Διακήρυξη θέσεων των Επαναστατών Εθνικιστών

[ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ]

Αποτελεί γεγονός ότι οι εθνικιστές γενικά και οι εθνικιστές στην χώρα μας ειδικά, ακόμα και αυτοί που αναφέρονται στον σοσιαλισμό, πολύ σπάνια έχουν ξεκαθαρισμένη άποψη. Είναι εντελώς διαφορετικό ένα γενικό αντικαπιταλιστικό πλαίσιο ή μια τέτοια φρασεολογία, από κάποιες θέσεις αρχής. Αυτό μέχρι στιγμής, είναι ένα σημείο που αν και θεμελιακά σημαντικό, δεν το έχει φωτιστεί και αναλυθεί στον βαθμό που θα έπρεπε.
Πριν όμως ριχτούμε σε μια τέτοια διαδικασία, πρέπει πρώτα να αποσαφηνίσουμε ορισμένα ζητήματα που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του ζητήματος που εξετάζουμε. Για μας, αυτά είναι:

1) Η θέση ότι ως επαναστάτες εθνικιστές δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη της ταξικής πάλης. Βασικό σημείο της δήθεν πάλης για σοσιαλισμό είναι το ότι η κοινωνία βρίσκεται διαιρεμένη ταξικά σε δυο κατηγορίες. Από την μια, οι εκμεταλλευτές, η αστική τάξη και από την άλλη η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, οι εκμεταλλευόμενοι η εργατική τάξη. Υπάρχει φυσικά και ένας σημαντικός αριθμός της μικροαστικής τάξης, αυτοί που λόγω της κοινωνικής τους θέσης βρίσκονται στο «μεταίχμιο», και πότε τάχα γέρνουν προς την πλευρά της αστικής τάξης και πότε με το προλεταριάτο.

2) Βρισκόμαστε ιστορικά στην περίοδο του ιμπεριαλισμού που είναι το δήθεν ανώτερο στάδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού (λες και σε παλαιότερες ιστορικά εποχές δεν υπήρχαν ανάλογα φαινόμενα). Η μεγαλύτερη δύναμη αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, ενώ ανταγωνίστριές της είναι η Ε.Ε και συγκεκριμένα ο Γαλλογερμανικός άξονας, η ανερχόμενη Κίνα, και τα τελευταία χρόνια ειδικά μετά την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία, η Ρωσία. Αυτό είναι ένα πολύ γενικό περίγραμμα της διεθνής κατάστασης που όμως μπορεί να χρησιμεύσει ως οδηγός σε μια σειρά ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο.

3) Η Ελλάδα, είναι μια χώρα απόλυτα εξαρτημένη από την Αμερική την ΕΕ και όλους τους επιθετικούς και ληστρικούς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει. Χώρα εξαρτημένη, τόσο σε πολιτικό όσο και στον οικονομικοστρατιωτικό τομέα. Μια χώρα που δεν έχει κατακτήσει την εθνική ανεξαρτησία της και επομένως το κύριο, το βασικό σημείο κάθε πραγματικού επαναστάτη εθνικιστή, πρέπει να είναι το ζήτημα της αποδέσμευσης της χώρας μας από αυτούς τους οργανισμούς, το σπάσιμο δηλαδή της υποτέλειας με στόχο την εθνική ανεξαρτησία.
Κάποιος που αρνείται να δεχτεί τις τρεις θεμελιώδεις αυτές θέσεις, ασφαλώς και ξεκινάει από εντελώς διαφορετικό βατήρα από εμάς. Η μη αναγνώριση του τι πραγματικά σημαίνει εθνική ανεξαρτησία, κατατάσσει αυτόν που αν τυχόν δηλώσει εθνικιστής καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με τον αληθινά επαναστατικό εθνικισμό. Και δεν τρέφουμε αυταπάτες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εθνικιστών ή όσων δηλώνουν εθνικιστές, απορρίπτουν είτε από άγνοια και αμορφωσιά, είτε υπό την επίδραση των πολιτικών οργανώσεων στις οποίες ανήκουν μια εντελώς λαθεμένη και εχθρική συμπεριφορά.

Επιχειρώντας λοιπόν να απαντήσουμε στο ζήτημα σχετικά με την επαναστατικότητα των εθνικιστών θα μπορούσαμε να τονίσουμε κάποια πολύ βασικά σημεία :

Κάθε πολιτικός φορέας «επιλέγει» τίνος τα συμφέροντα εκπροσωπεί. Όποια και αν είναι η δύναμη στην οποία προστρέχουν για δήθεν προστασία.
Ο όρος εθνικισμός αναφέρεται στο έθνος, στο σύνολο ή τουλάχιστον στην πλειοψηφία του λαού. Και την πλειοψηφία αποτελούν τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Αντιλαμβανόμαστε ιστορικά την πορεία του τόπου μας, την αιματοβαμμένη μέσα από πολύχρονους αγώνες και θυσίες του ίδιου του λαού μας, αυτού που ονομάζουμε “λαϊκή ψυχή”.

Η κοινωνική διάσταση είναι αυτή και ΜΟΝΟ αυτή. Οτιδήποτε άλλο, αποτελεί διαστρέβλωση κάθε επαναστατικού εθνικισμού. Οι επαναστάτες εθνικιστές είτε στις καθυστερημένες οικονομικά χώρες, είτε στις δυτικές μητροπόλεις θα πρέπει να βρίσκονται στο πλευρό όλων των κοινωνικών στρωμάτων.

“Αστικός Εθνικισμός”.

Οι επαναστάτες εθνικιστές παρατηρώντας την μορφή του εθνικισμού διαμέσου των δεκαετιών θα πρέπει να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα. Ασφαλώς εδώ θα πρέπει σε κάθε τόνο να επισημάνουμε ότι υπάρχει “ενιαίος” εθνικισμός, όσο και αν γίνονται προσπάθειες να διαχωριστεί κοινωνικά ο εθνικισμός.
Έτσι λοιπόν λένε ότι υπάρχει ο λεγόμενος αστικός εθνικισμός, ο εθνικισμός των αστών και της πολιτικής εξουσίας. Είναι τάχα ο “εθνικισμός” εκείνος που είναι απόλυτα ταυτόσημος με τα συμφέροντα της ηγετικής κλίκας, οικονομικής και πολιτικής. Άσχετα αν για κάποιο ορισμένο, μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα βρίσκεται σε νάρκωση, η αστική τάξη έχει κάθε δικαίωμα να τον χρησιμοποιεί (πχ η εθνικιστική έξαρση για τον όνομα των Σκοπίων στις αρχές της δεκαετίας του 90). Είτε για να δείξει μια εθνική πολιτική, είτε για να πιέσει άλλες χώρες σε μια σειρά ζητήματα, είτε για να ανοιχτεί σε καινούργιες αγορές.

“Μικροαστικός Εθνικισμός”.

Τα σύγχρονα κράτη, ξεκινώντας από ένα επίπεδο ομοσπονδίας και μικρών μισοαυτόνομων περιοχών, σε μια πρώτη μορφή συντεχνιακής ελεύθερης αγοράς, νιώσανε σε μια συγκεκριμένη χρονικά και ιστορικά στιγμή, την θηλιά στον λαιμό τους. Η ανάπτυξη του κεφαλαίου στένευε μέσα στα ασφυχτικά πλαίσια του περιορισμένου γεωγραφικά χώρου. Ο ”εθνικισμός” ήρθε τότε να παίξει έναν εξαιρετικά προοδευτικό ρόλο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η συνένωση όλων αυτών των κρατιδίων, σε ένα έθνος δημιούργησε πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες στην παραπέρα ανάπτυξη του κεφαλαίου. Μια ανάπτυξη βέβαια που αργότερα δεν θα σταματούσε εκεί, αλλά θα πήγαινε και πολύ πιο πέρα από τα εθνικά σύνορα, στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Αλλά εμάς μας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, γιατί μέσα σε αυτή την περίοδο γεννιέται και αργότερα θα πάρει και πολιτικά χαρακτηριστικά, αυτό που ονομάζεται ως μικροαστικός εθνικισμός. Πρόκειται για τον εθνικισμό των ελεύθερων επαγγελματιών, των εμπόρων, του κλειστού συντεχνιακού επαγγέλματος, της μεσαίας αγροτιάς. Στις επαναστατικές του στιγμές θα προσελκύσει και μάζες μακροχρόνια ανέργων αλλά και ένα τμήμα της εργατικής τάξης. Είναι ο εθνικισμός των κινημάτων του μεσοπολέμου. Όπως και ο αστικός εθνικισμός, ξέρει να ενεργοποιεί τα επαναστατικά ένστικτα σε ορισμένο βαθμό.

Σήμερα, αυτός ο εθνικισμός που κυριαρχεί ιδίως στην Ευρώπη δεν μπορεί παρά να παίξει αντιδραστικό ρόλο. Οι επαναστάτες εθνικιστές οφείλουν να διεξάγουν συστηματική πολεμική εναντίον θεωριών και πρακτικών που προωθούνται απο έξωθεν κέντρα.

Επαναστατικός / Προλεταριακός Εθνικισμός.

1. Ταξική Πάλη – Εθνικός Σοσιαλισμός.

Η αναγνώριση της ταξικής πάλης αποτελεί για ορισμένους ένα απο τα βασικότερα σημεία. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, το πρόσφατο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και το ξεπούλημά τους, η ανεργία σε συντριπτικά πλέον ποσοστά, η ακρίβεια σε είδη βασικής κατανάλωσης, η ιδιωτικοποίηση της υγείας και παιδείας είναι μερικά μόνο παραδείγματα, αρκετά όμως για να συνειδητοποιήσουμε ότι κέντρα και παράκεντρα μαζί με την Ε.Ε έχουν ήδη ξεκινήσει μια εκστρατεία ξεκληρίσματος κάθε λαϊκού εισοδήματος, μιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Η αντίσταση των εργαζομένων στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές αν και έχει μειωμένα χαρακτηριστικά μπροστά στο σύνολο της επίθεσης που δέχεται, παρόλα αυτά ενεργοποιείται,αντιστέκεται, διαδηλώνει στους δρόμους και απεργεί.


Που οδηγεί η Ταξική Πάλη;

Ο κοινωνικός πόλεμος που διεξάγεται, δεν μπορεί παρά να έχει σκοπό μόνο το γκρέμισμα του σάπιου συστήματος και σε καμία περίπτωση το χτίσιμο "μιας σοσιαλιστικής πατρίδας". Εκεί τα μέσα παραγωγής εθνικοποιούνται, οι καπιταλιστές απαλλοτριώνονται, και τα συμβούλια των εργατών ασκούν την παραγωγή και τον έλεγχό της υπό τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος! Τα αποτελέσματα των "σοσιαλιστικών παραδείσων" τα είδαμε την προηγούμενη δεκαετία (και ακόμη πιο πριν) με την κατάρρευσή τους.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, το χτίσιμο και η οργάνωση του εθνικιστικού κινήματος γίνεται κυριολεκτικά από το μηδέν και χρειάζονται γερά πολιτικά θεμέλια και στόχοι που πρέπει να διευκρινιστούν, όσα χρόνια κι αν χρειαστούν γι’αυτή την προσπάθεια.


Εθνικισμός / Διεθνισμός.

Ο εθνικός σοσιαλισμός είναι ανέφικτος. Είμαστε εχθροί του διεθνισμού -που προβάλλει ο σοσιαλισμός- και που στην ουσία είναι ο λεγόμενος κοσμοπολιτισμός. «Διεθνισμός και καπιταλισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Εμείς λοιπόν λέμε, ότι επαναστατικός εθνικισμός και διεθνισμός δεν είναι το ένα συμπλήρωμα του άλλου και αυτοαναιρούνται. Άλλωστε αξίζει να τα λόγια του Μάο , που είχε πει «ο κομμουνιστής που είναι διεθνιστής, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και πατριώτης; Θεωρούμε πως όχι μονάχα μπορεί, αλλά και πρέπει να είναι» και σε άλλο σημείο « για να πετύχουν την ολοκληρωτική χειραφέτηση, οι καταπιεζόμενοι λαοί, οφείλουν να στηρίζονται πρώτα απ’ όλα στο δικό τους αγώνα και μόνο, και δεύτερο στην διεθνιστική βοήθεια. Οι λαοί που η επανάστασή τους έχει θριαμβέψει οφείλουν να βοηθούν εκείνους που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους. Αυτός είναι ο δικός μας διεθνισμός»!!! Τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα.

Ο Μάο είναι η καλύτερη απάντηση σε κάθε όψιμο “αντιεθνικιστή αριστερό” των γλυκών νερών, που από τον πολύ αντιεθνικισμό του χαρακτήριζε τον Μιλόσεβιτς χασάπη των Βαλκανίων και χειροκροτούσε τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην Σερβία παλιότερα, ενώ τώρα χειροκροτεί ξανά για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ-ΕΕ.

Κλείνοντας λοιπόν το συγκεκριμένο ζήτημα που εξετάζουμε, θα λέγαμε ότι ασφαλώς ο αγώνας κάθε λαού είναι καθαρά εθνικός και αυτό οφείλεται στις ιδιαίτερες πολιτικές, ιστορικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες κάθε λαού. Από την άλλη επιβάλλεται η αλληλεγγύη σε κάθε έθνος και λαό που αντιστέκεται.


2. Η ιστορική φάση που διανύουμε.

Βρισκόμαστε στην εποχή των μονοπωλίων. Κύρια και σημαντικότερη δύναμη είναι αναμφισβήτητα οι ΗΠΑ, που μόνο τα τελευταία χρόνια έχουν διεξάγει μια σειρά πολεμικές επιχειρήσεις, πνίγοντας στο αίμα έθνη και λαούς. Αυτό το ατέλειωτο μακέλεμα από πλευράς της υπερδύναμης γίνεται με μόνο σκοπό τον έλεγχο νέων αγορών, την υπεράσπιση από τις άλλες ανταγωνίστριες χώρες, της πρωτοκαθεδρίας τους άσχετα από τις καταστροφικές συνέπειες που αυτοί οι πόλεμοι επιφέρουν.

Σε ρόλο ανταγωνιστή είναι η ΕΕ και συγκεκριμένα ο Γαλλογερμανικός άξονας. Πότε από κοινού με τις ΗΠΑ (πχ Σερβία) και πότε θέτοντας αμφισβητήσεις και διαφωνίες με σκοπό την καλύτερη προώθηση των δικών τους συμφερόντων (όπως στο Ιράκ), η ΕΕ συμμετέχει σε όλους τους πολέμους, προσφέροντας απλόχερα την βοήθειά της στην Αμερική.
Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια, Κίνα και Ρωσία κάνουν πιο δυναμικά την εμφάνισή τους, ειδικά η Ρωσία όπου με τον Πούτιν κατάφερε να μπει σφήνα σε μια σειρά ζητήματα που πριν ελάχιστο χρονικό διάστημα, μόνο αφεντικό ήταν οι ΗΠΑ. Αυτό γίνεται πιο φανερό και στην περιοχή μας, στα Βαλκάνια, όπου η Ρωσία είναι άκρως αντίθετη στην ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, δημιουργώντας ερείσματα στη Σερβία και κάνοντας πολύ αισθητή την παρουσία της και σε άλλες χώρες όπως για παράδειγμα στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας του Ιράν.

Οι αντιθέσεις είναι βέβαιο ότι θα οξυνθούν σε ακόμα πιο μεγάλο βαθμό τα επόμενα χρόνια, δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις για χώρες και λαούς. Ο αγώνας των επαναστατών εθνικιστών οφείλει να ενταθεί και να πάρει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.


Πολιτικοί άξονες του αγώνα των Εθνικιστών.

Ο εθνικισμός μας μάχεται και παλεύει για πραγματική εθνική ανεξαρτησία. Βασικό σύνθημα και θέση μας, που συμπυκνώνει επαναστατικά και τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας δεν μπορεί να είναι άλλο από το «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ».

Η αντίθεσή μας στις πολιτικές των αντιμαχόμενων σχηματισμών δεν είναι μόνο σε επιμέρους ζητήματα αλλά συνολική. Η ανανεωτική αριστερά τύπου Σύριζα, ασκεί την όποια κριτική της στα κοινωνικά θεμέλια αυτών των σχηματισμών όπως κάνει για την Ε.Ε, και μάλιστα αφήνει να δημιουργούνται αυταπάτες, αφού διακυρρήσει ότι δήθεν αυτή η αντιλαϊκή μπορεί να αλλάξει και προτείνει την παραμονή της χώρας μας εντός της ΕΕ.

Εκτός όμως από αυτό, υπάρχουν και άλλα ζητήματα που οι επαναστάτες εθνικιστές οφείλουν να προωθήσουν.

Είναι η πλήρη εναντίωσή μας στα έξωθεν σχέδια που αφορούν στα Βαλκάνια, με την πρόσφατη ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου. Είναι ακόμα η καταδίκη από την μεριά μας, σε κάθε Ευρωσύνταγμα που ετοιμάζουν (τώρα το λένε Μεταρρυθμιστική Συνθήκη) που σκοπό έχει να κατοχυρώσει και νομικά την εξάρτηση των μικρών κρατών όπως της Ελλάδας στα ξένα κέντρα.

Αγώνας για εθνική ανεξαρτησία σημαίνει ακόμα να παλέψουμε και να εντάξουμε στόχους, όπως το δυνάμωμα της πάλης για να φύγουν οι Αμερικανικές βάσεις, να μην υπάρξει καμιά αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδας στο κρατίδιο του Κοσσόβου.

Κάθε επαναστάτης εθνικιστής οφείλει να δυναμώσει τον αγώνα που είναι αγώνας εθνικός για να σπάσει η ξένη κυριαρχία.

Ζήτω ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία!

Εμπρός για ένα Επαναστατικό Εθνικιστικό Κίνημα!