Θα μπορούσαν να μην είναι αντιπάθες τα κουμούνια ;

[wooded glade]

Τα κουμούνια έχουν κάνει, κατά χρονολογική σειρά, το γκρέμισμα των εκκλησιών, το χολοντομόρ της Ουκρανίας, τις δίκες της Μόσχας, το δάσος του Κατύν, τα Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο, το τείχος του Βερολίνου, την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και πολλά άλλα.
Ο Γιώργης ο Παπαδόπουλος και ο Αουγκούστο Πινοσέτ που τους θεωρούμε χουντάρχες ούτε τον 1/128ο από αυτά δεν είχαν διαπράξει.

Για τους λόγους αυτούς τα κουμούνια είναι γενικώς αντιπάθες.
Ακόμα και αν τα είχαν αποκηρύξει, που δεν τα έχουν αποκηρύξει ποτέ, δεν θα μπορούσε κανένας εύκολα να τους αποδεχθεί σαν ισότιμους συνομιλητές.
Έχουν βέβαια τους οπαδούς τους, ειδικά στην Ελλάδα, διότι αλλού δεν έχουν κανένα.
Υπάρχουν στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες οι "ημέρες μνήμης κομμουνιστικών θηριωδιών" αλλά κανένας δεν τους δίνει μεγάλη σημασία, όπως δίνουμε εμείς στην επέτειο του πολυτεχνείου πχ. Δεν τους δίνει σημασία επειδή τα κουμούνια δεν υπάρχουν και τα έχουν ξεχασμένα - μόνο κάτι ιστοριοδίφες ασχολούνται και το ΚΚΕ που εκδίδει τις ανακοινώσεις διαμαρτυρίας.

Αλλά παρ' όλα ταύτα εγώ θέλω να το δώ με τα μάτια της ψυχρής λογικής το θέμα τους.
Θα παραγνωρίσω και τη βλακεία που δέρνει τα κουμούνια, διότι από μυαλά είναι κάτω και από τους πόντιους.
Τι θα γινόταν αν στην όλη ιστορία των κομμουνιστικών συστημάτων είχαμε μόνο μερικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συζητάμε, όπως τότε που εμπόδισαν τον Μπόρις Πάστερνακ να παραλάβει το βραβείο νόμπελ, την εκ του πονηρού αποχώρηση τους από το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου του 1974 και άλλα τέτοια ;
Θα δεχόμασταν να ζούμε κάτω από το σύστημα τους ;

Εκ πρώτης όψεως γιατί όχι ;
Δεν υπάρχουν κόμματα πλην ενός αλλά αυτό θεωρητικά δεν με εμποδίζει εμένα να εκφράσω κάποια αιτήματα προς το κράτος.
Παραδείγματος χάριν αν η τηλεόραση δεν δείχνει τις ιπποδρομίες, ενώ έπρεπε να τις δείχνει, πάω εγώ στην κεντρικιά επιτροπή του κόμματος και λέω "αυτοί οι χάχες που έχετε βάλει στον ΟΔΙΕ τα έχουν κάνει θάλασσα με τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις".
Αν το έκανα αυτό, πρακτικά μπορεί να εξασφάλιζα ένα εισιτήριο για την χερσόνησο Καμτσιάτκα της Σιβηρίας, στο γκουλάγκ, αλλά θεωρητικά το σύστημα μου έδινε αυτό το δικαίωμα. Εξ άλλου και στο καπιταλιστικό σύστημα με το που είπα "αυτοί οι χάχες που έχετε βάλει στον ΟΔΙΕ τα έχουν κάνει θάλασσα με τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις" πήρα ένα μύδι και έναν Αρχιμήδη, το έτος 2001.

Μετά, επαγγελματικοί προσανατολισμοί:
Ήθελε κάποιος να γίνει γιατρός στην USSR ; Μπορούσε να γίνει. Γιατροί υπήρχαν με ενέσεις και με μικροσκόπια και τους πλήρωναν και ρούβλια. Δεν τους είχαν στην πείνα.
Επίσης διαστημόπλοια - τεχνητοί δορυφόροι υπήρχαν.

Δεν υπήρχε εμπόριο όμως. Collections d' hiver της Coco Sanel δεν υπήρχαν. Μόνο κάτι κελεμπίες που μοίραζε το κόμμα υπήρχαν.
Εκεί κόλλαγε.
Ο κάθε σαλέας-μαλέας που δεν έκανε για το κόμμα, υποχρεωτικά γινόταν οδοκαθαριστής. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Ήταν κι αυτό μία πραγματικότητα.

Αν αφαιρέσουμε λοιπόν όλες τις ιστορίες γκραν-γκινιόλ καταλήγουμε σ' αυτό:
Στις χώρες-νεκροταφεία.
Αν δεν υπήρχαν οι ιστορίες γκραν-γκινιόλ πιστεύετε λοιπόν ότι θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ ;