Πώς κατέληξε ο «λευκός» άνδρας ο αποδιοπομπαίος τράγος της εποχής μας;
Δημοσιεύτηκε: 14 Νοέμ 2022, 22:43
Πασκάλ Μπρυκνέρ:Πώς κατέληξε ο «λευκός» άνδρας ο αποδιοπομπαίος τράγος της εποχής μας;
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στο βιβλίο του «Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος» εξηγεί πώς ο αριστερός δικαιωματισμός μετατρέπει τον λευκό άντρα σε αποδιοπομπαίο τράγο – Φωτογραφία: Getty Images
Ο διάσημος Γάλλος διανοητής Πασκάλ Μπρυκνέρ στο νέο του βιβλίο «Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, εξηγεί πώς η νέα Αριστερά, έχοντας μετατοπίσει το κέντρο βάρους της από την πάλη των τάξεων στην πολιτική ταυτοτήτων, μετατρέπει ρατσιστικά τον λευκό ετεροφυλόφιλο άνδρα σε ένοχο για τα πάντα, οδηγώντας λαϊκιστικά τον δυτικό πολιτισμό σε ένα πολύ επικίνδυνο δρόμο.
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, στο πολυσυζητημένο νέο δοκίμιο του «Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος: Κατασκευάζοντας τον λευκό ως αποδιοπομπαίο τράγο» (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη), που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, εξηγεί το μηχανισμό με τον οποίο η Αριστερά και οι δικαιωματιστές, υιοθετώντας μια νέα επιθετική πολιτική ταυτοτήτων και βαφτίζοντας εκ των προτέρων κάθε αντίλογο ως ρατσισμό, πατριαρχική βία και φασισμό, κατασκευάζουν έναν νέο αποδιοπομπαίο τράγο που ενοχοποιείται για όλα. Ο διάσημος Γάλλος διανοητής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για μια νέα πολιτισμική μάστιγα που γεννήθηκε στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και έχει εξαπλωθεί στην Ευρώπη με μεγάλη ταχύτητα, δημιουργώντας ένα νέο, επικίνδυνο φυλετισμό.
Πώς ο αντι-ρατσισμός έχει γίνει ένας αντεστραμμένος ρατσισμός που αυτή τη φορά στοχοποιεί τον λευκό ετεροφυλόφιλο άνδρα; Πως η θυματοποίηση διαφόρων μειονοτήτων έχει γίνει πολιτικό εργαλείο στα χέρια της Αριστεράς; Πώς ο «προοδευτικός φεμινισμός έγινε εισαγγελικός φεμινισμός» και από δυναμικό κίνημα που απελευθέρωσε τις γυναίκες αλλά και τους άντρες, κατέληξε να είναι μια δύναμη οπισθοδρόμησης που χτυπά ρατσιστικά τους λευκούς άνδρες, αντιμετωπίζοντάς τους συλλήβδην ως επικίνδυνους βίαιους φαλλοκράτες; Πώς η Ευρώπη διολισθαίνει, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, «από τον προοδευτισµό του τριπτύχου “φεµινισµός – αποαποικιοποίηση – αντιρατσισµός” της παραδοσιακής αριστεράς στον σκοταδισµό που εκπροσωπεί η κακοχωνεµένη made in USA εκδοχή του»; Ο Μπρυκνέρ με το γνωστό του μοντέρνο ύφος και όχι με μια στείρα ακατανόητη ακαδημαϊκή γλώσσα, δίνει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, με επιχειρήματα που βασίζονται σε ενδελεχή έρευνα. Ο διαυγής και ψύχραιμος λόγος του -τολμηρός για την εποχή της ψηφιακής υστερίας- βάζει τα πράγματα στη θέση τους, απαντώντας στις ιστορικές ανακρίβειες, τον εύθικτο δικαιωματισμό, την δυστοπική πολιτική ορθότητα που έχει ξεσηκώσει ένα απίστευτο κύμα λογοκρισίας, μετατρέποντας τα κοινωνικά δίκτυα σε λαϊκά δικαστήρια, τα οποία δικάζουν χωρίς στοιχεία και καταδικάζουν με συνοπτικές διαδικασίες όποιον στοχοποιήσουν, θυμίζοντας στρατοδικείο δικτατορίας φασιστικού ή κομμουνιστικού τύπου.
Βρήκαμε νέο σατανά: Ο λευκός άνδρας φταίει για όλα
«Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να συσπειρωθεί μια μεγάλη μάζα ανθρώπων, υπό τον όρο να μείνουν κάποιοι απέξω, ώστε να δέχονται τα χτυπήματά της». Όταν ο Ζίγκμουντ Φρόυντ είχε γράψει τη συγκεκριμένη φράση το 1930, στο έργο του «Η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό», μιλούσε για τον αντισημιτισμό. Χρησιμοποιώντας αυτή τη φράση ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, στο νέο του δοκίμιο, καταγγέλλει μια τρομακτική επιστροφή στον φυλετισμό, στον κοινωνικό δηλαδή διαχωρισμό των ανθρώπων βάσει χρώματος και φυλής. Ο αριστερός δικαιωματισμός, αξιοποιώντας την οργή που φουντώνει εύκολα και ταχύτατα στα σόσιαλ μίντια, υιοθετεί ένα νέο αφήγημα που στοχοποιεί οποιονδήποτε άνδρα έχει γεννηθεί λευκός και ετεροφυλόφιλος, ως ένοχο για τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, τη βία κατά των γυναικών, τα σκλαβοπάζαρα περασμένων αιώνων, την παιδική εργασία, τους κατακτητικούς πόλεμους, την οικονομική εκμετάλλευση, βάζοντάς τα όλα και όλους άκριτα στο ίδιο τσουβάλι της πατριαρχίας. Ο λευκός ετεροφυλόφιλος άνδρας, σύμφωνα με το εν λόγω αφήγημα, είναι ένοχος γιατί εκπροσωπεί την πατριαρχία, είναι βιαστής και εν δυνάμει γυναικοκτόνος, αφού, όπως λένε οι σκληροπυρηνικές φεμινίστριες, ακόμα κι όταν απλώς φλερτάρει επιθυμεί ύπουλα και συγκαλυμμένα να κυριαρχήσει στις γυναίκες, επιβάλλοντας τους τον πατριαρχικό ζυγό.
Αριστερά: Από την πάλη των τάξεων, στην εργαλειοποίηση των μειονοτήτων
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ εξηγεί πώς γεννήθηκε όλο αυτό το κύμα απαξίωσης του λευκού άνδρα ως εκπροσώπου της πατριαρχίας. «Αντίθετα με τις προσδοκίες που γεννήθηκαν το 1989, την πτώση του Τείχους του Βερολίνου δεν την ακολούθησε η κυριαρχία της λογικής, και ακόμα λιγότερο βέβαια της μετριοπάθειας. Μια άλλη ιδεολογία αντικατέστησε τις σωτηριολογικές υποσχέσεις που έδινε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, βασισμένη αυτή τη φορά στη φυλή, στο γένος, στην ταυτότητα. Για τρεις θεωρίες, τη νεοφεμινιστική, την αντιρατσιστική και την αποαποικιακή, ο ένοχος είναι πλέον ο λευκός. Υποβιβασμένος σε απλό φορέα του χρώματος του δέρματός του, είναι πλέον ο απεχθής, ο δαχτυλοδεικτούμενος, ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά. Τίποτα δεν εξυπηρετεί καλύτερα αυτές τις τρεις ρητορικές από τη μορφή του Καταραμένου, του λευκού ετεροφυλόφιλου αρσενικού, ο οποίος θεωρείται ό,τι πιο απεχθές». Η πολιτική των ταυτοτήτων, σύμφωνα με τον Γάλλο διανοητή, έρχεται ως από μηχανής θεός για να δώσει νόημα ύπαρξης στην Αριστερά. «Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς σύγχυσης της ευρωπαϊκής Αριστεράς, διαμελισμένης μεταξύ ενός κομμουνισμού με το ένα πόδι στον τάφο και μιας σοσιαλδημοκρατίας σε απόγνωση, η ιδεολογία της ταυτότητας, ο ταυτοτισμός, με προέλευση από το Νέο Κόσμο, χρησιμεύει σαν σανίδα σωτηρίας».
Ο φυλετισμός δίνει το σύνθημα για μια γενικότερη -αναχρονιστική- στοχοποίηση του λευκού άνδρα και η επίθεση έχει τρία μέτωπα: το φεμινισμό, το ρατσισμό και την επίκληση της αποικιοκρατίας. Στις ΗΠΑ και στη δυτική Ευρώπη το φαινόμενο είναι πολύ πιο έντονο, κατά τον Μπρυκνέρ, και έχει αρχίσει να γίνεται ασφυκτικό, μονοπωλώντας και καλύπτοντας τα πάντα στο δημόσιο βίο. Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο «η βιολογία να καθορίζει ξανά τα άτομα, αναπαράγοντας αξιώματα του “επιστημονικού” ρατσισμού του 19ου αιώνα», ενδεδυμένα αυτή τη φορά με έναν αντιρατιστικό μανδύα; Βρισκόμαστε στο 2022 και οι λέξεις «λευκός» και «μαύρος», οι φυλετικοί διαχωρισμοί βάσει χρώματος, τίθενται ξανά ως αντιρατσιστικό αφήγημα που τελικά κάνει αυτό που καταγγέλλει: επιβάλλει έναν ρατσιστικό λόγο, ένα νέου τύπου φυλετισμό που αντιστρέφει τους όρους, βάζοντας δηλαδή, αυτή τη φορά, τον λευκό στο ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου.
Διαβάστε τη συνέχεια
https://www.anixneuseis.gr/%cf%80%ce%b1 ... %ba%cf%8c/
Δυστυχώς καλά τα λέει.
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στο βιβλίο του «Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος» εξηγεί πώς ο αριστερός δικαιωματισμός μετατρέπει τον λευκό άντρα σε αποδιοπομπαίο τράγο – Φωτογραφία: Getty Images
Ο διάσημος Γάλλος διανοητής Πασκάλ Μπρυκνέρ στο νέο του βιβλίο «Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, εξηγεί πώς η νέα Αριστερά, έχοντας μετατοπίσει το κέντρο βάρους της από την πάλη των τάξεων στην πολιτική ταυτοτήτων, μετατρέπει ρατσιστικά τον λευκό ετεροφυλόφιλο άνδρα σε ένοχο για τα πάντα, οδηγώντας λαϊκιστικά τον δυτικό πολιτισμό σε ένα πολύ επικίνδυνο δρόμο.
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, στο πολυσυζητημένο νέο δοκίμιο του «Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος: Κατασκευάζοντας τον λευκό ως αποδιοπομπαίο τράγο» (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη), που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, εξηγεί το μηχανισμό με τον οποίο η Αριστερά και οι δικαιωματιστές, υιοθετώντας μια νέα επιθετική πολιτική ταυτοτήτων και βαφτίζοντας εκ των προτέρων κάθε αντίλογο ως ρατσισμό, πατριαρχική βία και φασισμό, κατασκευάζουν έναν νέο αποδιοπομπαίο τράγο που ενοχοποιείται για όλα. Ο διάσημος Γάλλος διανοητής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για μια νέα πολιτισμική μάστιγα που γεννήθηκε στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και έχει εξαπλωθεί στην Ευρώπη με μεγάλη ταχύτητα, δημιουργώντας ένα νέο, επικίνδυνο φυλετισμό.
Πώς ο αντι-ρατσισμός έχει γίνει ένας αντεστραμμένος ρατσισμός που αυτή τη φορά στοχοποιεί τον λευκό ετεροφυλόφιλο άνδρα; Πως η θυματοποίηση διαφόρων μειονοτήτων έχει γίνει πολιτικό εργαλείο στα χέρια της Αριστεράς; Πώς ο «προοδευτικός φεμινισμός έγινε εισαγγελικός φεμινισμός» και από δυναμικό κίνημα που απελευθέρωσε τις γυναίκες αλλά και τους άντρες, κατέληξε να είναι μια δύναμη οπισθοδρόμησης που χτυπά ρατσιστικά τους λευκούς άνδρες, αντιμετωπίζοντάς τους συλλήβδην ως επικίνδυνους βίαιους φαλλοκράτες; Πώς η Ευρώπη διολισθαίνει, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, «από τον προοδευτισµό του τριπτύχου “φεµινισµός – αποαποικιοποίηση – αντιρατσισµός” της παραδοσιακής αριστεράς στον σκοταδισµό που εκπροσωπεί η κακοχωνεµένη made in USA εκδοχή του»; Ο Μπρυκνέρ με το γνωστό του μοντέρνο ύφος και όχι με μια στείρα ακατανόητη ακαδημαϊκή γλώσσα, δίνει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, με επιχειρήματα που βασίζονται σε ενδελεχή έρευνα. Ο διαυγής και ψύχραιμος λόγος του -τολμηρός για την εποχή της ψηφιακής υστερίας- βάζει τα πράγματα στη θέση τους, απαντώντας στις ιστορικές ανακρίβειες, τον εύθικτο δικαιωματισμό, την δυστοπική πολιτική ορθότητα που έχει ξεσηκώσει ένα απίστευτο κύμα λογοκρισίας, μετατρέποντας τα κοινωνικά δίκτυα σε λαϊκά δικαστήρια, τα οποία δικάζουν χωρίς στοιχεία και καταδικάζουν με συνοπτικές διαδικασίες όποιον στοχοποιήσουν, θυμίζοντας στρατοδικείο δικτατορίας φασιστικού ή κομμουνιστικού τύπου.
Βρήκαμε νέο σατανά: Ο λευκός άνδρας φταίει για όλα
«Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να συσπειρωθεί μια μεγάλη μάζα ανθρώπων, υπό τον όρο να μείνουν κάποιοι απέξω, ώστε να δέχονται τα χτυπήματά της». Όταν ο Ζίγκμουντ Φρόυντ είχε γράψει τη συγκεκριμένη φράση το 1930, στο έργο του «Η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό», μιλούσε για τον αντισημιτισμό. Χρησιμοποιώντας αυτή τη φράση ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, στο νέο του δοκίμιο, καταγγέλλει μια τρομακτική επιστροφή στον φυλετισμό, στον κοινωνικό δηλαδή διαχωρισμό των ανθρώπων βάσει χρώματος και φυλής. Ο αριστερός δικαιωματισμός, αξιοποιώντας την οργή που φουντώνει εύκολα και ταχύτατα στα σόσιαλ μίντια, υιοθετεί ένα νέο αφήγημα που στοχοποιεί οποιονδήποτε άνδρα έχει γεννηθεί λευκός και ετεροφυλόφιλος, ως ένοχο για τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, τη βία κατά των γυναικών, τα σκλαβοπάζαρα περασμένων αιώνων, την παιδική εργασία, τους κατακτητικούς πόλεμους, την οικονομική εκμετάλλευση, βάζοντάς τα όλα και όλους άκριτα στο ίδιο τσουβάλι της πατριαρχίας. Ο λευκός ετεροφυλόφιλος άνδρας, σύμφωνα με το εν λόγω αφήγημα, είναι ένοχος γιατί εκπροσωπεί την πατριαρχία, είναι βιαστής και εν δυνάμει γυναικοκτόνος, αφού, όπως λένε οι σκληροπυρηνικές φεμινίστριες, ακόμα κι όταν απλώς φλερτάρει επιθυμεί ύπουλα και συγκαλυμμένα να κυριαρχήσει στις γυναίκες, επιβάλλοντας τους τον πατριαρχικό ζυγό.
Αριστερά: Από την πάλη των τάξεων, στην εργαλειοποίηση των μειονοτήτων
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ εξηγεί πώς γεννήθηκε όλο αυτό το κύμα απαξίωσης του λευκού άνδρα ως εκπροσώπου της πατριαρχίας. «Αντίθετα με τις προσδοκίες που γεννήθηκαν το 1989, την πτώση του Τείχους του Βερολίνου δεν την ακολούθησε η κυριαρχία της λογικής, και ακόμα λιγότερο βέβαια της μετριοπάθειας. Μια άλλη ιδεολογία αντικατέστησε τις σωτηριολογικές υποσχέσεις που έδινε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, βασισμένη αυτή τη φορά στη φυλή, στο γένος, στην ταυτότητα. Για τρεις θεωρίες, τη νεοφεμινιστική, την αντιρατσιστική και την αποαποικιακή, ο ένοχος είναι πλέον ο λευκός. Υποβιβασμένος σε απλό φορέα του χρώματος του δέρματός του, είναι πλέον ο απεχθής, ο δαχτυλοδεικτούμενος, ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά. Τίποτα δεν εξυπηρετεί καλύτερα αυτές τις τρεις ρητορικές από τη μορφή του Καταραμένου, του λευκού ετεροφυλόφιλου αρσενικού, ο οποίος θεωρείται ό,τι πιο απεχθές». Η πολιτική των ταυτοτήτων, σύμφωνα με τον Γάλλο διανοητή, έρχεται ως από μηχανής θεός για να δώσει νόημα ύπαρξης στην Αριστερά. «Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς σύγχυσης της ευρωπαϊκής Αριστεράς, διαμελισμένης μεταξύ ενός κομμουνισμού με το ένα πόδι στον τάφο και μιας σοσιαλδημοκρατίας σε απόγνωση, η ιδεολογία της ταυτότητας, ο ταυτοτισμός, με προέλευση από το Νέο Κόσμο, χρησιμεύει σαν σανίδα σωτηρίας».
Ο φυλετισμός δίνει το σύνθημα για μια γενικότερη -αναχρονιστική- στοχοποίηση του λευκού άνδρα και η επίθεση έχει τρία μέτωπα: το φεμινισμό, το ρατσισμό και την επίκληση της αποικιοκρατίας. Στις ΗΠΑ και στη δυτική Ευρώπη το φαινόμενο είναι πολύ πιο έντονο, κατά τον Μπρυκνέρ, και έχει αρχίσει να γίνεται ασφυκτικό, μονοπωλώντας και καλύπτοντας τα πάντα στο δημόσιο βίο. Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο «η βιολογία να καθορίζει ξανά τα άτομα, αναπαράγοντας αξιώματα του “επιστημονικού” ρατσισμού του 19ου αιώνα», ενδεδυμένα αυτή τη φορά με έναν αντιρατιστικό μανδύα; Βρισκόμαστε στο 2022 και οι λέξεις «λευκός» και «μαύρος», οι φυλετικοί διαχωρισμοί βάσει χρώματος, τίθενται ξανά ως αντιρατσιστικό αφήγημα που τελικά κάνει αυτό που καταγγέλλει: επιβάλλει έναν ρατσιστικό λόγο, ένα νέου τύπου φυλετισμό που αντιστρέφει τους όρους, βάζοντας δηλαδή, αυτή τη φορά, τον λευκό στο ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου.
Διαβάστε τη συνέχεια
https://www.anixneuseis.gr/%cf%80%ce%b1 ... %ba%cf%8c/
Δυστυχώς καλά τα λέει.
