Συνέντευξη του Aquilino Morelle στον Alexandre Devecchio της Le Figaro, 14 Δεκεμβρίου 2023
Η Μαρίν Λεπέν στρατοπεδεύει πλέον στα σκαλιά του Μεγάρου των Ηλυσίων. Δεν κατέχει ακόμη τα κλειδιά, αλλά ήδη χτυπάει την πόρτα. Ο χρόνος μετράει υπέρ της.
Μπορεί η δαιμονοποίηση να αρκέσει ως απάντηση;
Σε καμία περίπτωση. Μετά από σαράντα χρόνια υπερβολικής χρήσης της, η δαιμονοποίηση του ΕΜ, ένα στρατήγημα που επινόησε ο Φρανσουά Μιτεράν ώστε να ξεχαστεί η πολιτική εξαπάτηση του Μαρτίου 1983, είναι μια πλήρης αποτυχία: η άνοδος του ΕΜ και της ΕΣ ήταν συνεχής, ή σχεδόν συνεχής, κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων δεκαετιών. Ούτε ο «αντιρατσισμός» του Αρλέμ Ντεζίρ (Harlem Désir) και του SOS Racisme, ούτε ο «αντιφασισμός» της μιτερανικής αριστεράς, ούτε η καταγγελία του Ρομπέρ Μπαντεντέρ (Robert Badinter) για τη «λεπενοποίηση των πνευμάτων» είχαν την παραμικρή επίδραση στην άνοδο της ΕΣ. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτός ο καθαρά ηθικός και ηθικιστικός λόγος συνέβαλε στο να πέσουν στην αγκαλιά αυτού του κόμματος πολλοί Γάλλοι –πρωτίστως όσοι προέρχονται από τις λαϊκές τάξεις, αλλά το φαινόμενο έχει πλέον γενικευθεί–, οι οποίοι έχουν τρομοκρατηθεί από τον «ρατσισμό της νοημοσύνης» που κατήγγελλε επί των ημερών του ο Πιερ Μπουρντιέ.
Πρόκειται για ένα νέο είδος κοινωνικού ρατσισμού που βλέπει τη νεοαστική τάξη με τα πανεπιστημιακά πτυχία, κλεισμένη μέσα στα κέντρα των μητροπόλεων, να κουνάει το δάχτυλο στους εργάτες, τους υπαλλήλους, τους μικροκαταστηματάρχες και τους βιοτέχνες, όλους τους «φτωχούς ανθρώπους» που ζουν στα «προάστια από υποχρέωση», για να χρησιμοποιήσουμε τον ευφημισμό της σύγχρονης κοινωνιολογίας, ή στην «περιφερειακή Γαλλία», και οι οποίοι επιλέγουν να ψηφίσουν ΕΣ επειδή έχουν εγκαταλειφθεί από τα λεγόμενα κυβερνητικά κόμματα. Γι’ αυτούς που δίνουν μαθήματα, ισχύει πάντα αυτό που έχω ονομάσει «νομολογία Tapie»: οι ψηφοφόροι της ΕΣ είναι είτε «καθάρματα» είτε «ηλίθιοι», όπως το είχε εκφράσει ο πρώην υπουργός του Μιτεράν. Και όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΕΣ είναι στην πραγματικότητα πολίτες ξεχασμένοι, περιφρονημένοι, υποτιμημένοι, οι οποίοι εκφράζουν με την ψήφο τους τις ανησυχίες τους, τη δυσφορία τους, την ταραχή τους και την επιθυμία τους για αναγνώριση και σεβασμό. Δεν είναι ούτε «φασίστες» ούτε ηλίθιοι. Η ψήφος τους έχει τις αιτίες της, οι οποίοι πρέπει να γίνουν κατανοητοί και όχι να καταγγελθούν από θέση αρχής και ως παβλοφικό αντανακλαστικό.
Επομένως, θα ήταν ανήθικο και αυτοκτονικό να πιστεύουμε ότι η δαιμονοποίηση είναι ο μόνος τρόπος για να φράξουμε τον δρόμο στη Μαρίν Λεπέν το 2027. Τρεις αριθμοί θα μας βοηθήσουν να το καταλάβουμε αυτό: στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου του 1974, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν έλαβε ένα γελοίο ποσοστό (190.921 ψήφοι, 0,74%) και δεν μπόρεσε καν να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές του 1981, επειδή δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τις απαραίτητες 500 υπογραφές υποστηρικτών. Στις 21 Απριλίου 2002, έλαβε 4.804.772 ψήφους (16,86%). Η κόρη του έλαβε 13.288.686 ψήφους τον Απρίλιο του 2022. Αυτό είναι 70 φορές το αποτέλεσμα του πατέρα της του 1974 και σχεδόν 3 φορές εκείνο της 21ης Απριλίου 2002! Η ΕΣ του 2023 δεν είναι πλέον το ΕΜ του 1974, ούτε καν το ΕΜ του 2002. Το να αρνούμαστε να δούμε αυτή την ανθρώπινη και πολιτική πραγματικότητα σημαίνει ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε την εκλογική νίκη της Μαρίν Λεπέν.
Μπορούν να ενισχύσουν αυτή την τάση γεγονότα όπως αυτό της Crépol, ή ο αρνητισμός ενός τμήματος της πολιτικής και μηντιακής «ελίτ»;
Βεβαίως. Οτιδήποτε καταδεικνύει την ιδιαίτερη μορφή τύφλωσης αυτών των ελίτ τροφοδοτεί την ψήφο της ΕΣ. Γιατί πρόκειται για μια μορφή τύφλωσης που προκαλείται από την επιθυμία να μη θέλεις να βλέπεις. Αυτή η εθελοτυφλία όλων εκείνων, των οποίων η ευθύνη θα έπρεπε να είναι ακριβώς να βλέπουν, να αναλύουν, να ερμηνεύουν, με μια λέξη να κατανοούν, προκειμένου να δείχνουν τον δρόμο προς τα εμπρός, είναι ιδιαίτερα καταδικαστέα. Ποιο είναι το νόημα του να έχεις σπουδάσει, να έχεις πάρει διπλώματα, να κατέχεις κοινωνικές θέσεις κύρους, αν είναι να αποστρέφεσαι εκείνους που δεν είχαν την ίδια τύχη, να κλείνεσαι στην άνετη ηθική σου φούσκα, να αρνείσαι να δείξεις διαύγεια πνεύματος και, τελικά, να ευνοείς τη νίκη του «κακού» που ισχυρίζεσαι ότι πολεμάς; Αυτή η στάση είναι παράλογη και ανεύθυνη. Ακριβώς για να την καταγγείλω έγραψα αυτό το βιβλίο.
Το βιβλίο σας, στην πραγματικότητα, πηγαίνει πίσω στις ρίζες της διείσδυσης του Εθνικού Μετώπου και στη συνέχεια της Εθνικής Συμμαχίας. Μια διείσδυση που κατέστη δυνατή από την εγκατάλειψη των λαϊκών τάξεων τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά…
Μετά τη «μεγάλη καμπή» του Μαρτίου 1983, που αποφάσισε ο Φρανσουά Μιτεράν μόνος του και χωρίς συζήτηση –μια καμπή ομοσπονδιακή, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, φιλελεύθερη, σε οικονομικό επίπεδο, και πολυπολιτισμική σε κοινωνικό–, η Αριστερά, πράγματι, γύρισε σταδιακά την πλάτη στις λαϊκές τάξεις. Το αποτέλεσμα ήταν ένας μεγάλος διχασμός: η Αριστερά χωρίς τον λαό, ο λαός χωρίς την Αριστερά. Οι λαϊκοί ψηφοφόροι του Κ.Κ. και του Σοσιαλιστικού Κόμματος κατέφυγαν σταδιακά στην αποχή και στην ψήφο στην ΕΣ. Και το αποτέλεσμα; Σήμερα, το λεκανοπέδιο με τα ανθρακωρυχεία του Nord-Pas-de-Calais, λίκνο του σοσιαλισμού, ψηφίζει Λεπέν· η εκλογική περιφέρεια της Nièvre, όπου ο Μιτεράν εκλεγόταν βουλευτής, ψηφίζει Λεπέν· το Carmaux, η πατρίδα του Ζαν Ζωρές, ψηφίζει Λεπέν· η Cintegabelle, το προπύργιο του Ζοσπέν, ψηφίζει Λεπέν· οι υπερπόντιες περιφέρειες, πατρίδες του Σεζαίρ και της Τομπιρά, ψηφίζουν Λεπέν. Αλλά και η Δεξιά δεν πάει καθόλου καλύτερα. Αν ο Μιτεράν και ο Ντελόρ διέλυσαν τον σοσιαλισμό, ο Σιράκ και ο Ζιπέ κατέστρεψαν τον γκωλισμό. Και στις δύο περιπτώσεις, η ρήξη έγινε από και για «την Ευρώπη», στο όνομα της Ευρώπης και μέσω της Ευρώπης. Και στις δύο περιπτώσεις, η ρήξη με τον λαό είναι σαφής και βαθιά.
Μία από τις αιτίες της ανόδου της ΕΣ είναι η ομοσπονδιακή διολίσθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πριν από τις προεδρικές εκλογές, θα γίνουν οι ευρωεκλογές: θα είναι άραγε καθοριστικές;
Όχι ως τέτοιες: οι εξουσίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εξακολουθούν να είναι περιορισμένες. Αλλά οι εκλογές αυτές θα χρησιμεύσουν σαφώς ως πολιτικό τεστ, τρία χρόνια πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές.
Τι μπορούν να προτείνουν τα λεγόμενα κυβερνητικά κόμματα για να συμφιλιώσουν τους λαούς με την Ευρώπη;
Το ευρωπαϊκό ζήτημα είναι μία από τις τρεις συνιστώσες, μαζί με το κοινωνικό και το μεταναστευτικό ζήτημα, της κρίσης ταυτότητας που πλήττει σήμερα τη χώρα. Η επίλυσή του είναι ουσιαστική διότι, εκτός του ότι οδηγεί στη διάλυση της Γαλλίας μέσα σε ένα ομοσπονδιακό σύνολο, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τα άλλα δύο: η αποβιομηχάνιση, η οικονομική παρακμή, η μαζική ανεργία και η εξάπλωση της φτώχειας έχουν τις ρίζες τους στον μακάριο φιλελευθερισμό μέσω του οποίου οικοδομήθηκε η Ευρώπη τα τελευταία σαράντα χρόνια· η ανεξέλεγκτη μετανάστευση συνδέεται επίσης με την Ευρώπη και τον νομικό ζουρλομανδύα που δεσμεύει τις διαδοχικές κυβερνήσεις. Συνεπώς, επείγει να διασφαλιστεί ο σεβασμός της αρχής της επικουρικότητας, που προβλέπεται στο άρθρο 5 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, εμποδίζοντας έτσι την Επιτροπή να παρεμβαίνει συστηματικά στα προνόμια των κρατών μελών· να διασφαλιστεί επίσης η νομική υπεροχή του Συντάγματός μας έναντι οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κανόνα· να εγκαταλειφθεί, τέλος, δημόσια κάθε προοπτική μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. Εν ολίγοις, να κάνουμε το αντίθετο από αυτό που γίνεται σήμερα, ύπουλα, και το οποίο συμβάλλει στο να σπρώχνονται οι Γάλλοι προς την ΕΣ.
Αρνείστε να δαιμονοποιήσετε τη Μαρίν Λεπέν και συμμερίζεστε μεγάλο μέρος της διάγνωσής της. Γιατί, λοιπόν, επιμένετε να φοβάστε την εκλογή της; Με ποιον τρόπο μια νίκη της ΕΣ θα αποτελούσε πραγματικό σημείο καμπής;
Η ερώτησή σας καταδεικνύει ένα κεντρικό σημείο: είναι οι διαδοχικές αρνήσεις και η τύφλωση της Αριστεράς και της Δεξιάς που κάνουν ισχυρή την ΕΣ. Τα τελευταία σαράντα χρόνια, η ΕΣ έχει εκμεταλλευτεί όλα τα θέματα που άφησαν σε αχρηστία αυτές οι δύο πολιτικές δυνάμεις: τη Δημοκρατία, την κοσμικότητα, την αφομοίωση, τον ρόλο του κράτους, τη θέση του ισλάμ, τις δημόσιες υπηρεσίες, τη βιομηχανία, την καταπολέμηση της ανεργίας, την Ευρώπη των εθνών. Με λίγα λόγια, το ζήτημα της γαλλικής ταυτότητας, την αποφασιστική σημασία του οποίου υπογράμμισαν στην εποχή τους ο Fernand Braudel, ο Alain Touraine, ο Jean Daniel και ο Bernard Stasi – διακεκριμένες προσωπικότητες που δεν μπορούν να θεωρηθούν «φασίστες»–, δεν είναι ένα ζήτημα που η ΕΣ απέσπασε από τη Δεξιά ή την Αριστερά: αυτές είναι που το εγκατέλειψαν! Ιδιαίτερα από τη νέα Αριστερά, προϊόν του μιτερανισμού, η οποία δεν καταλαβαίνει τίποτα, δεν θέλει να καταλάβει τίποτα για το ζήτημα της ταυτότητας, στην οποία θέλει να βλέπει, από ιδεολογική βλακεία ή ιστορική άγνοια, μια μορφή «φασισμού» και η οποία πιστεύει ότι μπορεί να αναγάγει τα πάντα στο «κοινωνικό»… Χωρίς να καταλαβαίνει ότι τα πάντα συνδέονται και ότι το «κοινωνικό» είναι μέρος της ταυτότητας της Γαλλίας, που ονομάζεται Δημοκρατία!
Επομένως, πρέπει να πάρουμε πίσω το εθνικό ζήτημα από τη Μαρίν Λεπέν – και μάλιστα γρήγορα. Γιατί εάν αυτή μπορεί να ξέρει να μιλάει για το κακό που μαστίζει τη χώρα, δεν ξέρει πώς να κάνει το σωστό. Το όραμά της για τη Γαλλία είναι όραμα διχασμού και το σχέδιό της είναι αυτό της προγραμματισμένης αντιπαράθεσης, τη στιγμή που πρέπει να ξαναχτίσουμε την ενότητα της χώρας μας. Το ταλέντο της έγκειται στην ικανότητά της να ρίχνει αλάτι στις γαλλικές πληγές, ενώ θα έπρεπε να τις συρράψουμε και να τις επιδέσουμε. Ορισμένες από τις προτάσεις της –η κατάργηση του δικαίου του εδάφους και της οικογενειακής επανένωσης, η εθνική προτεραιότητα στις θέσεις εργασίας και τις κοινωνικές παροχές– είναι απαράδεκτες. Και εάν η ίδια δεν είναι ρατσίστρια ή αντισημίτισσα, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για ορισμένους από τους ακτιβιστές ή τους εκλεγμένους εκπροσώπους του κόμματός της. Την επομένη της εκλογής της, οι γαλλικές αγελάδες θα εξακολουθούν να δίνουν γάλα και ο ήλιος θα ανατελλει, αλλά η Γαλλία θα κατευθύνεται σε λάθος δρόμο.
Τι πιστεύετε λοιπόν ότι πρέπει να γίνει;
Ο μόνος τρόπος για να της κλείσουμε τις πόρτες του Μεγάρου των Ηλυσίων είναι να καταπολεμήσουμε τις τρεις μάστιγες που συνιστούν τη δυστυχία της Γαλλίας: την αποβιομηχάνιση και την επακόλουθη φτώχεια, τη μετανάστευση «ως τετελεσμένο γεγονός» –για να χρησιμοποιήσουμε την εύστοχη φράση του Εντουάρ Φιλίπ– και την ομοσπονδιακή παρέκκλιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία στοχεύει στη διάλυση της Γαλλίας μέσα σε μια «νέα ευρωπαϊκή αυτοκρατορία». Χωρίς αυτή τη συνειδητοποίηση –τώρα και όχι στις 9 Ιουνίου, όταν η ΕΣ θα κερδίσει τις ευρωεκλογές–, χωρίς αυτή την επείγουσα εθνική αφύπνιση –απομένουν μόνο σαράντα μήνες μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές–, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες, τον Μάιο του 2027, να υποδεχθεί ο Εμανουέλ Μακρόν την Μαρίν Λεπέν στα σκαλιά του Μεγάρου των Ηλυσίων.
I would have lived in peace. But my enemies brought me war.
(shaming) για διακοπές στον γαλλικό Νότο. «Εχουμε απορρύθμιση των δυτικών κοινωνιών».
Οι Ρώσοι αφαίμαξαν την Ευρώπη ανεβάζοντας το φυσικό αέριο 20 φορές μέσα σε 2 χρόνια!!!
ισραηλινοι.
