Re: ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΉ ;
Δημοσιεύτηκε: 02 Νοέμ 2020, 21:24
Από σοσιαλδημοκράτες (γερμανούς SPDέδες και άγγλους φαμπιανούς) ξεκίνησε στο μεσοπόλεμο, και από φρανκφουρτιανούς που πάθανε μπάτχερτ επειδή το μοντέλο σοσιαλισμού που έφτιαξε ο Στάλιν δεν ήταν του στυλ "να τρέχουμε γυμνοί στα λιβάδια".
Πολύ-πολύ αργότερα την υιοθέτησαν οι δεξιοί. Στο μεσοπόλεμο η μεγάλη πλειοψηφία των δεξιών θεωρούσε "άκρο" μόνο τον κομμουνισμό, τον δε φασισμό τον εναγκαλιζόταν ουκ ολίγες φορές και επίσημα, βλέποντάς τον ως πιθανό σύμμαχο στην υπεράσπιση του αστικού καθεστώτος - βλ. σειρά δηλώσεων Τσώρτσιλ υπέρ Μουσολίνι-Φράνκο, ανοίγματα Τσάμπερλαιν-Χάλιφαξ σε Χίτλερ-Μουσολίνι, φώλιασμα φασιστικών οργανώσεων στη βενιζελική παράταξη του 1928-32, και ουσιαστικά στήριξη αυτών από το γερο-Βενιζέλο (με άρνηση του τελευταίου να φτιάξει Ιδιώνυμο και για τους φασίστες όπως είχε ζητήσει με σχετική επερώτηση ο Αλ. Παπαναστασίου) κλπ. Μόνο μεταπολεμικά υιοθέτησε η δυτική δεξιά την ως τότε αυστηρά σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία του "διμέτωπου" ενάντια σε κομμουνισμό και φασισμό, και την εξίσωσή τους.
Αν μη τι άλλο η μεσοπολεμική δεξιά και κεντροδεξιά ήταν πολύ λιγότερο στρουθοκαμηλική από τη σημερινή, και έβλεπε το φασισμό πέρα από τα φτιασίδια του ως αυτό που πραγματικά ήταν: μαχητικός μονοπωλιακός καπιταλισμός. Μεταπολεμικά ο μόνος δεξιός διανοητής που συνέχισε να εκφράζει δημόσια αυτό τον τρόπο σκέψης ήταν ο Καρλ Σμιτ (ιδεολογικός πατέρας ουκ ολίγων σημερινών αμερικάνων neocons και του "κράτους έκτακτης ανάγκης"), που θεωρούσε ότι η κυριότερη αντίθεση της εποχής μας είναι αυτή ανάμεσα σε καπιταλισμό και δημοκρατία (στον καπιταλισμό, που ο Σμιτ υπεράσπιζε, περιλάμβανε και το φασισμό, ενώ στη δημοκρατία, που ο Σμιτ μισούσε και απέρριπτε, περιλάμβανε και τον κομμουνισμό).
Πολύ-πολύ αργότερα την υιοθέτησαν οι δεξιοί. Στο μεσοπόλεμο η μεγάλη πλειοψηφία των δεξιών θεωρούσε "άκρο" μόνο τον κομμουνισμό, τον δε φασισμό τον εναγκαλιζόταν ουκ ολίγες φορές και επίσημα, βλέποντάς τον ως πιθανό σύμμαχο στην υπεράσπιση του αστικού καθεστώτος - βλ. σειρά δηλώσεων Τσώρτσιλ υπέρ Μουσολίνι-Φράνκο, ανοίγματα Τσάμπερλαιν-Χάλιφαξ σε Χίτλερ-Μουσολίνι, φώλιασμα φασιστικών οργανώσεων στη βενιζελική παράταξη του 1928-32, και ουσιαστικά στήριξη αυτών από το γερο-Βενιζέλο (με άρνηση του τελευταίου να φτιάξει Ιδιώνυμο και για τους φασίστες όπως είχε ζητήσει με σχετική επερώτηση ο Αλ. Παπαναστασίου) κλπ. Μόνο μεταπολεμικά υιοθέτησε η δυτική δεξιά την ως τότε αυστηρά σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία του "διμέτωπου" ενάντια σε κομμουνισμό και φασισμό, και την εξίσωσή τους.
Αν μη τι άλλο η μεσοπολεμική δεξιά και κεντροδεξιά ήταν πολύ λιγότερο στρουθοκαμηλική από τη σημερινή, και έβλεπε το φασισμό πέρα από τα φτιασίδια του ως αυτό που πραγματικά ήταν: μαχητικός μονοπωλιακός καπιταλισμός. Μεταπολεμικά ο μόνος δεξιός διανοητής που συνέχισε να εκφράζει δημόσια αυτό τον τρόπο σκέψης ήταν ο Καρλ Σμιτ (ιδεολογικός πατέρας ουκ ολίγων σημερινών αμερικάνων neocons και του "κράτους έκτακτης ανάγκης"), που θεωρούσε ότι η κυριότερη αντίθεση της εποχής μας είναι αυτή ανάμεσα σε καπιταλισμό και δημοκρατία (στον καπιταλισμό, που ο Σμιτ υπεράσπιζε, περιλάμβανε και το φασισμό, ενώ στη δημοκρατία, που ο Σμιτ μισούσε και απέρριπτε, περιλάμβανε και τον κομμουνισμό).
