Ακροδεξιά

[Alexander the Great]

Η ακροδεξιά είναι η νομιμόφρονη εθνικοφροσύνη, που βασικά της γνωρίσματα είναι η προσήλωση της σε θεσμούς όπως η μοναρχία, η στρατοκρατία, η πίστη στα ιδεώδη του Δυτικού πολιτισμού καθώς και η ταύτιση με τις επιλογές των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, τη χώρα που αποτελεί την ηγέτιδα δύναμη του Δυτικού ημισφαιρίου, ενώ κύριο χαρακτηριστικό της αποτελεί ο τελετουργικός συμβολισμός. Δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με τον Εθνικισμό ή τον Πατριωτισμό, με τους οποίους διατηρεί σαφείς και απολύτως ευδιάκριτες απόψεις, διαφορές και αποστάσεις.

Ιδεολογία

Οι οπαδοί της ακροδεξιάς, πολιτικής και ιδεολογικής θεωρίας, είναι, κυρίως, μικροαστοί και νομοταγείς πολίτες, που δεν εξετάζουν την πηγή, την υφή ή το ήθος του καθεστώτος. Η ακροδεξιά δεν ασπάζεται τον ηρωικό τρόπο ζωής, ούτε την ενεργή πολιτική δράση την οποία θεωρεί εκδήλωση αναρχίας. Εμπιστεύεται τους φορείς, τους οποίους θεωρεί στυλοβάτες της καθεστωτικής νομιμότητας αν ελέγχει το καθεστώς και δεν θίγει ούτε αμφισβητεί την ελεύθερη οικονομία και την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Η ακροδεξιά δεν αποτελεί ρηξικέλευθη, ριζοσπαστική ή επαναστατική ιδεολογία ή πολιτική πρακτική. Αποδέχεται την καθεστωτική νομιμότητα, τις καθεστωτικές συνισταμένες και την καθεστωτική νομιμοφροσύνη, αρνείται στην πράξη, την πάλη για τη βελτίωση των συνθηκών αγώνα και απλώς διατυπώνει την αισιοδοξία του ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί, ενώ διακρίνεται από πουριτανική σεμνοτυφία.

Η ακροδεξιά θεωρεί τον κόσμο στατικό, το κοινωνικό καθεστώς και την ιεραρχία ιερά και απαραβίαστα και αρνείται τη βουλησιοκρατία. Οι οπαδοί της χαρακτηρίζονται από τις συμβιβασμένες πεποιθήσεις τους, από την πίστη τους στους θεσμούς της βασιλείας, του στρατού, του νόμου της τάξεως και της νοικοκυροσύνης. Η απαρχή της ανάγεται στον 18ο αιώνα στη Γαλλία και το ξέσπασμα της Γαλλικής Επαναστάσεως, στις ιδέες της οποίας αντιτάχθηκαν πολλοί πολίτες οι οποίοι υποστήριζαν την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες, όπως η καταγωγή, το αίμα και η πίστη.

Ελλάδα

Στην Ελλάδα τα χαρακτηριστικά της Ακροδεξιάς τα συναντάμε στο καθεστώς της «4ης Αυγούστου» του Ιωάννη Μεταξά, το οποίο ήταν κατά βάση, ολοκληρωτικό, αντικομμουνιστικό και εθνοκεντρικό, διατηρούσε στενές σχέσεις με την αποικιοκρατική Αγγλία και υποστήριζε την ελληνοτουρκική φιλία. Παρόμοια χαρακτηριστικά διέκριναν και το καθεστώς της «21ης Απριλίου», το οποίο με επικεφαλής το Γεώργιο Παπαδόπουλο, ήταν δυτικόφιλο, αν και διατηρούσε άριστες σχέσεις με τις χώρες που βρίσκονταν υπό την επιρροή των Σοβιετικών, ενώ ήταν συντηρητικό και εθνοκεντρικό. Στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνος στην Ελλάδα, κόμματα με παρόμοια χαρακτηριστικά ήταν αυτά του ευρύτερου συντηρητικού χώρου, όπως η «Πολιτική Άνοιξη» του Αντώνη Σαμαρά και ο «Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός» [«ΛΑ.Ο.Σ.»] του Γιώργου Καρατζαφέρη.

http://el.metapedia.org/wiki/%CE%91%CE% ... E%B9%CE%AC

[wooded glade]

Περιγράφεις ένα ευνοιοκρατικό καθεστώς, που ήταν βέβαια τέτοιο το καθεστώς Μεταξά όπως και η σκληροπυρηνική ΕΡΕ των 50s.
Το σκληρό πασόκιο και το συριζόκιο είναι μιμητές, με τον τρόπο τους.
Η συμμαχία του Ιωάννη Μεταξά με την Αγγλία έγινε εξ ανάγκης, όταν είδε ότι οι Γερμανοϊταλοί ήθελαν να μας αποσπάσουν τμήματα της επικρατείας. Ήταν αξιέπαινος βέβαια διότι στη συνέχεια προετοίμασε την Ελλάδα όσο καλύτερα μπορούσε.
Η συμμαχία του Παπαδόπουλου με την Αμερική ήταν επίσης εξ ανάγκης (διότι αλλοιώς ή θα έκανε ένα χου ο Ελμπιτζέϊς ή θα μας την έπεφτε η Βουργαριά).
Στις δυτικές χώρες αυτοί που ήταν πάντα πλησιέστατα σε μιά τέτοια νοοτροπία είναι οι Τόρυς της Αγγλίας (έκλεψαν τα Ελγίνεια, έκλεψαν το γάλα από τα παιδιά, έκαναν το μπρέξι και ουκ έσται τέλος).
Στη Γαλλία ο generale και στη Γερμανία τα χριστιανοδημοκρατάκια ποτέ δεν είχαν τέτοια νοοτροπία.
Οι reps στο Αμέρικα κομσί-κομσά. Μάλιστα τον 19ο αιώνα ήταν οι reps αυτοί που απελευθέρωσαν τους σκλάβους και όχι οι dems.