Chainis έγραψε: ↑24 Φεβ 2019, 20:56
stavmanr έγραψε: ↑24 Φεβ 2019, 20:18
Ο μέσος γονιός θα ήταν ηλίθιος αν πίστευε ότι αναθρέφει το παιδί του ωφελιμιστικα, με σκοπό να έχει κάποιον να τον περιθάλψει στα γεράματα. Και μόνο τα χρήματα της ανατροφής να αποταμίευε θα περνούσε τα καλύτερα γεράματα σε οίκους ευγηρίας 5 αστέρων...
Όπως έγραψα και παραπάνω, ο ωφελιμισμός παρέχει κάποιες εξηγήσεις μεν, όχι ικανές δε.
Τα βλέπεις περιστασιακά και μεμονωμένα.
Κάθε γονιός έχει προσδοκίες από τα παιδιά του που διαφέρουν ανάλογα με τον γονιό, τις αξίες του, την μόρφωση κλπ.
Το DNA ήταν σχηματική έκφραση, είμαι σίγουρος ότι κατάλαβες τι εννοούσα, άμα σε βολεύει πες το ένστικτο.
Οι προσδοκίες του γονιού είναι για δικό του όφελος ρε συ Χαΐνη; Ο γονιός θυσιάζει τα καλύτερά του χρόνια για να αναθρέψει το παιδί του. Και σε αυτά τα χρόνια θέτει τον εαυτό του σε κάθε κατάσταση κινδύνου που επεκτείνεται στο παιδί του. Βάζει ένα "ευχάριστο" βάσανο στο κεφάλι του. Σκέφτεται για δύο, όχι για έναν. Μεριμνά για δύο, κι όχι για έναν. Προστατεύει δύο κι όχι έναν. Μόνιμα. Πάγια και σταθερά. Ακόμα και στα γηρατειά του τρέχει να εξυπηρετήσει τα παιδιά του. Με ένα πόδι, με μισό χέρι...
Γράφεις λοιπόν κάτι τέτοιο (ο γονιός λειτουργεί ωφελιμιστικά) και κατηγορείς εμένα για "κακή οπτική".
Από την αρχή σου γράφω ότι η οικογένεια δεν δημιουργείται ωφελιμιστικά. Τα όποια ωφελιμιστικά προκύπτουν από τη λειτουργία της οικογένειας αργότερα. Όμως, η βάση της οικογένειας δεν είναι ωφελιμιστική. Και φυσικά πολλοί γονιοί "ασθενούν" και εκμεταλλεύονται ακόμα καί τα παιδιά τους. Αυτό όμως αποτελεί πρόβλημα, κι όχι κανόνα.