Αμερική: επίσημα υπο αναρχική διακυβέρνηση τα μεγαλύτερα αστικά κεντρα

[Golden Age]

Δεν είναι ελληνική ματιά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει πλέον το πρόβλημα. Κυρίως στις ΗΠΑ. Πραγματικά οι Δημοκρατικοί έχουνε γίνει χειρότεροι κι απο μεταπολιτευτικό αριστερό κόμμα.

Αυτό που λες ισχύει για ένα ισχυρό (αλλά σίγουρα όχι πλειοψηφικό) κομμάτι της εκλογικής τους βάσης και όχι για τον Μπάιντεν. Το πρόβλημα ξεκινάει και για τα δύο κόμματα από την ανάγκη συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους. Για να γίνει αυτό χωρίς να προκύψει κομματική διάσπαση πρέπει να «συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα». Έχει διχαστεί τόσο πολύ η αμερικάνικη κοινωνία που εδώ και καμιά δεκαετία θα έπρεπε να κατεβαίνουν 4 κόμματα στις εκλογές αντί για 2. Τέτοια αδιέξοδα δεν υπάρχουν στην Ευρώπη ούτε στην Ελλάδα επειδή υπάρχουν μικρομεσαία κόμματα που αποτελούν διέξοδο για διάφορα ισχυρά μειοψηφικά ρεύματα.

Αν παρατηρήσεις τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών από το 2000 και μετά, πάντα κερδίζει ο «ακραίος» και όχι ο «μετριοπαθής» υποψήφιος (ανεξαρτήτως κόμματος) λόγω ακριβώς του αυξανόμενου κοινωνικού διχασμού. Και στη Βουλή και στη Γερουσία εκλέγονται όλο και πιο πολλοί λαϊκιστές και από τα δύο κόμματα. Κάποτε υπήρχε έστω ένα στοιχειώδες «bipartisanship». Τώρα τα κοινοβουλευτικά αδιέξοδα έχουν γίνει μία παγιωμένη κατάσταση. Πρόκειται γενικώς για φαύλο κύκλο που οδηγεί δυστυχώς την αμερικάνικη κοινωνία στον γκρεμό.

Κατά τα άλλα επιμένω ότι το να συγκρίνεις «Δεξιά» και «Αριστερά» σε Ελλάδα/Ευρώπη και ΗΠΑ με τα ίδια κριτήρια είναι λάθος. Μιλάμε για αρκετά διαφορετικές κοινωνίες, οι οποίες δεν είναι ευάλωτες στο ίδιο είδος λαϊκισμού και έχουν πολύ διαφορετικά «αντανακλαστικά» και πολύ διαφορετικές (επικρατούσες) αντιλήψεις/νοοτροπίες γενικότερα.

Μην κοιτάς τη βάση. Το ζητούμενό είναι τί γίνεται στον κομματικό μηχανισμό των Δημοκρατικών. Αυτός έχει αλωθεί απο την άκρα αριστερά. Εδώ και χρόνια γινόντουσαν προσπάθειες. Στα χρόνια του Ομπάμα, πήραν το πάνω χέρι (και πολύ περισσότερο μετά την εκλογική αποτυχία της Χίλαρυ). Κρατούσαν βέβαια πάντοτε τα προσχήματα γιατί γνώριζαν ότι δεν βρισκόντουσαν ακριβώς σε δικό τους κόμμα. Αλλά σιγά σιγά την έκαναν τη δουλειά. Η επιρροή τους δε, ήταν τόσο ισχυρή που σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές θα έβγαζαν άνετα τον Σάντερς. Το ακύρωσαν μόνο και μόνο επειδή αυτό θα αποτελούσε τροχοπέδη για άλλους σχεδιασμούς τους. Αυτά που κάνουν τώρα δηλαδή... Μπάχαλα...βανδαλισμοί μνημείων...ακόμη και δολοφονίες (αστυνομικών ή και πολιτών οπαδών του Τραμπ)... Φαντάζεσαι να τα έκαναν όλα αυτά και να 'χαν επικεφαλή το Σάντερς; Οι Αμερικάνοι θα ψήφιζαν Τραμπ σε ποσοστό 90%. Το 'ξεραν αυτό, γι' αυτό και άλλαξαν το σχεδιασμό τους. Άδειασαν το Σάντερς και έβγαλαν απο τα εκλογικά αζήτητα το "μετριοπαθή" Μπάιντεν, κάνοντάς τον υποψήφιο του κόμματός τους. Αλλά ο Μπάιντεν θα είναι κανονική γλάστρα. Θα κάνουν ό,τι θέλουν.

Και δεν ισχύει απαραίτητα αυτό που λες. Τις εκλογές του 2000 πχ, ο Μπους ο β' τις είχε κερδίσει ως..."αντιπολεμικός" υποψήφιος. Βέβαια απέναντί του είχε τον Αλ Γκορ που είχε κι αυτός "αντιπολεμικές" θέσεις, αλλά ως Δημοκρατικός ήταν "χρεωμένος" με τις επεμβάσεις του Κλίντον σε Ιράκ και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία. Μετά βέβαια ακολούθησε η 11/9 και αλλάξαν όλα... Ο Ομπάμα, επίσης κέρδισε την πρώτη του εκλογική νίκη ως "αντιπολεμικός" (σε απόλυτη αντιδιαστολή μάλιστα με τον πολεμοχαρή Μακέιν). Και τη δεύτερη εκλογική νίκη του όμως, την πέτυχε ως λιγότερο πολεμοχαρής απο τον πιο πολεμοχαρή Ρόμνευ. Ο Ομπάμα βέβαια ίσως φάνταζε ψιλοακραίος σε εσωτερικά ζητήματα των ΗΠΑ, αλλά ήταν κεντροαριστερός.

Σε ζητήματα ιδεολογικά όμως, οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, μοιάζουν αρκετά με την αμερικανική. Όπως και γενικότερα μοιάζουν όλες οι κοινωνίες λεγομένων δυτικών χωρών (Δυτική Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και οι 2 μεγάλες χώρες της Ωκεανίας) μεταξύ τους, ασχέτως των επι μέρους εθοπολιτισμικών μικροδιαφορών τους. Μιλάμε πάντοτε για το σήμερα και όχι για το τί ίσχυε στις προηγούμενες δεκαετίες.

[TOR]

Δεν είναι ελληνική ματιά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει πλέον το πρόβλημα. Κυρίως στις ΗΠΑ. Πραγματικά οι Δημοκρατικοί έχουνε γίνει χειρότεροι κι απο μεταπολιτευτικό αριστερό κόμμα.

Αυτό που λες ισχύει για ένα ισχυρό (αλλά σίγουρα όχι πλειοψηφικό) κομμάτι της εκλογικής τους βάσης και όχι για τον Μπάιντεν. Το πρόβλημα ξεκινάει και για τα δύο κόμματα από την ανάγκη συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους. Για να γίνει αυτό χωρίς να προκύψει κομματική διάσπαση πρέπει να «συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα». Έχει διχαστεί τόσο πολύ η αμερικάνικη κοινωνία που εδώ και καμιά δεκαετία θα έπρεπε να κατεβαίνουν 4 κόμματα στις εκλογές αντί για 2. Τέτοια αδιέξοδα δεν υπάρχουν στην Ευρώπη ούτε στην Ελλάδα επειδή υπάρχουν μικρομεσαία κόμματα που αποτελούν διέξοδο για διάφορα ισχυρά μειοψηφικά ρεύματα.

Αν παρατηρήσεις τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών από το 2000 και μετά, πάντα κερδίζει ο «ακραίος» και όχι ο «μετριοπαθής» υποψήφιος (ανεξαρτήτως κόμματος) λόγω ακριβώς του αυξανόμενου κοινωνικού διχασμού. Και στη Βουλή και στη Γερουσία εκλέγονται όλο και πιο πολλοί λαϊκιστές και από τα δύο κόμματα. Κάποτε υπήρχε έστω ένα στοιχειώδες «bipartisanship». Τώρα τα κοινοβουλευτικά αδιέξοδα έχουν γίνει μία παγιωμένη κατάσταση. Πρόκειται γενικώς για φαύλο κύκλο που οδηγεί δυστυχώς την αμερικάνικη κοινωνία στον γκρεμό.

Κατά τα άλλα επιμένω ότι το να συγκρίνεις «Δεξιά» και «Αριστερά» σε Ελλάδα/Ευρώπη και ΗΠΑ με τα ίδια κριτήρια είναι λάθος. Μιλάμε για αρκετά διαφορετικές κοινωνίες, οι οποίες δεν είναι ευάλωτες στο ίδιο είδος λαϊκισμού και έχουν πολύ διαφορετικά «αντανακλαστικά» και πολύ διαφορετικές (επικρατούσες) αντιλήψεις/νοοτροπίες γενικότερα.

Μην κοιτάς τη βάση. Το ζητούμενό είναι τί γίνεται στον κομματικό μηχανισμό των Δημοκρατικών. Αυτός έχει αλωθεί απο την άκρα αριστερά. Εδώ και χρόνια γινόντουσαν προσπάθειες. Στα χρόνια του Ομπάμα, πήραν το πάνω χέρι (και πολύ περισσότερο μετά την εκλογική αποτυχία της Χίλαρυ). Κρατούσαν βέβαια πάντοτε τα προσχήματα γιατί γνώριζαν ότι δεν βρισκόντουσαν ακριβώς σε δικό τους κόμμα. Αλλά σιγά σιγά την έκαναν τη δουλειά. Η επιρροή τους δε, ήταν τόσο ισχυρή που σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές θα έβγαζαν άνετα τον Σάντερς. Το ακύρωσαν μόνο και μόνο επειδή αυτό θα αποτελούσε τροχοπέδη για άλλους σχεδιασμούς τους. Αυτά που κάνουν τώρα δηλαδή... Μπάχαλα...βανδαλισμοί μνημείων...ακόμη και δολοφονίες (αστυνομικών ή και πολιτών οπαδών του Τραμπ)... Φαντάζεσαι να τα έκαναν όλα αυτά και να 'χαν επικεφαλή το Σάντερς; Οι Αμερικάνοι θα ψήφιζαν Τραμπ σε ποσοστό 90%. Το 'ξεραν αυτό, γι' αυτό και άλλαξαν το σχεδιασμό τους. Άδειασαν το Σάντερς και έβγαλαν απο τα εκλογικά αζήτητα το "μετριοπαθή" Μπάιντεν, κάνοντάς τον υποψήφιο του κόμματός τους. Αλλά ο Μπάιντεν θα είναι κανονική γλάστρα. Θα κάνουν ό,τι θέλουν.

Και δεν ισχύει απαραίτητα αυτό που λες. Τις εκλογές του 2000 πχ, ο Μπους ο β' τις είχε κερδίσει ως..."αντιπολεμικός" υποψήφιος. Βέβαια απέναντί του είχε τον Αλ Γκορ που είχε κι αυτός "αντιπολεμικές" θέσεις, αλλά ως Δημοκρατικός ήταν "χρεωμένος" με τις επεμβάσεις του Κλίντον σε Ιράκ και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία. Μετά βέβαια ακολούθησε η 11/9 και αλλάξαν όλα... Ο Ομπάμα, επίσης κέρδισε την πρώτη του εκλογική νίκη ως "αντιπολεμικός" (σε απόλυτη αντιδιαστολή μάλιστα με τον πολεμοχαρή Μακέιν). Και τη δεύτερη εκλογική νίκη του όμως, την πέτυχε ως λιγότερο πολεμοχαρής απο τον πιο πολεμοχαρή Ρόμνευ. Ο Ομπάμα βέβαια ίσως φάνταζε ψιλοακραίος σε εσωτερικά ζητήματα των ΗΠΑ, αλλά ήταν κεντροαριστερός.

Σε ζητήματα ιδεολογικά όμως, οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, μοιάζουν αρκετά με την αμερικανική. Όπως και γενικότερα μοιάζουν όλες οι κοινωνίες λεγομένων δυτικών χωρών (Δυτική Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και οι 2 μεγάλες χώρες της Ωκεανίας) μεταξύ τους, ασχέτως των επι μέρους εθοπολιτισμικών μικροδιαφορών τους. Μιλάμε πάντοτε για το σήμερα και όχι για το τί ίσχυε στις προηγούμενες δεκαετίες.

Πρώτα από όλα κάνεις το λάθος να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στους λαϊκιστές των Δημοκρατικών και αγνοείς το πόσο πολύ συνέβαλαν (και συμβάλλουν) οι λαϊκιστές Συντηρητικοί και κινήματα όπως του «Κόμματος του Τσαγιού» στο γιγάντωμα του διχασμού. Πάρα πολύ λάδι στη φωτιά έχουν ρίξει και οι δύο πλευρές. Και αφού επί Ομπάμα πήραν (όπως ισχυρίζεσαι) το πάνω χέρι (!) του κόμματος οι «μπαχαλάκηδες» των Δημοκρατικών, γιατί άφησαν να βγει η Κλίντον και δεν έβγαλαν το Σάντερς, ο οποίος μάλλον θα είχε και καλύτερες πιθανότητες να νικήσει τον Τραμπ το 2016; Δεν είναι όπως τα λες τα πράγματα. Οι «μπαχαλάκηδες» προσπαθούν να κερδίσουν έδαφος σιγά σιγά εντός του κόμματος (και αυτό φαίνεται και από την εκλογή λαϊκιστών σαν την Ocasio-Cortez στη Βουλή των Αντιπροσώπων). Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για μια διαδικασία που είναι σε εξέλιξη, αλλά ξεκινάει από την εκλογική βάση και όχι από τα κομματικά γραφεία. Είναι το αποτέλεσμα της σταδιακής ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας των ΗΠΑ, με τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους (και των δύο πλευρών) να μειώνονται σταδιακά και τους φανατικούς να αυξάνονται. Θα έλεγα ότι πρόκειται για κλασικό παράδειγμα μιας δημοκρατίας που πάσχει και υποφέρει ενώ βρίσκεται στο έλεος του λαϊκισμού.

Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό «πολεμοχαρείς» για τους Ρόμνεϊ και ΜακΚέιν. Εν πάση περιπτώσει οι χαρακτηρισμοί «μετριοπαθής» και «ακραίος» που χρησιμοποίησα για τους υποψηφίους ήταν σε σχέση με το κόμμα του καθενός και όχι «συνολικά». Δεν ξέρω αν τώρα κατάλαβες τι ήθελα να πω, πάντως η διάκριση δεν ήταν στα πλαίσια του «πολεμοχαρής-αντιπολεμικός» αλλά στα πλαίσια του «radical-moderate» εντός του πολιτικού χώρου του κάθε υποψηφίου. Αν το δεις έτσι, το μοτίβο τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει αλλάξει. Ο «radical» υποψήφιος επικρατεί του «moderate» πάντα (με το χαρακτηρισμό του προφίλ του κάθε υποψηφίου να γίνεται με κριτήρια «ΗΠΑ» και όχι «διεθνή»).

Οι κοινωνίες της Δύσης έχουν πολλές ομοιότητες αλλά και τεράστιες διαφορές μεταξύ τους. Απλώς και μόνο σκέψου τι ισχύει π.χ. για την οπλοφορία στις ΗΠΑ και τι στην Ευρώπη, πόσο πιο πρόσφορο είναι το έδαφος στην Ελλάδα π.χ. (και στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου) για ακροαριστερό λαϊκισμό, πόσο πιο εύκολο είναι να υπάρξει απήχηση στον ακροδεξιό λαϊκισμό στις ΗΠΑ, πόσο πιο «individualist» είναι (εκ πεποιθήσεως) η αμερικάνικη κοινωνία και πολλά άλλα. Μιλάμε για αρκετά διαφορετικά κοινωνικά μοντέλα και διαφορετικές νοοτροπίες/αντιλήψεις σε πάρα πολλά θέματα.

[TOR]

To bipartisanship άρχισε να κλονίζεται από τη στιγμή που έγινε εμφανές ότι η αμερικανική οικονομία δεν είναι τόσο ισχυρή όσο φαίνονταν πως είναι.
Η ανάδειξη ζητημάτων όπως η αύξηση του κρατικού χρέους, η αποβιομηχανοποίηση ή η αδυναμία πολλών νοικοκυριών να καλύψουν τις οικονομικές
τους υποχρεώσεις, οδηγεί και στην ανάγκη διατύπωσης ξεκάθαρων πολιτικών επιχειρημάτων εκ μέρους όλων των πολιτικών.
Στην Ελλάδα, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, ενδεχομένως μάλιστα και με μεγαλύτερη ένταση αλλά η πολιτική δραστηριότητα έχει βαλτώσει
κατόπιν της ευρωπαϊκής παρέμβασης που οδήγησε στην υπογραφή των Μνημονίων.Οι Έλληνες πολιτικοί βρήκαν τη βολική λύση εναπόθεσης των
ευθυνών τους στους διάφορους Τόμσεν, επομένως ασχολούνται με θέματα που άπτονται περισσότερο στη δευτερεύουσα μη-οικονομικοκεντρική πολιτική αντιπαράθεση.Ασχολούνται περισσότερο με το ποιος πέταξε τη πιο εύσχημη ατάκα, παρά με την ουσία των πολιτικών ζητημάτων.
Τέλος,εις ότι αφορά τις διαφορές κουλτούρας μεταξύ των κρατών ΗΠΑ και Ελλάδος, τείνουν να αμβλυνθούν στα χρόνια του Ίντερνετ που διανύουμε
πλέον. Πριν 20 χρόνια, θα λέγαμε ότι οι Αμερικανοί έχουν διαμορφώσει ένα σκεπτικό που καθορίζεται από το γεγονός ότι ζουν στη μητρόπολη του
καπιταλισμού και βιώνουν on time τις κοινωνικές αλλαγές που προκαλούνται από την εξέλιξη του προαναφερθέντος οικονομικού συστήματος. Τώρα, τέλειωσε το παραμύθι. Ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ διαδίδεται άμεσα παραέξω, πολλές φορές οι Αμερικανοί ακολουθούν τις εξελίξεις και δε
τις διαμορφώνουν.

Δηλαδή πότε περίπου λες ότι ξεκίνησε να κλονίζεται το bipartisanship; Γιατί άλλο πράγμα είναι η ανάγκη για διατύπωση ξεκάθαρων πολιτικών επιχειρημάτων και άλλο πράγμα είναι ο λαϊκισμός, ο οποίος στις ΗΠΑ «εκτοξεύτηκε» στα χρόνια του διχασμού και του «ναυαγίου» του bipartisanship.

Στην Ελλάδα δεν καθοριζόταν πλήρως από τους «Τόμσεν» η οικονομική πολιτική, ακόμα και στα χρόνια των Μνημονίων. Άλλο Μνημόνιο εφάρμοσε ο ΓΑΠ, άλλο ο Σαμαράς και άλλο ο Τσίπρας. Τα Μνημόνια βέβαια έριξαν σε δεύτερη μοίρα πολλά άλλα σημαντικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών για εξοπλισμούς.

Δεν αναφέρθηκα στο πώς ενδεχομένως επηρεάζει (ή μπορεί να επηρεάσει) η αμερικάνικη κοινωνία τις παγκόσμιες κοινωνικές αλλαγές αλλά στις διαφορές αντιλήψεων/νοοτροπίας/κοινωνικών μοντέλων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, που εξακολουθούν να είναι μεγάλες (π.χ. οπλοφορία, individualism culture, δεκτικότητα σε λαϊκισμό συγκεκριμένου «χρώματος» κτλ.) ασχέτως του ότι μάλλον όλοι ακούνε τα ίδια τραγούδια στο YouTube ή βλέπουν τις ίδιες σειρές στο Netflix ή «ακολουθούν» τους ίδιους celebrities στο Instagram.

[dna replication]

μολοτοφ στις ΗΠΑ είναι είδηση

[dna replication]

[Golden Age]

Αυτό που λες ισχύει για ένα ισχυρό (αλλά σίγουρα όχι πλειοψηφικό) κομμάτι της εκλογικής τους βάσης και όχι για τον Μπάιντεν. Το πρόβλημα ξεκινάει και για τα δύο κόμματα από την ανάγκη συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους. Για να γίνει αυτό χωρίς να προκύψει κομματική διάσπαση πρέπει να «συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα». Έχει διχαστεί τόσο πολύ η αμερικάνικη κοινωνία που εδώ και καμιά δεκαετία θα έπρεπε να κατεβαίνουν 4 κόμματα στις εκλογές αντί για 2. Τέτοια αδιέξοδα δεν υπάρχουν στην Ευρώπη ούτε στην Ελλάδα επειδή υπάρχουν μικρομεσαία κόμματα που αποτελούν διέξοδο για διάφορα ισχυρά μειοψηφικά ρεύματα.

Αν παρατηρήσεις τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών από το 2000 και μετά, πάντα κερδίζει ο «ακραίος» και όχι ο «μετριοπαθής» υποψήφιος (ανεξαρτήτως κόμματος) λόγω ακριβώς του αυξανόμενου κοινωνικού διχασμού. Και στη Βουλή και στη Γερουσία εκλέγονται όλο και πιο πολλοί λαϊκιστές και από τα δύο κόμματα. Κάποτε υπήρχε έστω ένα στοιχειώδες «bipartisanship». Τώρα τα κοινοβουλευτικά αδιέξοδα έχουν γίνει μία παγιωμένη κατάσταση. Πρόκειται γενικώς για φαύλο κύκλο που οδηγεί δυστυχώς την αμερικάνικη κοινωνία στον γκρεμό.

Κατά τα άλλα επιμένω ότι το να συγκρίνεις «Δεξιά» και «Αριστερά» σε Ελλάδα/Ευρώπη και ΗΠΑ με τα ίδια κριτήρια είναι λάθος. Μιλάμε για αρκετά διαφορετικές κοινωνίες, οι οποίες δεν είναι ευάλωτες στο ίδιο είδος λαϊκισμού και έχουν πολύ διαφορετικά «αντανακλαστικά» και πολύ διαφορετικές (επικρατούσες) αντιλήψεις/νοοτροπίες γενικότερα.

Μην κοιτάς τη βάση. Το ζητούμενό είναι τί γίνεται στον κομματικό μηχανισμό των Δημοκρατικών. Αυτός έχει αλωθεί απο την άκρα αριστερά. Εδώ και χρόνια γινόντουσαν προσπάθειες. Στα χρόνια του Ομπάμα, πήραν το πάνω χέρι (και πολύ περισσότερο μετά την εκλογική αποτυχία της Χίλαρυ). Κρατούσαν βέβαια πάντοτε τα προσχήματα γιατί γνώριζαν ότι δεν βρισκόντουσαν ακριβώς σε δικό τους κόμμα. Αλλά σιγά σιγά την έκαναν τη δουλειά. Η επιρροή τους δε, ήταν τόσο ισχυρή που σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές θα έβγαζαν άνετα τον Σάντερς. Το ακύρωσαν μόνο και μόνο επειδή αυτό θα αποτελούσε τροχοπέδη για άλλους σχεδιασμούς τους. Αυτά που κάνουν τώρα δηλαδή... Μπάχαλα...βανδαλισμοί μνημείων...ακόμη και δολοφονίες (αστυνομικών ή και πολιτών οπαδών του Τραμπ)... Φαντάζεσαι να τα έκαναν όλα αυτά και να 'χαν επικεφαλή το Σάντερς; Οι Αμερικάνοι θα ψήφιζαν Τραμπ σε ποσοστό 90%. Το 'ξεραν αυτό, γι' αυτό και άλλαξαν το σχεδιασμό τους. Άδειασαν το Σάντερς και έβγαλαν απο τα εκλογικά αζήτητα το "μετριοπαθή" Μπάιντεν, κάνοντάς τον υποψήφιο του κόμματός τους. Αλλά ο Μπάιντεν θα είναι κανονική γλάστρα. Θα κάνουν ό,τι θέλουν.

Και δεν ισχύει απαραίτητα αυτό που λες. Τις εκλογές του 2000 πχ, ο Μπους ο β' τις είχε κερδίσει ως..."αντιπολεμικός" υποψήφιος. Βέβαια απέναντί του είχε τον Αλ Γκορ που είχε κι αυτός "αντιπολεμικές" θέσεις, αλλά ως Δημοκρατικός ήταν "χρεωμένος" με τις επεμβάσεις του Κλίντον σε Ιράκ και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία. Μετά βέβαια ακολούθησε η 11/9 και αλλάξαν όλα... Ο Ομπάμα, επίσης κέρδισε την πρώτη του εκλογική νίκη ως "αντιπολεμικός" (σε απόλυτη αντιδιαστολή μάλιστα με τον πολεμοχαρή Μακέιν). Και τη δεύτερη εκλογική νίκη του όμως, την πέτυχε ως λιγότερο πολεμοχαρής απο τον πιο πολεμοχαρή Ρόμνευ. Ο Ομπάμα βέβαια ίσως φάνταζε ψιλοακραίος σε εσωτερικά ζητήματα των ΗΠΑ, αλλά ήταν κεντροαριστερός.

Σε ζητήματα ιδεολογικά όμως, οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, μοιάζουν αρκετά με την αμερικανική. Όπως και γενικότερα μοιάζουν όλες οι κοινωνίες λεγομένων δυτικών χωρών (Δυτική Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και οι 2 μεγάλες χώρες της Ωκεανίας) μεταξύ τους, ασχέτως των επι μέρους εθοπολιτισμικών μικροδιαφορών τους. Μιλάμε πάντοτε για το σήμερα και όχι για το τί ίσχυε στις προηγούμενες δεκαετίες.

Πρώτα από όλα κάνεις το λάθος να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στους λαϊκιστές των Δημοκρατικών και αγνοείς το πόσο πολύ συνέβαλαν (και συμβάλλουν) οι λαϊκιστές Συντηρητικοί και κινήματα όπως του «Κόμματος του Τσαγιού» στο γιγάντωμα του διχασμού. Πάρα πολύ λάδι στη φωτιά έχουν ρίξει και οι δύο πλευρές. Και αφού επί Ομπάμα πήραν (όπως ισχυρίζεσαι) το πάνω χέρι (!) του κόμματος οι «μπαχαλάκηδες» των Δημοκρατικών, γιατί άφησαν να βγει η Κλίντον και δεν έβγαλαν το Σάντερς, ο οποίος μάλλον θα είχε και καλύτερες πιθανότητες να νικήσει τον Τραμπ το 2016; Δεν είναι όπως τα λες τα πράγματα. Οι «μπαχαλάκηδες» προσπαθούν να κερδίσουν έδαφος σιγά σιγά εντός του κόμματος (και αυτό φαίνεται και από την εκλογή λαϊκιστών σαν την Ocasio-Cortez στη Βουλή των Αντιπροσώπων). Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για μια διαδικασία που είναι σε εξέλιξη, αλλά ξεκινάει από την εκλογική βάση και όχι από τα κομματικά γραφεία. Είναι το αποτέλεσμα της σταδιακής ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας των ΗΠΑ, με τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους (και των δύο πλευρών) να μειώνονται σταδιακά και τους φανατικούς να αυξάνονται. Θα έλεγα ότι πρόκειται για κλασικό παράδειγμα μιας δημοκρατίας που πάσχει και υποφέρει ενώ βρίσκεται στο έλεος του λαϊκισμού.

Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό «πολεμοχαρείς» για τους Ρόμνεϊ και ΜακΚέιν. Εν πάση περιπτώσει οι χαρακτηρισμοί «μετριοπαθής» και «ακραίος» που χρησιμοποίησα για τους υποψηφίους ήταν σε σχέση με το κόμμα του καθενός και όχι «συνολικά». Δεν ξέρω αν τώρα κατάλαβες τι ήθελα να πω, πάντως η διάκριση δεν ήταν στα πλαίσια του «πολεμοχαρής-αντιπολεμικός» αλλά στα πλαίσια του «radical-moderate» εντός του πολιτικού χώρου του κάθε υποψηφίου. Αν το δεις έτσι, το μοτίβο τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει αλλάξει. Ο «radical» υποψήφιος επικρατεί του «moderate» πάντα (με το χαρακτηρισμό του προφίλ του κάθε υποψηφίου να γίνεται με κριτήρια «ΗΠΑ» και όχι «διεθνή»).

Οι κοινωνίες της Δύσης έχουν πολλές ομοιότητες αλλά και τεράστιες διαφορές μεταξύ τους. Απλώς και μόνο σκέψου τι ισχύει π.χ. για την οπλοφορία στις ΗΠΑ και τι στην Ευρώπη, πόσο πιο πρόσφορο είναι το έδαφος στην Ελλάδα π.χ. (και στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου) για ακροαριστερό λαϊκισμό, πόσο πιο εύκολο είναι να υπάρξει απήχηση στον ακροδεξιό λαϊκισμό στις ΗΠΑ, πόσο πιο «individualist» είναι (εκ πεποιθήσεως) η αμερικάνικη κοινωνία και πολλά άλλα. Μιλάμε για αρκετά διαφορετικά κοινωνικά μοντέλα και διαφορετικές νοοτροπίες/αντιλήψεις σε πάρα πολλά θέματα.

Το Tea Party περισσότερο υπερσυντηρητικό θα το χαρακτήριζα, παρά λαϊκίστικο. Υπάρχει πάνω απο αιώνα, προωθεί δεκαετίες ολόκληρες την ιδεολογική του ατζέτνα, όπως πάντα και δεν έχει προκαλέσει κάποιο διχασμό στην αμερικανική κοινωνία.

Οι δε "λαϊκιστές" των Ρεπουμπλικάνων ανεδείχθησαν με τον Τραμπ. Δεν προκάλεσαν οι ίδιοι κάποιο διχασμό. Το σύστημα είναι αυτό που τους στοχοποίησε για τις θέσεις τους για το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία και τις αντιπολεμικές τους θέσεις. Έτσι ξεκίνησε ο διχασμός.

Στους Δημοκρατικούς όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η ακροαριστερά οργανωνόντουσαν εντός τους μέσα στα χρόνια. Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν (και είχανε συμβάλλει άλλωστε και αυτοί στην ανάδειξή του). Στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση των Δημοκρατικών, κέρδισε η Χίλαρυ, αφενός γιατί δεν ήταν σίγουροι για το εαν η αμερικανική κοινωνία θα ήταν έτοιμη να ψηφίσει έναν υποψήφιο όπως ο Σάντερς, αφετέρου (και κυριότερον) γιατί θεωρούσαν ότι με την κεντρώα Χίλαρυ οι Αμερικάνοι θα συσπειρωνόντουσαν απέναντι στον "επικίνδυνο ακροδεξιό" Τράμπ. Με αυτή την προπαγάνδα γιγαντώθηκε ο διχασμός. Οι "moderate" (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) συνέβαλλαν τα μέγιστα σε αυτό. Πίστευαν ότι θα πάρουν το πάνω χέρι στις εκλογές. Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να γιγαντώσουν την ακροαριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, καθότι αυτή ήταν ο πιο αυθεντικός εκφραστής του αντιτραμπικού ιδεολογήματος.

Θυμίζει λίγο Μεταπολίτευση η όλη φάση. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προωθούσαν στην κοινωνία μια "αριστεροπροοδευτική" προπαγάνδα. Μια μάζα των νεότερων γεννεών που επιρρεάστηκαν απο αυτή, έψαχναν τον αυθεντικό της εκφραστή. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε στην πορεία μια πρώτη σταθερή βάση, παρότι το ιδεολόγημά του, ξεπερνούσε την εκλογική του επιρροή κι εξέφραζε και μια πτέρυγα στο ΠΑΣΟΚ εως και κάποιες μειοψηφίες στη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ανεδείχθη ως μεγάλο κόμμα μέσα απο τα μνημόνια και κρύβοντας το ιδεολογικό του προφίλ.Μια μερίδα ψηφοφόρων του όμως, αυτών που ήταν νεολαίοι (κυρίως φοιτητές) στη δεκαετία του 2000, τον απεδέχθη και μετά την κωλοτούμπα του, γιατί συμφωνούσε με τα πραγματικά του ιδεολογήματα.

Στις ΗΠΑ βέβαια δεν υπάρχει δυνατότηα εναλλακτικού πόλου, οπότε οι ενδιαφερόμενοι κάνουν τον πολιτικό τους παιχνίδι μέσα απο τους Δημοκρατικούς.

Πρώτα άλωσαν τον κομματικό μηχανισμό και μετά διέσπειραν τις θέσεις τους στην αμερικανική κοινωνία.

Ο ΜαΚκέιν ήταν ο ορισμός του πολεμοχαρούς... Διεκδικούσε την προεδρία με σημαία του τον πόλεμο κατα του Ιράν... Έτσι ο Ομπάμα έκανε περίπατο ως "αντιπολεμικός". Κατα τα λοιπά και ο Ομπάμα moderate ήταν με κάποιες ελαφρές αποχρώσεις ριζοσπαστισμού. Όσον αφορά το Ρόμνευ, ήταν και αυτός moderate , στις εκλογές όμως σχεδόν ζητούσε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Ο Ομπάμα κέρδισε ως πιο "ήπιος".


Όλες οι δυτικές κοινωνίες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και τις διαφορές τους. Εδώ και 5 χρόνια όμως, το πολιτικό ιδεολογικό πλαίσιο στο ποποίο κινούντια οι πολιτικές τους ζωές έχει κοινά χαρακτηριστικά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει ζήτημα "πολιτικής ορθότητας" και αναλόγου τοποθετήσεως των ανα χώρα πολιτικών δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ ίσως είναι ένα βήμα μπροστά, αφού μέσα απο τους moderate Δημοκρατικούς, προέκυψε μια ισχυρή ακροαριστερά.

[Στρακαστρουκας]

Ειναι τιμη για τους ακροαριστερους να τους βγαζετε ακροαριστερους επειδη θελουν να διωκονται οι φονιαδες αστυνομικοι

[Golden Age]

Ειναι τιμη για τους ακροαριστερους να τους βγαζετε ακροαριστερους επειδη θελουν να διωκονται οι φονιαδες αστυνομικοι

Δεν τα κάνουν για αυτό όλα αυτά τα μπάχαλα και τις δολοφονίες που κάνουν. Αυτό είναι το πορπαγανδιστικό πρόσχημα. Και το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων είχε ξεκινήσει με μια "εργατική" "διαδήλωση" ενάντια σε κάποια μέτρα της κυβερνήσεως Κερένσκυ. Άλλος ήταν όμως ο στόχος...

[Στρακαστρουκας]

Ειναι τιμη για τους ακροαριστερους να τους βγαζετε ακροαριστερους επειδη θελουν να διωκονται οι φονιαδες αστυνομικοι

Δεν τα κάνουν για αυτό όλα αυτά τα μπάχαλα και τις δολοφονίες που κάνουν. Αυτό είναι το πορπαγανδιστικό πρόσχημα. Και το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων είχε ξεκινήσει με μια "εργατική" "διαδήλωση" ενάντια σε κάποια μέτρα της κυβερνήσεως Κερένσκυ. Άλλος ήταν όμως ο στόχος...

Ξερεις κατι? Μακαρι να ειχες δικιο. Να δουμε κομμουνιστικη εξεγερση στις ΗΠΑ και τι στον κοσμο. Δυστυχως οι αναλυσεις σου ειναι εκτως τοπου και χρονου. Και μονο το γεγονος οτι βαφτιζετε ακροαριστερα την αναγκη να μην σκοτωνει η αστυνομια διχως συνεπειες, αποδυκνυει το γεγονος αυτο. Συνεχιστε ετσι και θα κανετε την πλειονοτητα των Αμερικανων ακροαριστερους

[Golden Age]

Ειναι τιμη για τους ακροαριστερους να τους βγαζετε ακροαριστερους επειδη θελουν να διωκονται οι φονιαδες αστυνομικοι

Δεν τα κάνουν για αυτό όλα αυτά τα μπάχαλα και τις δολοφονίες που κάνουν. Αυτό είναι το πορπαγανδιστικό πρόσχημα. Και το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων είχε ξεκινήσει με μια "εργατική" "διαδήλωση" ενάντια σε κάποια μέτρα της κυβερνήσεως Κερένσκυ. Άλλος ήταν όμως ο στόχος...

Ξερεις κατι? Μακαρι να ειχες δικιο. Να δουμε κομμουνιστικη εξεγερση στις ΗΠΑ και τι στον κοσμο. Δυστυχως οι αναλυσεις σου ειναι εκτως τοπου και χρονου. Και μονο το γεγονος οτι βαφτιζετε ακροαριστερα την αναγκη να μην σκοτωνει η αστυνομια διχως συνεπειες, αποδυκνυει το γεγονος αυτο. Συνεχιστε ετσι και θα κανετε την πλειονοτητα των Αμερικανων ακροαριστερους

Τί σχέση έχουν οι βανδαλισμοί αγαλμάτων και οι δολοφονίες αντιφρονούντων ή ακόμη και αστυνομικών με το παραμύθι που υιοθετείς;

[aljawn]

[Στρακαστρουκας]

Τί σχέση έχουν οι βανδαλισμοί αγαλμάτων και οι δολοφονίες αντιφρονούντων ή ακόμη και αστυνομικών με το παραμύθι που υιοθετείς;

Θες να αθροισουμε τα θυματα ακροδεξιων και ακροαριστερων επιθεσεων τα τελευταια χρονια στην Αμερικη να δουμε ποιος εχει σκοτωσει περισσοτερους? Η θα αρχισεις παλι την πιπιλα οτι ο τυπος που σκοτωσε 23 ατομα στο Ελ Πασο "ειναι μεμονωμενη περιπτωση", ο αλλος που σκοτωσε 12 εβραιους στο Πιτσμπουργκ ηταν "επιφανειακα ακροδεξιος αλλα αριστερος στην ψυχη" κτλπ κτλπ? Σε καθε αλλη πολιτισμενη χωρα του κοσμου η δολοφονια μιας αοπλης γυναικας που δεν ειχε κανει τιποτα παρανομο θα σημαινε την διωξη του αστυνομικου. Το γεγονος οτι εχετε την τυχη να ζειτε στην Ελλαδα οπου, με ολα τα προβληματα της, εχει χαμηλη εγκληματικοτητα και η αστυνομια εχει μαθει να υπηρετει τον πολιτη και οχι να τον τρομοκρατει, σας κανει επικινδυνους.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

To bipartisanship άρχισε να κλονίζεται από τη στιγμή που έγινε εμφανές ότι η αμερικανική οικονομία δεν είναι τόσο ισχυρή όσο φαίνονταν πως είναι.
Η ανάδειξη ζητημάτων όπως η αύξηση του κρατικού χρέους, η αποβιομηχανοποίηση ή η αδυναμία πολλών νοικοκυριών να καλύψουν τις οικονομικές
τους υποχρεώσεις, οδηγεί και στην ανάγκη διατύπωσης ξεκάθαρων πολιτικών επιχειρημάτων εκ μέρους όλων των πολιτικών.
Στην Ελλάδα, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, ενδεχομένως μάλιστα και με μεγαλύτερη ένταση αλλά η πολιτική δραστηριότητα έχει βαλτώσει
κατόπιν της ευρωπαϊκής παρέμβασης που οδήγησε στην υπογραφή των Μνημονίων.Οι Έλληνες πολιτικοί βρήκαν τη βολική λύση εναπόθεσης των
ευθυνών τους στους διάφορους Τόμσεν, επομένως ασχολούνται με θέματα που άπτονται περισσότερο στη δευτερεύουσα μη-οικονομικοκεντρική πολιτική αντιπαράθεση.Ασχολούνται περισσότερο με το ποιος πέταξε τη πιο εύσχημη ατάκα, παρά με την ουσία των πολιτικών ζητημάτων.
Τέλος,εις ότι αφορά τις διαφορές κουλτούρας μεταξύ των κρατών ΗΠΑ και Ελλάδος, τείνουν να αμβλυνθούν στα χρόνια του Ίντερνετ που διανύουμε
πλέον. Πριν 20 χρόνια, θα λέγαμε ότι οι Αμερικανοί έχουν διαμορφώσει ένα σκεπτικό που καθορίζεται από το γεγονός ότι ζουν στη μητρόπολη του
καπιταλισμού και βιώνουν on time τις κοινωνικές αλλαγές που προκαλούνται από την εξέλιξη του προαναφερθέντος οικονομικού συστήματος. Τώρα, τέλειωσε το παραμύθι. Ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ διαδίδεται άμεσα παραέξω, πολλές φορές οι Αμερικανοί ακολουθούν τις εξελίξεις και δε
τις διαμορφώνουν.

Δηλαδή πότε περίπου λες ότι ξεκίνησε να κλονίζεται το bipartisanship; Γιατί άλλο πράγμα είναι η ανάγκη για διατύπωση ξεκάθαρων πολιτικών επιχειρημάτων και άλλο πράγμα είναι ο λαϊκισμός, ο οποίος στις ΗΠΑ «εκτοξεύτηκε» στα χρόνια του διχασμού και του «ναυαγίου» του bipartisanship.

Στην Ελλάδα δεν καθοριζόταν πλήρως από τους «Τόμσεν» η οικονομική πολιτική, ακόμα και στα χρόνια των Μνημονίων. Άλλο Μνημόνιο εφάρμοσε ο ΓΑΠ, άλλο ο Σαμαράς και άλλο ο Τσίπρας. Τα Μνημόνια βέβαια έριξαν σε δεύτερη μοίρα πολλά άλλα σημαντικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών για εξοπλισμούς.

Δεν αναφέρθηκα στο πώς ενδεχομένως επηρεάζει (ή μπορεί να επηρεάσει) η αμερικάνικη κοινωνία τις παγκόσμιες κοινωνικές αλλαγές αλλά στις διαφορές αντιλήψεων/νοοτροπίας/κοινωνικών μοντέλων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, που εξακολουθούν να είναι μεγάλες (π.χ. οπλοφορία, individualism culture, δεκτικότητα σε λαϊκισμό συγκεκριμένου «χρώματος» κτλ.) ασχέτως του ότι μάλλον όλοι ακούνε τα ίδια τραγούδια στο YouTube ή βλέπουν τις ίδιες σειρές στο Netflix ή «ακολουθούν» τους ίδιους celebrities στο Instagram.

Δεν είμαι σίγουρος για το πότε άρχισε να κλονίζεται το bipartisanship.Ίσως την εποχή του Τζορτζ Μπους του νεότερου, ίσως και λίγο αργότερα.
Σημασία, έχει ότι η κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ απαιτεί τη διατύπωση ξεκάθαρων θέσεων εκ μέρους των πολιτικών που θα αφορούν θέματα
όπως η εξωτερική πολιτική, η κοινωνική ασφάλιση, το δημόσιο χρέος και η διαχείρισή του, η διευκόλυνση των νοικοκυριών να αποπληρώσουν τις
υποχρεώσεις τους κλπ. Είναι λογικό, σε περιόδους κρίσεων(με την ευρύτερη γλωσσολογική έννοια του όρου) να οξύνονται οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και μαζί με αυτές να οξύνεται και ο πολιτικός λόγος εννοείται. Ο "λαϊκισμός" είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους protagonistas και τους Ραμφίστας ήδη από την εποχή του πρώτου Μνημονίου, όμως δε βλέπω ένα ξεκάθαρο ορισμό του. Δε ξέρω αν συμπεριλαμβάνεσαι και εσυ στις προαναφερόμενες κατηγορίες, βλέπω μία άνεση εκ μέρους σου να αποδώσεις τον όρο του λαικιστή σε διάφορους πολιτικούς, οπότε θα ήθελα να δω και γιατί τους ορίζεις ως τέτοιους.
Κατά τα άλλα, οι διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδος, ανάγονται παραδοσιακά στο περιβόητο ατομισμό της αμερικανικής κοινωνίας. Νομίζω,
πως αν πρέπει να κάνουμε τη παραδοχή ότι μία εκ των δύο κοινωνιών,η αμερικανική ή ελληνική, είναι πιο ατομιστική θα λέγαμε την ελληνική πλέον.
Στην Αμερική δρουν κοινωνικά κινήματα που βρίσκουν αντίθετους πολλούς συσχολιαστές, σε κάθε περίπτωση όμως δρουν. Εδώ, στην Ελλάδα
έχουν επικρατήσει οι λογικές "Ο σώζων εαυτώ σωθήτω" ή "Μακριά από το κώλο μας και ας είναι ό,τι είναι".Τό πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα,δείχνει να είναι πιο άχρωμο, κάτι που συνηγορεί στο ότι οι Έλληνες ενδιαφέρονται λιγότερο σε σχέση με τους Αμερικανούς για τα δρώμενα
στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Αλλά δεν είναι μόνο ο ατομισμός, κάνεις λάθος που υποτιμάς την επίπτωση της Τέχνης, της μόδας και των ΜΜΕ στη
διαμόρφωση της κουλτούρας. Επίσης, υπάρχουν και οι παράγοντες της τεχνολογίας ή της οικονομίας που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση των
συνειδήσεων. Κάποτε, βλέπαμε τα malls στις ΗΠΑ και τα θεωρούσαμε εμπορική πρωτοτυπία, τώρα "αγκαλιάζουμε" το online εμπόριο την ίδια
ακριβώς στιγμή που υιοθετείται στις ΗΠΑ. Ίσως αργότερα σε σχέση με τους Ιάπωνες...
Υ.Γ Τα ελληνικά Μνημόνια δε διέφεραν ως προς το σκοπό τους, αλλά και ως προς το γενικό τους περίγραμμα.

[Golden Age]

Τί σχέση έχουν οι βανδαλισμοί αγαλμάτων και οι δολοφονίες αντιφρονούντων ή ακόμη και αστυνομικών με το παραμύθι που υιοθετείς;

Θες να αθροισουμε τα θυματα ακροδεξιων και ακροαριστερων επιθεσεων τα τελευταια χρονια στην Αμερικη να δουμε ποιος εχει σκοτωσει περισσοτερους? Η θα αρχισεις παλι την πιπιλα οτι ο τυπος που σκοτωσε 23 ατομα στο Ελ Πασο "ειναι μεμονωμενη περιπτωση", ο αλλος που σκοτωσε 12 εβραιους στο Πιτσμπουργκ ηταν "επιφανειακα ακροδεξιος αλλα αριστερος στην ψυχη" κτλπ κτλπ? Σε καθε αλλη πολιτισμενη χωρα του κοσμου η δολοφονια μιας αοπλης γυναικας που δεν ειχε κανει τιποτα παρανομο θα σημαινε την διωξη του αστυνομικου. Το γεγονος οτι εχετε την τυχη να ζειτε στην Ελλαδα οπου, με ολα τα προβληματα της, εχει χαμηλη εγκληματικοτητα και η αστυνομια εχει μαθει να υπηρετει τον πολιτη και οχι να τον τρομοκρατει, σας κανει επικινδυνους.

Αυτοί που αναφέρεις ναι, ήταν μεμονομένοι ψυχάκηδες, σαν άλλους ψυχάκηδες που έκαναν μη πολιτικοποιημένες επιθέσεις. Κοινωνικό φαινόμενο και πρόβλημα στις ΗΠΑ. Δεν ήταν καν τρομοκρατικές οργανώσεις...

Στην περίπτωση των ακροαριστερών δολοφονιών όμως, έχουμε δολοφονίες ΑΠΟ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ. Μια σημαντικότατη διαφορά υπάρχει. Εδώ ναι, υπάρχει πολιτική υποκίνηση.

[Στρακαστρουκας]

Τί σχέση έχουν οι βανδαλισμοί αγαλμάτων και οι δολοφονίες αντιφρονούντων ή ακόμη και αστυνομικών με το παραμύθι που υιοθετείς;

Θες να αθροισουμε τα θυματα ακροδεξιων και ακροαριστερων επιθεσεων τα τελευταια χρονια στην Αμερικη να δουμε ποιος εχει σκοτωσει περισσοτερους? Η θα αρχισεις παλι την πιπιλα οτι ο τυπος που σκοτωσε 23 ατομα στο Ελ Πασο "ειναι μεμονωμενη περιπτωση", ο αλλος που σκοτωσε 12 εβραιους στο Πιτσμπουργκ ηταν "επιφανειακα ακροδεξιος αλλα αριστερος στην ψυχη" κτλπ κτλπ? Σε καθε αλλη πολιτισμενη χωρα του κοσμου η δολοφονια μιας αοπλης γυναικας που δεν ειχε κανει τιποτα παρανομο θα σημαινε την διωξη του αστυνομικου. Το γεγονος οτι εχετε την τυχη να ζειτε στην Ελλαδα οπου, με ολα τα προβληματα της, εχει χαμηλη εγκληματικοτητα και η αστυνομια εχει μαθει να υπηρετει τον πολιτη και οχι να τον τρομοκρατει, σας κανει επικινδυνους.

Αυτοί που αναφέρεις ναι, ήταν μεμονομένοι ψυχάκηδες, σαν άλλους ψυχάκηδες που έκαναν μη πολιτικοποιημένες επιθέσεις. Κοινωνικό φαινόμενο και πρόβλημα στις ΗΠΑ. Δεν ήταν καν τρομοκρατικές οργανώσεις...

Στην περίπτωση των ακροαριστερών δολοφονιών όμως, έχουμε δολοφονίες ΑΠΟ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ. Μια σημαντικότατη διαφορά υπάρχει. Εδώ ναι, υπάρχει πολιτική υποκίνηση.

Διαδηλωτρια σκοτωνει τον εαυτο της οταν ο ακροδεξιος οδηγος την πατα με αμαξι