Z22

[Orion22]

Ανοίγω αυτό το νήμα για τον Éric Zemmour, ως υποψήφιο (?) αρχικά, και μελλοντικό πρόεδρο της Γαλλίας.

[Orion22]

must read:


Μια χρονογραφία της πτώσης του Δυτικού Πολιτισμού ως αποτέλεσμα της σηπτικής επίδρασης του μαΐου του 68 σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Αν και επικεντρώνεται στην Γαλλία ανετα μπορεί να μεταφερθεί καισ τα δικά μας -που με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση-.
όπου μ68 απλά βάζουμε ΕΛ ΓτΠ (γενια του πολυτεχνείου -αλλά και το άλλο πάει )

[Fixer66]

Η παρακμή ακολουθείται από την ακμή. Στην ιδανική περίπτωση.

[Orion22]

The fact that Éric Zemmour hasn’t yet declared himself a candidate in next year’s French presidential election is a bit of a joke. A Harris poll last week put him on 17 per cent, ahead of all other rivals to President Emmanuel Macron. And he’s holding rallies across France at which adoring fans in ‘Zemmour 2022’ T-shirts chant: ‘Zemmour! Président!’

He’s still pretending to be a TV personality on a big book promotion tour. But Mr Z is running and everybody knows it. He has a devoted and surprisingly professional campaign behind him, the nucleus of a political party, conceived with a clear mission: to restore la gloire de la France. His new book has the faintly ridiculous title La France n’a pas dit son dernier mot (France has not said its final word) and has already sold more than 150,000 copies. He’s insanely popular.

The Parisian establishment, and most foreign correspondents in France, are eager to dismiss him as a rabble-rouser and a show-off. He’s called ‘far-right’ and fascist. Stanford University’s Cécile Alduy, whom the Guardian calls ‘an expert on French political semantics’, says that ‘Zemmour uses a very old-fashioned, French far-right discourse… But what is new is the reception and acceptance of this discourse in the public conversation’. What drives the media really crazy is its inability to stop talking about Zemmour.

Bernard-Henri Lévy, another flamboyant public intello, has accused him of being a Jewish anti-Semite. The truth is Zemmour, the son of Algerian immigrants, says lots of things Lévy has said about Islam over the years, just more forcefully. He also says what a lot of French people know to be right: France has failed to assimilate large parts of its Muslim population and that is a problem.

Zemmour has often been compared to Trump and he does want to Make France Great Again. ‘We want to protect our language,’ he says, ‘the most beautiful in the world, the most clear, we want to protect it from American and North African influence and “inclusive writing”.’

A better comparison, though, might be with Boris Johnson. Like the British Prime Minister, Zemmour has a first-rate mind and is often mistaken for a clown. He is a patriotic thinker who writes his own books and has a back catalogue of offensive remarks and articles for critics to pore over. He’s also someone who seems to fail upwards.

Zemmour (the name derives from the Berber word for olive tree) is less of a classical liberal than Johnson. He calls himself a Gaullist, doesn’t like what he calls ‘the gay lobby’, and has spoken darkly of a coming war between races. He believes that unless immigration is checked France will become ‘an Islamic Republic’. He’s even been convicted for inciting racial hated after he said on television that most drug dealers were ‘blacks and Arabs’.

To his fans, however, Zemmour’s more provocative rhetoric is evidence of sincerity. Zemmour will at some stage soon announce a new political party (let’s hope for an amusing name). A 200-page manifesto is nearly finalised, and his advisers are quick to tell you that it dwells on much more than immigration. He wants to lower taxes, especially on inheritance and small businesses. While sensitive to the essential statism of the French system, he has ambitious plans to reduce France’s monstrous deficit by tackling widespread welfare fraud. As president, he would keep France in Nato, but remove his country from the organisation’s integrated command. That may seem a small gesture, involving only a few hundred French troops, but Zemmour intends to signal that under his leadership, France’s role in the world will not be decided in Washington, Brussels or Berlin. He also intends to reset France’s relationship with Russia and move away from the reflexive anti-Putinism of America and Britain.

Zemmour is no ‘Frexiteer’. ‘We need to have economic credibility,’ says one of his advisers. ‘So that excludes adventures such as leaving the euro or the [European] Union.’ Yet his team does talk about ‘taking back control’ from Europe and he is proposing another referendum in order to put French law above that of the EU.

What Zemmour threatens to do — and what makes him so terrifying to the existing political class — is unite the right in an essentially conservative country. For decades, French socialists have kept themselves in power by dividing their opposition, splitting off the centrist and socially acceptable Union Pour Un Mouvement Populaire (renamed Les Républicains in 2015) from the proletarian and quasi-fascist Front National (renamed Rassemblement National in 2018). Marine Le Pen, who took over her father’s genuinely extreme movement, has spent years trying to detoxify the family brand. She embraced gays and ditched the Holocaust denialism, which was sweet of her. Her efforts culminated in 2017, when she reached the last round of the presidential election. Still, she lost handsomely to Macron and now her support base is collapsing.

Zemmour is better positioned to sweep up the centre ground. With his culture war wizardry and his Trump/Johnson-like ability to render the media apoplectic, he can always annoy the snobs enough to keep the plebs happy. But he can also woo middle- and upper-middle-class French people, Catholics as well as small business owners and secular liberals.

Zemmour appeals to an older French conservatism, a nostalgia for France before the incestuous Soixante-Huitards came along and wrecked everything. He speaks often of Great French Men, among whom probably he counts himself. He likes to quote the opening of Jacques Bainville’s History of France: ‘France is neither an empire nor a race. It is better. It is a nation.’ His campaign believes his rousing appeals for French rejuvenation, mixed with his anger towards an out-of-control immigration system, will mobilise low-propensity voters.

At the same time, the Zemmour 2022 playbook may resemble nothing so much as Macron 2017. By founding En Marche, President Macron was able to turn on turned-off voters and repackage his Eurocentric centre-leftism as something radical and new. In doing so, he murdered the old-fashioned French left, just as Tony Blair destroyed old Labour in the 1990s. The Parti Socialiste is now dying: its candidate Anne Hidalgo is polling at 5 per cent. Meanwhile, the crepuscular radical Jean-Luc Mélenchon, the French Bernie Sanders, is on 11 per cent.

Zemmour is also an existential menace to Les Républicains, who can’t seem to settle on their best candidate for next year. Michel Barnier is the establishment choice, but he’s not much more loved in France than he is in Britain after the Brexit negotiations. Xavier Bertrand is more of a party bruiser type, and he’s polling at 14 per cent. Valérie Pécresse is admired in political circles but has so far failed to make much of an impression as a presidential contender. The problem for all these figures is that Zemmour sucks up all the airtime they might normally absorb. The rise of Z — a moniker he mischievously cultivates — is just a much better story.

Zemmour is shrewd. He spies an opportunity to offer a new ‘third way’ for the right. He can mix populist rhetoric about immigration and Macron’s ghastly vaccine passports with detailed plans for healthcare reform and a new corporate tax system.

He remains a wild insurgent and a very long shot for the presidency. He may just end up being another vote-splitter on the right. His campaign could have problems financing itself. Even if he manages to gazump Le Pen, eviscerate Les Républicains and finish in the top two in the first round of the election on 10 April, he will struggle to overcome Macron, who despite his unpopularity still has the advantages of the incumbency. But the prospect of those two dynamic, combative and eloquent politicians squaring off in televised debates is an exciting one. In the big discussion about what it means, fondamentalement, to be French, Mr Z may have the final word.

https://www.spectator.co.uk/article/pla ... ic-zemmour


Άψογος ο εγγλέζος δημοσιογράφος
ΑΨΟΓΟΣ

[πατησιωτης]

https://www.in.gr/2021/10/27/world/nea- ... n-ilysion/

Ο γάλλος δημοσιογράφος και τηλεοπτικός σχολιαστής Ερίκ Ζεμούρ, άγνωστος στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, «δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη», όπως δηλώνει και στον τίτλο του τελευταίο του βιβλίου («Η Γαλλία δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη»). H οποία δεν θα μας ενδιέφερε, αν ο Ζεμούρ δεν τάραζε έντονα τα νερά της γαλλικής πολιτικής ζωής έξι μήνες πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του προσεχούς Απριλίου. Διότι μπορεί σε όλες τις δημοσκοπήσεις να προηγείται ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος δεν έχει δηλώσει αν θα είναι εκ νέου υποψήφιος, όμως οι μετρήσεις φέρουν τον Ζεμούρ δεύτερο ή τρίτο με μία μόλις μονάδα διαφορά πίσω από την παραδοσιακή Ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν – αντίπαλο του Μακρόν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017 -, η οποία δικαίως ανησυχεί: προσπαθώντας να ξεφορτωθεί την ταμπέλα της Ακροδεξιάς, βλέπει τον Ζεμούρ να επιτίθεται από τα δεξιά, αποσπώντας της ψήφους.

Ξενοφοβική ρητορική
Επισήμως ο Ζεμούρ δεν είναι υποψήφιος. O μέχρι πρότινος αρθρογράφος της εφημερίδας «Le Figaro» και σχολιαστής του τηλεοπτικού δικτύου CΝews, «οργώνει» τη Γαλλία για την παρουσίαση του βιβλίου του, το οποίο έχει ήδη πουλήσει περισσότερα από 150.000 αντίτυπα.

Οι βιβλιοπαρουσιάσεις γίνονται πολιτικές συγκεντρώσεις στις οποίες ο συστηματικός provocateur αναπτύσσει τη θεωρία της «Μεγάλης Αντικατάστασης», της υποτιθέμενης αντικατάστασης των αυτοχθόνων Γάλλων από τα «κύματα τριτοκοσμικών μεταναστών που κατακλύζουν καθημερινά τη Γαλλία».

Ο 63 ετών Ζεμούρ, γάλλος εβραίος του οποίου η οικογένεια μετοίκησε από την Αλγερία στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του 1950, εκφράζει ακροδεξιές απόψεις: εναντίον των μουσουλμάνων, εναντίον των προοδευτικών («καταραμένος ο Μάης του 1968 και όσα έφερε!»), εναντίον των γυναικών, «αν οι γυναίκες είναι πιο ικανές, τότε θα έχουν μεγαλύτερη εκπροσώπηση. Αυτό που θέλουν οι γυναίκες το θέλει και ο Θεός», εναντίον της χρήσης των ξένων ονομάτων «τα οποία θα πρέπει να καταργηθούν». Και όλα αυτά στο όνομα της αποκατάστασης του μεγαλείου της Γαλλίας, όπως το ανέδειξαν σπουδαίοι πολιτικοί άνδρες όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης και ο Ντε Γκωλ.

Γιατί τώρα;
Οι απόψεις του Ζεμούρ δεν είναι καινούργιες, τις διατυπώνει την τελευταία εικοσαετία στον Τύπο και σε τηλεοπτικές εκπομπές. Το 2019 οι δηλώσεις του για «το Ισλάμ που αποικίζει τη Γαλλία» του κόστισαν την καταδίκη από γαλλικό δικαστήριο και πρόστιμο 10.000 ευρώ για υποκίνηση μίσους. Το ερώτημα είναι γιατί οι απόψεις του μοιάζουν να βρίσκουν τώρα προσφορότερο έδαφος. Πολλές είναι οι πιθανές ερμηνείες: ο Ζεμούρ τολμά να πει τα πάντα, ακόμη και τα πιο εξωφρενικά, σε ένα ακροατήριο κουρασμένο από τους παραδοσιακούς πολιτικούς.

Παίζει το χαρτί τού μη παραδοσιακού πολιτικού ο οποίος συνομιλεί με τον λαό. Εκμεταλλεύεται την απουσία μιας ισχυρής φυσιογνωμίας της γαλλικής Δεξιάς αλλά και το ηπιότερο προφίλ και την πολιτική φθορά της ακροδεξιάς Λεπέν: προβάλλεται ως το καινούργιο στην Ακροδεξιά, ως ο πιο γνήσιος εθνικιστής, ο καταγγελτικός λόγος του οποίου μπορεί να κινητοποιήσει αδιάφορους ψηφοφόρους.

Δημοσκόπηση
Σε δημοσκόπηση της 20ής Οκτωβρίου του ινστιτούτου Ιfop για την πρόθεση ψήφου στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2022, ο Ερίκ Ζεμούρ κατέγραψε ποσοστό 16%-17%, μία μονάδα λιγότερο από τη Μαρίν Λεπέν (17%-18%) και δύο περισσότερες από τον επικρατέστερο ως υποψήφιο της Δεξιάς, Ξαβιέ Μπερτράν (πρώην υπουργός Εργασίας επί Σαρκοζί, 15%). Ο πρόεδρος Μακρόν κατέγραψε ποσοστό 24%-27%, ανάλογα με ποιον υποψήφιο της Δεξιάς θα έχει απέναντί του (τον Ξαβιέ Μπερτράν, την πρώην υπουργό Παιδείας, Βαλερί Πεκρές, ή τον πρώην επίτροπο Μισέλ Μπαρνιέ). Οι υποψήφιοι των Σοσιαλιστών και των Οικολόγων Πρασίνων, η δήμαρχος του Παρισιού Αν Ινταλγκό και ο Γιανίκ Ζαντό αντιστοίχως εμφανίζονται καθηλωμένοι στο 6%-7% ενώ ο ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας (ριζοσπαστική Αριστερά) Ζαν Λικ Μελανσόν στο 8%-8,5%. Τα χαμηλά ποσοστά της γαλλικής Αριστεράς προκάλεσαν το δηλητηριώδες σχόλιο του σοσιαλιστή πρώην προέδρου Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του με τίτλο «Affronter» («Αντιμετωπίζοντας») χαρακτήρισε «λιλιπούτειους» τους υποψηφίους της, επιμένοντας πάντως ότι μόνον οι Σοσιαλιστές μπορούν να ξαναδώσουν ελπίδα στη Γαλλία.

Το στοιχείο της έκπληξης στις γαλλικές εκλογές
Ο Ερίκ Ζεμούρ δεν κατείχε ποτέ κανένα πολιτικό αξίωμα και φιλοδοξεί να κυβερνήσει μια χώρα. Δεν είναι ο πρώτος που το επιχειρεί και όπως σημειώνει η οικονομική εφημερίδα «Les Echos», η ιστορία διδάσκει ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις στη Γαλλία επιφυλάσσουν εκπλήξεις: έξι μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2017, οι δημοσκοπήσεις έδιναν ως φαβορί για νικητή των εκλογών τον δεξιό πρώην πρωθυπουργό Αλέν Ζιπέ. Η συνέχεια είναι γνωστή.

«Είναι επαγγελματίας λαϊκιστής όπως ο Τραμπ»
Μιλώντας στο «Βήμα» ο Ολιβιέ Ρουκάν, πολιτειολόγος και ερευνητής στο CERSA (Κέντρο Πολιτικών Μελετών και Ερευνών) του Πανεπιστημίου Panthéon-Assas στο Παρίσι, επισημαίνει για το «φαινόμενο Ζεμούρ» ότι «ο Ζεμούρ είναι επαγγελματίας λαϊκιστής όπως ο Τραμπ αλλά τουιτάρει λιγότερο! Δεν έχει πίσω του ένα κόμμα όπως ο Τραμπ αλλά έχει απήχηση γιατί τα πολιτικά κόμματα στη Γαλλία, μετά το 2017, κατέρρευσαν και δεν προτείνουν αξιόπιστους υποψηφίους. Οι Γάλλοι έχουν όντως στραφεί στη Δεξιά. Διανύουμε όμως μια περίοδο που και στην πολιτική η προσφορά ορίζει τη ζήτηση επειδή το σύστημα είναι αποδιοργανωμένο, οπότε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την πρόσβαση των πολιτικών στα ΜΜΕ: οι σημερινές συνθήκες “τιμωρούν” τους αριστερούς πολιτικούς οι οποίοι εμφανίζονται πολύ λιγότερο στην τηλεόραση. Ακόμη και αν έχουν βήμα σε εφημερίδες όπως ο “Monde”, η “Liberation”, η φωνή τους δεν φτάνει στις μάζες: εφημερίδες διαβάζουν μόνον οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Ο κ. Ρουκάν καταλήγει: «Ο Ζεμούρ επωφελήθηκε από την καθημερινή παρουσία του στο CΝews όπου εργαζόταν, δίκτυο του ισχυρού επιχειρηματία Μπολορέ, ιδιοκτήτη μεταξύ άλλων, του τηλεοπτικού Canal+ και του ραδιοφώνου Europe 1. Από την πλευρά τους, τα κόμματα της Αριστεράς φέρουν ευθύνη για την καθίζησή τους γιατί δεν παρουσίασαν ένα σχέδιο ενώ οι ηγέτες τους αλληλοσυγκρούονται».

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Συνέχεια τα σημάδια της καπιταλιστικής σάπιας παρακμής. Αν και δεύτερος να βγει, απλά τσιμπάει ψηφοφόρους της Λεπέν. Δε θα του φτασουν για δεύτερο γύρο. Το άθροισμα βγαίνει πάνω κάτω το ίδιο.

[Thor]

Τι ειναι το Ζ22;

[Feindflug]

Τι ειναι το Ζ22;

Έλα ντε ρε τύπε;

Κανένα Kawasaki καινούριο λες;

[3f3k]

Αυτός δεν είναι που έχει Εβραίους γονείς που μετανάστευσαν στην Γαλλία από την Αλγερία;

[πατησιωτης]

Τι ειναι το Ζ22;

Ζεμμούρ για τις εκλογές του 2022.

Αυτός δεν είναι που έχει Εβραίους γονείς που μετανάστευσαν στην Γαλλία από την Αλγερία;

Ναι,αυτός.Και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν εύκολα να τον κατηγορήσουν για αντισημιτισμό.Βρήκαν όμως έναν άλλο διάσημο Εβραίο της Γαλλίας,τον Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ για να τον πει Εβραίο αντισημίτη.

[Στρακαστρουκας]

Αντισημιτη γιατι? Δεν νομιζω οτι μιλαει εναντια στους εβραιους. Μονο εναντια στους μουσουλμανους

[George_V]

Από ότι διάβασα είναι σίγουρο ότι περνάει στο β γύρο αλλά εκεί χάνει από το Μακρόν hands down.

[Orion22]

Με μια λέξη,

Épique !



[*]7η!!!!

[Orion22]

Mes chers compatriotes,

Depuis des années, un même sentiment vous étreint, vous oppresse, vous hante : un sentiment étrange et pénétrant de dépossession. Vous marchez dans les rues de vos villes et vous ne les reconnaissez pas. Vous regardez vos écrans et on vous parle une langue étrange et pour tout dire étrangère. Vous jetez un œil et une oreille aux affiches publicitaires, aux séries télévisées, aux matchs de football, aux films de cinéma, aux spectacles, aux chansons, et aux livres scolaires de vos enfants ; vous prenez des métros, des trains, vous vous rendez dans des gares, dans des aéroports, vous attendez votre fille ou votre fils à la sortie de l’école, vous accompagnez votre mère aux urgences de l’hôpital, vous faites la queue à la poste ou à l’agence pour l’emploi, vous patientez dans un commissariat ou dans un tribunal, et vous avez l’impression de ne plus être dans le pays que vous connaissez.

Vous vous souvenez du pays que vous avez connu dans votre enfance ; vous vous souvenez du pays que vos parents vous ont décrit ; vous vous souvenez du pays que vous retrouvez dans les films ou dans les livres ; le pays de Jeanne d’Arc et de Louis XIV, le pays de Bonaparte et du général de Gaulle ; le pays des chevaliers et des gentes dames ; le pays de Victor Hugo et de Chateaubriand ; le pays de Pascal et de Descartes ; le pays des fables de la Fontaine, des personnages de Molière et des vers de Racine ; le pays de Notre-Dame de Paris et des clochers dans les villages ; le pays de Gavroche et de Cosette ; le pays des barricades et de Versailles ; le pays de Pasteur et de Lavoisier ; le pays de Voltaire et de Rousseau ; de Clémenceau et des poilus de 14 ; de de Gaulle et de Jean Moulin ; le pays de Gabin et de Delon, de Brigitte Bardot et de Belmondo ; de Johnny et d’Aznavour, de Brassens et de Barbara ; des films de Sautet et de Verneuil ; Ce pays à la fois léger et brillant, ce pays à la fois littéraire et scientifique, ce pays tellement intelligent et fantasque ; le pays du Concorde et des centrales nucléaires, qui invente le cinéma et l’automobile ; ce pays que vous cherchez partout avec désespoir, dont vos enfants ont la nostalgie sans même l’avoir connu, ce pays que vous chérissez…et qui est en train de disparaître.

Vous n’avez pas déménagé et pourtant vous avez la sensation de ne plus être chez vous. Vous n’avez pas quitté votre pays mais c’est comme si votre pays vous avait quitté. Vous vous sentez étrangers dans votre propre pays. Vous êtes des exilés de l’intérieur.

Longtemps vous avez cru être le seul à voir, à entendre, à penser, à craindre. Vous avez eu peur de le dire, vous avez eu honte de vos impressions. Longtemps, vous n’avez pas osé dire ce que vous voyiez, et surtout vous n’avez pas osé voir ce que vous voyiez.

Et puis, vous l’avez dit à votre femme, à votre mari, à vos enfants, à votre père, à votre mère, à vos amis, à vos collègues, à vos voisins. Et puis, vous l’avez dit à des inconnus, et vous avez compris que votre sentiment de dépossession était partagé par tous.

La France n’était plus la France et tout le monde s’en était aperçu.

Bien sûr, on vous a méprisé. Les puissants, les élites, les bien-pensants, les journalistes, les politiciens, les universitaires, les sociologues, les syndicalistes, les autorités religieuses, vous disaient que tout cela était un leurre, que tout cela était faux, que tout cela était mal. Mais vous avez compris avec le temps que c’étaient eux qui étaient un leurre, que c’étaient eux qui avaient tout faux - que c’étaient eux qui vous faisaient du mal.

La disparition de notre civilisation n’est pas la seule question qui nous harcèle. L’immigration n’est pas cause de tous nos problèmes, même si elle les aggrave tous.

Bien sûr, vous avez souvent du mal à finir vos fins de mois. Bien sûr, nous devons réindustrialiser la France. Bien sûr, nous devons rééquilibrer notre balance commerciale, réduire notre dette qui grossit, ramener en France nos entreprises qui ont déménagé, redonner du travail à nos chômeurs. Bien sûr nous devons protéger nos trésors technologiques et cesser de les brader aux étrangers. Bien sûr, nous devons permettre à nos petites entreprises de vivre et de grandir, et d’être transmises de génération en génération. Bien sûr, nous devons préserver notre patrimoine architectural, culturel, et naturel.

Bien sûr, nous devons restaurer notre école républicaine, son excellence et son culte du mérite, et cesser de livrer nos enfants aux expériences égalitaristes des pédagogistes et des Docteur Folamour des théories du genre et de l’islamo-gauchisme.

Bien sûr, nous devons reconquérir notre souveraineté, abandonnée aux technocrates et aux juges européens qui ont dépouillé le peuple français de sa capacité à décider de son sort, au nom des chimères d’une Europe qui ne sera jamais une nation.

Oui, nous devons rendre le pouvoir au peuple ! Le reprendre aux minorités qui ne cessent de tyranniser la majorité, et aux juges qui substituent leur férule juridique au gouvernement du peuple par le peuple pour le peuple.

Depuis des décennies, nos gouvernants, de droite comme de gauche, nous ont conduit sur ce chemin funeste du déclin et de la décadence. Droite ou gauche, ils vous ont menti, vous ont dissimulé la gravité de notre déclassement, ils vous ont caché la réalité de notre remplacement.

Vous me connaissez depuis des années. Vous savez ce que je dis, ce que je diagnostique, ce que j’annonce. Je me suis longtemps contenté du rôle de journaliste, d’écrivain, de cassandre, de lanceur d’alerte. Je croyais alors qu’un politicien allait s’emparer du flambeau que je lui transmettais. Je me disais à chacun son métier, à chacun son rôle, à chacun son combat

Je suis revenu de cette illusion.

Comme vous, je n’ai plus confiance.

Comme vous, j’ai décidé de prendre notre destin en main.

J’ai compris qu’aucun politicien n’aurait le courage de sauver le pays du destin tragique qui l’attendait. J’ai compris que tous ces prétendus compétents étaient surtout des impuissants. Que le Président Macron, qui s’était présenté comme un homme neuf, était en vérité la synthèse de ses deux prédécesseurs en pire. Que dans tous les partis, ils se contentaient de réformettes alors que le temps presse.

Il n’est plus temps de réformer la France, mais de la sauver.

J’ai donc décidé de me présenter à l’élection présidentielle.

J’ai donc décidé de solliciter vos suffrages pour devenir votre président de la République. Pour que nos enfants et nos petits-enfants ne connaissent pas la barbarie. Pour que nos filles ne soient pas voilées et que nos fils ne soient pas soumis. Pour que nous puissions leur transmettre la France telle que nous l’avons reçue de nos ancêtres.

Pour que nous puissions encore préserver nos modes de vie, nos traditions, notre langue, nos conversations, nos controverses sur l’Histoire ou la mode, notre goût pour la littérature et la gastronomie.

Pour que les Français restent des Français fiers de leur passé et confiants dans leur avenir. Pour que les Français se sentent de nouveau chez eux et pour que les derniers arrivés s’assimilent à leur culture, s’approprient leur Histoire.

Pour que nous refassions des Français en France et pas des étrangers sur une terre inconnue.

Nous les Français, nous sommes une grande nation, un grand peuple. Notre passé glorieux plaide pour notre avenir. Nos soldats ont conquis l’Europe et le monde. Nos grands écrivains et nos artistes ont suscité l’admiration universelle. Les découvertes de nos scientifiques et les fabrications de nos industriels ont marqué leur époque. Le charme de notre art de vivre fait l’envie et le bonheur de tous ceux qui y goûtent. Nous avons connu d’immenses victoires et nous avons surmonté de cruelles défaites. Depuis mille ans, nous sommes une des puissances qui ont écrit l’histoire du monde. Nous serons dignes de nos ancêtres. Nous ne nous laisserons pas dominer, vassaliser, conquérir, coloniser. Nous ne nous laisserons pas remplacer.

Face à nous, se dressera un monstre froid et déterminé qui cherchera à nous salir. Ils vous diront que vous êtes racistes, ils vont diront que vous êtes animés par des passions tristes, alors que c’est la plus belle des passions qui vous anime, la passion de la France ; ils vont diront le pire sur moi. Mais je tiendrai bon. Les quolibets et les crachats ne m’impressionneront pas. Je ne baisserai jamais la tête, car nous avons une mission à accomplir. Le peuple français était intimidé, tétanisé, endoctriné. Culpabilisé. Mais il relève la tête, il fait tomber les masques, il dissipe les miasmes mensongers, il chasse ses mauvais bergers.

Nous allons continuer la France. Nous allons poursuivre la belle et noble aventure française. Nous allons transmettre le flambeau aux prochaines générations.

Aidez-moi ! Rejoignez-moi ! Dressez-vous ! Nous les Français, nous avons toujours triomphé de tout.



Vive la République et surtout vive la France.

https://www.zemmour2022.fr/candidature

[Μαυροβασίλης]

χαιρετίζω

ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΑ τσιμπάτεShow