ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Δημοσιεύτηκε: 21 Ιουν 2018, 17:31
Στὴ σημερινή ἐποχή, ἐποχή τῆς ἀμάθειας καί τῆς διαφθοράς, πού ἡ ἀλήθεια ἔπαψε πλέον νά ἀντιτίθεται στή διεκδίκηση τῆς μισαλλοδοξίας, οἱ διεφθαρμένοι πολῖτες εἶναι πάντα ἕτοιμοι νά κατασπαράξουν τήν πατρίδα τους ἤ νά προκαλέσουν ἀναταραχές πού εἶναι καταστροφικές.
Στήν Ἑλλάδα πού ἡ φιλοξενία ἔχει μετατραπεῖ σέ πολυτέλεια, ἡ διασκέδαση σέ κραιπάλη καί οἱ Πολιτικοί σέ αὐλικό θίασο, ὁ κυρίαρχος λαός ζεῖ κάτω ἀπό τόν δεσποτισμό τοῦ κόμματος πού ὑποστηρίζει, ὅπου δέν γνωρίζει ἄλλο νόμο ἀπό τή θέληση τοῦ ἀρχηγοῦ του, ἄλλες συνήθειες ἀπό τή λατρεία τῶν ἰδιοτροπιῶν του, ἄλλες ἀρχές διακυβέρνησης ἀπό τήν προσωπολατρία, καί καμιά νομιμότητα, καμιά ἠθική καί κανένα ὅραμα δέν ἔχουν πλέον σιγουριά.
Βλέπει κανείς τή ληστεία συνδεδεμένη μέ τήν ἐξουσία, τή μηχανορραφία καί τήν ἴντριγκα νά διαφεύγουν ἀπό κατηγορίες, ὅλα τά πλούτη στά χέρια τῶν λίγων, μία ὑπερβολική χλιδή νά ἀποτελεῖ προσβολή πρός τήν ἀκραία ἀνέχεια, τόν καλλιεργητή νά θεωρεῖ τό χωράφι του ἁπλή πρόφαση γιά ψεύτικες ἐπιδοτήσεις, τόν δημόσιο ὑπάλληλο νά εἶναι ἀγενής καί προκλητικά ἀδιάφορος ὑπό τήν σκέπη τῆς μονιμότητας, τόν δάσκαλο νά εἶναι μπερδεμένος, τόν ἐργάτη νά λιμοκτονεῖ, τό παιδί νά ὡριμάζει ἀπότομα. Κάθε πολίτης νά ἀπαξιώνει τό γενικό καλό, καί νά ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τό δικό του. Ὅλες τίς ἀρχές τῆς διακυβέρνησης νά ἔχουν διαφθαρεῖ. Ὅλους τούς νόμους νά βασίζονται στή θέληση τοῦ κυρίαρχου.
Μέσα στή Βουλή, τό πνεῦμα τῶν συζητήσεων, ἕνα ἀναίτιο revenant πρός τό λαό, ἕνας ἀνεξήγητος ιντετερμινισμός πού δέν γίνεται ἀποδεκτός ἀλλά καί δέν μπορεῖ νά ἀπωθηθεῖ ἀπολύτως σάν ἕνας προσδιορισμός ἀσυνείδητων παραστάσεων πού εἶναι ἀδύνατον νά διαχειρισθεῖ κανείς. Ἰαχές πού ψηλώνουν τά ἕδρανα ἀλλά καί πού μικραίνουν τό ταβάνι τρομάζοντας τούς δεινόσαυρους καί τά ποντίκια τοῦ κοινοβουλίου. Κι ἀνάμεσα σέ φωνές πού οὐρλιάζουν καί σέ σιωπές πού ἀλυχτοῦν, ἡ Πατρίδα ἀποῦσα. Ἐκείνη πού ἐμπλούτιζε τήν ποίηση, πού διήγειρε τούς ρήτορες καί τούς Πολιτικούς, πού κυριαρχοῦσε στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, πού ἀντηχοῦσε στό θέατρο καί στίς λαϊκές ἐκδηλώσεις, πού ἦταν χαραγμένη στά ἀρχαία μνημεῖα καί στούς τάφους τῶν Ἡρώων.
Τό αἴσθημα της Πατρίδας, μιά ἀπέραντη, κρύα σιωπή…
Στήν Ἑλλάδα πού ἡ φιλοξενία ἔχει μετατραπεῖ σέ πολυτέλεια, ἡ διασκέδαση σέ κραιπάλη καί οἱ Πολιτικοί σέ αὐλικό θίασο, ὁ κυρίαρχος λαός ζεῖ κάτω ἀπό τόν δεσποτισμό τοῦ κόμματος πού ὑποστηρίζει, ὅπου δέν γνωρίζει ἄλλο νόμο ἀπό τή θέληση τοῦ ἀρχηγοῦ του, ἄλλες συνήθειες ἀπό τή λατρεία τῶν ἰδιοτροπιῶν του, ἄλλες ἀρχές διακυβέρνησης ἀπό τήν προσωπολατρία, καί καμιά νομιμότητα, καμιά ἠθική καί κανένα ὅραμα δέν ἔχουν πλέον σιγουριά.
Βλέπει κανείς τή ληστεία συνδεδεμένη μέ τήν ἐξουσία, τή μηχανορραφία καί τήν ἴντριγκα νά διαφεύγουν ἀπό κατηγορίες, ὅλα τά πλούτη στά χέρια τῶν λίγων, μία ὑπερβολική χλιδή νά ἀποτελεῖ προσβολή πρός τήν ἀκραία ἀνέχεια, τόν καλλιεργητή νά θεωρεῖ τό χωράφι του ἁπλή πρόφαση γιά ψεύτικες ἐπιδοτήσεις, τόν δημόσιο ὑπάλληλο νά εἶναι ἀγενής καί προκλητικά ἀδιάφορος ὑπό τήν σκέπη τῆς μονιμότητας, τόν δάσκαλο νά εἶναι μπερδεμένος, τόν ἐργάτη νά λιμοκτονεῖ, τό παιδί νά ὡριμάζει ἀπότομα. Κάθε πολίτης νά ἀπαξιώνει τό γενικό καλό, καί νά ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τό δικό του. Ὅλες τίς ἀρχές τῆς διακυβέρνησης νά ἔχουν διαφθαρεῖ. Ὅλους τούς νόμους νά βασίζονται στή θέληση τοῦ κυρίαρχου.
Μέσα στή Βουλή, τό πνεῦμα τῶν συζητήσεων, ἕνα ἀναίτιο revenant πρός τό λαό, ἕνας ἀνεξήγητος ιντετερμινισμός πού δέν γίνεται ἀποδεκτός ἀλλά καί δέν μπορεῖ νά ἀπωθηθεῖ ἀπολύτως σάν ἕνας προσδιορισμός ἀσυνείδητων παραστάσεων πού εἶναι ἀδύνατον νά διαχειρισθεῖ κανείς. Ἰαχές πού ψηλώνουν τά ἕδρανα ἀλλά καί πού μικραίνουν τό ταβάνι τρομάζοντας τούς δεινόσαυρους καί τά ποντίκια τοῦ κοινοβουλίου. Κι ἀνάμεσα σέ φωνές πού οὐρλιάζουν καί σέ σιωπές πού ἀλυχτοῦν, ἡ Πατρίδα ἀποῦσα. Ἐκείνη πού ἐμπλούτιζε τήν ποίηση, πού διήγειρε τούς ρήτορες καί τούς Πολιτικούς, πού κυριαρχοῦσε στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, πού ἀντηχοῦσε στό θέατρο καί στίς λαϊκές ἐκδηλώσεις, πού ἦταν χαραγμένη στά ἀρχαία μνημεῖα καί στούς τάφους τῶν Ἡρώων.
Τό αἴσθημα της Πατρίδας, μιά ἀπέραντη, κρύα σιωπή…
