Καλό μήνα l’ écume de la société

[ΜπλεΜπουμπυς]

Αποβράσματα και αποβρασματίνες,
Καλό μήνα !

[ΜπλεΜπουμπυς]

Αυτό τον μήνα αγαπάμε κάπως περισσότερο εκείνους που για μια ακόμη χρονιά δεν μπορούν να πάνε έστω λίγες μέρες κάπου να ξεφύγουν από τη σιχαμάρα και τη μπόχα της καθημερινότητας. Χιλιάδες νέοι, γέροι, οικογένειες με παιδιά. Και μην τους πιστεύετε όταν σας λένε πως δεν τους νοιάζει. Είναι που δεν θέλουν να σας κάνουν να νιώσετε άσχημα εσείς που ακόμη μπορείτε. Γιατί, εκτός από αξιοπρεπείς είναι και βαθιά ευγενείς. Αν δεν ήταν άλλωστε, τώρα μάλλον θα σας έστελναν τα φιλιά τους από κάποια "μύκονος". Τα φορτία που μαζεύουν όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα τους, είναι κολοσσιαίου βάρους και γαλαξιακών διαστάσεων. Και όχι επειδή δεν μπορούν να βουτήξουν τα πόδια τους σε λίγη θάλασσα. Αλλά επειδή ο χρόνος τους, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν μπορεί να σπάσει και να μετρηθεί σε μικρές στιγμές στοιχειώδους ηδονής, δεν τους αφήνει κάποια μικρή νησίδα να πατήσουν και να πάρουν ανάσα. Αυτό, ακόμη και αν είναι εύκολο να το κατανοήσει ο λογικός νους, (τρεις το λάδι τρεις το ξύδι), δεν είναι διόλου εύκολο να το αποδεχτεί ο μέσα τους εαυτός. Γιατί ο λογικός νους είναι μια πατσαβούρα που την κάνεις ό,τι θες. Η βαθιά ευφυία ωστόσο του μέσα εαυτού μας, δεν καθυποτάσσεται, δεν παραμυθιάζεται, δεν μπαλαμουτιάζεται. Τη βλέπει την αδικία ακόμη κι αν της την κρύψεις. Κι όχι απλά τη βλέπει, αλλά σου ζητάει και τον λόγο κι εσένα που την «αιτιολογείς» για να κάνεις υποφερτή την προσωπική σου οδύνη. Δεν υπάρχει ατομική ευτυχία. Δεν υπάρχει ατομική δυστυχία. Τα πάντα ξεχειλίζουν και ενώνονται και γίνονται ένα και στο τέλος μας κάνουν όλους να κολυμπάμε στην ίδια θάλασσα. Ή να πνιγόμαστε σε αυτή.

Καλό μήνα l’ écume de la société