Νομίζω σε κάποιο βαθμό αρχίζει να ξεκαθαρίζει ένα σενάριο που ίσως εξηγεί τελικά το ερώτημα ...
ποιος μπορεί να είναι ο βασικός λόγος και κάνει ο πριγκόζιν αυτές τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες ανακοινώσεις που δημιουργούν τόσα ερωτηματικά για το τί πραγματικά συμβαίνει? Μιας και ναι μεν η θεωρία ότι ρίχνει στάχτη στα μάτια των εχθρών μπορεί να στέκει κάπως, αλλά ουδέποτε έφτασε για να εξηγήσει τέτοιες ακραίες κουβέντες και επιθέσεις εναντίον ακόμα και θεσμών του στρατού και της κυβέρνησης.
Η εκτίμηση που αρχίζει να διαμορφώνεται στο μυαλό μου είναι η εξής. Αυτά που φωνάζει ο πριγκόζιν (αλλά και ο καντίροφ κατα καιρούς) είναι δεδομένα προπαγάνδα.
Παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Τα παρακάτω είναι που μπερδεύουν.
Για ποιο λόγο λοιπόν?
Όσες θεωρίες και αν έχουν προταθεί, δείχνει τελικά σχεδόν βέβαιο κατ' εμέ, ότι ο πριγκόζιν και ο καντίροφ είναι 110% στο πλευρό του πούτιν και ό,τι λένε είναι σε πλήρη γνώση και συμφωνία με αυτόν. Εκεί όμως προκύπτει εσωτερική αντίφαση μιας και δείχνει εντελώς παράλογο να βρίζει ο πριγκόζιν την ηγεσία του στρατού και αυτό να είναι σε συνεννόηση και να ωφελεί τα σχέδια του πούτιν.
Εκτός αν ο σκοπός τελικά είναι διαφορετικός από αυτόν που υποθέτουμε. Από το να παρακινήσει δηλαδή τους στρατηγούς να του δώσουν παραπάνω οβίδες γιατί τον σαμποτάρουνε, ή γενικά να κουνήσουν τον κώλο τους από τις κρέμες και τις καρέκλες και να εξασφαλίσουν ότι δεν θα ξαναφτάσουν ντρονάκια στη μόσχα. Εκτός αν ο στόχος δεν είναι στην ουσία ούτε οι στρατηγοί, ούτε ο στρατός. Τι μπορεί να αλλάζει αν ο στόχος είναι τελικά ο ρωσικός λαός? Η ρωσική κοινή γνώμη? Και όλο αυτό το αφήγημα έχει σαν κεντρικό κοινό ...αυτούς?
Πριν προχωρήσω να εξηγήσω, ας πιάσουμε ένα άλλο νήμα σκέψης, παράλληλο προς το παρόν!
Η σύγκρουση όπως πλέον εξελίσσεται, έχει ξεπεράσει κατά πολύ αυτό το οποίο είχαν οι ρώσοι αρχικά στο μυαλό τους. Οι πόροι που έχουν κινητοποιηθεί με τα μέχρι τώρα δεδομένα, ακόμα και μετά την μικρή επιστράτευση, είναι βέβαιο ότι δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες όλου αυτού που συνεχίζεται αλλά κυρίως θα συνεχίζεται για σημαντικό ακόμα χρονικό διάστημα (πιθανότατα σε συνεχώς μεγαλύτερη ένταση και έκταση). Δείχνει λοιπόν πρακτικά βέβαιο ότι οι ρώσοι θα πρέπει πλέον κάποια στιγμή, αναγκαστικά, να τελειώνουν με αυτό το καθεστώς ειδικής επιχείρησης και να περάσουν σε μια εσωτερική κατάσταση η οποία θα αντικατοπτρίζει έστω σε κάποιο βαθμό και την εξωτερική.
Μια καλύτερη εικόνα αυτής της συνθήκης πήραμε με τις αποφάσεις για τη βιομηχανία της χώρας, η οποία εδώ και καιρό έχει μπει σε τελείως διαφορετικές συνθήκες λειτουργίας. Όποιος παρατήρησε κάποια από τα πράγματα που ειπώθηκαν τότε προς τους εργοστασιάρχες θα είδε ξεκάθαρα ότι εκεί το έργο έγινε καθαρά πολεμικό, με τις απαιτήσεις και τις απειλές αντίστοιχες άλλων καιρών. Οι δε αναφορές στον πατερούλη ήταν ευθείες και χωρίς περιτροπές. Σκιστείτε αλλιώς θα θα σκίσουμε. Και τα αποτελέσματα μερικούς μήνες μετά τα βλέπουμε στην πράξη από πλευράς παραγωγής.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά όταν χρειαστεί να επιβάλεις στρατιωτικές συνθήκες στο λαό. Ειδικά όταν από εκεί περιμένεις και τις απειλητικότερες επιθέσεις από τον αντίπαλο. Είναι ξεκάθαρο και δεδομένο ότι οι αντίπαλοι έχουν σαν πιο εξελιγμένο εργαλείο τους την πρόκληση εσωτερικής αναταραχής και ανατροπής εκ των έσω. Αν γίνει λάθος κίνηση στο πως θα χειριστείς τον λαό, και αφήσεις χώρο σε μαζική αντίδραση, όλα θα καταρρεύσουν. Άρα, θα πρέπει να έχεις εξασφαλίσει από πριν ότι όταν αποφασίσεις να παρουσιάσεις τις νέες συνθήκες διαβίωσης της χώρας, ο λαός θα είναι σε μαζικότατη πλειοψηφία, σχεδόν σύσσωμος, μαζί σου. Παραφράζοντας ένα πρόσφατο σχόλιο ενός αγαπητού εδώ μέσα, αν αποφασίσεις να στρίψεις λίγο τους νόμους προς όφελός σου, σιγουρέψου ότι έχεις κι ένα 70% του λαού να το υποστηρίζει.
Άρα τελικά καταλήγουμε στα πολύ πολύ απλά, στο αλφαβητάριο της διαχείρισης της μάζας.
Λέω λοιπόν εγω τώρα, με τα λίγα που ξέρω από τις συναναστροφές μου με ρώσους στις τουριστικές εκείνων των εποχών, και με τα όσα έχω διαβάσει για την ιστορία τους. Πως τον κάνεις τον ρώσο να δεχθεί με χαρά περιορισμούς στον τρόπο ζωής του μαζικά και συγκεντρωτικά? Η απάντησή που καταλήγω είναι περίπου αυτό που είπαμε από νωρίς, αλφα, βήτα. Ή μάλλον, βήτα άλφα. "φόβησέ τον μεν λίγο θύμωσέ τον δε πολύ". Δώστου έναν πιασάρικο εσωτερικό εχθρό και κάντον να σκυλιάσει. Τάισε παρέα λίγο και τον πατριωτισμό του και σύντομα θα έχεις μεγάλες αγριεμένες μάζες που θα πάρουν αμπάριζα οποιαδήποτε αντίθετη φωνή τολμήσει να αντιδράσει και δεν ευθυγραμμίζεται στον αγώνα.
Ο ντούγκιν έγραψε αρκετές φορές από την αρχή της σύγκρουσης ότι το μεγάλο πρόβλημα της ρωσίας είναι το πως θα μπορέσει να ξεκολλήσει την πλειοψηφία του λαού από αυτήν την μεσοβέζικη κατάσταση, το λήθαργο, τη βολεψιά που βρίσκεται εν μέσω μιας υπαρξιακής σύγκρουσης που έχει ήδη ξεκινήσει.
Ο καντίροφ σήμερα πριν λίγο το είπε ξανά, αυτή τη φορά πολύ ξεκάθαρα "In my opinion, it is so
necessary to declare martial law in Russia, to use all the combat resources intended for this in order to sweep away this entire terrorist cell at once, without resorting to the wording "Ukrainian military". There are no military and politicians in Ukraine -
only terrorists.
Εδώ έχουμε κυρίως το σκέλος του λίγου φόβου. Πλέον τα ντροουνς φτάσανε και στη μόσχα (δεν είμαι καν σίγουρος αν είναι ουκρανικά, κι αν είναι σε τί βαθμό μπορεί να επέτρεψαν οι ίδιοι κάτι). Γύρω μας και ανάμεσά μας έχουμε τρομοκράτες. Χρειαζόμαστε στρατιωτικό νόμο.
Δεν φτάνει αυτό όμως από μόνο του. Απαραίτητο συστατικό για να δέσει το γλυκό είναι ο μεμονωμένος αρχικά θυμός, που θα οδηγήσει σε κάτι πιο μαζικό, θα εξελιχθεί σε μαζική οργή και θα στρώσει το έδαφος γι αυτόν τον απαραίτητο στρατιωτικό νόμο.
Τα αντικείμενα λοιπόν της απαιτούμενης οργής έχουν γίνει επιφανειακά ο γερασίμωφ και ο σοιγκού. Εν γνώσει τους και με την οδηγία του κοντού. Ει δυνατόν να θυμώσει μαζί τους ο κόσμος τόσο που να βγει και στους δρόμους στις μεγάλες πόλεις με πλακάτ από αγανάκτηση για την ανικανότητα αυτών των δύο. Και να απαιτήσει λήψη σκληρών μέτρων για την ασφάλεια της πατρίδας. Αντικατάστασή τους και ό,τι επιπλέον απαιτείται.
Τί καλύτερο αν χρειάζεται να επιβάλεις στρατιωτικό νόμο, από το να κάνεις τον λαό να ζητήσει μόνος του να του φέρεις στρατιωτικό νόμο?
Υπάρχει λοιπόν σοβαρή πιθανότητα κατά την άποψή μου, το γενικότερο πλάνο να είναι το χτίσιμο ενός εσωτερικού εχθρού που θα ενώσει τον ψιλοφοβισμένο λαό της χώρας σε θυμωμένες μάζες και θα επιτρέψει την μετάβαση σε στρατιωτικό καθεστώς πολέμου περιορίζοντας τις πιθανότητες να εμφανιστεί σοβαρή εσωτερική απειλή. Ο πριγκόζιν σε αυτό το σενάριο, είναι ο κράχτης του ποιος είναι φαινομενικά ο εχθρός, αλλά τελικά η ουσία αυτού που μεταφέρει είναι το μήνυμα ότι ο πραγματικός εχθρός είναι η αδράνεια όλων, ο βολεψιά, η καρέκλα, ο εφησυχασμός, η ατομική ευθύνη. Όλα αυτά που τελικά κυριαρχούν στον ίδιο τον ρωσικό λαό, ακριβώς όπως καταγράφει ο θεωρητικός τους φιλόσοφος και κοινωνιολόγος ντούγκιν. Κράζοντας τόσο χυδαία ακόμα και την ηγεσία, ο κάθε ένας από κάτω αποκτά αυτομάτως το δικαίωμα, ακόμα και την υποχρέωση, να κράζει και αυτός τον από πάνω του όταν τον βλέπει να μην αποδίδει. Ο μάνατζερ, ο διευθυντής, ο προιστάμενος που δεν κάνει τη δουλειά του στο 100%, που είναι χαλαρός και καθησυχαστικός μετατρέπεται στα μάτια κάποιων υφισταμένων σε έναν γερασίμοφ, σε έναν σοιγκού, με κόστος σε ζωές και στην πατρίδα. Και αγριεύουν στις μεταξύ τους συζητήσεις και αρχίζει και απλώνει και γίνεται κοινωνική πίεση από κάτω προς τα πάνω. Κάπως έτσι μπαίνει το νερό στ αυλάκι.
Έχω λοιπόν την εντύπωση ότι ακριβώς το ίδιο παίχτηκε και με το θέμα των οβίδων. Ο πριγκόζιν δεν φώναζε γιατί δεν υπήρχαν οβίδες, ούτε φώναζε γιατί ο γερασίμωφ του τις έκρυβε. Με τις φωνές του όμως έδινε όλα τα απαραίτητα εφόδια σε αυτούς που πίεζαν την αλυσίδα προς τα κάτω, στα εργοστάσια, τους διευθυντές, τους ιδιοκτήτες, τους εργάτες, να παράξουν στο μέγιστο του στόχου. Που να τολμήσει να πει κανείς "δεν πιάσαμε τον στόχο παραγωγής", με τον πριγκόζιν να ωρύεται ότι χύνεται αίμα εξ αιτίας τους και θα καταστραφούμε. Ο γερασίμωφ έστελνε στα εργοστάσια τον αντίστοιχο επιτελάρχη γιατί και καλά φώναζε ο πριγκόζιν, και άντε ν αρχίσεις να του λες δικαιολογίες υπό τέτοιες συνθήκες. Άλλοθι άριστο για να πας τις απαιτήσεις στο τέρμα, χωρίς να υπολογίζεις τίποτα και χωρίς να μπορεί να μιλήσει κανείς.
Η ρωσία είναι νομίζω ξεκάθαρο ότι θα χρειαστεί σύντομα αλλαγή εσωτερικής κατάστασης. Ο λαός ήδη βρίσκεται σε διαδικασία προετοιμασίας. Νομίζω ότι κινήσεις σαν τα ντροουνς στη μόσχα και τις μπούκες στο μπελγκοροντ αξιοποιούνται ήδη στο μέγιστο με μπροστινούς τον πριγκόζιν και τον καντύροφ για να την επιταχύνουν. Δεν ξέρω αν θα αρκέσουν τελικά ή θα κρίνει ο κοντός οτι θα απαιτηθεί και κάτι πιο χοντρό για να φτάσει την κρίσιμη μάζα. Εκτιμώ όμως ότι όλο αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι έχει σαν τελικό στόχο ακριβώς αυτό. Την κινητοποίηση της μάζας από κάτω προς τα πάνω. Και όταν έρθει η "κατάλληλη" στιγμή, θα ανακοινωθεί το νέο τρίχωμα της αρκούδας. Λογικά με νέο καβαλάρη τον λαοπρόβλητο και ετοιμασμένο ήρωα της πατρίδας και του λαού, (ξανά με πρώτο τελάλη τον προγκόζιν), σουροβίκιν.
ΥΓ. Όλα τα παραπάνω είναι απλά ένα υποκειμενικό σενάριο αξίας 0,02$
Perception is reality...
