Mεσαια Ταξη.
Δημοσιεύτηκε: 29 Αύγ 2020, 10:15
Η μεγαλύτερη αμερικανική εφεύρεση δεν ήταν ο τηλέγραφος, ο λαμπτήρας ή η ατομική βόμβα, αλλά η μεσαία τάξη. Αυτή η πανίσχυρη συγκολλητική ουσία, που κατάφερε να συγκρατήσει για δύο αιώνες ένα τσούρμο φυλών, γλωσσών και θρησκειών, το οποίο διαφορετικά θα είχε αποσυντεθεί μέσα σε λίγες δεκαετίες, αν όχι χρόνια.
Μια μεσαία τάξη που δεν ήταν μια απλή, υπερατλαντική, μετάφραση της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο και περίπλοκο. Και στης οποίας τα οφέλη μπορούσε να έχει πρόσβαση ο καθένας, με τη βοήθεια της δουλειάς του, της τύχης και της εύνοιας του Θεού:οι τρεις πυλώνες της αμερικανικής κουλτούρας, αρκετά ισχυροί για να ξεπεράσουν ακόμη και το βαθύ τραύμα ενός εμφυλίου και μια καταστροφική καπιταληστικη κρίση, που δεν άφησε τίποτα όρθιο.
Όλα αυτά μέχρι που με την πτώση του τείχους και το «τέλος της ιστορίας», κάπου εκεί στα χρόνια της προεδρίας Κλίντον, ξεκίνησε η κατεδάφιση της, μέσω της προοδευτικής εγκατάλειψής της στο έλεος της παγκοσμιοποιημένης χρηματιστικής οικονομίας, των πολυεθνικών και της σταδιακής απόσυρσης της πολιτικής από τον διαμεσολαβητικό της ρόλο στις συγκρούσεις των συμφερόντων.
Τις συνέπειες τις βλέπουμε σε καθημερινή βάση, στην αποδυνάμωση της ικανότητας της αμερικανικής κοινωνίας στο «συνανήκειν».
Και αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό.
Μια μεσαία τάξη που δεν ήταν μια απλή, υπερατλαντική, μετάφραση της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο και περίπλοκο. Και στης οποίας τα οφέλη μπορούσε να έχει πρόσβαση ο καθένας, με τη βοήθεια της δουλειάς του, της τύχης και της εύνοιας του Θεού:οι τρεις πυλώνες της αμερικανικής κουλτούρας, αρκετά ισχυροί για να ξεπεράσουν ακόμη και το βαθύ τραύμα ενός εμφυλίου και μια καταστροφική καπιταληστικη κρίση, που δεν άφησε τίποτα όρθιο.
Όλα αυτά μέχρι που με την πτώση του τείχους και το «τέλος της ιστορίας», κάπου εκεί στα χρόνια της προεδρίας Κλίντον, ξεκίνησε η κατεδάφιση της, μέσω της προοδευτικής εγκατάλειψής της στο έλεος της παγκοσμιοποιημένης χρηματιστικής οικονομίας, των πολυεθνικών και της σταδιακής απόσυρσης της πολιτικής από τον διαμεσολαβητικό της ρόλο στις συγκρούσεις των συμφερόντων.
Τις συνέπειες τις βλέπουμε σε καθημερινή βάση, στην αποδυνάμωση της ικανότητας της αμερικανικής κοινωνίας στο «συνανήκειν».
Και αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό.