Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

[The Rebel]

02|06|2024
Ποτέ δεν είναι αργά: Ηλικιωμένοι στην Κρήτη κλέφτηκαν και άφησαν πίσω 1 γράμμα αγάπης που μας μαθαίνει πολλά.



Μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο ηλικιωμένους από ένα χωριό του Ηρακλείου αναζωπυρώνει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

Εκεί όπου ο χρόνος κυλάει σε διαφορετικούς ρυθμούς η ιστορία αυτή αποκαλύπτει την ομορφιά του απλού, του αληθινού και του ανεξέλεγκτου έρωτα. Η αναβίωση ενός παλιού εφηβικού έρωτα, μέσα από τα μάτια δύο ηλικιωμένων, μας μεταφέρει σε ένα ταξίδι που ξεπερνά τα σύνορα του χρόνου και της ηλικίας, αποδεικνύοντας πως ο έρωτας είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και που μπορεί να αναζωογονήσει ακόμα και τις πιο ξεχασμένες στιγμές της ζωής μας. Οι δύο ηλικιωμένοι από την Κρήτη κλέφτηκαν από έρωτα.

Η ιστορία των ηλικιωμένων:
Το δημοσίευμα που έχει γίνει viral από τα κρητικά μίντια, μιλά για για έναν 78χρονο συνταξιούχο του Δημοσίου και μία 72χρονη συγχωριανή του.

Η γυναίκα, με παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, χήρεψε πριν από περίπου έξι χρόνια και από μια διετία χήρεψε και ο γείτονάς της, ο οποίος δεν είχε δημιουργήσει δική του οικογένεια. Ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ο γιος της 72χρονης επισκεπτόμενος το πατρικό του σπίτι στο χωριό, το βρήκε ερμητικά κλειστό. Αρχικώς πίστεψε ότι η μητέρα του ήταν ακόμα στην εκκλησία και έτσι άνοιξε με το δικό του κλειδί. Τότε βρέθηκε προ εκπλήξεως. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα γράμμα που τα εξηγούσε όλα.

Το γράμμα της μητέρας.
Συγκεκριμένα, η μητέρα έγραφε στα παιδιά της ότι είχε αποφασίσει να συζήσει με τον 78χρονο γείτονα, τον ανεκπλήρωτο έρωτά της από τα εφηβικά τους χρόνια, πριν την παντρέψουν οι δικοί της και πριν εκείνος αναχωρήσει στην Αθήνα για σπουδές. Επίσης, στο ίδιο γράμμα εξηγούσε πώς είχε διευθετήσει όλα τα κληρονομικά τους. Και τέλος τούς ζητούσε να σεβαστούν την επιθυμία της να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της με τον σύντροφο της καρδιάς της.

Η υπόθεση των ηλικιωμένων έφθασε μέχρι το Αστυνομικό Τμήμα.
Η υπόθεση έφθασε μέχρι το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής όπου μετέβησαν τα παιδιά της 72χρονης, θέλοντας να διερευνήσουν αν πίσω από αυτό το γράμμα κρύβεται κάτι άλλο και αν συμβαίνει κάτι κακό στην μητέρα τους καθώς δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι η δική τους η μητέρα θα έκανε κάτι τέτοιο. Τελικά, το γράμμα αιφνιδίασε καθώς δεν γνώριζαν το παραμικρό για το υποτιθέμενο ειδύλλιο των δύο ηλικιωμένων και προχώρησαν σε καταγγελία εξαφάνισης, ζητώντας να γίνει έρευνα. Αστυνομικοί έκαναν έρευνα και στο σπίτι του 78χρονου, το οποίο επίσης ήταν κλειστό αλλά τακτοποιημένο στην εντέλεια.

Ωστόσο, οι αστυνομικές πηγές ανέφεραν στην εφημερίδα «Πατρίς» ότι μόλις την περασμένη Πέμπτη η 72χρονη επικοινώνησε τηλεφωνικά με τα παιδιά της προκειμένου να τα καθησυχάσει ότι είναι καλά και ότι βρίσκεται με τον σύντροφό της κάπου στην περιοχή του Βόλου όπου ζούσε ο ηλικιωμένος μέχρι και τη συνταξιοδότησή του.

Κλείνοντας, η ιστορία των δύο ηλικιωμένων που κατάφεραν να συναντηθούν μετά από πολλά χρόνια μας συγκινεί. Μας θυμίζει ποτέ δεν είναι αργά και δεν πρέπει να αφήνουμε στην άκρη τα θέλω μας.
https://www.makeleio.gr/%ce%b5%cf%80%ce ... bd-%ce%9a/

[The Rebel]

2 Ιουνίου 2024
Ο μπαρμπα-Γιαννης ο Κανατάς με το ομώνυμο τραγούδι, ήταν στην πραγματικότητα Βούλγαρος κατάσκοπος.



Ο μπαρμπα-Γιάννης Κανατάς, υπήρξε από τους ωραιότερους Αθηναίους “τύπους” της δεκαετίας του 1870: κατά τις εργάσιμες ημέρες , ξυπόλητος και ρακένδυτος, πουλούσε κανάτια πάνω στο γαϊδουράκι του.

Στον «ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗ» περιγράφεται ως: «….Ένας άντρας ψηλός, με φαρδιά ξανθά μουστάκια, γέμισε με το μεγάλο μπόι του την πόρτα. Ήταν φτωχοντυμένος και ξυπόλυτος και στο κεφάλι φορούσε ένα παλιωμένο πλατύγυρο καπέλο. Στα μαλλιά και στα μουστάκια πολλές άσπρες τρίχες γυάλιζαν, μα ήταν ήρεμο το πρόσωπο του και είχε αρχοντιά η στάση του, καθώς στηρίζουνταν στη μαγκούρα του…» Κατοικούσε στην Πλάκα (συνοικία Σκαγιάννη), στην οδό Υπερείδου. Στην αυλή είχε σταύλο, όπου άφηνε τον ξανθοκόκκινο γάιδαρό του. Εκεί στην αυλή τοποθετούσε επίσης, τα κανάτια του.

Τις Κυριακές όμως ντύνονταν καλά, με ψηλό καπέλο, μπαστουνάκι με λαβή ασημένια και πήγαινε όπου μόνο πλούσιοι σύχναζαν. Έλεγαν πως με τα κανάτια είχε κάνει λεφτά. Υπάρχει όμως και άλλη εκδοχή που θα δούμε παρακάτω. Η στρατιωτική ορχήστρα που έπαιζε, τις αργίες, διάφορα κομμάτια στο Σύνταγμα, μόλις εμφανιζόταν ο μπαρμπα-Γιάννης Κανατάς σταματούσε και άρχιζε να παίζει το δικό του γνωστό τραγούδι. Οι γυναίκες επιδίωκαν την προσοχή του, οι άντρες τον χαιρετούσαν φιλικά, τα παιδιά πηδούσαν γύρω του. Αυτός, ατάραχος: ψηλός, λεβέντης, με ωραία χαρακτηριστικά και καλούς τρόπους, απόφευγε τις πολλές διαχύσεις. Ούτε έδινε αφορμή σε σκάνδαλα και κουτσομπολιά: Λέγανε πως διατηρούσε σχέσεις με διάφορες δεσποινίδες και κυρίες αλλά δεν εξέθεσε καμία.

Ο Βασιλιάς Γεώργιος εκνευρίζονταν όμως από την «ανάκρουση» του τραγουδιού του μόλις εμφανίζονταν ο μπαρμπα-Γιάννης, γιατί αυτό ήταν βασιλικό προνόμιο. Δεν ήθελε όμως να διακινδυνεύσει μια “σύγκρουση” μαζί του, γιατί και ετοιμόλογος ήταν, και δημοφιλής. Προτίμησε λοιπόν να του δείχνει συγκρατημένη συμπάθεια. Από την πλευρά του ο μπαρμπα-Γιάννης σεβόταν τον ηγεμόνα.

Μια μέρα τον ρώτησε ο βασιλέας:
«Γιατί δε φορείς σήμερα ψηλό καπέλο και παπούτσια γυαλιστά, Μπαρμπαγιάννη;»
Κι εκείνος του αποκρίθηκε:
«Τα φορώ, όπως και συ το λοφίο σου, μεγαλειότατε, στις μεγάλες περιστάσεις!»

Μετά τη λήξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου 1877 – 1878, που οδήγησε στην ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, ο μπαρμπα-Γιάννης Κανατάς εξαφανίστηκε ξαφνικά. Τότε τότε διαδόθηκε η φήμη, πως αυτός ο γραφικός τύπος ήταν Βούλγαρος, ακόμα και κατάσκοποςίσως! Πίστεψαν πως η αξιοπρέπεια του χαρακτήρα του τον είχε φέρει σε σύγκρουση με τις οθωμανικές αρχές και είχε καταφύγει στην Αθήνα. Μόλις απελευθερώθηκε η Βουλγαρία, το 1878, είπαν πως επέστρεψε και έζησε ήρεμα στη Σόφια ως τον θάνατό του. Άλλοι όμως είπαν πως ήταν από την Κύθνο.

Υπάρχει όμως και άλλο “σενάριο”:
Ο μπάρμπα – Γιάννης επέστρεψε στην πατρίδα του, το Τατάρ Πάπαρντζικ, σημερινό Πάζαρτζικ.
Πήρε το παλιό του όνομα Χατζή Ιβάν Λίγκοφ Χιμιτζίεφ, διατήρησε την ελληνική του υπηκοότητα και έγινε γραφιάς. Εγραφε και στίχους, στα ελληνικά και βουλγάρικα.

Το Πάζαρτζικ ανήκε στην Ανατολική Ρωμυλία. Με τη Συνθήκη του Βερολίνου έγινε αυτόνομη επαρχία υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Το 1884 έγινε κίνημα με αίτημα την ένωση της επαρχίας με την Βουλγαρία. Την άνοιξη του 1984 ο Μπάρμπα – Γιάννης κανατάς δημοσιεύει σάτιρες κατά των αρχών και καλεί τους Βούλγαρους να κατακτήσουν την Τσάριγκραντ (την Πόλη) πριν την κατακτήσουν οι Ελληνες. Εγραψε ποίημα κατά των αρχών της χώρας και οργάνωσε πολυάριθμο συλλαλητήριο όπου το διάβασε. Το κοινό ενθουσιάστηκε και χρειάστηκε η παρέμβαση των στρατιωτικών αρχών. Ο Μπάρμπα – Γιάννης κατέφυγε στο χωριό του όπου οι συγχωριανοί του αρνήθηκαν να τον παραδώσουν στις αρχές και υποσχέθηκαν ότι θα τον οδηγήσουν αυτοί στο Πάζαρτζικ. Η εισαγγελική αρχή τον συνέλαβε ως εχθρό του κράτους…

Στις 6 Σεπτέμβρη 1885 η Ανατολική Ρωμυλία ενώθηκε με τη Βουλγαρία. Η Τουρκία δεν αντέδρασε, εν αντιθέσει με τη Ρωσία, τη Σερβία και την Ελλάδα που διαμαρτυρήθηκαν για την καταπάτηση της Συνθήκης του Βερολίνου.

Το τραγούδι του:



Στο τραγουδάκι του Μπαρμπα-Γιάννη, λέγεται πως οι στίχοι διαμορφώθηκαν από τον κόσμο και η μελωδία προέρχεται ένα παλιό ιταλικό τραγούδι. Η τελική μορφή του, οφείλεται στον τενόρο της λυρικής Πέτρο Επιτροπάκη, ο οποίος το κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1934. Σύμφωνα με άλλους το τραγούδι, καθώς και άλλα δίστιχα και τετράστιχα, ήταν του ίδιου του Μπαρμπα-Γιάννη, και τα τραγουδούσε ο στους δρόμους που γύρναγε με τον γάιδαρο. Δημοσίευσε μάλιστα σε εφημερίδα του 1873 δεκαπέντε τετράστιχα με γενικό τίτλο «Το ιπποτικόν τραγούδι όπερ είπον εις την Σύρον».Ανάμεσα στους δημοσιευμένους εκείνους στίχους είναι και αυτοί που γνωρίζουμε στις μέρες μας.

Μπαρμπα-Γιάννη με τις στάμνες
και με τα σταμνάκια σου
να χαρείς τα μάτια σου.
Κι αν φορείς ψηλό καπέλο
και παπούτσια λάστιχο
μπαρμπα-Γιάννη κανατά.
Πρόσεξε μη σε γελάσει
καμία όμορφη κυρά
μπαρμπα-Γιάννη κανατά.
Και σου πάρει το γαϊδούρι
και σ’ αφήσει την ουρά
μπαρμπα-Γιάννη κανατά.
Μπαρμπα-Γιάννη σε λατρεύω
θα σε αγαπώ πιστά
μπαρμπα-Γιάννη κανατά.

Το 1957 θα κυκλοφορήσει η βιογραφική ταινία του μπάρμπα Γιάννη σε σκηνοθεσία των Κ. Στραντζαλη, Φρίξου Ηλάδη. Πρωταγωνιστούσαν οι Βασίλης Αυλωνίτης, Α. Αλεξανδράκης, Ν. Σταυρίδης, Σ. Ληναίος και σε αυτήν έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο Ν. Κούρκουλος.
https://hellas-now.com/o-mparmpa-gianni ... -tragoydi/

[The Rebel]

24/06/2024
Με πέταξαν έγκυο στο δρόμο αλλά έφτιαξα μια οικογένεια γεμάτη αγάπη.



Είμαι η Μαρία, είμαι 27 χρονών και μέχρι πρίν λίγα χρόνια έμενα στη Κρήτη. Ένα καλοκαίρι πρίν 5 χρόνια, ήρθε μια φίλη μου από την Αθήνα για διακοπές και είπα να τη φιλοξενήσω.

Η φίλη μου έφερε μαζί και τον αδερφό της που μόλις είχε απολυθεί από φαντάρος και έτσι τα παιδιά, έμειναν σπίτι μου ένα μήνα περίπου.

Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι και φυσικά μια βδομάδα μετά, έκανα σχέση με τον αδερφό της φίλης μου. Ελεύθερη εγώ, ελεύθερος εκείνος, τίποτα παράξενο.

Πέρασε ένας μήνας και έπρεπε να γυρίσουν στην Αθήνα. Υποσχεθήκαμε πως θα συνεχίσουμε τη σχέση μας κανονικά και πως πότε θα ανεβαίνω εγώ και πότε θα κατεβαίνει εκείνος στο νησί. Ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του παρ’ όλα αυτά, κάτι δεν μου άρεσε επάνω του, τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι.

Ο τρόπος που κοιτούσε τους ανθρώπους, ο τρόπος που φερόταν; Ήταν κάπως «ψυχρός», απόμακρος, αλλά πολύ θερμός μαζί μου και δεν έδωσα πολύ σημασία. Μετά από 15 μέρες αφού έφυγε,ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος.

Πανικοβλήθηκα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τον πάρω τηλέφωνο. Του είπα «Πρέπει να μιλήσουμε, δεν είμαι καλά, είμαι έγκυος». Η απάντησή του, με ξάφνιασε «Είναι δικό μου;». Γιατί να πίστευε ότι ήταν κάποιου άλλου δεν καταλαβαίνω. Πότε του έδωσα εγώ τέτοιο δικαίωμα;

Προσπέρασα την απάντησή του και του είπα πως φοβόμουν, πως δεν ήξερα πώς να το πω στους δικούς μου, πως ήταν παλαιών αρχών, πως θα με έδιωχναν. Τους ήξερα καλά. «Έλα ρε Μαρία τη καταστροφή φέρνεις. Να σου πω τώρα, κλείνω γιατί βγήκε δουλειά, θα σε πάρω μετά».

Ήταν η τελευταία φορά που τον άκουσα. Με το «μετά» εννοούσε «ποτέ». Σήμερα που είμαι μητέρα, καταλαβαίνω πόσο εξευτελιστική είναι μια τέτοια απάντηση από έναν άνθρωπο που του ανακοίνωσαν πως θα γίνει γονιός.

Δύο μέρες, μέρα και νύχτα, τον έπαιρνα τηλέφωνο. Στη δουλειά, στο σταθερό, στο κινητό. Στη δουλειά άκουγε τη φωνή μου και έκλεινε. Το κινητό δεν το απαντούσε και στο σταθερό έβγαινε η μητέρα του και έλεγε πως δεν ήταν εκεί. Η φίλη μου κι αυτή εξαφανισμένη, δεν απαντούσε.

Δεν μπορώ να περιγράψω τη προδοσία που ένιωσα, το κλάμα που έριξα. Δεν ήξερα τι να κάνω, αυτό που ήξερα ήταν ότι δεν μπορούσα να κάνω έκτρωση, δεν ήθελα, δεν μου πήγαινε.

Θα το κρατούσα κι ας γινόταν ό,τι ήταν να γίνει. Πήγα στη μητέρα μου και της το είπα. Κι εκείνη το είπε στο πατέρα μου. Την επόμενη ώρα ήμουν στο δρόμο. Έτσι απλά. «Πουτ@νες εγώ δεν θέλω σπίτι μου» μου είπε ο «αγαπημένος μου μπαμπάς» και με έδιωξε. Είχα 50 ευρώ στη τσέπη μου. Έβγαλα εισιτήριο και μπήκα σε ένα καράβι για τον Πειραιά.

Με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα έφτασα στο Πειραιά και ξεκίνησα για το σπίτι του. Όταν έφτασα δεν χτύπησα τη πόρτα γιατί σκέφτηκα πως αν με έβλεπε δεν θα μου άνοιγε. Τον περίμενα να εμφανιστεί και το απόγευμα ήρθε από τη δουλειά του και πήγε να ανοίξει να μπεί μέσα.

Ξαφνιάστηκε που με είδε, άσπρισε ολόκληρος. Του είπα πως πρέπει να μιλήσουμε, πως ήμουν σε απόγνωση, πως οι γονείς μου με έδιωξαν και ήμουν στο δρόμο. «Κατάλαβέ το ρε Μαρία, τελειώσαμε και άσε τα ψέμματα και τις εγκυμοσύνες, πες τα αλλού αυτά» μου είπε και μου έκλεισε τη πόρτα στα μούτρα.

Πήρα την αδερφή του από απόκρυψη για να μην δεί το νούμερό μου και μου το κλείσει αλλά όταν άκουσε τη φωνή μου, μου το έκλεισε.

Δεν είχα που να πάω και τι να κάνω, δεν είχα λεφτά δεν είχα τίποτα δεν είχα κανένα γνωστό ή συγγενή. Πήγα στην Αστυνομία και από εκεί με έστειλαν σε ένα ξενώνα. Έμεινα στον ξενώνα 9 μήνες, με εξέταζαν γιατροί, με παρακολουθούσαν κοινωνικοί λειτουργοί και γνώρισα και άλλες κοπέλες σαν εμένα.

Ξαφνικά, από το δωμάτιό μου, τη δουλειά μου, το σπίτι και τους φίλους μου, βρέθηκα σε άχρωμα δωμάτια, σε μια ξένη πόλη με ξένους ανθρώπους αλλά τελικά, τόσο δικούς μου.

Τη Πρωτοχρονιά κάναμε ένα μικρό πάρτυ, έγκυες όλες, βγάζαμε φωτογραφίες, γελούσαμε χορεύαμε και τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας με τις πορτοκαλάδες.

Δέθηκα με αυτά τα κορίτσια, γίναμε φίλες, το παλέψαμε μαζί. Οι γονείς μου δεν με πήραν ποτέ, ποτέ. Ούτε αυτός εμφανίστηκε ποτέ. Γέννησα ένα υγιέστατο κοριτσάκι που έγινε όλη μου η ζωή, ο μόνος συγγενής μου, ο μόνος άνθρωπος που με αγαπάει αληθινά.

Τα χρόνια πέρασαν, σήμερα η κόρη μου είναι 4 ετών. Εδώ και ένα χρόνο είμαι με έναν άνθρωπο που αγαπάει εμένα και το παιδί μου, σαν να είναι δικό του και μένουμε όλοι μαζί.

Πέρασα δύσκολα, με πέταξαν έγκυο στο δρόμο, έμεινα σε άγνωστα δωμάτια με αγνώστους, δεν χάρηκα την εγκυμοσύνη μου, με πούλησαν με το χειρότερο τρόπο αλλά κατάφερα να φτιάξω μια οικογένεια αληθινή και γεμάτη αγάπη.

Θέλω σας παρακαλώ, να ευχαριστήσω από τη σελίδα σας, το σύλλογο «Αγκαλιά» που φρόντισε εμένα και το παιδί μου και όλα τα κορίτσια που μου στάθηκαν και κρατάμε επαφή έως και σήμερα. Και όταν καμιά φορά ο κόσμος με ρωτάει «Που είναι οι παππούδες της; Ο μπαμπάς της;» τους απαντώ «Έχουν πεθάνει»…
Μαρία.

Το άρθρο αυτό αναρτήθηκε στο φόρουμ του singleparent.gr.
https://www.olympia.gr/1593898/viral/me ... ati-agapi/

[The Rebel]

26.06.2024
Βρέθηκε ο τάφος της Μαντάμ Ορτάνς στην Ιεράπετρα.
Ξαναγεννούν οι μνήμες του Ζορμπά και της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη.



Στην Ιεράπετρα βρέθηκε ο τάφος της Γαλλίδας ιερόδουλης, Μαντάμ Ορτάνς, που λίγο πριν πεθάνει πολιτογραφήθηκε στην Κρήτη.

Ο Ευθύμης Λεκάκης είχε υποσχεθεί ότι θα ψάξει και θα βρει τον τάφο της θρυλικής Μαντάμ Ορτάνς,
η οποία έγινε γνωστή από τη λογοτεχνία και την πραγματική της ιστορία, και το κατάφερε. Ο ίδιος αποκάλυψε ότι η τοποθεσία του τάφου της είναι στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο Δημοτικό Νεκροταφείο της Ιεράπετρας.





Ποια ήταν η θρυλική ιερόδουλη.
Η Αδελίνα Γκιτάρ, γνωστότερη ως Μαντάμ Ορτάνς (1863 – 2 Μαΐου 1938) ήταν Γαλλίδα ιερόδουλη, η οποία έγινε γνωστή στην Ελλάδα στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν εγκαταστάθηκε στην Κρήτη. Τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της έζησε στην Ιεράπετρα και τιμήθηκε από τις αρχές, με το να δοθεί το όνομά της σε δρόμο της πόλης.



Γεννημένη στη Γαλλία, αν και για τον ακριβή τόπο γέννησής της ερίζουν οι πόλεις Παρίσι, Τουλόν και Μασσαλία. Πολύ νεαρή, σε ηλικία 16 ετών, έγινε πόρνη. Όταν ξεκίνησε η κατοχή της Κρήτης, το 1898, η Γκιτάρ εγκαταστάθηκε με γύρω στις 500 ακόμα γυναίκες στα Χανιά, για να προσφέρει τις υπηρεσίες της στους άνδρες των Μεγάλων Δυνάμεων που υπηρετούσαν στους στόλους. Έπειτα από την επανάσταση στο Θέρισο, το 1905, η Μαντάμ Ορτάνς έφυγε και περιπλανήθηκε στην ανατολική Κρήτη και ειδικότερα στο Ηράκλειο, στη Σητεία και στον Άγιο Νικόλαο. Τελικά, στις αρχές του 1910 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιεράπετρα, όπου άνοιξε χαρτοπαικτική λέσχη και εστιατόριο στην Μεσοκαστελλιά. Εν συνεχεία, λειτούργησε ένα ξενοδοχείο ύπνου, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα το «Hotel Creta». Το ξενοδοχείο εκείνο ονομαζόταν «Η Γαλλία».

Αργότερα η Ορτάνς έγινε υποπρόξενος της Γαλλίας και πολλοί την υποπτεύονταν για κατάσκοπο. Έπειτα από τον πόλεμο ανέπτυξε έντονη κοινωνική δραστηριότητα και καταξιώθηκε στην Ιεράπετρα, όπου πέθανε το 1938.

Η Μαντάμ Ορτάνς αποτέλεσε την ηρωίδα σε πολλά λογοτεχνικά έργα, όπως στο Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη, ενώ στον κινηματογράφο την υποδύθηκε η ηθοποιός Λίλα Κέντροβα. Επίσης, στα πάρεργα του Γεώργιου Πάγκαλου αναφέρονται αφηγήσεις της Ορτάνς. Στο έργο του Πρεβελάκη Χρονικό μιας Πολιτείας βρίσκουμε τη Μαντάμ Ορτάνς ως Φατμέ. Τη βιογραφία της έγραψε ο Ιωάννης Μανωλικάκης.
https://www.zougla.gr/politismos/vrethi ... ierapetra/

[The Rebel]

Τρίτη, 9 Ιουλίου 2024
Το τραγικό τέλος του φωτογράφου που απαθανάτισε μια στιγμή που συγκλόνισε την ανθρωπότητα.



«Υπήρχαν δύο γύπες στη φωτογραφία που συγκλόνισε την ανθρωπότητα».

Τη δεκαετία του 1990, κυκλοφορούσε ευρέως μια φωτογραφία ενός γύπα που περίμενε ένα λιμοκτονημένο κοριτσάκι να πεθάνει και να χορτάσει με το πτώμα του.

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του λιμού του 1993/94 στο Σουδάν από τον Kevin Carter, έναν Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ, ο οποίος αργότερα κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για αυτή την «καταπληκτική φωτογραφία».

Ωστόσο, καθώς ο Κέβιν Κάρτερ απολάμβανε το «κατόρθωμά» του και «αποθεωνόταν» στα μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια και δίκτυα σε όλο τον κόσμο για αυτή την «εξαιρετική φωτογραφική ικανότητα», έζησε μόνο λίγους μήνες για να απολαύσει το υποτιθέμενο επίτευγμά του και τη φήμη του, καθώς έπαθε κατάθλιψη και έχασε και τη δική του τη ζωή!

«Η κατάθλιψη του Kevin Carter ξεκίνησε, όταν σε μια από αυτές τις συνεντεύξεις, κάποιος τηλεφώνησε και τον ρώτησε τι απέγινε το κοριτσάκι.

Ο φωτογράφος απάντησε: “Δεν περίμενα να το μάθω μετά από αυτό το πλάνο, καθώς είχα μια πτήση να προλάβω…”.

Η απάντηση που έλαβε, ήταν καθοριστική: “Άρα υπήρχαν δύο γύπες εκείνη την ημέρα, ο ένας κρατούσε κάμερα”.

Ήταν αυτή η στιχομυθία που τον οδήγησε σε κατάθλιψη και τελικά αυτοκτόνησε.

Ο Κέβιν Κάρτερ θα μπορούσε να ήταν ακόμα ζωντανός σήμερα και ακόμη πιο διάσημος, αν είχε πάρει αυτό το κοριτσάκι και το είχε πάει στο Κέντρο Σίτισης των Ηνωμένων Εθνών, όπου προσπαθούσε να φτάσει ή τουλάχιστον να το πάει κάπου όπου θα ήταν ασφαλές.

Σήμερα, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει πάντα ένας γύπας που κερδοσκόποι από τη θηριωδία και τις απάνθρωπες πράξεις εις βάρος των άλλων.

Ο Κέβιν Κάρτερ θα μπορούσε να είχε πάρει το κορίτσι μακριά από εκείνο το μέρος, αλλά δεν το έκανε.

Ιδού η απάνθρωπη στάση, «είχε όλο τον χρόνο να τραβήξει αυτή τη φωτογραφία, αλλά δεν είχε χρόνο να σώσει τη ζωή του κοριτσιού».

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν κατανοούσαμε ότι ο σκοπός της ζωής είναι να αγγίξουμε ζωές.

Να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση εάν θέλουμε να ζήσουμε ως άνθρωποι, ή ως «γύπες».

“Σε ό,τι κι αν κάνουμε, ας θέσουμε σε πρώτο πλάνο την ανθρωπότητα.

Σε ό,τι κάνουμε, ας σκεφτόμαστε πάντα τους άλλους και πώς μπορούμε να ωφελήσουμε την ανθρωπότητα, πώς μπορούμε να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας και να σκουπίσουμε τα δάκρυα.

Ως εκ τούτου, όταν αναζητούμε γνώση, πλούτο, φήμη, δεξιότητες ή ακόμα και θέσεις, ας σκεφτούμε πώς μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ωφελήσουμε τους ανθρώπους και την κοινωνία γενικότερα»”.
https://lumi-news.gr/to-tragiko-telos-t ... hropotita/

[The Rebel]

19/07/2024
Louis Vuitton: Ο βιοπαλαιστής που πήγε με τα πόδια στο Παρίσι και πλούτισε επειδή κατάλαβε τι είναι το παν στη ζωή.



Ο οραματιστής που έχτισε μία αυτοκρατορία επειδή κατάλαβε ότι το παν στη ζωή είναι το ταξίδι.

Το 1821 γεννήθηκε, ο Lοuis Vuitton, ο οποίος ήταν μέλος μιας φτωχής οικογένειας. Μάλιστα, στα δέκα του χρόνια έμεινε ορφανός, καθώς έχασε τη μητέρα του.

Στα 13 του χρόνια, αποφάσισε να πάει στο Παρίσι, πραγματοποιώντας ένα πολύ μεγάλο ταξίδι 470 χιλιομέτρων.

Πώς ο Louis Vuitton κατάφερε να χτίσει μια αυτοκρατορία.



Το ταξίδι των 470 χιλιομέτρων του πήρε δύο χρόνια με τα πόδια και είχε φυσικά πολλές στάσεις σε χωριά και πόλεις όπου έκανε περίεργες δουλειές για να κερδίσει χρήματα και να συνεχίσει την πορεία του.

Όταν επιτέλους έφτασε στο Παρίσι το 1837, ο Louis Vuitton έγινε μαθητευόμενος σε ένα επιτυχημένο εργαστήριο κατασκευής κιβωτίων συσκευασίας – τέχνη που ήταν πολύ αξιοσέβαστη εκείνη την εποχή. Τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο είχαν γίνει πολύ δημοφιλή και σχεδόν όλοι χρειάζονταν ανθεκτικές αποσκευές. Μέσα σε λίγα χρόνια είχε αποκτήσει τη φήμη ενός από τους καλύτερους τεχνίτες σε όλο το Παρίσι.

Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια που εργάστηκε ως υπάλληλος, αποφάσισε, το 1854 να ιδρύσει την ομώνυμη εταιρεία, με κατάστημα στο Παρίσι και να παντρευτεί με την 17χρονη Clemence-Emilie Parriaux. Η εξωτερική πινακίδα έγραφε: “Συσκευάζουμε με ασφάλεια τα πιο εύθραυστα αντικείμενα. Ειδικευόμαστε στη συσκευασίας μόδας”. Η φήμη του πλέον περνούσε τα γαλλικά σύνορα.



Τα ταξιδιωτικά κιβώτια Louis Vuitton ήταν δυνατά και πανέμορφα με τα κομψά μονογράμματα και το λακαρισμένο δέρμα. Μετέφεραν τα ρούχα και τα αξεσουάρ των κυριών στους πιο κακοτράχαλους δρόμους. Ήταν ανθεκτικά στη λάσπη και στις λακκούβες του Παρισιού της μεταβιομηχανικής επανάστασης.

Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, από το 1870-71, το εργαστήριο του Vuitton λεηλατήθηκε και καταστράφηκε

Η μεγάλη ώθηση ήρθε όταν η Eugenie de Montijo, σύζυγος του Ναπολέοντα του Γ’ ζήτησε από τον Louis να γίνει ο προσωπικός της τεχνίτης.

Η αυτοκράτειρα ήθελε τις αποσκευές Louis Vuitton ώστε να συσκευάζει όμορφα τα ρούχα της για να τα μεταφέρει από το παλάτι Tuileres, στο Château de Saint-Cloud και σε διάφορα παραθαλάσσια θέρετρα. Η θέση αυτή άνοιξε τις πόρτες για τον Louis Vuitton σε μια νέα κατηγορία ελίτ.



Άρχισε επίσης να φτιάχνει τα μπαούλα με καραβόπανο αντί για δέρμα, γεγονός που τους έδωσε δύο πλεονεκτήματα. Να είναι ανθεκτικά και αδιάβροχα. Οι αποσκευές του έκαναν το γύρο του κόσμου. Το διάσημο μπαούλο του ήταν ιδανικό για τον Γάλλο υπηρέτη που επισκέπτονταν το Λονδίνο ή για τη δούκισσα που ταξίδευε στην Αμερική.

Συνέχισε να εργάζεται ταπεινά μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 72 ετών στις 27 Φεβρουαρίου 1892

Ο Louis Vuitton ήταν πρωτοπόρος. Μέχρι τότε τα μπαούλα είχαν στρογγυλό καπάκι για να μπορεί να κυλάει από πάνω τους η βροχή ή το νερά (τα ταξίδια τότε γίνονταν και με ατμόπλοια και οι αποσκευές ήταν συνήθως εκτεθιμένες). Τα μπαούλα του οραματιστή όμως ήταν τόσο ανθεκτικά που το νερό δεν τα απειλούσε. Οπότε τα έκανε ορθογώνια για να μπορούν να στοιβάζονται εύκολα. Αυτή η ζήτηση της ορθογώνιας αποσκευής, ήταν τόσο μεγάλη στα ταξίδια με τρένο, που ο Louis Vuitton χρειάστηκε να μεταφέρει τη δουλειά σε ένα μεγαλύτερο εργαστήριο έξω από το Παρίσι.

Το 1867, ο Vuitton τιμήθηκε με χάλκινο μετάλλιο στην Exposition Universelle, μια διεθνή έκθεση που διοργάνωσε ο Ναπολέων και πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, γεγονός που αύξησε περαιτέρω τη δημοτικότητά του.

Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, από το 1870-71, το εργαστήριο του Vuitton λεηλατήθηκε και καταστράφηκε. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, εγκαταστάθηκε σε ένα νέο εργαστήριο σε μια αριστοκρατική περιοχή του Παρισιού.

Ο μπεζ και κόκκινος ριγέ LV καμβάς μπήκε στις ζωές των Γάλλων το 1872. Ο σχεδιασμός απευθυνόταν κυρίως στη νέα παριζιάνικη ελίτ.

Ο Louis Vuitton έζησε όμορφα, βλέποντας το μικρό του εργαστήριο να γιγαντώνεται. Συνέχισε να εργάζεται ταπεινά μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 72 ετών στις 27 Φεβρουαρίου 1892.
https://www.onlarissa.gr/2024/07/19/lou ... n-sti-zoi/

[The Rebel]

07-22-2024
Σοκάρει το ΒΙΝΤΕΟ! Έκλεψε κινητό από ηλικιωμένο και τον πάτησε επί τόπου λεωφορείο.



Ένας 17χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο στην προσπάθειά του να ξεφύγει από μία κλοπή που μόλις είχε διαπράξει.

Στο βίντεο που αναρτήθηκε στο Χ φαίνεται ο 17χρονος να πλησιάζει τον 71χρονο την ώρα που μιλούσε στο κινητό σε δρόμο του Σάο Πάολο.

https://x.com/CollinRugg/status/1814758496514289800

Κατά τη διαφυγή του ωστόσο, ο νεαρός κλέφτης δεν πρόσεξε το διερχόμενο λεωφορείο!

Η κατάληξη ήταν τραγική, με τον 17χρονο να σκοτώνεται ακαριαία:


https://www.el.gr/diethni/kosmos/sokare ... to-apo-il/

[The Rebel]

29/07/2024
Καταρρίπτεται ο μεγαλύτερος μύθος του ελληνικού κινηματογράφου: Πού βρισκόταν η μπακαλοταβέρνα του Ζήκου που έγραψε ιστορία.
Ο ορισμός του… δεν είναι αυτό που νομίζεις!



Έχει γίνει τόσος πολύ λόγος για την μπακαλοταβέρνα του Ζήκου στην ταινία «Της κακομοίρας» που πέρασε πια και αυτή στα όρια του αστικού μύθου. Υπάρχει μάλιστα ένα μεζεδοπωλείο στο Μεταξουργείο που ισχυρίζεται πως τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν εκεί κι αυτό έχει περάσει στον κόσμο, και μάλιστα με ρεπορτάζ στο διαδίκτυο και στις τηλεοπτικές εκπομπές. Λάθος…

Βλέπετε η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το μέρος που γυρίστηκαν οι θρυλικές σκηνές του Κώστα Χατζηχρήστου με τον Κώστα Δούκα δεν ήταν το Μεταξουργείο, ούτε κάποιο άλλο απ’ όσα κατά καιρούς έχουν ακουστεί ή γραφτεί. Βλέπετε η μπακαλοταβέρνα δεν υπήρχε, αλλά ήταν σκηνικό που δημιουργήθηκε. Πού;

Στα μικρά πλατό της Φίνος Φιλμ. Είναι αυτό το κτήριο που βλέπουμε στη φωτογραφία.



Εδώ ήταν η περίφημη μπακαλοταβέρνα. Στην οδό Σιώκου, παραπλεύρως της Λιοσίων, λίγο κάτω από τις 3 γέφυρες.

Πρόκειται για το ίδιο πλατό που είχαμε δει και στην ταινία «Πάρε κόσμε» με τον Θανάση Βέγγο. Άλλωστε ότι δεν ήταν φυσικός χώρος, αλλά σκηνικό το είχε αποκαλύψει και ο Ντίνος Κατσουρίδης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, στο αυτοβιογραφικό του σημείωμα. Είχε αποκαλύψει ότι η μπακαλοταβέρνα που αγαπήσαμε στην αξέχαστη ταινία ήταν σκηνικό που είχε στηθεί στα μικρό πλατό της Φίνος Φιλμ (τα μεγάλα ήταν στους Αγίους Αναργύρους).

Ο Ανδρόνικος Τζιβλέρης και το κανάλι Kastalia καταρρίπτουν τον μεγαλύτερο ίσως μύθο του ελληνικού κινηματογράφου και αποκαλύπτουν την αλήθεια. Δείτε πού βρισκόταν στην πραγματικότητα η μπακαλοταβέρνα του Ζήκου στο απολαυστικό και άκρως κατατοπιστικό βίντεο που ακολουθεί.


https://www.onlarissa.gr/2024/07/29/kat ... e-istoria/

[The Rebel]

07 Σεπτεμβρίου 2024
Άννα Φόνσου: «Ήμουν φτωχό κορίτσι – Είχα έναν γάιδαρο και πήγαινα σε όλο το νησί χόρτα».



Η Άννα Φόνσου παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «Espresso» και στον δημοσιογράφο, Νίκο Νικόλιζα με την δημιουργό του «Σπίτι του ηθοποιού» να μιλάει ανοιχτά για τις οικονομικές δυσκολίες της οικογένειάς της, τον πλούσιο άνδρα που παντρεύτηκε στη συνέχεια της ζωής της, αλλά και για τα χρήματα που έχει επενδύσει στο κοινωφελές ίδρυμα.

Από τα χέρια σου πέρασαν πολλά χρήματα και τα περισσότερα τα έριξες στο Σπίτι του Ηθοποιού και φτιάχνοντας θέατρα. Δεν σκέφτηκες ότι αυτά τα χρήματα θα μπορούσες να τα είχες φάει στην καλή ζωή;

Εγώ, όπως ξέρεις, ήμουν πολύ φτωχό κορίτσι. Ο πατέρας μου ήταν εξόριστος πολλά χρόνια και, όταν επέστρεψε στην Τήνο, έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσουμε. Εγώ είχα έναν μικρό γάιδαρο και πήγαινα σε όλο το νησί διάφορα χόρτα, φρούτα και αργότερα με τον ίδιο γάιδαρο πήγαινα στη Βαρβάκειο, στην Αθήνα, φρούτα από την Τήνο.

Μετά η κυρία Κατερίνα με γνώρισε, με σπούδασε και με βοήθησε πολύ για να σταθώ στα πόδια μου. Όταν παντρεύτηκα έναν από τους πιο πλούσιους Έλληνες, τον πρώτο μου άντρα, εκείνος μου έλεγε τι ήθελα να μου αγοράσει. «Ένα σπίτι στην Αθήνα, ένα σπίτι στη Νέα Υόρκη…», μου έλεγε και του έλεγα: «όχι, θα ανεβάσω αυτό το έργο στο τάδε θέατρο». Εκεί τα έριχνα όλα. Ήμουν πωρωμένη με το θέατρο και τώρα με το Σπίτι του Ηθοποιού.

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η υστεροφημία μου και γι’ αυτό δεν βλέπεις πουθενά το όνομά μου γραμμένο μέσα στα κτίρια που φτιάχνω.
https://www.enikos.gr/lifestyle/anna-fo ... a/2221392/

[The Rebel]

17/10/2024
Μαθήματα ζωής από 17χρονη στην Κατερίνη: Αριστούχος και σημαιοφόρος παρά τα προβλήματα όρασης.
Η 17χρονη παρέλασε με το σχολείο της, για να τιμήσει τα 112 χρόνια από την απελευθέρωση της Κατερίνης.

webp

Η 17χρονη Μαρία Σίνα κρατώντας την ελληνική σημαία στα δυο της χέρια και με ένα μεγάλο χαμόγελο, παρήλασε με μεγάλη υπερηφάνεια στην Κατερίνη, για τα 112 χρόνια της απελευθέρωσης της πόλης.

Η νεαρή μαθήτρια γεννήθηκε με προβλήματα όρασης, φοιτά στην τρίτη λυκείου και είναι αριστούχος, καταφέρνοντας να βγάλει 20 στη γενική βαθμολογία. Η Μαρία έχει καταγωγή από την Αλβανία, ωστόσο νιώθει ευγνώμον, όπως λέει, που κατάφερε να σηκώσει την ελληνική σημαία.

Στο μέλλον ονειρεύεται να γίνει φιλόλογος, ενώ στόχος της είναι να βοηθάει παιδιά με προβλήματα όρασης, ώστε να γίνονται αποδεκτά από την κοινωνία.

«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Είναι μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα να την ζήσω και που θα έχω να θυμάμαι από την τελευταία μου χρονιά των σχολικών μου χρόνων, κάτι τόσο ευχάριστο», ανέφερε η 17χρονη αριστούχος.
https://www.huffingtonpost.gr/entry/kat ... 26939f4191

[The Rebel]

18/11/2024
Έχετε δει τη Βασιλειάδου 20 ετών; – Όταν η «ωραιότερη άσχημη» του ελληνικού σινεμά ήταν αγνώριστη.



Η Γεωργία Βασιλειάδου ήταν χωρίς καμία αμφιβολία η «ομορφότερη άσχημη» της Μεγάλης οθόνης και όλα αυτά τα χρόνια της διαδρομής της μας χάρισε μοναδικές στιγμές γέλιου.

Η απλότητα, το χιούμορ της και το αστείρευτο ταλέντο σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή και οι εκπληκτικές ερμηνίες της μαζί με τις αξεπέραστες ατάκες δε θα ξεχαστούν ποτέ.



Ήταν πολύ θρησκευόμενη.

Ο αδελφός της ήταν Μοναχός στη Σκήτη της αγίας Άννας στο άγιο Όρος. Οι παλαιοί Πατέρες της Σκήτης έλεγαν πως η Γεωργία Βασιλειάδου έστελνε συχνά χρήματα στη Σκήτη για ενίσχυση.
Ο αδελφός της, Μάξιμος Μοναχός Αθανασίου είχε το ίδιο πηγαίο χιούμορ με την εκείνη ενώ φυσιογνωμικά της έμοιαζε καταπληκτικά.

Έπαιξε συνολικά σε 48 ταινίες.

Είχε εξαιρετική φωνή, όμως καθόλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής της καριέρας ερμήνευσε μόνο ένα τραγούδι.

Με τον Βασίλη Αυλωνίτη συνεργάστηκε σε 17 ταινίες.

Η πιο πετυχημένη εισπρακτικά ταινία της ήταν η ταινία «Η Θεία από το Σικάγο» που έκοψε 142.459 εισιτήρια και κατέκτησε την κορυφή τη σεζόν 1957 – 1958.

Το όνομά της εμφανίστηκε για τελευταία φορά στη μεγάλη οθόνη το 1977 με τη συμμετοχή της στο ντοκιμαντέρ του Σπύρου Ζιάγκου «Ένα ένα τέσσερα».



H Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε στην Κυψέλη την Πρωτοχρονιά του 1897 και προερχόταν από μία πολύτεκνη οικογένεια. Έχασε από πολύ νωρίς τον πατέρα της, οπότε και αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο και να βγει να εργαστεί από πολύ νεαρή ηλικία. Ήταν μόλις 7 χρόνων όταν ξεκίνησε να δουλεύει ως πωλήτρια στο κατάστημα με κορνίζες που διατηρούσε ο θείος της, για να μπορεί να βοηθά οικονομικά τη χήρα μητέρα της, η οποία είχε να αναθρέψει 10 ανήλικα παιδιά.




https://www.onlarissa.gr/2024/11/18/ech ... agnoristi/

[The Rebel]

7/12/2024
Ο 13χρονος μαθητης που κέρδισε το 1ο Βραβείο.



Στο 1ο Βαλκανικό Θερινό Σχολείο Αστρονομίας και Αστροφυσικής με θέμα «Ένα παιδί από τα Βαλκάνια μετράει τ’ άστρα» διακρίθηκε ο Βίκτωρας Γιαννικόπουλος.

Ο μαθητής της Β’ Γυμνασίου του Pierce College κέρδισε το 1ο Βραβείο με την εργασία του με τίτλο «Voyager 1 and 2: The Epic Journey in Vast Cosmic Sea».

Ο 13χρονος έγινε viral για όλους τους σωστούς λόγους.

Στην εκπομπή «Συνθέσεις» της ΕΡΤ προκάλεσε με τις δηλώσεις του την αποθέωσή του στα social media.

Δείτε το απόσπασμα:
https://x.com/Marka2free/status/1864608227725357303


H παρουσίαση του Βίκτωρα Γιαννικόπουλου:


https://www.olympia.gr/1610819/viral/o- ... o-vraveio/

[The Rebel]

16 Δεκεμβρίου 2024
10 από τα πιο άσχημα πειράματα που έγιναν σε ανθρώπους.



Στο παρελθόν έγιναν πολλά πειράματα σε ανρθρώπους, όταν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε την ίδια αξία σε σχέση με την σημερινή εποχή. Κρατούμενοι, ασθενείς και μικρά παιδιά έχουν υποστεί βασανιστήρια που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους στο βωμό της επιστήμης ή της εμμονής ενός παρανοϊκού “ηγέτη”.

10. Οι πορτοκαλί ενέσεις.
Τη δεκαετία του 60 στην Αμερική έκαναν κρυφά ενέσεις με διοξίνες σε κρατούμενους, σαν αυτές που χρησιμοποιούνται σε χημικά όπλα, προκειμένου να τεστάρουν την επίδρασή τους στο ανθρώπινο δέρμα. Μετά από 468 “τρυπήματα”, τα θύματα υπέφεραν από μη θεραπεύσιμη ακμή και οδυνηρές φλύκταινες σε όλο τους το σώμα.

9. Τα αμίλητα παιδιά.
Ένας από τους πιο ισχυρούς Αυτοκράτορες του Μεσαίωνα, ο Φρειδερίκος o 2ος, ανέθρεψε παιδιά σε απομόνωση και χωρίς καμία αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους, προκειμένου να ερευνήσει τις απαρχές της ανθρώπινης ομιλίας, με την ελπίδα να ανακαλύψει τη γλώσσα που μιλούσαν ο Αδάμ και η Εύα. Το πείραμα έγινε τον 12ο αιώνα. Τα παιδιά δεν μίλησαν ποτέ.

8. Επιχείρηση “Midnight Climax”.
To 1950, για μια μελέτη σχετικά με τα ναρκωτικά, η CIA στράτευσε ιερόδουλες για να χορηγούν κρυφά LSD στους πελάτες τους. Ένας αστυνομικός, έχασε κυριολεκτικά το μυαλό του από τις συχνές δόσεις LSD και έκανε ένοπλη ληστεία.

7. Σύφιλη “Γουατεμάλας”.
Αναζητώντας θεραπεία για τη σύφιλη, οι ΗΠΑ μόλυναν κρατούμενους από τη Γουατεμάλα με σύφιλη για να δοκιμάζουν φάρμακα από το 1946 έως το 1848. Μετά από ενέσεις ή επαφή με μολυσμένες ιερόδουλες, 5.500 κρατούμενοι υπέφεραν τα φρικτά συμπτώματα της νόσου.

6. Το πείραμα της σουλφοναμίδης.
Τη δεκαετία του 40 οι Ναζί προσπαθούσαν να βρουν αντιβακτηριδιακές θεραπείες για τους στρατιώτες που τραυματίζονταν στον πόλεμο. Σκέφτηκαν λοιπόν να προκαλέσουν τραύματα πολέμου σε κρατούμενους για να τους χρησιμοποιήσουν σαν πειραματόζωα. Κάποιους ακρωτηρίασαν και άλλους πυροβόλησαν για να μολύνουν με βακτήρια και να βάλουν θραύσματα γυαλιού στις πληγές τους.

5. Η Μονάδα 731 που έκανε ζωοτομία σε ανθρώπους.
Τη δεκαετία του 40 Ιάπωνες επιστήμονες έκαναν ανατομία σε ζωντανούς ανθρώπους χωρίς αναισθητικό στο πλαίσιο έρευνας για τις θανατηφόρες ασθένειες τς εποχής. Τα πειραματόζωα ήταν για άλλη μια φορά κρατούμενοι. Τους άνοιγαν στα δύο και τους μόλυναν με τύφο και χολέρα. Όσοι επιβίωναν οδηγούνταν στην κρεμάλα.

4. Ηλεκτροπληξία προσώπου.
Το 1862 ο νευρολόγος Duchenne de Boulogne υπέβαλε σε ηλεκτροπληξία τους ασθενείς, μέσω του προσώπου, για να μελετήσει τις ανθρώπινες εκφράσεις. Ένας ασθενής υπέφερε 100 φορές αυτή τη διαδικασία, διότι οι εκφράσεις του είχαν μεγάλη διάρκεια και ο νευρολόγος μπορούσε να τις φωτογραφήσει.

3. Καρκινογόνες ενέσεις.
To 1931 o Dr. Cornelius Rhoads μόλυνε Πορτορικανούς ασθενείς με καρκινικά κύτταρα προκειμένου να καταστρέψει το έθνος τους. Πρόλαβε να σκοτώσει 13 ασθενείς πριν συλληφθεί, γεγονός που δεν απέτρεψε την Αμερικανική Αντικαρκινική Ένωση να τον βραβεύσει το 1955.

2. Πρότζεκτ 4.1
Το 1954 οι ΗΠΑ έκαναν πειράματα με ατομικές βόμβες στα νησιά Marshall εκθέτοντας τους κατοίκους σε πυρηνικά καρκινογόνα υλικά. Δεν επέτρεψαν στους ασθενείς να ακολουθήσουν αντικαρκινική θεραπεία και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το νησί και τα σπίτια τους.

1. Αναγκαστική αλλαγή φύλου.
Κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ, στη Νότιο Αφρική, προσπάθησαν να θεραπεύσουν στρατιώτες από την ομοφυλοφιλία, την οποία ήθελαν να εξαλείψουν από τη κοινωνία. Εκατοντάδες άνδρες ακρωτηριάστηκαν τις δεκαετίες του 70 και του 80 και εξαναγκάστηκαν σε επέμβαση αλλαγής φύλου.
https://hellas-now.com/10-apo-ta-pio-as ... nthropous/

[The Rebel]

21.12.2024
Η φάρσα στον κινηματογράφο Πανόραμα που κατέληξε στην απόλυτη τραγωδία.
Από τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.



Μια μαύρη μέρα, η Κυριακή της 19ης Οκτωβρίου 1924. Μια μέρα που έχασαν τη ζωή τους 26 παιδιά. Και όλα αυτά εξαιτίας μιας κακόγουστης φάρσας που ούτε εκείνος που την έκανε δε θα διανοούνταν πως θα έφερνε τέτοια τραγωδία.

Το κινηματοθέατρο Πανόραμα που βρισκόταν στη διασταύρωση των οδών Χαλκοκονδύλη και 3ης Σεπτεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας έπαιζε την ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, ονόματι “Σκυλίσια Ζωή” σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδιοκτήτη.

Το φθηνό του εισιτήριο (3,20 δρχ. η πλατεία και 2,50 δρχ. ο εξώστης) οι προβολές να ξεκινούν από τις πρωινές ώρες ώστε να καλύψουν την τεράστια ζήτηση – έτσι ακριβώς ήταν και εκείνη την Κυριακή. Ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς έξω από το σινεμά – ενώ στην ουρά στέκονταν πάνω από 500 άνθρωποι – κυρίως παιδιά από 14 έως 18 ετών. Έξω από την αίθουσα, πλήθος κόσμου περίμενε υπομονετικά για την επόμενη προβολή.

Μέσα στο σινεμά, πάνω από 1.000 άτομα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι ανήλικοι που κάθονται δυο – δύο στα καθίσματα. Κάποια στιγμή ένας εκ των θεατών φωνάζει “Φωτιά!” και το κακό δεν άργησε να συμβεί. Μέσα στον πανικό, η αίθουσα γεμίζει κραυγές και άρχισαν με τη μία, οι πρώτες σπασμωδικές κινήσεις, με αποτέλεσμα ο πανικός να κυριαρχήσει στην αίθουσα.

«Ευρέθηκα μπρος εις ένα τρομερό θέαμα. Όλοι οι άνθρωποι στοιβαγμένοι εμπρός εις την πόρτα, κανείς τους δεν έβγαινε. Μέσα, οι φωνές και οι θρήνοι εγέμιζαν τον αέρα», ανέφερε ένας από τους πρώτους χωροφύλακες που βρέθηκαν στο σινεμά.

Ο κινηματογράφος και θέατρο είχε τρεις εξόδους, εκ των οποίων, σύμφωνα με τις καταγγελίες, μόνο η κεντρική ήταν ανοιχτή. Η δεύτερη ήταν κλειστή ενω η τρίτη, που λειτουργούσε ως έξοδος κινδύνου ήταν… στο υπόγειο.

Φυσικά αυτό ήταν αρκετό για να δημιουργηθεί το αδιαχώρητο στην κεντρική έξοδο – όπου ο ένας πατούσε τον άλλον για να βγει, μια πλατεία κινηματογράφου η οποία είχε καλυφθεί ολόκληρη από άψυχα σώματα! 26 νεκροί, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν παιδιά, καθώς και δεκάδες τραυματίες.

Λέγεται πως, ο άνθρωπος που φώναξε “Φωτιά” ήταν κάποιος που επειδή δεν είχε ξαναδει σινεμά δεν μπορούσε να διαχωρίσει την ταινία από την πραγματικότητα – και πως τελικά η ταινία που παιζόταν ήταν αυτή του Τσάπλιν, όμως με τίτλο “Ο πυροσβέστης”, στην οποία υπήρχαν σκηνές με φλόγες. Αλλά μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει που χάθηκαν 26 ζωές.

Η αστυνομική έρευνα παρόλ’αυτά έκρινε ως επαρκείς τις υπάρχουσες εξόδους κινδύνου του χώρου, αθωώνοντας έτσι τον επιχειρηματία και ρίχνοντας την ευθύνη της τραγωδίας στους θεατές.
https://www.pronews.gr/istoria/i-farsa- ... ragodia-3/

[The Rebel]

23 Δεκεμβρίου 2024
H ιστορία του καθηγητή που εφηύρε το μπάσκετ για να κρατά τους μαθητές του σε φόρμα τον χειμώνα.
Οι νεαροί στην τάξη του James Naismith ήταν ανήσυχοι μέχρι που, κατόπιν αιτήματος του σχολικού επόπτη, ο Naismith επινόησε ένα νέο παιχνίδι για τους μαθητές του. Το μπάσκετ.



Βρισκόμαστε στο 1891 και στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης ο χειμώνας έχει έρθει για τα καλά. Στη Διεθνή Σχολή Εκπαίδευσης της YMCA, η ποδοσφαιρική σεζόν είχε τελειώσει, η σεζόν του μπέιζμπολ δεν είχε ακόμη αρχίσει και τα αθλήματα σε κλειστούς χώρους περιορίζονταν σε βάδην και λίγη καλλισθενική γυμναστική.

Οι νεαροί στην τάξη του James Naismith ήταν ανήσυχοι και το αίμα τους έβραζε μέχρι που, κατόπιν αιτήματος του σχολικού επόπτη Luther H. Gulick, ο Naismith επινόησε ένα νέο άθλημα για τους μαθητές του. Το ονόμασε μπάσκετ και παρουσίασε το παιχνίδι στις 21 Δεκεμβρίου.

Αγριάδα;
Ο τριαντάχρονος Naismith ήταν ένας μεταπτυχιακός φοιτητής και καθηγητής φυσικής αγωγής από τον Καναδά. Στην αρχή, όταν του ανατέθηκε το αίτημα του επιθεωρητή του για ένα άθλημα εσωτερικού χώρου, προσπάθησε να τροποποιήσει υπάρχοντα παιχνίδια όπως το ποδόσφαιρο, χωρίς αποτέλεσμα.

Όπως έγραψε ο Naismith στο βιβλίο του που εκδόθηκε μετά θάνατον το 1941, «Basketball: Its Origin and Development», άρχισε να μελετά τα παιχνίδια από ένα φιλοσοφικό πρίσμα, αναλύοντας τα κοινά στοιχεία των δημοφιλών αθλημάτων.



Ένα καλό παιχνίδι, σκέφτηκε, θα πρέπει να είναι εύκολο να διδαχθεί. Τα παιχνίδια με μικρές μπάλες -μπέιζμπολ, τένις, κρίκετ, λακρός- απαιτούσαν πρόσθετο εξοπλισμό, όπως μπαστούνι, ρόπαλο ή ρακέτα. Τα αθλήματα που χρησιμοποιούσαν μεγάλες μπάλες, όπως το ράγκμπι και το ποδόσφαιρο, μαθαίνονταν πιο εύκολα, αλλά τα μαρκαρίσματα δεν θα λειτουργούσαν σε κλειστούς χώρους. Έτσι, οι παίκτες αυτού του νέου αθλήματος, κατέληξε ο Naismith, δεν θα έπρεπε να τρέχουν με την μπάλα.

Αντλώντας έμπνευση από ένα παιχνίδι που έπαιζε όταν ήταν παιδί και που λεγόταν «Πάπια σε βράχο» -στο οποίο η μία ομάδα παιδιών πετούσε πέτρες για να προσπαθήσει να χτυπήσει την «πάπια» της άλλης ομάδας- ο Naismith κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μπάλα θα έπρεπε να πετιέται σε ένα οριζόντιο τέρμα, ώστε να μην ενθαρρύνεται η «αγριάδα».



Οι πρώιμοι κανόνες του μπάσκετ.
Με μια μπάλα ποδοσφαίρου και ένα καλάθι για ροδάκινα που δανείστηκε από τον υπεύθυνο του γυμναστηρίου, ο Naismith έστησε ένα γήπεδο και παρουσίασε μια πρώτη λίστα με κανόνες στον πίνακα ανακοινώσεων.

Μερικοί από τους αρχικούς κανόνες του Naismith για το παιχνίδι παραμένουν μέχρι σήμερα.

Κανόνας 1: «Η μπάλα μπορεί να πεταχτεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με το ένα ή και με τα δύο χέρια».

Κανόνας 3: «Ένας παίκτης δεν μπορεί να τρέξει με τη μπάλα».

Κανόνας 13: «Η πλευρά που θα πετύχει τα περισσότερα γκολ … θα ανακηρυχθεί νικήτρια».

«Χα! Ακόμα ένα νέο παιχνίδι!».
Όμως, το νεοσύστατο μπάσκετ παρουσίαζε σημαντικές διαφορές από το σημερινό παιχνίδι. Για παράδειγμα, ο Naismith δεν προέβλεψε καμία ντρίμπλα: Μόλις ένας παίκτης είχε την κατοχή, έπρεπε να σουτάρει ή να πασάρει τη μπάλα. Μετά από δύο φάουλ, ένας παίκτης έπρεπε να μείνει εκτός παιχνιδιού μέχρι το επόμενο καλάθι, ενώ τρία συνεχόμενα φάουλ για μια ομάδα είχαν ως αποτέλεσμα έναν πόντο για τον αντίπαλο.

Όταν ο πρώτος μαθητής μπήκε στην τάξη στις 21 Δεκεμβρίου, αναφώνησε κάτι που ακούστηκε σαν καμπάνα στον νευρικό Naismith: «Χα! Ακόμα ένα νέο παιχνίδι!».



Αν και ο εξοπλισμός επιβράδυνε τον ρυθμό του παιχνιδιού και οι παίκτες έπρεπε να ανασύρουν τη μπάλα από τα κλειστά καλάθια με ροδάκινα μετά από κάθε πόντο, τα πρώτα παιχνίδια είχαν επιτυχία.

«Οι παίκτες ενδιαφέρθηκαν και έδειξαν να απολαμβάνουν το παιχνίδι», έγραψε ο Naismith. «Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι διασκεδάζουν».

«Έκανε διαρκώς φάουλ σπρώχνοντας τους αντιπάλους του».
Ο πρώτος δημόσιος αγώνας μπάσκετ διεξήχθη στο Σπρίνγκφιλντ στις 11 Μαρτίου 1892, μπροστά σε διακόσιους θεατές. Οι δυο αντίπαλες ομάδες ήταν καθηγητές εναντίον μαθητών.

Ο Amos Alonzo Stagg, ένας διάσημος Αμερικανός προπονητής ποδοσφαίρου, ο οποίος εργαζόταν στο σχολείο εκείνη την εποχή – «κατάφερε να βάλει το χέρι του σε κάθε αγώνα», έγραψε η τοπική εφημερίδα του Σπρίνγκφιλντ, The Republican. Αλλά η ποδοσφαιρική του εμπειρία τον εμπόδιζε καθώς έκανε διαρκώς φάουλ σπρώχνοντας τους αντιπάλους του.

Καθώς το μπάσκετ εξαπλώθηκε στις ΗΠΑ ως δημοφιλές άθλημα σε κλειστούς χώρους, με τη βοήθεια του δικτύου YMCA, εξελίχθηκε και συμπεριέλαβε ανοιχτά καλάθια, ντρίμπλα και τη δική του ειδική μπάλα, παίρνοντας τελικά τη μορφή του σημερινού παιχνιδιού.
https://www.in.gr/2024/12/23/stories/h- ... n-xeimona/