του Μάκη Βορίδη
Αποπειρόμενος κανείς να μιλήσει για τη λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αμέσως νιώθει τις "Συμπληγάδες" να απειλούν να τον συνθλίψουν: από την μία ο "αντιρατσισμός", με όλο το δίκτυο των κατασταλτικών μηχανισμών που έχει αναπτύξει (προοδευτικοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ποινική νομοθεσία, "μη κυβερνητικές" οργανώσεις κ.λπ.) και από την άλλη η πραγματική πίεση ανθρώπων που υφίστανται το πρόβλημα και αγανακτούν, θεωρώντας κάθε ορθολογιστική προσέγγιση ανεπαρκή και μη ικανή να επιλύσει τα προβλήματά τους.
Το πρόβλημα της παράνομης μεταναστεύσεως στην Ελλάδα δεν είναι ένα ζήτημα αρχής ή ιδεολογίας, αλλά ένα πρόβλημα πολιτικής, αν κανείς δεχτεί ως δεδομένο ότι υφίσταται συντεταγμένο εθνικό κράτος. Αν υπάρχει κράτος, τότε υπάρχουν και σύνορα. Ως γνωστόν, τρία είναι τα στοιχεία που ορίζουν την ύπαρξη ενός κράτους: η ύπαρξη εδάφους, και δη ορισμένου, η ύπαρξη λαού που κατοικεί στο έδαφος αυτό, και η ύπαρξη εξουσίας που ασκείται εντός των ορίων του εδάφους και υπέρ του λαού. Και αν υπάρχει κράτος, υπάρχει και η νομική διάκριση "ημεδαπού" και "αλλοδαπού", διάκριση καθ' όλα θεμιτή και θεμελιωμένη στο Σύνταγμά μας. Κάθε πολιτική λοιπόν που ασκείται εντός των ορίων του Ελληνικού Κράτους θα έπρεπε, για να είναι νόμιμη και νομιμοποιημένη, να στοχεύει στην εξυπηρέτηση των βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων του Ελληνικού λαού.
Θεωρώντας ως βάση τα ανωτέρω, το ζητούμενο της χάραξης μίας μεταναστευτικής πολιτικής αποσαφηνίζεται: η μετανάστευση βλάπτει ή ωφελεί στα συμφέροντα του Ελληνικού λαού; Η ερώτηση αυτή, όπως θα καταστεί σαφές κατωτέρω, δεν έχει μία αρνητική ή θετική απάντηση, αλλά μάλλον χρειάζεται ποσοτικές και ποιοτικές προσεγγίσεις, δηλ. δεν απαντιέται με "ναι" ή με "όχι", αλλά μάλλον ρωτώντας "πόσοι" και "ποιοί". Από το σημείο αυτό και πέρα ξεδιπλώνονται μία σειρά "αντιρατσιστικών" μύθων - επιχειρημάτων που στοχεύουν στο να πείσουν αφ' ενός ότι "οι μετανάστες είναι καλοί και χρήσιμοι" και αφ' ετέρου ότι όποιος μιλά εναντίον της αθρόας μεταναστεύσεως είναι "ρατσιστής" ή τουλάχιστον "ξενοφοβικός".
Τα "αντιρατσιστικά" επιχειρήματα αναπτύσσονται ως ακολούθως:
"Οι λαθρομετανάστες δεν ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητος"
Σε μία πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από τους Ευρωπαίους - εφευρέτες του ρατσισμού, ως "ο πιο ξενοφοβικός λαός" στην Ευρώπη και τούτο διότι, κατά ποσοστό ανώτερο του 80%, υποστηρίζουν ότι "οι αλλοδαποί τελούν περισσότερα αδικήματα από τον μέσο Έλληνα".
Δυστυχώς για το Ευρωβαρόμετρο, η κρίση αυτή των Ελλήνων είναι ακριβής: χωρίς κανείς να υποστηρίζει ότι όλοι οι παράνομοι μετανάστες είναι εγκληματίες, αν και όλοι είναι παραβάτες του ποινικού μας νόμου εφ' όσον παράνομα εισήλθαν, παραμένουν και εργάζονται στην χώρα μας, τα στοιχεία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως φανερώνουν ότι ενώ οι λαθρομετανάστες αποτελούν περίπου το 10-12% του πληθυσμού, τελούν το 36,3% των ανθρωποκτονιών, το 31,5% των ληστειών, το 27,4% των αδικημάτων σεξουαλικής εκμεταλλεύσεως και το 58,2% των αδικημάτων λαθρεμπορίου (στοιχεία εγκληματικότητος για το πρώτο πεντάμηνο του 1999).
'Αρα οι λαθρομετανάστες, και αυτό είναι γεγονός, εγκληματούν ποσοστιαία περισσότερο από τους Έλληνες και επιβαρύνουν τους δείκτες της εγκληματικότητος. Η "αντιρατσιστική" επιχειρηματολογία, μετά την συντριβή της από τα στατιστικά στοιχεία, συνήθως αναδιπλώνεται ως εξής:
"Πράγματι οι λαθρομετανάστες εγκληματούν, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί είναι φτωχοί, μη εντεταγμένοι, απόβλητοι κ.λπ."
Πέραν του ότι τα επιχειρήματα αυτά απηχούν αντεγκληματικές πολιτικές μάλλον χρεωκοπημένες, μετακινούν το αρχικό ερώτημα "είναι προς το συμφέρον του Ελληνικού λαού η λαθρομετανάστευση;" και το μετατρέπουν "τώρα που συνέβη η λαθρομετανάστευση, πώς θα την αντιμετωπίσουμε καλλίτερα;". Το επιχείρημα αυτό είναι βαθιά αντιδημοκρατικό, αφού αποπειράται να θεωρήσει ότι μία κατάσταση παρανομίας γίνεται ένα δεδομένο που πρέπει πλέον να νομιμοποιηθεί. Εξάλλου είναι σταθερό σημείο ενός ορισμένου πολιτικού λόγου που αναπτύσσεται τελευταία, κυρίως από το κυβερνών κόμμα, να θεωρεί τα πάντα μη αναστρέψιμα: μη αναστρέψιμη η ένταξή μας σε μία Ομοσπονδιακή Ευρώπη, μη αναστρέψιμη η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση, μη αναστρέψιμη η λαθρομετανάστευση, μη αναστρέψιμη η κατοχή της Κύπρου κ.ο.κ.
Ευτυχώς που όλοι γνωρίζουμε, ειδικά στην Ελλάδα των χιλιάδων ετών ιστορίας, ότι όλα γίνονται και όλα ανατρέπονται. Μεγάλο πράγμα η ιστορική μακροθυμία! Παρέχει στους λαούς μία άλλη αίσθηση του ιστορικού χρόνου και των δυνατοτήτων τους.
"Οι λαθρομετανάστες δεν δημιουργούν ανεργία, γιατί κάνουν δουλειές που δεν κάνουν οι Έλληνες".
Εδώ υφίστανται δύο λανθασμένες θέσεις: η μία εκφράζεται με το σύνθημα "Κάθε μετανάστης, ένας Έλληνας άνεργος", η άλλη με το παραπάνω επιχείρημα. Η αλήθεια είναι ότι, όπως προκύπτει από την έρευνα του καθηγητή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Α.Σαρρή, για κάθε 5 μετανάστες, χάνουν την δουλειά τους 2 Έλληνες. Η έρευνα αυτή δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 18-11-1998, εκτενή ανάλυση δε των στοιχείων της, όπως και στοιχείων για την εγκληματικότητα κάνει ο Γιάννης Κολοβός στις "Ελληνικές Γραμμές", τεύχη 8, 11 και 19.
'Αρα η θέση αυτή των "αντιρατσιστών" είναι αφ' ενός εσφαλμένη και αφ' ετέρου ανυποστήρικτη. Και τούτο διότι με το προισχύσαν νομοθετικό καθεστώς, υπήρχε η πρόβλεψη και η δυνατότητα να προσδιορισθούν οι πραγματικές ανάγκες της Ελληνικής οικονομίας σε αλλοδαπή εργατική δύναμη. Διότι ο εργοδότης αναζητώντας εργατικό δυναμικό, υπέβαλε αίτηση στον ΟΑΕΔ, ο οποίος αν δεν είχε το κατάλληλο για την εξυπηρέτηση της αιτήσεως προσωπικό, τότε επέτρεπε την μετάκληση αλλοδαπών εργαζομένων.
Εάν λοιπόν ετηρείτο αυτή η διαδικασία, τότε θα είχαμε αφ' ενός νόμιμη είσοδο και εργασία αλλοδαπών στην χώρα μας και αφ' ετέρου θα ήταν διαπιστωμένες με τον ασφαλέστερο τρόπο οι ανάγκες της Ελληνικής οικονομίας σε αλλοδαπή εργατική δύναμη.
Σήμερα, όμως με τον τρόπο που εισέρχονται οι λαθρομετανάστες, οι Έλληνες εργαζόμενοι υφίστανται αθέμιτο ανταγωνισμό εργασίας καθώς τα μεροκάματα πέφτουν, οι λαθρομετανάστες δέχονται να απασχολούνται ανασφάλιστοι, η δε αγορά εργασίας αποσυντίθεται. Αν η ιδέα πίσω από την ανοχή αυτού του είδους μεταναστεύσεως είναι να δημιουργηθεί μία παγκόσμια αγορά εργασίας, στην οποία τα μεροκάματα του εργαζομένου στην 'Αλμα 'Ατα του Καζακστάν και στο Ουλάν Μπατόρ της Μογγολίας θα είναι ίδια με αυτά στην Αθήνα, ανεξαρτήτως του ουτοπιστικού και ανέφικτου του πράγματος, ο τρόπος για να γίνει αυτό δεν είναι να συνθλιβούν οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας και το υψηλότερο ποσοστό πολιτών που διαβιούν κάτω από τα όρια της φτώχιας στην Ευρώπη.
Αντιστοίχου υφής με τα ανωτέρω επιχειρήματα όμως ακούγονται για τα ασφαλιστικά ταμεία ("αν τους νομιμοποιήσουμε, θα σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από τις καταβολές των εισφορών τους"). Αυτού του τύπου οι αποσπασματικές προσεγγίσεις μας αφήνουν κυριολεκτικά άφωνους: είναι δυνατόν υπεύθυνοι πολιτικοί ή διοικούντες δημόσιους ασφαλιστικούς οργανισμούς να λένε τέτοια πράγματα; Έχει υπολογιστεί άραγε το κόστος νοσηλείας και φαρμάκων που χορηγείται δωρεάν στους παράνομους μετανάστες επί χρόνια; Έχει υπολογιστεί το κόστος για την αντιμετώπιση του εγκλήματος που παράγεται από λαθρομετανάστες (αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές, απελάσεις); Έχει υπολογιστεί το κόστος για την δωρεάν δημόσια εκπαίδευση που απολαμβάνουν στην Ελλάδα οι λαθρομετανάστες χωρίς να φορολογούνται; Δεν επιτρέπεται να υπολογίζεις έσοδα χωρίς να συνυπολογίζεις έξοδα.
Περαιτέρω οφείλουμε κάποια στιγμή να αντιληφθούμε και να συνυπολογίσουμε και την γεωπολιτική θέση της χώρας μας. Η Ελλάς δεν είναι Βέλγιο, ούτε Δανία, ούτε Ελβετία. Βρίσκεται τοποθετημένη στις πύλες της Ευρώπης, συνορεύει με την Ασία και τον μουσουλμανικό κόσμο προς Ανατολάς, ενώ προς Βορράν συνορεύει με τις Βαλκανικές χώρες που όλες τους σχεδόν βρίσκονται σε μεγάλη πολιτική αστάθεια, με συγκρούσεις που έχουν εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Σήμερα, το Παρίσι περιβάλλεται από προάστια τα οποία έχουν καταληφθεί από συμμορίες νεαρών μεταναστών και όπου πλέον ο νόμος και η τάξη έχουν εξοβελιστεί. Αυτή η κατάσταση είναι πράγματι ένα μεγάλο πρόβλημα για την Γαλλία και για το Παρίσι, εξακολουθεί όμως να μην είναι ένα πρόβλημα εθνικής ασφαλείας. Δεν θα ισχύει όμως το ίδιο για τα Ιωάννινα, την Φλώρινα, την Θράκη ή την Αθήνα. Μία τέτοια εξέλιξη κοινωνικών συγκρούσεων, και δη με μετανάστες που οι χώρες καταγωγής τους συνορεύουν με την Ελλάδα, και με τις οποίες η Ελλάς έχει εδαφικές διαφορές, θα αποτελέσει όχι ένα κοινωνικό πρόβλημα, αλλά θα απειλήσει την ίδια την εθνική ασφάλεια.
Όλα τα ανωτέρω δεν πρέπει να εκληφθούν ως υπεράσπιση μίας "μηδενικής" μεταναστευτικής πολιτικής, αλλά αντίθετα ως υποστήριξη χαράξεως μίας ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής. Ορθολογική μεταναστευτική πολιτική σημαίνει ότι το Ελληνικό Κράτος πρέπει να αποφασίσει πόσους και ποιούς μετανάστες χρειάζεται.
Εφ' όσον λοιπόν δεν υφίστανται ορθολογικά επιχειρήματα υπέρ της αποδοχής της αθρόας λαθρομεταναστεύσεως, τότε γιατί υπάρχει αυτή η ανοχή; Και γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος που απαιτεί να απελαθούν όλοι οι παράνομοι μετανάστες;
Εδώ πλέον ο "αντιρατσιστικός" λόγος έχοντας απωλέσει κάθε ορθολογικό άλλοθι, μασκαρεύεται έναν ανθρωπιστικό λόγο: "φτωχοί άνθρωποι είναι, παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, εμείς, που ιστορικά είμαστε φιλόξενος λαός, ας τους δώσουμε ό,τι μπορούμε".
Ομολογώ ότι αυτό είναι ένα επιχείρημα που δεν με αφήνει ασυγκίνητο, που κανέναν δεν θα έπρεπε να αφήνει ασυγκίνητο. Το Ελληνικό Κράτος όμως έχει άραγε τόσο πλούτο, η Ελληνική κοινωνία τόση αντοχή, ώστε να μπορεί να διαθρέψει και να μοιράσει; Και αν πρέπει να μοιράσουμε πλούτο, τότε οι προτεραιότητές μας που βρίσκονται; Στην υποστήριξη του Αλβανού λαθρομετανάστη ή του συμπαθεστάτου καθ' όλα Αφγανού πρόσφυγα, ή στην υποστήριξη του Έλληνα ανέργου, της ανύπαντρης και άνεργης Ελληνίδας μητέρας, των πτωχών, αναξιοπαθούντων και ασθενών συμπατριωτών μας;
Με βάση το κριτήριο της υπάρξεως ενός Ελληνικού κράτους, αυτό το συγκλονιστικό πράγματι ανθρωπιστικό επιχείρημα, πάλι θα απαντηθεί υπέρ των πληττομένων και ανήμπορων συμπατριωτών μας και όχι υπέρ των πληττομένων και ανήμπορων αλλοδαπών. Μακάρι η Ελλάς να είχε επιλύσει τα δικά της προβλήματα για να μπορεί να επιλύσει και τα προβλήματα των άλλων λαών. Απέχει όμως πολύ από έναν τέτοιο στόχο.
'Αρα λοιπόν ο "αντιρατσιστικός" λόγος αποδεικνύεται ανορθόλογος και ψευδοανθρωπιστικός. Αν ο "αντιρατσιστικός" λόγος ήθελε να είναι έντιμος, θα έπρεπε να ξεμασκαρευτεί και να φανερώσει τις πραγματικές του ιδεολογικές διαστάσεις, δηλαδή να φανερώσει το αληθινό του πρόσωπο, αυτό του υπηρέτη της Παγκοσμιοποιήσεως.
Και ας μου επιτραπεί να ξεκαθαρίσω αυτό που εννοώ. Οι βασικές αρχές της υπάρχουσας Ελληνικής Πολιτείας προκύπτουν από το ίδιο το Σύνταγμα: "όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους" (άρθρο 1, παρ. 3 του Συντάγματος). Το Κράτος είναι εθνικό, είναι συντεταγμένο, έχει σύνορα, η δε διάκριση μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών είναι μία νομική διάκριση με ουσιαστικό περιεχόμενο, η οποία αναγνωρίζεται από το ίδιο μας το Σύνταγμα, το οποίο αλλού μιλά για "Έλληνες" και αλλού χρησιμοποιεί τον όρο "καθένας" ή "όλοι", όταν θέλει να αναφερθεί σε δικαιώματα τα οποία απολαμβάνουν όλοι οι ευρισκόμενοι στην Ελληνική Επικράτεια, και όχι μόνον οι Έλληνες.
Όλα αυτά φαίνεται να ηχούν αυτονόητα και πράγματι είναι στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Έτσι, ακόμα και ο πρόσφατος ΠΑΣΟΚικός νόμος περί μεταναστεύσεως ορίζει μία σειρά από διαδικασίες για την είσοδο αλλοδαπού στην χώρα μας, για τις άδειες παραμονής και για τις άδειες εργασίας, για δε την παράνομη είσοδο στην χώρα, ορίζεται ως διοικητική κύρωση η απέλαση.
Οι "αντιρατσιστικές" οργανώσεις συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχουν σύνορα, σαν να μην υπάρχουν κράτη, σαν να μην υπάρχουν έθνη. Αυτό όμως δεν είναι αυτό που συμβαίνει, είναι αυτό που θέλουν να κατασκευάσουν: έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς διαφορές. Θέλουν να κατασκευάσουν έναν πολυπολιτισμικό χυλό, όπου το μόνο χαρακτηριστικό του ατόμου θα είναι η καταναλωτική του δυνατότητα. Η ιδεολογία της Νέας Αριστεράς δεν απέχει και πολύ από την ιδεολογία του διεθνούς Καπιταλισμού.
Πίσω από τον "αντιρατσισμό" των μη κυβερνητικών οργανώσεων δεν κρύβεται ο θεμιτός αγώνας εξαλείψεως των φυλετικών διακρίσεων και η καταδίκη της φυλετικής βίας από όποια εθνική ή φυλετική ομάδα και αν αυτή προέρχεται. Κρύβεται ο αγώνας για την κατάργηση των εθνικών συνόρων, των εθνικών κρατών και κατ' επέκταση των εθνικών πολιτισμών. Κρύβεται η νέα ουτοπία της Αριστεράς: ένας κόσμος χωρίς κράτη, χωρίς διαφορές, χωρίς έθνη, χωρίς θρησκείες, χωρίς φτωχούς και πλούσιους. Η παλαιά κομμουνιστική ουτοπία σερβιρισμένη με νέο περιτύλιγμα.
Δεν υφίσταται λογικό επιχείρημα που να μπορεί να υποστηρίξει την αρχή ότι "όποιοι και να έλθουν, όσοι και να έλθουν είναι καλοδεχούμενοι". Δεν υφίσταται λογικό επιχείρημα που να μπορεί να υποστηρίξει την αρχή ότι "τώρα που ήρθαν, δεν πρέπει να τους διώξουμε". Πίσω από επιχειρήματα τέτοιου τύπου, κρύβεται η πρόθεση της κατασκευής ενός "άλλου" κόσμου: ενός κόσμου όπου το έθνος θα έχει χάσει την πολιτική του σημασία, όπου ο πολιτισμός θα είναι ατομική υπόθεση, όπου ένα παγκόσμιο κράτος θα εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου η εθνικότητα δεν θα προσδιορίζεται από την γέννηση, αλλά θα αποτελεί ασήμαντο πολιτικά μέγεθος και θα επιλέγεται, αν επιλέγεται, "ελεύθερα".
Την προηγούμενη ουτοπία της Αριστεράς, τον Κομμουνισμό, οι λαοί την πλήρωσαν με πολλές δεκάδες εκατομμύρια θυμάτων. Την νέα ουτοπία της Αριστεράς, το οικουμενικό κράτος, ελπίζω ότι θα καταφέρουμε να το αποτρέψουμε, πριν να είναι αργά. Ο σπουδαίος ρωσικός πολιτισμός, ο πολιτισμός του Ντοστογιέφσκι και του Τσαϊκόφσκι, των μπαλέτων Μαριίνσκι και των Θερινών Ανακτόρων, του Ραχμάνινοφ και του Τολστόϊ, του Τσέχωφ και της Αχμάτοβα κόντεψε να σβήσει μετά από 70 χρόνια "σοβιετικής ελευθερίας" και σήμερα τα κορίτσια του ρωσικού λαού εκπορνεύονται στις αγορές λευκής σαρκός των Τεξανών.
Σήμερα οι πατριώτες, ανεξαρτήτως της πολιτικής τους καταγωγής, ανεξαρτήτως της πολιτικής τους προελεύσεως, ανεξαρτήτως του αν μέχρι χθες βρίσκονταν στην Δεξιά ή στην Αριστερά, οφείλουν να κατανοήσουν ότι απειλούνται με όλεθρο "τα άγια των αγίων": η πατρίδα, η εθνική συνείδηση, ο Ελληνικός πολιτισμός.
Η λαθρομετανάστευση δεν είναι παρά μία ακόμη πολιτική για την επιβολή της Νέας Παγκόσμιας Τάξεως, του Νέου Ολοκληρωτισμού: μαζί με αυτήν θα χρησιμοποιηθεί και η Ευρωπαϊκή Ένωση, και οι Κοινοτικές οδηγίες, και η υποταγή του δικαίου μας στο Ευρωπαϊκό, και η εξαφάνιση του εθνικού μας νομίσματος. Η λαθρομετανάστευση όμως είναι η πιο οριστική, η πιο μόνιμη εθνική καταστροφή. Διότι αν καταστραφεί η οικονομία, το νόμισμα, οι θεσμοί, το δίκαιο, το ίδιο το Κράτος, όλα ξαναφτιάχνονται. Αρκεί να υπάρχει λαός, εθνικά συνεκτικός. Αν όμως χαθεί ο λαός, τότε χάθηκε και κάθε μέλλον, κάθε προοπτική, κάθε δυνατότητα ανατροπής.
Υπάρχει λοιπόν ρατσισμός σήμερα; Φυσικά. Ο ρατσισμός του "αντιρατσισμού", ο ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων στην Ελλάδα, ο ρατσισμός εναντίον των κυριάρχων εθνικών κοινοτήτων, παντού στον κόσμο. Υπάρχει όμως και η ελπίδα, η ελπίδα που γεννιέται μέσα από την αντίσταση, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, σε ολόκληρη την Ευρώπη: η αντίσταση των πατριωτικών κινημάτων που, παρά τις συκοφαντίες, τους λιβέλλους, την καταστολή, την αφαίρεση της ελευθερίας γνώμης, αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν, να αντιστέκονται, να μεγαλώνουν. Όπως και εμείς. Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.
Σημείωση: Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΛΛΟΠΙΑ τον Ιανουάριο του 2002
https://www.e-grammes.gr/%CE%97-%CE%BB% ... F%8D%C2%BB