Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Εδώ συζητάμε οτιδήποτε δεν περιλαμβάνεται στις υπόλοιπες κατηγορίες.
Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 23 Ιούλ 2022, 21:11

22.07.2022
Η παράξενη ιστορία του συνθέτη που… θάφτηκε με δυο κρανία.

Εικόνα

Η ιστορία είναι πολύ πιο παράξενη απ' ότι φαντάζεστε.
Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του Αυστριακού συνθέτη Joseph Haydn, τυμβωρύχοι μπήκαν στο νεκροταφείο και ξέθαψαν το φέρετρο. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους συνηθισμένους ληστές των νεκροταφείων, δεν ήθελαν κοσμήματα και άλλα τιμαλφή. Ήθελαν το κρανίο του.

Σήμερα υπάρχουν δυο κρανία μέσα στον τάφο του. Ποιος είναι ο λόγος; Δυο φίλοι του, οι Joseph Carl Rosenbaum και Johann Nepomuk, πληρώσαν έναν νεκροθάφτη ώστε να τους δώσει πρόσβαση στο κεφάλι του για να το προστατέψουν από «βεβήλωση». Στην πραγματικότητα βεβαία ήθελαν να το εξετάσουν φρενολογικά για να διαπιστώσουν αν ήταν πιο ανεπτυγμένο σε μουσικές περιοχές του εγκεφάλου.

Δεν ήθελαν όμως μόνο να το εξετάσουν «επιστημονικά». Το έβαλαν σε μια προθήκη και το εξέθεταν στο σπίτι του Peter. Το κρανίο άλλαζε χέρια μεταξύ των δυο για αρκετό καιρό. Μια ο ένας μια ο άλλος. Και θα συνεχιζόταν για πολύ αυτό, αν ο πρίγκιπας Νικόλαος δεν αποφάσιζε να του προσφέρει μια άξια ταφή, 10 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Όταν έγινε η εκταφή, το κρανίο προφανώς έλειπε (η περούκα του ήταν εκεί). Η έρευνα οδήγησε στους Peter και Rosenbaum. Εκείνοι έδωσαν ένα κρανίο. Οι γιατροί που το εξέτασαν έβγαλαν το συμπέρασμα πως ανήκε σε έναν γηραιό άνδρα. Ο Haydn πέθανε στα 77 του, οπότε θεώρησαν ότι είναι δικό του. Δεν ήταν…


Η αλήθεια αποκαλύφθηκε λίγο αργότερα, όταν η αστυνομία πήγε στο σπίτι του Rosenbaum να το κατασχέσει. Η γυναίκα του το έκρυψε στο κρεβάτι, ξάπλωσε και μόλις οι αστυνομικοί μπήκαν, τους είπε πως είναι «στις μέρες της» και πως έπρεπε να φύγουν. Την άκουσαν.

Πέρασαν 145 χρόνια, αλλά το κρανίο και το σώμα του Haydn συναντήθηκαν ξανά. Μετά τον θάνατο των δυο βέβηλων άλλαξε πολλά χέρια μέχρι να φτάσει στην βασιλική οικογένεια, η οποία διοργάνωσε μια πλούσια τελετή. Μετά από τόσα χρόνια, κανείς δεν ήξερε γιατί στον τάφο υπήρχε ήδη ένα άλλο κρανίο. Οπότε έβαλαν και τα δυο μέσα. Απλά πράγματα…
https://www.pronews.gr/lifestyle/105751 ... yo-krania/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 27 Ιούλ 2022, 19:15

26.07.2022
Τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα του Αγίου Όρους: Εκεί που το αρχαίο ελληνικό πνεύμα συναντά την Ορθοδοξία.

Εικόνα

Οι δύο πυλώνες του Ελληνισμού στο «Περιβόλι της Παναγιάς»
Σήμερα στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους σώζονται 16.000-20.000 χειρόγραφα! Αυτή η ποσότητα θεωρείται ότι αποτελεί το 50% των ελληνόγλωσων χειρογράφων, που υπάρχουν σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Από αυτά πάνω από τα μισά βρίσκονται στις βιβλιοθήκες τριών μόνον μοναστηριών (Μεγίστη Λαύρα, Ιβήρων και Βατοπαίδι). Ειδικότερα η βιβλιοθήκη της Μεγίστης Λαύρας είναι η μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων (2242 χειρόγραφα) στο Άγιο Όρος και η 3η παγκοσμίως, ύστερα από εκείνη της Αγίας Αικατερίνης του Σινά (4.500 χειρόγραφα εκ των οποίων το 75% είναι ελληνόγλωσσα) και του Βατικανού (3.500 χειρόγραφα).

Στις 20 μονές του Άθωνα σώζεται το μοναδικό διαχρονικό σύνολο ελληνικών χειρογράφων όχι μόνο στο χώρο της ελληνικής επικράτειας, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Τα ελληνικά χειρόγραφα του Αγίου Όρους συγκροτούν τη μεγαλύτερη συλλογή ελληνικών χειρογράφων στον κόσμο, αφού ο αριθμός τους ξεπερνά κατά πολύ το σύνολο των δύο μεγαλύτερων συλλογών της Ευρώπης, του Βατικανού και της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, που και οι δύο μαζί δεν υπερβαίνουν τις 10.000.

Σε μια εποχή που η τυπογραφία άνηκε ακόμη στο μακρινό μέλλον, τα χειρόγραφα αποτελούσαν το μοναδικό τρόπο για να διασωθούν οι αρχαίες γνώσεις στο διηνεκές.

Στο Μεσαίωνα, μια εποχή σκοταδισμού και θρησκευτικού φανατισμού, ορισμένα μοναστήρια λειτούργησαν –σε πείσμα της… κατεστημένης θεοκρατικής αντίληψης– και ως «κιβωτοί γνώσεων» διαφυλάσσοντας τα αρχαία κείμενα με τη μορφή χειρογράφων.


Τα χειρόγραφα αυτά αντιγράφονταν από μοναχούς μέσα στο ημίφως των μοναστηριακών εργαστηρίων, στα περίφημα καλλιγραφεία. Τα περισσότερα αρχαιοελληνικά κείμενα που διασώθηκαν ως τις μέρες μας, είναι αποτέλεσμα των ακατάπαυστων αντιγραφών, που γίνονταν σ’ αυτά τα εργαστήρια από ορισμένους γενναίους μοναχούς.

Μοναχούς που έβαζαν σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή τους προκειμένου να διαφυλάξουν τις αρχαίες γνώσεις, που για κάποιους φανατικούς χριστιανούς θεωρούνταν «αιρετικές». Κι όμως, αυτές οι «αιρετικές» γνώσεις ήταν εκείνες που οδήγησαν στην αναγέννηση του Δυτικού πολιτισμού…

Ακόμη και στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η αγραμματοσύνη, οι αγιορείτες μοναχοί έδιναν έμφαση στο γραπτό λόγο, θεωρώντας ότι συμβάλει στην πνευματική αναβάθμιση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και έγραφαν, αντέγραφαν και διαφύλατταν χιλιάδες χειρόγραφα, όχι μόνο θεολογικού ή λειτουργικού χαρακτήρα, αλλά και «κοσμικών γνώσεων», οι οποίες κληροδοτήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς.

Τα χειρόγραφα αυτά, πέρα από το περιεχόμενο τους, ήταν και διακοσμημένα με καλλιγραφίες, πράγμα που τα καθιστούσε αληθινά μνημεία τέχνης. Παρά τις καταστροφές και τις αφαιμάξεις που υπέστησαν, οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών του Άθω κρύβουν έναν πραγματικό θησαυρό αρχαιοελληνικών γνώσεων. Σήμερα, στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους φυλάσσονται περίπου 20.000 πολύτιμα χειρόγραφα, που περιμένουν υπομονετικά τους ειδικούς για να τα μελετήσουν…

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΟΙ-ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ.
Η χερσόνησος του Άθω άρχισε να αναδύεται ως μοναστικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας προς τα τέλη του 10ου μ.Χ. αιώνα, όταν κατέφθασε εκεί κρυφά ο μοναχός Αθανάσιος, ο οποίος ίδρυσε στο νοτιοανατολικό άκρο της χερσονήσου τη μονή Μεγίστης Λαύρας(963μ.Χ.). Ο Αθανάσιος, ο ιδρυτής του αγιορείτικου κοινοβιακού μοναχισμού, ήταν προσωπικός φίλος του Ιωάννη Τσιμισκή καθώς και διακεκριμένος καλλιγράφος και ταχυγράφος.

Επέλεξε τη χερσόνησο του Άθω ως τόπο μοναστικής ζωής εξ αιτίας της απαράμιλλης φυσικής της ομορφιάς, της φυσικής της προστασίας από τις εχθρικές επιδρομές, του γεγονότος ότι ήταν ουσιαστικά ακατοίκητη από ανθρώπους, καθώς και εξ’ αιτίας της γεωγραφικής της εγγύτητας με τη συμβασιλεύουσα πόλη της αυτοκρατορίας, τη Θεσσαλονίκη.

Εξαιτίας αυτών των πλεονεκτημάτων ο Άθως εξελίχθηκε σύντομα στο σημαντικότερο μοναστηριακό κέντρο του ορθόδοξου χριστιανισμού, με πολυάριθμα μοναστήρια και χιλιάδες μοναχούς.

Ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης ήταν ένας άνθρωπος ασκητικός, που όμως αγαπούσε υπερβολικά τα βιβλία. Όταν από την Κωνσταντινούπολη κατέφθασε στον Άθω, εκτός από το καλογερικό του κουκούλι κουβάλησε μαζί του και δύο βιβλία. Αυτή η αγάπη του για τα βιβλία τον οδήγησε να ιδρύσει στην νεοσύστατη ακόμη Μεγίστη Λαύρα ένα εργαστήριο αντιγραφής χειρογράφων (Scriptorium) και μια οργανωμένη βιβλιοθήκη. Όρισε μάλιστα υπεύθυνο για το εργαστήριο τον πρωτοκαλλίγραφο Ιωάννη και βιβλιοφύλακα τον μοναχό Μιχαήλ.

Το παράδειγμα του μιμήθηκαν και οι κτήτορες των άλλων μοναστηριών (Βατοπαιδίου 985μ.Χ. και Ιβήρων 980μ.χ.), που φρόντισαν προσωπικά για την παραγωγή, την αντιγραφή και τη διαφύλαξη βιβλίων, με περιεχόμενο όχι μόνον θεολογικό και λειτουργικό αλλά και «κοσμικών γνώσεων», δηλαδή φιλοσοφικό, ιατρικό, νομικό, μουσικό κι εκπαιδευτικό.

Πολλοί μοναχοί έμειναν γνωστοί και ως γραφείς χειρόγραφων κωδίκων με πλούσια δράση και παραγωγή (Αθανάσιος ο Αθωνίτης, Ιωάννης Λαυριώτης, Ευθύμιος ο Ιβηρ, Διονύσιος Στουδίτης, Νείλος ο Μυροβλήτης, Ιωάννης ο Κουκουζέλης κ.α.). Συνολικά μνημονεύονται πάνω από 40 επώνυμοι βυζαντινοί καλλίγραφοι-μοναχοί, που συνέγραψαν χειρόγραφα στις αγιορείτικες μονές.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΚΑΙ SCRIPTORIUM.
Το σίγουρο είναι πως οι μοναχοί του Αγίου Όρους δεν περιφρονούσαν τα βιβλία. Μόλις ιδρύονταν ένα μοναστήρι μια από τις πρώτες ενέργειες των κτητόρων του ήταν η δημιουργία μιας βιβλιοθήκης, που αποσκοπούσε στην κάλυψη των πνευματικών αναγκών των μοναχών και πρωτίστως στην κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της μοναστικής αδελφότητας.

Ο ηγούμενος όριζε πάντα έναν βιβλιοθηκάριο, υπεύθυνο για τη διαφύλαξη και συντήρηση των χειρογράφων.

Μια βιβλιοθήκη άρχιζε πάντα την πορεία της μ’ ένα πυρήνα βιβλίων, που αφιέρωνε σε αυτήν ο ιδρυτής της. Ως χώρος για τη διαφύλαξη των πολύτιμων χειρογράφων επιλέγονταν κατά παράδοση το υπερώο, πάνω από τον εξωνάρθηκα του καθολικού (π.χ. στη Μονή Εσφιγμένου).

Σε άλλες ωστόσο περιπτώσεις, όταν ο χώρος του υπερώου δεν επαρκούσε, χρησιμοποιούνταν και ορισμένα απομονωμένα και πυρασφαλή κτίσματα, όπως στην περίπτωση της Μεγίστης Λαύρας.

Προτού ωστόσο τα χειρόγραφα τοποθετηθούν στη βιβλιοθήκη σημειώνονταν συνήθως πάνω τους η χαρακτηριστική κτητορική επιγραφή, που καταριόταν τον επίδοξο καταστροφέα τους: «Αυτή η βίβλος υπάρχει της θειας και ιεράς μονής… και όποιος την αφαιρέση να έχει τας άρας των τριακοσίων δέκα οκτώ…».

Για προστατευτικούς πάλι λόγους, γράφτηκαν ανά τους αιώνες πάνω στα ίδια βιβλία, απαγορευτικές φράσεις όπως: «Μηδείς τεμνέτω τα φύλλα..» ή «Μηδείς αποξενώση την Βίβλο ταύτην…».

Μια βιβλιοθήκη φιλοδοξούσε πάντα να περιλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις, όχι μόνον θεολογικού αλλά και κοσμικού περιεχομένου. Βασικές πηγές εμπλουτισμού μιας μοναστηριακής βιβλιοθήκης υπήρξαν η παραγωγή χειρογράφων στο ίδιο το μοναστήρι, η αγορά και η παραγγελία βιβλίων για την κάλυψη μιας συγκεκριμένης ανάγκης ή έλλειψης και βεβαίως οι μεγάλες και εντυπωσιακές δωρεές αυτοκρατόρων, ηγεμόνων, πατριαρχών, αρχιερέων, μοναχών αλλά και ιδιωτών, που χάριζαν τις προσωπικές τους συλλογές (τον 16ο αιώνα ο καθηγητής της πατριαρχικής σχολής Θεοφάνης Ε. Νοταράς, χάρισε όλα του τα βιβλία στην Ι. Μ. Ιβήρων).

Κατά κανόνα κάθε μοναστήρι κληρονομούσε και την προσωπική βιβλιοθήκη των μοναχών του. Ωστόσο, αρκετά χειρόγραφα προέρχονταν από παραγγελίες. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο σημείωμα για ένα χειρόγραφο, που παραγγέλθηκε με έξοδα μιας μονής: «Το παρόν Ωρολόγιον εγράφη παρά του οικτρού και αμαρτωλού Κύριλλου του Ναυπάκτιου δια συνδρομής και εξόδου της σεβάσμιας μονής…».

Στις περισσότερες μονές του Αγίου Όρους υπήρχαν λοιπόν συγκροτημένες συλλογές χειρογράφων και λειτουργούσαν βιβλιογραφικά εργαστήρια, όπου οι μοναχοί-γραφείς αντέγραφαν τα πρωτότυπα όχι αυθαίρετα αλλά βάσει αυστηρών κανόνων, που τους ακολουθούσαν πιστά.

Τα ελληνικά χειρόγραφα γράφονταν μέχρι τον 9ο αιώνα σε μεγαλογράμματη γραφή, δηλαδή με κεφαλαία. Από τον 9ο αιώνα όμως και μετά επικρατεί σταδιακά η μικρογράμματη γραφή και όλα τα χειρόγραφα των προηγούμενων εποχών «μεταχαρακτηρίζονται» κατά τη διάρκεια της αντιγραφής τους.

Από την ίδρυση των πρώτων Scriptorium στις μονές υπήρχε μια σχετικά αξιόλογη παραγωγή χειρογράφων, ενώ η ακμή της βιβλιογραφικής δραστηριότητας εντοπίζεται τον 14ο και τον 15ο αιώνα. Η παραγωγή χειρογράφων συνεχίστηκε και μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας (άλλωστε το πρώτο τυπογραφείο στον ελλαδικό χώρο λειτούργησε το 1759 στη Μεγίστη Λαύρα) φθάνοντας στο σημείο να μιλάμε τον 17ο αιώνα για πραγματική άνθηση, με την εμφάνιση μιας ιδιότυπης μορφής γραφής, την «Ξηροποτάμινην γραφήν» ,που είναι γνωστή και ως «αγιορείτικη».

Η ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ.
Τα χειρόγραφα, που βρίσκονται σήμερα στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους υπολογίζονται επίσημα στις 15.000 ή, σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς ξεπερνούν τις 20.000. Αυτά μπορούν να ταξινομηθούν με κριτήρια μορφολογικά, γλωσσολογικά αλλά κυρίως με βάση το περιεχόμενο τους. Με βάσει τη μορφή τους τα χειρόγραφα διακρίνονται σε ειλητάρια ή κοντάκια (ονομάζονται έτσι επειδή τυλίγονται γύρω από κοντό ξύλο) και σε κώδικες (βιβλία) διαφόρων σχημάτων.

Πρέπει να σημειωθεί πως από τον 2ο και 3ο μ.Χ. αιώνα, τα βιβλία με δεμένες σελίδες (κώδιξ, λατινικά codex) άρχισαν να αντικαθιστούν τον παραδοσιακό κύλινδρο από πάπυρο. Ήταν μια ανθεκτική και εύκολη στη χρήση γραφική ύλη, τόσο για το κείμενο όσο και για την εικονογράφηση τους. Σύντομα οι κώδικες έγιναν η κυρίαρχη μορφή των χειρογράφων.

Οι περισσότεροι κώδικες έχουν καλλιτεχνικές βιβλιοδεσίες και διακοσμημένα καλύμματα με βαρύτιμα επιθήματα, σκαλιστά μέταλλα και ημιπολύτιμους λίθους. Όσον αφορά το βιβλιακό υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένα διακρίνονται σε περγαμηνά (από δέρμα ζώου), χαρτώα και βομβύκινα (από βαμβάκι).

Από γλωσσική άποψη χωρίζονται σε ελληνικά (90% επί του συνόλου) και ξενόγλωσσα. Τα ξενόγλωσσα, που αποτελούν περίπου το ένα δέκατο, περιλαμβάνουν σλάβικα, λατινικά, ρουμάνικα και γεωργιανά χειρόγραφα, και χρησιμοποιούνταν από τους ξενόγλωσσους ορθόδοξους μοναχούς που παροικούν στο Άγιον Όρος κατά την τελευταία χιλιετηρίδα. Τα περισσότερα από αυτά δεν είναι παρά μεταφράσεις από τα ελληνικά θεολογικών και λειτουργικών κειμένων.

Τέλος, όσον αφορά την αρχαιότητα τους, το αρχαιότερο χειρόγραφο του Αγίου Όρους είναι ένα περγαμηνό σπάραγμα λατινικής γραφής του 4ου μ.Χ. αιώνα και οκτώ φύλλα του Ευθαλιανού Κώδικα (6ος μ.Χ. αιώνας), με αποσπάσματα από τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου προς Γαλάτες και Κορινθίους.

ΤΑ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ.
Σχετικά με το περιεχόμενο τους, τα αγιορείτικα χειρόγραφα διακρίνονται σε αυτά που διασώζουν κείμενα αρχαίων κλασσικών συγγραφέων ή γενικότερα κοσμικών γνώσεων π.χ. αστρολογίας, βοτανικής, γεωγραφίας, ιατρικά, νομικά –και σε εκείνα που περιέχουν κείμενα χριστιανικού και λειτουργικού περιεχομένου.

Τα δεύτερα αποτελούν φυσικά και τη συντριπτική πλειοψηφία, επειδή όχι μόνον χρησιμοποιούνταν συχνά από τους μοναχούς αλλά κυρίως γιατί το βυζάντιο ήταν θεοκρατικής δομής. Άλλωστε, κατά τη σκοταδιστική περίοδο του βυζαντινού μεσαίωνα, οι αρχαίες γνώσεις και ιδιαίτερα οι «ελληνικές» θεωρούνταν ως ένα βαθμό «αιρετικές», συνεπώς επικίνδυνες για το χριστιανικό δόγμα.

Πέρα από αυτό όμως, οποιοδήποτε είδος κοσμικής γνώσης, θεωρούνταν από τους μοναχούς δευτερευούσης σημασίας σε σχέση με τη θεολογία.

Παρόλα αυτά όμως υπήρχαν και μοναχοί, που με θάρρος και αποφασιστικότητα διακινδύνευαν ακόμη και τη ζωή τους προκειμένου να διαφυλάξουν τις αρχαίες γνώσεις και σ’ αυτούς ίσως οφείλεται ως ένα σημείο και η αναγέννηση της Δύσης από το μεσαιωνικό σκοταδισμό.

Έτσι, αν σήμερα μπορούμε ν’ απολαύσουμε Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Όμηρο, Θουκυδίδη κι ένα σωρό άλλους αρχαίους συγγραφείς, ίσως να το χρωστάμε σε μια χούφτα μοναχών, που στο ημίφως των εργαστηρίων τους αφιέρωναν ατέλειωτες ώρες στην αντιγραφή των αρχαιοελληνικών χειρογράφων…

Δυστυχώς δε διαθέτουμε έγκυρα στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των αρχαιοελληνικών χειρογράφων, που βρίσκονται σήμερα στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του ΆΘωνα. Ενδεικτικά πρέπει να σώζονται γύρω στα 600 έργα κλασικών συγγραφέων. Ο αριθμός αυτός δεν πρέπει να θεωρείται μικρός, καθώς σ’ αυτά ακριβώς τα χειρόγραφα εστιάζονταν πάντα οι Ευρωπαίοι «προσκυνητές» που έκλεβαν ή αγόραζαν τους κώδικες για να εμπλουτίσουν τις Δυτικές βιβλιοθήκες. Ωστόσο, παρά τις σημαντικές κλοπές και αφαιμάξεις, στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους συνεχίζουν ως σήμερα να υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι αρχαιοελληνικοί κώδικες.

Πιο παλιός και πιο σημαντικός απ’ όλους είναι η περίφημη Βοτανική του Διοσκουρίδου (Ω75), ένας κώδικας ηλικίας 1000 ετών, προσωπικό δώρο του Νικηφόρου Φωκά στον Αθανάσιο τον Αθωνίτη. Το βιβλίο, που φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη της Μεγίστης Λαύρας (ο υπογράφων είχε τη μοναδική και συγκινητική ευκαιρία να το ξεφυλλίσει προσωπικά…), θεωρείται ιδανικό για την παρασκευή φαρμάκων από βότανα.

Η Βοτανική του Διοσκουρίδη περιέχει αρκετές πληροφορίες ιατρικής και φαρμακολογίας και πολυάριθμες μικρογραφίες, κυρίως ολοσέλιδες εικονογραφήσεις φυτών με αλφαβητική σειρά καθώς και εικόνες φιδιών, εντόμων, ζώων και πτηνών.

Άλλοι σημαντικοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, χειρόγραφα των οποίων διασώζονται ακόμη στο Άγιον Όρος, είναι ο Επίκτητος, ο Ερμογένης και ο Ευκλείδης στην μονή Εσφιγμένου, ο Ευριπίδης, ο Αισχύλος, ο Θεόκριτος, ο Σοφοκλής και ο Πίνδαρος στην Ιβήρων. Από αυτά που ξεχωρίζουν είναι και το φημισμένο χειρόγραφο των γεωγράφων Πτολεμαίου και Στράβωνα (αριθμός 655, του 13ου αιώνα), που βρίσκεται στο Βατοπαίδι.

Εκτός από τη Βοτανική του Διοσκουρίδη στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας σώζονται δύο χειρόγραφα του Θουκυδίδη και οι Βίοι Παράλληλοι του Πλούταρχου. Επίσης στην τελευταία σώζονται το μοναδικό νομικό χειρόγραφο με τις Νεαρές των Κομνηνών(13ος αι. Θ65), ένα σπάνιο ιατρικό χειρόγραφο του Αέτιου Αμηδινού, προσωπικού ιατρού του Ιουστινιανού, καθώς και χειρόγραφα του Γαληνού.

Όπως προαναφέραμε, ο αριθμός των χειρογράφων των κλασσικών συγγραφέων θα πρέπει να θεωρείται μεγάλος, αν λάβουμε υπόψιν μας πως αυτά ακριβώς τα έργα ήταν ο κύριος στόχος των Ευρωπαίων «προσκυνητών» κατά τις αφαιμάξεις των μοναστηριακών βιβλιοθηκών.

ΚΛΟΠΕΣ ΚΑΙ ΑΦΑΙΜΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ ΑΠΟ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ «ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ»
Οι μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Άθωνα είχαν μεγάλη φήμη και ασκούσαν πάντα μεγάλη γοητεία στο λόγιο και βιβλιόφιλο κοινό της Δύσης, το οποίο εκφράζονταν με θαυμασμό για τις «εξαιρετικές βιβλιοθήκες… που βρίσκονται στο Όρος Άθως» (celebratisimas bibliotecas… qui in Ato Montesunt).

Τα πανεπιστήμια, οι ευγενείς, οι λόγιοι αλλά και οι τυπογράφοι της Δύσης, ανακαλύπτοντας τη δύναμη και τη γοητεία της αρχαιοελληνικής σκέψης, επιθυμούσαν διακαώς να αποκτήσουν και να μελετήσουν αρχαιοελληνικούς κώδικες, που για τους μοναχούς του Άθωνα θεωρούνταν συνήθως… δευτερευούσης σημασίας σε σχέση με τα λειτουργικά και θεολογικά κείμενα.

Έτσι, με την πρωτοβουλία φιλότεχνων, ως επί το πλείστον, Ηγεμόνων οργανώθηκαν ολόκληρες αποστολές προς τα μοναστήρια του Αγίου Όρους, που είχαν ως επίκεντρο τους την αγορά κωδίκων με έργα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.

Στοχεύοντας σχεδόν αποκλειστικά στους αρχαιοελληνικούς κώδικες, οι Δυτικοί «συλλέκτες χειρογράφων» αφαίμαξαν σημαντικές ποσότητες κωδίκων, με αποτέλεσμα σήμερα να διασώζονται λιγότερα από 1000 χειρόγραφα κοσμικών γνώσεων στο Άγιον Όρος.

Ωστόσο, χάρη σε αυτές τις αφαιμάξεις επιχειρήθηκαν και οι πρώτες τυπογραφικές εκδόσεις του 16ου,17ου και 18ου αιώνα, με κυριότερη εκείνη των Απάντων του Πλάτωνα από τον τυπογράφο Μανούτιο Αλδο (Βενετία 1513).

Εύκολα γίνεται κατανοητό τo πόσο βοήθησαν αυτού του είδους οι εκδόσεις στην Αναγέννηση της Δύσης, εφόσον όλα αυτά τα έργα έγιναν αντικείμενα προσεκτικής μελέτης από τους ιστορικούς, φιλόλογους και θεολόγους της Εσπερίας.

Αυτή η αναβίωση του κλασικού πνεύματος πυροδότησε μια αλυσιδωτή αντίδραση αφυπνίσεων, που τελικά οδήγησε στη σταδιακή απελευθέρωση της Ευρώπης από τα δεσμά των προκαταλήψεων και της άγνοιας.

Σύμφωνα μάλιστα με τον ιερομόναχο Νικόδημο τον Λαυριώτη (Μεγίστη Λαύρα), υπεύθυνο για τη μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων του Αγίου Όρους: «Οι διαρροές των χειρογράφων από τις αγιορείτικες βιβλιοθήκες βοήθησαν στο να απαλλαγεί η Δύση από τον σκοταδισμό της παπικής αλαζονείας».

Ας κάνουμε ωστόσο μια μικρή παρένθεση σχετικά με τις σημαντικότερες περιπτώσεις αφαιμάξεων και απωλειών χειρογράφων από τις αγιορείτικες βιβλιοθήκες. Χάρη σ’ ένα ταξίδι, που απέβη ιδιαίτερο καρποφόρο, ο έλληνας λόγιος Ιανός Λάσκαρης(1445-1534) επισκέφτηκε το 1491-1492 τον Άθωνα και για λογαριασμό του ηγεμόνος της Φλωρεντίας Λαυρέντιου Μεδίκου, αφαίρεσε 200 περίπου ελληνικά χειρόγραφα, από τα οποία 80 περιείχαν έργα άγνωστα την εποχή εκείνη στη Δύση, μεταξύ των οποίων έργα του Γαληνού, του Θεόκριτου, του Αριστοτέλη, του Πτολεμαίου, του Καλλίμαχου…

Ο Kερκυραίος λόγιος Nικόλαος Σοφιανός ανάμεσα στα χρόνια 1540-1544 αντέγραψε και συνέλεξε στο Άγιον Όρος περίπου 300 χειρόγραφα για λογαριασμό του Hurtado de Mentoza, του βιβλιόφιλου πρέσβη του Kαρόλου E’ στη Bενετία. Στα μέσα περίπου του 17ου αιώνα ο Aθανάσιος ο Ρήτωρ, ο οποίος προσχώρησε στον καθολικισμό, κατ’ εντολή του καρδινάλιου Μαζαρίνου μετέφερε στη Γαλλία 109 χειρόγραφα, από τα οποία 74 προέρχονταν από τη Μεγίστη Λαύρα και σήμερα βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων.

Επίσης ο Mηνάς Mινωΐδης στα 1840-1855, κατ’ εντολή του γαλλικού Υπουργείου Παιδείας μετέφερε κι αυτός στη Γαλλία πολλά ελληνικά χειρόγραφα, τόσο από άλλες Μονές (π.χ. από τη Ι. Μ.Tιμίου Προδρόμου Σερρών), αλλά κυρίως από τις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Άγίου Όρους.

Το 1516 ο Μάξιμος Γραικός (Μιχαήλ Τριβώλης), ο περίφημος «φωτιστής των Ρώσων», μετέφερε στη Ρωσία δεκάδες κώδικες για να τον βοηθήσουν στο μεταφραστικό του έργο.

Το 1654,ο Ρώσος μοναχός Αρσένιος Σουχάνωφ, ενεργώντας με εντολή του Τσάρου Αλέξιου και του Πατριάρχη της Μόσχας Νίκωνος, μετέφερε στην «3η Ρώμη» πάνω από 500 αγιορείτικα χειρόγραφα! Συγκεκριμένα απογύμνωσε πολλές μονές από αξιόλογα χειρόγραφα, πολλά από τα οποία περιείχαν κλασικά κείμενα.

Τέλος,ο γνωστός Ρώσος επιστήμονας Πορφύριος Oυσπένσκυ, αρχιμανδρίτης και κατόπιν αρχιεπίσκοπος Kιέβου, περιήλθε τις Mονές του Σινά, των Mετεώρων και του Αγίου Όρους και δεν δίστασε να αφαιρέσει από αυτές όσα χειρόγραφα ή και μεμονωμένα ακόμη φύλλα του φαίνονταν να έχουν κάποια αξία. Το μόνο θετικό πάντως απ’ όλες αυτές τις αφαιμάξεις είναι ότι φωτίστηκε από την ελληνική γνώση, τόσο η παπική Δύση, όσο και οι σλαβικοί λαοί του βορρά.

ΔΙΑΣΩΣΗ ΣΕ ΜΙΚΡΟΦΙΛΜΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ.
Η μελέτη της ιστορίας των αγιορείτικων χειρογράφων δεν είναι εύκολη υπόθεση, εφόσον ποτέ δεν υπήρξαν μεσαιωνικοί κατάλογοι βιβλιοθηκών, όπως στις περιπτώσεις των μεσαιωνικών μοναστηριών της Δύσης.

Οι προσπάθειες για την καταγραφή και τη συστηματική μελέτη των χειρογράφων του Άθωνα ξεκίνησαν μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα και συνεχίζονται. Πρώτος ο Σπυρίδων Λάμπρου εξέδωσε έναν δίτομο κατάλογο κωδίκων του Όρους(πλην Βατοπαιδίου και Μεγίστης Λαύρας),που περιελάμβανε 6.619 χειρόγραφα.

Στη συνέχεια, το 1925, ο καθηγητής Σωφρόνιος Ευστρατιάδης εξέδωσε στο Παρίσι έναν κατάλογο με τους κώδικες των μονών Βατοπαιδίου και Μεγίστης Λαύρας. Πλήρης πάντως κατάλογος δεν υπάρχει ακόμη.

Ωστόσο το Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών(ΠΙΠΜ) της Ι.Μ. Βλατάδων (Θεσσαλονίκη) έχει αναλάβει τη κατάρτιση ενός λεπτομερούς καταλόγου, όπως επίσης και τη μικροφωτογράφιση όλων των χειρογράφων.

Έτσι το περιεχόμενο των χειρογράφων όχι μόνον θα διασωθεί, αλλά θα είναι εύκολη και η μελέτη τους από τους ειδικούς, που δεν χρειάζονται πλέον να επισκεφτούν τις μοναστηριακές βιβλιοθήκες για να τα μελετήσουν. Το ΠΙΜΠ, που υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, είναι ένα ιδιωτικό ίδρυμα που συντηρείται με επιχορηγήσεις και δωρεές. Ανάμεσα στ’ άλλα περιέχει ένα αρχείο μικροταινιών, ένα αρχείο διαφανειών (Slides) καθώς και ειδικές φωτοαναγνωριστικές συσκευές.

Η συντήρηση των αρχαίων χειρογράφων βασίζεται σ’ ένα πρόγραμμα, που περιλαμβάνει την τοποθέτησή τους σε ειδικές θήκες, για καλύτερη φύλαξη και μεταφορά.

Την αποκατάσταση των διαλυμένων εξώφυλλων και εσώφυλλων και την τοποθέτηση φαρμάκων ενάντια στα φθοροποιά μικρόβια. Τέλος, σε συνεργασία και με ξένα πανεπιστήμια, εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα συντήρησης και απολύμανσης των χειρογράφων από καταστροφικά μικρόβια.

Η προσφορά των χειρογράφων του Αγίου Όρους στην πολιτιστική εξέλιξη της Ευρώπης είναι ανεκτίμητη. Όπως άλλωστε λέει χαρακτηριστικά και ο βιβλιοθηκάριος της μονής Μεγίστης Λαύρας, Ιερομοναχός Νικόδημος: «Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, που ακριβώς θα βρισκόταν σήμερα η ανθρωπότητα, χωρίς τις αρχαίες γνώσεις που διεσώθησαν με τα χειρόγραφα των βυζαντινών μοναστηριών και ιδιαίτερα του Αγίου Όρους. Κατά πάσα πιθανότητα η Αναγέννηση της Δύσης θ’ αργούσε μερικούς αιώνες…».
https://www.pronews.gr/istoria/680789_t ... ioy-oroys/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 28 Ιούλ 2022, 20:42

28|07|2022
Η «Δράκαινα της Μάνης»: Η πρώτη κατά συρροή δολοφόνος στην Ελλάδα. Δηλητηρίασε 4 μέλη της οικογένειάς της και το 1964 εκτελέστηκε στο Γουδί.

Εικόνα

«Έριξα παραθείο στα μακαρόνια της μάνας μου για να γίνουν πιο… νόστιμα. Στα αυγά του αδελφού μου έβαλα δηλητήριο για να δει πόσο… καλή μαγείρισσα είμαι! Η μητέρα μου με βασάνιζε και ήθελε να με βγάλει από το σπίτι, το ίδιο και ο αδελφός μου. Όσο για την Τ, έβαζε λόγια να με διώξουν, να με αφήσουν να πεθάνω της πείνας και εγώ και η κόρη μου».
Είναι οι πρώτες δηλώσεις της Αικατερίνης Δημητρέα, μετά τη σύλληψή της για τον φόνο τεσσάρων συγγενών. Ανάμεσά τους και ένας 5χρονος ανιψιός της. Η Δημητρέα ήταν 42 ετών και κάτοικος Νεοχωρίου Μεσσηνίας. Αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, καθώς ήταν χωρισμένη, έπασχε από ημιπληγία και μεγάλωνε μόνη την 10χρονη κόρη της.


Παρά τις καθημερινές δυσκολίες, η ζωή της κυλούσε χωρίς εντάσεις. Η Δημητρέα δεν είχε προκαλέσει ποτέ με τη συμπεριφορά της. Μέχρι τον Μάϊο του 1962. Η δολοφόνος τη γλίτωσε τρεις φορές Η «δηλητηριάστρια της Μάνης» Στις 27 του μηνός, πραγματοποίησε το πρώτο της έγκλημα. Δηλητηρίασε την 80χρονη μητέρα της, ρίχνοντας παραθείο στα μακαρόνια που της σέρβιρε. Η Στεφούλα Λουκαρέα, ξεψύχησε σχεδόν αμέσως στο πάτωμα του σπιτιού, αφού είχε πάθει κρίση με σπασμούς και πόνους στην κοιλιά. Ο θάνατός της αποδόθηκε σε εμβολή καρδιάς, αλλά δεν ανησύχησε κανέναν, γιατί η ηλικιωμένη είχε χρόνια προβλήματα καρδιάς. Στις 19 Ιουλίου η Δημητρέα χτύπησε ξανά. Με το ίδιο μέσο, δηλαδή με παραθείο, δηλητηρίασε τη 40χρονη ξαδέλφη της Ποτούλα.

Η μόνη διαφορά ήταν ότι η δολοφόνος έριξε το δηλητήριο στο καφέ του θύματος. Και πάλι όμως, η Δημητρέα δεν θεωρήθηκε ύποπτη, μιας και ο θάνατος της ξαδέλφης της προήλθε από κάταγμα στο κεφάλι, το οποίο προκλήθηκε κατά την πτώση της κοπέλας στο πάτωμα από τους σπασμούς. Τρίτο θύμα της Δημητρέα ήταν ο αδελφός της Κωνσταντίνος, τον οποίο δεν κατάφερε «να ξεκάνει» με την πρώτη, όταν του έριξε παραθείο στον καφέ. Ο 45χρονος άντρας έπεσε στη μέση του δρόμου, ενώ είχε ήδη φύγει από το σπίτι της αδελφής του και οι γιατροί στο νοσοκομείο που τον εξέτασαν, διέγνωσαν κρίση χολής.

Η δολοφόνος κατάλαβε ότι είχε ρίξει λίγη ποσότητα δηλητηρίου και την επόμενη φορά φρόντισε να είναι πιο «αποτελεσματική». Έριξε τόσο παραθείο στα αυγά του αδελφού της, με αποτέλεσμα να βρει ακαριαίο θάνατο. Η αιτία και αυτή τη φορά «αθώωνε» τη Δημητρέα. Ανακοπή καρδιάς λόγω κρίσης της χολής, κατέληξαν οι γιατροί. Τα νέα είχαν διαδοθεί σε όλη την περιοχή και οι συγχωριανοί πίστεψαν πως κάποια κατάρα είχε πέσει στην οικογένεια. Η επόμενη κίνηση της Δημητρέα, όμως έδειξε πως δεν επρόκειτο για χτύπημα της μοίρας.

Το τέταρτο θύμα την πρόδωσε Ένα μήνα μετά τον θάνατο του αδελφού της, (στις 6 Σεπτεμβρίου) η Δημητρέα κέρασε ένα λουκούμι τον 5χρονο ανιψιό της Ηλία. Πριν καλά, καλά προλάβει να καταπιεί, το παιδί άρχισε να αφρίζει και λίγο αργότερα πέθανε κατά τη διαδρομή προς το νοσοκομείο.

Ο θάνατος του αγοριού, που δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα υγείας, κίνησε τις υποψίες. Ένας τοπικός γιατρός δήλωσε τη δηλητηρίαση ως αιτία θανάτου και αμέσως όλοι θεώρησαν ύποπτη τη θεία του. Ακολούθησαν εξετάσεις στο νοσοκομείο Καλαμάτας, οι οποίες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη παραθείου στον οργανισμό του. Αυτή τη φορά η Δημητρέα δεν κατάφερε να τη γλιτώσει. Στις 10 Σεπτεμβρίου ομολόγησε τα εγκλήματά της και παραδέχτηκε πως είχε προσπαθήσει να δηλητηριάσει άλλους δύο συγγενείς της. Τη νύφη της και άλλο ένα ανιψάκι της, 4 ετών. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, δεν έκανε «λάθος στη συνταγή», απλά τα υποψήφια θύματα, την τελευταία στιγμή δεν δέχτηκαν τα κεράσματά της.

Η είδηση διαδόθηκε γρήγορα και την επόμενη ημέρα οι δηλώσεις της δολοφόνου ήταν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ακρόπολις» «Ήμουν μια φτωχή γυναίκα που την εγκατέλειψε ο άνδρας της και έπρεπε να ζήσω το μικρό μου κοριτσάκι. Αλλά, μου φερόντουσαν όλοι εχθρικά. Και περισσότερο η μάνα μου και ο αδελφός μου. Με πίεζαν να κάνω όλες τις δουλειές αν και ήξεραν πως είμαι άρρωστη κι έπασχα από την καρδιά μου. Κάθε ώρα μου έλεγαν να φύγω από το σπίτι. Έτσι κι εγώ τους εκδικήθηκα»!

Ωστόσο θεωρήθηκε ότι διέπραξε τους φόνους για κληρονομικούς λόγους. Η κατάθεσή της, ότι στο μνημόσυνο του αδελφού της σκόπευε να προσφέρει δηλητηριασμένα κόλλυβα για να δηλητηριάσει όλο τον χωριό, έκαναν πολλούς να πιστέψουν ότι η Δημητρέα ήταν τρελή. Σύμφωνα με τις αρχές αυτός ήταν και ο στόχος της, ώστε να δικαστεί ως ψυχικά διαταραγμένη. Για αυτό την έστειλαν στην Αθήνα για νευρολογικές εξετάσεις. Η διάγνωση έγραφε: « η νοημοσύνη της Αικ. Δημητρέα ελεγχθείσα κλινικώς και εργαστηριακώς δια ψυχολογικών δοκιμασιών ευρέθη ότι κείται στο μεταίχμιον του κατωτάτου ορίου του μέσου όρου της ανθρωπίνης διανοήσεως και της διανοητικής καθυστερήσεως».

Το δικαστήριο όμως είχε άλλη γνώμη. Η Δημητρέα είχε σώας τας φρένας και όλα τα εγκλήματα της έγιναν με πρόθεση. Η ποινή που της επιβλήθηκε ήταν τετράκις εις θάνατον. Στις 10 Απριλίου του 1964 η «δηλητηριάστρια της Μάνης» εκτελέστηκε στου Γουδή. Το γεγονός ότι έκανε τέσσερις απανωτούς φόνους, μέσα σε λίγους μήνες, της έδωσε και τον «τίτλο» της πρώτης γυναίκας στην Ελλάδα που υπήρξε κατά συρροή δολοφόνος.
https://www.makeleio.gr/%ce%b5%cf%80%ce ... %85%cf%81/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 05 Αύγ 2022, 19:39

04.08.2022
Άγιος Κοσμάς: Η παρ’ ολίγον βασίλισσα της Αλβανίας που βρέθηκε νεκρή το 1934 – Δίπλα της υπήρχε… περίστροφο.
Ο Αλβανός μονάρχης τη θεωρούσε το… γούρι του.


Εικόνα

Στον Άγιο Κοσμά, απέναντι από το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, το πρωινό της 17ης Μαΐου 1934 βρέθηκε το πτώμα μιας γυναίκας.

Δίπλα της υπήρχε ένα περίστροφο. Ακόμα κι ένας πρωτοετής αστυνομικός θα μπορούσε να διαπιστώσει ότι επρόκειτο περί αυτοκτονίας.

Η υπόθεση, όμως, άρχισε να έχει ενδιαφέρον μόλις έγινε γνωστή η ταυτότητα της 35χρονης γυναίκας. Ήταν η διάσημη στους κοσμικούς κύκλους της Αθήνα, Λετονή βαρόνη Δωροθέα ντε Ροπ, γεννημένη στο Βλαδιβοστόκ.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο που βρισκόταν στην Αθήνα είχε γίνει περιζήτητη στους κοσμικούς κύκλους. Ήταν ένα από τα πολλά θύματα της Ρωσικής επανάστασης. Ο άντρας της, Πέτερ βρισκόταν στη Βιέννη κι ήταν βιομήχανος, είχαν και δύο παιδιά.

Εικόνα

Τους εγκατέλειψε επειδή είχε γνωρίσει τον βασιλιά της Αλβανίας Αχμέτ Ζώγου, ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος της και σύντομα αναπτύχθηκε μεταξύ τους ερωτική σχέση.

Ο Αλβανός μονάρχης τη θεωρούσε το… γούρι του.
Είχε επιζήσει από μια απόπειρα δολοφονίας ενώ προσερχόταν στην Όπερα της Βιέννης στις 21 Φεβρουαρίου 1931, μια από τις 55 που οργάνωσαν αντιφρονούντες συμπατριώτες του. Η βαρόνη ήταν μαζί του.

Τον ακολούθησε στα Τίρανα. Εγκαταστάθηκε σε μια βίλα που προστάτευε η βασιλική φρουρά που ξεχώριζε από το γράμμα «Ζ» (δηλαδή Ζώγου) που έφεραν οι άνδρες της στο πηλήκιο.

Εικόνα

Σε ένα ρομάντζο, έστω και της Αλβανικής αυλής, υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες. Ο Αλβανός μονάρχης δεν είχε πρόσβαση στις ευρωπαϊκές Αυλές. Τον θεωρούσαν… χωριάτη (ήταν γιος πλούσιου γαιοκτήμονα), δεν είχε πάρει ανατροφή σε κάποιο ακριβό σχολείο της Ελβετίας ή της Αγγλίας, έστω του Βερολίνου, αλλά σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη στο Γαλατασαράι κι ήθελε να παντρευτεί μια Ευρωπαία πριγκίπισσα για να ενδυναμώσει τις σχέσεις με τη Δύση.

Η Δωροθέα, πάλι, ερωτεύτηκε τον Κεμάλ Μπέη Μεσαρές που είχε τον τίτλο «Υπουργός της Αυλής», ενώ στην ουσία ήταν ο γραμματέας του Μονάρχη.

Ο Ζώγου εξοργίστηκε κι έκανε δύο απλές κινήσεις. Πρώτα πέρασε νόμο που απαγόρευε στους διπλωμάτες του να παντρεύονται αλλοδαπές και στη συνέχεια διόρισε τον Κεμάλ Μπέη πρεσβευτή στην Αθήνα! Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!

Η Δωροθέα, όμως. κατάφερε να φύγει από την Αλβανία. Πήγε αρχικά στην Κέρκυρα και στη συνέχεια κατέφθασε στην Αθήνα για να συναντήσει τον αγαπημένο της.

Για ένα διάστημα έμενε σε μια φίλη της, πρόσφυγας κι αυτή, από τη Ρωσία και στη συνέχεια νοίκιασε μια δωμάτιο στη Γερμανική πανσιόν της Έμι Σολτς στην Κηφισιά.

Εικόνα

Έκανε πλούσια ζωή, μόνο που τα χρήματα κάποια στιγμή τελείωσαν. Έκανε μαθήματα γερμανικών και περίμενε από τον αγαπημένο της να της πει το ναι και να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή.

Ο Κεμάλ Μπέης δεν κάποιος τυχαίος. Ο πατέρας του ήταν Τούρκος στρατηγός και προφανώς είχε κι αυτός πολιτικές φιλοδοξίες στην Αλβανία.

Εκείνη την εποχή παιζόταν κι ένα διπλωματικό παιχνίδι. Τα Βαλκανικά κράτη (Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία και Τουρκία) είχαν υπογράψει σύμφωνο Φιλίας, αλλά είχαν αφήσει εκτός την Αλβανία που με απόφαση του Ζώγου είχε περάσει στην Ιταλική ζώνη επιρροής.

Εικόνα

Επιστροφή σε εκείνο πρωινό. Η αυτοκτονία της βαρόνης συγκίνησε το πανελλήνιο. Οι εφημερίδες παρουσίασαν το τρυφερό ρομάντζο της Λετονής ευγενούς με τον πρέσβη και καθημερινά φώτιζαν και άγνωστες πτυχές της ζωής της στο παλάτι του Ζώγου.

Μόνο που κανείς δεν βρέθηκε να αναλάβει τα έξοδα της κηδεία της. Το ανέλαβε μια εφημερίδα, ο Ελεύθερος Άνθρωπος του Κώστα Αθάνατου (Καραμούζας ήταν το πραγματικό του όνομα).

Εικόνα

Έκανε γνωστό στους αναγνώστες της πως μια εφημερίδα οδηγήθηκε στην απόφαση αυτή.

Εικόνα

Οι περισσότερες εφημερίδες συνέχισαν και τις επόμενες μέρες να δημοσιεύουν ιστορίες και φωτογραφίες από τη διαμονή της στα Τίρανα γεγονός που ανάγκασε την Αλβανική πρεσβεία να εκδώσει ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε σε όλες τις εφημερίδες.

Εικόνα

Η υπόθεση γρήγορα υποχώρησε από την πρώτη σελίδα, στις εσωτερικές και μετά εξαφανίστηκε. Η Δωροθέα ήταν μια σύγχρονη Ιουλιέτα, αλλά ο Κεμάλ σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο Ρωμαίος της.

Όμως, η Δωροθέα ντε Ροπ είχε αφήσει δύο επιστολές στο δωμάτιό της. Σφραγισμένες. Η μια απευθυνόταν στον Αλβανό πρέσβη και εραστή της που δεν καταδέχτηκε να πάρει. Η άλλη είχε παραλήπτη τον α’ γραμματέα της Τουρκικής πρεσβείας Ζεκή Βέη. Ούτε αυτή έφθασε ποτέ στα χέρια του.

Σε απόρρητη αναφορά του προς το Υπουργείο Εξωτερικών ο Αστυνομικός Διευθυντής Ιωάννης Βαβούρης ανέφερε:

«Εκ της γενόμενης όμως ερεύνης εις το δωμάτιόν της αυτόχειρος προκύπτει ότι αύτη, πλην των ερωτικών της σχέσεων, τας οποίας είχεν με τον Αλβανόν πρεσβευτήν, ετέλη και εις την υπηρεσίαν κατασκοπείας της τουρκικής κυβερνήσεως…»

Ένα απόσπασμα της επιστολής προς τον Τούρκο αξιωματούχο είναι αποκαλυπτικό. Σε αυτόν αναφέρει ότι αδυνατεί να παντρευτεί τον αναμενόμενο από το Παρίσι Ζ.Α για να γνωρίσει Έλληνες πολιτικούς να συνδεθεί μαζί τους και να τους αποσπά πληροφορίες. Στην ίδια επιστολή ομολογούσε ότι αυτή είχε κλέψει από το σπίτι ομογενούς επιχειρηματία από την Αίγυπτο Κοντομίχαλου την αλληλογραφία του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο!

Η ιππασία ήταν η αδυναμία της.

Οι αξιωματικοί της αστυνομίας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η βαρόνη ήταν επικίνδυνη να αποκαλύψει τα σχέδιά τους στην κυβέρνηση ή στον εραστή της και προτίμησαν να της… κλείσουν το στόμα σχεδιάζοντας μια αυτοκτονία. Το θέμα παρέμεινε μυστικό για λόγους «εθνικού συμφέροντος».

Η ιστορία που ξεκίνησε από ένα κοσμοπολίτικο ρομάντζο και κατέληξε σε κατασκοπευτικό θρίλερ αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού ο πατέρας του Κεμάλ Μπέη, ο Ταχσίν Πασάς, δεν ήταν απλά στρατηγός του τουρκικού στρατού, αλλά και ήρωας του, άτυχου πολέμου για την Ελλάδα, πολέμου το 1897 και το κυριότερο, είναι αυτός που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη, το 1912, στον, τότε, Διάδοχο Κωνσταντίνο, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε θάνατο ως προδότης και ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στο εξωτερικό (πέθανε το 1918 στην Ελβετία).

Ο μεγάλος του γιος, ο Κενάν, που ήταν και υπασπιστής του, έγινε Έλληνας πολίτης, φιλοτέχνησε πολλές γνωστές λιθογραφίες με θέμα τους Βαλκανικούς Πολέμους και διετέλεσε φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τον είχε γνωρίσει όταν υπηρετούσε ως στρατιωτικός στην Κρήτη. Ο Βενιζέλος τον βοήθησε να καταφύγει στη Γαλλία και να αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα. Ο αδελφός του, ο Κεμάλ, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, πέθανε το 1968 και είχε κι αυτός έμμεση σχέση με την Ελλάδα αφού παντρεύτηκε Ελληνίδα. Λίγο μετά το σκάνδαλο πάντως ανακλήθηκε στα Τίρανα.

Εικόνα
https://www.pronews.gr/istoria/agios-ko ... rofo-foto/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 08 Αύγ 2022, 19:57

07.08.2022
Ο δήμιος που εκτέλεσε τις περισσότερες θανατικές ποινές στην Ελλάδα.
Το τραγικό τέλος που τον περίμενε.


Εικόνα

Η γκιλοτίνα ή λαιμητόμος έγινε παγκοσμίως γνωστή στη Γαλλική Επανάσταση όταν εκεί βρήκαν τραγικό θάνατο 4000 αριστοκράτες και ευγενείς της εποχής. Για πολλά χρόνια θαιερώθηκε ως τρόπος εκτέλεσης της θανατικής ποινής εντός και εκτός Γαλλίας.

Στην Ελλάδα έφτασε ως δώρο προς τον γιο του Όθωνα όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Η ηγεσία της Ελλάδος τότε πίστευε πως η γκιλοτίνα θα δρούσε αποτρεπτικά προς τους εγκληματίες και η θανατική ποινή δια αποκεφαλισμού θα τους έκανε να συμμορφωθούν.

Στην αρχή οι πρώτοι εκτελεστές ήταν Γάλλοι και το κοινό, ενώ παρευρίσκονταν σε κάθε εκτέλεση που γίνονταν δημόσια μαζικά, ήταν ιδιαίτερα επιθετικό απέναντί τους. Προσπαθούσαν να τους λιντσάρουν, τους λιθοβολούσαν και οι δύο εκτελεστές φυλάσσονταν 24 ώρες από στρατιώτες υπό το φόβο απόπειρα δολοφονίας απέναντί τους.

Όταν απαλλάχθηκαν από τη Γαλλική κυβέρνηση από τα καθήκοντα τους, κανένας δεν αναλάμβανε τα χρέη δήμιου και το ελληνικό κράτος σε μια κίνηση απόγνωσης δίνει χάρη σε έναν αλβανικής καταγωγής κρατούμενο για ληστείες και δολοφονίες, με όρο να εργαστεί ως δήμιος για τα επόμενα χρόνια.

Μαζί τους ως βοηθός του αποφυλακίζεται και ο συγκρατούμενός του. Ο κόσμος αντιδράει όταν μαθαίνει τα νέα, αλλά οι αποκεφαλίσεις συνεχίζονται. Μάλιστα οι δύο δήμιοι βγαίνουν από τον καλά φυλασσόμενο χώρο όπου διαμένουν μόνο για να εκτελέσουν τις ποινές.

Μετά από 8 χρόνια οι δύο εκτελεστές παύονται από τα καθήκοντα τους, καθώς η κυβέρνηση αποφασίζει ότι η γκιλοτίνα είναι βάρβαρη διαδικασία και πλέον οι εκτελέσεις θα γίνονται με τουφέκι.

Ο κόσμος όμως δεν ξέχασε. Το ίδιο βράδυ που οι δύο εκτελεστές πήγαν σε ένα καφενείο βρέθηκαν βάναυσαν σφαγμένοι και κατακρεουργημένοι. Οι δράστες επιδεικτικά άφησαν πάνω στα πτώματα χρήματα.

Οι δολοφόνοι δεν βρέθηκαν ποτέ, καθώς δεν βρέθηκε αυτόπτης μάρτυρας αν και στο καφενείο στο Ναύπλιο βρίσκονταν πάνω από 50 άτομα.
https://www.pronews.gr/istoria/o-dimios ... in-ellada/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 10 Αύγ 2022, 20:30

Αυγούστου 10, 2022
Ζιλ Ντε Ρε: Ο χειρότερος φονιάς της Μεσαιωνικής Ευρώπης.

Εικόνα

Ο Ζιλ Ντε Ρε ήταν Γάλλος ευγενής του 15ου αιώνα, ο οποίος θεωρήθηκε ήρωας πολέμου, αφού ηγήθηκε του γαλλικού στρατού στο πλευρό της Ζαν ντ’ Αρκ στον Εκατονταετή Πόλεμο κατά των Άγγλων.

Παρά τις ηρωικές του επιδόσεις, η φήμη του επισκιάστηκε. αφού πολλοί ιστορικοί του έδωσαν τον χαρακτηρισμό του “χειρότερου φονιά της Μεσαιωνικής Ευρώπης”, καθώς δολοφόνησε πάνω από 100 μικρά παιδιά.

Μετά την εκτέλεση της Ζαν ντ’ Αρκ δια της πυράς το 1431, ο Ζιλ Ντε Ρε αποσύρθηκε από τα εγκόσμια, έχοντας ήδη διαγράψει μια λαμπρή πορεία στον στρατό, και περνούσε το περισσότερο διάστημα κλειδωμένος στο κάστρο του στη δυτική Γαλλία. Ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην δυτική Γαλλία και άρχισε να ξοδέυει αλόγιστα μεγάλα ποσά σε πολυτελείς απολαύσεις, πουλώντας μάλιστα πολλά από τα κτήματα του για να υποστηρίξει αυτό τον τρόπο ζωής.

Ένα βασιλικό διάταγμα απαγόρευσε από τον Ρε να πουλήσει άλλο μέρος της περιουσίας του και έτσι στράφηκε στον μυστικισμό και τις αλχημείες. Οι πρώτες δολοφονίες του Ρε έγιναν μεταξύ 1431 και 1433, όπου με την βοήθεια των συνεργατών του, απήγαγε και σκότωσε άγνωστο αριθμό παιδιών, μερικά από τα οποία χρησιμοποιούσε σε διάφορες σανανιστικές τελετές.

Το Ρε στόχευε κυρίως σε αγόρια και κορίτσια ηλικίας μεταξύ 6 και 18 ετών, αλλά ενδιαφερόταν περισσότερο να δολοφονεί τα αγόρια για έναν απροσδιόριστο λόγο. Συνήθως τα απήγαγαν οι έμπιστοι του και τα μετέφεραν σε ένα απομονωμένο μέρος όπου ο Ρε τα ξεγύμνωνε και τα κρεμούσε με αλυσίδες από έναν γάντζο. Στην συνέχεια τα βασάνιζε και τα βίαζε, ενώ τους έλεγε συχνά ότι ήθελε να “παίξει” μαζί τους. Μόλις τελείωνε μαζί τους, ζητούσε από τους συνεργούς του να τα σκοτώσει ή το έκανε ο ίδιος. Συνήθως ακρωτηρίαζε ή αποκεφάλιζε τα θύματα του και συχνά καθόταν στο στομάχι τους καθώς πέθαιναν. Πολλές φορές ασελγούσε σεξουαλικά σε βάρος των παιδιών μετά τον θάνατο, και έτριβε τα ακρωτηριασμένα μέλη στο κορμί του, για ευχαρίστηση.

Επί 9 χρόνια ο Ρε συνέχισε τη δράση του ανενόχλητος, αφού οι φτωχοί χωρικοί της περιοχής δεν είχαν ούτε τη δύναμη, ούτε τα μέσα για να τον εμποδίσουν. Τελικά στις 15 Μαΐου 1440, ο Ρε απήγαγε και δολοφόνησε έναν κληρικό, κάτι που τράβηξε την προσοχή του επισκόπου της Νάντης, ο οποίος ζήτησε να διεξαχθεί έρευνα. Τελικά οι εγκληματικές πράξεις του Ρε αποκαλύφθηκαν και ο ίδιος ομολόγησε ότι είχε δολοφονήσει περισσότερα από 140 παιδιά και ότι ασκούσε μαύρη μαγεία. «Όταν τα παιδιά ξεψυχούσαν, τα φιλούσα στο κεφάλι. Εκείνα που ήταν πιο όμορφα και είχαν και τα πιο ωραία άκρα, τα κρατούσα και τα θαύμαζα. Τα τεμάχιζα. Μου άρεσε να παρατηρώ τα όργανά τους. Καθόμουν πάνω στα στομάχια τους και απολάμβανα να τα βλέπω να οδηγούνται προς το θάνατο. Γελούσα πολύ», είχε πει στην κατάθεση του ο Ρε.

Καταδικάστηκε με τους συνεργούς του σε θάνατο δι’ απαγχονισμού και κάψιμο στην πυρά για ανθρωποκτονία, σοδομισμό, συμμετοχή σε αίρεση και άσκηση μαύρης μαγείας.

Απαγχονίστηκε και κάηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1440.
https://www.stoxos.gr/2022/08/blog-post_910.html

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 15 Αύγ 2022, 21:55

15.08.2022
Το σκάνδαλο με το γάλα που σκότωσε 8.000 παιδιά.
Κανείς δεν ήξερε γιατί πέθαιναν τα βρέφη ώσπου ένας δημοσιογράφος ανακάλυψε την αιτία.

Εικόνα

Το σκάνδαλο γάλακτος (swill milk) ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο νοθευμένης τροφής στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1850.


Όταν μια μυστηριώδης, ανεξέλεγκτη ασθένεια άρχισε να παίρνει τη ζωή των βρεφών στη Νέα Υόρκη το 1850, υπήρχαν πολλές θεωρίες για το τι πραγματικά συνέβαινε.

Ασθένειες όπως η χολέρα και ο τυφος ήταν μέρος της καθημερινής ζωής, όμως τα βρέφη δεν είχαν κανένα τέτοιο σύμπτωμα. Ήταν κάτι άλλο αυτό που τους συνέβαινε.

Όπως αποδείχθηκε, η αιτία ήταν… το γάλα που έπιναν. Η εφημερίδα του Frank Leslie αποκάλυψε τη φρίκη της παραγωγής γάλακτος και πώς σκότωνε τα βρέφη.

Εικόνα

Το σκάνδαλο Swill Milk του 1858 ανακαλύφθηκε από έναν δημοσιογράφο που διερεύνησε τους θανάτους που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό – όλα αυτά τα μωρά έπιναν μια συγκεκριμένη μάρκα γάλακτος – το οποίο αποδείχτηκε μολυσμένο.

Η παροχή τροφής για τους κατοίκους των πόλεων που κατέφθαναν από όλη την χώρα, ήταν όλο και μεγαλύτερη πρόκληση. Η μεταφορά γάλακτος από την επαρχία ήταν δύσκολη επειδή δεν υπήρχε τρόπος να κρατηθεί κρύο και να το αποτρέψει από το να χαλάσει οπότε, η επόμενη λύση ήταν το γάλα να φτιάχνεται στην πόλη – έτσι έφεραν αγελάδες και δημιούργησαν τα πρώτα γαλακτοκομεία.

Μέχρι το 1840, 500 γαλακτοκομεία της Νέας Υόρκης στέγαζαν τις μισές αγελάδες στην πόλη ενώ οι άλλες αγελάδες κρατήθηκαν σε παραγκουπόλεις κοντά στα εργοστάσια όπου χρησιμοποιούνται για την παραγωγή γάλακτος. Η ανάγκη για παραγωγή γάλακτος ήταν μεγάλη.

Η σίτιση αγελάδων δεν ήταν φθηνή, αλλά τα αποστακτήρια βρήκαν έναν τρόπο να χρησιμοποιούν τα απορρίμματα σιτηρών τους. Τα αποστακτήρια χρησιμοποίησαν τεράστιες ποσότητες σιταριού για να παράξουν ουίσκι και μπίρες. Για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, τα αποστακτήρια άρχισαν να χρησιμοποιούν το παραμένον υποπροϊόν – swill – για να ταΐσουν αγελάδες που στεγάζονταν. Αυτό ήταν και το μεγάλο τους λάθος.

Εικόνα

Το γάλα αυτό παράγονταν από αγελάδες που τρέφονταν με ένα πηχτό πολτό τροφής που φτιαχνόταν πρόχειρα, σε βρώμικες και άθλιες δεξαμενές από κοντινά αποστακτήρια ουίσκι. Οι αγελάδες ζούσαν σε φρικτές συνθήκες και τελικά παρήγαγαν γάλα γεμάτο βακτήρια. Για να νοστιμέψουν τη γεύση του γάλακτος, στο εργοστάσιο παρασκευής του, πρόσθεταν διάφορα υλικά έτσι ώστε να γίνει πιο γλυκό. Πουλιόταν φθηνά και διατίθονταν στο εμπόριο ως ‘αγνό’!

Οι New York Times μάλιστα εκτίμησαν ότι σε ένα χρόνο 8.000 βρέφη πέθαναν από αυτό το γάλα, το οποίο δεν απαγορεύτηκε παρά μόνο σχεδόν μια δεκαετία μετά τα θανατηφόρα γεγονότα του 1850. Ωστόσο, το τραγικό σκάνδαλο δημιούργησε μια κινητοποίηση σχετικά με την ασφάλεια των τροφίμων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
https://www.pronews.gr/istoria/to-skand ... 00-paidia/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 17 Αύγ 2022, 22:00

17.08.2022
H ποινικοποίηση της αναπηρίας και της ασχήμιας: Όταν ήταν λόγος για να πάρεις πρόστιμο.
Στη δεκαετία του 1880.


Εικόνα

Στην Αμερική του 19ου αιώνα, δεν ήταν μυστικό ότι η ευταξία, η κοινωνική θέση και η εμφάνιση πήγαιναν χέρι-χέρι. Οι «Νόμοι περί Ασχήμιας»(Ungly Laws) ήταν όσο βάρβαροι υπήρξαν οι ρατσιστικοί νόμοι του Νότου.

Στη δεκαετία του 1880, θα μπορούσαν να σας επιβάλουν πρόστιμο επειδή είστε δύσμορφοι, ποινικοποιώντας την αναπηρία και την δυσμορφία για οποιοδήποτε λόγο.

Διατάγματα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν επέτρεπαν σε οποιονδήποτε ήταν “άρρωστο, ακρωτηριασμένο, ακρωτηριασμένο ή με οποιονδήποτε τρόπο παραμορφωμένο ώστε να είναι ένα αντιαισθητικό ή αηδιαστικό” να εμφανίζεται σε δημόσιους χώρους.

“Σε κανένα πρόσωπο που είναι άρρωστο, ανάπηρο, ακρωτηριασμένο ή με οποιονδήποτε τρόπο τόσο παραμορφωμένο, ώστε να δείχνει απεχθές ή ανάρμοστο, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί στους δρόμους ή σε δημόσιους χώρους της πόλης, εκθέτοντας τον εαυτό του σε κοινή θέα”

Αυτοί οι νόμοι άρχισαν να ισχύουν ακριβώς τη στιγμή που ο πόλεμος χτύπησε το κατώφλι της χώρας. Οι νόμοι δεν αφορούσαν φυσικά χαρακτηριστικά όπως ακμή ή μια μεγάλη μύτη. Ήρθαν με αυστηρούς ορισμούς της “ασχήμιας” που άπτονται των κοινωνικών τάξεων και των οικονομικών καταστάσεων.

Κάποια στιγμή το 1867, ένα από τα πρώτα καταστατικά του νόμου ψηφίστηκε στο Σαν Φρανσίσκο “Να απαγορεύεται η επαιτεία στους δρόμους και να αποφεύγονται ορισμένα άτομα από δρόμους και δημόσιους χώρους”.

Οι δρόμοι εκκαθαρίστηκαν μέσω αυτού του νόμου, ώστε “μια κυρία με ευαίσθητη υγεία” να μπορεί να περιφέρεται χωρίς φόβο από… “παραμορφωμένα τερατουργήματα” – κοινώς ανθρώπους που είχαν κάποια παραμόρφωση λόγω ασθένειας, κάποια πάθηση ή ακόμη και αναπηρία – π.χ. από εργατικό ατύχημα.

Ένα άρθρο στην Chicago Tribune χαρακτήρισε την απομάκρυνση των “αντιαισθητικών ζητιάνων από τους δρόμους” ως δημόσιο όφελος. Αλλά από την άλλη, ήταν και η εποχή που οι άνθρωποι συνέρρεαν στο τσίρκο για να δουν π.χ. τη γυναίκα με τα μούσια ή το κορίτσι με τα τρία πόδια.

Στο μυαλό πολλών Αμερικανών κυριαρχούσε η ιδέα ότι η όψη ενός ανάπηρου ανθρώπου μπορούσε να κάνει ακόμα και υγιείς ανθρώπους να αρρωστήσουν.

Το 1881, ο James Peevey ψήφισε ένα διάταγμα μέσω του Δημοτικού Συμβουλίου του Σικάγο ως νόμο εναντίον εκείνων που έθεταν τις “αδυναμίες” τους για να ενθαρρύνουν τις δωρεές ελεημοσύνης. Ένα πρόστιμο από $1 έως $50 επιβαλλόταν σε κάθε φτωχό άτομο που πληρούσε αυτά τα κριτήρια και αυτός ή αυτή αποστέλλονταν στο Cook County Poorhouse.

Αλλά όρισε επίσης εξαίρεση για τους ακρωτηριασμένους στρατιώτες από σεβασμό στους βετεράνους πολέμου. Με την πάροδο του χρόνου, αναθεωρήθηκε για να συμπεριλάβει σχολαστικούς ορισμούς της “ασχήμιας” και της απαγόρευσης, οι οποίοι στη συνέχεια εφαρμόστηκαν ως ένας από τους πιο απάνθρωπους άσχημους νόμους.

Αυτό περιλάμβανε απαγορεύσεις θέσεων εργασίας καθώς και κοινωνικές διακρίσεις.

Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αποδεκτών και μη, άρχισε έτσι να βαθαίνει. Το δημοτικό συμβούλιο αρνήθηκε να δεχτεί την ειδοποιό διαφορά μεταξύ αυτών που ζητιανεύουν επειδή ήταν πολύ τεμπέληδες να εργαστούν και εκείνων που ζητιανεύουν επειδή δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.

Η γενική αντίληψη ήταν ότι εννέα στους δέκα τέτοιους ζητιάνους ήταν κλέφτες και ψεύτες που χρησιμοποιούσαν τα προβλήματα υγείας τους για να κερδίσουν χρήματα.

Τους απαγορεύτηκε να ασκούν ορισμένες θέσεις εργασίας και τους απέφυγε να εισέλθουν σε ορισμένα μέρη. Η πεποίθηση ήταν ότι αν μπορούσες να κρατήσεις μια δουλειά, ήσουν άξιος. Αν όχι, ήσουν… άσχημος.

Οι βιομηχανικοί εργάτες εξαιρούνταν επίσης από το νόμο, εφόσον μπορούσαν να βρουν δουλειά και να συντηρηθούν Μόνο στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου προκλήθηκαν ευαισθησίες. Καθώς οι στρατιώτες επέστρεφαν πίσω με πολλά προβλήματα υγείας ή κάποιου είδους αναπηρίας, η κοινωνία εδέησε να ευαισθητοποιηθεί.
https://www.pronews.gr/istoria/h-poinik ... -prostimo/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 18 Αύγ 2022, 21:28

18.08.2022
Απίστευτο: Οι σκελετοί των νεκρών που σκοτώθηκαν στη μάχη του Βατερλό αλέστηκαν και έγιναν ζάχαρη!
Τι αποκαλύπτουν οι ερευνητές.

Εικόνα

Το άλυτο μυστήριο με το τι απέγιναν τα σώματα των 20.000 ανδρών που σκοτώθηκαν στη μάχη του Βατερλό, μυστήριο που απασχολεί χρόνια τους επιστήμονες, φαίνεται να βρήκε λύση. Και μάλιστα, πολύ μακάβρια.


Παρά το γεγονός ότι πέρασαν περισσότερα από 200 χρόνια από το Βατερλό και τον θρίαμβο του Δούκα του Ουέλινγκτον επί των δυνάμεων του Ναπολέοντα το 1815, έχουν βρεθεί μόνο δύο σκελετοί με οστά πεσόντων ανδρών, με την πιο πρόσφατη ανακάλυψη να γίνεται τον περασμένο μήνα.

Σύμφωνα με ιστορικούς, οι οποίοι βάσισαν τη μελέτη τους σε δεκάδες γραπτές μαρτυρίες της εποχής που ανακάλυψαν σε βελγικά, γερμανικά και γαλλικά αρχεία, η λεηλασία των τάφων και η συστηματική αρπαγή των σκελετών ξεκίνησε το 1834. Ο σκοπός ήταν να χρησιμοποιηθούν τα οστά για την… ζαχαροβιομηχανία του Βελγίου που βρισκόταν στην ακμή της.

Ειδικότερα, η ομάδα των ερευνητών, υποστηρίζει ότι τα οστά των πεσόντων στο πεδίο μάχης «αλέστηκαν» και χρησιμοποιήθηκαν ως φίλτρα για την επεξεργασία των ζαχαρότευτλων και την παραγωγή λευκής ζάχαρης.

Η πρακτική φέρεται να εφαρμοζόταν εκτεταμένα εκείνη την περίοδο, με πολλά εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης να χτίζονται κοντά σε ναπολεόντεια πεδία μάχης. Το εργοστάσιο στο Βατερλό απείχε μόλις τρία μίλια από τις τοποθεσίες των μαζικών τάφων, απ’ όπου εκλάπησαν τα οστά των ανδρών και των αλόγων που έχασαν τη ζωή τους.

Όπως επισημαίνει η Daily Mail, ποσότητα από τη ζάχαρη που «δημιουργήθηκε» με αυτόν τον μακάβριο τρόπο έφτασε μέχρι στην Αγγλία, για την παραγωγή γλυκών ή για τη χρήση της σε ροφήματα όπως το τσάι.

Μια γραπτή μαρτυρία στη γερμανική εφημερίδα Prager Tagblatt το 1879 επισήμανε ότι η χρήση μελιού ως γλυκαντικό είναι καλύτερη επιλογή από τη ζάχαρη, αφού… περιορίζει τον κίνδυνο «να καταναλώσει κανείς ίχνη του προπάππου του μαζί με τον πρωινό του καφέ».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας, η συγκεκριμένη έρευνα αποτελεί συνέχεια μια παλαιότερης μελέτης του καθηγητή Πόλαρντ, που υποστήριζε ότι ορισμένα από τα οστά των νεκρών στο Βατερλό αλέστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν τα επόμενα χρόνια ως λίπασμα.
https://www.pronews.gr/epistimes/apiste ... an-zaxari/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 20 Αύγ 2022, 22:06

20.08.2022
Διαδηλωτής αναγνωρίζει στο πρόσωπο αστυνομικού τον παιδικό του φίλο «Χτύπα με αν μπορείς!»
Μια συγκλονιστική στιγμή.

Εικόνα

Eίναι 1972. Δύο παιδικοί φίλοι συναντιούνται κατά τη διάρκεια μιας διαμαρτυρίας. Ο ένας είναι εργάτης σε εργοστάσιο, ο άλλος είναι αστυνομικός καταστολής.


Ο Guy Burmieux και ο Jean-Yvon Antignac ήταν παιδικοί φίλοι, αλλά επέλεξαν διαφορετικούς δρόμους στη ζωή. Στις 6 Απριλίου 1972 στη Βρετάνη της Γαλλίας, ο Guy συμμετείχε σε μια διαμαρτυρία για να αποκτήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο Jean-Yvon και άλλοι αστυνομικοί κλήθηκαν να εμποδίσουν τους διαδηλωτές.

«Ήμουν μέρος του πυρήνα των επαναστατημένων εργατών… Περάσαμε τη νύχτα εκεί, πίνοντας καφέ πάνω στον καφέ. Το πρωί, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Όσο ερχόμασταν σε αντιπαράθεση με τους αστυνομικούς, βρήκα τον Jean-Yvon!».

Ο φωτογράφος, Jacques Gourmelen, απαθανάτισε τη στιγμή που οι δυο τους συναντήθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Gourmelen, περιέγραψε αυτό που είδε:

«Έβγαλα τη φωτογραφία ενστικτωδώς. Ο Guy είχε αναγνωρίσει τον παλιό του φίλο και συμμαθητή. Tον είδα να πηγαίνει προς τον παλιό του φίλο και να τον αρπάζει από το γιακά. Ο Guy φώναξε με θυμό λέγοντας: «Χτύπα με αν μπορείς!» Ο άλλος δεν κουνήθηκε.».
https://www.pronews.gr/kosmos/diadiloti ... n-mporeis/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 21 Αύγ 2022, 22:28

07.08.2022
Γιατί επικράτησε η εικόνα ότι οι μάγισσες πετούν πάνω σε σκουπόξυλο;
Ακόμα και αν δεν υπάρχουν μάγισσες η ιστορία είναι αληθινή.


Εικόνα

Πιο χαρακτηριστική εικόνα από μία μάγισσα που πετάει στον αέρα πάνω σε ένα σκουπόξυλο δεν υπάρχει. Ακόμα και στη σύγχρονη εκδοχή των μάγων, στο Χάρι Πότερ, η σκούπα είναι το μέσο που πετάνε στον αέρα και πηγαινούν στον προορισμό τους.

Πως όμως επικράτησε αυτή η εικόνα και διαδίδεται από γενιά σε γενιά;

Τον 16ο αιώνα ο γιατρός Άντρες ντε Λαγκούνα, κλήθηκε να εξετάσει μια γυναίκα που οι συγχωριανοί της, την κατηγορούσαν ότι είναι μάγισσα. Μέσα στο σπίτι βρήκε ουσίες που όταν έρχονταν σε επαφή με το σώμα, κυριώς αδένες, όπως μασχάλες, χέρια, λαιμό, δημιουργούσαν παραισθήσεις.

Στην εξέταση παρατήρησε τις κινήσεις της γυναίκας ότι κινούνταν σαν να είχε κάτι ανάμεσα στα πόδια και να κινείται.

Όταν συνήλθε του εξήγησε ότι πετούσε από μέρος σε μέρος με μια ξύλινη σκούπα.

Την ίδια εποχή ένας δεύτερος γιατρός, ο Τζιοβάνι Ντελαπόρτα κρατούσε σημειώσεις ΄γύρω από τη μαγεία. Μέσα στα γραπτά που άφησε πίσω ανέφερε ότι οι “μάγισσες”, άλειφαν παραισθησιογόνες ουσίες πάνω σε ξύλινα αντικείμενα τα οποία έβαζαν ανάμεσα στους μηρούς, χωρίς ρούχα ώστε να έρχονται σε επαφή με το σώμα.

Ο Βρετανός ιστοριογράφος Ραφαήλ Χόλινσεντ έχει καταγράψει τη ρώτη μαρτυρία από μάγισσα το 1392, όπου δίπλα στο κρεβάτι της βρήκαν ένα ξύλινο μπαστούνι όπου είχε αλειφθεί με μια κολλώδη ουσία.

Κάπως έτσι οι παραμυθάδες της εποχής σχημάτισαν την εικόνα της μάγισσας που πετάει με τη βοήθεια ενός σκουπόξυλου.
https://www.pronews.gr/istoria/giati-ep ... oupoksylo/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 22 Αύγ 2022, 22:06

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017
Ήξερες ότι στην Αμερική ιδιοκτήτες μαύρων σκλάβων ήταν και μαύροι; Όχι; Δεν εκπλήσσομαι.

Εικόνα

Αυτό το οποίο έχουν διδαχθεί όλοι είναι ότι ΜΟΝΟ οι λευκοί Αμερικανοί είχαν στην ιδιοκτησία τους μαύρους σκλάβους. Η αλήθεια όμως που οι λίμπεραλ ιστορικοί κρύβουν προσεκτικά από το ευρύ κοινό, (προκειμένου να του εμφυτεύουν άφοβα το τσιπάκι της λευκής ενοχής) είναι ότι υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες μαύροι ιδιοκτήτες σκλάβων στην πρώιμη Αμερική.

Εικόνα
"white guilt"

Ένας από τους πρώτους ιδιοκτήτες σκλάβων στις αμερικανικές αποικίες ήταν ένας μαύρος άνδρας με το όνομα Anthony Johnson. Ο ιδιοκτήτης σκλάβων της Βιρτζίνια από την Αγκόλα της Αφρικής, είχε στην ιδιοκτησία του τόσο μαύρους όσο και λευκούς σκλάβους. Ο Johnson στην πραγματικότητα, βοήθησε να εγκαινιασθεί το αμερικανικό δουλεμπόριο, αναγκάζοντας τις αρχές να ορίσουν νόμιμα το νόημα της "δουλείας" (“slave ownership”). [διάβασε αναλυτικά: https://redskywarning.blogspot.com/2012 ... st_12.html]

Το 1830, μόνο στον Βαθύ Νότο (Deep South), περίπου 8.000 σκλάβοι ανήκαν σε περίπου 1.500 μαύρους ιδιοκτήτες σκλάβων (περίπου πέντε δούλοι ανά ιδιοκτήτη). Ένα άλλο παράδειγμα προέρχεται από το Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, όπου μεταξύ των ετών 1820 και 1840, το 75% των ελεύθερων μαύρων της πόλης διέθεταν δούλους! Επιπλέον, ένα εκπληκτικό 25 τοις εκατό όλων των ελεύθερων Αμερικανών μαύρων είχαν στην ιδιοκτησία τους σκλάβους και στο Νότο και στον Βορρά.

Αυτά περιλαμβάνουν άτομα όπως ο Justus Angel και η Mistress L. Horry, της Colleton District, της Νότιας Καρολίνας, που ο καθένας είχε στην ιδιοκτησία του 84 σκλάβους το 1830. Στην πραγματικότητα, το 1830 ένα τέταρτο των ελεύθερων νέγρων ιδιοκτητών σκλάβων στη Νότια Καρολίνα είχε στην ιδιοκτησία του 10 ή περισσότερους σκλάβους. Οκτώ κατείχαν 30 ή περισσότερους.

Εικόνα

Το γεγονός είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός ελεύθερων νέγρων είχε στην ιδιοκτησία του μαύρους σκλάβους. Στην πραγματικότητα, σε αριθμούς δυσανάλογους προς την εκπροσώπησή τους στην αμερικάνικη κοινωνία γενικότερα. Το 1860, μόνο μια μικρή μειοψηφία λευκών ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων. Σύμφωνα με την αναφορά απογραφής των Η.Π.Α. για το τελευταίο αυτό έτος πριν από τον «εμφύλιο» πόλεμο, υπήρχαν σχεδόν 27 εκατομμύρια λευκοί στη χώρα. Περίπου οκτώ εκατομμύρια από αυτούς ζούσαν στις δουλοκτητικές πολιτείες.

Η απογραφή κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν λιγότεροι από 385.000 άτομα που είχαν στην ιδιοκτησία τους σκλάβους. Ακόμα και αν όλοι οι ιδιοκτήτες σκλάβων ήταν λευκοί, αυτό θα ανερχόταν μόνο στο 1,4% του συνολικού αριθμού των λευκών στη χώρα (ή 4,8% των Νότιων λευκών που κατείχαν έναν ή περισσότερους σκλάβους).

Στην εντελώς σπάνια περίπτωση που κάποιο βιβλίο ιστορίας θα αναγνωρίσει την ιδιοκτησία δούλων από ελεύθερους νέγρους, η αιτιολόγηση που δίνεται είναι ότι οι μαύροι ιδιοκτήτες ήταν απλώς άτομα που αγόραζαν την ελευθερία ενός συζύγου ή ενός παιδιού από έναν λευκό ιδιοκτήτη σκλάβων γιατί δεν ήταν σε θέση να τους διεκδικήσουν νόμιμα. Αν και αυτό συνέβαινε πράγματι κατά καιρούς, είναι μια ψευδή εκδοχή της πλειονότητας των περιπτώσεων, η οποία ξεσκεπάζεται από τα αρχεία της περιόδου για τους μαύρους που διέθεταν τους σκλάβους.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις των ομοσπονδιακών απογραφών, στις 1 Ιουνίου 1860, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν σχεδόν 4,5 εκατομμύρια νέγροι, με λιγότερους από τέσσερα εκατομμύρια από αυτούς να ζουν στις πολιτείες της Νότιας Σκωτίας. Από τους μαύρους που κατοικούσαν στο Νότο, 261.988 δεν ήταν δούλοι. Από τον αριθμό αυτό, οι 10.689 ζούσαν στη Νέα Ορλεάνη.

Εικόνα

Ο κορυφαίος αφροαμερικανός ιστορικός της χώρας, καθηγητής του πανεπιστημίου Duke, John Hope Franklin, καταγράφει ότι στη Νέα Ορλεάνη πάνω από 3.000 ελεύθεροι νέγροι κατείχαν σκλάβους ή με άλλα λόγια το 28% των ελεύθερων νέγρων στην πόλη αυτή.

Για να επιστρέψουμε στα στοιχεία της απογραφής που αναφέρθηκαν παραπάνω, αυτό το 28% είναι σίγουρα εντυπωσιακό σε σύγκριση με λιγότερο από το 1,4% όλων των λευκών Αμερικάνων και λιγότερο από το 4,8% των λευκών Νότιων. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι, όταν ελευθερώνονταν, οι μαύροι, γίνονταν, δυσανάλογα, ιδιοκτήτες σκλάβων.

Η πλειοψηφία των ιδιοκτητών σκλάβων, λευκοί και μαύροι, διέθετε μόνο έναν έως πέντε σκλάβους. Τις περισσότερες φορές και αντίθετα με τον ενάμισι αιώνα χονδρής προπαγάνδας, οι μαύροι και λευκοί ιδιοκτήτες δούλων ζούσαν, δούλευαν και έτρωγαν δίπλα – δίπλα με τους δούλους τους. Βρίσκονταν συνέχεια μαζί είτε στο σπίτι, είτε στο χώρο εργασίας. Τα λίγα άτομα που είχαν στην ιδιοκτησία τους 50 ή περισσότερους σκλάβους περιορίστηκαν σε ένα ποσοστό της τάξης του ένα τοις εκατό και ονομάζονταν μεγιστάνες δούλων (slave magnates).

Το 1860 υπήρχαν τουλάχιστον έξι νέγροι στη Λουιζιάνα που κατείχαν 65 ή περισσότερους σκλάβους. Ο μεγαλύτερος αριθμός 152 σκλάβων ανήκε στη χήρα C. Richards και στο γιο της P.C. Richards, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης μεγάλης φυτείας ζαχαροκάλαμου. Ένας άλλος μεγαλο-ιδιοκτήτης της Λουιζιάνα, με περισσότερους από 100 σκλάβους, ήταν ο Antoine Dubuclet, καλλιεργητής ζάχαρης, του οποίου η περιουσία εκτιμάτο (σε δολάρια του 1860) σε 264.000 δολάρια. Εκείνο το έτος, ο μέσος πλούτος των νότιων λευκών ανδρών ήταν 3.978 δολάρια.

Το 1860 ο (μαύρος) William Ellison ήταν ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης σκλάβων της Νότιας Καρολίνας. Στο βιβλίο “Black Masters. A Free Family of Color in the Old South”, οι συγγραφείς Michael P. Johnson και James L. Roak γράφουν μια συμπαθητική περιγραφή της ζωής του Ellison. Από τη γέννηση του Ellison ως σκλάβου μέχρι το θάνατό του στα 71 του χρόνια, οι συγγραφείς προσπαθούν να δώσουν μια δικαιολογία, βασισμένη στη δική τους εικασία, στο γιατί ένας πρώην σκλάβος έγινε μεγιστάνας ιδιοκτήτης σκλάβων.

Εικόνα

Πλούσιοι μαύροι αγόραζαν, πωλούσαν και εκμεταλλεύονταν μαύρους σκλάβους για κέρδος, όπως και οι λευκοί ιδιοκτήτες σκλάβων. Η γνωστή Anna Kingsley, η οποία ξεκίνησε τη ζωή της ως σκλάβα στην πατρίδα της στην Αφρική, κατέληξε να είναι στο Τζάκσονβιλ της Florida από τους πρώτους μαύρους ιδιοκτήτες φυτειών και σκλάβων της Αμερικής.

Κάποιοι, όπως οι Αφροαμερικανοί Metoyers, μια οικογένεια που ήταν κατά της χειραφέτησης των μαύρων από τη Λουιζιάνα, είχαν στην ιδιοκτησία τους τεράστιους αριθμούς μαύρων σκλάβων. Συγκεκριμένα 400. Με αξία περίπου 1.500 δολάρια ανά κεφάλι, οι σκλάβοι τους άξιζαν συνολικά 600.000 δολάρια της εποχής ή 20.000.000 δολάρια με την σημερινή αξία. Αυτό έκανε τους Metoyers να είναι μεταξύ των πλουσιότερων ανθρώπων στις ΗΠΑ, μαύρων ή λευκών. Η Συνομοσπονδιακή στρατιωτική μονάδα της Λουιζιάνα, «οι Φρουροί του Augustin», που αποτελούνταν μόνο από μαύρους στρατιώτες, ονομάστηκε από τον πατριάρχη της οικογένειας Augustin Metoyer.

Εικόνα

Η ιδιοκτησία μαύρων σκλάβων ήταν επίσης κοινή μεταξύ των Ινδιάνων του 19ου αιώνα, οι οποίοι αγόραζαν και πωλούσαν αφρικανούς σκλάβους μαζί με τους μαύρους και τους λευκούς ιδιοκτήτες σκλάβων. Πράγματι, ένας από τους πολλούς λόγους που τόσοι πολλοί Ινδιάνοι πολέμησαν στο πλευρό των Νοτίων ήταν ότι τους είχαν υποσχεθεί ότι ο Νόμος για τους φυγάδες σκλάβους θα επεκτεινόταν και στην Ινδική Επικράτεια, καθιστώντας νόμιμη την απαίτηση να επιστρέψουν οι σκλάβοι που το είχαν σκάσει στους αρχικούς Ινδιάνους ιδιοκτήτες τους.

Εικόνα

Ενώ ο μέσος λευκός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε στην ιδιοκτησία του πέντε ή λιγότερους σκλάβους (συχνά μόνο ένα ή δύο), ο μέσος Ινδιάνος ιδιοκτήτης σκλάβων είχε έξι. Ένας Ινδιάνος της φυλής Choctaw είχε στην ιδιοκτησία του 227.

Και πάλι, ήταν μη λευκοί ιδιοκτήτες σκλάβων που κατείχαν περισσότερους αριθμητικά σκλάβους, όχι λευκοί.
https://americancivilwar.com/authors/bl ... owners.htm
https://redskywarning.blogspot.com/2017 ... st_53.html

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 24 Αύγ 2022, 22:28

23.08.2022
Το μυστήριο λύθηκε: Ο Βεζούβιος δεν τους σκότωσε όλους – Πού πήγαν οι επιζώντες της Πομπηίας.


Εικόνα

Η μεγάλη ιστορική τραγωδία.

Η καταστροφή της Πομπηίας εξαιτίας της έκρηξης του Βεζούβιου, το 79 μΧ, είναι ίσως η πιο διάσημη ηφαιστειακή καταστροφή της ιστορίας- και, πέραν του στοιχείου της τραγωδίας (περίπου 2.000 νεκροί σε Πομπηία και Ερκολάνο) άφησε πίσω της πλούσια αρχαιολογική κληρονομιά.


Ωστόσο, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ακόμα και σε μια τέτοια καταστροφή, δεν πεθαίνουν όλοι – και ένα δόκιμο αρχαιολογικό ερώτημα είναι πού ακριβώς πήγαν οι επιζώντες.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Live Science, νέα έρευνα, που θα δημοσιευτεί την άνοιξη στο Analecta Romana και επικαλείται το huffingtonpost.gr, έδειξε πως οι περισσότεροι παρέμειναν κατά μήκος της νότιας ακτής της Ιταλίας, σε Νάπολη, Όστια, Ποτσουόλι και Κύμη.

Ο εντοπισμός των προορισμών των προσφύγων ήταν μεγάλο και δύσκολο εγχείρημα, καθώς τα ιστορικά αρχεία είναι διάσπαρτα, είπε ο Στίβεν Τακ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι. Για να διαπιστωθεί πού πήγαν, δημιούργησε μια σειρά από κριτήρια αναζήτησης ενώ πραγματοποιούσε έρευνες στο ιστορικό αρχείο, που περιελάμβανε έγγραφα, επιγραφές, αντικείμενα και αρχαίες υποδομές. Για παράδειγμα, δημιούργησε μια βάση δεδομένων με ονόματα που ήταν χαρακτηριστικά της Πομπηίας και του Ερκολάνου, και μετά εξέτασε ποια από αυτά τα ονόματα εμφανίζονταν αλλού μετά το 79 μΧ. Επίσης, έψαξε για ίχνη χαρακτηριστικής κουλτούρας από την Πομπηία και το Ερκουλάνο, όπως δείγματα λατρευτικών δραστηριοτήτων. Παράλληλα, υποδομές που εμφανίστηκαν κατά την ίδια περίοδο, πιθανώς για να υποστηρίξουν τους πρόσφυγες, παρέχουν ενδείξεις μετεγκατάστασης. Αυτό οφείλεται στο ότι 15.000-20.000 άνθρωποι ζούσαν στην Πομπηία και το Ερκουλάνο, και οι περισσότεροι εξ αυτών επέζησαν.

Ένας από τους επιζώντες, ο Κορνήλιους Φούσκους, πέθανε αργότερα σε στρατιωτική εκστρατεία στη σημερινή Ρουμανία. «Εγκατέστησαν επιγραφή για αυτόν εκεί» είπε ο Τακ στο Live Science. «Είπαν πως ήταν από την αποικία της Πομπηίας, μετά έζησε στη Νάπολη και μετά εντάχθηκε στον στρατό.

Σε άλλη μια περίπτωση, η οικογένεια Σουλπίκιους από την Πομπηία εγκαταστάθηκε στην Κύμη, σύμφωνα με ιστορικά έγγραφα. Έξω από τα τείχη της Πομπηίας ανακαλύφθηκε θησαυροφυλάκιο με τα οικονομικά τους αρχεία, υποδεικνύοντας πως επέλεξαν την Κύμη επειδή είχαν δικτύωση εκεί λόγω της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας. Ακόμη, βρέθηκαν πολλά ίχνη μετεγκαταστάσεων γυναικών και δούλων που ελευθερώθηκαν.

Πέρα από αυτά βέβαια, χρειάζονται και άλλα ίχνη, καθώς ήταν πολλοί αυτοί – ξένοι, μετανάστες, δούλοι- που δεν ήταν καταγεγραμμένοι εγγράφως, καθιστώντας δύσκολο τον εντοπισμό τους. Ως προς τις δημόσιες υποδομές, ο Τακ ανακάλυψε ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος παρείχε χρήματα σε πόλεις που δέχτηκαν μεγάλους αριθμούς προσφύγων- τα οποία μάλιστα είχαν προέλθει από τις ίδιες τις πληγείσες πόλεις, με την κυβέρνηση να παίρνει τα χρήματα των νεκρών που δεν είχαν κληρονόμους. Οι υποδομές αυτές βοήθησαν στο εγχείρημα της μετεγκατάστασης,

«Η Πομπηία και το Ερκουλάνο είχαν χαθεί. Αλλά η κυβέρνηση φαίνεται πως έχτισε νέες γειτονιές και υδραγωγεία και δημόσια κτίρια σε κοινότητες όπου είχαν εγκατασταθεί» είπε ο Τακ.
https://www.pronews.gr/istoria/754575_m ... ontes-tis/

Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 28 Αύγ 2022, 21:43

28.08.2022
Κρήτη: Το φαινόμενο των ιπτάμενων αντικειμένων εμφανίστηκε ξανά – Πλοίο αιωρείται πάνω από τη θάλασσα.

Εικόνα

Fata Morgana: Το περίεργο φαινόμενο των ιπτάμενων αντικειμένων, πού παρατηρείται στην Ελλάδα - Πώς εξηγείται.


Το φαινόμενο «αιώρησης» πλοίων πάνω από τη θάλασσα ή επιστημονικά Fata Morgana απαθανατίστηκε ξανά από ερασιτεχνικό φακό το απόγευμα του Σαββάτου 27/08 στα Χανιά στην Κρήτη.

Στις φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο zarpanews, το δεξαμενόπλοιο μοιάζει να είναι στον αέρα ενώ στην πραγματικότητα έχει αντιστραφεί το είδωλό του.

Τι συνέβη; Όταν ο καιρός είναι ήπιος, η απρόσκοπτη αλληλεπίδραση μεταξύ του ζεστού υπερκείμενου αέρα και του πυκνότερου ψυχρού αέρα κοντά στην επιφάνεια του εδάφους μπορεί να δράσει ως διαθλαστικός φακός, δημιουργώντας ένα κατακόρυφα αντεστραμμένο είδωλο, επί του οποίου φαίνεται να αιωρείται το απομακρυσμένο ευθύ είδωλο.

Η Φάτα Μοργκάνα μπορεί να γίνει ορατή συνήθως τις πρωινές ώρες μετά από μια ψυχρή νύχτα.

Εικόνα
https://www.pronews.gr/perivallon/fysi/ ... -thalassa/



Εικόνα

′′ Πιες νερό από την πηγή όπου πίνουν τα άλογα. Το άλογο δεν θα πιει ποτέ κακό νερό.
Ξάπλωσε το κρεβάτι σου εκεί που κοιμάται η γάτα.
Φάτε το φρούτο που έχει ακουμπήσει ένα σκουλήκι.
Διαλέξτε τολμηρά το μανιτάρι πάνω στο οποίο κάθονται τα έντομα.
Φύτεψε το δέντρο όπου σκάβει ο χαφιές.
Φτιάξτε το σπίτι σας όπου το φίδι κάθεται για να ζεσταθεί.
Σκάψτε το συντριβάνι σας όπου τα πουλιά κρύβονται από τη ζέστη.
Κοιμηθείτε και ξυπνάτε την ίδια ώρα με τα πουλιά - θα θερίσετε όλες τις μέρες τους χρυσούς κόκκους.
Φάτε περισσότερο πράσινο - θα έχετε γερά πόδια και ανθεκτική καρδιά, όπως τα όντα του δάσους. Κολύμπα συχνά και θα νιώσεις στη γη σαν το ψάρι στο νερό.
Κοιτάξτε τον ουρανό όσο πιο συχνά γίνεται και οι σκέψεις σας θα γίνουν φως και καθαρές.
Σώπα πολύ, μίλα λίγο - και η σιωπή θα έρθει στην καρδιά σου, και το πνεύμα σου θα είναι ήρεμο και γεμάτο ειρήνη."
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.


Άβαταρ μέλους
The Rebel
Δημοσιεύσεις: 28695
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:18
Phorum.gr user: Wild Rebel

Re: Περίεργες, μικρές, αξιόλογες, ενδιαφέρουσες ειδησούλες.

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Rebel » 06 Σεπ 2022, 21:41

05.09.2022
Όταν η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα στην Ελλάδα Από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα «σεντόνια» της δεκαετίας του ’60.
Το… «κεράτωμα» στη νεότερη ιστορία του ελληνικού κράτους.

Εικόνα

Αρχικά, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά για όσους δεν τα… γνωρίζουν! Η σεξουαλική σχέση ενός παντρεμένου ατόμου με άτομο διαφορετικό από τον ή την σύζυγό του είναι μοιχεία ή όπως την ορίζουν οι νομικοί «η παράβαση της συζυγικής πίστης που συνίσταται στην εξώγαμη κατά φύση συνουσία μεταξύ δύο ετεροφύλων προσώπων τα οποία το ένα τουλάχιστον είναι έγγαμο».


Το παραπάνω είναι, αυτό που θα λέγαμε ο νομικός ορισμός της μοιχείας η οποία είναι τόσο παλιά όσο και ο… θεσμός του γάμου και της οικογένειας. Η κοινωνική της απαξία ποικίλλει από εποχή σε εποχή, από κοινωνία σε κοινωνία και από πολιτισμό σε πολιτισμό.

Εικόνα

Σε αυτό το τελευταίο θα επικεντρωθούμε. Στην απαξία της μοιχείας στην ελληνική κοινωνία. Στο πως στην υπόθεση εμπλέκονται ντέντεκτιβ, τον σημαντικό ρόλο που έπαιζαν τα… σεντόνια και βέβαια η διαπόμπευση από τον Τύπο για τον οποίο κάποτε αποτελούσε εξαιρετική είδηση το «κεράτωμα»!

Η μοιχεία στην Αρχαία Ελλάδα.
Η πράξη της μοιχείας εμπεριείχε το στοιχείο της ποινικοποίησης από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Στην αρχαία Αθήνα ήταν βαρύτατο έγκλημα και η τιμωρία των μοιχών αποφασιζόταν στο δικαστήριο. Ωστόσο, ο παλαιότερος νόμος του Δράκοντα άφηνε το περιθώριο σε αυτόν που έπιανε επ’ αυτοφώρω τους μοιχούς να αποφασίσει για την τύχη τους.

Αργότερα οι νόμοι του Σόλωνα πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές. Είτε να σκοτώσει και τους δυο μοιχούς, είτε να ευνουχίσει το μοιχό, είτε να τον εξαναγκάσει με βασανιστήρια να εξαγοράσει τη ζωή του. Το παράδοξο ήταν ότι στην περίπτωση που είχε χρησιμοποιηθεί βία για τη συνεύρεση, ο σύζυγος δεν μπορούσε να απαιτήσει παρά μόνο μια αποζημίωση που οριζόταν από το δικαστήριο.

Μια από τις ποινές των μοιχών ήταν η ραφανίδωσις ή παράτιλμος, δηλαδή το μπήξιμο μιας ραφανίδος μεγέθους καρότου στον πρωκτό τους, οπότε στο εξής τους αποκαλούσαν ειρωνικά ευπροίκτους. Άλλη ποινή ήταν το κούρεμα, γι’ αυτό και το είδος του κουρέματος που εμείς το λέμε «σύριζα», οι αρχαίοι Αθηναίοι το αποκαλούσαν μοιχόν. Το δικαστήριο μπορούσε να επιβάλει και πρόστιμο, τα μοιχάγρια.

Μετά την καταδίκη της, η μοιχαλίδα διωχνόταν αμέσως από το σπίτι και στο εξής της απαγορευόταν να μετέχει σε θρησκευτικές τελετές ενώ, αν παρουσιαζόταν μ’ εμφάνιση εξεζητημένη, ο καθένας μπορούσε να την προσβάλει, να της ξηλώσει τα κοσμήματα, να της σκίσει τα ρούχα, να τη βρίσει, να την εξευτελίσει.

Το… «κεράτωμα» στη νεότερη ιστορία του ελληνικού κράτους.
Όλα τα παραπάνω γινόντουσαν στα αρχαία χρόνια. Στη νεότερη ιστορία η υπόθεση «μοιχεία» είναι λιγότερο βίαιη αλλά περισσότερο… «πικάντικη». Η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα σχεδόν από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Σύμφωνα με το άρθρο 286 του Ποινικού Νόμου της Βαυαροκρατίας που ίσχυσε έως τις 31 Δεκεμβρίου 1950, η διάπραξη μοιχείας χαρακτηριζόταν ως πλημμέλημα. Παρέμεινε ως πλημμέλημα και με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ίσχυσε από την 1η Ιανουαρίου 1951. Στο άρθρο 357 προβλεπόταν ποινή ενός έτους για τους μοιχούς, ενώ το έγκλημα εδιώκετο μόνο με έγκληση του παθόντος συζύγου. Η μοιχεία κρινόταν ατιμώρητη όταν υπήρχε διάσταση των συζύγων ή ανοχή του παθόντος συζύγου. Οι δράστες έπρεπε να συλληφθούν επ’ αυτοφώρω για να στοιχειοθετηθεί ευκολότερα η κατηγορία.

Οι ντεντέκτιβ, τα σεντόνια, οι εφημερίδες και ο ελληνικός κινηματογράφος.

Εικόνα

Και κάπου εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο «σκούρα» για όσους απατούν τον ή την σύζυγό τους, πιο «πικάντικα» και σίγουρα αποκτούν και μια αστυνομική χροιά. Εκείνος (ή εκείνη) που υποψιαζόταν πως έχει πέσει θύμα μοιχείας πριν προχωρήσει σε ακραία μέτρα έπρεπε να έχει στα χέρια του αδιάσειστα στοιχεία περί του… εγκλήματος.

Για τον λόγο αυτό επιστράτευε κάποιον ιδιωτικό αστυνομικό. Αποστολή του ντέντεκτιβ ήταν σε πρώτη φάση να πιστοποιήσει πως πράγματι υπάρχει μοιχεία στην υπόθεση. Σε δεύτερη φάση είναι τα (φωτογραφικά κατά κύριο λόγο) ντοκουμέντα και το τρίτο και δυσκολότερο η επ’ αυτοφώρω σύλληψη των δραστών. Έτσι, οι ντέντεκτιβ στην κυριολεξία «μπούκαραν» στην παράνομη ερωτική φωλίτσα και ξεκινούσαν να τραβάνε φωτογραφίες.

Αλλά δεν σταματούσαν εκεί. Από τη στιγμή που η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα στη σκηνή του… «εγκλήματος» επενέβαινε και η αστυνομία που είχε ειδοποιηθεί και έτσι οι δυο δράστες μεταφέρονταν στα κατά τόπους αστυνομικά τμήμα φορώντας μόνο τα… σεντόνια τους, ως απόδειξη της μοιχείας!

Ποιος δεν έχει δει άλλωστε την κωμωδία του Ντίνου Δημόπουλου «Η βίλα των οργίων», παραγωγής 1964, με πρωταγωνιστές τους Λάμπρο Κωνσταντάρα και Διονύση Παπαγιαννόπουλο που υπάρχει η «θρυλική» πλέον σκηνή με τα σεντόνια; Στη συνέχεια, τη σκυτάλη της διαπόμπευσης των παράνομων εραστών έπαιρναν οι εφημερίδες οι οποίες με πηχυαίους τίτλους και… γαργαλιστικά ρεπορτάζ έδιναν όλες τις λεπτομέρειες από οποιαδήποτε ιστορία μοιχείας έφτανε στα αστυνομικά τμήματα ή τις δικαστικές αίθουσες.

Τι ισχύει σήμερα.

Εικόνα

Η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε στη χώρα μας από την πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου που θέλησε να φέρει την… «αλλαγή» και σε αυτόν τον τομέα, στο πλαίσιο της φιλελευθεροποίησης του πλέγματος των διατάξεων που αφορούσαν το Οικογενειακό Δίκαιο. Όπως είναι εύκολα κατανοητό η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε άμεσα, υποστηρίζοντας ότι «η αποποινικοποίηση της μοιχείας θα κλονίσει τα θεμέλια της οικογένειας και του γάμου».

Μέχρι και μικρές διαδηλώσεις έγιναν αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έκανε πίσω και κατάργησε το άρθρο 357 του Ποινικού Κώδικα με το άρθρο 8 του Νόμου 1272/82, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 20 Αυγούστου 1982.

Έτσι, όσον αφορά στις αστικές συνέπειες, με το Νόμο 1329/1983 η μοιχεία έπαψε να αποτελεί απόλυτο λόγο διαζυγίου.

Εικόνα
Εικόνα

Μπορεί, όμως, να επιφέρει τη λύση του γάμου μόνο αν κριθεί ότι από αυτή έχουν διαταραχθεί τόσο σοβαρά οι συζυγικές σχέσεις, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα (άρθρο 1439 Α.Κ).
https://www.pronews.gr/gynaika/gamos/ot ... as-tou-60/

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Περί ανέμων και υδάτων”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών