Τα όρια των υπερδυνάμεων
Δημοσιεύτηκε: 12 Δεκ 2020, 08:43
Είναι κοινή πεποίθηση ότι οι υπερδυνάμεις διοικών τον κόσμο: USA, Πούτιν-Σαββίδης, China.
Ο καθένας στην περιοχή του, ενώ η περιοχή της USA είναι αυτή που φαίνεται να είναι η μεγαλύτερη (διοτι η Σιβηρία δεν μετράει και τόσο πολύ).
Α-ου-ι λένε όλοι, σήμερα βγάζει μιά διαταγή ο πλατηνάρχης στην Ουάσιγκτων, αύριο γίνεται νόμος.
Σωστά, αλλά μου φαίνεται έχουν όρια.
Το αναγνωρισμένο όριο είναι βέβαια ότι δεν μπορείς να κατακτήσεις την Russia. Πάει αυτό δεν γίνεται, επειδή η Russia είναι πυρηνική δύναμις και όχι μόνο. Το ίδιο και την China.
Αν πάω από την ανάποδη τώρα και είναι η Μάλτα αυτή που δημιουργεί προβλήματα, είναι ευκολάκι. Ανατρέπουμε το rogue regime που δημιουργεί τα προβλήματα αλλά και μία στρατιωτική επιχείρηση δεν μας χαλάει. Το ίδιο και αν είναι το Λουξεμβούργο, το Σαν Μαρίνο, η Υεμένη.
Αλλά και με λίγο μεγαλύτερες sized countries γίνεται. Π.χ. Ουγγαρία.
Τα προβλήματα όμως αρχίζουν όταν ο πληθυσμός είναι εχθρικός.
Ιράκ παραδείγματος χάριν.
Το Ιράκ του Σαντάμ ήταν λογιστικά εφικτός στόχος, δεν ήταν υπό την προστασία μιάς εκ των άλλων δύο υπερδυνάμεων.
Δεν ήταν όμως Ιταλία.
Δεν υπάρχει Ιρακινή Σοφία Λώρεν, η οποία θα είχε γυρίσει τώρα ίσαμε 20 έργα με τους Αμερικάνους να ελευθερώνουν το Ιράκ και αυτή να παίζει την αντιστασιακιά, όπως έκανε η Ιταλίδα.
Το Ιράκ δεν ήταν ούτε Ιαπωνία του Μακ Άρθουρ που έγινε εύκολα δικό μας παιδί.
Ακόμα τραβιούνται οι Αμερικάνοι, οι δε Ρώσοι στην περίπτωση του Αφγανιστάν είχαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα.
Τα μουσλίμια γενικώς δεν χωνεύουν Israel - το σχέδιο Arab spring δεν μπορεί να δουλέψει.
Πάμε όμως τώρα και σε άλλες καταστάσεις:
Ιράν - Τουρκία.
Πως κατακτάς αυτές τις δύο χώρες ;
Το Ιράν ειδικά το ακούμε από το 1978 ότι θέλει κατάκτηση. 42 χρόνια μετά δεν έχει κατακτηθεί ούτε ίντσα.
Υπάρχουν λοιπόν όρια.
Η μέθοδος CIA και η μέθοδος Ιράκ έστω δεν μας βοηθούν.
Δεχόμαστε να γίνει ένα totalerkrieg -totaler und radikaler- για την περίπτωση τους ;
Ο καθένας στην περιοχή του, ενώ η περιοχή της USA είναι αυτή που φαίνεται να είναι η μεγαλύτερη (διοτι η Σιβηρία δεν μετράει και τόσο πολύ).
Α-ου-ι λένε όλοι, σήμερα βγάζει μιά διαταγή ο πλατηνάρχης στην Ουάσιγκτων, αύριο γίνεται νόμος.
Σωστά, αλλά μου φαίνεται έχουν όρια.
Το αναγνωρισμένο όριο είναι βέβαια ότι δεν μπορείς να κατακτήσεις την Russia. Πάει αυτό δεν γίνεται, επειδή η Russia είναι πυρηνική δύναμις και όχι μόνο. Το ίδιο και την China.
Αν πάω από την ανάποδη τώρα και είναι η Μάλτα αυτή που δημιουργεί προβλήματα, είναι ευκολάκι. Ανατρέπουμε το rogue regime που δημιουργεί τα προβλήματα αλλά και μία στρατιωτική επιχείρηση δεν μας χαλάει. Το ίδιο και αν είναι το Λουξεμβούργο, το Σαν Μαρίνο, η Υεμένη.
Αλλά και με λίγο μεγαλύτερες sized countries γίνεται. Π.χ. Ουγγαρία.
Τα προβλήματα όμως αρχίζουν όταν ο πληθυσμός είναι εχθρικός.
Ιράκ παραδείγματος χάριν.
Το Ιράκ του Σαντάμ ήταν λογιστικά εφικτός στόχος, δεν ήταν υπό την προστασία μιάς εκ των άλλων δύο υπερδυνάμεων.
Δεν ήταν όμως Ιταλία.
Δεν υπάρχει Ιρακινή Σοφία Λώρεν, η οποία θα είχε γυρίσει τώρα ίσαμε 20 έργα με τους Αμερικάνους να ελευθερώνουν το Ιράκ και αυτή να παίζει την αντιστασιακιά, όπως έκανε η Ιταλίδα.
Το Ιράκ δεν ήταν ούτε Ιαπωνία του Μακ Άρθουρ που έγινε εύκολα δικό μας παιδί.
Ακόμα τραβιούνται οι Αμερικάνοι, οι δε Ρώσοι στην περίπτωση του Αφγανιστάν είχαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα.
Τα μουσλίμια γενικώς δεν χωνεύουν Israel - το σχέδιο Arab spring δεν μπορεί να δουλέψει.
Πάμε όμως τώρα και σε άλλες καταστάσεις:
Ιράν - Τουρκία.
Πως κατακτάς αυτές τις δύο χώρες ;
Το Ιράν ειδικά το ακούμε από το 1978 ότι θέλει κατάκτηση. 42 χρόνια μετά δεν έχει κατακτηθεί ούτε ίντσα.
Υπάρχουν λοιπόν όρια.
Η μέθοδος CIA και η μέθοδος Ιράκ έστω δεν μας βοηθούν.
Δεχόμαστε να γίνει ένα totalerkrieg -totaler und radikaler- για την περίπτωση τους ;