ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.....

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ ΣΠΗΚΙΝΓΚ.....ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΩΤΗΤΑ ΣΚΑΤΥΒΛΑΧΕ.....
.





Πολύ μεγάλη μέρα για την Ελλάδα η σημερινή, η 21η Απριλίου. Είναι αληθινά μια μέρα γεμάτη φως. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Και ο αποδυτηριάκιας δεν σνιφάρει την τέφρα του πατέρα του μπερδεμένη με κόκα, όπως ο ίδιος ο Κήθ Ρίτσαρντς, αυτός ο αληταράς των Ρόλινγκ Στόουνς, δήλωσε ότι διέπραξε.

Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967 φωτίζει πόσο ξεφτύλα κοινωνία είσαι. Τι, δηλαδή; Να πλακώσουμε κι εμείς τις γνωστές σκοταδιστικές μαλακίες όλων αυτών που αέρα πατέρα καταδικάζουν τους χουντικούς και να μη δούμε κατάματα την αλήθεια; Να χαρμανιάσουμε για τη δόξα των πατέρων ημών και το πόσο τρανοί και δοξασμένοι ήντουσαν στο παρελθόν και να μη βλέπουμε τη σημερινή κατάντια; Έτσι είναι. Αν ήσουν πολιτικά ανεπτυγμένη κοινωνία δεν υπήρχε περίπτωση να βγάζανε τα τανκ έξω από τα στρατόπεδα οι γαλονάδες για να καταλάβουν υπουργεία και ΕΡΤ, βουλή και ΟΤΕ.

Μιλάμε σοβαρά. Πολύ σοβαρά. Μόνον αν είσαι αστεία κοινωνία θα τα βάλεις με τους χούλιγκαν. Η με τους διαιτητές. Έχεις πρόβλημα με τη βία στα γήπεδα; Παίρνεις τα μέτρα σου και τελειώνει ο γάμος. Μια φορά παντρεύεται ο άλλος. Δεν πλακώνει τα διαζύγια και τις δεξιώσεις τις γαμήλιες κάθε φορά με μια νέα γυναίκα. Οικογένεια δε θες να φτιάξεις; Ε, κανόνισε την πορεία σου. Όχι να τη βγάζεις μόνο με κατηγορίες εναντίον των διαιτητών. Ποια κοράκια; Επειδή εσύ είσαι νούμερο στο ποδόσφαιρο, ακριβώς γι αυτό προκύπτουν διαιτητές χειρουργοί. Απλά πράγματα είναι αυτά.

Σιγά τώρα, κοτζάμ αποδυτηριάκιας, να τα βάλω με τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό και να μην καταγγείλω τη γελοιότητα πρώτα της κοινωνίας σου, που για να δείξει… πολιτικοποίηση και… ευαισθησία δημοκρατική του κώλου τα εννιάμερα πήρε στα σοβαρά αυτούς τους σαλτιμπάγκους με στολές αξιωματικών του στρατού.

Ακόμα και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την 21η Απριλίου, έχεις πρωτάθλημα της πλάκας στο ποδόσφαιρο. Και είσαι ο τεράστιος άσχετος αν νομίζεις ότι αυτό το πρωτάθλημα πατσαβούρα δεν εκφράζει την κοινωνία που γέννησε το στρατιωτικό πραξικόπημα. Μιλάμε πολιτικά. Κάνουμε ανάλυση πολιτική.

Θα έπιαναν την κοιλιά τους από τα γέλια όλοι στην Αγγλία ή την Ολλανδία αν ξυπνούσαν ένα πρωί και μάθαιναν ότι κάποιοι αξιωματικοί ανέλαβαν την κυβερνητική εξουσία. Μιλάμε για πολύ χοντρό γέλιο, έτσι; Με τις ντομάτες και τα αυγά στη μάπα θα τους έπαιρναν τους Μακαρέζους και τους Λαδάδες από την πρώτη στιγμή στη Γαλλία και τη Γερμανία. Γιατί; Θα τις φας, κύριε μαλάκα, αν πεις την πολιτική σου μαλακία που σου έμαθαν τα κόμματα. Αν, δηλαδή, μου πεις ότι στη δυτική Ευρώπη ο λαός και τα μήντια, τα κόμματα και τα εργατικά συνδικάτα θα καταδίκαζαν την κατάλυση της δημοκρατίας, την ελευθερία του λόγου και τη διακίνηση ιδεών. Αυτά είναι μαλακίες. Χοντρομαλακίες.

Ξαναλέω. Και στα γρήγορα για να πάμε παρακάτω, και όπου μας βγάλει το σεντόνι. Έχει κι αυτό το χώρο του, το διάστημα του, τα όρια του. Όσο κι αν στριμώξεις περισσότερα μέσα μέχρι εκεί είσαι, δεν χωράνε όσα θέλεις να χώσεις. Τι λέγαμε; Γέλιο. Σα να παρακολουθείς την πιο πετυχημένη κωμωδία. Μια φάρσα που βγάζει πολύ γέλιο. Ο κόσμος στην Ευρώπη της δύσης θα το διασκέδαζε με τη ψυχή του αν γινόταν το απίθανο και κάποιοι πιτουροκαραγκιόζηδες των ενόπλων δυνάμεων την είχαν δει αλλοιώς και ήθελαν να παραστήσουν τους σωτήρες της πατρίδος. Το έργο δεν θα κρατούσε περισσότερο από όσο ένα έργο στο σινεμά, μια παράσταση στο θέατρο, όχι πάνω από δυο ώρες. Και είπαμε. Από τα χαχανητά του κόσμου με την μια θα έπεφταν οι πραξικοπηματίες, όχι από την… αντίσταση των πολιτικοποιημένων της πλάκας ιστορία.

Γιατί, όμως, θα έπεφτε το γέλιο της αρκούδας και στην πλατεία και στον εξώστη, αν σε μια σοβαρή χώρα οι στρατιωτικοί ήθελαν να γίνουν πρωθυπουργοί και υπουργοί; Εδώ είμαστε. Ποιος μαλάκας μπαίνει σ’ ένα αεροπλάνο που θα το πιλοτάρει ο μπουκ της γειτονιάς του. Ο γιατρός της γυναίκας του; Ο δάσκαλος των αγγλικών της κόρης του. Σε ρωτάω. Θες να κτίσεις ένα σπίτι, σε ποιόν θα αναθέσεις τη δουλειά; Σε αρχιτέκτονα και μηχανικό κι έναν καλό εργολάβο ή στον διευθυντή της αστυνομίας, της τράπεζας, του σουπερμάρκετ; Απλή ερώτηση κάνω. Θέλεις να ξεγεννήσει η γυναίκα σου και θα πας στον δικηγόρο; Μήπως στο συμβολαιογράφο. Για να σου φτιάξει την τηλεόραση φωνάζεις τον κύριο απέναντι που έχει το εστιατόριο, τον κουρέα, τον γαλατά;

Μαλάκα, ο καθένας κάνει μια δουλειά. Άλλη είναι η δουλειά του δικαστή, άλλη του δημοσιογράφου, άλλη του επιχειρηματία, του αστυνομικού, του πυροσβέστη, του μπογιατζή, του ιερωμένου. Μπίζνες κάνουμε, κύριε μαλάκα. Πήρες πρέφα; Και κάνουμε μπίζνες σημαίνει ότι λαμβάνουμε υπ’ όψιν τους κανόνες της επιχειρηματικότητας, άρα απαιτείται ειδικότητα στα στελέχη και, βέβαια, επιδιώκουμε αποτέλεσμα, κέρδη.

Μπίζνες δεν σημαίνει κάνουμε πλάκα, περνάμε τζάμπα την ώρα μας και στα παπάρια μας αν δεν σκοράρουμε στην επένδυσή μας. Στην Ελλάδα, και μιλάμε πολύ σοβαρά, δεν έχει περάσει ακόμα στον κόσμο το άλφα και το βήτα, άσε το γάμα, αν φθάσουν τα ελληνόπουλα στο γάμα τότε θα πρόκειται για πολιτικό άλμα. Οι χουντικοί, αυτοί οι γραφικοί τύποι, γιατί πήραν νταηλίκι στα χέρια τους την κυβερνητική εξουσία; Λοιπόν. Το τελευταίο που είχαν οι μαλάκες στο μυαλό τους ήταν η άγνοιά τους στην πολιτική διαχείριση της χώρας. Στα παπάρια τους. Έφθανε ότι ένοιωθαν υπερπατριώτες. Μιλάμε τώρα για λογική πρωτόγονου. Με το αυτόματο στο χέρι εγώ ο άσχετος καπετάνιος ορμάω στο τιμόνι του καραβιού και κάνω πέρα τον ειδικό. Ε, επόμενο είναι να το βουλιάξω, να το φουντάρω, αν δεν τσακίσω το παπόρι πάνω στην προκυμαία. Φοβερά πράγματα. Να αρπάξει κάποιος το πηδάλιο χωρίς να ξέρει πως να το μανουβράρει.

Γιατί υπάρχει πρωτάθλημα; Σε ρωτάω. Εδώ δεν ξέρουμε γιατί γίνεται πρωτάθλημα. Αν είσαι φίλαθλος γουστάρεις να βλέπεις καλή μπάλα. Αν είσαι επιχειρηματίας σε ΠΑΕ θες να κονομήσεις. Τελειώσαμε. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο. Βρωμάει η δουλειά όταν κυκλοφορούν μεγαλομέτοχοι που λανσάρονται για λάτρεις της μεγάλης ιδέας της ομαδάρας. Τι είναι αυτά, ρε; Χουντικά πράγματα είναι αυτά. Γραφικά. Ούτε εσύ, επειδή είσαι οπαδός της κάθε ομαδάρας, έχεις μπερδέψει τα καλώδια μέσα στο κεφάλι σου και βλέπεις ιδεολογίες, οράματα, θρησκευτικότητες, πράγματα εντελώς αρρωστημένα. Είσαστε τα νούμερα της Ευρώπης και δεν το ξέρετε.

Ποιος κομουνισμός και αντικομουνισμός, δημοκρατία και δικτατορία, σοσιαλισμός και καπιταλισμός. Πάνε αυτά. Έχουν πεθάνει. Εκεί είσαστε ακόμα; Είπαμε. Δεν είπαμε; Κάνουμε μπίζνες. Αυτό είναι το ζητούμενο. Μόνον αυτό. Κι αυτό είναι η υγεία. Τίποτα άλλο. Πώς θα κονομήσουμε. Ούτε να κλέψουμε, ούτε να σκοτώσουμε κανέναν.

Οι απριλιανοί με το πραξικόπημα του 1967 τι ήθελαν; Να εμποδίσουν τους… κομουνιστές. Μόνον γι’ αυτό έπρεπε να τους κλείσουν στο τρελάδικο. Τελειώσαμε. Έχεις διοικητές στρατοπέδων και συνταγμάτων κάποιους μαλάκες που φοβούνται ότι αύριο μεθαύριο θα μας επιτεθεί η Ιταλία ή ο Καντάφι; Κατ’ ευθείαν στο ζουρλομανδύα, διότι διαφορετικά κινδυνεύεις σα χώρα με κυβερνήτη έναν σαχλαμάρα.

Μιλάμε σοβαρά. Έχει την τρέλλα ο σύζυγος ότι η γυναίκα του ξενοπηδιέται. Η κυρία είναι μια χαρά κορίτσι, από σπίτι και ηθικότατη. Άντε εσύ να βγάλεις από το μυαλό του μαλάκα την ιδέα ότι τον κερατώνει, ότι του γαμιέται σαν σκύλα. Μπουρδέλο γίνεται η οικογένεια με τον καχύποπτο σύζυγο. Μια ανύπαρκτη ιστορία είναι το ΚΚΕ στην Ελλάδα, εννοώ ως κομματική δύναμη είναι ανύπαρκτη, διότι ποτέ δεν θα περάσει το 10%. Κι όμως, οι μαλάκες οι χουντικοί έβλεπαν το φάντασμα του κομουνιστικού κινδύνου.

Πάμε παρακάτω. Είναι δυνατόν να είναι σόι μια κοινωνία που έχει το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, όχι για να σκοτώνει την ώρα της με ένα καλό θέαμα, αλλά για να βγάζουν κάποιοι τα απωθημένα τους; Κι όμως, κύριοι. Η Ελλάδα ΑΚΟΜΑ δεν έχει πει «Άντε γαμηθείτε, κύριοι, μ’ αυτό το κωλοπρωτάθλημα…».

Και πάμε παρακάτω. Το Τουρκμενιστάν είναι μια χώρα πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων και από το 1985, επί Σοβιετικής Ενώσεως, και για πολλά χρόνια μέχρι τον πρόσφατο θάνατό του ισόβιος κυβερνήτης ήταν ο φοβερός και τρομερός Σαπαρμουράτ Νυγιάζωφ, μέλος του κομουνιστικού κόμματος από το 1962. Μιλάμε για 21ο αιώνα, όχι για προ Χριστού και Μεσαίωνα. Ό,τι τρέλα του κατέβαινε στο κεφάλι την εφάρμοζε και στα τέτοια του το σύμπαν όλο. Να διακόπτει το πρόγραμμά της η τηλεόραση για να εμφανιστεί ο Νυγιάζωφ να απαγγέλλει την ποιητική του συλλογή, πριν αυτή αρχίσει να διδάσκεται στα σχολεία. Ο άνθρωπος έκτισε παλάτι από τεχνητό πάγο σε περιοχή που το καλοκαίρι η θερμοκρασία ξεπερνάει τους 40 βαθμούς. Έβγαλε διάταγμα απαγόρευσης μακριών μαλλιών και γενειάδας στους νέους. Το 1997 έκανε εγχείρηση καρδιάς, υποχρεώθηκε να κάψει το τσιγάρο και γι’ αυτό απαγόρευσε να καπνίζουν όλοι οι υπουργοί και δημόσιοι λειτουργοί. Έλεγε «Είμαι η κορυφή της διανόησης» και έδωσε το όνομά του σε δρόμους, πλατείες, ακόμα και σε πόλεις, ενώ έφτιαξε χιλιάδες ανδριάντες του (φώτο).
Σας λέει τίποτα το όνομα Φονταίη Σανκόχ. Ήταν πριν επτά χρόνια ο αρχηγός των ανταρτών της Σιέρα Λεόνε, του Επαναστατικού Μετώπου. Τα όργια των οργίων. Έκαιγε χωριά, υποδούλωνε αγρότες, γαμούσε γυναίκες, σκότωνε και έτρωγε ανθρώπους. Κανίβαλος σκέτος. Όταν πέτυχε το πραξικόπημα έγινε υπουργός εκμετάλλευσης των αδαμαντωρυχείων, αυτός ο δεκανέας όταν ήταν πιτσιρίκι στον αποικιοκρατικό βρετανικό στρατό. Ούρλιαζε τις νύχτες και απαιτούσε από τους αντάρτες να τον αποκαλούν «μπαμπά». Αγαπημένο του φαγητό το «Βραστό αντάρτικο», απ’ αυτούς που σκότωνε.

Τσαρλς Ταίηλορ. Ο άνθρωπος που έλεγε στους συμπατριώτες του «Σκότωσα τη μάνα σου, και τον πατέρα σου, ψήφισέ με αν θες ειρήνη!...». Από φοιτητής οικονομικών στις ΗΠΑ πολέμαρχος και λαθρέμπορος διαμαντιών και στην κάστα των ηγετών που απελευθέρωσαν τη Λιβερία, μέχρι το 1998 που έγινε πρωθυπουργός. Ο απόλυτα διεφθαρμένος και αρχιεγκληματίας που εμφανιζόταν ειρηνοποιός. Να ξοδέψουμε λόγια για τον Ίντι Αμίν Νταντά της Ουγκάντας, τεράστια φίρμα, ο τύπος του παλιάτσου, κι αυτός ανθρωποφάγος. Μιλάμε για απίστευτο στις ακρότητες του κυβερνήτη.

Κομουνιστής τιμημένος και κυβερνήτης της Βόρειας Κορέας ο 66χρονος Κιμ Γιονγκ Ιλ. Άλλη τρελάρα που δεν παίζεται με τίποτα, με απίστευτες ανωμαλίες, όχι μόνον σεξουαλικές. Μην αναφέρουμε λεπτομέρειες, μόνο ότι και κάνει και λέει τρομερά πράγματα δημοσίως ο «μέγας ηγέτης» της κομουνιστικής Κορέας.

Συμπέρασμα. Ποια είναι η εξήγηση όταν ο κυβερνήτης βρίσκει χώρο να συμπεριφέρεται όχι απλά παράνομα και εκκεντρικά αλλά εντελώς παρανοϊκά, ένας μανιακός; Είναι η επιβεβαίωση της αδυναμίας του συνόλου, αλλά και της αδιαφορίας του, να αντιδράσει στην εγωπάθεια του κυβερνήτη.

Στις σοβαρές χώρες, στα σοβαρά κοινωνικά μεγέθη, δεν υπάρχει χώρος σε κάποιο πρωθυπουργό ή πρόεδρο να συμπεριφέρεται ως φύλαρχος, ως δικτάτορας, ο γαμάω και λογαριασμό δεν δίνω σε κανέναν. Κι αυτός ο μουρλός που γίνεται αρχηγός δεν κυβερνά ένα μήνα, αλλά χρόνια. Δεκάδες είναι τα δείγματα αυτού του φαινομένου, άσχετο αν ο δικτάτωρ χαρακτηρίζεται δεξιός, αριστερός, κομουνιστής, αρχιφασίστας. Το ζήτημα είναι ότι έχει δικό του το γήπεδο της ασυδοσίας, της αυθαιρεσίας, κι όμως είναι αποδεκτός, μάλιστα παρ’ ό,τι ο μαλάκας φθάνει στα άκρα, στα άκρα των άκρων. Είναι η κατάργηση της έννοιας λαός που όλοι οι μαλάκες υπερτιμούν, αποθεώνουν.

Και μπαίνει στο παιχνίδι το σύνδρομο της πυραμίδος. Ο σαλταρισμένος περιτριγυρίζεται από στελέχη, τα οποία, πρώτον δεν σκέπτονται καν να αμφισβητήσουν τον τρελό και, δεύτερον ενδιαφέρονται να βολευθούν οι ίδιοι προσφέροντας υπηρεσίες. Να σιγουρέψουν, δηλαδή, την εξουσία του υπέρτατου εξουσιαστή.

Σαν σήμερα έγινε το πραξικόπημα πριν 40 χρόνια. Αν το έκαναν σ’ άλλη χώρα, της Ευρώπης, όχι της Αφρικής, θα τους έβαζαν σ’ ένα σπίτι αλά Big Brother και θα τους έκαναν θέαμα τηλεοπτικό. Για να έβλεπαν όλοι τα καμώματα των απριλιανών.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ Απρίλιο 2007



.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.


Την τρώει στον σβέρκο γονατιστός, με τα χέρια πίσω δεμένα, χαλαρώνει, και κλάπ γαλήνια αποχωρεί από τούτο τον μάταιο κόσμο. Δεν του την χώνουν στο δόξαπατρί, στο κρανίο, ούτε τον βλέπει αυτόν που σε λίγα δευτερόλεπτα θα του την ανάψει. Ο εκτελεστής βρίσκεται από πίσω του και, παρακαλώ, φοράει άσπρα γάντια. Κυριλάτα πράματα. Πολιτισμένα.

Πιάστηκε να κάνει την παγαποντιά; Με συνοπτικές διαδικασίες κρίνεται ένοχος και καπάκι, χωρίς πολλά, διότι έχουμε κι άλλες δουλειές, τον ντύνουν, τον σιδερώνουν, τον ξυρίζουν, για να πάει σενιαρισμένος και τον γονατίζουν. Είπαμε, γονατιστό θα του ξηγηθούν την πιστολιά στο συγκεκριμένο σημείο από πίσω, στην βάση του κρανίου. Και ακριβώς για το επίσημον της εν λόγω διαδικασίας στο όνομα του λαού, του νόμου, της πατρίδος, του έθνους και όλων αυτών των τιμημένων κόλπων, ο πυροβόλων φέρει γάντια λευκά. Κι όλα γίνονται αφού προηγήθηκε δίκη, μια κι έξω, ούτε έφεση στον άρειο πάγο, ούτε προσφυγή στο συμβούλιο επικρατείας, ούτε περιμένουμε χάρη από τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην Κίνα.

Μιλάμε συγκεκριμένα. Το 2004 εκτελέστηκαν 3.400 θανατικές ποινές. Πολλές. Πάρα πολλές. Όσο κι αν είναι πολλοί, αμέτρητοι οι κιτρινιάρηδες, είναι τεράστιο το νούμερο των συλληφθέντων ενόχων που τους άξιζε τέτοιο πακετάρισμα.

Μιλάμε για σκάνδαλα. Για οικονομικά εγκλήματα. Για καταγγελίες ότι έχουν γίνει λοβιτούρες πάνω στις γνωστές παρτιτούρες από επιχειρηματίες που νταραβερίζονται με το δημόσιο. Η αιώνια ιστορία. Που πάντα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Και δεν χρειάζεται να έχεις πιει το έξυπνο νερό για να πάρεις πρέφα ότι οι εννέα στους δέκα απ' αυτούς που διαμαρτύρονται ως ριγμένοι, αδικημένοι, είναι πιο βρώμικοι, πιο διαπλεκόμενοι. Φωνάζουν επειδή μένουν στην απ’ έξω.

Τρομερό πρότζεκτ το σκάνδαλο. Το Νο1 εμπορικό προϊόν με σίγουρα κέρδη. Και δεν είναι μόνον η κονόμα, τα ατέλειωτα πακέτα από το ξέσκισμα που κάνουν στο δημόσιο με τις ληστρικές συμβάσεις. Εδώ άλλος ποντάρει τα πάντα στο σκάνδαλο για να γίνει πρωθυπουργός. Φοβερά πράγματα. Βλέπεις τον απατεώνα τον πολιτικό που τα βγάζει φόρα παρτίδα όλα βρώμικα και σικέ, ακόμα και τις πιο έντιμες συμφωνίες μόνον και μόνον για να ρίξει λάσπη στον αντίπαλο, να πάρει ο ίδιος πόντους και να εμφανισθεί σταυροφόρος της κάθαρσης και της εξυγίανσης. Παραμύθια.

Απατεώνας και ο εκδότης και ο καναλάρχης και ο μεγαλοδημοσιογράφος. Να κονομήσει θέλει κι αυτός από το σκάνδαλο. Να μπει στην μοιρασιά. Κι αν είναι στημένος από την άλλη πλευρά, τότε είναι που γαυγίζει σαν το πεινασμένο σκυλί σε πάσαλο.

Δεν ξέρει κανείς πόσοι από τους 3.400 εκτελεσθέντες πέρυσι με άσπρα γάντια στην Κίνα πιάστηκαν κι αυτοί ένοχοι για οικονομικά σκάνδαλα. Κίνα είναι αυτή. Κράτος. Κομματικό κράτος. Δεν υπάρχουν Χατζηνικολάου και Έλλη Στάη να λένε ό,τι γουστάρουν, να ρωτάνε ό,τι ανεβάζει τηλεθέαση. Τι μαλακίες είναι αυτές; Εδώ υπάρχει πρόγραμμα και στόχοι. Ούτε πλάκα κάνουμε, ούτε στήνουμε σώου με Γιακουμάτους και Ψωμιάδηδες.

Βγαίνει η Χούκλη της κινέζικης τηλεόρασης και κάνει ένα σχόλιο ενώ η κάμερα δείχνει πλάνα από την συνδιάσκεψη για την ανάπτυξη και τις μεταρρυθμίσεις μπροστά σε ακροατήριο χιλίων ατόμων. Όταν λέμε δημοσιογραφικό σχόλιο εννοούμε υπαγορευμένο σχόλιο. Είπαμε. Δεν μπορεί ο κάθε Ρούλης να λέει ό,τι του καπνίσει. Δουλειά κάνουμε. Είπαμε. Δεν είπαμε; Έχουμε πλάνα εμείς.

«Η οικονομική επιτροπή της Κεντρικής Επιτροπής του κομουνιστικού κόμματος είχε υπολογίσει ότι το ΑΕΠ θα είναι 8,7% το 2005…» λέει η Όλγα Τρέμη της κινέζικης κρατικής τηλεόρασης. Προσοχή. Δεν είπε ότι η Κ.Ε. είχε υποδείξει να πάει στο 8,7% το ακαθάριστο εθνικό προϊόν, ούτε ότι ελπίζει να πιάσουν τούτο το νούμερο Στην συνδιάσκεψη, όμως, ανακοινώθηκε ότι το ΑΕΠ έφθασε στο 9,3%. Οπότε; Μην πιάσουν δουλειά οι κύριοι με τα άσπρα γάντια… Δεν σας είπαμε 8,7%; Τότε, βρε ανίκανοι, γιατί σας ξέφυγε στο 9,3%; Για ελάτε στο θείο, για talk to you… Για να ετοιμάζονται τα άσπρα γάντια.

Καλύτερο είναι το 9,3% από το 8,7%. Σημαίνει ότι το κράτος κέρδισε περισσότερα λεφτά απ’ όσα περίμενε. Κανονικά αν ήταν καπιταλιστές οι Κινέζοι, οι κομουνιστές Κινέζοι, οι κομματικοί Κινέζοι, θα πανηγύριζαν. Η Κεντρική Επιτροπή έχει μυαλό, όμως. Αν, σου λένε, δεν ελέγχουμε τα κέρδη, αν μας ενδιαφέρει μόνον το Σήμερα, όσο το δυνατόν πιο πολλά, τότε θα σκάσουμε. Τότε θα βαρέσουμε κανόνι στο μέλλον. Δεν γίνεται να κονομάς περισσότερο απ’ όσο το έχεις μοντάρει, δηλαδή να έχεις κερδοφορία σε βάρος του Αύριο.

Το γαμημένο το κέρδος. Η μεγαλύτερη καύλα της ζωής. Η κονόμα. Και δεν είναι μόνο ότι γεμίζεις την τσέπη σου, είναι και η ηδονή της κατάκτησης του χρήματος. Το πιο γλυκό ναρκωτικό. Η πιο ακατανίκητη πρέζα. Στο χειρώτερο καθεστώς να βρίσκεσαι, στο πιο απάνθρωπο, στο πιο ηθικό, με τους πιο σκληρούς νόμους, έτσι και την πέσεις στο μέλι είναι πολύ δύσκολο να μην απλώσεις χέρι.

Κινέζικη εταιρεία εκτός έδρας. Κινέζικη, δηλαδή κρατική εταιρεία, συγκεκριμένα στην Μαλαισία και βουτήξανε δεκαπέντε γιάπηδες που λαμογιάρισαν εκατό εκατομμύρια δολάρια. Την πιάσανε την φάμπρικα και… Τι, και; Είπαμε. Άσπρα γάντια.

Για σκέψου εκείνα τα δευτερόλεπτα που σέρνεσαι γονατιστός με τα χέρια σου σφιγμένα από πίσω γνωρίζοντας ότι από στιγμή σε στιγμή θα σου σφηνωθεί το ζεστό μολύβι να σε παγώσει αμέσως για πάντα. Και μετά θα σε παραλάβουν οι τέσσερις για να σου κάνουν τη μικρή, τη σύντομη βόλτα μέχρι το πόστο σου. Μέχρι εκεί που θα σε «τακτοποιήσουνε», σε τάφο. Δεν θέλεις να το σκέπτεσαι. Μοιάζει με σκηνή από το σινεμά, έτσι βλέπεις το όλο έργο, όχι ότι πρόκειται να σου συμβεί πραγματικά και γι’ αυτό χωρίς τις απαιτούμενες προφυλάξεις την πέφτεις στο μέλι.

Φοβερά πράγματα. Μεγαλύτερη αμαρτία από την κονόμα, από την αρπακτή, είναι η υποκρισία που πέφτει στο σκάνδαλο. Όλοι κι όταν λέω όλοι, δεν εννοώ μόνον όσοι γυροφέρνουν την πίτα, από επιχειρηματίες μέχρι πολιτικούς και εκδότες, εννοώ και τους λεγόμενους απλούς ανώνυμους πολίτες. Ποιος δεν θα ήθελε να κονομήσει παράνομα χωρίς να τον πάρουν πρέφα, δηλαδή χωρίς τον κίνδυνο των λευκών γαντιών, βρε ακόμα και την απειλή της φυλακής; Ποιος; Τι να λέμε τώρα. Κι όμως, στο όνομα του λαού, της κοινωνίας, βγαίνουν ακόμα και οι σεσημασμένοι απατεώνες της πιάτσας και παίζουν μπάλα στην σκανδαλολογία και είναι στο περίμενε να μπουν στο κόλπο.

«Γαμιέται η διαιτησία» φωνάζουν οι κάφροι από την εξέδρα όταν αδικεί ή νομίζουν ότι αδικεί την ομάδα τους το κοράκι. Αν, όμως, τους ευνοήσει, τότε οι κάφροι κάνουν την χειρώτερη πουστιά, δηλαδή το κορόιδο, ενώ μπροστά τους ο διαιτητής έσφαξε την αντίπαλη ομάδα.

Καριολισμός. Ποιος κομουνισμός και καπιταλισμός. Καριολισμός είναι το διαχρονικό καθεστώς που παίζει σ’ όλα τα συστήματα. Μιλάμε πολύ σοβαρά. Όταν βάζεις τα σκάνδαλα από τη μια και από την άλλη τη σκανδαλολογία, τότε έχεις έτοιμο το συμπέρασμα. Γιατί περνάνε στο ντούκου και τα δύο πλάνα. Και οι ένοχοι σκανδάλων, και όσοι αέρα πατέρα έπαιξαν για πάρτη τους μόνο επικοινωνιακά τη σκανδαλολογία.

Καριολισμός. Δηλαδή; Η κοινωνία παραμένει νοσηρή και γι' αυτό παράγει σκάνδαλα και ανέχεται τους σκανδαλολόγους. Ακόμα, η ίδια η κοινωνία απαλλάσσει τους επαγγελματίες σκανδαλοποιούς. Άρα; Είστε καριόληδες. Βιώνετε τον καριολισμό. Εν καριολισμώ πορεύεστε.




.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.




ΑΜΑΝΕΔΕΣ ΚΑΙ ΕΜΒΑΤΗΡΙΑ
19/05/2018•Facebook Twitter•



Ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση 1.350 τραγούδια από τα οποία τα οκτώ, αριθμός 8, ήταν τούρκικα. Το πιο σωστό, το πιο συνεπές γι’ αυτόν τον μεγάλο τραγουδιστή, γι’ αυτή τη φωνή που τόσο αγαπήθηκε από τον κόσμο και τόσο υμνήθηκε από τους κουλτουριάρηδες, θα ήταν να τραγουδούσε 1.350 τούρκικα τραγούδια από τα οποία τα οκτώ, αριθμός 8, να ήταν ελληνικά. Αν, βέβαια, ο Καζαντζίδης θα τραγουδούσε ελληνικά, δηλαδή δημοτικά, νησιώτικα κ.α. Και σίγουρα με ελληνικά τραγούδια, όχι με τούρκικης, με ανατολικής μουσικής ελληνικούς στίχους, ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν θα γινόταν αυτός που έγινε. Αυτός που πέρασε στην Ιστορία. Ένας θρύλος. Ένα πρόσωπο μυθικό για τη σύγχρονη Ελλάδα.

Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Όχι ο ίδιος ο Καζαντζίδης, ούτε κάποιος επώνυμος διανοούμενος και καλλιτέχνης, από τους τόσους που έγραψαν και είπαν τα άντερά τους για την τεράστια φωνή του Στέλιου, για τα τραγούδια του που ακούμπησαν την προσφυγιά και τη μετανάστευση, τη φτώχεια και την αδικία. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας και λέει ότι τον Έλληνα μετά τον πόλεμο, την Ελλάδα μετά την γερμανική κατοχή, την εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλον ο Στέλιος Καζαντζίδης. Τα τραγούδια, δηλαδή οι στίχοι, και η μουσική από τους δίσκους του Στέλιου Καζαντζίδη.

Ούτε ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, ούτε ο Θεοδωράκης και η Παπαρήγα, ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ, η Βουγιουκλάκη και η Βασιλειάδου, η Μενεγάκη και ο Λαζόπουλος, εκφράζουν τη σημερινή, τη μεταπολεμική Ελλάδα τόσο όσο ο Στέλιος Καζαντζίδης. Για να ξέρουμε τι λέμε. Βεβαίως κι όλοι αυτοί που ανέφερα είναι Ελλάδα, είναι Έλληνες, αλλά περισσότερο απ’ όλα το στίγμα της κακομοιριάς, του αποπροσανατολισμού, της μοιρολατρίας, του εκτός θέματος για να το πω αλλοιώς, το δίνει ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Είπαμε. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Τι είπε ο ίδιος ο Στέλιος; «Εγώ είμαι ένας τραγουδιστής…». Αυτό είπε ο σεμνός σ’ όλα του ανθρωπάκος. Ναι, ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ένας ήσυχος, χαμηλών τόνων ανθρωπάκος με την καλή έννοια. Ουδεμία σχέση με το βαρύτατο όνομά του, με το μέγεθος του, με την ιστορικότητα της παρουσίας του στο ελληνικό προσκήνιο. Ήταν άγνωστα σ’ αυτόν ο βεντετισμός και η αλαζονεία. Να μην απομακρυνθούμε από την ουσία, όμως. Και η ουσία δεν είναι ποιος ήταν ο χαρακτήρας, ούτε η συμπεριφορά του Καζαντζίδη, ούτε ποια ήταν η διαδρομή της ζωής του από την προσφυγομάνα Νέα Ιωνία, εκεί που γεννήθηκε πάμφτωχος.

«Εγώ είμαι ένας τραγουδιστής…» είπε ο Καζαντζίδης. Λάθος! Τι λέμε τώρα; Μιλάμε για τον Στέλιο Καζαντζίδη, που σε καμία περίπτωση τον βλέπουμε απλά σαν ένα λαϊκό βάρδο. Όχι! Δεν είναι τραγουδιστής ο Καζαντζίδης. Δεν είναι μόνο τραγουδιστής, δηλαδή. Κυρίως είναι πολιτικός. Είπαμε. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Πολιτικός δεν είναι κάποιος σώνει και καλά επειδή ανήκει σε κόμμα. Ούτε πολιτική ασκεί σίγουρα κάποιος επειδή είναι υπουργός. Είπαμε. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, λέει, ήταν σοσιαλιστής. Παραμύθια! Κι αν ήταν σοσιαλιστής τι σημασία έχει, αφού ποτέ δεν εφάρμοσε σοσιαλισμό; Μιλάμε πολιτικά. Και λέμε ότι ο Ανδρέας πολιτικά ακολούθησε καζαντζιδισμό. Προσοχή. Ο Στέλιος ήταν γνήσιος λαϊκός και λαϊκιστής χωρίς δόλο. Ο λαϊκισμός του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν ψεύτικος καζαντζιδισμός ντυμένος με θεωρητικούρα, συνθηματοσούρα και κάργα θολούρα πολιτική.

Πολιτικός δεν είναι αυτός που επειδή είναι υπεχωδές φτιάχνει δρόμους και γεφύρια, επειδή είναι υπουργός υγείας ελέγχει νοσοκομεία και ο άλλος της δικαιοσύνης επιβλέπει φυλακές. Πολιτικός του ελληνικού λαού, πολιτικός της ελληνικής κοινωνίας ειδικά, είναι εκείνος που σαν ένας άλλος Καζαντζίδης, π.χ. όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, αμολούσε τα γνωστά. Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, Συμβόλαιο με το λαό, και άλλα τέτοια που με τη μια γινόντουσαν σουξέ. Ο Καζαντζίδης με τους δίσκους του μιλούσε χωρίς στόχο να κάνει «πολιτική», το ίδιο που έκανε πονηρά από το μπαλκόνι ο Παπανδρέου.

Η πολιτική του Στέλιου Καζαντζίδη έβγαινε από τα τραγούδια του. Το ίδιο και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μέχρι το μπαλκόνι, όμως… Ως εξουσία, ως κυβέρνηση ο Ανδρέας δεν προχώρησε ποτέ στο σοσιαλισμό. Έμεινε στα τραγούδια, στα συνθήματα, στα σουξέ, στον καζαντζιδισμό. Γιατί, όμως, ο Καζαντζίδης είναι περισσότερο πολιτικός, λαϊκίστικός, όχι λαϊκός πολιτικός; Επειδή ο τραγουδιστής είπε το ψέμα της ζωής, όχι την αλήθεια της. Ότι όλοι φταίνε εκτός από τον κόσμο, τον απλό λαό. Είπαμε. Θα πούμε αυτά που δεν έχουν ειπωθεί. Είπαμε. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν αληθινός. Δεν ήταν ψεύτικος. Ό,τι τραγούδησε το εννοούσε. Ό,τι τραγούδησε το πονούσε. Είπε, όμως, το ψέμα της ζωής, και το είπε στα τραγούδια του σα να είναι η αλήθεια της ζωής. Είπαμε. Δεν έχουν ειπωθεί ποτέ τέτοια πράγματα για το φαινόμενο Καζαντζίδης. Βεβαίως και είναι φαινόμενο ο Καζαντζίδης. Και μετά απ’ αυτό το «φαινόμενο Καζαντζίδης» αξίζει να δούμε, να φωτίσουμε την αλήθεια της νεώτερης Ελλάδος και να δώσουμε κάποιες απαντήσεις, μάλλον κάποιες εξηγήσεις για το ποιοι ακριβώς είναι οι νεοέλληνες του 20ου και του 21ου αιώνος. Λοιπόν.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης ποτέ δεν πρόδωσε τον κόσμο. Πάντα έλεγε τη δική του αλήθεια που όμως δεν ήταν αλήθεια. Κι αν δεν ήταν ψέμα, σίγουρα ήταν μακριά από την αλήθεια. Και πολύ κοντά στον κόσμο ήταν αυτό που έλεγε με τα τραγούδια του ο Καζαντζίδης. Δηλαδή; Ο κόσμος δεν είναι με το ψέμα, ούτε είναι με την αλήθεια. Αδιαφορεί ο κόσμος για το τι είναι αληθινό, τι είναι ψεύτικο. Αυτό μόνο που γουστάρει ο κόσμος είναι αυτό που θέλει. Κι αυτό που θέλει είναι για τον κόσμο το σωστό, το δίκαιο, το αληθινό. Τελειώσαμε.

Κόσμος είναι αυτός. Δηλαδή; Δεν μπορεί με τίποτα ο κόσμος να αποδεχθεί ότι είναι ένοχος, ότι ΣΥΜΒΑΛΕΙ κι αυτός, και ο πατέρας του, και ο αδελφός του, και ο συμμαθητής του, και ο φουκαράς ο γείτονάς του, στην αδικία, στην ανισότητα. Ότι κι αυτός έχει ευθύνη στα κακά της μοίρας του.

Παίζει το παραμύθι ότι για τη φτώχεια, τη μιζέρια, για όλες τις δυσκολίες της ζωής φταίνε οι άλλοι, οι πλούσιοι, οι οποίοι είναι κακοί και θα ήταν καλοί αν ήταν… φιλάνθρωποι. Αν αυτά που κερδίζουν, αυτά που έχουν τα μοιράζανε στους μη έχοντες.

Ο Καζαντζίδης έγινε για τον λαό ο Στέλιος, η Στελάρα, επειδή τραγούδησε με αλήθεια και παράπονο τη ξενητιά, το ξεριζωμό, τα χαμένα όνειρα, τον ερωτικό χωρισμό, την εγκατάλειψη. Τραγουδούσε τα λόγια, τους στίχους και βούρκωνε ο Καζαντζίδης. Τα ένοιωθε ο άνθρωπος αυτά που τραγουδούσε. Δεν ήταν παραμύθης. Δεν προσποιούταν τον λυπημένο. Τι σημαίνει αυτό;

Και μια πουτάνα που σηκώνει τα πόδια της μπορεί να το νοιώθει, όχι τα καλά του γαμησιού, αλλά ότι κάνει κοινωνική προσφορά. Γιατί όχι, γιατί να μη θεωρείται προσφορά στο κοινωνικό σύνολο η πουτανιά. Όπως δέχομαι ότι πράγματι ο Στέλιος Καζαντζίδης έκανε κοινωνική προσφορά αφού έδινε με τη ψυχή του αυτό που ήθελε ο φουκαράς ο κόσμος. Απλά, ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν του είπε του φουκαρά ότι είσαι φουκαράς. Ότι φταίς κι εσύ για όλα αυτά που τραβάς.

Δεν τον κατηγορούμε τον Καζαντζίδη. Γιατί; Επειδή ήταν γνήσιος. Ο ψεύτικος, ο παραμύθης ήταν ο Παπανδρέου, όπως ο κάθε πολιτικός που επίσης γλύφει και καλοπιάνει, δηλαδή δουλεύει τον κοσμάκη πουλώντας ψέματα και ελπίδες, όνειρα και υποσχέσεις. Ο Καζαντζίδης ήταν αληθινός διότι πράγματι νόμιζε ότι ο κόσμος δεν φταίει. Να το πω αλλοιώς.

Πολιτικά ο Καζαντζίδης δεν ωρίμασε. Την ίδια εργατική συνείδηση που είχε από πιτσιρίκι, από τότε που ήταν ένας βιοπαλαιστής της ζωής, ένα φτωχόπαιδο, την κράτησε μέχρι το τέλος. Τόσο αθώος ήταν, για να τον κρίνουμε και από ένα άλλο επίπεδο. Ποτέ άλλος τραγουδιστής δεν τον ξεπέρασε ως φίρμα, ως όνομα κι όμως αυτός παρέμεινε ένας καθημερινός άνθρωπος. Είπαμε, όμως, να μην παρασυρθούμε από την συγκεκριμένη προσωπικότητα, από τα προσωπικά του Καζαντζίδη. Να επανέλθουμε στην ουσία.

Ο ελληνικός λαός ήθελε τον Καζαντζίδη ΤΟΥ. Γι’ αυτό έγινε θεός ο άνθρωπος, γι’ αυτό λατρεύτηκε. Ο Στέλιος Καζαντζίδης έδινε στον ελληνικό λαό αυτό που είχε ανάγκη ο κόσμος. Δεν θα γινόταν θρύλος, όπως έγινε, ο Καζαντζίδης ακόμα και πιο μεγάλη φωνή να διέθετε, αν έλεγε τραγούδια που δεν ακουμπούσαν τη ψυχή του κοσμάκη.

Θα τελειώσω για σήμερα…, για σήμερα λέω, διότι «το κεφάλαιο Καζαντζίδης», το «φαινόμενο Καζαντζίδης» είναι τεράστιο και ζωντανό όσο ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ στην πλειοψηφία του παραμένει ίδιος, παραμένει καζαντζιδικός, έστω και χωρίς πλέον τον Καζαντζίδη. Παρένθεση απαραίτητη: Και ποιος δεν υπηρετεί τον καζαντζιδισμό; Και ποιος δεν λειτουργεί τον καζαντζιδισμό, έστω με δόσεις κουλτούρας και ποιότητος, έστω χωρίς αμανέδες και καρσιλαμάδες; Όσο πέφτει κατάρα για τους εξουσιαστές του λαού, γι’ αυτούς που τον πηδάνε τον λαό, ενώ πρόκειται για πρόσωπα που τα ψηφίζει ο λαός, που σ' αυτά καταφεύγει ''πολιτικά'', ε, όσο παίζει αυτός ο λεχριτισμός, τόσο ο καζαντζιδισμός δεν πεθαίνει.




.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.

Πίνω στα αγαπημένα μας ξέφωτα, στη γη, Όπου είμαστε όλοι θαμμένοι.

…Ένας στίχος. Μια γεύση ποίησης. Για την ποίηση θα μιλήσουμε; Όχι, ακριβώς. Για τον πούστη θα μιλήσουμε. Τον άνθρωπο. Αυτός είναι ο πούστης. Ο παλιόπουστας. Το μεγαλύτερο αρχικάθαρμα, που ποτέ δεν φοράει τα γαλόνια, ακριβώς επειδή προκαλεί το κακό, επειδή γίνεται ο άδικος τιμωρός, ο εκδικητής, ο βασανιστής. Υπάρχει ο επιλοχίας, ο αντισυνταγματάρχης, ο τελετάρχης, ο αρχιδικαστής, ένα κάρο τίτλους μοιράζουν, όμως ούτε έναν σαν κι αυτόν που απονέμει ο αποδυτηριάκιας. Ότι ο έτσι είναι καριόλης, απλός καριόλης, ο άλλος ημικαριόλης, ο παραπέρα, εκεί δεύτερο κάθισμα αριστερά, ο αρχικαριόλης. Ναι, είναι «τίτλος», είναι βαθμός, διαβάθμιση και το αρχικάθαρμα. Όταν προσφέρει υπηρεσίες στο κόμμα, στο κράτος, στο καθεστώς περισσότερες υπηρεσίες από το κάθαρμα, τότες είναι αρχικάθαρμα.

Ας πιούμε στα τραγούδια της γης…, Όπου είμαστε όλοι ζωντανοί.

…Ένας άλλος στίχος. Με όσο το δυνατόν λιγώτερα λόγια, σου λέει πολλά. Αυτό είναι ποίηση. Δεν σου ζωγραφίζει εικόνες στον καμβά, αλλά στο μυαλό. Σε κάνει ζωγράφο εσένα. Σου στέλνει τη σκέψη η ποίηση εκεί που σου δείχνει ο ποιητής, κι εκεί που δεν σου δείχνει.

Θα μιλήσουμε για μια μεγάλη γυναίκα. Πολύ μεγάλη ποιήτρια. Τη μεγαλύτερη της Ρωσίας. Ποιος είσαι εσύ, ρε σκουλήκι, είτε έχεις το βαθμό του αρχικαθάρματος, είτε δεν προβιβάστηκες περισσότερο από ένα καθαρματάκι, που θα πεις στην τεράστια ποιήτρια του αιώνα της ''Κάτσε κάτω, κάνε αυτό, κάνε το άλλο…, Πήγαινε εκεί, όχι εδώ…, Περίμενε στη σειρά και θα δω αν θα σου δώσω δελτίο φαγητού''. Μιλάμε για φοβερά πράγματα. Το κτήνος στο όνομα της ιδεολογίας στήνει εξουσία, μάλιστα κρατική εξουσία, κι εσένα, ας είσαι θεός της τέχνης, θεότατος της διανόησης, της επιστήμης, σε αντιμετωπίζει ως… εχθρό και σου ξεπατώνει τα κατσαπουτσάλευρα. Φοβερά πράγματα.

«Η κυρία είναι μια πουτάνα…», είπανε οι σταλινικοί. Γυναίκα ήταν γεννημένη για τον έρωτα. Για το γαμήσι. Από μικρό κορίτσι της άρεσε να ξαπλώνει στο κρεβάτι με τον άντρα, με τους άνδρες. Πουτάνα από πού και έως που, ρε; Το κράτος την ήθελε να εκπορνευτεί. Να γράφει ποιήματα κομματικά. Να εξυμνεί τον κομουνισμό. Διαφορετικά γινόταν το μόνιμο θύμα από το κομματικό πρακτορηλίκι. Την παρακολουθούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και μπουκάρανε στο σπίτι της και της άρπαζαν τα χειρόγραφα, για να τα λογοκρίνουν. Για να βρουν δήθεν την αντικαθεστωτική της δράση που κρυβόταν πίσω από τους στίχους. Στα αρχίδια της. Ποιο κόμμα, επειδή εσένα σ’ έχει βαρέσει η ανωμαλία σου, θα πρέπει κι εγώ να συμβαδίσω μαζί σου; Κι αν αρνηθώ θα μου κάνεις τη ζωή μαρτύριο.

…Μιλάμε για την ποιήτρια που την συγκρίνουν με την Σαπφώ. Κι όχι μόνον διότι κι αυτή έγραφε, έτσι νομίζανε, ερωτική ποίηση. Βεβαίως τα ποιήματα της είναι ερωτικά, όμως μόνον άμα είσαι βαρεμένος, κομμουνιστής ή όχι, θα τα έβλεπες σκέτα ερωτικά. Ό,τι είναι μεγάλο είναι τέτοιο διότι έχει βάθος και ο χαρακτηρισμός ερωτικός ή πολιτικός, ιστορικός ή κοινωνικός, ή ό,τι άλλο είναι φτηνός.

Με την ευκαιρία ότι την άλλη εβδομάδα συμπληρώνονται 126 χρόνια από τη γέννηση της, στις 23 Ιουνίου 1889, θα αφιερώσουμε το σεντόνι στην Άννα Αχμάτοβα. Υψηλή, αδύνατη, μυτόγκα, πρόσωπο ωχρό, μελαγχολικό, σαρκώδη χείλη, με γκριζοπράσινα μάτια σαν της λεοπάρδαλης του χιονιού, επιβλητική, μυστηριώδης, σχεδόν αυτοκρατορική, γοητευτική τόσο, που ήταν αδύνατον να περάσει αδιάφορη, χωρίς να προκαλέσει το σεξουαλικό ενδιαφέρον στον αληθινό αρσενικό. Γυναίκα ανεξάρτητη! Δεν καταλάβαινε τίποτα. Και γιατί να καταλάβει! Θεϊκή ποιήτρια ήταν. Γιατί να κωλώσει στα μουνόπανα της κομματικής αλητείας; Στα σκουλήκια. Στα σκατά. Στη συντηρητική θρησκευτικού τύπου ηθικολογία τους. Να πα’ να γαμηθούν όλοι αυτοί που κρατούσαν τη σημαία. Στα παπάρια μας.

…Αυτή είναι η φωνή της παγκόσμιας συνείδησης. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Στα παπάρια μας και η σημαία σας, όποιο χρώμα έχει, κι εσείς οι ίδιοι, ακόμα κι αν είσθε ποιητές. Δεν κατάλαβα. Το μουνόπανο είναι μουνόπανο, ο προδότης της ελευθερίας είναι προδότης, είτε είναι ποιητής, είτε αρχιεπίσκοπος, είτε ένας σοφός. Ως αποδυτηριάκιας χέζω στον τάφο σου, παλιόπουστα, όσο μεγάλος ποιητής και στοχαστής είσαι όταν αφιερώνεις την τέχνη σου στο κόμμα κι όχι στον αιώνιο άνθρωπο.

Πριν από 50 χρόνια έρχεται ο Νικήτας και αποκηρύσσει τον Γιοζέφ. Ρε; Πλάκα μας κάνετε; Το 1961 ο Χρούτσωφ μας λέει ότι ο Στάλιν ήταν αληταράς. Α, έτσι; Ναι, έτσι. Καθαρίσαμε, δηλαδή; Και μετά έρχονται άλλοι και λένε να αποκαταστήσουμε τον Ιωσήφ, δεν ήταν κακό παιδί ο Στάλιν, ήταν πατερούλης.

Έτσι παίζεται το έργο. Τι φταίει ο κομουνισμός; Η κουφάλα ο Στάλιν φταίει, όπως και η άλλη η κουφάλα ο Μπρέζνιεφ. Και γι’ αυτό, να έρθει ο επόμενος, ο Γκορμπατσώφ, και μετά ο Γιέλτσιν, και μετά ο Πούτιν. Όλοι κομουνιστές. Όλοι του κόμματος. Και όλοι το παίζουν διαφορετικά. Κι εγώ που μιλάω με τους ουρανούς θα πρέπει να σκύψω. Και κάθε φορά να πηγαίνω πάσο. Τον καθένα να τον βλέπω καλό και μετά τον ίδιο να τον καταριέμαι. Επειδή το κόμμα δεν φταίει. Ποτέ. Έτσι διαπαιδαγωγείται ο πιστός του κομουνισμού ή του χριστιανισμού, άσχετο. Ο Θεός δεν φταίει. Το κόμμα δεν φταίει. Το κόμμα, όπως ο πάπας της Ρώμης, είναι αλάνθαστο.

Δεν γίνεται δουλειά αν αμφισβητείται το κόμμα. Δεν υπάρχει κόμμα, διαφορετικά. Και επειδή πρέπει να υπάρχει το κόμμα, καταργείται άμα λάχει και ο κομουνιστής. Να πάει να γαμηθεί ο κομουνιστής, όταν δεν είναι κομματικός κομουνιστής.

Σύμφωνοι. Φταίει ο πούστης ο Στάλιν, φταίνε κάποιοι, όχι όλοι, κομμουνιστές επί Στάλιν. Δεν φταίει ο κομουνισμός. Σύμφωνοι. Τότε γιατί να μην εμποδίζεται η διάδοση του κομουνισμού, όταν οι πούστηδες οι άνθρωποι, όπως έχει αποδειχθεί, δεν είναι σε θέση να διαχειρισθούν την ιδεολογία; Να προστατεύουν την αγιότητα της. Έχει ηθική ο κομουνισμός, έχει και αξίες και όνειρα. Σύμφωνοι. Όταν, όμως, και οι αγνοί, οι συνεπείς κομουνιστές γίνονται εξουσία δρουν όπως οι κανονικοί μαφιόζοι, σαν τους χειρώτερους εγκληματίες, μάλιστα και ενάντια των συντρόφων τους. Γιατί ; Επειδή και οι σκεπτόμενοι, οι καθαροί παραμυθιάζονται, μαστουρώνουν από την αναγκαιότητα του δόγματος και δικαιολογούν κάθε κτηνωδία. Και σηκώνουν τα χέρια στον κομουνισμό, στον χιτλερισμό, στον σοσιαλισμό, στο κάθε παραμυθένιο ισμό.

Η Αχμάτοβα δεν ήταν κομουνίστρια. Κι αν ήταν γιατί να μας το πει; Να μας το δείξει. Υπάρχουν άλλα, που είχε να πει, πιο σπουδαία από τον κομουνισμό, τον χριστιανισμό, τον καπιταλισμό, τον ισλαμισμό. Η Αχμάτοβα, να πούμε σε κάποιους ξεφτύλες που έσκασαν μύτη για να φτιάξουν την Σοβιετική Ένωση, ήταν του κόμματος της Αγίας Ρωσίας, όχι της συμμορίας των μπολσεβίκων.

…Γιατί καίει το κρασί, σα δηλητήριο; Ένας στίχος…

Γράφει τη Μπαλάντα της Πρωτοχρονιάς το 1923, ποίημα από το οποίο ο αποδυτηριάκιας πήρε σκόρπιους στίχους και τους αραδιάζει στο σεντόνι, και οι Γάλλοι ομότεχνοι της την ζητάνε να… αγανακτήσει. Της… μόδας η αγανάκτηση, ε; Ναι, έτσι ακριβώς της το είπαν, να αγανακτήσει…, και αυτή τους αποκρίθηκε ότι είναι καλύτερα να ονειρευτούν…

…Και το φεγγάρι που έπληττε στα σύννεφα.
…Γιατί καίει τόσο το κρασί, σα δηλητήριο;

Στην Ουκρανία γεννήθηκε η Άννα, σε μια κωμόπολη κοντά στην Οδησσό, εκεί που βρισκόντουσαν πολλοί Ρωμιοί. Το 1912, στα 23 της, ήταν πια γνωστή ποιήτρια, αλλά πριν εκδοθεί η πρώτη της συλλογή ο μαλάκας αξιωματικός Ναυτικού Γκορένκο, που ήταν πατέρας της, το ξέκοψε. Δεν θα χρησιμοποιήσεις το πατρικό σου όνομα για να μη ξεφτυλιστώ… Και αυτή υπέγραψε με το όνομα της προγιαγιάς της, που είχε παντρευτεί Κρητικό πειρατή, τον Εμμανουήλιο Γεροσπαθιά. Ο πατέρας της Άννας με καταγωγή από Κοζάκους Ουκρανούς και αίμα τατάρικο και από την μάνα της η Μογγόλισσα προγιαγιά ήταν απόγονος του Αχμάτ Χαν, τελευταίου Τζέγκις Χαν.

Όπως ο Μαγιακόβσκι, αυτοκτόνησε και η Μαρίνα Τσβετάγιεβα. Μιλάμε για την Νο2, μετά την Αχμάτοβα, ποιήτρια του 20ου αιώνα στην Ρωσία. Του Μπορίς Πάστερνακ, αυτουνού που έγραψε τον Δόκτωρ Ζιβάγκο, του είχαν απαγορεύσει και να μιλάει. Τους δυο από τους τρεις συζύγους της Αχμάτοβα τους εκτέλεσαν, μιλάμε τώρα για τεράστια ονόματα, για κορυφαίους της τέχνης.

…Είναι παιχνίδι για εσάς, Να σαγηνεύετε κάθε γήϊνο…

…Μ’ αυτό το στίχο καταλήγει το ποίημα της Τσβετάγιεβα που το αφιέρωσε στην Αχμάτοβα. «Σας αγάπησα…» γράφει η Μαρίνα στην Άννα και, παρακαλώ, μην πάει η σκέψη στο σεξουαλικό, στο λεσβιακό. Αν έπαιζε τέτοιο, θα το λέγαμε. Η Αχμάτοβα, σεξουαλικά, ήταν πεντακάθαρη. Ένα κάρο εραστές, ούτε μια γυναίκα. Κάπνιζε και από φοιτήτρια ακόμα τους ήθελε ολόγυρα της, στα πόδια της τους άντρες, να τους μιλάει, να την ακούνε. Και μιλάμε για άντρες τα ονόματα, για την αριστοκρατία του πνεύματος της Ρωσίας, όλοι κολλητοί της. Θέλω να φθάσω στο γιο της, τον Λεβ…

Πρώτος της γάμος με την ποιητάρα Νικολάϊ Στεπάνοβιτς Γκουμελιώφ, μέγας μουνάκιας, όπως και ο τρίτος της άντρας, ο ιστορικός της τέχνης Νικολάϊ Πούτιν. Ο δεύτερος σύζυγος της, ο καθηγητής πανεπιστημίου της Πετρούπολης Βλάντιμιρ Σιλέϊκο, την λάτρευε, όμως και δεν τον άντεχε επειδή της την έσπαγε με τις ζήλιες του.

Από το 1933, τον Λέβ, τον γιο της Αχμάτοβα και του Γκουμελιώφ, αρχίζουν και τον «μαζεύουν» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί που πέθαινε φυλακισμένος ο μέγας Ρώσος ποιητής Οσίπ Μαντελστάμ. Ο πατέρας του Λεβ εκτελέστηκε το 1921 για εσχάτη προδοσία. Να ήταν μόνον αυτοί; Μιλάμε για ένα άλλο ολοκαύτωμα…

Τελικά, και μετά την αποσταλινοποίηση, ο Λεβ αποφυλακίζεται το 1956 και δεν θέλει να δει την μάνα του. Την θεωρεί υπαίτια του εγκλεισμού του για 18 συναπτά έτη στα γκούλαγκ της Σιβηρίας. Γιατί η Αχμάτοβα θα μπορούσε να κάνει τα γλυκά μάτια, δηλαδή να πει μια καλή κουβέντα για το καθεστώς και αυτός να πάρει χάρη. Πρέπει να ’σαι Σοφοκλής και Αισχύλος για να πλησιάσεις τέτοια τραγωδία. Της μάνας περισσότερο, παρά του γιού…

Ναι, μέχρι που το παραδεχόταν η ποιήτρια ότι δεν γεννήθηκε να ’ναι μάνα. Τον γολγοθά της τον τράβηξε μέχρι τέλος. Την άρνηση εισέπραττε από τον γιο της. Κι όμως, αυτή, αν είναι δυνατόν, για να αποφυλακιστεί ο Λεβ, αν είναι δυνατόν, έγραψε ποιήματα υπέρ του Στάλιν, το 1950! Όχι, έκριναν τα κοπρόσκυλα του κόμματος, δεν μας τα λέει καλά…, δεν είμαστε μαλάκες, πίσω από τους στίχους της, όπως τους μελετάμε, δεν φαίνεται να εννοεί αυτά που λέει…

Το κορυφαίο της ποίημα είναι το «Ρέκβιεμ». Το άπαν της. Είναι ο δικός της θρήνος για όλα τα θύματα του Στάλιν. Και αν δεν την πονούσαν οι τύψεις της, για την εκτόπιση του Λεβ, δεν θα έφθανε στο αριστούργημα. Την σχολίασαν, άλλωστε, ότι προκειμένου να εκβιάσει τον ποιητικό της οίστρο, πιο υψηλά, πιο βαθειά, πέραν του πέρατος, σα να αποζητούσε τις μαχαιριές στη ψυχή της με το δράμα του Λεβ…

Κοντά στα 30 χρόνια το «έγραφε» το Ρέκβιεμ. Με το στόμα, με τη μνήμη, όχι στο χαρτί. Φοβερά πράγματα. Αποστήθιζε τους στίχους των ποιημάτων της, το ίδιο και οι φίλοι της. Τους «έγραφαν» στο κεφάλι τους, τους στίχους. Για να μη χαθούν, για να τους σώσουν. Ανά πάσα στιγμή τα άγρια σκυλιά του κόμματος έμπαιναν στο σπίτι της και της έσχιζαν τα χειρόγραφα. Οι μπινέδες. Αυτοί οι ίδιοι του ανώτατου σοβιέτ, που όταν ξέσπασε ο πόλεμος, το 1940, της ζήτησαν να εκφωνήσει πατριωτικό λόγο από το κρατικό ραδιόφωνο. Αυτοί δεν ήταν σε θέση να καλέσουν σε αντίσταση τον λαό, να τον μαζικοποιήσουν, έτσι κάλεσαν έναν εχθρό του λαού, την Αχμάτοβα. Αυτήν που έδιωξαν από την Ένωση συγγραφέων, που της έκαιγαν τα βιβλία.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στη φυλλάδα 26.06.2011



.