Γαλλία και γουοκισμός

[Καραμελίτσα]

Ένα ενδιαφέρον άρθρο εδώ, για όποιον θέλει να διαβάζει μακρυνάρια.

https://www.theatlantic.com/magazine/ar ... me/672775/

Περιγράφει τη λογική της απόρριψης του αμερικάνικού γουοκισμού από τη γαλλική διανόηση και γενικά την αριστερά της, στη βάση τόσο διαφορετικών ιστορικών εμπειριών όσο και πολιτικής ιδεολογίας, αλλά και το πώς υπάρχουν κομμάτια στη χώρα που την υιοθετούν.



Βάζω δυο τρία κομμάτια.

Ο Τοκβίλ ήταν, φυσικά, ένας από τους πιο ένθερμους ερμηνευτές του αμερικανικού πειράματος στον κόσμο. Το κλασικό του δίτομο κείμενό του, Democracy in America, που δημοσιεύτηκε το 1835 και το 1840, διερεύνησε την παράδοξη φύση μιας ζωντανής νέας πολυεθνικής κοινωνίας, που θεμελιώθηκε στις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας, αλλά διακυβεύτηκε από την αρχή από την εργασία Αφρικανών σκλάβων και την κλοπή της γης των ιθαγενών. Ο συγγραφέας του, ενώ βρήκε πολλά να θαυμάσει, παρέμεινε δύσπιστος ότι θα μπορούσαν ποτέ να ξεπεραστούν τέτοιες ισχυρές διαιρέσεις, επειδή σε αντίθεση με την Ευρώπη, η κοινωνική κατάταξη ήταν γραμμένη στα φυσικά χαρακτηριστικά των κατοίκων του έθνους.

Πολλοί που ισχυρίζονται ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι ο απώτερος στόχος τους επιμένουν ότι η Αμερική έχει κάνει λίγα για να αμφισβητήσει τη ζοφερή εκτίμηση του Τοκβίλ. Κατά την άποψή τους, μερικά από τα αγαπημένα ιδανικά της χώρας - ο ατομικισμός, η ελευθερία του λόγου, ακόμη και η προτεσταντική εργασιακή ηθική - είναι στην πραγματικότητα εμπόδια στην ισότητα, ψευδαισθήσεις που στροβιλίζονται από εκείνους που έχουν την εξουσία για να τη διατηρήσουν και να κρατήσουν τους περιθωριοποιημένους στη θέση τους. Η προσέγγιση της αφυπνισμένης αριστεράς για την αντιμετώπιση της ιστορικής καταπίεσης -δηλαδή, η προτεραιότητα της φυλής και άλλων κατηγοριών ταυτότητας σε μια μεγάλη ποικιλία πολιτικών και θεσμικών αποφάσεων- έχει προκαλέσει ανησυχίες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά οι ανησυχίες που εκφράστηκαν στο κτήμα Τοκβίλ αφορούσαν λιγότερο το τι σημαίνει αυτό το φαινόμενο για την Αμερική παρά για το τι μπορεί να σημαίνει για τη Γαλλία. Όπως λέει και η παροιμία, όταν η Αμερική φτερνίζεται, η Ευρώπη κρυώνει.

Οι Γάλλοι υπερηφανεύονται από καιρό που έχουν ένα σύστημα διακυβέρνησης που δεν αναγνωρίζει φυλετικούς ή εθνοτικούς χαρακτηρισμούς. Η ιδέα είναι να υποστηρίξουμε ένα παγκόσμιο όραμα για το τι σημαίνει να είσαι Γάλλος, ανεξάρτητος από φυλή, εθνικότητα και θρησκεία. Ακόμη και η τήρηση επίσημων στατιστικών για τη φυλή ήταν, από το Ολοκαύτωμα, ανεπίτρεπτη. Πρόσφατα, ωστόσο, και προς τον συναγερμό πολλών στο παραδοσιακό γαλλικό σχολιασμό, η αμερικανικού τύπου πολιτική ταυτότητας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον μιας νέας και πιο ποικιλόμορφης γενιάς.

Η γαλλική αριστερά έχει πολύ λιγότερη δύναμη από ό,τι οι Αμερικανοί προοδευτικοί στα μέσα ενημέρωσης, τον ακαδημαϊκό χώρο, τον πολιτισμό και τις ελίτ εταιρείες. Η διαφορετικότητα ως αυτοσκοπός, και ειδικότερα η εκπροσώπηση των μειονοτήτων, απέχει ακόμη πολύ από το να απασχολεί την κυρίαρχη τάση εδώ. Εκτός από ένα διάσημο σχολείο - το Sciences Po, στο Παρίσι - δεν υπάρχει affirmative. Ίσως λόγω των συγκριτικά ισχυρότερων εργατικών νόμων (τους οποίους ο Μακρόν προσπάθησε να αποδυναμώσει), οι άνθρωποι δεν φοβούνται να ακυρωθούν για αμφιλεγόμενη ομιλία, είτε στα πανεπιστήμια είτε στο χώρο εργασίας. Το κίνημα #MeToo δεν μπόρεσε να κερδίσει μεγάλη έλξη σε μια χώρα της οποίας οι σημαντικότεροι αριστεροί διανοούμενοι και τουλάχιστον μία εφημερίδα δημοσίευσαν ξεκάθαρες υπερασπίσεις της παιδεραστίας μόλις τη δεκαετία του 1970. Η Γαλλία έχει λίγη υπομονή για τα βασικά στοιχεία του αμερικανικού πολιτισμού, όπως οι αντωνυμίες χωρίς φύλο και τα μπάνια. Ακόμη και η σχετικά μέτρια, ουδέτερη ως προς το φύλο -iel απορρίφθηκε με βίαιο τρόπο από την πρώτη κυρία, Μπριζίτ Μακρόν: «Η γλώσσα μας είναι όμορφη. Και δύο αντωνυμίες είναι αρκετές», είπε, χωρίς σχεδόν καμία αντίδραση.

Γιατί λοιπόν η αντίδραση στις πολιτικές ταυτότητας αμερικανικού τύπου έχει γίνει τόσο θερμή στη γαλλική διανόηση;

Ένας λόγος έγκειται σε μια κρίσιμη διάκριση μεταξύ της πολιτικής πραγματικότητας της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη Γαλλία, η διαμάχη σχετικά με το le wokisme είναι σχεδόν πάντα ένδειξη μιας βαθύτερης ανησυχίας για το Ισλάμ και την τρομοκρατία στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Εκείνοι που θεωρούνται επιτρεπτοί της εγρήγορσης θεωρείται ότι επιδίδονται όχι απλώς σε ένα σύμπλεγμα θυμάτων, αλλά σε κάτι πολύ πιο απαίσιο: τον islamo-gauchisme, αυτό που η ακροδεξιά πρώην υποψήφια για την προεδρία Μαρίν Λεπέν περιέγραψε ως τη συμμαχία μεταξύ των φανατικών ισλαμιστών και της γαλλικής αριστεράς. . Ο φίλος μου ο Πασκάλ Μπρούκνερ, ένας παραδοσιακά φιλελεύθερος φιλόσοφος, το περιγράφει στο βιβλίο του "Η τυραννία της ενοχής" ως «τη σύντηξη μεταξύ της άθεης άκρας Αριστεράς και του θρησκευτικού ριζοσπαστισμού». Αυτό γίνεται κατανοητό ως ένας γάμος ευκαιρίας: Η αντικαπιταλιστική αριστερά βλέπει τη δυνατότητα του Ισλάμ να υποδαυλίσει αναταραχές ως εργαλείο για να δυσφημήσει το κέντρο και να ανακατασκευάσει ριζικά την αστική κοινωνία. Τα αντιδραστικά μουσουλμανικά κόμματα, με τη σειρά τους, προσποιούνται ότι προσχωρούν στην αριστερά για να αντιταχθούν στον ρατσισμό και την παγκοσμιοποίηση ως μέσο συσσώρευσης ισχύος.

Έτσι, στη γαλλική φυλετική φαντασία, είναι ο δυνητικά βίαιος Μουσουλμάνος -όχι απλώς ο άνδρας με σκούρο δέρμα- που αντιπροσωπεύει τον απόλυτο «άλλο». Αλλά ακόμα κι αν η Γαλλία δεν βίωσε βία, μια πολιτική ταυτότητας που θα κάλυπτε τον αυτονομισμό θεωρείται απαράδεκτη...αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, για μερικούς, θέματα τόσο ασήμαντα όσο οι διάδρομοι με φαγητό χαλάλ στο σούπερ μάρκετ αποκτούν μια υπαρξιακή ποιότητα που δεν έχει πραγματικό αντίστοιχο στην Αμερική του 21ου αιώνα.

[ΓΑΛΗ]

Περιγράφει τη λογική της απόρριψης του αμερικάνικού γουοκισμού από τη γαλλική διανόηση και γενικά την αριστερά της, στη βάση τόσο διαφορετικών ιστορικών εμπειριών όσο και πολιτικής ιδεολογίας, αλλά και το πώς υπάρχουν κομμάτια στη χώρα που την υιοθετούν.

Δεν είναι καθόλου περίεργο αυτό που συμβαίνει. Απλώς γιατί δεν υπάρχει καν σύγκριση μεταξύ της δυτικής (γαλλικής, γερμανικής, αγγλικής) και αμερικάνικης διανόησης. Οπότε, σαφώς και είναι θέμα ιστορικής και πολιτικής βάσης.

Αυτά τα θέματα έχουν τεθεί εδώ και πολλά χρόνια στη δύση και ανεξαρτήτως των πολιτικών ανέμων που οδηγούν ενίοτε σε υπερβολές, υπάρχει πάντα ένα σταθερό υπόβαθρο που κατά καιρούς φέρνει τα πράγματα στα ίσα τους. Στην Αμερική, αυτό το φιλοσοφικό υπόβαθρο δεν υπάρχει.


Το διάβασα το άρθρο, απλώς δεν θέλω να παραθέτω μακρυνάρια.

[έργο_μακέτο]

Στην Αμερική κυριαρχεί το προτεσταντικό στοιχείο στη σκέψη, πολύ περισσότερο απ'ότι στην Ευρώπη. Λογικό μιας και οι πρώτοι που αποίκησαν την ήπειρο και διαμόρφωσαν την κοινωνία ήταν είτε οι πιο στυγνοί ιμπεριαλιστές, συμφεροντολόγοι είτε τα "αποβράσματα" της εποχής του Διαφτισμού που ήταν ασύμβατοι με το κλίμα το οποίο διαμορφωνόταν στην Ευρώπη.

[πατησιωτης]

Είναι γεγονός ότι η αφετηρία των δύο πολιτικών φιλοσοφιών που διέπουν τις χώρες αυτές είναι διαφορετική παρ ότι η αμερικανική και η γαλλική επανάσταση χρονικά αλλά και πραγματικά είναι δίδυμες.
Όμως η αμερικανική επανάσταση έδινε από την αρχή μεγαλύτερη σημασία στα ατομικά δικαιώματα παρά στα συλλογικά απ όσο η γαλλική.Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε κοινό σύνολο μεταξύ τους,και η αμερικανική αναφέρεται στον λαό ως σύνολο που έχει το δικαίωμα να αλλάξει την κυβέρνησή του και η γαλλική στα δικαιώματα του ανθρώπου.Απλώς ο τόνος στην Αμερική είναι περισσότερο προς το άτομο και στη Γαλλία προς την ολότητα του λαού.Αυτή η απόκλιση υπήρχε πάντα.
Στη Γαλλία υπήρξε η τρομοκρατία,στην Αμερική οι βασιλόφρονες απλώς εξορίσθηκαν στον Καναδά.
Αργότερα ο λαικίστικος αυταρχισμός στη Γαλλία επανερχόταν σε κάθε περίπτωση σε μεγαλύτερο βαθμό από την Αμερική.Οι ανατροπές κυβερνήσεων συνεπάγονταν και σφαγές των αντιπάλων στις διάφορες επαναστάσεις όπως το 1848 ή το 1870-71.Αντίθετα στην Αμερική δεν υπήρξαν άξιες λόγου διώξεις των ηττημένων του πολύνεκρου εμφυλίου πολέμου μετά το 1865.Γενικώς τα ατομικά δικαιώματα γίνονταν πιο σεβαστά.Αυτό όμως οδήγησε και στην προσπάθεια να μπουν μπροστά για διάφορους πολιτικούς σκοπούς.
Όλα σχεδόν τα πολιτικά κινήματα στην Αμερική αναφέρονται σε κάποια ατομικά δικαιώματα που δεν υπάρχουν και πρέπει να υπάρξουν ή δεν τηρούνται κλπ και όχι σε συλλογικότητες αντίθετα με τη Γαλλία και την ηπειρωτική Ευρώπη.Επομένως το έδαφος είναι πολύ πιο εύφορο και για φανταστικά δικαιώματα που εφευρίσκουν κάποιοι και προσπαθούν να τα επιβάλλουν εξ ου και το κίνημα των "αφυπνισμένων".
Ως προς τις μειονότητες οι Αμερικανοί επιδίδονται σε κατακερματισμό της κοινωνίας με εφεύρεση πραγματικών ή φανταστικών μειονοτήτων που μάχονται για το ποιά είναι το μεγαλύτερο θύμα στα ατομικά δικαιώματά τους ενώ στη Γαλλία επικρατεί αντιμειονοτικό πνεύμα από την εποχή της γαλλικής επανάστασης όταν διακηρύχθηκε για ότι όλοι οι πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά όχι δικαίωμα να χωρίζονται σε ομάδες μειονοτήτων και να συγκρούονται μεταξύ τους.
Ωστόσο υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που ακροθιγώς αναφέρεται στο άρθρο και είναι η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ και η εξ αυτής προελευση των μεταναστών.
Κανείς δεν μπορεί να περάσει με βάρκα τον Ατλαντικό Ωκεανό ακόμη και εάν έχει εκατό Ιάσωνες και ΜΚΟ συμπαραστάτες και στο αμερικανικό ημισφαίριο δεν υπάρχουν μουσουλμανικές χώρες.
Ως επί το πλείστον η μετανάστευση στις ΗΠΑ είναι και θα είναι λατινοαμερικανική.Το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής από καθολικές χώρες με σοσιαλιστικές τάσεις θα είναι όπως υπολογίζουν οι εκλογομάγειροι του Δημοκρατικού Κόμματος μια ενίσχυση του κρατικού παρεμβατισμού στις ΗΠΑ,κάτι το οποίο και αυτοί επιδιώκουν και τίποτε πέρα από αυτό.Στη Γαλλία όπου το 10% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι και η μετανάστευση έρχεται από την Βόρειο Αφρική καραδοκεί ο έσχατος κίνδυνος. Άρα δεν το παίρνει το κατεστημένο να είναι πολύ "αφυπνισμένο" ενώ το αμερικανικό άνετα μπορεί να συνεχίσει το βιολί του.

[Beria]

Τώρα το βάζουμε και στον τίτλο και το κάνουμε και ουσιαστικό

Ρίχνω ένα σφουγγάρισμα στην Κολιμά και σας περιμένουμε

[ik_90]

Ωραίο το άρθρο. Είναι διαχρονική η προσπάθεια της ριζοσπαστικής/προοδευτικής αριστεράς να αποτελέσει ομπρέλα για πολύ δυναμικές μειονότητες (μουσουλμάνοι, φεμινίστριες, μαύροι κ.λπ.), σε τέτοιο σημείο που έχει χάσει τελείως την ταυτότητά της. Κάτι που έχω αναφέρει πολλές φορές, όπως επίσης και το γεγονός ότι για τη σύγχρονη διάβρωση της αριστεράς ευθύνονται σε απόλυτο βαθμό οι liberals και οι απόψεις τους, που (δυστυχώς) αναπαράγονται σε όλον τον κόσμο και υιοθετούνται σε μεγάλο βαθμό. Οι μόνοι που... «κρατάνε Θερμοπύλες» είναι οι ορθόδοξοι αριστεροί, πχ κομμουνιστές.
Όλες αυτές οι απόψεις και τάσεις είναι πραγματικά επικίνδυνες και καθόλου αστείες, ιδιαίτερα αυτές που αφορούν στην αλλαγή της γλώσσας (η γλώσσα διαμορφώνει την οπτική μας για τον κόσμο, άρα και τον ίδιο τον κόσμο, νομοτελειακά) όσο και αυτές της απαγόρευσης της ελευθερίας της έκφρασης, ώστε να μην θίγεται κανένας. Για να έχουμε, έτσι, έναν άγευστο, άνοστο, πολιτικά ορθό λόγο, μια αληθινή newspeak https://en.wikipedia.org/wiki/Newspeak, που θα καταστήσει το πόπολο (ακόμα πιο) λοβοτομημένο.

[Καραμελίτσα]

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο είναι η ομολογία ότι τον γουοκισμό τον προωθεί το στέιτ ντιπάρτμεντ και η πρεσβεία. Ακόμα και στη συμμαχο Γαλλία και παρά το ότι εκνευρίζει τη Γαλλική κυβέρνηση.

Και υπάρχει ένας επιπλέον παράγοντας που αγνοεί ο συγγραφέας. Ο γουοκισμός λειτουργεί εκπεφρασμένα και από τις ρίζες του και σαν διαλυτικό των μεγάλων αφηγήσεων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος της αμερικανικής ολιγαρχίας (και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου) από μία μεγάλη αφήγηση, καθολικής εμβέλειας, όπως ήταν για μερικές δεκαετίες ο σοβιετικός μαρξισμός. Τις μικρές ομάδες συμφερόντων ξέρουν να τις διαχειρίζονται, αρκεί να ελέγχουν την πληροφορία.

[omg kai 3 lol]

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο είναι η ομολογία ότι τον γουοκισμό τον προωθεί το στέιτ ντιπάρτμεντ και η πρεσβεία. Ακόμα και στη συμμαχο Γαλλία και παρά το ότι εκνευρίζει τη Γαλλική κυβέρνηση.

Και υπάρχει ένας επιπλέον παράγοντας που αγνοεί ο συγγραφέας. Ο γουοκισμός λειτουργεί εκπεφρασμένα και από τις ρίζες του και σαν διαλυτικό των μεγάλων αφηγήσεων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος της αμερικανικής ολιγαρχίας (και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου) από μία μεγάλη αφήγηση, καθολικής εμβέλειας, όπως ήταν για μερικές δεκαετίες ο σοβιετικός μαρξισμός. Τις μικρές ομάδες συμφερόντων ξέρουν να τις διαχειρίζονται, αρκεί να ελέγχουν την πληροφορία.

ειναι ολοφανερος ο σκοπος του με αποκορυφωμα τα προσφατα γεγονοτα στο Ιραν, η Δυση χρησιμοποιει ως οπλο την κατακρεουργημενη δημοκρατια και την ελευθεριοτητα σε τριτοκοσμικες και φονταμενταλιστικες χωρες με σκοπο να τις αποδομησει και να τις κανει δορυφορους της,
ενω η πολιτικη αριστερα ειναι ο χρησιμος ηλιθιος της υποθεσης

τα πραγματα δεν ειναι τοσο ροδινα οσο τα περιγραφει ο Πατησιωτης οτι δλδ εχουμε φτασει σε μια de facto ονειρεμενη κατασταση και οποιαδηποτε μικροαλλαγη απειλει αυτον τον παραδεισο.. που μονο τετοιος δεν ειναι

μια και αναφερεσαι σε ξενο αρθρο ριξε μια ματια στο παρακατω επικαιρο που αναφερεται στο βιβλιο της Isabel Wilkerson "Caste: The Origins of Our Discontents"

I finally finished reading Isabel Wilkerson’s Caste: The Origins of our Discontents, published in 2020.

I’d started it twice before, but it was so intensely disturbing and thought-provoking that I needed to put it down. In short, it made me too angry to continue. I needed to find other ways to work with this painful material, which I did primarily through my writing here and at East Wind eZine (see references). When I finally completed Caste, I was on the verge of tears for the last 50 pages or so. Caste is one of the most intense reading experiences I’ve ever had.

Wilkerson’s book was gripping in part because of its use of metaphors, which landed like engines of deconstruction in my brain, putting the finger on the ways that culture creates a false sense of superiority in those privileged to be deemed dominant, and inculcates deep bias with tragic sequelae for those it subordinates and thus makes more vulnerable.

Caste in America is based on skin color or the social construct of “race.” Casteism in America has been named and studied by sociologists for most of the last 100 years, and Wilkerson has done great service to bring it further into the lexicon of America’s difficult journey toward equity and justice.

Her metaphors include:

Casteism and prejudice are like dormant anthrax in the permafrost, which under the right circumstances, can thaw and wreak havoc.

They are like an old house, with foundational problems and in need of great repair.

We are actors with assigned, automatized parts in a play that causes harm unless we become aware of the play and narrative we enact.

We live in a matrix with an unseen program that turns us against each other.

Malignant racial and caste biases are normalized, often act subconsciously, and are quite arbitrary at the root. She imagines a world where tall people are discriminated against by short people and are labeled with stigmatizing undesirable traits.

Modern pop psychology has been taken with the concept of “gaslighting,” and Wilkerson makes it clear that unless we actively deconstruct the “great gaslight,” or what Bob Marley called “the philosophy which holds one race superior and another inferior,” we will continue to reap great disparity in outcomes for different ethnic and racial groups, promote mindless aggressions upon the vulnerable, and tear our society apart at the seams.

The idea of racial domination sets in motion an arbitrary machine that profited certain European Americans and allowed them to dehumanize and utilize brown and black people for their benefit. From what I know, this strategy allowed early settlers an escape from the ways they had been demoted in European hierarchies, prompting some of them to colonize the American continent. They found psychological justifications to make sure they could dominate and hold dominion in the New World.

Nowadays, the idea of racial domination usually acts more covertly and is noted in the denial, dismissal, and devaluation of the perspectives and possibilities of marginalized peoples, and unfortunately, can be codified into laws, such as Florida governor Ron DeSantis’s actions to limit teaching on race, gender, and sexuality. Many states are moving to eliminate access to abortion.

https://www.psychologytoday.com/us/blog ... tter-world

"Caste: The Origins of Our Discontents" is a book written by Isabel Wilkerson that explores the concept of caste in America and how it has shaped the nation's history and continues to impact society today. The book argues that the United States has a hidden caste system that operates as a means of social control and hierarchy, much like the caste systems of India and Nazi Germany. Wilkerson argues that this system, rooted in slavery and perpetuated through various means, has led to the discrimination and oppression of certain groups, particularly Black Americans. Through extensive research and personal stories, Wilkerson examines the ways in which the caste system manifests in everyday life, including in areas such as education, employment, and the criminal justice system. The book ultimately calls for a recognition and understanding of America's caste system in order to dismantle it and create a more just and equal society.

[Beria]

[αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας]

Πρώιμε είδες τον Μπέο να επιτηρεί το έργο του καθαρισμού από τα χιόνια; Αυτοι είναι σωστοί πολιτικοί....όχι θεωρίες φρουφρου και αρώματα...

[πατησιωτης]

τα πραγματα δεν ειναι τοσο ροδινα οσο τα περιγραφει ο Πατησιωτης οτι δλδ εχουμε φτασει σε μια de facto ονειρεμενη κατασταση και οποιαδηποτε μικροαλλαγη απειλει αυτον τον παραδεισο.. που μονο τετοιος δεν ειναι

Δεν είπα καθόλου ότι είμαστε σε ονειρεμένη κατάσταση και φυσικά υπάρχουν αντιδράσεις και μέσα στις ΗΠΑ εξ ου και η εκλογή Τραμπ και η λυσσαλέα προσπάθεια του μεγαλύτερου μέρους του κατεστημένου να τον αποκαθηλώσει.
Εάν όμως προσέξει κάποιος τα επιχειρήματα των τραμπικών βασίζονται ΚΑΙ ΑΥΤΑ σε κάποια ατομικά δικαιώματα που παραβιάζουν οι "αφυπνισμένοι" προωθώντας τα δικά τους π.χ. παραβιάζονται τα δικαιώματα των γυναικών από τους τρανς που θέλουν να μπαίνουν σε γυναικείους χώρους ή οι μετανάστες κλέβουν γηγενείς ή συκοφαντούνται αντίπαλοι των "αφυπνισμένων" ή τα έμβρυα είναι άνθρωποι και τα σκοτώνουν με τις αμβλώσεις ή το ατομικό δικαίωμα της οπλοφορίας και με κλου που έγινε χαμός το δικαίωμα να μην κάνεις εμβόλιο.
Δηλαδή όλα τα στρατόπεδα παίζουν ατομικό δικαίωμα στην Αμερική και όχι "μεγάλη αφήγηση" που λέει η Καραμελίτσα.
Εδώ που τα λέμε όμως τι μεγάλη αφήγηση να παίξει σε μια χώρα που έγινε από τι μηδέν υπερδύναμη μέσα σε δύο αιώνες από ανθρώπους που μετανάστευσαν σε αυτήν.Η μόνη μεγάλη αφήγηση που μπορεί να έχουν είναι η αφήγηση αυτού ακριβώς που έγινε αλλά αυτή δεν μπορεί να μπει σε ένα καλούπι που να προβλέπει το μέλλον με βάση κάποια στάνταρ.

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο είναι η ομολογία ότι τον γουοκισμό τον προωθεί το στέιτ ντιπάρτμεντ και η πρεσβεία. Ακόμα και στη συμμαχο Γαλλία και παρά το ότι εκνευρίζει τη Γαλλική κυβέρνηση.

Και εδώ το gay pride parade χρηματοδοτείτο από την πρεσβεία,το είχα διαβάσει και σε εφημερίδα πριν τρία χρόνια.Αυτό το πράγμα προωθείται παγκόσμια όπου οι κυβερνήσεις το επιτρέπουν βέβαια.Μια δημοκρατική ευρωπαική κυβέρνηση δεν μπορεί να αποκλείσει χρηματοδοτήσεις σε νόμιμες δραστηριότητες.Η σύμμαχος Σαουδική Αραβία φυσικά το κάνει και την στολίζουν κατάλληλα στην έκθεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε χρόνο και ακολουθεί διελκυστίνδα στο Κογκρέσσο αλά τούρκα για το πόσα αεροπλάνα θα τους πουλήσουν ή όχι μεταξύ "ρεαλιστών" και "δικαιωματιστών".
Υ.Γ, Ότι ο Πάιατ ενδιαφέρθηκε για την υπόθεση Ζακ στα ίδια πλαίσια δεν ξέρω εάν το έγραψαν οι λαύροι αριστεροί αντιαμερικανοί που υποστήριζαν ότι το έγκλημα ήταν ομοφοβικό όταν κανείς από αυτούς που τον χτυπούσαν δεν ήξερε ποιός ήταν.