Είναι ο Μαρξισμός επιστήμη;

[Ληστοσυμμορίτης]

[axilmar]

Οχι, ειναι μια ψευτοεπιστημονικη μπουρδα.

Φυσικα η δουλεια που εκανε εχει αρκετα σωστα συμπερασματα μεσα.

Συνηθως κανενας δεν ειναι 100% σωστος ή 100% λαθος.

Αλλα εγω προσωπικα δεν μπορω να το πω 'επιστημη', καθοτι εχει πολλα αυθαιρετα συμπερασματα χωρις αναλογη τεκμηριωση.

[Ληστοσυμμορίτης]

Οχι, ειναι μια ψευτοεπιστημονικη μπουρδα.

Φυσικα η δουλεια που εκανε εχει αρκετα σωστα συμπερασματα μεσα.

Συνηθως κανενας δεν ειναι 100% σωστος ή 100% λαθος.

Αλλα εγω προσωπικα δεν μπορω να το πω 'επιστημη', καθοτι εχει πολλα αυθαιρετα συμπερασματα χωρις αναλογη τεκμηριωση.

καλά και η μετεορολογία κάνει λάθος προβλέψεις

[axilmar]

Οχι, ειναι μια ψευτοεπιστημονικη μπουρδα.

Φυσικα η δουλεια που εκανε εχει αρκετα σωστα συμπερασματα μεσα.

Συνηθως κανενας δεν ειναι 100% σωστος ή 100% λαθος.

Αλλα εγω προσωπικα δεν μπορω να το πω 'επιστημη', καθοτι εχει πολλα αυθαιρετα συμπερασματα χωρις αναλογη τεκμηριωση.

καλά και η μετεορολογία κάνει λάθος προβλέψεις

Δεν ειπα οτι κανει λαθος προβλεψεις ο μαρξισμος, ειπα οτι εχει πολλα αυθαιρετα συμπερασματα.

Να προσθεσω και πολλους αυθαιρετους ορισμους.

Οσον αφορα τις προβλεψεις, η μετεωρολογια εχει περιορισει αισθητα τις λαθος προβλεψεις της, που σημαινει οτι ειναι επιστημη. Σε αντιθεση με τον Μαρξισμο...

[Γάταρος]

[Ληστοσυμμορίτης]

"Στις 14 του Μάρτη στις 3 παρά τέταρτο το απόγευμα, ο μεγαλύτερος εν ζωή στοχαστής έπαψε να σκέφτεται!
Όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νομό της εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι και ο Μαρξ ανακάλυψε την εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας.
Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ επίσης ανακάλυψε τον ειδικό νομό της κίνησης που διέπει τον σημερινό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την αστική κοινωνία που αυτός ο τρόπος παραγωγής έχει δημιουργήσει.
Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης. Αυτό όμως δεν ήταν ούτε το μισό του ανθρώπου. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια
ιστορικά κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Διότι ο Μαρξ ήταν πριν από κάθε τι άλλο επαναστάτης.
Η πραγματική αποστολή του στη ζωή ήταν να συνεισφέρει, με τον έναν ή άλλον τρόπο, να ανατραπεί η καπιταλιστική κοινωνία και οι κρατικοί θεσμοί που έχει δημιουργήσει, να συνεισφέρει στην απελευθέρωση του συγχρόνου προλεταριάτου.
Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνιζόταν με ένα πάθος, ένα πείσμα, και μια επιτυχία τέτοια, όσο λίγοι...ο σχηματισμός της μεγάλης Διεθνούς Ένωσης Εργατών — αυτό μάλιστα ήταν ένα επίτευγμα για το οποίο ο δημιουργός του κάλλιστα θα μπορούσε να υπερηφανεύεται ακόμα και αν δεν είχε κάνει τίποτα άλλο
.
Να γιατί, ο Μαρξ ήταν ο πιο έντονα μισητός και συκοφαντημένος άνθρωπος του καιρού του. Οι κυβερνήσεις, και απολυταρχικές και δημοκρατικές, τον απέλαυναν από τα εδάφη τους. Οι αστοί, είτε συντηρητικοί είτε υπερδημοκρατικοί, συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημίσει περισσότερο.
Ολ' αυτά τα παραμέριζε ,αγνοώντας τα, απαντώντας μόνο όταν μεγάλη ανάγκη τον ωθούσε. Και πέθανε αγαπημένος, τιμημένος, και θρηνούμενος από εκατομμύρια επαναστατών συντρόφων εργατών-σε όλα τα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής– Το όνομα του, όπως επίσης και το έργο του, θα ζήσουν δια μέσου των αιώνων."
Από τον επικήδειο του Φρίντριχ Ένγκελς στον τάφο του Κάρλ Μάρξ, που πέθανε σαν σήμερα, 14 Μαρτίου 1883.

[AlienWay]

Αν ο Μαρξισμός αρκούνταν μονάχα στο να εξηγήσει την εργασιακή εκμετάλλευση (που το κάνει με αλληγορικό τρόπο) θα ήταν κομμάτι της κοινωνικής ψυχολογίας.

Σε μία κοινωνία όπου αντί να παράγει ο καθένας μια ποσότητα αγαθών και να γίνονται ανταλλαγές, προτιμούν οι πολλοί να γίνουν υπάλληλοι, δηλαδή υποτελείς των λίγων. Ο κάθε ένας υπάλληλος από αυτούς, έχει την αίσθηση ότι το προιόν που παράγει οφείλει να έχει τιμή που να αντιστοιχεί στην εργασία του, συν ένα ποσοστό κέρδος που θα πάει στην τσέπη του αφεντικού. Αυτό δεν πρέπει να είναι υποπολλαπλάσιο της τιμής που διαμορφώνεται αποκλειστικά από τις εργατοώρες και τον μόχθο.

Αυτή η αίσθηση είναι κατ' εμέ ψυχολογική, δικαιολογείται απόλυτα και εξηγεί την ταξική αντιπαλότητα (τον διαχρονικό φθόνο των φτωχών προς τους πλουσίους).

Είναι δηλαδή μια παραβολή που εξηγεί μια κοινωνικοψυχολογική κατάσταση.

[Ληστοσυμμορίτης]

Αν ο Μαρξισμός αρκούνταν μονάχα στο να εξηγήσει την εργασιακή εκμετάλλευση (που το κάνει με αλληγορικό τρόπο) θα ήταν κομμάτι της κοινωνικής ψυχολογίας.

Σε μία κοινωνία όπου αντί να παράγει ο καθένας μια ποσότητα αγαθών και να γίνονται ανταλλαγές, προτιμούν οι πολλοί να γίνουν υπάλληλοι, δηλαδή υποτελείς των λίγων, ο κάθε ένας υπάλληλος από αυτούς, έχει την αίσθηση ότι το προιόν που παράγει οφείλει να έχει τιμή που να αντιστοιχεί στην εργασία του, συν ένα ποσοστό κέρδος που θα πάει στην τσέπη του αφεντικού.

Αυτή η αίσθηση είναι κατ' εμέ ψυχολογική, δικαιολογείται απόλυτα και εξηγεί την ταξική αντιπαλότητα (τον διαχρονικό φθόνο των φτωχών προς τους πλουσίους).

Είναι δηλαδή μια παραβολή που εξηγεί μια κοινωνικοψυχολογική κατάσταση.

το έχει πει στις θέσεις για τον φογιερμπαχ, οι φιλόσοφοι αρκούνται στο να εξηγούν τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.

[AlienWay]

Αν ο Μαρξισμός αρκούνταν μονάχα στο να εξηγήσει την εργασιακή εκμετάλλευση (που το κάνει με αλληγορικό τρόπο) θα ήταν κομμάτι της κοινωνικής ψυχολογίας.

Σε μία κοινωνία όπου αντί να παράγει ο καθένας μια ποσότητα αγαθών και να γίνονται ανταλλαγές, προτιμούν οι πολλοί να γίνουν υπάλληλοι, δηλαδή υποτελείς των λίγων, ο κάθε ένας υπάλληλος από αυτούς, έχει την αίσθηση ότι το προιόν που παράγει οφείλει να έχει τιμή που να αντιστοιχεί στην εργασία του, συν ένα ποσοστό κέρδος που θα πάει στην τσέπη του αφεντικού.

Αυτή η αίσθηση είναι κατ' εμέ ψυχολογική, δικαιολογείται απόλυτα και εξηγεί την ταξική αντιπαλότητα (τον διαχρονικό φθόνο των φτωχών προς τους πλουσίους).

Είναι δηλαδή μια παραβολή που εξηγεί μια κοινωνικοψυχολογική κατάσταση.

το έχει πει στις θέσεις για τον φογιερμπαχ, οι φιλόσοφοι αρκούνται στο να εξηγούν τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.

Εχει εξηγήσει και τον τρόπο: Υφαρπαγή των μέσων παραγωγής απ' όσους διέθεσαν προσωπικό κεφάλαιο και μόχθο για να τα αποκτήσουν, καθώς επίσης και πήραν το ρίσκο στην αγορά. Επειτα, αναδιανομή των κερδών και δικτατορία του προλεταριάτου.

Σαν να λέει κάποιος ότι επειδή η επιχείρηση στην οποία εργάζεται δεν τον αμείβει καλά, να πάρει το τουφέκι και να κάνει κατάληψη στην επιχείρηση μαζί με τους άλλους εργαζόμενους. Θα πάρουν την υψηλή κυριότητα και θα κατανέμουν τα κέρδη όπως αυτοί πιστεύουν καλύτερα.

Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά υφαρπάζουν κάτι έτοιμο, το οποίο ο πρώην ιδιοκτήτης του ρίσκαρε, επένδυσε, έστησε, οργάνωσε.

[Ληστοσυμμορίτης]

Αν ο Μαρξισμός αρκούνταν μονάχα στο να εξηγήσει την εργασιακή εκμετάλλευση (που το κάνει με αλληγορικό τρόπο) θα ήταν κομμάτι της κοινωνικής ψυχολογίας.

Σε μία κοινωνία όπου αντί να παράγει ο καθένας μια ποσότητα αγαθών και να γίνονται ανταλλαγές, προτιμούν οι πολλοί να γίνουν υπάλληλοι, δηλαδή υποτελείς των λίγων, ο κάθε ένας υπάλληλος από αυτούς, έχει την αίσθηση ότι το προιόν που παράγει οφείλει να έχει τιμή που να αντιστοιχεί στην εργασία του, συν ένα ποσοστό κέρδος που θα πάει στην τσέπη του αφεντικού.

Αυτή η αίσθηση είναι κατ' εμέ ψυχολογική, δικαιολογείται απόλυτα και εξηγεί την ταξική αντιπαλότητα (τον διαχρονικό φθόνο των φτωχών προς τους πλουσίους).

Είναι δηλαδή μια παραβολή που εξηγεί μια κοινωνικοψυχολογική κατάσταση.

το έχει πει στις θέσεις για τον φογιερμπαχ, οι φιλόσοφοι αρκούνται στο να εξηγούν τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.

Εχει εξηγήσει και τον τρόπο: Υφαρπαγή των μέσων παραγωγής απ' όσους διέθεσαν προσωπικό κεφάλαιο και μόχθο για να τα αποκτήσουν, καθώς επίσης και πήραν το ρίσκο στην αγορά. Επειτα, αναδιανομή των κερδών και δικτατορία του προλεταριάτου.

Σαν να λέει κάποιος ότι επειδή η επιχείρηση στην οποία εργάζεται δεν τον αμείβει καλά, να πάρει το τουφέκι και να κάνει κατάληψη στην επιχείρηση μαζί με τους άλλους εργαζόμενους. Θα πάρουν την υψηλή κυριότητα και θα κατανέμουν τα κέρδη όπως αυτοί πιστεύουν καλύτερα.

Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά υφαρπάζουν κάτι έτοιμο, το οποίο ο πρώην ιδιοκτήτης του ρίσκαρε, επένδυσε, έστησε, οργάνωσε.

δεν είναι άτομο εναντίον ατόμου αλλά τάξης εναντίον τάξης. Αλλά αυτό πέρα από δίκαιο είναι και το συμφέρον της κοινωνίας. Η ατομική ιδιοκτησία είναι πολύ στενή να χωρέσει τις μεγάλες δυνάμεις που βγαίνουν από την συνεργατική δουλειά όλης της κοινωνίας. Η ατομική ιδιοποίηση αυτής της κοινωνικοποιημένη εργασίας κεφαλαιοποιόντας την τι είναι; είναι αυτό που λέει ο μαρξ, το κεφάλαιο (νεκρή εργασία που έχει δουλευτεί σε εναν προηγούμενο κύκλο παραγωγής) ρουφά σαν το βρυκόλακα την ζωντανή εργασία. Δηλαδή αυτός ο πλούτος που παραγεται σήμερα από τις εργαζόμενες τάξεις γίνεται κεφάλαιο για αυριο και συνεχίζει να ζει από αυτό.

[AlienWay]

το έχει πει στις θέσεις για τον φογιερμπαχ, οι φιλόσοφοι αρκούνται στο να εξηγούν τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.

Εχει εξηγήσει και τον τρόπο: Υφαρπαγή των μέσων παραγωγής απ' όσους διέθεσαν προσωπικό κεφάλαιο και μόχθο για να τα αποκτήσουν, καθώς επίσης και πήραν το ρίσκο στην αγορά. Επειτα, αναδιανομή των κερδών και δικτατορία του προλεταριάτου.

Σαν να λέει κάποιος ότι επειδή η επιχείρηση στην οποία εργάζεται δεν τον αμείβει καλά, να πάρει το τουφέκι και να κάνει κατάληψη στην επιχείρηση μαζί με τους άλλους εργαζόμενους. Θα πάρουν την υψηλή κυριότητα και θα κατανέμουν τα κέρδη όπως αυτοί πιστεύουν καλύτερα.

Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά υφαρπάζουν κάτι έτοιμο, το οποίο ο πρώην ιδιοκτήτης του ρίσκαρε, επένδυσε, έστησε, οργάνωσε.

δεν είναι άτομο εναντίον ατόμου αλλά τάξης εναντίον τάξης. Αλλά αυτό πέρα από δίκαιο είναι και το συμφέρον της κοινωνίας. Η ατομική ιδιοκτησία είναι πολύ στενή να χωρέσει τις μεγάλες δυνάμεις που βγαίνουν από την συνεργατική δουλειά όλης της κοινωνίας. Η ατομική ιδιοποίηση αυτής της κοινωνικοποιημένη εργασίας κεφαλαιοποιόντας την τι είναι; είναι αυτό που λέει ο μαρξ, το κεφάλαιο (νεκρή εργασία που έχει δουλευτεί σε εναν προηγούμενο κύκλο παραγωγής) ρουφά σαν το βρυκόλακα την ζωντανή εργασία. Δηλαδή αυτός ο πλούτος που παραγεται σήμερα από τις εργαζόμενες τάξεις γίνεται κεφάλαιο για αυριο και συνεχίζει να ζει από αυτό.

Ετσι λειτουργεί ο κόσμος.

Εδώ δεν υπήρξε οκτωβριανή επανάσταση για να αποκτήσει ο απλός πολίτης πρόσβαση σε ένα έτοιμο κεφάλαιο, υπήρξε όμως η απελευθέρωση από τους οθωμανούς, όπου εκεί χάθηκε η χρυσή ευκαιρία να αποκτήσει ο κάθε πρώην σκλάβος πρόσβαση στο έτοιμο κεφάλαιο και να έχει επιπλέον ηθική νομιμοποίηση. Διότι προηγουμένως, το κεφάλαιο αυτό ανήκε στους κατακτητές.

Αντιθέτως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του κεφαλαίου πέρασε στο ελληνικό δημόσιο, δηλαδή στο κράτος (μιλάμε κυρίως για εδάφη κλπ). Και ένα τεράστιο ποσοστό επίσης ανήκε στην Εκκλησία.

Εκεί ήταν που θα μπορούσε ο απλός πολίτης να βρει πρόσβαση σε ένα μερίδιο του κεφαλαίου που υφαρπάχθηκε, αλλά δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία.

[Ασέβαστος]

δεν είναι άτομο εναντίον ατόμου αλλά τάξης εναντίον τάξης. Αλλά αυτό πέρα από δίκαιο είναι και το συμφέρον της κοινωνίας.

δεν ειναι ουτε δικαιο, ουτε συμφερον.

[Ληστοσυμμορίτης]

δεν είναι άτομο εναντίον ατόμου αλλά τάξης εναντίον τάξης. Αλλά αυτό πέρα από δίκαιο είναι και το συμφέρον της κοινωνίας.

δεν ειναι ουτε δικαιο, ουτε συμφερον.

το μόνο που παραγεις και είναι δικό σου είναι τα χασίσια που έχεις στο μπαλκόνι σου και μαστουριάζεις και έρχεσαι και γράφεις πχωρουμ. όλα τα υπόλοιπα είναι κοινωνικά προίόντα.

Π.χ. το παντελόνι που φοράς αν έπρεπε να το φτιάξεις μόνος σου σκέψου, πόσο χρόνο θα σου έπαιρνε να μάθεις ραπτική, πόσο χρόνο θα σου έπαιρνε να συλλέξεις τις πρωτες ύλες, να τις μεταφέρεις, να επεξεργαστείς, πόσο χρόνο θα σου έπαιρνε η εξόρυξη της βελόνας-ψαλιδιού από πρωτη ύλη να τις μετασχηματίσεις σε εργαλεία ώστε να δόσεις τελικη μορφή;


Γιαυτό όταν οι παραγωγικές δυνάμεις ήταν πρωτόλειες είχαμε τέτοια αποτελέσματα :



παίζει να σου έπαινε δυο ζωές μόνο το πάντελόνι. πόσες ζωές θα σου έπαιρνε να μαθεις φαρμακευτική και να παράξεις μόνο σου το φάρμακο κτλπ, σπίτι στη σημερινη του μορφή, βάρκα, κινητό, αυτοκίνητο-μηχανή και όλος αυτός ο κοινωνικός πλούτος; ε σήμερα με την συνεργασία όλα αυτά παράγονται σε μεγάλες ποσότητες και γρήγορα ώστε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της κοινωνίας αλλά η κοινωνία δεν έχει πρόσβαση σε αυτά που παράγει η ίδια με τον περιορισμό της ατομικής ιδιοκτησίας.

[Ασέβαστος]

δεν είναι άτομο εναντίον ατόμου αλλά τάξης εναντίον τάξης. Αλλά αυτό πέρα από δίκαιο είναι και το συμφέρον της κοινωνίας.

δεν ειναι ουτε δικαιο, ουτε συμφερον.

το μόνο που παραγεις και είναι δικό σου είναι τα χασίσια που έχεις στο μπαλκόνι σου και μαστουριάζεις και έρχεσαι και γράφεις πχωρουμ. όλα τα υπόλοιπα είναι κοινωνικά προίόντα.

Π.χ. το παντελόνι που φοράς αν έπρεπε να το φτιάξεις μόνος σου σκέψου, πόσο χρόνο θα σου έπαιρνε να μάθεις ραπτική, πόσο χρόνο θα σου έπαιρνε να συλλέξεις τις πρωτες ύλες, να τις μεταφέρεις, να επεξεργαστείς, πόσο χρόνο θα σου έπαιρνε η εξόρυξη της βελόνας-ψαλιδιού από πρωτη ύλη να τις μετασχηματίσεις σε εργαλεία ώστε να δόσεις τελικη μορφή;


Γιαυτό όταν οι παραγωγικές δυνάμεις ήταν πρωτόλειες είχαμε τέτοια αποτελέσματα :



παίζει να σου έπαινε δυο ζωές μόνο το πάντελόνι. πόσες ζωές θα σου έπαιρνε να μαθεις φαρμακευτική και να παράξεις μόνο σου το φάρμακο κτλπ, σπίτι στη σημερινη του μορφή, βάρκα, κινητό, αυτοκίνητο-μηχανή και όλος αυτός ο κοινωνικός πλούτος; ε σήμερα με την συνεργασία όλα αυτά παράγονται σε μεγάλες ποσότητες και γρήγορα ώστε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της κοινωνίας αλλά η κοινωνία δεν έχει πρόσβαση σε αυτά που παράγει η ίδια με τον περιορισμό της ατομικής ιδιοκτησίας.

τα βιομηχανικα προιοντα δεν ειναι κοινωνικα προιοντα.

το κοινωνικα προιοντα, δεν περιγραφει κατι βλακεια ορισμος ειναι.

[Ληστοσυμμορίτης]

τα βιομηχανικα προιοντα δεν ειναι κοινωνικα προιοντα.

το κοινωνικα προιοντα, δεν περιγραφει κατι βλακεια ορισμος ειναι.

είπαμε, τα χασίσια που έχεις στο μπαλκόνι σου είναι ατομικό προιόν αλλά αμα το ρουφάς με αυτόν τον ρυθμό θα λες τέτοιες παπαριές.