά από το εν λόγω πρόγραμμα, με το πρόσχημα των S-400, εφαρμόζοντας την τακτική “στρίβειν διά του αρραβώνος”. Πιο συγκεκριμένα,
όταν ο Ερντογάν διαπίστωσε τι συμβαίνει, αντελήφθη ότι δεν είχε κανένα λόγο να δαπανήσει τεράστια χρηματικά ποσά για ένα προβληματικό Α/Φ, το οποίο θα ήταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των ΗΠΑ. Οπότε, βρήκε την αφορμή με τους S-400 (το οποίο είναι ένα ικανό αντιαεροπορικό σύστημα που θα μας δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα εάν ενεργοποιηθεί) και ανάγκασε τους Αμερικανούς να τον εκδιώξουν από το πρόγραμμα των F-35 (υφιστάμενος βέβαια κάποιο πλήγμα στη βιομηχανία του και βραχυπρόθεσμα στην Αεροπορία του), ενώ παράλληλα εμφανίζεται θιγμένος στη διεθνή κοινότητα, λόγω της μονομερούς υπαναχώρησης των ΗΠΑ. Βεβαίως, παράλληλα διατηρεί τις επιθετικές του ικανότητες, μέσω βαλλιστικών πυραύλων και πυραύλων πλεύσης, καθώς και πληθώρας μη επανδρωμένων αεροχημάτων, όλα εγχώριας ανάπτυξης και κατασκευής. Έτσι, η βιομηχανία του αποζημιώθηκε μέσω άλλων προγραμμάτων, από τα οποία αποκομίζει πλέον και σημαντικά κέρδη.
Από τις πληρέστερες αναλύσεις/παρουσιάσεις με πρόσθετο πλεονέκτημα το οτι απαντά πολλά από τα πιο διαδεδομένα δήθεν "επιχειρήματα"
των οπαδών. τα εξηγεί πολύ ωραία και ο Καραβίδας..
τι να τους κάνεις όμως αυτους όταν εχεις καταναλωτές "ειδήσεων" σταμάτη μαλέλη και σιας, να μυρηκάζουν σοφιστείες για "wunderwaffe" made by LM
Βάζω κάποια αποσπάσματα.
Η προμήθεια αεροσκαφών F-35 δεν συμβάλλει κατ’ ουδέναν τρόπο στην αντιμετώπιση της υφιστάμενης απειλής, ούτε άμεσα, ούτε στο μέλλον -όταν δηλαδή θα αποδοθούν επιχειρησιακά αεροσκάφη στην ΠΑ σε κάποιον αριθμό που να έχει στοιχειώδη επιχειρησιακή σημασία, δηλαδή κάπου στα μέσα της επόμενης δεκαετίας.
Αντιθέτως, η προμήθεια των αεροσκαφών F-35, ιδίως όπως θα είναι εμπροσθοβαρής κατά τον τρόπο πληρωμής της (ακολουθώντας ένα χρονοδιάγραμμα πληρωμών αντίστοιχο των προγραμμάτων αναβάθμισης των Α/Φ Ρ-3Β και F-16), αποκλείει τη δυνατότητα ανάπτυξης αντιβαλλιστικής προστασίας για την ΠΑ και τις ΕΕΔ.
Περιττό να ειπωθεί ότι η πραγματικά αποτελεσματική αντιμετώπιση της τουρκικής βαλλιστικής απειλής απαιτεί και την απόκτηση αντίστοιχης, έστω και μικρότερης ποσοτικά[x], βαλλιστικής απειλής από τις ΕΕΔ, δεδομένου ότι η αποτελεσματική αντιβαλλιστική άμυνα κρίνεται αμφίβολη με τα τρέχοντα δεδομένα. Η απόκτηση τέτοιας δυνατότητας δεν είναι μόνον οικονομικά αδύνατη εν όψει ενδεχόμενης απόκτησης F-35 αλλά αποτελεί και ενδιαφέρον ερώτημα η πολιτική πτυχή της απόκτησης τέτοιων συστημάτων. Επιπλέον, η γεωγραφική διαμόρφωση του θεάτρου επιχειρήσεων ευνοεί αποφασιστικά την Τουρκία σε μία «βαλλιστική» αντιπαράθεση. Οι ευνοϊκές θέσεις εκτοξεύσεως για τους τουρκικούς βαλλιστικούς βρίσκονται σε τέσσερεις χερσονήσους της Μικρασίας (Τρωάδα, Ερυθραία, Μαγνησία, Αλικαρνασσός) που αποτελούν προεκτάσεις του ηπειρωτικού όγκου -η Τρωάδα έχει η ίδια σημαντικό όγκο- και η είσοδος, έξοδος και απόκρυψη εκτοξευτήρων εκεί είναι σχετικά εύκολη. Αντίθετα, στην Ελλάδα, οι περιοχές που βρίσκονται κοντά στην Ιωνία και θα παρείχαν ευνοϊκές, από απόψεως βεληνεκούς, θέσεις, είναι νησιωτικές, με αποτέλεσμα η είσοδος, έξοδος και απόκρυψη εκεί να είναι σημαντικά πιο δύσκολη.
Εάν ο αμυντικός σχεδιασμός των ΕΔ προβλέπει κάτι ουσιώδες σε σχέση με τη βαλλιστική απειλή της Τουρκίας, είναι παντελώς ακατανόητο γιατί αυτό δεν έχει λάβει άμεση προτεραιότητα έναντι της προμήθειας των αεροσκαφών F-35, αφού η βαλλιστική απειλή είναι άμεση και οξεία, ενώ το όποιο επιχειρησιακό όφελος από την ύπαρξη μίας (επιχειρησιακής) μοίρας αεροσκαφών F-35 -που ΔΕΝ αντιμετωπίζουν αυτή την απειλή- τοποθετείται στα μέσα της επόμενης δεκαετίας. Η αγνόηση της τουρκικής βαλλιστικής απειλής κινείται στις χειρότερες (και δυστυχώς ισχυρές) «παραδόσεις» εφησυχασμού και χαλαρότητας των Ε.Ε.Δ. που κόστισαν πανάκριβα κατά τον 20ο αιώνα. Η συνήθης πρόφαση ότι «οι Tayfun είναι ακόμη υπό ανάπτυξη» πάσχει από τα ακόλουθα τρία θεμελιώδη προβλήματα:
Είναι πραγματικά «ακατανόητο» το πώς είναι δυνατόν να έχει δρομολογηθεί διαδικαστικά η προμήθεια αεροσκάφους F-35 (με την επιστολή Αιτήματος) με ορίζοντα δεκαετίας για πραγματική επίπτωση στα επιχειρησιακά δεδομένα, ενώ για την προμήθεια όπλων, που είναι επείγουσα κι επιτακτική ανάγκη εδώ και… δεκαετίες, και συζητείται επίμονα από την επανέναρξη του ενδιαφέροντος για την ανάταξη της άμυνας το φθινόπωρο του 2020, δεν έχει υπάρξει η παραμικρή πραγματική πρόοδος. Δεν μιλάμε για δρομολόγηση προμήθειας, μιλάμε για κάποια πρόοδο, έστω. Η σειρά προτεραιότητας των προμηθειών εγείρει σοβαρότατα ερωτήματα.
Έχει σημασία να επισημανθεί και μία ακόμη πτυχή της σημασίας των όπλων, εν όψει της ενδεχόμενης προμήθειας αεροσκαφών F-35. Το αεροσκάφος F-35 συνελήφθη ως ιδέα κατά τη δεκαετία του 1990, όταν τα τότε διαθέσιμα όπλα ήταν χαρακτηριστικά μικρού βεληνεκούς και η προσβολή στόχων επέβαλε την προσέγγισή τους σε αντίστοιχα μικρές αποστάσεις. Έτσι ζητήθηκε ένα αεροσκάφος με χαρακτηριστικά αφάνειας, ώστε να αποφεύγει κατά το δυνατόν την απειλή από τα αντιαεροπορικά όπλα που θα προστάτευαν τους στόχους του. Από την εποχή εκείνη και μέχρι σήμερα, η εμβέλεια των όπλων αέρος-εδάφους έχει αυξηθεί δραματικά. Η βασική προσέγγιση πλέον δεν είναι να προσεγγίσει το επιθετικό αεροσκάφος «αόρατο» τον στόχο του και να τον προσβάλει εκ του σύνεγγυς αλλά να τον προσβάλει από μακριά, παραμένοντας εκτός της εμβέλειας της αντιαεροπορικής του προστασίας.
Ας σημειωθεί ότι το κόστος για το κάθε αναφερόμενο όπλο είναι στην περιοχή τιμών του εκατομμυρίου δολαρίων, με εξαίρεση τα όπλα της οικογενείας SPICE και SDB, που είναι κάπως φτηνότερα αλλά είναι απαραίτητα σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες. Το συνολικό κόστος της αγοράς όπλων υπερβαίνει σημαντικά το ένα δισ. δολάρια -εάν πρόκειται να αγοραστούν τα απαραίτητα όπλα σε ποσότητες επιχειρήσεων και όχι επιδείξεως. Τονίζεται ότι η ΤΑ, με εθνικά μέσα, προχωρά στη δημιουργία πραγματικά πολεμικών αποθεμάτων για τα όπλα της.
Η προτεραιότητα των επιλογών της ΠΑ είναι ακατανόητη.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, το μόνο μέτρο που έχει ληφθεί είναι η προμήθεια τριών (3) φρεγατών κλάσης Belharra. Ασχέτως της ορθότητας ή μη της -τετελεσμένης πλέον- προμήθειας, είναι προφανές ότι αυτή είναι απολύτως ανεπαρκής ακόμη και για τη στοιχειώδη αντιμετώπιση του προβλήματος της κατάρρευσης της Διοικήσεως Φρεγατών (γιατί περί αυτού πρόκειται). Δεν χρειάζεται να εξηγηθεί αναλυτικά ότι το κόστος για την προμήθεια επαρκούς αριθμού κυρίων μονάδων και εκσυγχρονισμού των υφισταμένων κλάσεως Ύδρα είναι πολύ υψηλό. Ελπίζεται ότι η πλήρης αποτυχία του αρχικού σχεδίου για ενίσχυση του Στόλου («πακέτο» Ναυπηγείων Ελευσίνας-αποκτήσεως MMSC-εκσυγχρονισμού Meko) έχει αφήσει κάποια διδάγματα σχετικά με την πολυπλοκότητα της αποκτήσεως πλοίων και δεν θα επαναληφθούν «πρωτοβουλίες» του Υπουργείου Αναπτύξεως.
Η επείγουσα ανάγκη για φρεγάτες είναι μόνον μία από τις πολύ ακριβές και εξαιρετικά επείγουσες εξοπλιστικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων. Ενδεικτικά και μόνον, οι ΕΕΔ υστερούν δραματικά έναντι των ΤΕΔ σε ό,τι έχει σχέση με το Ηλεκτρομαγνητικό Φάσμα, παρ’ όλο που η κυριαρχία (ή έστω υπεροχή) σε αυτό είναι πολύ κρισιμότερη από την παρουσία πολλών οπλικών συστημάτων. Μπορεί να παρατεθεί ένας μεγάλος κατάλογος επειγουσών και ακριβών αναγκών που είναι πολύ πιο επείγουσες από την απόκτηση του αεροσκάφους F-35.
συμπερασματικά: επειγόμαστε να προμηθευτούμε ένα αεροσκάφος για το οποίο γνωρίζουμε (επισήμως) ότι ο κινητήρας του θα πρέπει να υποστεί μείζονες τροποποιήσεις, οι οποίες θα καταστούν διαθέσιμες… λίγο αφού το προμηθευτούμε -ή, εναλλακτικά, θα χρειαστεί ολική αντικατάσταση κινητήρα. Με την οριστικοποίηση της παραγγελίας που έχει δρομολογηθεί με την Επιστολή Αιτήματος, με βεβαιότητα παραγγέλνουμε αεροσκάφη που θα χρειαστούν μείζονες τροποποιήσεις, που κυμαίνονται από την εργοστασιακή εφαρμογή του ECU (στην καλύτερη περίπτωση) μέχρι την αντικατάσταση του κινητήρα με αυτόν του AETP. Το να αναμένουμε μέχρι, τουλάχιστον, να ξεκαθαριστεί τι ακριβώς θα χρειαστεί αυτό που θα πάρουμε -μήπως και πάρουμε αεροσκάφος με ECU εγκατεστημένο εξ αρχής στους κινητήρες- δεν φαίνεται να περνά από το μυαλό κάποιου υπευθύνου να καθυστερήσει η προμήθεια τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε τι επιβάρυνση θα έχει αυτό που προμηθευόμαστε: τη μείζονα τροποποίηση του κινητήρα (με κόστος που θα επιβαρύνει εμάς) ή την ολική αντικατάστασή του (και πάλι με κόστος που θα επιβαρύνει εμάς).
2.4.4 Σύνοψη
Με απλά λόγια: ενώ έχουμε κρίσιμες, πιεστικές και πανάκριβες εξοπλιστικές εκκρεμότητες ανοικτές, για κάποιον ακατανόητο λόγο σπεύδουμε να «κλείσουμε» ένα αεροσκάφος που θα επιδράσει επιχειρησιακά σε ορίζοντα δεκαετίας, και το οποίο είναι εμφανές και στον πλέον καλόπιστο παρατηρητή ότι δεν είναι ώριμο και εάν αποκτηθεί τώρα, θα απαιτήσει άμεσα κοστοβόρες αναβαθμίσεις, όχι για την επαύξηση των δυνατοτήτων του αλλά για την αποκατάσταση προβλημάτων. Ακόμη κι επίλυση των προβλημάτων αυτών είναι, στην πραγματικότητα, αμφίβολη, γιατί τα προβλήματα που αντιμετωπίζονται δεν είναι τα κλασικά προβλήματα ανάπτυξης συστημάτων, αλλά απότοκα βασικών συλλήψεων και πρακτικών που υιοθετήθηκαν κατά την αρχική φάση του προγράμματος (“concurrency” και ανάπτυξη μέσω ηλεκτρονικών προσομοιώσεων και όχι δοκιμών -πρακτικές που το Πεντάγωνο έχει αποφασίσει ότι δεν θα χρησιμοποιήσει στο μέλλον). Έτσι, ο κινητήρας κυνηγά να καλύψει επιδόσεις που έχουν προκύψει μία εικοσαετία μετά τον σχεδιασμό του αρχικού συστήματος -επειδή το αρχικό σύστημα είναι ακόμη υπό εξέλιξη, ενώ ο έλεγχος της πολυπλοκότητας του λογισμικού, το επίφοβο “management of complexity” του software engineering, φαίνεται να είναι εκτός ελέγχου· ως γνωστόν, το πρόβλημα αυτό δεν λύνεται με το να «πετάς» περισσότερους πόρους (προγραμματιστές) στο σύστημα.
Συνοπτικά: επειγόμεθα να αγοράσουμε κάτι που δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι και πόσο θα κοστίσει μετά την αγορά του για να δουλέψει (και όχι για να αναβαθμιστεί). Και δεν μπορούμε να κάνουμε υπομονή μέχρι να λυθούν αυτά τα προβλήματα, παρ’ όλο που το αεροσκάφος ούτως ή άλλως θα επιδράσει στην αμυντική μας ισχύ σε ορίζοντα δεκαετίας -στην καλύτερη περίπτωση.
«Η έγκριση της πώλησης του αεροσκάφους F-35 από τις ΗΠΑ αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα και την πολιτική της.»
Εδώ, η θετική απόφαση του Κογκρέσου για την έγκριση πώλησης του βασικού μαχητικού των ΗΠΑ, που το προωθούν και το πωλούν σε όλον τον Δυτικό Κόσμο, αποκτά διάσταση μείζονος πολιτικής σημασίας όταν αφορά ένα κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ που δεν έχει ποτέ έρθει σε αντίθεση με τις ΗΠΑ. Το επιχείρημα αυτό μάλλον απευθύνεται σε ηλιθίους. Αν επιθυμεί κανείς να διαπιστώσει τον βαθμό της εμπιστοσύνης των ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας, ας αποστείλει Επιστολή Αιτήματος για (έναν σεβαστό αριθμό πυραύλων, όχι… 40) AGM-158 JASSM. Αυτό θα ήταν μία προμήθεια που θα επηρέαζε πράγματι την αεροπορική ισορροπία, και που η Ελληνική Δημοκρατία έχει, περιέργως, αποφύγει να αιτηθεί. Υπενθυμίζεται ότι όταν η Ν. Κορέα ζήτησε επισήμως την προμήθεια πυραύλων AGM-158 JASSM, οι ΗΠΑ αρνήθηκαν και οι Κορεάτες εστράφησαν προς την Ευρώπη, προμηθευόμενοι και πιστοποιώντας τον πύραυλο TAURUS KEPD 350K στα αεροσκάφη F-15K της Νοτιοκορεατικής Αεροπορίας. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
«Στην προμήθεια του αεροσκάφους αντιτίθενται όσοι είναι εκ πεποιθήσεως αντιαμερικανοί, και έτσι, κατ’ ανάγκην, γαλλόφιλοι (εξ ου και υπερασπίζονται την προμήθεια του Rafale αλλά ανταγωνίζονται την προμήθεια F-35). Συνακόλουθα, την προμήθεια του αεροσκάφους αντιμάχονται όσοι πολιτικά πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ή είναι παλαιοΠΑΣΟΚοι.»
Ασφαλώς ισχύει -μερικώς. Και η μισή αλήθεια είναι το χειρότερο ψέμα. Είναι ακριβές (και προφανές, άλλωστε) ότι διάφοροι παλαιοπασόκοι, όψιμοι «συριζαίοι» (γιατί οι γνήσιοι συριζαίοι είναι εναντίον των εξοπλισμών γενικώς, και είναι δύσκολο να διακρίνουν μεταξύ Rafale, F-35 και Boeing 747), αντιαμερικανοί γενικώς, αντιμάχονται το F-35 ακριβώς επειδή είναι αμερικανικό, και «υποστηρίζουν» το Rafale επειδή… δεν είναι αμερικανικό. Όσο ακριβές κι αν είναι αυτό για κάποιους, δεν προσφέρει τίποτα επί της ουσίας. Αντιστοίχως, πολλοί υποστηρίζουν το F-35 ακριβώς επειδή είναι αμερικανικό όπλο, και συμφωνεί μία ορισμένη αντίληψή τους περί εξωτερικής πολιτικής και σχετικών επιλογών. Ούτε κι αυτό προσφέρει κάτι στη σχετική συζήτηση. Η καταλληλότητα ή μη του F-35 είναι ένα εξοπλιστικό ζήτημα, σχετίζεται με τον στρατιωτικό σχεδιασμό της Χώρας, δεν προσφέρει τίποτα και δεν αφαιρεί τίποτα από συμμαχίες και υποστήριξη (εκτός κι αν κανείς είναι αθεράπευτα αφελής), δεν μεταβάλει κατά τίποτα τον πολιτικό προσανατολισμό και τις συμμαχίες της Χώρας, και οφείλει να συζητείται “on its merits”, δηλαδή επί τη βάσει του πώς επηρεάζει τη στρατιωτική ισχύ της Χώρας και τη δυνατότητά της να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις απειλές που υφίσταται. Η αποτελεσματικότητα αυτή είναι απείρως πιο σημαντική πολιτικά, όχι μόνον επειδή «διασφαλίζει τη Χώρα σε περίπτωση πολέμου», αλλά επειδή η στρατιωτική ισχύς είναι θεμελιώδης παράμετρος στους υπολογισμούς των τρίτων Χωρών -των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων. Όταν οι ΗΠΑ κάνουν τους υπολογισμούς τους στην Ανατολική Μεσόγειο, αναπόφευκτα υπολογίζουν ποιος είναι σε πλεονεκτική θέση στρατιωτικά, κι όχι ποιος έχει αγοράσει συστήματα από αυτούς ή από άλλους. Η… εύνοια για την αγορά σταματά με την υπογραφή της συμβάσεως. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τη Γαλλία. Αν κάποιος αποφάσισε την αγορά Rafale προκειμένου να εξασφαλίσει γαλλική υποστήριξη έναντι της Τουρκίας, αστόχησε οικτρά. Η Γαλλία μας υποστήριξε πολιτικά και στρατιωτικά το θέρος του 2020, όχι επειδή ήθελε να πωλήσει Rafale, αλλά επειδή είχε σοβαρότατους δικούς της λόγους να εναντιώνεται στην Τουρκία -λόγους ασχέτους με οποιαδήποτε «συμπάθεια» για εμάς. Ομοίως, η εν συνεχεία αγορά των Rafale δεν διασφάλισε σε τίποτα τη συνέχιση της γαλλική εύνοιας. Εάν η Γαλλία, λόγω ευρύτερων συσχετισμών, αποφασίσει ότι πρέπει και θέλει να αλλάξει στάση έναντι της Τουρκίας, η… ευγνωμοσύνη της για την αγορά Rafale θα έχει μηδενική (0) επίδραση επί της στάσης της. Ελπίζει κανείς ότι δεν χρειάζεται αναλυτική εξήγηση επ’ αυτών σε ενηλίκους.
A propos, το σύνολο των οπλικών συστημάτων που παραπάνω διαπιστώνεται ότι προηγούνται δραματικά ως εξοπλιστικές ανάγκες των ΕΕΔ έναντι της αποκτήσεως F-35 είναι αμερικανικά.
«Στην προμήθεια του αεροσκάφους αντιτίθενται όσοι επηρεάζονται αθέμιτα (δηλαδή δωροδοκούνται, με τον έναν ή άλλον τρόπο) από τους Γάλλους.»
Eίναι προφανές ότι αυτό μπορεί να ισχύει. Αφορά κυρίως διαφόρους φτωχοδιαβόλους της δημοσιογραφίας, και υπάρχουν οφθαλμοφανείς ενδείξεις γι’ αυτό. Το ζήτημα είναι ότι αυτό μπορεί να ισχύει και αντιστρόφως. Και μάλιστα, οι «ύποπτοι» εκεί δεν είναι τόσο διάφοροι φτωχοδιάβολοι της δημοσιογραφίας, αλλά πολύ πιο ισχυροί παράγοντες. Και, εν πάση περιπτώσει, όταν μιλάμε για σύστημα που προωθεί η εταιρεία η οποία έχει χρεωθεί το μεγαλύτερο εξοπλιστικό σκάνδαλο του 20ου αιώνα, χρήσιμο είναι να μη μιλάμε για «αθέμιτες επιρροές». Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Χρήσιμο είναι η συζήτηση να γίνεται επί της ουσίας.
«Τόσες χώρες αγοράζουν το αεροσκάφος F-35. Αφελείς είναι όλοι αυτοί; Μάλιστα, ενίοι εξ αυτών, όπως π.χ. η Ελβετία, χώρα ανεπτυγμένη, έχουν επιλέξει το αεροσκάφος μέσω διαγωνιστικών διαδικασιών, στοιχείο που αποδεικνύει την εγγενή αξία του αεροσκάφους.»
Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον από τα περιφερειακά επιχείρημα περί F-35. Δυστυχώς, κι αυτό μαρτυρά περισσότερο άγνοια όσων το επικαλούνται, παρά λειτουργούν υπέρ της προμήθειας του αεροσκάφους.
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να επισημανθεί ότι από τις 17 χώρες που χρησιμοποιούν ή έχουν αποφασίσει να προμηθευτούν το αεροσκάφος, οι 8 ήταν εταίροι του προγράμματος ήδη από την ανάπτυξη του αεροσκάφους, και μάλιστα από την πολύ πρώιμη φάση του. Οι χώρες αυτές δεσμεύτηκαν με εκ των προτέρων δαπάνες στην αγορά του αεροσκάφους, άρα βρέθηκαν «παγιδευμένες» στην απόκτηση του αεροσκάφους -με πρώτη απ’ όλες τις ΗΠΑ. Από τους αρχικούς εταίρους, μάλιστα, ένας, η Τουρκία, αποχώρησε αυτοβούλως από το πρόγραμμα, αν και όχι για τεχνικούς λόγους αλλά για πολιτικούς λόγους.[xv]
Το ερώτημα, λοιπόν, αφορά το γιατί εννέα χώρες που δεν συμμετείχαν εξ αρχής στο πρόγραμμα JSF επέλεξαν να προμηθευτούν το μαχητικό F-35.
Ο πρώτος λόγος, που φαίνεται να μην είναι τόσο προφανής σε όσους επικαλούνται το παράδειγμα των χωρών αυτών, είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις τους, στο πλαίσιο του συνολικού τους εξοπλιστικού σχεδιασμού, έκριναν ότι πρέπει να προμηθευτούν μαχητικό αεροσκάφος -ασχέτως του ποιο θα ήταν αυτό. Πριν από την επιλογή του τύπου έρχεται η σκοπιμότητα της προμήθειας του είδους. Μπορεί, μεταξύ ΟΛΩΝ των χωρών που προμηθεύτηκαν το F-35, να επισημάνει κανείς μία χώρα που έχει τόσο δραματικές άλλες ανάγκες οι οποίες προηγούνται οργανικά της προμήθειας μαχητικού, και αυτό ενώπιον άμεσης και υπαρκτής στρατιωτικής απειλής; Το να λέει κανείς: «κι οι άλλοι αγοράζουν F-35, εμείς γιατί όχι;» θυμίζει χωρικό του παλιού καιρού που κατέβηκε στην πόλη, αδυνατεί να κατανοήσει τους ποικίλους -νέους και ξένους- μηχανισμούς που αντιμετωπίζει, και προσπαθεί να μιμηθεί μηχανικά διάφορα εξωτερικά στοιχεία, προκαλώντας γέλιο. Ή, στην περίπτωσή μας, όπως το θέτει ευθύβολα η λαϊκή σοφία: «Τι του λείπει του ψωριάρη;».
Ο δεύτερος λόγος, που επίσης φαίνεται να μην είναι τόσο προφανής σε πολλούς Έλληνες παρατηρητές, είναι η πολιτική πλευρά της προμήθειας για τους διαφόρους μέχρι τώρα αγοραστές του αεροσκάφους. Οι αγοραστές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία είναι οι χώρες που για την ασφάλειά τους εξαρτώνται άμεσα και απόλυτα από τις ΗΠΑ. Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Πολωνία και Φιλλανδία εξαρτώνται απολύτως από τις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση των θανάσιμων αντιπάλων τους (Κίνας και Ρωσίας αντίστοιχα), και χωρίς την απόλυτη αμερικανική υποστήριξη μετατρέπονται αυτομάτως σε χώρες μειωμένης κυριαρχίας έναντι της απειλής. Προφανώς, όταν χρειάζονται μαχητικό και πρέπει να διαλέξουν, δεν έχουν πολλά περιθώρια επιλογής, και οι ΗΠΑ δεν χρειάζεται να… προωθήσουν ιδιαιτέρως το μαχητικό τους. Σε αντίθεση με αυτούς, η Ελλάδα (που στην παρούσα φάση έχει άλλες, δραματικά πιο πιεστικές ανάγκες από την προμήθεια μαχητικών) αντιμετωπίζει άμεση και οξεία απειλή από μία χώρα έναντι της οποίας οι ΗΠΑ όχι απλώς δεν διασφαλίζουν στην Ελλάδα απολύτως τίποτα, αλλά στο πλαίσιο της διατήρησης πολιτικής ισορροπίας, έχουν συχνά πιέσει την Ελλάδα να απεμπολήσει μείζονα εθνικά της συμφέροντα προκειμένου να διασφαλιστεί η διατήρηση της τουρκικής συμμαχίας.
Μένει το Ισραήλ, μία χώρα με εξαιρετικά ισχυρή και ιδιαίτερα αξιόμαχη αεροπορία που αντιμετωπίζει τα επιχειρησιακά ζητήματα με μεγάλη σοβαρότητα. Γιατί το Ισραήλ επέλεξε το F-35; Η απάντηση: «επειδή του το χαρίζουν» (αφού τα αεροσκάφη τα προμηθεύεται μέσω της δωρεάν αμερικανικής αμυντικής βοήθειας) δεν επαρκεί. Θα μπορούσε να προμηθευτεί επιπλέον F-15I ή οποιαδήποτε άλλα συστήματα. Η δωρεάν βοήθεια δεν είναι για πέταμα. Ο λόγος είναι πολύ συγκεκριμένος και ισχυρότατος. Το Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια θεωρεί ως υπ’ αριθμόν 1 στρατηγικό του αντίπαλο την Περσία, τόσο λόγω της πυρηνικής απειλής που η τελευταία αποτελεί (υπαρκτή ή δυνητική) όσο και λόγω της δράσης της Περσίας στο εγγύς περιβάλλον του, μέσω της οργάνωσης Χεζμπολά. Για τον λόγο αυτόν, το Ισραήλ συγκροτεί μεθοδικά και μακροπρόθεσμα τη στρατιωτική δυνατότητα για άμεσο, ισχυρό πλήγμα στην Περσία· λόγω της γεωγραφικής αποστάσεως, η δυνατότητα αυτή είναι βασικά αεροπορική. Στο πλαίσιο αυτό, το αεροσκάφος F-35 είναι το ιδανικό αεροσκάφος για την επίτευξη ισχυρού, αιφνιδιαστικού αεροπορικού πλήγματος, ακριβώς λόγω της αφάνειάς του. Το αεροσκάφος F-35 είναι κατ’ εξοχήν όπλο πρώτου πλήγματος, κι αυτή είναι βασική προτεραιότητα της ισραηλινής αεροπορίας. Κατά τα λοιπά, το Ισραήλ, έχοντας πλήρη επίγνωση του ελέγχου των ΗΠΑ επί του αεροσκάφους -επιρροή που κατά τα πρόσφατα έτη έχει καταστεί ανεπιθύμητη, σε αντίθεση με το παρελθόν- έχει επιχειρήσει να μειώσει ριζικά τον έλεγχο αυτόν. Το F-35 Adir λειτουργεί εκτός του συστήματος ALIS και με ισραηλινά συστήματα τηλεπικοινωνιών.
Η συζήτηση περί εξοπλιστικών επιλογών λαμβάνει από ορισμένες πλευρές, , πολιτική χροιά, και θεωρείται ότι «η πώληση αεροσκαφών F-35 αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης στην πολιτική της κυβερνήσεως» (και άρα, όποιος έχει αντίθετη άποψη είναι… οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ), η απλή απάντηση είναι: το μέτρο της πολιτικής υποστήριξης της κυβερνήσεως των ΗΠΑ προς την Ελλάδα είναι η έγκριση της πωλήσεως των όπλων (κατ’ εξοχήν των πυραύλων JASSM) στην ΠΑ, και μόνον. Το F-35 η Lockheed Martin το προωθεί στους υποψηφίους πελάτες μετά μανίας -για ευνόητους λόγους. Στη διάθεση των όπλων, και δη του JASSM, είναι πολύ πιο φειδωλή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ν. Κορέα.
Συνεπώς, όποιος θέλει να μετρήσει την πολιτική στήριξη των ΗΠΑ, ας υποβάλει Επιστολή Αιτήματος για JASSM. Τα υπόλοιπα είναι “bon pour l’ Orient”.
https://belisarius21.wordpress.com/2023 ... %bf%ce%b3/"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"
