Ακραίο Κέντρο(σοσιαλ-νεοφιλελευθερισμός)

[akritas]

Σύμφωνα με τον Σερνά, το ακραίο κέντρο είναι μια πρακτική των γαλλικών ελίτ, οι οποίες μετακινούνται από το ένα καθεστώς στο άλλο με την προϋπόθεση να διατηρήσουν τις θέσεις τους.

Τα χαρακτηριστικά του είναι τρία σύμφωνα με τον Σερνά:

Πρώτον, η πολιτική μετριοπάθεια προκειμένου να ακυρωθεί στο όνομα των καλών τρόπων και της σταθερότητας η ζωτικότητα των ριζοσπαστικών πολιτικών απόψεων, που προέρχονται ειλικρινά από την Αριστερά ή από τη Δεξιά, τις οποίες ταυτίζει με σκοπό να εξουδετερώσει.
Δεύτερον, το ακραίο Κέντρο εφαρμόζει και ενθαρρύνει την πολιτική του ανεμοδείκτη - όπου φυσάει ο άνεμος (girouettisme), χωρίς δισταγμούς και χωρίς αρχές, στο όνομα των ανώτερων συμφερόντων του έθνους, παρουσιάζοντας τις πολιτικές αρχές ως "παρωχημένες", κατάλληλες μόνο για τον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Και, τρίτον, χρησιμοποιεί την εκτελεστική εξουσία με σιδερένια πυγμή ως έσχατη λύση, δεδομένου ότι είναι εκεί που οι θεσμοί του κράτους επιβάλλουν όλη τη δύναμη τους, και προκρίνει μάλλον τη δημόσια τάξη και όχι την πολιτική συζήτηση, τη συναίνεση μέσα από τα συμφέροντα και όχι τη διαμάχη που συντηρεί τις ιδέες.

Χαρακτηριστικό και αδυναμία του «ακραίου Κέντρου»; Δεν στηρίζεται σε μια σαφή θεωρητική σκέψη, ούτε σε μια πνευματική παράδοση, αλλά σε ένα θεσμικό μοντέλο: στη δύναμη της εκτελεστικής εξουσίας, που αναλαμβάνει επικεφαλής μιας συγκεντρωτικής γραφειοκρατίας και μιας ουδέτερης τεχνοκρατίας. Προσπάθησε, για να μην γίνει αντιληπτό από τους πολλούς, να μεταμφιέσει τον νεοφιλελευθερισμό, τις μισάνθρωπες πολιτικές λιτότητας σε «κοινή λογική». Αλλά στην πραγματικότητα, η «κοινή λογική» του ακραίου κέντρου είναι η προέκταση «του τέλους της ιστορίας», που οι φιλελεύθεροι υποστήριζαν κάποια χρόνια πριν. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει λόγος να αναλωνόμαστε σε ανούσιες πολιτικές/ιδεολογικές διαμάχες. Η ιδεολογική μάχη δόθηκε, το φιλελεύθερο μοντέλο κέρδισε.

Το Ελληνικό Ακραίο Κέντρο.

Το εντός των συνόρων ακραίο κέντρο έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με τις πολιτικές της λιτότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ο μοναδικός φορέας ο οποίος ταυτίστηκε από την αρχή και απόλυτα με τις επιλογές της τρόικας. Ακόμη και θέματα που μέχρι κάποια χρόνια πριν αποτελούσαν κόκκινη γραμμή για τη σοσιαλδημοκρατία (βλέπε εργασιακές σχέσεις), τώρα τα αποδέχθηκαν χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Και κάθε φορά που κάποιος τους εγκαλούσε για τη στάση τους, η απάντησή τους ίδια κι απαράλλαχτη: «δεν συμφωνούμε, αλλά λόγω της κρίσης…». Κάπως έτσι, συνυπέγραψαν τη διάλυση της υγείας, το κλείσιμο σχολείων, την εξοντωτική μείωση μισθών και συντάξεων. Κι όλα αυτά, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή τα μέτρα θα αποδώσουν και οι ίδιοι θα δικαιωθούν, διότι υποστήριξαν σκληρά μέτρα μεν, αλλά αποδοτικά δε.
Ποιοι είναι;
Κατά την γνώμη μου είναι οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, οι νεοφιλελεύθεροι του Μητσοτάκη και της Δράσης και φυσικά το Ποτάμι.

[Rakomelofronas]

Ο όρος "ακραίο Κέντρο" άρχισε να χρησιμοποιείται σχετικά σοβαρά και όχι ως οξύμωρο από το 2015 και το βιβλίο του Ταρίκ Αλί "Το ακραίο Κέντρο - Μια προειδοποίηση", μια κραυγή αγωνίας της Αριστεράς που αποκηρύσσει τους σοσιαλδημοκράτες μόνο και μόνο για να διαπιστώσει στη συνέχεια ότι έχει ξεμείνει από εναλλακτικές και ότι το κενό έρχεται να καλύψει η ταυτοτική πολιτική ή η επιστροφή σε αποτυχημένες, παρωχημένες συνταγές της εποχής του Ψυχρού Πολέμου (Σάντερς - Γκόρμπιν - Τσίπρας κτλ). Είναι η προσπάθεια ακραίων να δείξουν ότι "οι ακραίοι είναι οι άλλοι".
Τα περί "ελίτ που θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να μείνει στην εξουσία", λες και όσοι παριστάνουν τους συνεπείς "ιδεολόγους" δεν θέλουν να πάρουν και να κρατήσουν την κυβέρνηση αλλά και "την εξουσία", δεν είναι παρά μια αρνητική αναδιατύπωση αυτού που λέμε "προσαρμογή στις ανάγκες της εποχής" όταν αναφερόμαστε σε κόμματα και πολιτικούς που υποστηρίζουμε. Αν κάποιος πιστεύει ότι μια συγκεκριμένη έκφραση του πολιτικού του χώρου (κόμμα) κάνει πράγματα αποφασιστικά αντίθετα προς τις βασικές του αρχές και πεποιθήσεις του χώρου, δεν έχει παρά να προσπαθήσει να αλλάξει τα πράγματα από μέσα ή να προσπαθήσει να εκφραστεί αλλιώς (πχ σε άλλο κόμμα) ώστε να διαπιστώσει στην πράξη αν υπάρχουν αρκετοί που σκέφτονται όπως αυτός. Δεν είναι κακό. Συμβαίνει συνέχεια.

Κάπως πιο συνηθισμένος και λιγότερο οξύμωρος, αν και παραμένει αμφιλεγόμενος, είναι ο όρος "ριζοσπαστικό Κέντρο", που ουσιαστικά αποτελεί μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της πολιτικής διαδικασίας (αποκήρυξη λαϊκισμού, έμφαση στον διάλογο που είναι προσανατολισμένος στη συναίνεση, ανάδειξη εμπειρισμού και τεχνοκρατισμού με σκοπό την εφαρμογή τεκμηριωμένων πολιτικών) παρά ξεχωριστό πολιτικό χώρο. Αρκετοί σοσιαλφιλελεύθεροι και φιλελεύθεροι μπορούν να μπουν εδώ, στη δε Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία τους. Κάθε κόμμα εξουσίας χρειάζεται μια τέτοια τάση εντός του αλλά από μόνοι τους οι εκφραστές αυτής της τάσης δεν μπορούν να πάνε μακριά. Αυτό οφείλεται στο ότι κατά κανόνα διαφωνούν πολιτικά μεταξύ τους αλλά και στο ότι εξορισμού δεν είναι σε καλή θέση να πιάσουν και να εκφράσουν τον παλμό της εποχής, χαρακτηριστικό που ορισμένες φορές τους κάνει να γλιστράνε προς τον ελιτισμό.