Λαϊκό προσκύνημα.

[Frappezitis]

Εξαιρετική ανάλυση βλέποντας τις εικόνες από τη Μητροπόλεως και αντιδράσεις που κυμαίνονται από τον χλευασμό ως την οργή.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι συγκεντρώθηκαν κάποιοι για το "λαϊκό προσκύνημα" στον έκπτωτο. Ήταν δεδομένο ότι, εφόσον η σορός εκτίθετο σε λαϊκό προσκύνημα, προσκυνητές θα συγκεντρώνονταν. Πάντα η μοναρχία στην Ελλάδα είχε μια λαϊκή βάση, που εκφράστηκε με το 30% στο δημοψήφισμα του 1974. Μπορεί το ποσοστό αυτό να έχει μειωθεί στη σημερινή Ελληνική κοινωνία (άλλωστε το ποσοστό εκείνο των νοσταλγών ήταν σαφώς υψηλότερο στις μεγάλες ηλικίες, που πλέον έχουν εκδημήσει), αλλά αποτελεί πάντα ένα υπαρκτό ρεύμα. Ούτε είναι κρυφό ότι η λαϊκή βάση της δεξιάς στην Ελλάδα είχε πάντα ένα όχι αμελητέο ακροδεξιό φιλοβασιλικό κομμάτι, το πιο ακραίο και φανατικό τμήμα του οποίου βρίσκεται στα όρια της ΝΔ με τις πιο ακροδεξιές εκφάνσεις της "πολυκατοικίας" και κινείται μεταξύ της ΝΔ και των πιο ακροδεξιών εκφάνσεων, χουντικής, φιλοβασιλικής ή και ανοικτά ναζιστικής λογικής – Εθνική Παράταξη, ΕΠΕΝ, ΛΑΟΣ, Χ.Α. κλπ.
Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και κάποιος κίνδυνος δεν βρίσκεται εκεί. Αυτό το ρεύμα είναι υπαρκτό, αλλά διαχρονικά μειοψηφικό. Και επίσης, διαχρονικά το πιο λουμπενοποιημένο και καθυστερημένο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, αυτό του οποίοι οι πρώην μονάρχες αποτελούσαν την πολιτική ηγεσία• γιατί ένας από τους βασικούς λόγους που η μοναρχία δεν στέριωσε στην Ελλάδα ήταν ακριβώς το ότι οι βασιλιάδες λειτούργησαν πάντα ως αρχηγοί μιας πολιτικής παράταξης. Άτομα που ζουν με το "ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά" και την προσμονή του εξαδάκτυλου που θα πάρει την Πόλη, απόγονοι ταγματασφαλιτών, χιτών, χαφιέδων και λοιπών παρακρατικών, παλιοί χωροφύλακες και κάποιοι γηραιοί κύριοι και γηραιές κυρίες που ενθυμούνται τις λαμπρές τελετές του παλατιού και τα κλέη των βασιλικών γάμων.
Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. Η Ελληνική κοινωνία ως προς το θεσμό της μοναρχίας ήταν πολωμένη. Υπήρχε ένα μειοψηφικό κομμάτι οπαδών του θεσμού και ένα πλειοψηφικό, το οποίο τον αντιμετώπιζε με αισθήματα που ξεκινούσαν από την αντιπάθεια και έφταναν στο μίσος, επειδή η ιστορική μνήμη υπήρχε. Η αλλαγή άρχισε με την επιχείρηση "ξεβλαχέματος" της Ελληνικής κοινωνίας και την επέλαση των διάφορων Κωστόπουλων και Γεωργελέδων, με τα κάθε λογής Κλικ και Νίτρο. Μαζί μ’ αυτούς, ήρθαν στην Ελλάδα το glamour και oι γκλαμουράτοι. Έτσι το αναγνωστικό κοινό αυτών των εντύπων έμαθε ότι τμήμα και έκφραση του glamour αποτελούν οι μοναρχίες με τα μέλη τους. Και κοντά σ’ αυτούς γνώρισε τον ωραίο Παύλο, τον ακόμα πιο ωραίο Νικόλαο, τη Μαρί Σαντάλ, τα λαμπερά τέκνα τους και τους φανταχτερούς πριγκιπικούς γάμους. Καθώς υποχωρούσε και η ιστορική μνήμη – γιατί οι νεότερες γενιές δεν θυμούνται και μεθοδευμένα δεν μαθαίνουν Ιουλιανά και χούντες (για να μην αναφερθώ σε παλιότερες στιγμές "προσφοράς" της μοναρχίας στον τόπο) - άρχισε να καλλιεργείται μια αποπολιτικοποιημένη και απενοχοποιημένη εικόνα της μοναρχίας, ως εκπροσώπων του glamour και της λάμψης. Κοντά σ’ αυτό ήρθε και η ιδιωτική τηλεόραση, με τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα• πολύ πιο επικίνδυνη, γιατί από το (περιορισμένο) αναγνωστικό κοινό κάποιων εντύπων, έβαλε αυτές τις εικόνες και αυτές τις λογικές σε κάθε ελληνικό σπίτι. Σύσσωμη η Ελλάδα πληροφορούταν από την τηλεόραση για τους πρίγκιπες και τις κοσμικές δραστηριότητές τους, αντίκριζε τον έκπτωτο μονάρχη ως ένα συμπαθή γηραιό πάτερ φαμίλια, έβλεπε σε ζωντανή σύνδεση βασιλικούς γάμους και κηδείες (και από άλλες χώρες, όπου ο θεσμός διατηρείται), εκπαιδευόταν να αντιμετωπίζει τις μοναρχίες αποπολιτικοποιημένα, ως φορείς μιας κοινωνικής λάμψης και ενός κοινωνικού στάτους• κάπου ανάμεσα στις celebrities του Χόλιγουντ και τις influencers του Instagram. Αυτό – σε συνδυασμό με το ότι η ΝΔ εξακολουθεί να φιλοξενεί στους κόλπους της άτομα που δεν προσπαθούν και πολύ (έως καθόλου) να κρύψουν το ότι αποτελούν νοσταλγούς του θεσμού και το ότι για ψηφοθηρικούς λόγους επιλέγει να κλείνει το μάτι στους νοσταλγούς – αποτελεί ή μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα.
Αυτοί που συγκεντρώθηκαν για να θαυμάσουν βασιλιάδες και πρίγκιπες και να απολαύσουν βασιλική λάμψη και γκλαμουριά, επειδή έτσι τους εκπαίδευσε ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα, μπορεί να αποτελέσουν δυνητικά πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από τις λίγες εκατοντάδες γραφικών, που στήθηκαν αξημέρωτα έξω από τη Μητρόπολη, με στέμματα και εικόνες του "άνακτος" στα χέρια.

[Frappezitis]

Τότε για να τους θρέψουν έτρωγαν
ψωμί κι ελιά.
Τώρα
Μαράτα νο6.

[GoBzi]

Εξαιρετική ανάλυση βλέποντας τις εικόνες από τη Μητροπόλεως και αντιδράσεις που κυμαίνονται από τον χλευασμό ως την οργή.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι συγκεντρώθηκαν κάποιοι για το "λαϊκό προσκύνημα" στον έκπτωτο. Ήταν δεδομένο ότι, εφόσον η σορός εκτίθετο σε λαϊκό προσκύνημα, προσκυνητές θα συγκεντρώνονταν. Πάντα η μοναρχία στην Ελλάδα είχε μια λαϊκή βάση, που εκφράστηκε με το 30% στο δημοψήφισμα του 1974. Μπορεί το ποσοστό αυτό να έχει μειωθεί στη σημερινή Ελληνική κοινωνία (άλλωστε το ποσοστό εκείνο των νοσταλγών ήταν σαφώς υψηλότερο στις μεγάλες ηλικίες, που πλέον έχουν εκδημήσει), αλλά αποτελεί πάντα ένα υπαρκτό ρεύμα. Ούτε είναι κρυφό ότι η λαϊκή βάση της δεξιάς στην Ελλάδα είχε πάντα ένα όχι αμελητέο ακροδεξιό φιλοβασιλικό κομμάτι, το πιο ακραίο και φανατικό τμήμα του οποίου βρίσκεται στα όρια της ΝΔ με τις πιο ακροδεξιές εκφάνσεις της "πολυκατοικίας" και κινείται μεταξύ της ΝΔ και των πιο ακροδεξιών εκφάνσεων, χουντικής, φιλοβασιλικής ή και ανοικτά ναζιστικής λογικής – Εθνική Παράταξη, ΕΠΕΝ, ΛΑΟΣ, Χ.Α. κλπ.
Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και κάποιος κίνδυνος δεν βρίσκεται εκεί. Αυτό το ρεύμα είναι υπαρκτό, αλλά διαχρονικά μειοψηφικό. Και επίσης, διαχρονικά το πιο λουμπενοποιημένο και καθυστερημένο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, αυτό του οποίοι οι πρώην μονάρχες αποτελούσαν την πολιτική ηγεσία• γιατί ένας από τους βασικούς λόγους που η μοναρχία δεν στέριωσε στην Ελλάδα ήταν ακριβώς το ότι οι βασιλιάδες λειτούργησαν πάντα ως αρχηγοί μιας πολιτικής παράταξης. Άτομα που ζουν με το "ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά" και την προσμονή του εξαδάκτυλου που θα πάρει την Πόλη, απόγονοι ταγματασφαλιτών, χιτών, χαφιέδων και λοιπών παρακρατικών, παλιοί χωροφύλακες και κάποιοι γηραιοί κύριοι και γηραιές κυρίες που ενθυμούνται τις λαμπρές τελετές του παλατιού και τα κλέη των βασιλικών γάμων.
Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. Η Ελληνική κοινωνία ως προς το θεσμό της μοναρχίας ήταν πολωμένη. Υπήρχε ένα μειοψηφικό κομμάτι οπαδών του θεσμού και ένα πλειοψηφικό, το οποίο τον αντιμετώπιζε με αισθήματα που ξεκινούσαν από την αντιπάθεια και έφταναν στο μίσος, επειδή η ιστορική μνήμη υπήρχε. Η αλλαγή άρχισε με την επιχείρηση "ξεβλαχέματος" της Ελληνικής κοινωνίας και την επέλαση των διάφορων Κωστόπουλων και Γεωργελέδων, με τα κάθε λογής Κλικ και Νίτρο. Μαζί μ’ αυτούς, ήρθαν στην Ελλάδα το glamour και oι γκλαμουράτοι. Έτσι το αναγνωστικό κοινό αυτών των εντύπων έμαθε ότι τμήμα και έκφραση του glamour αποτελούν οι μοναρχίες με τα μέλη τους. Και κοντά σ’ αυτούς γνώρισε τον ωραίο Παύλο, τον ακόμα πιο ωραίο Νικόλαο, τη Μαρί Σαντάλ, τα λαμπερά τέκνα τους και τους φανταχτερούς πριγκιπικούς γάμους. Καθώς υποχωρούσε και η ιστορική μνήμη – γιατί οι νεότερες γενιές δεν θυμούνται και μεθοδευμένα δεν μαθαίνουν Ιουλιανά και χούντες (για να μην αναφερθώ σε παλιότερες στιγμές "προσφοράς" της μοναρχίας στον τόπο) - άρχισε να καλλιεργείται μια αποπολιτικοποιημένη και απενοχοποιημένη εικόνα της μοναρχίας, ως εκπροσώπων του glamour και της λάμψης. Κοντά σ’ αυτό ήρθε και η ιδιωτική τηλεόραση, με τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα• πολύ πιο επικίνδυνη, γιατί από το (περιορισμένο) αναγνωστικό κοινό κάποιων εντύπων, έβαλε αυτές τις εικόνες και αυτές τις λογικές σε κάθε ελληνικό σπίτι. Σύσσωμη η Ελλάδα πληροφορούταν από την τηλεόραση για τους πρίγκιπες και τις κοσμικές δραστηριότητές τους, αντίκριζε τον έκπτωτο μονάρχη ως ένα συμπαθή γηραιό πάτερ φαμίλια, έβλεπε σε ζωντανή σύνδεση βασιλικούς γάμους και κηδείες (και από άλλες χώρες, όπου ο θεσμός διατηρείται), εκπαιδευόταν να αντιμετωπίζει τις μοναρχίες αποπολιτικοποιημένα, ως φορείς μιας κοινωνικής λάμψης και ενός κοινωνικού στάτους• κάπου ανάμεσα στις celebrities του Χόλιγουντ και τις influencers του Instagram. Αυτό – σε συνδυασμό με το ότι η ΝΔ εξακολουθεί να φιλοξενεί στους κόλπους της άτομα που δεν προσπαθούν και πολύ (έως καθόλου) να κρύψουν το ότι αποτελούν νοσταλγούς του θεσμού και το ότι για ψηφοθηρικούς λόγους επιλέγει να κλείνει το μάτι στους νοσταλγούς – αποτελεί ή μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα.
Αυτοί που συγκεντρώθηκαν για να θαυμάσουν βασιλιάδες και πρίγκιπες και να απολαύσουν βασιλική λάμψη και γκλαμουριά, επειδή έτσι τους εκπαίδευσε ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα, μπορεί να αποτελέσουν δυνητικά πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από τις λίγες εκατοντάδες γραφικών, που στήθηκαν αξημέρωτα έξω από τη Μητρόπολη, με στέμματα και εικόνες του "άνακτος" στα χέρια.

Το μόνο πρόβλημα που είδα εγώ είναι το κόμπλεξ κάποιον αριστερών, όπως ο αρθρογράφος. Οι οικογένεια, οι καλεσμένοι και ο κόσμος που πήγε ήταν νορμαλ. Το μόνο που θα σχολίαζα ήταν οι μαλάκες που τραβούσαν βίντεο με τα κινητά λες και περνούσε τσίρκο.

Πραγματικά, τι σε γαμάει (οχι εσενα προσωπικά) εαν ο άλλος θέλει να πάει να προσκυνήσει τον τέως, τις παντόφλες του Παίσιου ή τον βαλσαμομένο Λενιν.