Green Dragon έγραψε: ↑05 Νοέμ 2022, 23:12Πέρα από την πλάκα, υπάρχουν και στην πραγματικότητα τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι τόσο σπάνιο. Και σε αντίθεση με τις ταινίες δεν λύνουν σχεδόν ποτέ τίποτα.
Volk εσύ;GreekGuy έγραψε: ↑05 Νοέμ 2022, 21:45Θέλω τόσα πολλά να γράψω, δε ξέρω όμως αν τελικά θα λογοκριθούν ή όχι ή αν απλά θα τα προσπεράσετε έτσι απλά... για μένα είναι πολύ σημαντικό που έστω τα γράφω κάπου και ας μη τα διαβάσει κανένας/καμία.. θέλω απλά να τα πω κάπου... δεν έχω φίλους και η άλλη επιλογή είναι να πληρώνω χρήματα να τα ακούει κάποιος επαγγελματίας, πράμα που δεν επιθυμώ καθόλου για διάφορους λόγους.. καταρχάς, δεν θα πω λεπτομέρειες για το ποιος είμαι, που μένω, κτλπ, πιστευώ πως αυτά δεν παίζουν καμία σημασία.. είμαι κάποιος και μένω κάπου...ανέκαθεν ήμουν το "καλό παιδί" , ποτέ δεν πρόβαλα αντίσταση σε τίποτα.. δέχτηκα ανελέητο μπούλινγκ από δημοτικό μέχρι και λύκειο (χωρίς διακοπή παρά μόνο τα καλοκαίρια όπου και τα περνούσα μόνος μου) το οποίο με έκανε αρκετά αντικοινωνικό και εσωστρεφή σαν χαρακτήρα..ήμουν μέτριος σε όλα, μαθήματα, αθλήματα, εμφάνιση, ντύσιμο, κοινωνικότητες , γενικά δεν είχα κάτι που να με κάνει να ξεχωρίζω,πάντα ήμουν "σε καλύτερη θέση από τους χειρότερους αλλά σε χειρότερη θέση από τους καλύτερους" όπως μου είχε πει μία φορά ένας φίλος μου, γενικά μέτριος σε όλα.. είχα φίλους και σχέσεις διαδικτυακά, γενικά χωρίς το διαδίκτυο δε θα ήμουν καν άνθρωπος πιστέυω, σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής μου ζωής περνούσε άμεσα ή έμμεσα από το διαδίκτυο...είχα δηλαδή εσωστρέφεια στην αληθινή ζωή αλλά εξωστρέφεια σε οποιασδήποτε μορφής σχέση που έκανα διαδικτυακά.. θα πω μόνο μία πληροφορία σχετικά με το πρόσωπό μου και για να δώσω έμφαση σε κάτι...είμαι 27 ετών και έχω κάνει μόνο 1 σχέση με φυσική παρουσία, από κοντά, και αυτή κράτησε 1,5 χρόνο περίπου μετά από κινήσεις πάντα από μέρους μου να μη χωρίσουμε (γενικά εγώ προσπαθούσα να το κάνω να κρατήσει παρά εκείνη) , οι άλλες μου σχέσεις ήταν διαδικτυακές που χωρίζονται σε αυτές στις οποίες ποτέ δε βρεθήκαμε από κοντά και "τα φτιάξαμε" - χωρίσαμε διαδικτυακά (από αίτημα φιλίας σε block) και σε αυτές (όχι πολλές) στις οποίες μιλούσαμε επί κάποιο χρονικό διάστημα και τελικά βρεθήκαμε από κοντά. Και η μία σχέση που έκανα ήταν με μία κοπέλα η οποία με γνώρισε από dating app το οποίο έκανε μόλις 1 βδομάδα αφότου χώρισε με τον μεγάλο της έρωτα, μία μακροχρόνια σχέση των 8+ ετών, σαν ένα τρόπο να γνωρίσει μέσω από εκεί κάποιον (τον οποινδήποτε, απλά έτυχε σε μένα δυστυχώς) με τον οποίο θα ξεπερνούσε το άλλο...σε αυτή τη σχέση έδωσα όλο το συναίσθημα που είχα, δεν υπάρχει το πόσο αγάπησα, ήταν σαν να γέρασα επί 10 χρόνια όταν χωρίσαμε, έτσι ένιωθα, σαν να έζησα ό,τι έχει να μου προσφέρει η ζωή μου.. να φανταστείτε οτί πούλησα το σπίτι του πατέρα μου (είχε πεθάνει εκείνη τη περίοδο και μου το άφησε κληρονομιά) για να έχω χρήματα να είμαι μαζί της, να της αγοράζω δώρα, ό,τι ήθελε, να πληρώνω για συγκατοίκηση (ζήσαμε για 2 μήνες μαζί), γενικά να μπορώ να ζήσω μαζί της όμορφες στιγμές..δεν δούλευα και έλεγα ψέμματα πως δήθεν δούλευα, στη πραγματικότητα τα πλήρωνα όλα (το δικό μου μέρος για τη συγκατοίκηση, το 50%, όλα εννοώντας δώρα σε γιορτές, ρομαντικά, εξόδους, κτλπ) από τα λεφτά του σπιτιού που πούλησα.. μετανιώνω για τα ψέμματα αλλά τα έλεγα μόνο επειδή εκείνη είχε την αντίληψη του οτί "πρέπει να τα δουλέψει κανείς τα χρήματα για να τα αξίζει, όχι να του χαριστούν" , ενώ εγώ δεν την συμμεριζόμουν αυτή την άποψη. Γενικά ήθελα να τα πάμε καλά, κάναμε πολλά όνειρα για ταξίδια και γάμο, απογοητέυτηκα πολύ όταν χωρίσαμε αλλά δεν γινόταν αλλιώς..στάθηκα πολύ αφελής με το ξόδεμα των χρημάτων, αγόρασα χίλια δυό πράματα άχρηστα, από ρούχα και όργανα γυμναστικής μέχρι κομπολόγια, ρολόγια, τάμπλετ, παπούτσια, κτλπ..γενικά έδωσα όσα χρήματα δεν έδωσα τόσα χρόνια σε μία στερημένη από απολάυσεις ζωή, μου βγήκαν σαν απωθημένα και απλά τα ξόδεψα, 60χιλιάρικα κοντά σε λιγότερο από 1 χρόνο, επιπόλαια και ανώριμα, παρασυρμένος από το "εδώ & τώρα" περισσότερο από τη σύνεση του να κρατήσω μερικά για τις "rainy days" που λένε οι Άγγλοι, για τις μέρες δηλαδή που θα τα χρειαζόμουνα πραγματικά...27 χρονών..σώμα ενήλικα, μυαλό εφήβου αν όχι παιδιού...πήγα στρατό, είδα δεν ένιωθα άνετα εκεί, δεν είχα συνηθίσει στο κλίμα αυτό και έφυγα, πήρα Ι5 ενώ δεν είχα ψυχολογικό ή σωματικό πρόβλημα, απλά "να ξεμπερδεύω" όπως σκεφτόμουνα τότε...αυτό το 2014.. μετά πήγα σε ένα δημόσιο ιεκ τάδε ειδικότητας το οποίο παράτησα 3 μήνες μετά.. μετά πήγα σε άλλο δημόσιο ιεκ, αυτή τη φορά τελειώνοντάς το (άλλη ειδικότητα) , και μη βρίσκοντας δουλειά , πάω σε τέχνικες σχολές αποδώ και αποκεί, τελείως χαμένος, μη ξέροντας τι να κάνω στη ζωή μου.. τώρα φτάσαμε στο 2017.. ή 2018; Έχασα τα χρόνια και είναι πραγματικά κατόρθωμα να τα βάλεις σε μία σειρά σαν χρονικό όταν έρχονται και φέυγουν αδιάφορα και τελείως μουντά οι εποχές, η μία μετά την άλλη...αν έπρεπε να βάλουμε επικεφαλίδες στη περιγραφή της ζωής μας, οι δικές μου θα ήταν 2-3 εκεί που ο μέσος 27χρονος θα είχε 10+...τελειωμένα επιτεύγματα: 2-3.. μισοτελειωμένα ή ακυρωμένα: 6-7 (η αναλογία)... από δουλειές έχω κάνει ελάχιστες και ανάθεμα αν όλες μαζί διήρκησαν παραπάνω από 1-2 βδομάδες.. λίγες μέρες σερβιτόρος κάπου το 2016...λίγες μέρες σε σούπερ μάρκετ κάπου το 2019.. λίγες μέρες σε πρατήριο βενζίνης κάπου τότε.. ή πιο παλιά ίσως..λίγες μέρες σε μία βιομηχανία που ποτέ δε κατάλαβα γιατί πήγα εξ αρχής (ήταν τότε που άρχισα το ψέμα "δουλεύω" στην μέση της πρώην σχέσης μου και έπρεπε να το κάνω πιστευτό μάλλον με το χαρτί της πρόσληψης) σε ένα μέρος απόστασης 2,5 ώρες πάνε (με τα αστικά) και άλλες τόσες έλα από το τόπο κατοικίας μου... τώρα παρεμπιπτόντως είμαι σε αναζήτηση εργασίας, βρήκα μία πιθανή δουλειά, κάτι με τζάμια σε μία βιοτεχνία, ίσως αντέξω ίσως όχι.. στα 27 μου αναζήτηση εργασίας σαν ανειδίκευτος εργάτης με μηδέν ένσημα.. ούτε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι δεν ήταν τόσο loser και αυτός ήταν κορυφή στο να αλλάζει δουλειές (βλέπε Factotum).. γενικά είμαι ένα τίποτα...με είχαν καλομάθει τόσο οι γονείς μου που ήξερα πριν καλά καλά πάω σε μία δουλειά πως έχω το σίγουρο μαξιλαράκι του "σε περίπτωση που αποτύχει το όλο εγχείρημα, έχω το σίγουρο χαρτζιλίκι τους" , πράμα που ευτυχώς ή δυστυχώς πλέον δεν ισχύει καθώς τα οικονομικά μας είναι σε άθλια κατάσταση και η σύνταξη της μητέρας μου είναι μειωμένη κατά πολύ.. (ε και να είχα τα χρήματα που τόσο ασυνείδητα ξόδευα εδώ και εκεί πριν ούτε 1 χρόνο..) δηλαδή νιώστε το: να είσαι 27 ετών, χωρίς δουλειά (ξεκινόντας από το μηδέν, και αυτό ΑΝ τελικά με πάρουν εκεί που θα πάω για συνέντευξη, αλλιώς συνεχίζεται η αναζήτηση) εκεί που άλλοι (οι περισσότεροι συνομίληκοί μου) έχουν ήδη καριέρα στο επάγγελμά τους, χωρίς καν φλερτ (επειδή χωρίς φράγκο στην άκρη δύσκολα έχεις αυτοπεποίθηση και προοπτική να κάνεις νέα γνωριμία όταν ξέρεις πως δεν είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις στη τελική σε όλα όσα θα συζητήσετε και έτσι, κάτι χύμα στο κύμα που είναι αλληλένδετο με την οικονομική σου κατάσταση καλώς ή κακώς) όταν ο μέσος 27χρονος αν όχι παντρεμένος με γυναίκα και με παιδί, έχει σίγουρα μία σταθερή και σοβαρή σχέση με προοπτική γάμου, χωρίς καν φίλους (έστω γνωστούς) όταν ο μέσος 27χρονος έχει παρέα και επιστήθιους κολλητούς , χωρίς τίποτα άλλο πέρα από μία μητέρα στα 65φεύγα που αν χτύπα ξύλο πάθει κάτι, καταλήγεις να μένεις στο δρόμο.. γενικά πιο πάτος δεν...αύριο θα πάω σε μία εθελοντική ομάδα, κάτι με διασώστες, εδώ στο τόπο κατοικίας μου.. τη δευτέρα συνέντευξη για πιθανή δουλειά (έστω και λίγα €€€), οκ, κάτι είναι και αυτά από το τίποτα..γενικά είμαι αισιόδοξος για το μέλλον μου, μ'αρέσει να σκέφτομαι τι θα κάνω κτλπ, αλλά θα μπορούσα να είμαι εκεί (δείχνοντας προς την κορυφή ενός ουρανοξύστη) και είτε από εξωτερικές παρεμβάσεις (μπούλινγκ, κακομάθεια από γονείς) είτε από εσωτερικές (σπατάλη χρημάτων, επιλογή να ασχοληθώ με συγκεκριμένα άτομα) , είμαι εκεί (δείχνοντας προς το ισόγειο του κτηρίου)... έγραψα την έως τώρα ζωή μου σε πόσες σειρές...και δεν το έχω συνειδητοποιήσει καν...τόσο άδεια ζωή...ααα και ταξιδάκια όταν ήμουν μικρός (από την εφηβεία με το μπούλινγκ χάλασαν όλα, η παιδική ηλικία ήταν όμορφη) σε νησιά στην Ελλάδα (εξωτερικό ποτέ) και κατασκηνώσεις.. αυτά.. όλη μου η ζωή σε 7-8' χρόνο ανάγνωσης, μέχρι να πιεις τον καφέ σου έμαθες τη ζωή μου... τραγικό, άθλιο, καταθλιπτικό...χαρακτήρισέ το όπως θεωρείς εσύ πιο ταιριαστό, το θέμα είναι πως είμαι 27 και αν εξαιρέσουμε τις όμορφες στιγμές που πέρασα ξοδεύοντας τόσα πολλά χρήματα (και αυτές όταν ήμουν παιδί), η ζωή μου είναι μία αλληλουχία αποχοητεύσεων και αποτυχιών, νιώθω σαν να είμαι 47 ψυχικά, δεν έχω καθόλου όρεξη για τίποτα και τίποτα πέρα από μουσική και ταινίες δε μπορεί να με γεμίσει την μέρα μου... και έρωτας...πφφ..μακάρι να ξανά ερωτευτώ σύντομα...οκ οκ..πλάνα τώρα.. 1) βρίσκω δουλειά, 2) βρίσκω κοπέλα, 3) κοινωνικοποιούμαι μέσω της εθελοντικής ομάδας και αποκτώ κανά φιλαράκι...όλα σου δίνουν την εντύπωση πως είναι τόσο βατά, τόσο προσεγγίσιμα, σαν να παίζεις μπλακ τζακ στο καζίνο και να'σαι απλά σίγουρος πως θα τύχεις το 21 απλά επειδή πιστεύεις οτί σου αξίζει σε σένα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον...τέλος πάντων...θα δείξει...αυτά για απόψε.. ευχαριστώ άμα το διαβάσετε, εγώ το έγραψα προπάντων για μένα, να το έχω κάπου online, να μπορώ ανά πάσα στιγμή να κάνω αναδρομή στο παρελθόν μου επειδή κάθε σειρά και κάθε πρόταση για μένα είναι μνήμες, συναισθήματα, εικόνες...σαν να βλέπεις ταινία σε fast forward.. θα συμπληρώσω μόνο αν χρειαστεί η συμπλήρωση..έτσι και αλλιώς δε θα αλλάξει κάτι..είμαι 27 χρονών loser..πόσο να αλλάξουν τα πράματα δηλαδή;..
Κεγώ αυτό ψάχνω αυτή τη χρονική στιγμή, δουλειά... πιστεύω είναι η αρχή όλων στη σημερινή κοινωνία έτσι όπως είναι αυτή δομημένη...kongrosian έγραψε: ↑06 Νοέμ 2022, 08:51Volk εσύ;GreekGuy έγραψε: ↑05 Νοέμ 2022, 21:45Θέλω τόσα πολλά να γράψω, δε ξέρω όμως αν τελικά θα λογοκριθούν ή όχι ή αν απλά θα τα προσπεράσετε έτσι απλά... για μένα είναι πολύ σημαντικό που έστω τα γράφω κάπου και ας μη τα διαβάσει κανένας/καμία.. θέλω απλά να τα πω κάπου... δεν έχω φίλους και η άλλη επιλογή είναι να πληρώνω χρήματα να τα ακούει κάποιος επαγγελματίας, πράμα που δεν επιθυμώ καθόλου για διάφορους λόγους.. καταρχάς, δεν θα πω λεπτομέρειες για το ποιος είμαι, που μένω, κτλπ, πιστευώ πως αυτά δεν παίζουν καμία σημασία.. είμαι κάποιος και μένω κάπου...ανέκαθεν ήμουν το "καλό παιδί" , ποτέ δεν πρόβαλα αντίσταση σε τίποτα.. δέχτηκα ανελέητο μπούλινγκ από δημοτικό μέχρι και λύκειο (χωρίς διακοπή παρά μόνο τα καλοκαίρια όπου και τα περνούσα μόνος μου) το οποίο με έκανε αρκετά αντικοινωνικό και εσωστρεφή σαν χαρακτήρα..ήμουν μέτριος σε όλα, μαθήματα, αθλήματα, εμφάνιση, ντύσιμο, κοινωνικότητες , γενικά δεν είχα κάτι που να με κάνει να ξεχωρίζω,πάντα ήμουν "σε καλύτερη θέση από τους χειρότερους αλλά σε χειρότερη θέση από τους καλύτερους" όπως μου είχε πει μία φορά ένας φίλος μου, γενικά μέτριος σε όλα.. είχα φίλους και σχέσεις διαδικτυακά, γενικά χωρίς το διαδίκτυο δε θα ήμουν καν άνθρωπος πιστέυω, σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής μου ζωής περνούσε άμεσα ή έμμεσα από το διαδίκτυο...είχα δηλαδή εσωστρέφεια στην αληθινή ζωή αλλά εξωστρέφεια σε οποιασδήποτε μορφής σχέση που έκανα διαδικτυακά.. θα πω μόνο μία πληροφορία σχετικά με το πρόσωπό μου και για να δώσω έμφαση σε κάτι...είμαι 27 ετών και έχω κάνει μόνο 1 σχέση με φυσική παρουσία, από κοντά, και αυτή κράτησε 1,5 χρόνο περίπου μετά από κινήσεις πάντα από μέρους μου να μη χωρίσουμε (γενικά εγώ προσπαθούσα να το κάνω να κρατήσει παρά εκείνη) , οι άλλες μου σχέσεις ήταν διαδικτυακές που χωρίζονται σε αυτές στις οποίες ποτέ δε βρεθήκαμε από κοντά και "τα φτιάξαμε" - χωρίσαμε διαδικτυακά (από αίτημα φιλίας σε block) και σε αυτές (όχι πολλές) στις οποίες μιλούσαμε επί κάποιο χρονικό διάστημα και τελικά βρεθήκαμε από κοντά. Και η μία σχέση που έκανα ήταν με μία κοπέλα η οποία με γνώρισε από dating app το οποίο έκανε μόλις 1 βδομάδα αφότου χώρισε με τον μεγάλο της έρωτα, μία μακροχρόνια σχέση των 8+ ετών, σαν ένα τρόπο να γνωρίσει μέσω από εκεί κάποιον (τον οποινδήποτε, απλά έτυχε σε μένα δυστυχώς) με τον οποίο θα ξεπερνούσε το άλλο...σε αυτή τη σχέση έδωσα όλο το συναίσθημα που είχα, δεν υπάρχει το πόσο αγάπησα, ήταν σαν να γέρασα επί 10 χρόνια όταν χωρίσαμε, έτσι ένιωθα, σαν να έζησα ό,τι έχει να μου προσφέρει η ζωή μου.. να φανταστείτε οτί πούλησα το σπίτι του πατέρα μου (είχε πεθάνει εκείνη τη περίοδο και μου το άφησε κληρονομιά) για να έχω χρήματα να είμαι μαζί της, να της αγοράζω δώρα, ό,τι ήθελε, να πληρώνω για συγκατοίκηση (ζήσαμε για 2 μήνες μαζί), γενικά να μπορώ να ζήσω μαζί της όμορφες στιγμές..δεν δούλευα και έλεγα ψέμματα πως δήθεν δούλευα, στη πραγματικότητα τα πλήρωνα όλα (το δικό μου μέρος για τη συγκατοίκηση, το 50%, όλα εννοώντας δώρα σε γιορτές, ρομαντικά, εξόδους, κτλπ) από τα λεφτά του σπιτιού που πούλησα.. μετανιώνω για τα ψέμματα αλλά τα έλεγα μόνο επειδή εκείνη είχε την αντίληψη του οτί "πρέπει να τα δουλέψει κανείς τα χρήματα για να τα αξίζει, όχι να του χαριστούν" , ενώ εγώ δεν την συμμεριζόμουν αυτή την άποψη. Γενικά ήθελα να τα πάμε καλά, κάναμε πολλά όνειρα για ταξίδια και γάμο, απογοητέυτηκα πολύ όταν χωρίσαμε αλλά δεν γινόταν αλλιώς..στάθηκα πολύ αφελής με το ξόδεμα των χρημάτων, αγόρασα χίλια δυό πράματα άχρηστα, από ρούχα και όργανα γυμναστικής μέχρι κομπολόγια, ρολόγια, τάμπλετ, παπούτσια, κτλπ..γενικά έδωσα όσα χρήματα δεν έδωσα τόσα χρόνια σε μία στερημένη από απολάυσεις ζωή, μου βγήκαν σαν απωθημένα και απλά τα ξόδεψα, 60χιλιάρικα κοντά σε λιγότερο από 1 χρόνο, επιπόλαια και ανώριμα, παρασυρμένος από το "εδώ & τώρα" περισσότερο από τη σύνεση του να κρατήσω μερικά για τις "rainy days" που λένε οι Άγγλοι, για τις μέρες δηλαδή που θα τα χρειαζόμουνα πραγματικά...27 χρονών..σώμα ενήλικα, μυαλό εφήβου αν όχι παιδιού...πήγα στρατό, είδα δεν ένιωθα άνετα εκεί, δεν είχα συνηθίσει στο κλίμα αυτό και έφυγα, πήρα Ι5 ενώ δεν είχα ψυχολογικό ή σωματικό πρόβλημα, απλά "να ξεμπερδεύω" όπως σκεφτόμουνα τότε...αυτό το 2014.. μετά πήγα σε ένα δημόσιο ιεκ τάδε ειδικότητας το οποίο παράτησα 3 μήνες μετά.. μετά πήγα σε άλλο δημόσιο ιεκ, αυτή τη φορά τελειώνοντάς το (άλλη ειδικότητα) , και μη βρίσκοντας δουλειά , πάω σε τέχνικες σχολές αποδώ και αποκεί, τελείως χαμένος, μη ξέροντας τι να κάνω στη ζωή μου.. τώρα φτάσαμε στο 2017.. ή 2018; Έχασα τα χρόνια και είναι πραγματικά κατόρθωμα να τα βάλεις σε μία σειρά σαν χρονικό όταν έρχονται και φέυγουν αδιάφορα και τελείως μουντά οι εποχές, η μία μετά την άλλη...αν έπρεπε να βάλουμε επικεφαλίδες στη περιγραφή της ζωής μας, οι δικές μου θα ήταν 2-3 εκεί που ο μέσος 27χρονος θα είχε 10+...τελειωμένα επιτεύγματα: 2-3.. μισοτελειωμένα ή ακυρωμένα: 6-7 (η αναλογία)... από δουλειές έχω κάνει ελάχιστες και ανάθεμα αν όλες μαζί διήρκησαν παραπάνω από 1-2 βδομάδες.. λίγες μέρες σερβιτόρος κάπου το 2016...λίγες μέρες σε σούπερ μάρκετ κάπου το 2019.. λίγες μέρες σε πρατήριο βενζίνης κάπου τότε.. ή πιο παλιά ίσως..λίγες μέρες σε μία βιομηχανία που ποτέ δε κατάλαβα γιατί πήγα εξ αρχής (ήταν τότε που άρχισα το ψέμα "δουλεύω" στην μέση της πρώην σχέσης μου και έπρεπε να το κάνω πιστευτό μάλλον με το χαρτί της πρόσληψης) σε ένα μέρος απόστασης 2,5 ώρες πάνε (με τα αστικά) και άλλες τόσες έλα από το τόπο κατοικίας μου... τώρα παρεμπιπτόντως είμαι σε αναζήτηση εργασίας, βρήκα μία πιθανή δουλειά, κάτι με τζάμια σε μία βιοτεχνία, ίσως αντέξω ίσως όχι.. στα 27 μου αναζήτηση εργασίας σαν ανειδίκευτος εργάτης με μηδέν ένσημα.. ούτε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι δεν ήταν τόσο loser και αυτός ήταν κορυφή στο να αλλάζει δουλειές (βλέπε Factotum).. γενικά είμαι ένα τίποτα...με είχαν καλομάθει τόσο οι γονείς μου που ήξερα πριν καλά καλά πάω σε μία δουλειά πως έχω το σίγουρο μαξιλαράκι του "σε περίπτωση που αποτύχει το όλο εγχείρημα, έχω το σίγουρο χαρτζιλίκι τους" , πράμα που ευτυχώς ή δυστυχώς πλέον δεν ισχύει καθώς τα οικονομικά μας είναι σε άθλια κατάσταση και η σύνταξη της μητέρας μου είναι μειωμένη κατά πολύ.. (ε και να είχα τα χρήματα που τόσο ασυνείδητα ξόδευα εδώ και εκεί πριν ούτε 1 χρόνο..) δηλαδή νιώστε το: να είσαι 27 ετών, χωρίς δουλειά (ξεκινόντας από το μηδέν, και αυτό ΑΝ τελικά με πάρουν εκεί που θα πάω για συνέντευξη, αλλιώς συνεχίζεται η αναζήτηση) εκεί που άλλοι (οι περισσότεροι συνομίληκοί μου) έχουν ήδη καριέρα στο επάγγελμά τους, χωρίς καν φλερτ (επειδή χωρίς φράγκο στην άκρη δύσκολα έχεις αυτοπεποίθηση και προοπτική να κάνεις νέα γνωριμία όταν ξέρεις πως δεν είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις στη τελική σε όλα όσα θα συζητήσετε και έτσι, κάτι χύμα στο κύμα που είναι αλληλένδετο με την οικονομική σου κατάσταση καλώς ή κακώς) όταν ο μέσος 27χρονος αν όχι παντρεμένος με γυναίκα και με παιδί, έχει σίγουρα μία σταθερή και σοβαρή σχέση με προοπτική γάμου, χωρίς καν φίλους (έστω γνωστούς) όταν ο μέσος 27χρονος έχει παρέα και επιστήθιους κολλητούς , χωρίς τίποτα άλλο πέρα από μία μητέρα στα 65φεύγα που αν χτύπα ξύλο πάθει κάτι, καταλήγεις να μένεις στο δρόμο.. γενικά πιο πάτος δεν...αύριο θα πάω σε μία εθελοντική ομάδα, κάτι με διασώστες, εδώ στο τόπο κατοικίας μου.. τη δευτέρα συνέντευξη για πιθανή δουλειά (έστω και λίγα €€€), οκ, κάτι είναι και αυτά από το τίποτα..γενικά είμαι αισιόδοξος για το μέλλον μου, μ'αρέσει να σκέφτομαι τι θα κάνω κτλπ, αλλά θα μπορούσα να είμαι εκεί (δείχνοντας προς την κορυφή ενός ουρανοξύστη) και είτε από εξωτερικές παρεμβάσεις (μπούλινγκ, κακομάθεια από γονείς) είτε από εσωτερικές (σπατάλη χρημάτων, επιλογή να ασχοληθώ με συγκεκριμένα άτομα) , είμαι εκεί (δείχνοντας προς το ισόγειο του κτηρίου)... έγραψα την έως τώρα ζωή μου σε πόσες σειρές...και δεν το έχω συνειδητοποιήσει καν...τόσο άδεια ζωή...ααα και ταξιδάκια όταν ήμουν μικρός (από την εφηβεία με το μπούλινγκ χάλασαν όλα, η παιδική ηλικία ήταν όμορφη) σε νησιά στην Ελλάδα (εξωτερικό ποτέ) και κατασκηνώσεις.. αυτά.. όλη μου η ζωή σε 7-8' χρόνο ανάγνωσης, μέχρι να πιεις τον καφέ σου έμαθες τη ζωή μου... τραγικό, άθλιο, καταθλιπτικό...χαρακτήρισέ το όπως θεωρείς εσύ πιο ταιριαστό, το θέμα είναι πως είμαι 27 και αν εξαιρέσουμε τις όμορφες στιγμές που πέρασα ξοδεύοντας τόσα πολλά χρήματα (και αυτές όταν ήμουν παιδί), η ζωή μου είναι μία αλληλουχία αποχοητεύσεων και αποτυχιών, νιώθω σαν να είμαι 47 ψυχικά, δεν έχω καθόλου όρεξη για τίποτα και τίποτα πέρα από μουσική και ταινίες δε μπορεί να με γεμίσει την μέρα μου... και έρωτας...πφφ..μακάρι να ξανά ερωτευτώ σύντομα...οκ οκ..πλάνα τώρα.. 1) βρίσκω δουλειά, 2) βρίσκω κοπέλα, 3) κοινωνικοποιούμαι μέσω της εθελοντικής ομάδας και αποκτώ κανά φιλαράκι...όλα σου δίνουν την εντύπωση πως είναι τόσο βατά, τόσο προσεγγίσιμα, σαν να παίζεις μπλακ τζακ στο καζίνο και να'σαι απλά σίγουρος πως θα τύχεις το 21 απλά επειδή πιστεύεις οτί σου αξίζει σε σένα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον...τέλος πάντων...θα δείξει...αυτά για απόψε.. ευχαριστώ άμα το διαβάσετε, εγώ το έγραψα προπάντων για μένα, να το έχω κάπου online, να μπορώ ανά πάσα στιγμή να κάνω αναδρομή στο παρελθόν μου επειδή κάθε σειρά και κάθε πρόταση για μένα είναι μνήμες, συναισθήματα, εικόνες...σαν να βλέπεις ταινία σε fast forward.. θα συμπληρώσω μόνο αν χρειαστεί η συμπλήρωση..έτσι και αλλιώς δε θα αλλάξει κάτι..είμαι 27 χρονών loser..πόσο να αλλάξουν τα πράματα δηλαδή;..
τεσπά. φίλε είσαι νέος ακόμα. εγώ στην ηλικία που είσαι, στα 27, αντιμετώπισα ένα μεγάλο θέμα υγείας που με πήγε πισω, αλλά να, ακόμα εδώ είμαι.
ξεκίνα με το να βρεις μια δουλειά, να έχεις κάνα φράγκο και τα υπόλοιπα θα έρθουν. χωρίς λεφτά-δουλειά, δεν γίνεται τίποτα.
Ναι.Yochanan έγραψε: ↑05 Νοέμ 2022, 22:31Mα πες μου, είμαι εγώ ο κακός εδω; Αλήθεια τώρα, με το ένα χέρι στην καρδιά. Το άλλο άσ'το στο σώβρακο.Green Dragon έγραψε: ↑05 Νοέμ 2022, 22:00Ήμουν 100% βέβαιος ότι θα εμφανιστείς. Έλεγα όμως ότι θα ήσουν και πρώτος, εκεί έπεσα έξω
Green Dragon έγραψε: ↑05 Νοέμ 2022, 22:06Λοιπόν, δεν ξέρω αν είναι αληθινή η ιστορία, αν είναι πάντως, hard facts:
1) Έχεις θέματα. Εσωτερικά θέματα. Όλα από εκεί ξεκινάνε (τώρα).
2) Αν δεν τα λύσεις τίποτα δεν θα γίνει.
3) Επειδή φαίνεσαι πολύ broken, είναι σχεδόν αδύνατο να τα λύσεις μόνος σου, χρειάζεσαι βοήθεια ειδικού αλλά δεν έχεις λεφτά να τον πληρώσεις και απ' όσο καταλαβαίνω οι γονείς σου δεν ζουν πλέον.
Οπότε ή βρίσκεις κάποια άκρη με πρόνοια - δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοια δυνατότητα - με ψυχολόγο/κοινωνικό λειτουργό που πληρώνεται από το κράτος ή μάλλον παραμένεις ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε. Και βρες κάποια δουλειά για να μπορείς να ζήσεις (λεφτά για ψυχολόγο δεν θα σου περισσεύουν από εκεί).
Ωχ ωχ ωχ ...
Eγώ δεν συμφωνώ, ανεξαρτήτως του αν τρολάρει ή όχι. Και η μάνα του ζει.Someone έγραψε: ↑06 Νοέμ 2022, 14:03Συμφωνώ απόλυτα.Green Dragon έγραψε: ↑05 Νοέμ 2022, 22:06Λοιπόν, δεν ξέρω αν είναι αληθινή η ιστορία, αν είναι πάντως, hard facts:
1) Έχεις θέματα. Εσωτερικά θέματα. Όλα από εκεί ξεκινάνε (τώρα).
2) Αν δεν τα λύσεις τίποτα δεν θα γίνει.
3) Επειδή φαίνεσαι πολύ broken, είναι σχεδόν αδύνατο να τα λύσεις μόνος σου, χρειάζεσαι βοήθεια ειδικού αλλά δεν έχεις λεφτά να τον πληρώσεις και απ' όσο καταλαβαίνω οι γονείς σου δεν ζουν πλέον.
Οπότε ή βρίσκεις κάποια άκρη με πρόνοια - δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοια δυνατότητα - με ψυχολόγο/κοινωνικό λειτουργό που πληρώνεται από το κράτος ή μάλλον παραμένεις ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε. Και βρες κάποια δουλειά για να μπορείς να ζήσεις (λεφτά για ψυχολόγο δεν θα σου περισσεύουν από εκεί).
