Ένας και μόνο Πατησιώτης αρκεί για να τρέψει εις άτακτον φυγή τα στίφη των κομΜΟΥΝΙστών και λοιπών ιδεοληπτικών αριστερού φυράματος, των σύγχρονων Βαζιβουζούκων.
Πατησιώτης / «Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για το ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στους πολέμους»
πατησιωτης έγραψε: ↑25 Ιούλ 2020, 20:11Ο μόνος λόγος που δεν τις είχε λάβει υπ όψιν της ήταν ότι δεν υπήρχαν αρκετά κομμουνιστικά κράτη για να πολεμήσουν μεταξύ τους.
Οι πόλεμοι γύρω από την Ινδοκίνα ήσαν οι μόνοι ανοιχτοί πόλεμοι που έγιναν και προσπαθούν να τους ξεχάσουν αλλά εντάσεις υπήρχαν μεταξύ και άλλων κρατών.
Για παράδειγμα η Γιουγκοσλαβία ήλθε σε αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ από το 1948.
Η Αλβανία που πάντα εποφθαλμιούσε το Κόσοβο βρήκε την ευκαιρία και πήρε το μέρος της ΕΣΣΔ.
Όταν πέθανε ο Στάλιν και οι διάδοχοί του συμφιλιώθηκαν με τη Γιουγκοσλαβία, οι Αλβανοί τους κατήγγειλαν και συμμάχησαν με τον Μάο που τότε τα έσπασε με τους Σοβιετικούς.
Όταν και η Κίνα αποφάσισε να συμφιλιωθεί με τη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του ’70, οι Αλβανοί τα έσπασαν και με τους Κινέζους και έμειναν μόνοι τους.
Όλα αυτά δικαιολογούνταν με σωρό μαρξιστικής μπουρδολογίας που μόνο ηλίθιοι που νόμιζαν εαυτούς έξυπνους έπαιρναν στα σοβαρά.
Ο πραγματικός λόγος όμως των «ιδεολογικών διαφωνιών» των Αλβανών με τους Γιουγκοσλάβους ήταν ο εντελώς πεζός και «αστικός» λόγος να αρπάξουν το Κόσοβο και επειδή δεν μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους έψαχναν μια μεγάλη δύναμη να τους το δώσει.
Τελικά την βρήκαν μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και ήταν η Αμερική του Μπιλ Κλίντον.
Τότε ξέχασαν όλο τον μαρξιστικό σανό και έγιναν φουλ φιλοαμερικανοί.
Το σημερινό Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας δεν είναι παρά το μεταλλαγμένο παλιό Κόμμα Εργασίας Αλβανίας που άλλαζε ιδεολογικό κομμουνιστικό προστάτη ανάλογα με την στάση αυτού του προστάτη έναντι της Γιουγκοσλαβίας προς την οποία είχε βλέψεις.
Άλλο παράδειγμα μακριά από εμάς ήταν η αντιπαράθεση Σομαλίας - Αιθιοπίας για την Ερυθραία:
Η Σομαλία ήταν σύμμαχος της ΕΣΣΔ και είχε επικεφαλής τον «μεγάλο μαρξιστή ηγέτη» Σιαντ Μπαρέ. Η Αιθιοπία είχε τον αυτοκράτορα Χαιλέ Σελασιέ μέχρι που ένα κομμουνιστικό πραξικόπημα τον ανέτρεψε και ήλθε στην εξουσία ο Μενγκίστου Χαιλέ Μαριάμ.
Επειδή η Αιθιοπία είναι πιο μεγάλη και πιο σοβαρό κράτος από την Σομαλία, οι Σοβιετικοί παράτησαν τους Σομαλούς και συμμάχησαν με τους Αιθίοπες, έστειλαν μάλιστα και Κουβανούς στρατιώτες και Ανατολικογερμανούς συμβούλους για να τους βοηθήσουν.
Τότε και ο «μεγάλος ηγέτης» Σιαντ Μπαρέ ξέχασε όσα έλεγε περί ιμπεριαλισμού και στράφηκε προς τους Αμερικάνους.
Οι εφημερίδες και τα κανάλια τη δεκαετία του ’80 ήσαν γεμάτα από ειδήσεις για τις μάχες στην έρημο του Ογκαντέν και το Κέρας της Αφρικής μαζί με τον αναπόφευκτο λιμό που προκάλεσαν στην Αιθιοπία οι μαρξιστικές θεωρίες τον οποίο φυσικά απέδιδαν στην ξηρασία.
Μέχρι που κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ και τους παράτησαν όλοι στη μοίρα τους.
Έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που όλες αυτές οι θεωρίες αποδείχθηκαν κούφια λόγια και η τακτική των εναπομεινάντων μαρξιστών είναι να μιλάνε στους νεότερους μόνο για το 1917 ή το 1945 αλλά όχι για τις μετέπειτα διαμάχες μεταξύ των κομμουνιστικών κρατών και ό,τι πιάσει.