Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από The Great Leader » 25 Φεβ 2019, 22:01
Το Σοσιαλιστικό στρατόπεδο, όπως και το καπιταλιστικό, είχε διακυμάνσεις και διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του. Όπως το να συγκρίνεις το Μπαγκλαντές με την Σουηδία είναι άτοπο και ας είναι και οι 2 καπιταλιστικές, έτσι και στο πρώην κομμουνιστικό κόσμο, υπήρχαν διαφοροποιήσεις. Η ΕΣΣΔ, από το 1956 έως τις αρχές των 80ς, ήταν μια χαρά χώρα και η συλλογική ηγεσία και η χαλαρότητα στο εσωτερικό δεν είχε καμιά σχέση με την σταλινική αυστηρότητα και τρομοκρατία των 30ς. Η Ανατολική Ευρώπη, ακολουθώντας την ΕΣΣΔ, ήταν στο ίδιο κλίμα. Εξαίρεση αποτελούσε η Αλβανία, που είχε έναν αυτιστικό,εσωστρεφή σταλινισμό και η Ρουμανία που είχε ένα προσωποπαγές καθεστώς που είχε τον διπλό φονικό συνδυασμό του να έχει καταχρεωθεί στην Δύση, ενώ παράλληλα πήγε να εισάγει ολοκληρωτικές μεθόδους από Κίνα και Κορέα. Η Γιουγκοσλαβία ήταν η πιο προχώ χώρα, με σχετικά ελεύθερη μετακίνηση, σοβαρή βιομηχανική βάση και τουρισμό από την Κεντρική Ευρώπη και την Ιταλία.
Η Ασία, λόγω πολεμικών συγκρούσεων, δεν είχε κανά παράδειγμα ήρεμου κομμουνισμού πριν τα 80ς. Η Κίνα του Μάο ήταν ένα τεράστιο κοινωνικό εργαστήρι, ενώ οι χώρες της Ινδοκίνας ήταν σε ένα συνεχές πολεμικό κλίμα.
Η Κούβα είχε την δημοτικότητα μιας επανάστασης απρόοπτης και από νέους, άλλα είχε διακυμάνσεις. Στα 60ς, η ηγεσία ακροβατούσε μεταξύ αριστερόστροφου εθνικισμού με τροτσκιστικές/μαοϊκές τάσεις, ενώ στα 70ς, έγινε καρμπόν του σοβιετικού μοντέλου. Από τα 80ς, άρχισε να χάνει την γοητεία της. Την Νικαράγουα δεν την μετράω, γιατί μπλέχτηκε σε έναν εμφύλιο πόλεμο.