Πως θα ήταν σήμερα η Ελλάδα χωρίς την κομμουνιστική διείσδυση ;

[wooded glade]

Μιλάμε για την μετεμφυλιακή κομμουνιστική διείσδυση και τα αποτελέσματα της.
Η όποια διείσδυση της προεμφυλιακής και εμφυλιακής περιόδου πήρε τέλος στον Γράμμο και στο Βίτσι το 1949 άνευ επιστροφής - μόνο αν διεξήγετο Γ' παγκόσμιος πόλεμος και η Ελλάς κατηκτάτο υπό της Σοβιετικής Ενώσεως θα μπορούσε να επανέλθει σ' εκείνη τη μορφή.

Από το 1950 όμως και μετά άρχισε η μετεμφυλιακή διείσδυσις, με την ίδρυση του κόμματος ΕΔΑ, ενώ το επισήμο κομμουνιστικό κόμμα είχε κηρυχθεί παράνομο. Παρά τις αντιρρήσεις ωρισμένων δεν ηδύνατο να εμποδισθεί αυτό το "proxy" κομμουνιστικό κόμμα, του πολιτεύματος της χώρας παραμένοντος δημοκρατικού (όμοια και το 1974 με την "νομιμοποίηση" του Καραμανλή).

Η εποχή 1950-1960 υπάρχουν ενδείξεις όμως ότι ήταν μία εποχή συνοδοιπορείας.
Αν πιστέψουμε την ταινία "ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο", την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη μέσα από το φακό του ΚΚΕ που γύρισε την ταινία, ο Πλαστήρας την εποχή εκείνη δεν ήταν παρά ένας απρόθυμος συνοδοιπόρος:



Βέβαια η ταινία ελέγχεται ως προς την ιστορικήν της ακρίβεια, αλλά αυτά μας λέει - μπορείτε να την δείτε στο video που παραθέτω.
Ο γράφων δεν ξέρει την εποχή εκείνη, ει μη από αφηγήσεις, ωστόσο ο κομμουνισμός και οι συνοδοιπόροι του απέκτησαν μεγάλη δύναμη τα χρόνια εκείνα, έστω και χωρίς αποτέλεσμα.

Όμως από όλες τις μεταπολεμικές περιόδους ξέρετε ποιά ήταν αυτή που κατάφερε να καταπολεμήσει τον κομμουνισμό με τον πιό αποτελεσματικό τρόπο ; Θα σας φανεί παράξενο αλλά ήταν η εποχή της κυβερνήσεως Ενώσεως Κέντρου 1964-1965, προ των Ιουλιανών.
Περίεργο αλλά έτσι είναι.
Με τις σχέσεις κυβερνήσεως-παλατιού να παραμένουν άριστες, η δύναμις του κομμουνισμού είχε περιορισθεί εις το ελάχιστον, η περίφημος πορεία του Μαραθώνα είχε καταλήξει σε φιάσκο. Στους κινηματογράφους παιζόταν η ταινία "η κόρη μου η σοσιαλίστρια" που μάλλον έκανε τον κόσμο να γελάει παρά να κλαίει.
Αυτά πριν μας προκύψει ο "ιός" διά να εξηγούμεθα βέβαια.

Η δικτατορία τώρα της 21ης Απριλίου υπήρξε κατ' εμέ μία αμφιλεγόμενη περίοδος.
Ο κομμουνισμός που ούτως ή άλλως εκινείτο μέσα από υπόγειους μηχανισμούς ξεκίνησε μία νέα διαβρωτική εκστρατεία.
Βέβαια το πολίτευμα ήταν δικτατορικόν. Δεν θα έλεγα συνεπώς ότι η 21η Απριλίου, μέσα εις την ιδίαν αυτής σφαίραν, δεν αντιμετώπιζε τον κομμουνισμόν αποτελεσματικώς. Αλλά και δεν τον εξόντωσε πολιτικά, πρέπει να λεχθεί.

Τα μεταπολιτευτικά χρόνια ήταν χρόνια διάβρωσης, μηδέ των νεοδημοκρατικών περιόδων εξαιρουμένων.

Ποιά θα ήταν όμως η τύχη της Ελλάδος αν είχε εκλείψει αυτό το φαινόμενο ;
Με τα πράγματα ως είχον διεθνώς και τους δύο μεγάλους συνασπισμούς του ψυχρού πολέμου, θα είχομεν πάντα τον κομμουνισμόν ως στρατιωτική απειλή. Δεν συζητάμε όμως γι αυτό το πράγμα. Συζητάμε για τα εσωτερικά της χώρας.
Πως θα ήταν τα πράγματα αν η Ελληνική άνοιξη της Πράγας 1964-65, όπως την περιγράφω, διαρκούσε ;

Πρώτον. Θα τόλμαγε η Τουρκία να κάνει απόβαση στην Κύπρο ; Με τι προσόντα ;
Δεύτερον, τα αβγά θα μπορούσαν να μας κάνουν οικονομική κρίση το 2010 (αλλά και εμείς θα είχαμε κάνει τα "splash and dash" που είχαν προηγηθεί της κρίσεως ;). Μάλλον όχι.
Εάν δε τα αβγά είχον την πρόθεσιν να μας προκαλέσουν τέτοιο πρόβλημα, ποιά θα ήτο η ισχύς των ; Διότι άλλο είναι η πάντα ισχυροτάτη ποδοσφαιρική ομάς του Ολυμπιακού Πειραιώς να νικήσει τον Πανιώνιον της εποχής Δέδε-Σκρέκη-Μαύρου και άλλο είναι να νικήσει τον σημερινόν Πανιώνιον, 8 βαθμούς κάτω από την ζώνη υποβιβασμού.

Έχω την γνώμη ότι θα ήταν πολύ καλύτερη η θέσις της Ελλάδος σήμερα χωρίς το "κομμουνιστικό μίασμα" και με δύο δημοκρατικές παρατάξεις να εναλάσσονται στην εξουσία.
Σήμερα, όπως και να έχουν τα πράγματα, το μίασμα βρίσκεται στο σπίτι μας, στο τραπέζι μας, στο πιάτο μας.