Αμερική: επίσημα υπο αναρχική διακυβέρνηση τα μεγαλύτερα αστικά κεντρα

[TOR]

Ο ακροδεξιός Μπόμπι Μακ Βει σκότωσε σε μια βομβιστική επιθεση στην Οκλαχόμα 170 άτομα, αλλά ο Γκόλντεν βλέπει ακροαριστερη βία στην Αμερικα.

[Στρακαστρουκας]

Ο ακροδεξιός Μπόμπι Μακ Βει σκότωσε σε μια βομβιστική επιθεση στην Οκλαχόμα 170 άτομα, αλλά ο Γκόλντεν βλέπει ακροαριστερη βία στην Αμερικα.

Οχι, θα σου πει ο Γκολντεν οτι ο Μακβει ηταν κρυπτοαριστερος. Αυτο λεει καθε φορα που ενας ακροδεξιος σκοτωνει αθωους

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

SpoilerShow

Με βρίσκουν αντίθετο αρκετά από αυτά που λες, αλλά πριν απαντήσω θα ήθελα (ρισκάροντας να χαρακτηριστώ άσχετος) να σου ζητήσω να μου πεις τι εννοείς με τους όρους «protagonistas» και «Ραμφίστας».

Το κλασικό ακροατήριο του Ράμφου και του Protagon.gr. Οι σοσιαλφιλελέ που θεωρούν ότι μπήκαμε στα Μνημόνια γιατί "υποκύψαμε στο λαίκισμό".
Αυτοί που θεωρούν το Σημίτη, μέγα εκσυγχρονιστή ηγέτη αλλά για κάποιο λόγο ξεχνούν πως φλόμωσε τη χώρα με δανεικά και παροχές.

Μου πήρε καιρό να μπω για να απαντήσω και θα προσπαθήσω να το κάνω συνοπτικά αν και δεν ξέρω αν θα διαβάσεις το ποστ ύστερα από τόσο καιρό. Ένα παράδειγμα λαϊκισμού είναι για εμένα το εξής. Κάποιοι πολιτικοί από το χώρο των Republicans ταύτισαν τη δημιουργία ενός public option for health insurance με το socialized medicine, έχοντας προηγουμένως φροντίσει να δαιμονοποιήσουν τον τελευταίο όρο ώστε να τρομοκρατήσουν αποτελεσματικά (αλλά και ανεύθυνα) τους ψηφοφόρους για να πάρουν τις ψήφους τους. Ο λαϊκισμός πάντως δεν εκφράζεται πια μόνο από τους Republicans, άλλο αν αυτοί (κυρίως) τον ξεκίνησαν την τελευταία 15ετία. Σαν μανιτάρια πετάχτηκαν τα τελευταία χρόνια λαϊκιστές και από το χώρο των Democrats (και αυτοί με «ξεκάθαρες» αλλά και αρκετά ακραίες θέσεις).

Σχετικά με τις διαφορές ΗΠΑ-Ελλάδας, αυτό που ήθελα απλώς να επισημάνω είναι ότι πολλοί αριστεροί και κεντροαριστεροί στην Ελλάδα εκφράζουν ένα είδος «τυφλής» αλληλεγγύης προς τους Democrats (παρόμοιο με εκείνο που εκφράζουν κάμποσοι δεξιοί προς τους Republicans) ενώ στην ουσία οι Democrats πολιτικά είναι πολύ πιο «κοντά» στη ΝΔ. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της γενικότερης φιλοσοφίας της αμερικάνικης κοινωνίας, η οποία είναι ξεκάθαρα πιο συντηρητική στο σύνολό της σε σχέση με την Ελλάδα. Ένας «κεντρώος» π.χ. στις ΗΠΑ μάλλον θα χαρακτηριζόταν «καθαρόαιμος» δεξιός αν εξέφραζε τις πολιτικές του απόψεις στην Ελλάδα.

Δεν υποτιμώ την επίδραση των τεχνών και της τεχνολογίας όπως ισχυρίζεσαι. Όμως έχοντας μείνει και στις δύο χώρες για αρκετά χρόνια έχω δει μοτίβα συμπεριφοράς και γενικότερης φιλοσοφίας που διαφέρουν αρκετά από τη μία στην άλλη και δεν είδα να επηρεάζονται από το ότι το ίντερνετ έχει «ανακατέψει» αρκετά τις κουλτούρες και έχει μειώσει τις αποστάσεις.

Δεν υπάρχει θέμα, εξάλλου και εγώ δε ποστάρω συστηματικά. To welfare state είναι εν πολλοίς σοσιαλιστικό. Οι ίδιοι οι σοσιαλιστές δεν αρνούνται πως στηρίζουν τη Κοινωνική Ασφάλιση, σίγουρα ένας σοσιαλιστής Congressman δε θα αρνούνταν να στηρίξει το Obamacare. Ένας κομμουνιστής μπορεί να
το καταψήφιζε αλλά για διαφορετικούς λόγους σε σχέση με ένα δεξιό.

Οι Δημοκρατικοί είναι κεντροαριστεροί με «κ» κεφαλαίο από την εποχή του Ρούσβελτ. Όλες οι πολιτικές που έχουν εφαρμόσει στο εσωτερικό μέτωπο,
είναι κεντροαριστερές. Εις ό,τι αφορά το εξωτερικό μέτωπο, οι παρεμβάσεις των Κλίντον, Τζόνσον κλπ είναι απόρροια της ηγεμονικής θέσης των ΗΠΑ,δεν εδράζονται σε "δεξιά" κριτήρια σκέψης. Θα λέγαμε μάλιστα πως ένα σημαντικό τμήμα της Αμερικανικής δεξιάς είναι isolationist.

Στην Ελλάδα, οι κεντροαριστεροί προσπαθούν να κρύψουν πως ταυτίζονται ιδεολογικά με τους Δημοκρατικούς. Ο λόγος έχει να κάνει με τον αντιαμερικανισμό που υπήρχε μέχρι πρότινος σε ένα κομμάτι της κεντροαριστερής βάσης, που μόνο ονομαστικά είχε αναφορές σε Βελουχιώτηδες και ΔΣΕ. Οι Νεοδημοκράτες από την άλλη δεν έχουν ιδιαίτερο ιδεολογικό υπόβαθρο για να προτάξουν απέναντι στους αριστερούς, παρά μόνο μία εξιαδνικευμένη εικόνα της Δύσης. Οι Δημοκρατικοί είναι μέρος αυτής της εικόνας, για αυτό βλέπουμε τέρατα με υποτιθέμενους Έλληνες δεξιούς να στηρίζουν τους Δημοκρατικούς.

Τέλος, δε ξέρω ποιά Ελλάδα έχεις στο μυαλό σου, δε ξέρω επίσης που ζεις τώρα πάντως η ελληνική κοινωνία από κάποιο σημείο και μετά έγινε κάργα ατομιστική. Μπορεί να ήταν ανέκαθεν, είμαι 31 ετών και κρίνω με βάση τις δεκαετίες από το 1990 και μετά. Πριν το 2010, επικρατούσε ο καταναλωτιστικός ατομισμός. Πλέον, επικρατεί ο ατομισμός του «σώζων ευατώ σωθήτω». Μπορεί η αμερικανική κοινωνία να είναι ατομιστική σε σχέση με άλλες κοινωνίες του κόσμου, σε σχέση με αυτό ενδέχεται να έχεις δίκιο. Σε σχέση με την ελληνική, δεν υπήρξε ποτέ πιό ατομιστική πάντως. Όσο ζω τουλάχιστον.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

SpoilerShow

Δεν ξέρω από πού ενημερώνεσαι, αλλά επιμένω πως επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος: κρίνεις με ελληνική «ματιά» αυτά που γίνονται στις ΗΠΑ. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω; Από το ποιος (λες ότι) ξεκίνησε το διχασμό στις ΗΠΑ; Από το ότι το «Κόμμα του Τσαγιού» δε λαΐκιζε; Από το ότι ένα κίνημα μόλις 10-15 ετών (οργανώθηκε πολιτικά το μακρινό... 2009!) ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει εδώ και έναν αιώνα; Από το ότι οι λαϊκιστές των Republicans δεν προκάλεσαν διχασμό; Από το ότι εστιάζεις όλη σου την προσοχή στο λαϊκισμό των ριζοσπαστικών του Δημοκρατικού Κόμματος και «ξεπλένεις» το ακροατήριο του Άλεξ Τζόουνς και άλλων που επιδίδονται διαρκώς σε κηρύγματα μίσους δηλητηριάζοντας περισσότερο την κοινωνία;

Το «ακροαριστερό» κίνημα στις ΗΠΑ που (σωστά) κατακεραυνώνεις (και το οποίο κι εγώ απεχθάνομαι) πώς και πότε δημιουργήθηκε; Δημιουργήθηκε πριν από το αντίστοιχο «ακροδεξιό» ή μετά; Λες και ξαναλές για έλεγχο του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών από τους «ακροαριστερούς». Ήταν ή δεν ήταν το «Κόμμα του Τσαγιού» το πρώτο που δημιούργησε δική του «φράξια» στα νομοθετικά σώματα στις ενδιάμεσες εκλογές του 2010, ξεκινώντας ένα ντόμινο εξελίξεων (ταυτόχρονα βέβαια με τη διαμάχη για το Obamacare και τις προκλητικές κινήσεις τόσο της Πελόζι όσο και των Republicans) και τελικά οδηγώντας σε επαναλαμβανόμενα κοινοβουλευτικά αδιέξοδα; Δε βλέπεις ότι από τη λύσσα τους να μην έρθει... κομμουνισμός στις ΗΠΑ στο τέλος θα τον... δημιουργήσουν από το πουθενά;

Πρέπει να καταλάβεις ότι πολιτικά οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο «δεξιά» από Ελλάδα/Ευρώπη με αποτέλεσμα να είναι πιο δεκτικός εκεί ο κόσμος σε ακροδεξιό παρά σε ακροαριστερό λαϊκισμό. Π.χ. ακόμα και η ρητορική του Κασιδιάρη είναι όαση λογικής μπροστά στη ρητορική αρκετών από τους ριζοσπαστικούς Republicans, γιατί ο Κασιδιάρης ξέρει μέχρι πού τον «παίρνει» να λαϊκίσει, όπως και οι αντίστοιχοι Αμερικάνοι εξάλλου.

Διαφωνούμε για το αν ήταν πολεμοχαρείς ή όχι ο ΜακΚέιν και ο Ρόμνεϊ. Αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Πιο μεγάλη σημασία, κατά τη γνώμη μου, έχει ο διαχωρισμός «radical-moderate». Σου ξαναλέω ότι το διαχωρισμό αυτόν τον έκανα με βάση αμερικάνικα και όχι διεθνή κριτήρια και ανάλογα με τον πολιτικό χώρο προέλευσης του κάθε υποψηφίου. Π.χ. πάρα πολλοί Republicans θεωρούσαν το ΜακΚέιν πολύ «λάιτ» συντηρητικό (γι' αυτό και εκείνος έβαλε υποψήφια Αντιπρόεδρο τη Σάρα Πέιλιν που ήταν πολύ συμπαθής στη φανατική πτέρυγα του κόμματός του). Αντιθέτως ο Ομπάμα εντός του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν από τους ριζοσπαστικούς τότε. Αυτό εννοούσα. Και επιμένω ότι το μοτίβο δεν έχει αλλάξει. Ο «radical» επικρατεί του «moderate» εδώ και πολλά χρόνια.

Έχω την εντύπωση ότι το Tea Party υπάρχει και προ του 2009. Πρώτη φορά που είχαν μάθει για αυτούς ήταν στο ελλαδικό indymedia.
Ένας αναρχικός στις ΗΠΑ είχε πάει σε συγκέντρωσή τους για το μεταναστευτικό και τους είχε ειρωνευτεί και είχε κυκλοφορήσει βίντεο με το σκηνικό και τις αντιδράσεις τους. Μπορεί να 'ταν και το 2009 βέβαια, αλλά έχω την εντύωπση ότι ήταν απαλιότερο.

Κάπου είχα διαβάσει όμως για την ιστορία του θυμάμαι ότι επρόκειτο για...παμπάλαιο κόμμα, απο προηγούμενους αιώνες. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος σε αυτό και αν τους μπερδεύω με κάτι άλλο.

Εν πάσει περιπτώσει, οι "φράξιες" δεν είναι κάτι. Χαμός γίνεται με τα λόμπυ στις ΗΠΑ όλα τα χρόνια...

Δεν είναι οι απόψεις που διχάζουν την κοινωνία, αλλά οι απόψεις που προωθούν τη βιάιη σύκρουση με τον αντίπαλο. Και αυτό το έκανε αποκλειστικά και μόνο η άκρα αριστερά.

Η πρώτη φουρνιά ακροαριστερού ρεύματος στις ΗΠΑ, ξεκίνησε να υπάρχει επι Μπους β'. Με τους πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ, την προπαγάνδα για τους Αμερικανούς που σκοτονώντουσαν εκεί, την κριτική για το ρόλο των ΗΠΑ, το "τί κάνουν στους καημένους τους Μουσουλμάνους" κλπ. Ξεκίνησαν να αποκτούν κόσμο μέσω "αντιπολεμικού κινήματος". Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν, τους αβάνταρε και ο ίδιος. Όλα εκείνα τα επεισόδια, όπου ότανα στυνομικοί στοις ΗΠΑ δολοφονούσαν κάποιον μαύρο, το παρουσίαζε το ίδιο το σύστημα σαν δήθεν "ρατσιστική δολοφονία", δεν ήταν αβάντα σητν προπαγάνδα τους; Τότε ήταν που άρχισαν απο αποκτούν ρεύμα στην αμερικανική κοινωνία...

Μετά έρχεται η υποψηφιότητα Τραμπ, αρχίζιε να καλπάζει στους Ρεπουμπλικάνους και τόρε Δημοκρατικοί και συστημικοί Ρεπουμπλικάνοι καλλιεργούν κλίμα διχασμού στην αμερικανική κοινωνία, φανατίζουν κόσμο εναντίον του, συμμαχούν με το ρεύμα της λάκρας αριστεράς το οποίο αποδέχονται ως "καθωπρέπει" και του δίνουν το μεγάλο βούτυρο στο ψωμί που ήθελε.

Το να έχει κάποιος απόψεις που δεν αρέσουν, δεν σημαίνει πως είναι..."διχαστικός". Διχαστικός είναι αυτός που προωθεί τη βίαιη πολτική σύγκρουση με μια παράταξη... Κι αυτό το έκαναν οι moderates και η ακροαριστερά (ως ενιαίο στρατόπεδο) εναντίον του Τραμπ. Αυτοί και κανένας απολύτως άλλος... Και είμαι απόλυτος σε αυτό.

Οι moderates είναι αυτοί που έφεραν την πόλωση (αντιτραμπική και άρα εκ του αποτελέσματος αντιδεξιά) στην αμερικανική κοινωνία, υιοθετώντας την προπαγάνδα της ακραριστεράς για τον Τραμπ, συμμαχόντας με τη φύσει διχαστική ακροαριστερά και νομιμοποιώντας ηθικά την ακροαριστερά εν τέλει... Αυτοί τη γιγάντωσαν. Δεν είναι ζήτημα αμερικανικών ή ευρωπαϊκών ή ελληνικών πολιτικών δεδομένων. Είναι ζήτημα δεδομένων και στοιχειώδους κοινής λογικής. Σε άλλη ήπειρο είναι οι ΗΠΑ, όχι σε άλλον πλανήτη...

Καλησπέρα ύστερα από καιρό. Θα προσπαθήσω να απαντήσω σύντομα αν και δεν ξέρω αν θα δεις το ποστ μια που πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Προφανώς διαφωνούμε σχετικά με το ποιος ξεκίνησε το «ντόμινο» της βίας, αλλά το καλό είναι ότι συμφωνούμε ότι πρέπει να διεξαχθεί πολιτισμένος διάλογος και πολιτική αντιπαράθεση χωρίς βία μεταξύ των αντιπάλων.

Το λάθος όμως που κάνεις και που θέλω να σου επισημάνω (αν και είσαι «απόλυτος σε αυτό») είναι ότι πιστεύεις πως ο διχασμός ξεκίνησε μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Τραμπ και μετά το «ρεύμα» υπέρ του, ενώ έγινε ακριβώς το αντίθετο: ο Τραμπ απέκτησε «ρεύμα» και προοπτικές νίκης επειδή η κοινωνία ήταν ήδη διχασμένη.

Επίσης το αντιπολεμικό κίνημα του 2003 δεν εκδηλώθηκε μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε πολλές άλλες χώρες της Δύσης. Στις πορείες συμμετείχαν τεράστια και σε γενικές γραμμές ήρεμα πλήθη (αν θυμάμαι καλά, ήταν πολύ μεγαλύτερα και σαφώς λιγότερο βίαια από εκείνα που μαζεύονταν κάποτε στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ). Στις πολυπληθείς αυτές πορείες συμμετείχαν πολλοί μη κομματικοποιημένοι και μετριοπαθείς πολίτες. Το κίνημα λοιπόν δεν είχε σχέση με την αμερικάνικη ακροαριστερά, η οποία μέχρι περίπου την υποψηφιότητα Σάντερς ήταν σαφώς πιο ανοργάνωτη και σαφώς λιγότερο πολυπληθής από την αμερικάνικη ακροδεξιά με την πληθώρα παραστρατιωτικών οργανώσεων αλλά ακόμα και «εκπροσώπων» στα ΜΜΕ (π.χ. Ρας Λίμπο και Άλεξ Τζόουνς). Συγκρίνεις ανόμοια πράγματα και ανόμοιες καταστάσεις. Όπως προανέφερα απαντώντας στο χρήστη ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ, πολιτικά η ακροδεξιά στις ΗΠΑ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που (ενδεχομένως) φαντάζεσαι με βάση τα ελληνικά/ευρωπαϊκά δεδομένα.

Η αμερικανική ακροδεξιά έχει όντως κάποιες διαφορές σε σχέση με την ευρωπαϊκή. Βέβαια, κατά καιρούς έχουν υπάρξει και εκεί φυλετιστικές οργανώσεις αλλά ο τόνος δίνεται από τους σκληροπυρηνικούς individualistic συντηρητικούς. Αυτό το στύλ έχει έρθει και στην Ευρώπη πλέον.Όχι στην Ελλάδα συγκεκριμένα(αν και κάποιοι πολιτευτές προσπαθούν να το λανσάρουν).

[nostromos]

Οι Νεοδημοκράτες από την άλλη δεν έχουν ιδιαίτερο ιδεολογικό υπόβαθρο για να προτάξουν απέναντι στους αριστερούς, παρά μόνο μία εξιαδνικευμένη εικόνα της Δύσης. Οι Δημοκρατικοί είναι μέρος αυτής της εικόνας, για αυτό βλέπουμε τέρατα με υποτιθέμενους Έλληνες δεξιούς να στηρίζουν τους Δημοκρατικούς.

[Mitharadir]

Μην κοιτάς τη βάση. Το ζητούμενό είναι τί γίνεται στον κομματικό μηχανισμό των Δημοκρατικών. Αυτός έχει αλωθεί απο την άκρα αριστερά. Εδώ και χρόνια γινόντουσαν προσπάθειες. Στα χρόνια του Ομπάμα, πήραν το πάνω χέρι (και πολύ περισσότερο μετά την εκλογική αποτυχία της Χίλαρυ). Κρατούσαν βέβαια πάντοτε τα προσχήματα γιατί γνώριζαν ότι δεν βρισκόντουσαν ακριβώς σε δικό τους κόμμα. Αλλά σιγά σιγά την έκαναν τη δουλειά. Η επιρροή τους δε, ήταν τόσο ισχυρή που σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές θα έβγαζαν άνετα τον Σάντερς. Το ακύρωσαν μόνο και μόνο επειδή αυτό θα αποτελούσε τροχοπέδη για άλλους σχεδιασμούς τους. Αυτά που κάνουν τώρα δηλαδή... Μπάχαλα...βανδαλισμοί μνημείων...ακόμη και δολοφονίες (αστυνομικών ή και πολιτών οπαδών του Τραμπ)... Φαντάζεσαι να τα έκαναν όλα αυτά και να 'χαν επικεφαλή το Σάντερς; Οι Αμερικάνοι θα ψήφιζαν Τραμπ σε ποσοστό 90%. Το 'ξεραν αυτό, γι' αυτό και άλλαξαν το σχεδιασμό τους. Άδειασαν το Σάντερς και έβγαλαν απο τα εκλογικά αζήτητα το "μετριοπαθή" Μπάιντεν, κάνοντάς τον υποψήφιο του κόμματός τους. Αλλά ο Μπάιντεν θα είναι κανονική γλάστρα. Θα κάνουν ό,τι θέλουν.

Και δεν ισχύει απαραίτητα αυτό που λες. Τις εκλογές του 2000 πχ, ο Μπους ο β' τις είχε κερδίσει ως..."αντιπολεμικός" υποψήφιος. Βέβαια απέναντί του είχε τον Αλ Γκορ που είχε κι αυτός "αντιπολεμικές" θέσεις, αλλά ως Δημοκρατικός ήταν "χρεωμένος" με τις επεμβάσεις του Κλίντον σε Ιράκ και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία. Μετά βέβαια ακολούθησε η 11/9 και αλλάξαν όλα... Ο Ομπάμα, επίσης κέρδισε την πρώτη του εκλογική νίκη ως "αντιπολεμικός" (σε απόλυτη αντιδιαστολή μάλιστα με τον πολεμοχαρή Μακέιν). Και τη δεύτερη εκλογική νίκη του όμως, την πέτυχε ως λιγότερο πολεμοχαρής απο τον πιο πολεμοχαρή Ρόμνευ. Ο Ομπάμα βέβαια ίσως φάνταζε ψιλοακραίος σε εσωτερικά ζητήματα των ΗΠΑ, αλλά ήταν κεντροαριστερός.

Σε ζητήματα ιδεολογικά όμως, οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, μοιάζουν αρκετά με την αμερικανική. Όπως και γενικότερα μοιάζουν όλες οι κοινωνίες λεγομένων δυτικών χωρών (Δυτική Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και οι 2 μεγάλες χώρες της Ωκεανίας) μεταξύ τους, ασχέτως των επι μέρους εθοπολιτισμικών μικροδιαφορών τους. Μιλάμε πάντοτε για το σήμερα και όχι για το τί ίσχυε στις προηγούμενες δεκαετίες.

Πρώτα από όλα κάνεις το λάθος να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στους λαϊκιστές των Δημοκρατικών και αγνοείς το πόσο πολύ συνέβαλαν (και συμβάλλουν) οι λαϊκιστές Συντηρητικοί και κινήματα όπως του «Κόμματος του Τσαγιού» στο γιγάντωμα του διχασμού. Πάρα πολύ λάδι στη φωτιά έχουν ρίξει και οι δύο πλευρές. Και αφού επί Ομπάμα πήραν (όπως ισχυρίζεσαι) το πάνω χέρι (!) του κόμματος οι «μπαχαλάκηδες» των Δημοκρατικών, γιατί άφησαν να βγει η Κλίντον και δεν έβγαλαν το Σάντερς, ο οποίος μάλλον θα είχε και καλύτερες πιθανότητες να νικήσει τον Τραμπ το 2016; Δεν είναι όπως τα λες τα πράγματα. Οι «μπαχαλάκηδες» προσπαθούν να κερδίσουν έδαφος σιγά σιγά εντός του κόμματος (και αυτό φαίνεται και από την εκλογή λαϊκιστών σαν την Ocasio-Cortez στη Βουλή των Αντιπροσώπων). Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για μια διαδικασία που είναι σε εξέλιξη, αλλά ξεκινάει από την εκλογική βάση και όχι από τα κομματικά γραφεία. Είναι το αποτέλεσμα της σταδιακής ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας των ΗΠΑ, με τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους (και των δύο πλευρών) να μειώνονται σταδιακά και τους φανατικούς να αυξάνονται. Θα έλεγα ότι πρόκειται για κλασικό παράδειγμα μιας δημοκρατίας που πάσχει και υποφέρει ενώ βρίσκεται στο έλεος του λαϊκισμού.

Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό «πολεμοχαρείς» για τους Ρόμνεϊ και ΜακΚέιν. Εν πάση περιπτώσει οι χαρακτηρισμοί «μετριοπαθής» και «ακραίος» που χρησιμοποίησα για τους υποψηφίους ήταν σε σχέση με το κόμμα του καθενός και όχι «συνολικά». Δεν ξέρω αν τώρα κατάλαβες τι ήθελα να πω, πάντως η διάκριση δεν ήταν στα πλαίσια του «πολεμοχαρής-αντιπολεμικός» αλλά στα πλαίσια του «radical-moderate» εντός του πολιτικού χώρου του κάθε υποψηφίου. Αν το δεις έτσι, το μοτίβο τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει αλλάξει. Ο «radical» υποψήφιος επικρατεί του «moderate» πάντα (με το χαρακτηρισμό του προφίλ του κάθε υποψηφίου να γίνεται με κριτήρια «ΗΠΑ» και όχι «διεθνή»).

Οι κοινωνίες της Δύσης έχουν πολλές ομοιότητες αλλά και τεράστιες διαφορές μεταξύ τους. Απλώς και μόνο σκέψου τι ισχύει π.χ. για την οπλοφορία στις ΗΠΑ και τι στην Ευρώπη, πόσο πιο πρόσφορο είναι το έδαφος στην Ελλάδα π.χ. (και στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου) για ακροαριστερό λαϊκισμό, πόσο πιο εύκολο είναι να υπάρξει απήχηση στον ακροδεξιό λαϊκισμό στις ΗΠΑ, πόσο πιο «individualist» είναι (εκ πεποιθήσεως) η αμερικάνικη κοινωνία και πολλά άλλα. Μιλάμε για αρκετά διαφορετικά κοινωνικά μοντέλα και διαφορετικές νοοτροπίες/αντιλήψεις σε πάρα πολλά θέματα.

Το Tea Party περισσότερο υπερσυντηρητικό θα το χαρακτήριζα, παρά λαϊκίστικο. Υπάρχει πάνω απο αιώνα, προωθεί δεκαετίες ολόκληρες την ιδεολογική του ατζέτνα, όπως πάντα και δεν έχει προκαλέσει κάποιο διχασμό στην αμερικανική κοινωνία.

Οι δε "λαϊκιστές" των Ρεπουμπλικάνων ανεδείχθησαν με τον Τραμπ. Δεν προκάλεσαν οι ίδιοι κάποιο διχασμό. Το σύστημα είναι αυτό που τους στοχοποίησε για τις θέσεις τους για το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία και τις αντιπολεμικές τους θέσεις. Έτσι ξεκίνησε ο διχασμός.

Στους Δημοκρατικούς όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η ακροαριστερά οργανωνόντουσαν εντός τους μέσα στα χρόνια. Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν (και είχανε συμβάλλει άλλωστε και αυτοί στην ανάδειξή του). Στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση των Δημοκρατικών, κέρδισε η Χίλαρυ, αφενός γιατί δεν ήταν σίγουροι για το εαν η αμερικανική κοινωνία θα ήταν έτοιμη να ψηφίσει έναν υποψήφιο όπως ο Σάντερς, αφετέρου (και κυριότερον) γιατί θεωρούσαν ότι με την κεντρώα Χίλαρυ οι Αμερικάνοι θα συσπειρωνόντουσαν απέναντι στον "επικίνδυνο ακροδεξιό" Τράμπ. Με αυτή την προπαγάνδα γιγαντώθηκε ο διχασμός. Οι "moderate" (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) συνέβαλλαν τα μέγιστα σε αυτό. Πίστευαν ότι θα πάρουν το πάνω χέρι στις εκλογές. Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να γιγαντώσουν την ακροαριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, καθότι αυτή ήταν ο πιο αυθεντικός εκφραστής του αντιτραμπικού ιδεολογήματος.

Θυμίζει λίγο Μεταπολίτευση η όλη φάση. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προωθούσαν στην κοινωνία μια "αριστεροπροοδευτική" προπαγάνδα. Μια μάζα των νεότερων γεννεών που επιρρεάστηκαν απο αυτή, έψαχναν τον αυθεντικό της εκφραστή. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε στην πορεία μια πρώτη σταθερή βάση, παρότι το ιδεολόγημά του, ξεπερνούσε την εκλογική του επιρροή κι εξέφραζε και μια πτέρυγα στο ΠΑΣΟΚ εως και κάποιες μειοψηφίες στη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ανεδείχθη ως μεγάλο κόμμα μέσα απο τα μνημόνια και κρύβοντας το ιδεολογικό του προφίλ.Μια μερίδα ψηφοφόρων του όμως, αυτών που ήταν νεολαίοι (κυρίως φοιτητές) στη δεκαετία του 2000, τον απεδέχθη και μετά την κωλοτούμπα του, γιατί συμφωνούσε με τα πραγματικά του ιδεολογήματα.

Στις ΗΠΑ βέβαια δεν υπάρχει δυνατότηα εναλλακτικού πόλου, οπότε οι ενδιαφερόμενοι κάνουν τον πολιτικό τους παιχνίδι μέσα απο τους Δημοκρατικούς.

Πρώτα άλωσαν τον κομματικό μηχανισμό και μετά διέσπειραν τις θέσεις τους στην αμερικανική κοινωνία.

Ο ΜαΚκέιν ήταν ο ορισμός του πολεμοχαρούς... Διεκδικούσε την προεδρία με σημαία του τον πόλεμο κατα του Ιράν... Έτσι ο Ομπάμα έκανε περίπατο ως "αντιπολεμικός". Κατα τα λοιπά και ο Ομπάμα moderate ήταν με κάποιες ελαφρές αποχρώσεις ριζοσπαστισμού. Όσον αφορά το Ρόμνευ, ήταν και αυτός moderate , στις εκλογές όμως σχεδόν ζητούσε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Ο Ομπάμα κέρδισε ως πιο "ήπιος".


Όλες οι δυτικές κοινωνίες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και τις διαφορές τους. Εδώ και 5 χρόνια όμως, το πολιτικό ιδεολογικό πλαίσιο στο ποποίο κινούντια οι πολιτικές τους ζωές έχει κοινά χαρακτηριστικά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει ζήτημα "πολιτικής ορθότητας" και αναλόγου τοποθετήσεως των ανα χώρα πολιτικών δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ ίσως είναι ένα βήμα μπροστά, αφού μέσα απο τους moderate Δημοκρατικούς, προέκυψε μια ισχυρή ακροαριστερά.

Το Tea Party κέρδισε μεγαληυ δύναμη και επιρροή επι Ομπάμα εκφράζοντας τους κοινωνικά συντηρητικούς Ρεπουμπλικανους και για να αντιστέκεται στο κατεστημένο των Ρεπουμπλικανων.Μαζί με το House Freedom Caucus και το Republican Study Cummite εκφράζουν την κοινωνικά συντηρητική πτέρυγα των Ρεπουμπλικανών και στα οποία ανήκουν η πλειοψηφία των ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών/βουλευτών.Ο Τραμπ άντλησε μεγάλη δύναμη απο εκεί για να εκλεγεί πρόεδρος.Ομως ο ίδιος ο Τραμπ δεν είναι κοινωνικά συντηρητικός περισσότερη έμφαση δίνει στον εθνικισμό και την αντιμεταναστευτικη πολιτική (ενώ οι κοινωνικά συντηρητικοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την προώθηση των παραδοσιακών κοινωνικών αξιών).Βέβαια ως πρόεδρος ο Τραμπ δεν παρέλειψε να ακολουθήσει σε ορισμένα ζητήματα την Liberal αντζεντα της παγκοσμιοποίησης.Αλλα θα σου εξηγξσω με μήνυμα τι εννοώ για να μη δώσω τη χαρά στην αριστερά να πανηγυρίσει για την δημόσια επίκριση του Τραμπ.

[nostromos]

νημα διαμαντι στο οποιο ξεδιπλωνονται χαρακτηρες και μυχιοι ποθοι ...

[dna replication]

[dna replication]

[dna replication]