Αλλαγές..

[Cavaliere]

Εγώ έχω γίνει, π.χ. αφελώς ευγενικός τα τελευταία χρόνια. Κουράστηκα από τη Ζωή, κι εκμεταλλεύουνται κάποιοι την καλοσύνη και τη γλυκύτητά μου, ενώ έπρεπε να τους είχα σπάσει τα κεφάλια. Αλλά κουράστηκε, βλέπεις.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Ο απλός λαός λέει ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Υπάρχουν μάλιστα πολλές παροιμίες σχετικά μ' αυτό.
Από προσωπική εμπειρία λέω ότι ο άνθρωπος αλλάζει...
Αλλάζει στα επίκτητα, σ' αυτά που μεγαλώνοντας αντέγραψε από τους άλλους. Συμπεριφορές, συνήθειες, στάση ζωής, κλπ.
Αρκεί να καταλάβει ποια είναι αυτά και να τα διαμορφώσει, να τα μεταβάλλει ανάλογα με το είναι του.

.
Αγαπητή συνάδελφε

Μπορείς νά μεταφέρεις μερικές από τίς πολλές παροιμίες πού λές ;;;

Εγώ έχω στό μυαλό μου τίς

Μ όποιο δάσκαλο καθίσεις ΤΕΤΟΙΑ γράμματα θά μάθεις ....

καί ..το παιδί καί τό σκυλί όπως τό μάθεις γίνεται....

καί ...σάν το βαρβάτο τό Τραγί π' δέ τό κρατάει η μάντρα....ο Άντρας φτιάχνε τή Γενιά κ Οχι η Γενιά (dna) τόν Άντρα...

Καί ποιά είναι τά "μή επίκτητα" πού υποννοείς ;;;

Γενικά οι αναγνώστες επισκεφθείται γιά επανάληψη τό νήμα τής Τίπιτι Κλόπ...Νατουραλιστική Τέχνη... στίς Εικαστικές Τέχνες....

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Κατά τη γνώμη σας μπορεί κάποιος ν' αλλάξει συμπεριφορά, νοοτροπία ή χαρακτήρα; ή είναι γραμμένα στο dna μας;
Εσείς προσωπικά έχετε κάνει κάποια αλλαγή στον εαυτό σας εσωτερικά;
Δεν αναφέρομαι σε αλλαγές εμφάνισης κτλ

.
Τί νομίζεται γιά τά "γραμμένα" ;;;

Ποιός τά "γράφει" ;;;

Τό dna μόνο του ;;;

Κάποιος " άλλος" ...

Πέστε καί παραδείγματα "γραμμένων"....

[Naida]

Κατά τη γνώμη σας μπορεί κάποιος ν' αλλάξει συμπεριφορά, νοοτροπία ή χαρακτήρα; ή είναι γραμμένα στο dna μας;
Εσείς προσωπικά έχετε κάνει κάποια αλλαγή στον εαυτό σας εσωτερικά;
Δεν αναφέρομαι σε αλλαγές εμφάνισης κτλ

.
Τί νομίζεται γιά τά "γραμμένα" ;;;

Ποιός τά "γράφει" ;;;

Τό dna μόνο του ;;;

Κάποιος " άλλος" ...

Πέστε καί παραδείγματα "γραμμένων"....

Τι να νομίζω για τα γραμμένα;

[Saliveros]

Το DNA και το περιβάλλον, δεν είναι κανένα μυστήριο.

[opsimasmenos]

Κατά τη γνώμη σας μπορεί κάποιος ν' αλλάξει συμπεριφορά, νοοτροπία ή χαρακτήρα; ή είναι γραμμένα στο dna μας;
Εσείς προσωπικά έχετε κάνει κάποια αλλαγή στον εαυτό σας εσωτερικά;
Δεν αναφέρομαι σε αλλαγές εμφάνισης κτλ

.
Τί νομίζεται γιά τά "γραμμένα" ;;;

Ποιός τά "γράφει" ;;;

Τό dna μόνο του ;;;

Κάποιος " άλλος" ...

Πέστε καί παραδείγματα "γραμμένων"....

Ο Οδυσσέας και η διαμάχη του με τον Ποσειδώνα είναι ένα καλό παραδειγμα. Επειδή ήταν υπερήφανος έχασε δέκα χρόνια, τα καλύτερα.

[aLiCat]

Πιστεύω οτι ο βασικός χαρακτήρας δεν αλλάζει.
Οι συμπεριφορές, αυτές ναι, αλλάζουν όπως ο ηθοποιός αλλάζει ρόλους.

[ενωσηΚ]

Εγώ έχω γίνει, π.χ. αφελώς ευγενικός τα τελευταία χρόνια

[Μηχανικός]

Ελάχιστοι αλλάζουν αλλά και πάλι αλλάζουν λίγο.
Δύο τρόποι υπάρχουν να αλλάξεις.
1) Να σου τύχει κάτι φοβερό στην ζωή σου.
2) Να δουλέψεις τον εαυτόν σου με την βοήθεια δασκάλων.
Όπως μπορεί να γίνει σε ένα μοναστήρι (ορθόδοξο, βουδιστικό, ...)

[- Casper -]

Ναι ναι και ΝΑΙ.

Το σκεφτόμουν για πολλύ καιρό. Μάλιστα καμιά φορά με πιάνει έκπληξη. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα ποτέ να αλλάξω τόσο.

Πάντα ήμουν αυτό που όλοι λέμε "το καλό παιδί". Το θύμα που όλοι οι εκμεταλλευτές, εγωιστές και ηλίθιοι το πατούσαν κάτω. Αυτοεκτίμηση 0. Άγχος πολύ έντονο-παθολογικό, επεισόδια κατάθλιψης κτλ κτλ.

Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Είμαι αγχώδης άνθρωπος, είμαι μοναχική - εσωστρεφής ναι, είμαι και επιρρεπής στην μελαγχολία. Αλλά οι εμπειρίες και τα βιώματα όταν κάποιες φορές είναι τόσο έντονα, εκεί ναι, αναλόγως του πόσο δυνατή είναι η θέλησή σου να αλλάξεις κάποια πράγματα σε σένα, τότε ναι, μπορεί να γίνει το "θαύμα" - όσον αφορά την συμπεριφορά και τους τρόπους που αντιμετωπίζεις/χειρίζεσαι το κάθε τι. Τα αναγνωρίζεις, ΘΕΛΕΙΣ να τα αλλάξεις, προσπαθείς καθημερινά.

Έχω κόψει τοξικές σχέσεις από συγγενείς. Ούτε κατά διάνοια δεν θα το σκεφτόμουν. Ενοχές συνέχεια, πάντα και παντού. Ακόμη και που ανέπνεα. Γιατί να πεθάνει στο τροχαίο το μικρό παιδάκι και να ζω εγώ; Γιατί η γυναίκα στο φούρνο να μην έχει να ταΐσει τα παιδιά της και εγώ να μπαίνω για το πρόγευμά μου; Συνεχώς. Μιλάμε για εξουθένωση. Δεν αναπνέεις με αυτό το πράγμα.

Να "αντιμιλήσω" εγώ; Να πω όχι; Να ξεκαθαρίσω την θέση μου; Να "μεταλλαχτώ" στην ψυχή της παρέας ακόμη και με κάποιον που γνωρίζω ΤΩΡΑ; Να προσεγγίζω εγώ τον κόσμο; Να ανοίγω ολόκληρες κουβέντες και να γελάω μαζί τους σαν να γνωριζόμαστε καμιά 10αρια χρόνια; Να απαιτώ αυτά που δικαιούμαι και να θέτω εγώ τους όρους μου; Να μιλάω εκεί που πρέπει χωρίς να φοβάμαι; Να αντιδρώ; Μόνο σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπως το σκεφτόμουν και ΤΟ ΕΝΙΩΘΑ παλιά.

Δεν ξέρω πώς και γιατί. Σαν να έγινε ένα τεράστιο κλικ μέσα μου. Είχα σιχαθεί τον εαυτό μου. Πέρασα έναν πολύ δύσκολο χρόνο κατάθλιψης που μετά από εκείνον άλλαξαν πολλά. Αναγνώρισα σιγά σιγά και με πείσμα την αξία μου και πάτησα ακριβώς σ' αυτό. Βήμα βήμα κάθε μέρα. Προσπάθεια. Και όλες οι εμπειρίες, ταρακουνήματα και η αναγνώριση του ότι σήμερα ζεις και αύριο δεν ζεις, πως πρέπει να χαρώ αυτό που μου δόθηκε (με ή χωρίς νόημα) και το ότι αν δεν με προστατέψω ΕΓΩ δεν θα το κάνει κανείς και στο τέλος της ημέρας μένω μόνη μου, με έκαναν να ξυπνήσω και μου έδωσα και εγώ αλλά και η ζωή πολλά χαστούκια για να το καταλάβω. Μόνο την λογική μου χρειάζομαι πια για να με επαναφέρει σε δύσκολες φάσεις, που πλέον οι δύσκολες φάσεις δεν θα με φέρουν στα σημεία που με έφεραν πριν χρόνια. Έχω τα εφόδια για να βγω εγώ από πάνω.

[pal]

Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλί του. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν μετά την εφηβεία. Έχουν κάποιο συγκεκριμένο εύρος μέσα στο οποίο μπορούν να κινηθούν, θα το παρομοιάσω με εύρος συχνοτήτων. Όσοι είναι αρκετά νέοι, μαθαίνουν σιγά σιγά το εύρος τους και έτσι φαίνεται σα να αλλάζουν. Μετά, αράζουν και βολεύονται σε κάποιο υποσύνολο του εύρους των δυνατοτήτων τους. Αυτό θα το ονομάσω "συνήθειες" ή "χούγια". Καμιά φορά (σπάνια) αποφασίζουν να εγκαταλείψουν αυτά τα χούγια και να μεταφέρουν την έκφραση της προσωπικότητάς τους σε κάποιο άλλο υποσύνολο του εύρους των δυνατοτήτων τους αποκτώντας νέα χούγια. Καμιά φορά το κάνουν αυτό γιατί τους αναγκάζουν οι συνθήκες. Συνεπώς απαιτείται απόφαση και προσπάθεια ή κάποιον καταλυτικό εξωτερικό παράγοντα ή συνθέστερα έναν συνδυασμό και των δύο. Τέλος, υπάρχει μια φυσιολογική και σταδιακή μετατόπιση καθώς περνούν τα χρόνια εντός του εύρους των δυνατοτήτων τους (πχ οι άνθρωποι μεγαλώνοντας γίνονται πιο συντηρητικοί).

[vc15]

Εννοείται ότι αλλάζει ο άνθρωπος ,να παραδείγματος χάριν οι μισοί πασοκοι ήταν μικροί κνιτες ..

[pal]

Αυτό που λες ονομάζεται σταδιακή εξέλιξη. Είναι όπως με τα πόκεμον.

[- Casper -]

Και επίσης εδώ να πούμε πως υπάρχουν και άνθρωποι που μπορεί να καταλαβαίνουν με την λογική τα λάθη τους και γενικά στον τρόπο συμπεριφοράς/αντιδράσεων τους, να θέλουν ναι μεν να τα αλλάξουν, αλλά να μην το θέλουν αρκετά γιατί ξέρουν πως ο δρόμος της αλλαγής είναι πολύ δύσκολος και χρονοβόρος. Έτσι συνεχίζουν να βολεύονται στην μιζέρια και εκτός από αυτό, κάποιοι από αυτούς θέλουν να τραβήξουν στην μιζέρια κι' άλλους.

[vagabondo]

Ναι ναι και ΝΑΙ.

Το σκεφτόμουν για πολλύ καιρό. Μάλιστα καμιά φορά με πιάνει έκπληξη. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα ποτέ να αλλάξω τόσο.

Πάντα ήμουν αυτό που όλοι λέμε "το καλό παιδί". Το θύμα που όλοι οι εκμεταλλευτές, εγωιστές και ηλίθιοι το πατούσαν κάτω. Αυτοεκτίμηση 0. Άγχος πολύ έντονο-παθολογικό, επεισόδια κατάθλιψης κτλ κτλ.

Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Είμαι αγχώδης άνθρωπος, είμαι μοναχική - εσωστρεφής ναι, είμαι και επιρρεπής στην μελαγχολία. Αλλά οι εμπειρίες και τα βιώματα όταν κάποιες φορές είναι τόσο έντονα, εκεί ναι, αναλόγως του πόσο δυνατή είναι η θέλησή σου να αλλάξεις κάποια πράγματα σε σένα, τότε ναι, μπορεί να γίνει το "θαύμα" - όσον αφορά την συμπεριφορά και τους τρόπους που αντιμετωπίζεις/χειρίζεσαι το κάθε τι. Τα αναγνωρίζεις, ΘΕΛΕΙΣ να τα αλλάξεις, προσπαθείς καθημερινά.

Έχω κόψει τοξικές σχέσεις από συγγενείς. Ούτε κατά διάνοια δεν θα το σκεφτόμουν. Ενοχές συνέχεια, πάντα και παντού. Ακόμη και που ανέπνεα. Γιατί να πεθάνει στο τροχαίο το μικρό παιδάκι και να ζω εγώ; Γιατί η γυναίκα στο φούρνο να μην έχει να ταΐσει τα παιδιά της και εγώ να μπαίνω για το πρόγευμά μου; Συνεχώς. Μιλάμε για εξουθένωση. Δεν αναπνέεις με αυτό το πράγμα.

Να "αντιμιλήσω" εγώ; Να πω όχι; Να ξεκαθαρίσω την θέση μου; Να "μεταλλαχτώ" στην ψυχή της παρέας ακόμη και με κάποιον που γνωρίζω ΤΩΡΑ; Να προσεγγίζω εγώ τον κόσμο; Να ανοίγω ολόκληρες κουβέντες και να γελάω μαζί τους σαν να γνωριζόμαστε καμιά 10αρια χρόνια; Να απαιτώ αυτά που δικαιούμαι και να θέτω εγώ τους όρους μου; Να μιλάω εκεί που πρέπει χωρίς να φοβάμαι; Να αντιδρώ; Μόνο σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπως το σκεφτόμουν και ΤΟ ΕΝΙΩΘΑ παλιά.

Δεν ξέρω πώς και γιατί. Σαν να έγινε ένα τεράστιο κλικ μέσα μου. Είχα σιχαθεί τον εαυτό μου. Πέρασα έναν πολύ δύσκολο χρόνο κατάθλιψης που μετά από εκείνον άλλαξαν πολλά. Αναγνώρισα σιγά σιγά και με πείσμα την αξία μου και πάτησα ακριβώς σ' αυτό. Βήμα βήμα κάθε μέρα. Προσπάθεια. Και όλες οι εμπειρίες, ταρακουνήματα και η αναγνώριση του ότι σήμερα ζεις και αύριο δεν ζεις, πως πρέπει να χαρώ αυτό που μου δόθηκε (με ή χωρίς νόημα) και το ότι αν δεν με προστατέψω ΕΓΩ δεν θα το κάνει κανείς και στο τέλος της ημέρας μένω μόνη μου, με έκαναν να ξυπνήσω και μου έδωσα και εγώ αλλά και η ζωή πολλά χαστούκια για να το καταλάβω. Μόνο την λογική μου χρειάζομαι πια για να με επαναφέρει σε δύσκολες φάσεις, που πλέον οι δύσκολες φάσεις δεν θα με φέρουν στα σημεία που με έφεραν πριν χρόνια. Έχω τα εφόδια για να βγω εγώ από πάνω.

Και οοοολα αυτά, χάρις του πχώρουμ.
Γιατί αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει (όπως κι έγινε).