Η Δύση και οι Μοριορί
Δημοσιεύτηκε: 28 Απρ 2019, 22:21
Η ιστορία των Μοριορί, ελάχιστα γνωστή εκτός Ωκεανίας, θα μπορούσε να είναι μια παραβολή, ένα από τα διδακτικά παραμύθια που επινοούν οι άνθρωποι για να εξιστορήσουν στα παιδιά τους. Όσο ανησυχητική, όμως, κι αν ακούγεται αυτή η σκοτεινή ιστορία για την ξεχασμένη φυλή των Μοριορί, είναι πραγματική. Θα έπρεπε να αποτελεί μια προειδοποίηση για τους λαούς, ανά τον κόσμο, που επιλέγουν να αγνοήσουν τους νόμους της φύσης, ακολουθώντας την τραγική πορεία των Μοριορί.
Η ιστορία των Μοριορί αρχίζει πριν από περίπου πεντακόσια χρόνια, όταν μία ομάδα των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας, Μαορί, απέπλευσε αναζητώντας νέα γη για να αποικίσει. Μετά από ένα μακρύ ταξίδι, κατέληξαν σε ένα απομονωμένο σύμπλεγμα νήσων, γνωστό σήμερα ως Νησιά Τσάταμ. Το περιβάλλον εκεί ήταν αρκετά διαφορετικό από αυτό που είχαν συνηθίσει. Το κλίμα ήταν ψυχρότερο και τα φυτά που καλλιεργούσαν δεν ευδοκιμούσαν. Σταδιακά, ο πληθυσμός προσαρμόστηκε στις τοπικές συνθήκες, αλλάζοντας τις διατροφικές του συνήθειες.
Τα μικρά νησιά που κατοικούσαν δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, οπότε η κοινότητα των Μοριορί παρέμεινε για χρόνια μικρή και δεμένη. Μετά από μία βίαιη αντιπαράθεση φατριών τον 16ο αιώνα, ένας αρχηγός, ονόματι Νουνούκου-γουενούα (Nunuku-whenua), διεκήρυξε πως από τότε και στο εξής η βία θα απαγορευόταν, λόγω της καταστρεπτικής επίδρασής της στην μικρή κοινότητα. Οι διαμάχες, έκτοτε, λύνονταν μέσω διαπραγματεύσεων ή, στην χειρότερη περίπτωση, μέσω μονομαχιών, οι οποίες έληγαν με το πρώτο αίμα. Ο κανιβαλισμός, επίσης, απαγορεύτηκε. Αυτή η πρακτική έγινε γνωστή ως ο Κώδικας του Νουνούκου.
Μια άλλη ιδιαιτερότητα των Μοριορί ήταν τα βάναυσα μέτρα με τα οποία έλεγχαν τεχνητά τον υπερπληθυσμό, αλλά και την επιθετικότητα. Η συνηθισμένη πρακτική ήταν ο ευνουχισμός ενός αριθμού νεογέννητων αγοριών. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο δείκτης γεννήσεων περιοριζόταν και τα αγόρια παρέμεναν ήρεμα και πειθήνια - το αντίστοιχο των σημερινών αριστεριστών hipsters.
Ζώντας σε απομόνωση, οι Μοριορί κράτησαν αυτόν τον τρόπο ζωής για τριακόσια χρόνια, μέχρι που, τον 19ο αιώνα, το βρετανικό πλοίο HMS Chatham έφτασε στα νησιά. Οι Βρετανοί έφεραν μαζί τους εξόριστους καταδίκους και Μαορί ναύτες. Οι μέχρι πρότινος πολιτισμικά ομοιογενείς Μοριορί έπρεπε να μάθουν να συνυπάρχουν με διαφορετικές κουλτούρες. Περίπου το 20% των Μοριορί πέθανε από τις ασθένειες που έφεραν οι εισβολείς, αλλά τα χειρότερα δεν είχαν αρχίσει ακόμη.
Η αύξηση του βρετανικού πληθυσμού της Νέας Ζηλανδίας δημιούργησε προστριβές με τους Μαορί, οι οποίο ήταν δεινοί πολεμιστές και αντιστάθηκαν για περισσότερο διάστημα από οποιονδήποτε άλλο ιθαγενή λαό στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Παρ’ όλα αυτά, οι Βρετανοί, σταδιακά, εκτόπισαν κάποιες φυλές Μαορί από τις πατρογονικές εστίες τους. Δύο τέτοιες φυλές ήταν οι Ngāti Tama και οι Ngāti Mutunga, οι οποίες αριθμούσαν σε σύνολο πεντακόσια άτομα, και το 1835 κατέλαβαν ένα βρετανικό πλοίο, το οποίο ανάγκασαν να πλεύσει προς τα Νησιά Τσάταμ. Κάποιες πηγές ισχυρίζονται πως οι Μαορί κινήθηκαν προς τα Τσάταμ ακριβώς επειδή ήξεραν πόσο παθητικοί ήταν οι Μοριορί.
Όταν έφτασαν οι πρώτοι Μαορί, δέχθηκαν αρχικά την φιλοξενία και την φροντίδα των Μοριορί, οι οποίοι αριθμούσαν τότε περίπου δύο χιλιάδες άτομα. Όταν οι Μοριορί κατάλαβαν πως οι νεοαφιχθέντες σκόπευαν να εγκατασταθούν μόνιμα στα νησιά, κάλεσαν συμβούλιο στο ιερό τους μέρος. Οι αρχηγοί τους αποφάσισαν να συνεχίσουν την πολιτική της μη-βίας, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων νεαρών μελών της φυλής, όπως αναφέρουν οι πηγές. Ο Κώδικας του Νουνούκου έπρεπε να διατηρηθεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Οι Μαορί άρχισαν σταδιακά να διεκδικούν τη γη, κυκλοφορώντας ένοπλοι ανάμεσα στους Μοριορί και αντιμετωπίζοντάς τους ως υποτελείς. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι μέσα σε λίγες ημέρες από την άφιξή τους σκότωσαν ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Μοριορί και το άφησαν κρεμασμένο, ώστε να το βλέπουν όλοι. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ένα δεύτερο πλοίο θα έφτανε στα νησιά, φέρνοντας μαζί του άλλους τετρακόσιους Μαορί.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα εκατοντάδες Μοριορί φονεύθηκαν και κανιβαλίστηκαν, ενώ οι υπόλοιποι υποδουλώθηκαν. Αντί να πολεμήσουν, οι Μοριορί κρύβονταν σε τρύπες και σπηλιές. Οι γυναίκες των Μοριορί παντρεύονταν πλέον, αναγκαστικά, μόνο Μαορί άνδρες. Η γλώσσα των Μοριορί απαγορεύτηκε και οι ιεροί τόποι τους καταστράφηκαν και βεβηλώθηκαν από τους Μαορί, που αφόδευαν και ουρούσαν σε αυτούς. Μόλις 101 Μοριορί είχαν απομείνει το έτος 1862. Ο τελευταίος καθαρόαιμος Μοριορί, ο Τόμι Σόλομον, πέθανε το 1933.
Το επιμύθιο
Δεν χρειάζεται να είναι ιδιοφυία για να καταλάβει κανείς το λάθος των Μοριορί. Αν οι Μοριορί ήταν αδίστακτοι, θα είχαν βυθίσει το πρώτο πλοίο που έφερε τους Μαορί. Αν ήταν ισορροπημένοι, θα αντιδρούσαν όταν οι Μαορί άρχιζαν να τους σκοτώνουν και να παίρνουν τις γυναίκες τους. Σε εκείνο το στάδιο, οι εισβολείς ήταν ακόμα πεντακόσια άτομα, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Όμως, οι Μοριορί δεν αντέδρασαν και από τη στιγμή που έφτασε το δεύτερο πλοίο η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη.
Τα παιδιά μας στο σχολειό δεν μαθαίνουν για τους Μοριορί. Αντιθέτως, μαθαίνουν για την Αγία Τριάδα των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Νέλσον Μαντέλα και Γκάντι. Μαθαίνουμε τα παιδιά μας πως πρέπει να υποκύπτουν όταν αδικούνται και αυτά μεγαλώνοντας γίνονται ενήλικες που υποκύπτουν όταν αδικούνται.
Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την υποτακτική συμπεριφορά ως απότοκο του Χριστιανισμού, αλλά η διδασκαλία του να “γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο” δεν επικρατούσε πριν από τον 20ο αιώνα – σε διαφορετική περίπτωση ο Χριστιανισμός δεν θα είχε κυριαρχήσει. Οι ιππότες στον Μεσαίωνα, όταν έπαιρναν το χρίσμα τους, δέχονταν ένα χαστούκι με την υπόδειξη ότι αυτό ήταν το τελευταίο χαστούκι που δέχονταν χωρίς να αντιδράσουν.
Οι Ευρωπαίοι είναι οι σύγχρονοι Μοριορί. Όταν η ήπειρός τους δέχεται εισβολή από άνδρες σε πλοία, ανησυχούν για τα πλοία που βυθίζονται. Όταν τα παιδιά τους βιάζονται και οι γυναίκες τους παρενοχλούνται, δεν βλέπουν έναν εχθρικό πληθυσμό ο οποίος δοκιμάζει τις αντιστάσεις τους, αλλά ανθρώπους οι οποίοι χρειάζονται εκπαίδευση για να μάθουν να σέβονται τις γυναίκες. Σίγουρα και οι Μοριορί πίστευαν ότι οι εισβολείς θα εκπαιδεύονταν και θα προσαρμόζονταν στον ειρηνιστικό τους τρόπο ζωής.
Κανείς δεν αμφισβητεί το ότι ένας αριθμός από αυτούς που προσπαθούν να μεταναστεύσουν λαθραία στην Ευρώπη είναι πραγματικά δυστυχείς πρόσφυγες. Οι Μαορί που ξεριζώθηκαν από τους Βρετανούς ήταν εξίσου δυστυχείς, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε από το να βρουν κάποιους περισσότερο αδύναμους για να τους εκμεταλλευτούν. Αντιθέτως, όπως απεδείχθη, οι δυσκολίες που βίωσαν μάλλον τους έκαναν περισσότερο αδίστακτους και βάναυσους.
Ασχέτως από ό,τι έχουμε διδαχθεί στο σχολείο, η παθητική αντίσταση δεν είναι γενναία στάση. Είναι δειλία. Είναι μια προσπάθεια να χειραγωγήσεις συναισθηματικά αυτόν που σε κακομεταχειρίζεται, μια επίκληση στο έλεος. Το να απέχεις από τη βία όταν αδικείσαι είναι αμαρτία εναντίον της φύσεως. Όποιος έχει δει μια σκύλα να φροντίζει τα μικρά της γνωρίζει το πιο σημαντικό μάθημα που μπορεί να δώσει ένας γονιός. Η μητέρα πειράζει τα παιδιά της, φτάνοντας σε σημείο να τα χτυπήσει, μέχρι τα κουτάβια να ανταποδώσουν. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να στέκονται στο ύψος τους.
Σήμερα, μια ολόκληρη ήπειρος πρέπει να μάθει να στέκεται στο ύψος της. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν είναι τέλειος. Μπορεί να μην ευνουχίζουμε τα παιδιά μας, αλλά τα εξουδετερώνουμε ψυχολογικά, αναγκάζοντάς τα να κάθονται πίσω από θρανία και να απομνημονεύουν πληροφορίες. Οι ευφυέστερες των γυναικών μας δεν επιθυμούν να κάνουν παιδιά, αλλά συνεχίζουν να απομνημονεύουν πληροφορίες με αντάλλαγμα όλο και περισσότερους τίτλους σπουδών για να κρεμάνε στους τοίχους τους, μέχρι που οι ωοθήκες τους παύουν να λειτουργούν. Οι νέοι άνδρες μας είναι απορροφημένοι σε μια ψηφιακή πραγματικότητα πορνογραφίας και ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Κι όμως, συγκρινόμενοι με αυτούς που φιλοδοξούν να μας αντικαταστήσουν, τα ελαττώματα μας δεν ακυρώνουν τις αρετές μας. Οι Μοριορί δεν βασάνιζαν ούτε έτρωγαν τους συνανθρώπους τους και προσπαθούσαν να επιλύσουν τις διαφορές τους ειρηνικά. Δυστυχώς, μια αυτιστική τάση προς την ηθική συνέπεια τούς έκανε να εφαρμόσουν τις αρχές τους και σε περιπτώσεις στις οποίες αντενδεικνυόταν. Μια ανώτερη φυλή αντικαταστάθηκε από μια κατώτερη. Κανείς δεν ωφελήθηκε από αυτό το αποτέλεσμα, ούτε καν οι ίδιοι οι Μαορί εισβολείς.
Ο Δυτικός πολιτισμός, παρά τα ελαττώματα του, είναι ανώτερος από όλους όσους είναι πιθανό να τον αντικαταστήσουν. Δεν ακρωτηριάζουμε τα γεννητικά όργανα των παιδιών μας. Δεν αναγκάζουμε κοριτσάκια να παντρευτούν γέρους άνδρες. Δεν εφαρμόζουμε την πολυγαμία και την αιμομιξία. Δεν λιθοβολούμε τα θύματα βιασμού. Δεν καταφεύγουμε σε ένα βιβλίο ενός παιδόφιλου πολέμαρχου για να δούμε πως θα κυβερνήσουμε την κοινωνία μας. Συνεπώς, ο υπόλοιπος κόσμος μάς αντικρίζει με διακριτικά κεκαλυμμένο φθόνο. Θα ήταν κρίμα να τους αφήσουμε να μας αντικαταστήσουν.
http://www.ideapolis.info/2017/11/blog-post_22.html
Η ιστορία των Μοριορί αρχίζει πριν από περίπου πεντακόσια χρόνια, όταν μία ομάδα των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας, Μαορί, απέπλευσε αναζητώντας νέα γη για να αποικίσει. Μετά από ένα μακρύ ταξίδι, κατέληξαν σε ένα απομονωμένο σύμπλεγμα νήσων, γνωστό σήμερα ως Νησιά Τσάταμ. Το περιβάλλον εκεί ήταν αρκετά διαφορετικό από αυτό που είχαν συνηθίσει. Το κλίμα ήταν ψυχρότερο και τα φυτά που καλλιεργούσαν δεν ευδοκιμούσαν. Σταδιακά, ο πληθυσμός προσαρμόστηκε στις τοπικές συνθήκες, αλλάζοντας τις διατροφικές του συνήθειες.
Τα μικρά νησιά που κατοικούσαν δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, οπότε η κοινότητα των Μοριορί παρέμεινε για χρόνια μικρή και δεμένη. Μετά από μία βίαιη αντιπαράθεση φατριών τον 16ο αιώνα, ένας αρχηγός, ονόματι Νουνούκου-γουενούα (Nunuku-whenua), διεκήρυξε πως από τότε και στο εξής η βία θα απαγορευόταν, λόγω της καταστρεπτικής επίδρασής της στην μικρή κοινότητα. Οι διαμάχες, έκτοτε, λύνονταν μέσω διαπραγματεύσεων ή, στην χειρότερη περίπτωση, μέσω μονομαχιών, οι οποίες έληγαν με το πρώτο αίμα. Ο κανιβαλισμός, επίσης, απαγορεύτηκε. Αυτή η πρακτική έγινε γνωστή ως ο Κώδικας του Νουνούκου.
Μια άλλη ιδιαιτερότητα των Μοριορί ήταν τα βάναυσα μέτρα με τα οποία έλεγχαν τεχνητά τον υπερπληθυσμό, αλλά και την επιθετικότητα. Η συνηθισμένη πρακτική ήταν ο ευνουχισμός ενός αριθμού νεογέννητων αγοριών. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο δείκτης γεννήσεων περιοριζόταν και τα αγόρια παρέμεναν ήρεμα και πειθήνια - το αντίστοιχο των σημερινών αριστεριστών hipsters.
Ζώντας σε απομόνωση, οι Μοριορί κράτησαν αυτόν τον τρόπο ζωής για τριακόσια χρόνια, μέχρι που, τον 19ο αιώνα, το βρετανικό πλοίο HMS Chatham έφτασε στα νησιά. Οι Βρετανοί έφεραν μαζί τους εξόριστους καταδίκους και Μαορί ναύτες. Οι μέχρι πρότινος πολιτισμικά ομοιογενείς Μοριορί έπρεπε να μάθουν να συνυπάρχουν με διαφορετικές κουλτούρες. Περίπου το 20% των Μοριορί πέθανε από τις ασθένειες που έφεραν οι εισβολείς, αλλά τα χειρότερα δεν είχαν αρχίσει ακόμη.
Η αύξηση του βρετανικού πληθυσμού της Νέας Ζηλανδίας δημιούργησε προστριβές με τους Μαορί, οι οποίο ήταν δεινοί πολεμιστές και αντιστάθηκαν για περισσότερο διάστημα από οποιονδήποτε άλλο ιθαγενή λαό στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Παρ’ όλα αυτά, οι Βρετανοί, σταδιακά, εκτόπισαν κάποιες φυλές Μαορί από τις πατρογονικές εστίες τους. Δύο τέτοιες φυλές ήταν οι Ngāti Tama και οι Ngāti Mutunga, οι οποίες αριθμούσαν σε σύνολο πεντακόσια άτομα, και το 1835 κατέλαβαν ένα βρετανικό πλοίο, το οποίο ανάγκασαν να πλεύσει προς τα Νησιά Τσάταμ. Κάποιες πηγές ισχυρίζονται πως οι Μαορί κινήθηκαν προς τα Τσάταμ ακριβώς επειδή ήξεραν πόσο παθητικοί ήταν οι Μοριορί.
Όταν έφτασαν οι πρώτοι Μαορί, δέχθηκαν αρχικά την φιλοξενία και την φροντίδα των Μοριορί, οι οποίοι αριθμούσαν τότε περίπου δύο χιλιάδες άτομα. Όταν οι Μοριορί κατάλαβαν πως οι νεοαφιχθέντες σκόπευαν να εγκατασταθούν μόνιμα στα νησιά, κάλεσαν συμβούλιο στο ιερό τους μέρος. Οι αρχηγοί τους αποφάσισαν να συνεχίσουν την πολιτική της μη-βίας, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων νεαρών μελών της φυλής, όπως αναφέρουν οι πηγές. Ο Κώδικας του Νουνούκου έπρεπε να διατηρηθεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Οι Μαορί άρχισαν σταδιακά να διεκδικούν τη γη, κυκλοφορώντας ένοπλοι ανάμεσα στους Μοριορί και αντιμετωπίζοντάς τους ως υποτελείς. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι μέσα σε λίγες ημέρες από την άφιξή τους σκότωσαν ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Μοριορί και το άφησαν κρεμασμένο, ώστε να το βλέπουν όλοι. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ένα δεύτερο πλοίο θα έφτανε στα νησιά, φέρνοντας μαζί του άλλους τετρακόσιους Μαορί.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα εκατοντάδες Μοριορί φονεύθηκαν και κανιβαλίστηκαν, ενώ οι υπόλοιποι υποδουλώθηκαν. Αντί να πολεμήσουν, οι Μοριορί κρύβονταν σε τρύπες και σπηλιές. Οι γυναίκες των Μοριορί παντρεύονταν πλέον, αναγκαστικά, μόνο Μαορί άνδρες. Η γλώσσα των Μοριορί απαγορεύτηκε και οι ιεροί τόποι τους καταστράφηκαν και βεβηλώθηκαν από τους Μαορί, που αφόδευαν και ουρούσαν σε αυτούς. Μόλις 101 Μοριορί είχαν απομείνει το έτος 1862. Ο τελευταίος καθαρόαιμος Μοριορί, ο Τόμι Σόλομον, πέθανε το 1933.
Το επιμύθιο
Δεν χρειάζεται να είναι ιδιοφυία για να καταλάβει κανείς το λάθος των Μοριορί. Αν οι Μοριορί ήταν αδίστακτοι, θα είχαν βυθίσει το πρώτο πλοίο που έφερε τους Μαορί. Αν ήταν ισορροπημένοι, θα αντιδρούσαν όταν οι Μαορί άρχιζαν να τους σκοτώνουν και να παίρνουν τις γυναίκες τους. Σε εκείνο το στάδιο, οι εισβολείς ήταν ακόμα πεντακόσια άτομα, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Όμως, οι Μοριορί δεν αντέδρασαν και από τη στιγμή που έφτασε το δεύτερο πλοίο η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη.
Τα παιδιά μας στο σχολειό δεν μαθαίνουν για τους Μοριορί. Αντιθέτως, μαθαίνουν για την Αγία Τριάδα των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Νέλσον Μαντέλα και Γκάντι. Μαθαίνουμε τα παιδιά μας πως πρέπει να υποκύπτουν όταν αδικούνται και αυτά μεγαλώνοντας γίνονται ενήλικες που υποκύπτουν όταν αδικούνται.
Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την υποτακτική συμπεριφορά ως απότοκο του Χριστιανισμού, αλλά η διδασκαλία του να “γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο” δεν επικρατούσε πριν από τον 20ο αιώνα – σε διαφορετική περίπτωση ο Χριστιανισμός δεν θα είχε κυριαρχήσει. Οι ιππότες στον Μεσαίωνα, όταν έπαιρναν το χρίσμα τους, δέχονταν ένα χαστούκι με την υπόδειξη ότι αυτό ήταν το τελευταίο χαστούκι που δέχονταν χωρίς να αντιδράσουν.
Οι Ευρωπαίοι είναι οι σύγχρονοι Μοριορί. Όταν η ήπειρός τους δέχεται εισβολή από άνδρες σε πλοία, ανησυχούν για τα πλοία που βυθίζονται. Όταν τα παιδιά τους βιάζονται και οι γυναίκες τους παρενοχλούνται, δεν βλέπουν έναν εχθρικό πληθυσμό ο οποίος δοκιμάζει τις αντιστάσεις τους, αλλά ανθρώπους οι οποίοι χρειάζονται εκπαίδευση για να μάθουν να σέβονται τις γυναίκες. Σίγουρα και οι Μοριορί πίστευαν ότι οι εισβολείς θα εκπαιδεύονταν και θα προσαρμόζονταν στον ειρηνιστικό τους τρόπο ζωής.
Κανείς δεν αμφισβητεί το ότι ένας αριθμός από αυτούς που προσπαθούν να μεταναστεύσουν λαθραία στην Ευρώπη είναι πραγματικά δυστυχείς πρόσφυγες. Οι Μαορί που ξεριζώθηκαν από τους Βρετανούς ήταν εξίσου δυστυχείς, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε από το να βρουν κάποιους περισσότερο αδύναμους για να τους εκμεταλλευτούν. Αντιθέτως, όπως απεδείχθη, οι δυσκολίες που βίωσαν μάλλον τους έκαναν περισσότερο αδίστακτους και βάναυσους.
Ασχέτως από ό,τι έχουμε διδαχθεί στο σχολείο, η παθητική αντίσταση δεν είναι γενναία στάση. Είναι δειλία. Είναι μια προσπάθεια να χειραγωγήσεις συναισθηματικά αυτόν που σε κακομεταχειρίζεται, μια επίκληση στο έλεος. Το να απέχεις από τη βία όταν αδικείσαι είναι αμαρτία εναντίον της φύσεως. Όποιος έχει δει μια σκύλα να φροντίζει τα μικρά της γνωρίζει το πιο σημαντικό μάθημα που μπορεί να δώσει ένας γονιός. Η μητέρα πειράζει τα παιδιά της, φτάνοντας σε σημείο να τα χτυπήσει, μέχρι τα κουτάβια να ανταποδώσουν. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να στέκονται στο ύψος τους.
Σήμερα, μια ολόκληρη ήπειρος πρέπει να μάθει να στέκεται στο ύψος της. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν είναι τέλειος. Μπορεί να μην ευνουχίζουμε τα παιδιά μας, αλλά τα εξουδετερώνουμε ψυχολογικά, αναγκάζοντάς τα να κάθονται πίσω από θρανία και να απομνημονεύουν πληροφορίες. Οι ευφυέστερες των γυναικών μας δεν επιθυμούν να κάνουν παιδιά, αλλά συνεχίζουν να απομνημονεύουν πληροφορίες με αντάλλαγμα όλο και περισσότερους τίτλους σπουδών για να κρεμάνε στους τοίχους τους, μέχρι που οι ωοθήκες τους παύουν να λειτουργούν. Οι νέοι άνδρες μας είναι απορροφημένοι σε μια ψηφιακή πραγματικότητα πορνογραφίας και ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Κι όμως, συγκρινόμενοι με αυτούς που φιλοδοξούν να μας αντικαταστήσουν, τα ελαττώματα μας δεν ακυρώνουν τις αρετές μας. Οι Μοριορί δεν βασάνιζαν ούτε έτρωγαν τους συνανθρώπους τους και προσπαθούσαν να επιλύσουν τις διαφορές τους ειρηνικά. Δυστυχώς, μια αυτιστική τάση προς την ηθική συνέπεια τούς έκανε να εφαρμόσουν τις αρχές τους και σε περιπτώσεις στις οποίες αντενδεικνυόταν. Μια ανώτερη φυλή αντικαταστάθηκε από μια κατώτερη. Κανείς δεν ωφελήθηκε από αυτό το αποτέλεσμα, ούτε καν οι ίδιοι οι Μαορί εισβολείς.
Ο Δυτικός πολιτισμός, παρά τα ελαττώματα του, είναι ανώτερος από όλους όσους είναι πιθανό να τον αντικαταστήσουν. Δεν ακρωτηριάζουμε τα γεννητικά όργανα των παιδιών μας. Δεν αναγκάζουμε κοριτσάκια να παντρευτούν γέρους άνδρες. Δεν εφαρμόζουμε την πολυγαμία και την αιμομιξία. Δεν λιθοβολούμε τα θύματα βιασμού. Δεν καταφεύγουμε σε ένα βιβλίο ενός παιδόφιλου πολέμαρχου για να δούμε πως θα κυβερνήσουμε την κοινωνία μας. Συνεπώς, ο υπόλοιπος κόσμος μάς αντικρίζει με διακριτικά κεκαλυμμένο φθόνο. Θα ήταν κρίμα να τους αφήσουμε να μας αντικαταστήσουν.
http://www.ideapolis.info/2017/11/blog-post_22.html
Ποιος λεει οτι ο δυτικος πολιτισμος ειναι ανωτερος?
